HANS MATLA
'73 wordt 't jaar van de strips
Het getekende
verhaal is
nu wel volwassen
geworden
„Ons volk moet er maar aan wennen,
dat de strip cultureel bezit is"
Met rubbervlot
in 8 maanden
over oceaan
PONDERDAG 17 MEI 1973
LEIDSE COURANT
PAGINA 7
Als de tekeningen ons niet be
driegen (en waarom zouden
ze?), zal 1973 de geschiedenis in
gaan als het jaar van de strips.
Het geschreven woord en de let-
terboeken, hoe goed bedoeld ook,
hebben afgedaan en zullen nog
slechts als aanvullend consumen
tenartikel dienen. Mensen met
een boodschap zullen er echt re
kening mee moeten houden, dat
ze alleen nog door middel van
teksten in ballons of via summie
re onderschcriften bij plaatjes
met elkaar zullen kunnen conver
seren. De kenners zijn er heilig
van overtuigd: Het is vanaf he
den een kwestie van strippen of
sneven geworden.
Op 19 mei wordt in' Den
Haag dee erste manifes
tatie „STRIP '73" ge
houden, waar 15 illustra
toren en tientallen ver
zamelaars de degens
zullen kruisen over be
langwekkende onderwer
pen als „Is Kuifje de ko
mende verlosser?" en
„Is er dankzij Suske en
Wiske nog redding voor
deze gammele wereld?".
Het Nederlands Strip-
scchap (een bloeiend
bondgenootschap met
ruim 500 leden) rekent
die dag op zijn fanatieke
achterban en hoopt te
gen de 200 deelnemers
te verwelkomen.
Wanneer er aldus teke
ning in de strijd is geko
men, wordt op 1 septem
ber de volgende stap
naar de eindoverwinning
gezet. Dan wordt het ge
hele Nederlandse volk
gemobiliseerd en zullen
via radio en televisie het
rijpingsproces van de
stripfiguren worden
doorgegeven. Enkele we
ken later is het alweer
hens aan dek voor de
toorgewinterde strip
pers, die dan in Venetië
scheep zullen gaan voor
tien-daagse cruise
door de Middellandse
Zee, die geheel in de te
kening zal staan van
Tom Poes, Ollie B. Bom
mel, Panda, kapitein
Rob, Asterix en alle an
dere penvrienden, die
het leven van honderd
duizenden stervelingen
dragelijk maken. Voor
deze eerstestrip-cruise
ter wereld zijn alle teke
naars van bekende se
ries uitgenodigd.
Niet voor
kleuters
„De strip moet nu einde
lijk maar eens uit die
verdomhoek komen",
deelt de 23-jarige Hans
Matla desgewenst mede,
„Het moet definitief uit
zijn met de fabel, dat
strips alleen voor kinde
ren zijn. Als je Donald
Duck in een dokterska
mer legt, wordt er wel
het eerst naar gegrepen.
Ook door de oudere
mannen en vrouwen. En
de Elsevier en de
Haagse Post en de Groe
ne Amsterdammer blij
ven op tafel liggen. In
de tijd van Bulletje en
Bonestaak ging de vlie
ger misschien nog op,
maar de strip is onder
tussen al lang volwassen
geworden. Je kunt toch
moeilijk volhouden, dat
Tom Poes een serie voor
kleuters is. Dat was hij
wel in het begin. Toen
was hij nog een slim
rakkertje sec. Maar nu
is hij een poes met ver
stand en understatement
geworden. Marten Toon
der heeft trouwens het
accent steeds meer ge
legd op Heer Bommel-
Het kind Tom Poes heeft
zijn volmachten langza
merhand overgedragen
aan de vader Ollie B.
En je moet -echt van
heel goeden huize komen
om die twee nog haar
scherp te kunnen volgen.
Nee echt, ons volk zal er
aan moeten wennen, dat
de strip een cultureel
bezit is".
Stripwinkel
Hans Matla ontvangt
zijn gasten bij voorkeur
>n het vermolmde pand
je aan de Haagse Frede-
rikstraat, waar hij ge
heel ontspannen zijn
stripwinkel „PANDA"
drijft. Aanvankelijk was
hij werkzaam als boek
houder („omdat Ik in
dat vak op school het
minst slecht was. Maar
dat muurvaste dienstver
band zag ik op den duur
toch niet meer helemaal
zitten"); nu is hij sinds
vorig jaar zelfstandig
ondernemer, die tussen
twaalf en zes handel
drijft en naar eigen
goeddunken zijn winkel
deur gesloten houdt.
„Een prima regeling",
geeft hij tussentijds
door.
De naam Panda heeft
zijn vrouw Fanny inder
tijd bijgedragen, maar
Matla ziet die vlag bo
ven zijn broodwinning de
laatste tijd niet meer zo
fier wapperen. „Panda
vind ik namelijk een
ontzettend knullige se
rie", legt» hij glimla
chend uit, „ik zou liever
een "figuur uit Suske en
Wiske nemen. Mijn zaak
bijvoorbeeld „De lachen
de wolf" noemen. Maar
zo'n naamsverandering
lukt alleen als je de pers
bijeen roept en gul met
de glazen sherry en de
zoutjes rondgaat. Dan
ben ik gelijk mijn winst
van een hele maand
kwijt. Ik vind het inter-
resant om je nu eens
een helder inzicht te ge
ven in de problemen vaa
een kleine zelfstandige.
Suske en Wiske is sinds
mensenheugenis mijn fa
voriete serie geweest. Ik
was misschien zeven,
toen ik al mijn zakgeld
opofferde voor een al-
bumpje van Suske en
Wiske. Dat is een afwij
king, die sommige ver
zamelaars hard treft.
Een herdruk zegt me
geen fluit, daar doe ik
niet eens moeite voor.
Maar een eerste drukje,
man, daar blijf ik achter
aan lopen. Daar word
ik helemaal gek van. Op
vijf afleveringen na-heb
ik nu alle eerste drukken
van Suske en Wiske. Dat
zijn 211 titels, de dubbe
le niet meegeteld. Ik heb
alle ongekleurde Suske
en Wiske's in mijn strip
verzameling en daar is
deze jongen trots op.
Deze jongen weet name
lijk, dat niemand hem
dit kan nazeggen.
Ik heb hier ook de voor
loper van de serie, die
Rikkie en en Wiske heet.
Ik geef eerlijk toe, dat
het kaftje niet origineel
is, maar de rest is punt
gaaf bewaard gebleven
uit 1946.
Eerst
verzamelaar
Als er nou morgen ie
mand in mijn winkeltje
komt, die 200 gulden
voor dat boekje biedt,
dan krijgt hij het niet
mee. Het staat hier twee
jaar en het staat hier
goed.
Dat is het vervelende,
als je een handeltje be
gint in zaken, die je zelf
verwoed verzamelt. Ik
durf best te bekennen:
op de eerste negen
plaatsen ben ik verza
melaar, wil ik zelf heb
ben, zelf bezitten. En
pas op de tiende plaats
ben ik handelaar en
koopman. Zo'n combina
tie kan op een gegeven
moment problemen ople-
Ik weet nou exact, wat
je wilt zeggen. Ik zie het
duidelijk aan je smoel.
Je denkt dat je tegen
over een maffe jongen
met een tic zit. En nou
Striphandélaar Hans Matla (23) wenst voor zijn
officiële stal'ie-portret te poseren met kapitein Had
dock, een introverte pikbroek wit de Kuifjes-albums.
Ais de fotograaf voorstelt, dat Haddock
schouders meeleest 5n het werkje, dat Matla in de
hand heeft, zegt de-boetiek-eigenaar: "dat lukt
toch niet. Haddock is rvie* geïnteresseerd in Suske
en Wiske.
Die kunnen helemaal
mesjokken worden van
sigarenbandjes of luci
ferdoosjes of God weet
wat. Vrouwen hebben
dat niet. Die hebben
andere begeerten.
Babykleertjes maken' of
broekjes breien. Die
kant uit.
Ik heb het geluk, dat ik
een vrouw heb getroffen,
die niet de pest heeft
aan de hobby van haar
Ze ziet het mis
schien ook niet helemaal
zitten, maar ze ver
draagt het.
Dat is een ongelooflijk
winstpunt. Als ik voor
een beduimeld boekje
190 piek neertel, zal zij
niet roepen: „daar had
den we een mooie twee
dehands ijskast
kunnen kopen".
Vergis je niet:
kunnen een afschuwelij
ke rem zijn in het leven
van een' echte stripper.
Ik krijg ze hier in de
winkel, mensen, die he
lemaal bezeten zijn van
Asterix, maar niet dur
ven te kopen, omdat ze
het thuis niet kunnen
verantwoorden tegenover
Truus. Stakkerds zijn
het.
kunt het zo'n
vrouw ook niet uitleg
gen, want een stripver
zameling heeft alleen
maar liefhebberswaarde.
Een boekje, waar ik
graag 200 gulden voor
betaal is in de ogen van
mijn buurman misschien
geen stuiver waard.
Soms denk ik trouwens
zelf: waar ben ik nou ei
genlijk mee bezig? Je
stroopt het hele land af
om ontbrekende exem
plaren voor je verzame
ling op de kop te Ukken.
Maar aan het lezen zelf
kom je nauwelijks meer
toe. Óp die manier blijf
je wel een mafketel".
Voor het Haagse festival 'Strip '73" op 19 mei heeft tekenaar Theo van den Boogi
heidsstrip gemaakt. Hij liet zich hierover inspireren door de onduidelijke successen v
held Barend Servet, lie de komende bijeenkomst alvast op ongemeen losse schroeven zet.
je dat toch denkt, zal ik
je een eerlijke bekente
nis doen: „je hebt ge
lijk. Ik ben die maffe
jongen met een tic. Ik
wordt mijn hele leven al
achtervolgd door een to
meloze bewaardrift. Ik
kan niks loslaten. Vast
houden. Zolang mogelijk
vasthouden. "Dat wil Ik.
Ik ben op een gegeven
moment begonnen met
het verzamelen van
Beatle-eipees. Ik vond
die jongens het einde. Ik
heb nou 59 elpees en ik
ga er mee door.
Hetzelfde met mijn post
zegels. Ik ben ze gaan
verzamelen, omdat het
me een leuke hobby
leek. Dat denk ik allang
niet meer, maar die
10.000 zegeltjes doe ik
toch niet weg. Je denkt
natuurlijk wel eens in
eenzwak moment: „wat
moet ik ermee?", maar
een tiep als ik doet
moeilijk afstand. En die
10.000 zegeltjes liggen
daar goed in mijn ka
mer.
Verzamelen is eigenlijk
een krankzinnige bezig-
hedi. Je zit avonden te
kijken en te vergelijken.
Je wilt steeds meer en
je bent nooit tevreden.
Ik herinner me nog, dat
ik een schrift met knip
sels van de „U-straal"
op het spoor was. Dat is
de voorloper van „Blake
and Mortimer".
Er is nooit een gedrukt
album van uitgekomen.
Ik heb er 225 gulden
voor neergeteld, een fi
nanciële dreun van je
welste, maar je had het
er toch voor over, omdat
je wist: „niemand an
ders dan ik heeft die U-
straal".
Daar gaat het om. Heb
ben en als het kan al
leen hebben. Strips ver
zamelen is ook typisch
een mannelijke bezig
heid. Bij het hele Strip-
schap bestaat misschien
hooguit 5 procent van de
leden uit vrouwen, waar
om is dal? Omdat alleen
mannen die vreemde
drift kennen.
Tweede
hands
Matla heeft zijn strip
boetiek in dezelfde be
perkte ruimte, waar zijn
moeder tientallen jaren
een winkel in gebruikte
goederen heeft gehad.
„Het was eerst een bij
verdienste van haar,
maar op den duur liep
het als een trein. Moe
der verkocht alles, wat
los en vast zat. Gedra
gen beha's bijvoorbeeld,
dat was een gouden arti
kel in haar collectie. Ze
had altijd wel een vrien
din, die er in paste. Een
corsetten, daar zat ook
brood in. Als kind vond
ik het altijd een geheim
zinnige, opwindende han
del. Al die afgetrapte
schoenen en sokken,
waar de kopers de eer
lijke zweetlucht van de
vorige gebruikers bij
kregen.
Ik ben aanvankelijk met
mijn stripboekje in een
hoekje van haar zaak
begonnen en van daaruit
heb ik langzamerhand
de hele winkel gean
nexeerd. Mijn handel
groeide en moeder werd
Matla's stripboetiek
heeft in zijn korte be-
inmiddels een soli
de, landelijke faam ver
kregen. De eigenaar zelf
schrijft dit
aan de fanatieke inzet,
waarmee hij zijn
den op peil houdt. „Ik
rijd in mijn autootje het
hele land door. Stroop
België af en vraag altijd
een redelijke prijs. Ik
krijg hier klanten van
drie tot tachtig jaar,
zonder uitzonde
ring zijn ze bevangen
van het heilige vuur.
Een jongen van drie
komt hier met een kwar-
je in zijn hand en die
mag uitzoeken in de
doos achter mijn kassa.
Maar een uur later heb
je jonkheer Strik van
Linschoten bij je, die al
les weet van koning Hol
lewijn. Die geeft dan
tachtig gulden voor een
boekje, dat hij nog niet
heeft.
Bloedlink
Het is een zalige handel,
die je nooit loslaat. Een
jaar of wat geleden lag
ik met een gebroken
been in het ziekenhuis
Zuidwal en al die maan
den heb Ik geleefd op de
stripboeken, die de be
zoekers voor me meena
men. En denk niet, dat
ik ze uitleende aan de
andere patiënten op de
zaal. Want als je dat
zegt, ken Je de verzame
laar niet. Ik ben bloed
link op mijn bezittingen
en Je moet al een hele
goeie vriend zijn, wan
neer Je er met je poten
aan mag komen.
Ik vind dat redelijk,
want dingen, waar je zo
veel moeite voor hebt ge
daan en zoveel geld aan
hebt gespendeerd, houd
je voor jezelf. Een tafel
of een stoel is wat an
ders. Die kan vervangen
worden door een nieuwe.
Maar een eerste druk
van Suske en Wiske
krijg je nooit meer te
rug, als ie bij je beste
vriend zoekt raakt.
Als je dan iemand hoort
beweren: „Strips zijn al
leen voor kinderen"
denk ik alleen: „hij
moest eens weten".
Ik weet het zelf niet
Leo Thurlng
foto: Milan Konvalinka.
(Van een onzer verslaggevers)
Kalmthout Men zou het een onweerstaanbare ®Ttm§
kunnen noemen die Alfons Oerlemans en Omcr Vercau-
teren uit het Belgische plaatsje Kalmthout bezielt om
over een week met een rubbervlot de Atlantische
Oceaan over te steken. Mogelijk beeft de "landing"
plaats in Barbados maur het zou ook wel Trinidad kun
nen zijn. Absolute zekerheid heb je nooit als je over
een afstand van 6500 kilometer op een roos mikt, zegt
de 35-jarige mechanicien Alfons. De enige zekerheid in
het Atlantisch avontuur van de twee Bejgen Is dat zij
eind deze week aan boord van een Belglscb schip stap
pen. Ter hoogte van de Canarische eilanden zuilen zij
in de golfstroom worden losgelaten.
Het speciaal ontworpen rubbervlot werd in het Overijs
selse stadje Zwartsluis vervaardigd. Het ovale scheepje
van 4 meter bij 3,50 meter weegt slechts 250 kilogram
en heeft als veilig laadvermogen 1000 kg. De Belgische
marine stelde voedselvoorraden (overlevingsrantsoenen)
en geneesmiddelenpakketton ter beschikking. Behalve na
vigatiemiddelen nemen Fons Oerlemans en Omer Vcr-
cauteren een noodzender mee wuarvun de antenne met
ballon kan worden opgelaten. Op het vlot kan ook
i mast bevestigd worden en een zeiltje gehesen om
bij gunstige wind sneller te kunnen varen dan de
stroomsnelheid.
„Ik wil tijdens mijn reis ook waarnemingen doen met
betrekking tot de oceaanvervuiling. Ik za| olieconcen
traties in kaart brengen en al mijn ervaringen in een
boek publiceren". Voorts heeft hij plannen voor een
foto- en filmreportage. De meegenomen levensmiddelen,
beschikbaar gesteld door de Belgische marine zuilen
Fons Oerlemans en zijn reisgezel Omer Vercautcren,
slechts in uiterste noodzaak aanspreken, omdat het
tweetal in leven wil blijven met de produkten die de
Oceaan levert.
Fons Oerlemans neemt een harpocngewcer mee om
kleine vissen te kunnen schieten. Hij houdt er ook reke
ning mee dat hij In de Caribische zee met het harpoen
geweer een al te opdringerige haai op afstand zal moe
ten houden. Fons Oerlemans heeft ook een schepnetje bij
zich om plankton te kunnen opvissen.
Volgens de avontuurlijke mecanicien uit Kalmthout ls
zijn voorgenomen tocht niet gevaarlijker dan een auto
rit van Amsterdam naar Parijs. Hij heeft zich al lang
zeer grondig op het experiment naar de Caribische zee
voorbereid. De sextant heeft voor hem geen geheimen
De zeekaarten en de zeevaartkundige we/ken
kent hij op zijn duimpje.
Mevrouw Oerlemans die echt gelooft in de mogelijkhe
den van haar man. zal per vliegtuig naar Barbados
vliegen om haar echtgenoot te verwelkomen als hij
daar over acht maanden arriveert. ZIJ ziet evenals haar
man. als een van de belangrijkste taken van de tocht,
het duidelijk demonstreren van de verbondenheid der
mensheid. Een verbondenheid die niet verstoord kan
worden door brede en diepe Oceanen. Oerlemans kreeg
van de Verenigde Naties dan ook toestemming op zijn
rubbervlot de blauwe vlag van de wereldorganisatie te
voeren.
Fons Oeriemai
