m
Willeke van
Ammelrooy
(Inafe
,IK ZOEK
SOMS
NAAR
DE WILLEKE
DIE
IK BEN..."
in
ZATERDAG 21 APRIL 1973
V.V-' V'.'L".Lö^
AMSTERDAM Joseph Cuyper
bouwde in 1885 de Dominicus-
kerk aan de Spuistraat in Am
sterdam. Binnen de gewelven
van de antieke kerk wordt de
voot gerepeteerd voor een nieu
we Waaldrechtproductie. In een
kerkbankje zit Willeke van Am
melrooy.
is. Maar deze gedachte zat ner
gens in mijn filmwerk. Ik werk
vanuit mezelf".
Het laatste zinnetje typeert Wil
leke van Ammelrooy. Zij is con
stant bezig met zichzelf en haar
omgeving. Ze gaat verder: „Ik
probeer steeds duidelijker ach
ter mezelf te komen. Ik heb me
zelf nog niet gepakt. Ik speel
graag karakters en daarin her
ken ik gedeelten van mezelf. Ik
heb een theorie opgebouwd en
die zegt: Ik heb eigenlijk alle
vrouwen in mij. Daar geloof ik
in en zo werk ik eigenlijk. In die
karakters zoek ik de combinatie
van wat ik zelf ervaren heb en
wat mijn voorstellingsvermogen
is. Het is dat het mijn werk is,
maar ik zal mij altijd interesse
ren voor de mens. Ik duik graag
in de spychologie en spychiatrie.
Daarmee ben ik bezig en dat is,
net zo goed als mijn kind Denis,
ontzettend belangrijk".
Dat wezen, dat Willeke tussen
teugjes Rosé door schildert, wil
»e uitademen in haar werk.
Maar daarmee komt ze in con
flict met de taken, opgelegd
door scenarioschrijvers, produ
cers en regisseurs. Willeke ziet
het anders, zoals zij het zou wil
len en waar ze bewust naartoe
werkt. Ze zegt resoluut: „Ieder
script, ga ik ontleden. Ik doe
niet wat ik niet wil doen. Ik heb
bijvoorbeeld geworsteld met het
script van „Een woord van lief
de". Meestal heb ik erg veel in-
Ik weet wieJk zelf ben' zegt 5praak, daar is de regiseur blij
mm jjet komt weinig voor, dat
Zij draait er donkere lokken en
zegt: „Hallo". Even later staat
ze in de broodjeszaak op de
hoek met een kop zwarte koffie
in haar hand. De dag is lang,
tandarts, repetitie en nu een in
terview. Ze wil naar haar huis,
wat relaxen en praten over, wat
tal blijken, het fenomeen Wille
ke: een spontane jonge vrouw,
I zonder capsones, maar met haar
i eigen wereldje dat: „Een combi
natie is van wat ze zelf heeft er
varen en wat haar voorstellings
vermogen is".
Willeke van Ammelrooy neemt
I het gesprek hoogst serieus op,
I ook al duikt ze in een stoel met
de mededeling: „Ik heb me
voorgenomen een relax-inter-
view te geven". Daar komt wei-
nig van. Een zacht muziekje op
de achtergrond wuift ze weg:
„Ik wil r-Q fififif
i concentreren"
i Dat is Willeke, die geen enkele
i soelaas ziet in kadervraagjes en
f stereotiepe antwoorden. Ze geeft
I zich geestelijk bloot met de we-
tenschap dat haar eerlijke ant-
woorden gekneed kunnen wor-
den in tegenstrijdigheden.
nadrukkelijk, en tien minuten
later even openhartig: „Ik pro-
beer steeds duidelijker achter
mezelf te komen, ik heb mezelf
nog niet gepakt". Lachend kan
ze haar tegenstrijdige woorden
beamen, maar het kost haar ook
1 even weinig moeite haar mond
'te stollen en met heftige vinger
bewegingen te zeggen: „Je wilt
'me niet begrijpen he, je pro-
1 beert me te vangen op woor
den". Willeke is dóódsimpel 'n
bijzonder interessante vrouw en
'het blijft de vraag of zij toegeeft
'dat deze eigenschap achter haar
•mooie gezicht schuilgaat, ook al
iheeft ze een filosofietje geknut
seld dat zegt: „Ik heb eigenlijk
(alle vrouwen in mij".
«„Ik weet wat je straks over mij
•gaat schrijven. Je wilt regels en
zinnen hebben over mijn bloot
optreden. Want dat wil het pu
lbliek toch graag. Ik weet heus
,wel wat anderen van mij den
ten. De mensen zagen dat al-
een maar en dan heb je meteen
:en stempel. Dat neemt nu ge-
ukkig af. Nu volgen ze mezelf,
vaardoor dat image wel wordt
echtgetrokken. Er zijn nog te
'eel mensen met frustraties, die
tne graag dat stempel geven. Ze
beseffen niet, dat ik voorheen
ioveel andere dingen op toneel
heb gedaan".
Lik wil ook niemand iets verwij
len. Ik begrijp best waarom ze
me dat stempel hebben gegeven.
Als ik publiek was geweest, was
ik ook meegegaan. Ik wil me
niet alleen geestelijk openstel
len: daarom stond ik ook achter
Mijn optreden in Oh Calcutta,
waarvan de ideologie was, hoe
„Ik wil leren commercieel te
denken. Het is namelijk niet
mijn sterkste kant, maar ik
moet wel, omdat het mij om
geeft. Wat ik daarmee bedoel?
Oh, daar kan ik wel een ant
woord op geven. Mijn naam
werd reeds gebruikt voor de
film Turks Fruit, voordat ik ooit
van die film gehoord had. Daar
mee werd ik dus duidelijk ge
bruikt. Dat gebeurt om je heen
en daarvoor moet je waken.
Kijk, wat anderen van me zeg
gen, moeten zij weten, daar sta
rk buiten. Ik kijk ook naar het
produkt, zoals anderen het bekij
ken. Ik kon me best verplaatsen
in andere mensen. De publiciteit
bijvoorbeeld legt meer van me
zelf bloot dan ik zelf wil. Die
publiciteit op welk gebied dan
ook. maakt je anders dan je
weet dat je bent".
Toch is Willeke van Ammelrooy,
die voor zichzelf en ook voor
haar naaste vrienden een dood
gewone vrouw is met haar moei
lijkheden en haar besognes, ge
bombardeerd tot een bovenaards
wezen, een internationale vedet
te, die eigenlijk omringd zou
moeten worden door playboys,
dure sleeën, kapitale bungalows,
jet-set-party's en meer van die
stuiVer-romantiek. „Alles wat ik
doe, daar sta ik volledig achter.
Als de mensen het fijn vinden
is het meegenomen. Ze hebben
me wel eens gevraagd: Wat is
het? Waarom het mij gelukt
Ik heb zin om
gewoon eigenlijk het bloot wel mijn rol van Mira. Het ant-
Ik heb eigenlijk alle vrouwen in mij.
Willeke van Ammelrooy
zal, samen met Eric
Herfst en Gerard Cox,
gaan spelen In een nieu
we komedieserie van de
KRO-televisie. „Ik heb
mijn ziel aan de duivel
verkocht", gaat de serie
heten, die geschreven is
door Guus Vleugel, naar
ideeën van hemzelf en
Eric Herfst.
De nieuwe tv-serfe. die
voor het komende win
terseizoen op het pro
gramma staat, zal be
staan uit zeven afleve
ringen van elk veertig
minuten. „De opzet van
al die afleveringen is al
klaar en het ziet er echt
leuk uit", vindt Erie
Herfst. De muziek is
van de hand van Joop
Stokkermans. In Iedere
aflevering komen drie
liedjes, er wordt gedanst,
er komen gastneteurs
(natuurlijk wordt ge
dacht aan Jasporina de
Jong en Sylvia de Leur)
en elke aflevering is los
van de andere te bekij
ken.
woord is simpel. Ik heb alleen
honderd procent mijn best ge
daan en dat is aangeslagen. Na
tuurlijk gaat dat niet aan mij
voorbij. Oké, maar het gaat me
toch niet om roem, om glamour.
Het gaat mij gewoon om mijn
werk. Alleen is het in Nederland
zo, dat je pas wordt geaccep
teerd als je twee tot drie goede
dingen hebt gedaan. Ik maak
me daar niet zoveel zorgen
over. Ik werk gewoon rustig
door".
Willeke, die lang voordat ze in
de schijnwerpers werd ge
plaatst, rollen speelde bij de
Nieuwe Comedie, het Nieuw Rot
terdams Toneel en Studio Adam,
zegt dat ze veel heeft geleerd
van Nicolaas v.d. Heyden, maar
het fimvak zich toch zelf heeft
aangeleerd; dat ze haar erken
ning op professionele basis vond
in Italië, waar ze samen met
Anne Haywood speelde in de film
„Killers on the Ohone". Ze heeft
voor haarzelf het gevoel dat ze
haar filmcarrière nog wil ver
volmaken, omdat het menselijk
avontuur haar trekt.
Als haar gevraagd wordt, wat
ze nu van plan is na de laatste
opnamen van de Verstappen/De
la Parra-film „Living upart, to
gether (Adam en Eva), zegt
ze lekker treiterend: „Er zijn
dingen die kunnen gebeuren, en
gebeuren ze dan is het goed".
„Och" verduidelijkt ze „beloftes
zijn er wel, maar daar hang ik
me niet aan op."
Willeke ziet wel wat er komt. Ze
maakt er zich niet druk over.
Die eigenschap staat in nauwe
relatie met haar levensbeschou
wing: „Over beloftes, over cor
ruptheid eventueel, kan ik niets
zeggen. Ik heb zelf nooit voor
oordelen, Ik probeer de mensen
open tegemoet te komen. Er zijn
daarom ook maar zeer weinig
mensen die ik haat. Ja, ook wei
nig mensen waarvun ik veel
houd, maar haten komt echt
minder voor. Ik weet voor me
zelf wie ik ben, of wat ik ben.
Wat andere doen? Och, dat is
hun zaak en daar zal ik nie
mand mee katten, dat is ner
gens voor nodig".
Willeke weet dat ze een succes
rijke actrice is, maar haar eer
lijkheid gebiedt haar te relative
ren. „Een film is een samen
spel", zegt ze. „Je hebt elkaar
nodig om iets te bereiken. Ik kan
't allemaal niet alleen, ik werk
gewoon voor honderd procent.
Dat ik succes heb, weet Ik. Ik
ben me zeer bewust, dat ik ca
paciteiten heb en intuïtief in dat
genre ben gegroeid wat ik het
beste kan. Dat zou ik ieder
mens w.el gunnen"
„Ik wil altijd creatief zijn, ik
wil ook wel met woorden spelen,
een gedicht maken, dat is crea
tief, maar ook als ik aan het ko
ken ben. Het beleven van het
moment, dat is voor mij het al
lerbelangrijkste. Ik ga vaak de
natuur in, vooral als ik niet
meer weet waar de Willeke is
die ik ben. Dan ga ik tussen de
bomen zitten en voel me één
met de natuur. Het werk wat ik
doe is irreëel, het is altijd een
droom. Daarom probeer ik altijd
zeer wezenlijk te doen".
LEON VANKAN
