Geklauwde hand
wijst in de richting
van Nederland
DUITSER
SLAAT HARDE
MUNT
UIT TERREUR
JEVER (N. Dtld.) „Steek me. Ik zeg
steek me man, steken zeg ik". Met een
flikkering in zijn verdwaasde ogen haalt
de aanvaller uit naar het stukje blote
buik in het zwarte judopak. Horst Wei
land stapt opzij, grijpt zijn aanvaller bij
de arm, trekt aan zijn haren en knijpt
hem even venijnig als kort in de strot.
Een rauwe aa-klank stoot uit de mond
van de al te volgzame leerling, voordat
hij onzacht op de judomat smakt. Een
kleine show van de uitvinder en instruc
teur van de terreurstrijd. Een naam
voor een, wat Weiland noemt „doelma
tig, radicaal aanvals- en verdedigings
systeem". In zijn „Akademie" in 't Ost-
Friesische Jever in Noord-Duitsland wor
den de leerlingen op radicale wijze ge
confronteerd met Weilands technieken.
En alsof dat allemaal nog niet genoeg
is, krijgen de liefhebbers eenmaal per
maand lijf-aan-lijf gevechten en harde
commandotraining, compleet met topo
grafie, anatomie en wapenkunde. Een
bedenkelijke gevechtssport voor burgers
„in de strijd tegen de hedendaagse ter
reur", waarvan de ex-leger-lnsiructeur
en nu bezitter, president, hoofdinstruc
teur van de Budo Akademie Europa,
Horst Weiland, alleen maar rijker
wordt.
Uit alle delen van Duitsland rukken de
leerlingen, aangevuld met enkele buiten
landers naar de .„Nahkampfschule" in
Jever op. Weiland vangt ze op en maakt
ze binnen enkele maanden rijp voor het
woestere werk. De fanatiekste en volg
zaamste leerlingen kunnen binnen enke
le jaren (contributie 20 DM per maand)
de meestergraad in terreurstrijd krijgen
en mogen dan met toestemming van
Weiland zelf een school oprichten. Na
tuurlijk wel onder de strenge bepalingen
van Herr Weiland en de jaarlijkse te
rugkerende klus van een herexamen.
Weilands Akademie, de Bae, heeft nu 48
aangesloten clubs in West-Duitsland en
acht in andere landen: Italië, Engeland,
Zwitserland en Denemarken. Weilands
nieuwste oefenterrein moet Nederland
worden. Eerder liet hij los in Enschede
te willen beginnen, maar nu verklaart
hij ook zijn handen te willen uitsteken
naar Den Haag, Rotterdam en Amster
dam.
ULRIKE MEINHOF!
Toch wel een aanleiding om Herr Horst
Weiland met zijn Ideeën op te zoeken.
Weiland's gevechtsimperium troont in
Jever, dat ingesloten ligt tussen Wil
helmshaven en Wittmund aan de ene
kant een moeras en duinen aan de ande
re kant. Een bezoekje aan de redactie
van de Wilhelmshafener Nachrichten
maakt ons niets wijzer. In Jever krijgen
we van de redacteur van de Nord West-
deutsche Zeitung enkele raadgevingen
over de handigheid en verkoopkunde
van Herr Weiland.
Hij weet ook te vermelden dat het sym
bool van de terroristenschool, een ver
vaarlijk uitziende goud-gehandschoende
geklauwde mensenhand js vervaardigd
door de uitgever van het linkse salon
blad Konkret, de ex-man van UIrike
Meinhof, Klaus Rainer Röhl. Met die
«etenschap stapten we door het sympa
thieke, rustige Jever, op zoek naar de
akademie van Horst Weiland in de
Schlosserstrasse.
Tienduizend inwoners telt het tegen
de Noordzee geplakte stadje Jever. Tot
voor kort verscheen het slechts in het
nieuws door de met de regelmaat van
de klok neertuimelende Starfighters. De
komst van Horst Weiland en zijn fana
tieke leerlingen heeft hieraan een eind
gemaakt. Een SPD-afgevaardigde ont
dekte ,,het opleidingscentrum voor ter
roristen", en stelde vragen aan de Ne-
üersaksische regering. Een telexbericht
je hierover van de Deutsche Presse
Agentur zorgde voor een invasie van te
levisiereporters en krantenverslagge
vers. Horst Weiland werd er alleen
maar beter van. Jever slaapt ondanks
de drukte rustig verder.
KRITIEK
Kritiek op zijn strijdmethoden en leer
stelsels heeft Horst Weiland al genoeg
moeten slikken, maar de vijftiger is
enerzijds zo geslepen en anderzijds zo
onwrikbaar verbonden met militaire
uniformen en keiharde gevechtsmetho
des, dat hij onverstoorbaar doorgaat.
Het levert hem en zijn jonge tweede
vrouw, Hanna, bergen werk op. Hanna,
eerste vrouw met de „Meistergrad in
Nahkampf" verlaat bij onze komst het
huis voor het geven van judolessen.
Horst Weiland leunt achterover in een
stoel in de kale huiskamer, waarin niets
aan militarisme of strijdcoryfeeën herin
nert.
Tekst en uitleg voor zijn bedenkelijke
soort van lijf-aan-lijf-gevechten en com-
mando-opleidin-
gen heeft de
Duitser wel:
,,Ja, ja", zegt
Weiland als de
overheersende
allesweter, ,,ik
weet dat er kri
tiek is, maar ze
moeten eerst
goed om zich
heen kijken,
voordat ze met
cliché's in hun
hoofd hierheen
komen om mij
onzinnige vra
gen te stellen.
Mijn systeem is
geen terreur,
maar anti-ter-
reur. Laat dat
u duidelijk zijn.
Ik heb het in vijf jaar tijds ontwikkeld,
getest en geschematiseerd op onze Euro
pese mentaliteit. Ik heb het terreur-
gevecht genoemd omdat men in mijn
systeem direct bij de aanvang al radi
caal en direct met de partner oefent".
„Tot nu toe kende men alleen Aziatische
strijdmethoden, zoals judo, jiu-jitsu en
karate. Die zijn al twintig jaar verou
derd. Men leert sporten op de mat,
maar als de sporters op straat in een si
tuatie verzeild raken waarin ze van zich
moeten afslaan, weten ze niet wat te
doen. De brutaliteit kent geen grenzen
meer. Terroristen maken gebruik van
wapens, van denkkrachten en van plan
ning. Daartegen wil ik de mensen wape
nen met mijn systeem. Daarom ook
wordt alles life geoefend. Aanvallers ge
bruiken messen en pistolen. Wij daarom
ook tijdens de training".
GEVAARLIJK
Horst Weiland geeft het niet toe, maar
hij wil ongeveer zeggen dat de brutale
terreurmethoden van tegenwoordig be
streden moeten worden door de burgers
met nog brutalere methoden. Gevaar
lijk? „Helemaal niet", is het weldoor
dachte en reeds honderdmaal geuite
antwoord van Horst Weiland. Hij moti
veert zijn bewering: „Het terreurstrijd-
systeem is gebaseerd op schokkende sla
gen en trappen in eerste instantie, on
middellijk gevolgd door scheurtechnie-
ken in combinatie met een gelijktijdige
KLAUW
r»
,V
Terreurinspecleur Horst Wei
land strekt zijn geklauwdi
hand uit naar Nederland
druk op het zenuwenstelsel van de te
genstander. Deze behandeling leidt tot
een directe verlamming van de tegen
stander, zonder de gezondheid aan te
tasten".
De terreurstrijder kan dan zijn tegen
stander loslaten en hem vragen naar
huis te gaan. Althans zo beweert Horst
Weiland. Als die tegenstander nu niet
gaat, vragen we beleefd? „Ja", zegt
Weiland met het restje humaniteit in
zijn opvattingen, „dan kan ik harder
worden. Ik ben tegen het onmiddellijk
doodslaan van mijn tegenstander". Toch
kan elke greep die Weiland zijn leerlin
gen in de praktijk laat brengen, dodelijk
zijn. Het is slechts een kwestie van
doordrukken, maar Weiland benadert
zijn leerlingen psychisch, zegt hij en bo
vendien neemt hij de nodige voorzorgs
maatregelen.
Ook tegen de brandende vraag of de an-
ti-terreurstrijders de geleerde Weiland
methoden straks als terreurstrijder in
de praktijk brengen? Weiland zegt ge
prikkeld: „De terreuropleiding in Euro
pa wordt door mij streng bewaakt. Tot
de opleiding worden voornamelijk poli
tieagenten, grensbewakingstroepen en
soldaten toegelaten. De burgers zijn
voornamelijk academici, doktoren, leden
van de justitie, ja en ook wat werkne
mers. Voorts moet iedereen een door de
politie ondertekend bewijs van goed ge
drag overleggen en minstens 18 jaar
oud zijn. Iedere deelnemer krijgt een
pas met ons embleem.
Horst Weiland heeft zijn zaakje goed
doordacht. Hij heeft trouwens meer dan
een kwart eeuw de tijd gehad om erach
ter te komen hoe hij met vechten rijk
kan worden. Weiland heeft vijf jaar in
Siberië als krijgsgevangene gezeten.
Daar zag hij voor het eerst Russische
soldaten werken met lijf-aan-ijf gevech
ten volgens het door hem verder ontwik
kelde zenuwensysteem. Weiland trok
door de wereld en hield zich alleen be
zig met de zelfverdedigingstechnieken.
In Afrika a]s instructeur (niet in huurle
gers, maar in Navokampen, beweert
hij), bij het Vreemdelingenlegioen en
nadien in andere Europese landen. Terug
in Duitsland vindt hij nu genoeg bur
gers, die bereid zijn op de brutaalste
manieren eventuele tegenstanders te lijf
te gaan.
's Avonds blijkt wie die burgers zijn.
Boerenjongens met bolle wangen en
rooddoorlopen ogen en strijdvaardige ty
pen vrouwen. Want ook die Iaatsten
kunnen met een enkele vingerdruk een
robuuste tegenstander vellen. De ter-
reurstrijders zijn gekleed in zwarte pak
ken. Op de mouw prijkt de gehand-
schoende klauw, een enkeling heeft een
grote N (van Nahkampf) op zijn schou
ders. Insignes ontbreken, maar die ste
ken in volle glorie op de gevechtspak-
ken en Amerikaans^ legerjacks, die de
lijf-aan-lijf-vechters buiten op het land
dragen. Weiland zelf loopt dan in ca
mouflagepak zonder uiterlijk vertoon
zijn waardigheid. In de sportzaal
zijn akademie heeft ook hij het
zwarte judopak aan. Weiland geeft nor
maal geen lessen in de zaal, maar voor
de Nederlandse journalist kan er nog
wel een kleine show af.
Getrokken pistolen worden afgeweerd
met harde grepen en vingerdrukken
achter de óren, op de nieren, in de buik
streek- en achter het strottehoofd. Mes
setrekkers worden geveld, aanranders
schreeuwen het uit. De show is echt,
want menige leerling zit met van pijn
vertrokken gelaat, maar wel met trouwe
blik te staren naar het oog van de
meester.
Horst Weiland is meer dan een sportin-
structeur, hij is commandant die zijn
recruten afstompt met ideeën die niet
meer voor discussie vatbaar mogen zijn.
Eenmaal doet hij het voor, dan mogen
de dames en heren het bij elkaar probe
ren. Met aan fanatisme grenzende ijver
storten de lotgenoten op elkaar. De ge
klauwde handschoenen grijpen fracties
in nek of keel. Smakken op de grond
volgen rauwe pijngorgels op. Weiland
kijkt quasi ongeïnteresseerd toe en
veinst tevens die ongeïnteresseerdheid:
„Dit is allemaal kinderspel. Hier wor-
den ze rijp gemaakt voor het grotere
werk buiten in de bossen. Ik leer ze met
behulp van artsen het zenuwenstelsel
van de mens, ik leer ze alle zwakke
punten kennen, maar ik leer ze ook wa
penkunde. Alle denkbare situaties moe
ten ze aan kunnen. Telkens gaan we een
stapje verder. In drie maanden kennen
ze de zeven grondgrepen en krijgen ze
de witte gordel, dan de gele enzovoorts
tot de zwarte. Dan zijn ze meester. Na
tuurlijk kunnen ze daarna nog door
gaan".
COMMANDO
Horst Weiland legt uit, dat hij de kandi
daten voor een volgende graad in de
bossen laat wandelen of in een kroeg
De leerling wil geen naam „in de Hol
landse krant", bang voor represailles.
We laten hem aan het woord: „Weiland
Is een sadist. Toen Ik enkele weken mee
deed aan het terreurgevecht werd Ik uit
geschakeld door een kaakslag. Mijn tan
den zaten los. Ik zit constant onder
scheurwonden en blauwe plekken. Onge
lukken gebeuren er iedere keer.
Weiland noemt de sport radicaal. Dat is
niet waar, het is hondsbrutaal. Op een
ongelooflijke wijze moeten wij tegen el
kaar ingaan. Wat daarvan het nut is,
weet ik eerlijk gezegd niet. Ik snap zelf
niet waarom ik er nog mee doorga".
Ook de leerling blijft het antwoord
schuldig op de vraag of iemand deze
strijdmethoden leert om er terreur mee
uit te oefenen. „Ik weet het niet", luidt
Ook vrouwen volgen de opleiding in het terreurvechten. Een lichte druk achter
het strottehoofd en de tegenstander stort neer.
laat zitten. Instructeurs van hem vallen
dan plotseling aan, hetzij met blote han
den, hetzij met pistool of mes. Alles na
tuurgetrouw nagebootst en allemaal zon
der ongelukken, alweer volgens Wei
land. Tijdens de opleidingskampen in de
bossen wordt gebruik gemaakt van wa
pens van de Bundeswehr, moeten de
vechters uit rijdende auto's duiken, over
en ondèr prikkeldraad voortsnellen,
kaartlezen en water slikken. Het is zo
veel, dat een goed commando er ture
luurs van zou worden.
Vandaar misschien dat de Duitse politie
en de Bundeswehr veel oprechte belang
stelling voor de methoden van Weiland
krijgen. Horst Weiland: „Mijn systeem
heet al sinds 1963 terreurstrijd. De laat
ste jaren is het woord terreur bijzonder
actueel geworden. In het leger en bij
speciale politlecommando's wordt ge
dacht aan speciale opleidingen. Daarom
is men in mijn werk zeer geïnteres
seerd. Ik ben met mijn burgermensen
de tijd gewoon een stap vooruit".
De zwart gehandschoende klauw van
Horst Weiland heeft velen in de-greep.
De volgzame leerlingen, die in 48 Duitse
plaatsen geconfronteerd willen worden
met Weilands radicale afrekentechniek
komen eenmaal per jaar naar Jever om
de vuurdoop in de bossen te ondergaan.
Wanneer hen gevraagd wordt waarom
men hieraan meedoet, blijft het ant
woord onderweg steken tussen het pijn
lijke strottehoofd en het keelgat. „Om
dat ik het leuk vind, omdat je nooit
kunt weten waar het goed voor is, om
me te kunnen wapenen tegen aanval
lers", zijn zo ongeveer de gemiddelde
intwoorden op de vragen, die helaas in
het bijzijn van meester Weiland moeten
worden gesteld.
Weiland heeft zijn recruten opgevoed.
De ervaring, bij vele legers opgedaan,
komt hem bij het burgermannetje- of
vrouwtje goed van pas. Want dat er
veel academici aan de terreurgevechten
en het lijf-aan-lijf-werk meedoen, kun
nen we rustig vergeten. Zeker nadat we
's avonds het geluk hebben een van
Weiland's leerlingen aan de praat te
krijgen. En daarbij viel Herr Weiland
met zijn gladde praatjes en eerlijke,
strijdmethoden, finaal dooit de mand.
SADIST
Volgens zijn leerling is er in tegenstel
ling tot wat Horst Welland beweert, nog
nooit een dokter aanwezig geweest om
anatomie te geven. „Dokters heb ik al-
'een gezien tijdons oefeningen in het
bos, ais er weer iemand geuond raakte.
het antwoord, ,,het enige wat ik kan
zien zijn de ogen van velen en dat is
vaak zeer beangstigend".
Horst Weiland heeft geen centje pijn.
Hij blijft beweren dat zijn vechters geen
vechtersbazen zijn, maar opgevoed wor
den in sportiviteit, ridderlijkheid en
hardheid „om tegen de groeiende crimi
naliteit en brutaliteit van terroristen en
vechtersbazen gewapend te zijn". En dit
brengt Horst Weiland in praktijk met
zijn methoden, waarin zelfs het afscheu
ren van menselijk vlees verdisconteerd
is.
Weiland zegt hierover: „Ik kan verzeke
ren dat ik nog geen mens vleesstukken
van het lichaam gescheurd heb, tot nu
voldeed steeds de technische zenuwen-
druk om mijn tegenstanders tot bezin
ning te brengen. Ik geef wel toe, dat ik
hel trekken en scheuren oefen aan dood
dlerenvlees. Voor de training van de
terreurstrijders is het echter niet nood
zakelijk. Het gebeurt wel in de opleiding
voor hogere gordelgraden. Maar natuur
lijk met de handschoenen aan".
Horst Weiland, die zegt niet links en
niet rechts te zijn, die radicalen weert
en vijandig gezind is, voelt zich geluk
kig bij de opmerking van de Nedersak-
sische minister van Binnenlandse Za
ken, Lehner, die vaststelde: „De „lijf-
aan-IIjf'-school in Jever staat geheel
volgens de voorschriften ingeschreven
bij de autoriteiten en staat noch met
linkse, noch met rechtse radicalen in
verbinding".
Weiland kan verder gaan. Kranten en
televisieuitzendingen zorgen voor recla
me volgens zijn motto „Hoe men over
mij spreekt doet er niet toe, als men
maar over mij spreekt".
Horst Weiland wijst nu met zijn ge
klauwde hand in de richting van Neder
land: Den Haag, Rotterdapi, Amster
dam en Ensche
de staan op
zijn verlang
lijstje. Op 28 ok
tober vinden in
Schouwburg te
Enschede de
Europese judo
kampioenschap
pen plaats.
Welland
daarbij aanwe
zig zijn. „Ik zal
mijn tfid in Ne
derland gebrui
ken om contac
ten te leggen",
zegt hij. We
zijn dus ge-
LEON VANKAN
