Vreugdedans Wim Ruska
ontbrak na tweede goud
0
SPORTBIJLAGE
MAANDAG 11 SEPTEMBER 1972 a|
MüNCHEN Het was bijna een gewoontegebaar waarmee
Wim Ruska de gouden medaille om zijn hals liet hangen.
De uitgelaten vreugdedans die hij na het behalen van de ti
tel in het zwaargewicht had uitgevoerd en de gretigheid
waarmee hij steeds weer naar zijn eerste Olympische
goud greep, waren verdwenen. Wim Ruska wist 's mid
dags al dat hij de eerste judoka zou worden die op de
spelen tweemaal goud zou verwerven. Hij had verloren
van de oersterke Vitali Kusnezov, kwam terug via de ach
terdeur van de herkansing en ontmoette de Rus wederom
in de finale. Die tweede confrontatie liet Ruska niet uit de
hand lopen. „Want", zei hij, „als je eenmaal een gouden
plak hebt sta je mentaal niet meer zo achter het toernooi
alle categorieën. Je bent al een beetje tevreden gesteld,
maar als je als kampioen van de mat wordt gehaald,
denk je: „Toch maar weer alles op alles zetten om je te
rehabiliteren. En ik ben blij dat het is gelukt".
Met opperste verbazing hadden de
judoka's de loting voor de twee
poules bekeken. In de ene over
wegend tweede garnituur, geme
ten naar maatstaven voor het
Olympisch toernooi, in de ande
re alle kanonnen: Klaus Glahn,
Vitali Kusnezov, Wim Ruska,
Masatoshi, Shinomaki. „Ik had
niet slechter kunnen loten",
zuchtte Ruska Iater.„Het was in
die eerste ronden al een kam
pioenschap met vier favorie
ten". Een van hen, dachten de
Japanners, zou de openbaring
worden, hun eigen man Shino
maki. De toch al zo teleurge
stelde Japanners, die naar Mün-
chen waren gekomen om al het
judo-goud mee te nemen, verlo
ren nog meer prestige. Shino
maki werd in de middag al door
Glahn uitgeschakeld.
Fout
Vim Ruska had daarvoor deze
zeer plausibele verklaring: „De
grootste fout van de Japanse
coach Kaminaga is geweest, dat Herkansing
hij alleen op mij heeft gelet.
bovenste helft, maar als ik in
de andere was ingedeeld, zou ik
van Shinomaki hebben kunnen
winnen. Hij had last van een
rugblessure en was, omdat hij
zich niet voldoende had kunnen
voorbereiden, zes kilo te zwaar
geworden. Glahn won van hem
en ik heb in dit toernooi drie
maal de Duitser verslagen, dus
ik mag zeggen dat ik de sterk
ste ben".
Over de loting breken judo-techni
ci zich 't hoofd. Dit toernooi alle
categorieën bewees dat er ver
beteringen noodzakelijk zijn om
te voorkomen dat niet alle favo
rieten elkaar in het begin al
ontmoeten. De Nederlandse
coach Wim Luiten hierover:
„We zoeken naar een systeem
waarbij het onmogelijk wordt
dat je maar moet afwachten of
je via de herkansing nog terug
kunt komen. Er is in de VS een
beter systeem en dat gaan we
nog aanpassen".
Jij vergat de Rus en Glahn. De
fout in het Japanse systeem is
bovendien dat ze te hard trai
nen voor de wedstrijden, zodat
ze te vermoeid zijn. Ik zat in de
Want die herkansing had Wim
Ruska nodig om z'n goud te
veroveren. In de eerste ronden
waren de Zwitser Uli Falk en
de Filippijn Fernando Garcia
geen grote obstakels geweest.
Wim Ruska springt op als winnaar van de judo-finale tegen de Rus
Koeznetzov. In de voorronde verloor Ruska van dezelfde Rus.
Kusnezov was dat wel. Het duel
met hem waS een te vroeg ge
vallen finale, waarin de Rus al
snel waza ari behaalde. Het
Dat niet alles van en leien dakje verliep, toont deze foto. In de halve finale raakte Wim Ruska
tij tegen de Fransman Brondani gewond aan het rechteroog.
werd een schitterend duel,
waarin Ruska tweemaal uit een
houdgreep moest komen en de
Rus een keer. Het voordeel
bleef evenwel aan de kans van
Kusnezov en Ruska moest lijd
zaam afwachten of de Rus zo
vriendelijk zou zijn de poule te
winnen. Dat deed hij, na Glahn
overwonnen te hebben, die op
zijn beurt Shinomaki al snel uit
het toernooi had geworpen. Pou
le-winnaar Kusnezov sleepte de
Braziliaan Ishii, Glahn en Rus
ka mee naar de herkansing.
En op dat moment ontstond eeh
geprikkelde Ruska. „Ik doe niet
graag alle categorieën. Ik
schrijf altijd wel in, maar trek
me meestal terug als ik het
zwaargewicht heb gewonnen.
Als je alle categorieën niet
haalt, gaat er toch glans van
het goud af". Ditmaal echter
nam hij wel deel, want hij wilde
proberen de unieke combinatie
wereldkampioen en tweemaal
goud op de Spelen te verwezen
lijken.
Pikant
Er zat aan die middag-poule overi
gens nog een pikant tintje, om
dat de Nederlandse hoofd-
scheidsrechter John Bontje in
de partij KusnezovGlahn de
Rus een waarschuwing moest
■£■>£41 geven.
t de par- Bontje: „Ze hadden me die taak
niet moeten opdragen, want het
gevaar bestaat dat men je zou
verdenken van partijdigheid,
omdat Ruska er belang bij had
dat Kusnezov poule-winnaar zou
worden. Kusnezov pakte Glahn
aan een zijde vast zonder aan
te vallen. Dat is verboden. En
ik gaf hem een voorlopige
waarschuwing. Toen hij het
weer deed en bovendien Glahn
in de mouw pakte, kreeg hij een
waarschuwing en dat is bijna
een half punt. Hij scoorde nog
wel en dat trok de zaak gelijk.
Maar toen moest ik Glahn een
voorlopige waarschuwing geven,
door hem tot meer aktie te ma
nen. Glahn moest daardoor an
ders gaan werken, Kusnezov
kreeg z'n kans en wierp hem".
De achterdeur was daardoor
voor Ruska opengezet.
Uit de andere poule was de
Fransman Brondani als winnaar
naar de halve finale gegaan en
in de herkansing kwam Ruska
daarbij door Ishii met een vol
punt te verslaan en Glahn
evenals in de finale zwaarge
wicht, die zich bijzonder fel ver
weerde en Ruska zelfs be
sprong, te overwinnen. Voor
Glahn zelfs geen troostprijs na
dit meeslepende duel.
Jacht op goud
De Brit Parisi kwam uit de ande
re herkansing als winnaar te
voorschijn en de jacht op goud
zou, dat stond vast, door Ruska
en Kusnezov worden uitgevoch
ten.
Want Ruska versloeg de technicus
Brondani en de Rus had weinig
last van Parisi. Ruska: „Kusne
zov is eigenlijk alleen in de eer
ste minuut gevaarlijk. Daar
gooit hij, pn hij is een ijzerster-
ke kerel, ai zijn kracht in. Daar
na kun je in feite met hem doen
wat je wilt".
Kusnezov behaalde in de eerste
minuut inderdaad voordeel,
maar het massieve brok vlees
werd in een houdgreep genomen
en het goud was voor Ruska.
Van onze
speciale
verslaggever
HERMAN
VAN BiERGEM
De Cérémonie protocollaire voor de prijswinnaars in de judowedstrijden alle categorieën. Wim Ruska mei
en gouden medaille op het hoogste platform. Naast hem Koeznetzov (zilver) en de Fransman Brondan
en de Brit Parisi (brons).
Lord Killanin, de nieuwe presi
dent van het IOC, hing hem de
plak om. Avery Brundage, de
scheidende president, had dat
gedaan toen Ruska zwaarge
wicht kampioen werd. In dit
wijdse, bijna onoverzichtelijke
Olympische toernooi, was Ruska
de enige, die de plakken door
de twee topfiguren van het IOC
kreeg omgehangen. Het was
toeval, maar die eer komt Rus
ka toe. Hij is niet slechts een
heel grote, hij is de allergroot
ste, die er hard over denkt on
zijn carrière te beëindigen. Het
zal Russen, Duitsers en Japan
ners welkom zijn, want zolang
Ruska op de tatami blijft,
voor hen geen hoogste eer ti
behalen.
Sn
dre
Van een onzer
verslaggevers
in München:
HERMAN
VAN BERGEM
München Ook nadat het vader
land bij herhaling blijk heeft ge
geven van z'n afkeuring over
het besluit van het NOC de Ne
derlandse afvaardiging niet uit
het Olympische gebeuren terug
te trekken, blijft Bram Leeu
wenhoek, de chef de mission,
van mening: „Wij hebben een
juiste beslissing genomen. Je
kunt ook sterk betrokken zijn
bij het lot van de Israëliërs zon
der naar huis te gaan".
Dat in Nederland nogal wat op
schudding ontstond over de con
tinuering van het veTtolijf in
München, heeft Bram Leeuwen
hoek overigens niet verbaasd.
„Het Nederlandse volk", zegt
hij, „reageert op een situatie
als deze altijd emotioneel. Ik
vraag me echter af of mensen,
die de situatie niet kennen, mo
gen oordelen over het door ons
genomen besluit. Wij hebben
ons echt goed georiënteerd alvo
rens te beslissen. Bovendien
hebben we onze mensen de vrij
heid gelaten zelf te bepalen of
ze al dan niet wilden blijven.
Democratischer kan het bijna
niet.
toen wij woensdag naar die
rouwbijeenkomst gingen, dach
ten we ook, dat dit het einde
van de Spelen was. Op dat mo
ment zou dat uit emotioneel en
menselijk oogpunt juist zijn ge
weest. Maar achteraf moet ik
1 stellen, dat het IOC een goed
besluit heeft genomen met door
i te gaan. Mijn persoonlijke me
ning is, dat de sport in de toe
komst door iedereen zal worden
aangegrepen om ergens uiting
aan te geven indien wordt toe
gegeven aan druk van buitenaf.
De druk om niet door te gaan
kwam vooral van de kamerfrac
ties, niet van de regering, die
ons liet weten het NOC als auto
noom te beschouwen. Wij heb
ben met verschillende mensen
in Nederland contact gehad, on
der andere met staatssecretaris
Vonhoff en de vice-voorzitter
van het NOC Hans Teengs Ger
ritsen. Na de stemming te heb
ben afgetast is pas een beslis
sing genomen. Onze solidariteit
met de omgekomen Israëliërs is
beslist niet minder dan wanneer
we zouden zijn gestopt".
Bovendien was het, vertelde Leeu
wenhoek, ook de wens van een
groot aantal atleten om door te
gaan. „En dat heeft ook zwaar
gewogen. We komen nu nog wel
eens mensen tegen, die in 1956
aan de Spelen in Melbourne
zouden hebben deelgenomen en
die nog steeds briesen over de
boycot van toen".
Omdat het NOC er niet voor voelt
deel te nemen aan de sluitings
ceremonie Leeuwenhoek: „Ik
weet nog niet hoe die eruit zal
zien, maar wij zijn tegen een
pompeuse bedoening" - zal Ne
derland vanavond uitsluitend
worden vertegenwoordigd door
een vlaggedrager. Oud-Atleet
Eef Kamerbeek heeft zich daar
voor beschikbaar gesteld.
De Nederlandse afvaardiging, die
nog uit 115 personen bestond
(ongeveer negentig leden verlie
ten München vorige week al),
vertrok vandaag. Een afvaardi
ging, waarvan Bram Leeuwen
hoek zegt: „Ondanks een aantal
teleurstellingen is het eindre
sultaat bevredigend. Zou men
mij voor de Spelen hebben ge
vraagd op hoeveel medailles ik
rekende, dan zou ik hebben
geantwoord: op niets. Maar
toch hoopte ik op één of twee
successen. Dat er toch zes me
dailles zijn behaald, die van de
ploegentijdrit reken ik mee,
want ik ben van mening dat ons
die ten onrechte is ontnomen,
vind ik boven verwachting."
Fenomenaal
Naast hen, die het ereplatform
bereikten, hebben vooral de
turnsters de chef de mission
geïmponeerd: Bram Leeuwenh-
hoek: „Wat die meisjes hebben
gedaan is fenomenaal. Ondanks
de negende plaats in het landen-
klassement zijn ze voor mij de
grootste openbaring van de Spe
len geweest. Het is voor mij het
bewijs, dat met keiharde in
spanning prestaties op wereldni
veau kunnen worden geleverd."
Over de zwemploeg is Leeuwen
hoek minder goed te spreken:
„We zijn uitgegaan van een
vroegtijdige selectie met daarna
de mogelijkheid naar een piek
te werken. Dat is nogal tegenge
vallen. Toen de resultaten in het
begin uitbleven ging iedereen
zich ermee bemoeien, boden va
ders. moeders, ooms, tantes en
coaches bijstand, onder andere
door aan de telefoon te gaan
Van een onzer
verslaggevers
in München:
TON
VAN DALEN
hangen. Dat heeft de zaak niet
gunstig beïnvloed.
Het is mogelijk, dat in de toe
komst strenger zal moeten wor
den geselecteerd, dat kort voor
de Spelen keihard zal moeten
worden getest. Omdat in Neder
land de top niet breed is, kan
het ook de ideale manier echter
niet zijn."
Teleurstellend noemt Leeuwen
hoek ook de prestaties van de
military en dressuurruiters, de
schoonspringsters en de water-
poloërs, die „het loon van de
angst" moesten incasseren in
de wedstrijden tegen West-Duits-
land en Hongarije.
„Dat de military ploeg zo heeft te
leurgesteld, heeft niet aan het
selectiesysteem gelegen, en met
de uitzending van de dressuure-
quipe hebben wij steeds veel
moeite gehad. Er zijn wel vijf
vergaderingen voor nodig ge
weest alvorens wij geen argu
menten meer hadden de dres-
suurequipe niet in te schrijven."
MüNCHEN Met z'n
tweëen haalden ze twee fi
nales, en daarin een zilve
ren medaille en een zeven
de plaats. De nuchtere
Mieke Jaapies had uitbun
dig de armen in de hoogte
gegooid toen ze tweede was
geworden in de k-1 en het
zilver koesterde. De geë
motioneerde Maria van der
Holst stond met een be
drukt gezicht bij het boten
huis nadat zij met Mieke
Jaapies op de zevende
piaats was geëindigd in de
k-2. Later, toen de vreugde
bij Mieke Jaapies was ge
temperd, bleek pas welk
een complex van twijfels
en onzekerheid beide races
had beïnvloed.
Mieke Jaapies is van huis uit een
langzame startster. Soms, zoals
in de halve finales, lukt haar
start, maar dat is een uitzonde
ring. Zij moet het hebben van
de met kracht geladen regelma
tigheid waarmee ze blijft door
gaan als ze haar tempo te pak
ken heeft. Dat had ze ook hard
nodig in de eindstrijd k-1. Mieke
Jaapies: „Ik zag ze na de start
gaan en dacht: ik mag wel wat
harder varen. Het viel me mee
dat ik tweede was geworden.
Maar je gaat tenslotte om de
eerste plaats te bereiken. Daar
staat wel tegenover dat op 250
meter nog een heleboel voor me
•lagen". Na de helft van de race
schoof Mieke Jaapies meter na
meter naar voren. De Hongaar
se Anna Pfeffer ging ze voorbij
en bij de finish was het verschil
met de Russische winnares Ju
lia Ryabchinskaya terugge
bracht tot een meter. Mieke
Jaapies had zich ondubbelzinnig
de tweede van de wereld ge
toond want in 1970 en 1971 was
ze ook al op die plaats geëndigd
in het toernooi om de wereldti
tel.
Maar wat had ze getwijfeld aan
haar succes toen de vloot voor
haar uitvoer. Haar nuchtere in
stelling, haar simpele gedachten
om dan maar wat harder te
gaan, waren de ondergrond
voor het zilver. En haar boot,
die was betaald door een aantal
kano-fans van wie Jaap
Kraaier, die in 1936 brons in
Berlijn had veroverd de anima
tor was. De kano-bond had geen
geld om Mieke Jaapies aan een
nieuwe boot te helpen. Dankzij
de hulp van buiten kon een
nieuwe in Denemarken worden
•gekocht. Mieke Jaapies haalde
er zilver mee en dat was bij de
dames de eerste medaille sinds
1948 toen mevrouw Van der An-
ker-Doedens, ook in de k-1 twee
de werd.
De zevende plaats in de k-2 Lijkt
van heel wat minder kaliber
maar met een tweemans-ploeg
beide finales halen* is al volop
bewijzen dat uitzending gerecht
vaardigd is geweest.
Er school een brok tragiek achter
die Nederlandse k-2. Coach Ven
horst had het al even aangetipt
met: „Als een van de twee
mentaal minder geconditioneerd
is, lukt het niet". Ietwat raad
selachtige woorden waarvoor
Maria van der Holst onbevan
gen uitleg gaf.
„Ik heb de laatste nachten slecht
geslapen door het gebeurde in
het Olympisch dorp. Er zullen
er zijn die daarvan afstand kun
nen nemen. Ik niet. Het zijn
m'n eerste spelen en ik ben in
het Olympisch gebeuren enorm
teleurgesteld.
Ik vind het een circus. Ook al
voor de Israëliërs werden ver
moord. Dat Olympisch dorp is
vreselijk. Er gebeurt zoiets ont
zettends en dan moet je maar
STERT
chte S'
ïrbewe
raak ii
irlge i
Suri
leerseht
een bri
rethoud
■gt de
Jng.
srhaud
rijding
enóegd
loedwil
inge Si
ekwent
omend
net doen of er niets aan de hand»ehee]
is. In het dorp loopt iedereen j fcorn(
langs elkaar heen. Voor mij
de Olympische geest
En toch kwam Maria
Holst ui' in de finale. „Natuur
lijk. Ik hen hier voor m'n sport, an |iet
ik alles over heb. Ook
als ik k-1 had gevaren zou ik
gestart zijn. Dus het is niet om
dat ik m'n partner niet
steek wilde laten".
Na enige nachten slecht slapen, Icltl.
met de gedachten nog vol
het Olympisch drama bezat Ma-
van der Holst en dat mag
haar niet euvel worden geduid nenSgr
niet de juiste instelling om e -
de finale te varen. Ze had na- j
tuurlijk ook conditioneel nadeel
geleden. „En", voegde coach l0Qr d(
Venhorst er aan toe, „die race
was enorm zwaar bezet.
deI reigd
ichieten
re
(Van
N HA
Andere landen kunnen kiezen, wij
hebben een top van twee da
mes. We zullen hard aan dt
jeugd moeten gaan werken".
Speelde Mieke Jaapies' tweede
race, met een pauze van ander
half uur, geen rol? „Welnee",
zei Mieke Jaapies, je weet al
het hele jaar dat je de een
twee moet varen. We hadden
wel een ongelukkige baan. We
konden de tegenstandsters niet
zien. Je kunt beter tussen twee
sterke ploegen inzitten".
Chef d'équipe Elly de Jong-Mul-
ler: „Wees blij dat je in de k-1.
niet naast de Russin zat, wantpj
die had zulk een sterke start,
dat je in het vuile water terecht
was gekomen".
In de k-2 had het duo toch gegokt
op een plaats hoger dan de
vende. Tevoren wisten ze al
er geen eremetaal in zou zitten.
Ook niet voor de top van Neder
land, bestaande uit twee Senio-H|orst
res. Een wankele toekomst.
Weer dook de twijfel op. Gaan
ze door? Mieke Jaapies, die Land!
over een maand gaat
„Ik blijf bij mijn vereniging
hard trainen. Als ik goed ga,
doe ik mee aan wedstrijden. Ik
weet het eigenlijk allemaal nog
niet. Ik blijf misschien ook wel
varen, omdat ik het niet kan la
ten".
Maria van der Holst: „Ik blijf
ook trainen en dan hoop ik da<
ik volgend jaar hard genoeg ga.
Dan zien we wel weer"
,w.B.;
eet.
De
in s
Offh
AUT
telt
u
let winnen van een zilveren medaille levert flink wat gelukwensen op.
Hier wordt de Nederlandse kanovaarster Mieke Jaapies door een
van haar trainers omhelsd.
Coach Venhorst: „Ze moet we
reldkampioene worden. Ze kan
het". Dat zou dan het doorbre
ken zijn van de Russische hege
monie bij het kanovaren, want
op de baan van Oberschleisi-
heim won Rusland zes van de
zeven finales. Een was voor
Roemenië.
Leids
raad
beroe
Twee
Bouw
Kerk
een
recre
Toeri
vervi
sprei
Morj
eeuw
marl
Plan
ting
bezit
de
