KIP IS GEGROEID
Lodewijkx werkt aan come-back
Doris Brown
strijdt voor
laatste kans
op Olympische
Spelen '72
Tien elftallen
kwalificeerden
voor München
,Nu merk ik pas dat ik tweemeterzeven ben'
ZATERDAG 10 JUNI 1972
LEIDSE COURANT
PAGINA 15
AMSTERDAM— Harry Kip is gegroeid en hij mat al twee
meter zeven. „Ik groei nog steeds", is zijn (verheugende)
conclusie, wanneer hij na de optimale inspanningen van
het pré-Olympische basketballtoernooi in zijn Amster
damse flatje zijn vermoeide benen strekt. Dat belooft dan
wat voor de toekomst, waarin ook voor hem misschien
een reisje naar München in het verschiet ligt,
Een jaar geleden nog, was Harry
Kip een belofte en niet meer
dan dat. Over die tijd praat hij
dan zo, wanneer hij ook zelf
heeft ontdekt dat hij inmiddels
veel meer is dan jonge vent die
ging basketballen omdat hij toe
vallig de lengte daarvoor heeft.
„Bij Treffers ging ik in de buc
ket staan, tilde mijn armen om
hoog en kreeg de bal. En dan
gooide ik dat ding in het mand
je. Andere dingen hoefde ik niet
te doen. Staan en gooien. Af en
toe ging je dan je verdediging
helpen, maar dat was geen
kunst met al die kleine kerel
tjes. Als ik me goed herinner,
heb ik het maar een keer moei
lijk gehad. Tegen Donar, omdat
daar Jan Loorbach in speel
de..
Bij Levi's Flamingo's en het Ne
derlandse team leerde Harry
Kip waar. De waardering voor
het werk dat hij verrichtte
kwam in echt basketballen en
binnen het jaar maakte hij zijn
talenten verschillende vormen
op hem af. „Aan het einde van
dat pré-Olympische toernooi heb
ik van de internationale pers
punten gekregen voor het AI1-
Stars team. Dat is een geweldi
ge eer". Harry Kip werd ook
geïnterviewd voor radio en tv,
door landelijke kranten, terwijl
hij tot dan toe alleen te maken
had gehad met regionele ver
slaggevers die zich massaal aan
zijn lange armen vastklampten
omdat zij toen al in hem
de mogelijkheden hadden ge
zien, die er nu ook inderdaad
zijn uitgekomen.
Er was meer. Van de Belgische
bondscoach René Mol kreeg hij
de uitnodiging in augustus een
weekje stage te lopen in Brug
ge, waar een heuse Amerikaan
se coach wat trainingen zal ver
zorgen. Levi's betaalt. Boven
dien zoekt zijn Haarlemse club,
die zo lekker in het geld zit,
naar de mogelijkheid om Harry
Kip evenals die andere lan
gere man. Kees Akerboom
naar een trainingskamp in
Amerika te sturen, waar hij dan
zou kunnen schaven aan zijn
zwakheden die hem nog meer
klasse onthouden. „Fysiek",
weet hij nu al „moet ik nog
sterker worden. Ik moet nog ho
ger kunnen springen. Ik moet
meer inhoud krijgen voor het
duwwerk onder de basket".
De fijnere kneepjes van de sport
die hij nu op het hoogste niveau
beoefent, heeft hij diep geïnha
leerd tijdens de veelvuldige in
ternationale contacten waar met
name zijn nieuwe club, Levi's,
voor zorgde, maar waar toch
ook het nationale team een bij
drage toe leverde. „We waren
met het nationale team in Sofia
voor een paar wedstrijden. Toen
ben ik, als dat enigszins moge
lijk was, onder de basket van
de Tsjechen of de Polen gaan
zitten. Wat die mensen doen is
ongelooflijk. Het betere duw
werk en geen scheidsrechter die
het ziet. Prachtig verdedigen
wat die mensen doen. Heerlijk
uitblokken. Dat hebben we als
ploeg in praktijk gebracht in
dat pré-Olvmpisch
Amsterdam".
Harry Kip is gegroeid. Nu meet hij ai twee meter
Harry Kip, de lachende optimist. Hij ziet de toekomst zonnig tegemoet
Aanvaller
Harry Kip was plotseling
tale, hardwerkende, technische
vaardige aanvaller die echter in
zijn eigen verdediging het mees
te opviel„Die gave
was natuurlijk al lang aanwe
zig, maar bij een club als Tref
fers komt zoiets er niet uit. Bij
Levi's aanvankelijk ook niet. Ik
moest er helemaal aan wennen
dat ik niet meer de grote jon
gen was. Dat ik hele wedstrij
den op de bank moest zitten".
Wat Harrv Kip bij Levi's vooral
aanleerde was de snelheid die
hem nu een pré geeft op alle
andere lange spelers, die wat
stuntelig vooruit komen. „Toen
ik daar begon in Haarlem wist
Gr niet wat me overkwam. Ech
te conditietraining had ik nog
nooit gehad.
Nu moest ik drie keer per week
het Amsterdamse bos doorlo
pen. Dat is een vreselijke over
gang, maar nu heb ik natuurlijk
wel een ijzeren conditie".
De definitieve doorbraak van Har
ry Kip vond eigenlijk plaats in
de onvergetelijke Europa wed
strijden waarin Levi's geschie
denis schreef. „In de thuiswed
strijden tegen Real Madrid en
Ignis Varese kwam ik er eigen
lijk niet zo aan te pas, maar in
de uitwedstrijden werd ik steeds
ingezet". „Ik kreeg meer lef
daardoor. Je moet niet vergeten
dat ik bij Levi's naast Gerhard
Schreur speelde, dat was bij ons
een dominerende figuur. Zijn
hele manier van spelen is veel
spectaculairder dan die van
mij. Daar kijken de mensen
naar. Dat vind ik niet erg, want
dat leidt de aandacht van mij
af. „In het Nederlands team
kwam Harry Kip voorgoed uit
de verf. Ik had mijn moeilijke
tijd achter de rug. De periode
dat ie je afvraagt of je nu wer
kelijk wel zo goed bent als je
zelf even hebt gedacht.
Verandering
Op de trainingen ging alles zo an
ders als in Enschede. Ik moest
mijn hele timing veranderen,
want al die jongens sprongen
hoger of waren langer dan, die
ik hier speelde. Ik
moest mijn schot veranderen,
mijn manier van bewegen. Nu
pas ben ik me bewust gewor
den, dat ik twee meter zeven
Een kwestie van training
ner. „Ik heb van Janbroers en
De Wit ontzettend veel geleerd,
maar toch ook van Mol". De
rest deed Harry Kip op de auto
didactische manier. „Veel kij
ken, zorgen dat je mentaliteit
krijgt. Dat je harder wordt. Ik
ging wat pionieren, Ik had in
eens meer lef. Dan lukt je al
les".
Al in de ee ste wedstrijd waarin
het Nedenandse team een kwa
lificatie voor München trachtte
af te dwingen, scheurde Harry
Kip een spiertje in zijn rug. In
allerijl werd hij opgelapt en
toen hij terugkeerde steeg,
merkwaardig genoeg, ook de
vorm van het team dat puntloos
onderaan stond. „Ik heb soms
gespeeld dat ik verrekte van de
pijn, toen merkte ik dat ik har
der geworden ben. Vroeger zou
ik zeker zijn uitgestapt".
Nu niet meer. Harry Kip 'ro
mers gegroeid
JACQUES ROS
(Van onze sportredactie)
TUBBERGEN Drie keer
is Paul Lodewijkx (25) tot
nog toe gevallen. In Ulster
door een linke manoeuvre
van Angel N'ieto, in Tub-
bergen omdat een nieuwe
„racer" moeilijk stuurde
op een kletsnat wegdek, en
in Amsterdam toen bij op
zdjn „toer-Kawasaki" slip
te over wat herfstbladeren.
Aan de val in Ierland heeft
hij geen nadelige gevolgen
overgehouden. Het koste
hem alleen de wereldtitel,
die hij ai bijna in zijn zak
had. Maar zijn „crash" in
Amsterdam heeft ingrij
pend huisgehouden in zijn
jonge onbezorgde leven.
„Ik had een schedelbasis-
fractuur en een hersenbloe
ding. De doktoren hadden
mijn ouders al min of
meer gcondoleerd omdat
ze echt dachten dat 'het
met Lodewijkx afgelopen
was, maar onkruid vergaat
nu eenmaal niet". Hij kan
er nu zittend in zijn ten
tje en lurkend aan een
mok koffie luchtig over
praten, omdat de verwon
dingen die hem aanvanke
lijk fataal leken te worden,
wonderbaarlijk geheeld
zijn. „Ik had ook verlamd
kunnen zijn, of dood, maar
ik ben springlevend, ik kan
weer racen, ik heb nergens
meer last van. Dan moet
je hartstikke blij zijn".
tn de periode dat Paul Lodewijkx
langzaam herstelde van zijn
verwondingen, werkten zijn
vrienden. Jan Thiel en Martin
Mijwaart in een kleine werk
plaats rustig door aan de ma
chine die zij zelf hadden ge
bouwd en waaraan ook Lode
wijkx had meegewerkt. Aalt
Toersen, Theo Timmer en Börje
Jansson, de Zweed, bezetten in
die tijd het zadel dat voor Lode
wijkx was vooroestemd. „Ik
heb altijd het gevoel gehad dat
ik zou terugkomen. Drie maan
den na het ongeluk zat ik al op
een motor om te kijken of mijn
reactievermogen er onder gele
den had. Ik heb een paar rond
jes gereden op Zandvoort, want
ik wilde alles doen om weer te-
Paul Lodewijkx in een fel duel gewikkeld me» Anscheidl. Op de finish beslist Paul Lodewijkx met enkele centimeters verschil de strijd
in zijn voordeel.
rug te komen in deze sport.
Twijfels heb je alleen als je
daar in dat ziekenhuisbed ligt
en je hoort zo af en toe om je
heen dat ze je eigenlijk alle
maal al hebben opgegeven. Dan
is het enige waaraan je denkt:
hoe blijf ik in leven".
Op 13 oktober '69 maakte Paul
Lodewijkx op de Amsterdamse
Weteringschans zijn ongelukkige
val. „Ik reed erg langzaam, ik
had mijn helm ook niet op, Jan
Thiel en ik gingen samen naar
huis. Dan hij, dan ik voorop.
Achier het Leidse plein gebeur
de het en ik weet nog steeds
met hoe". Paul Lodcw.ikx, de
eerste Nederlander die een
Grand Prix race in de 50 cc-
klasse won in 1968 in Assen
werd in coma naar het zie
kenhuis vervoerd. „Drie weken
later ben ik weer bij kennis ge
komen. Ik weet nier wat er in
die tijd gebeurd is. Ze zeggen
dat ik de raarste dingen heb lig
gen doen. Dat ik voortdurend
wartaal uitsloeg. Ze hebben me
in ieder geval vast moeten bin
den Maar dat weet ik allemaal
niet. Toen ik bijkwam voelde ik
me gewoon erg goed. Geen
hoofdpijn of zo, en dat mag je
toch verwachten met zo'n barst
in je kop".
Afgekeurd
Met de Kerstdagen was Paul Lo
dewijkx weer thuis, waar zijn
vader en moeder hem de plech
tige belofte afnamen dat hij
nooit meer zou gaan rijden. En
zelfs als hij dat gewild had ging
het niet, want steeds als
Paul Lodewijkx voor controle
bij de artsen terugkeerde kreeg
hij te horen dat hij definitief
was afgekeurd. „Ik ben gewoon
blijven werken bij Jamathi.
want ik voelde dat ik zou her
stellen. Ik ging naar alle races.
Alles een beetje bijhouden en
dan is het een vreselijk gevoel
ais je die anderen daar ziet rij
den cn je staat zelf langs de
kant. Maar een dokter praat je
niet gauw om. Als d<e man zegt
dat je n et mag rijden dan rij je
ook niet".
De gevolgen van het ongeval wa
ren bij Jamathi zichtbaar, de
puur Nederlandse stal die alles
inet eigen middelen doet, geen
steun heeft van goedgevige
sponsors en in de avon luren in
een klein hok voorbereidingen
trof voor de grote wedstrijden.
Lodewijkx „We hebben daar
wel eens een motor uitgepro
beerd en dan gooiden de buren
«tenen door de ramen omdat we
zo'n herrie maakten. Af en toe
kregen we het idee, dat we alles
voor niks deden, hoe gek we er
ook op waren. In januari hebben
we gezegd: „Jongens laten we
maar stopren, want zo is het
natuurlijk niks. Toen is het blad
„Motorsport" een actie voor ons
begonnen.
,Een tank benzine voor Jamathi"
dat heeft ons tot nog toe dertig-
du zend piek opgeleverd. Daar
hebben we nieuwe spullen van
kunnen kopen. Kijk, en dan wil
je wel weer. Zonder die hulp
zouden we nu op straat hebben
gestaan. We hebben al onze tijd
er tegenaan gegooid, al onze
zakcentjes. Dat kan ik doen.
want ik heb aan niemand ver
antwoording af te leggen. Mijn
ouders hebben dan wel bezwa
ren, maar ik ban voorlopig
meerderjarig. Een meisje heb
ik niet. Vrijgezel zijn betekent
dan, dat ik kan doen wat ik wil
zonder dat ik iemand op de
teentjes trap".
Gevaarlijk
Ergens is Paul Lodewijkx in een
gevaarlijke situatie terecht ge
komen, want de coureur die
eens de enige was die echt
recht had op een wereldtitel,
staat onder een druk die hijzelf
onderkent. „We hebben nu de
steun van Motorsport, maar
dat duurt ook niet eeuwig. Als
we volgend jaar aan centen wil
len komen, zullen we resultaten
moeten boeken en forceren wil
ik me per se niet. Er is geen
middenweg bij deze sport, of je
racet wel, of je racet niet; je
kunt niet zeggen: ik ga het rus
tig aan doen. Dan willen de men
sen je niet meer zien".
Paul Lodewiikx en zijn Jamathi-
team zijn niettemin vol vertrou
wen op de afloop van het expe
riment dat maandag in Tubber-
gen start. „Als het kan wil ik
dit jaar wrer een paar Grand
Prix' meepikken. Dat blijft in je
zitten hé. Al je weer eenmaal
begonnen bent, wil je weer alles
En dan zonder vrees. „Rijden op
de straat is gevaarlijker dan op
het circuit. Dat heb ik onder
vonden. Als je zelf niet zo inten
sief bij deze sport betrokken
bent begrijp je eigenlijk ook pas
waarom de meeste mensen er
zo'n hekel aan hebben. Dan zie
je alles met andere ogen.
's Avonds als Ik ging slapen lief ik
het raam weieens open staan en
dan kwamen die jongens langs,
met open knalpijp weet je wel.
Dat is een ramp, eerlijk waar".
Maar hij zou toch niet zonder zijn
50-cctje kunnen leven. Paul l.o-
dcw.jkx. Dat duurt zeker drie
jaar voor je erover heen bent.
Ik heb me weieens afgevraagd
wat ik zou zijn gaan doen als ik
inderdaad nooit meer in de ra
ces mee had mogen rijden. Dan
zou ik ieder geval toch bij de
motoren blijven.
SEATTLE Doris Brown, die op de Olympische Spe
len van 1968 op de 800 meter op de vierde plaats ein
digde, concentreert zich op de 1.500 meter op de
Olympische spelen in München. Zij heeft de Ameri
kaanse records 800, 1.500 meter en de mijl op haar
naam staan en verde«* de wereldrecords voor de
mijl en de halve mijl.
Haar Olympische training houdt in dat zij 's morgens vroeg
een parcours van acht km. door het Woodland park en rond
Green Lake loopt. Daarna doceert zij de gehele dag lichame
lijke opvoeding aan het Seattle Pacific ooilege. tramt vervol
gens anderhalf uur op de baan van het college en besteedt de
avond aan haar studie.
„Zij traint ongelooflijk hard", zegt haar coach dr. Ken Fore
man Toch heeft Doris nog niet voldaan aan de Olympische
kwalificaties. Hierover zegt Foreman: „Haar kansen zijn
goed om in de Amerikaanse Olympische ploeg te worden op
genomen. Ze heeft zeker de capaciteiten om de Olympische ti
tel te winnen, maar zij heeft altijd zoveel last gehad van
blessures dat ik gewoon geen voorspelling durf te doen".
Met haar 27 jaar zou dit de laatste kans op een Olympische
medaille kunnen zijn. maar dan moet ze in München weer
geen last krijgen van een peesontsteking, haar zwakke punt.
MÜNCHEN —Tien dagen voor het einde van de perio
de. waarin de kwalificatiewedstrijden voor het
Olympisch voetbaltoernooi van München moeten
rijn gespeeld, hebben reeds ongeveer tien landen
zich geplaatst voor de eindronde.
Marokko werd zeker van deelneming door in Bamako Mali met
4—1 tc verslaan. De negen landen, die voor Marokko het
recht van deelneming verwierven, zijn West-Duitsland als
gastland. Hongarije als winnaar van het Olympisch goud in
Mexico en verder uit de kwalificatiewedstrijden Denemarken
en Oo3t-Duiisland (Europa). Maleisië en Birma (Azië) Ver
enigde Staten (Noord- en Midden-Amerika) Brazilië en Co
lumbia (Zuid-Amerika). De beslissing om de resterende zes
plaatsen valt o.a. in de wedstrijden Frankrijk—Sowjet Unie.
IranNoord Korea, GhanaKameroen, Soedan—«Ethiopië en
Gu atam al a—Mexico.
De indeling voor de groepen van de eindronde zal in de eerste
helft van juni plaats hebben. De grootste verrassing in de
kwalificatie-wedstrijden, die tot nu toe achter de rug zijn.
was de uitschakeling van Roemenië door Denemarken (1—2
en 23). Twaalf jaar geleden zorgde Denemarken ook voor
een sensatie in het Olymp sch voetbaltoernooi. De Denen be
reikten als volslagen „outsider" de Olympische wedstrijd in
Rome, waarin zij met 13 verloren van Zuid-Slavië.
Eens vierde Paul Lodewijkx triomfen; een verkeersongeluk maakte
daar een einde aan. Nu traint hij weer hard om zijn rentree te
maken.
