DRIEDUIZEND MIJL ALLEEN OP .SECOND LIFE'
Oceaan
zelfs
voor
zeiler
Gerard
Dijkstra
nog
altijd
vol
„verrassingen'
ZELF
OPNAMEN
MAREN
VEERDE
SOLORACE
ZATERDAG 10 JUNI 1972
Amsterdam Een van de zonen van het zee
varend volk aan de Noordzee is Gerard Dijk
stra jr. Zijn blonde haar ligt in warrige wol
krulletjes op zijn hoofd, zijn ogen zijn
blauw en verscholen achter een bril die nim
mer afgaat en met zijn achtentwintig jaar
heeft hij een stel zeebenen gekweekt, die
sterk genoeg bleken om de weelde te kunnen
dragen te worden uitverkoren om als enige
Nederlander deel te nemen aan de vierde
Single-Handed Transatlantic Race. Op 17
juni zal Amsterdamse Gerard Dijkstra met
een formidabel zeejacht, dat „Second Life"
is gedoopt, vanuit de haven van Plymouth
„de hoek omgaan" en de immense vlakte
van de Atlantisch Oceaan voor zich zaen.Om-
streeks drie weken later hoopt hij de haven
van Newport op Rhode Island, vlakbij New
York binnen te lopen. Dan zal Gerard Dijk
stra, ongeacht de plaats dlie hij temidden
van de andere zesenvijftig deelnemers aan
dit gigantische zeegebeuren inneemt, even
met het hoofd knikken en nuchter constate
ren, dat hij het geklaard heeft.
Eerste, tweede, derde, vierde plaats, hij weet het
rvog nJiiet. Maar zijn gewddig schip is good voor een
klassering onder de eerste wijf. De eenzame schip
per Genard Diijiksöna. Maar, om een afgezaagde
voetbailibenm te gebruiken: de bail lis rood. En zo i'igt
er voor Gerand Dijkstra letterlijk een oceaan vol
voetangels en klemmen in het verschiet. Zijn hor
denrace met een schip van 21.8 meter lengte, 5.30
meter breedte en 2.50 meter diepte over golven, een
zaamheid, varmoerienijs, slaap en nog wat van d'ie on
aangename factoren is een avontuur dat doet denken
aan eeuwen her toen er nog geen allesversliindende
zucht naar snelheid was maar de zefflen werden gehe
sen en de schipper hoopte dat de wind zo vriendelijk
zou willen zijn erin te blazen. En als er geen wind
was, welnu, dan duurde het maar wat langer.
Hoewel, voor Gerard Dijkstra en zajn uitgekookte con
currenten is snelheid niet te verwaarlozen. Het gaat
er immers om wie het eerst in zijn moederaieldooie
eentje zijn schip de drieduizend mijlen van Ply
mouth naar Newport laat afleggen.
Maanden tevoren heeft Genard Dijkstra een frequen
te pendeldienst onderhouden van zijn huis in de Am
sterdamse wan Baarlestraat mar de werf van de Sou
thern Ocean Shipyard Limited in Engeland, waar de
„Second Life" op stapel stond, een schip waarvan
het casco is ontworpen door de Nederlandse mees
ter Van de Stadt, de zeilen en tuigage door Gerard
Dijkstra, wiens dagelijks werk het is als directeur
en cnLge werknemer van de Ocean Sai/ïing Deveiop-
"V--
'"*%Z ST'.'*
«S
I De „Second Life" het tweede leven van zeezeiler G. Dijkstra jr., waarmee hij de grote sprong alleen
van Plymouth naar Rhode Island gaat maken.
G. Dijkstra jr.: volledig geconcentreerd op wind
ment Holland zeilen en jachtboslag te ontwerpen. Er
kan altijd neg wel iets verbeterd worden, er kan ge
streefd worden raar het zo gemakkelijk mogelijk
hanteren van de tuigage, de ze..on kunnen neg meer
geperfectioneerd worden. Daarmee is Gerard Dijk
stra al zo'n jaar of Mier bezig nadat hij een tijdje
vliegtuigbouw had gestudeerd.
Groot formaat
Maar hij was al zo'n edhit fervent zeüler dat hij hoe
langer hoe meer getrokken werd naar het zilte wa
ter en de mateloze oneindigheid van het luchtruim
hem steeds minder geschikt voorkwam voor een
schepsel, dat alle, of vrijwel a'lle, eigenschappen in
zich had om uiiit 'te 'groeien tot een zeiler wan groot
formaat. Deze weienschap komt niet van Gerard
Dijkstra zelf - hij zou er zelfs aijn bescheiden glim
lach niet voor over hebben - maar van de belenden
de zeezeilers die hem tot in de diepste roerselen van
Zijn aiiel kennen. Z'ij getuigen wam hem dait hij een be
genadigd naiwiigaltor is - en de Single-Handed Trans-at-
lanüic Race steunt voor een belangrijk deel op de
kunst van het navigeren - een „kouwe" die niet
snel in paniek zal raken of zelfs maar de ogen zal
sluiten om even aan de werkelijkheid te ontkomen
een nuchtere die nooit over de schreef zal gaan en
preoies weet wat wel kan en niet, een uitnemend
zeiler, die voelt wait er gaat en moet gebeuren.
Geen geldprijs
Gerard Dijkstra jr. is hiermee geboetseerd als zeiler
die het gaat opnemen tegen kanonnen als Sir Fran
cis Chicester, die als snelste alleen om de wereld
zeilde, als de Fransman Yves Teriain die met het
grootste schip deelneemt, de ..Vendredi Treize" van
negen en dertig meter. Hij trotseert met de naam
van zijn schip bij voorbaat alle ongeluk. Of de Brit
se majoor Martin Mlimter Kemp, die met zijn „Strung-
bovv" een gooi doet naar de zegepraal, die overigens
geen cent oplevert.
Gerard Dijkstra: „Nee, er zit geen geldprijs aan
vast. Je vaart om het «aren. Natuurlijk ook om de
eer maar voor mij is het voornaamste te bewijzen
hoe goed dit schip is, dat alle n.euwe snufjes ook in
derdaad verbeteringen zijn en dat mijn zeilen, tuiga
ge en beslag '.n orde zijn. De apparatuur aan boord
ondergaat diezelfde test. Ik heb er het volste ver
trouwen in want het is een geweldig schup." Dit zeg
gend blikt Gerard Dijkstra in het rond in de ruimte
waar vier kooien tegen de wand geplakt hangen en
een werkbankje staat want je kunt noodt weten of er
niet wat gerepareerd moet worden tijdens die drie
duizend mijlen. Hij kan nog verder naar voren in
zijn schip, naar de ruimte waar de lappen zeil lig
gen opgeslagen, een totale oppervlakte van tweehon
derd en vijftig vierkante meter. „Je kunt niet met
volle zeilen varen want dat is door een man niet te
bedienen. Ik hoop toch een snelheid te kunnen berei
ken om beneden de 25 dagen 20 uur en 35 minuten te
komen waarmee de laatste race, in 1968, werd ge
wonnen. Ik dacht dat het moet kunnen dicht bij de
drie weken te komen."
Onwaarschijnlijk
Dat zegt Gerard Dijkstra dan op een toon waarmee
men pleegt aan te kondigen een straatje om te gaan.
En toch moet bij de vierentwintig ton die hiij al die
tijd onder zijn zeelaarzen heeft in zijn eentje beman
nen. Er is plaats aan boord voor een man of zestien,
Een cameraploeg van
de NOS heeft een
film gemaakt van de
voorbereidingen van
de Transatlantische
solorace. Tijdens de
tocht zal Gerard
Dijkstra opnamen
maken om de docu
mentaire af te ma
ken. De film zal vijf-
en dertig tot veertig
minuten duren en op
16 augustus op het te
levisiescherm worden
gebracht.
de normale bemanning voor een dergelijk groot
sdhip in een wedstrijd. Gerard Dijkstra laat er vijf
tien thuis en doet het alleen. Een omvaarschijnlijke
prestatie, voor velen een gruwelijke onderneming
Er rijzen spookbeelden op van een man die lamge
slagen is door de aanblik van alleen maar water en
lucht, van iemand die een prooi van onverdraagza
me eenzaamheid is geworden.
Gerard Dijkstra daarentegen: „Er is de hele dag
wel wat te doen. Ik ben van plan viermaal twee uur
te gaan slap>en. Dan schakel ik de auto-pilot in, de
zelfstuurinrichting. Ik heb er een die geheel automa
tisch is. En als ik vrije tijd heb, ga ik lezen, ont
spanningslectuur met grote letters."
Voor hem geen problemen. Hij heeft het schip kun
nen testen toen hij tweemaal een kwalificatietocht
van vijfhonderd mijl moest maken. De eerste wai
foutief. Solozeiler Dijkstra had een stuk van de
scheepvaartroute van het Kanaal genomen en dat
Week niet juist te zijn. Doodgemoedereerd „ze
htadden gelijk want ik had een ander idee van begin
en eind van het Kanaal" deed hij het nog eera
ton vooruit te branden maar ook hoe het schip zid
over en slaagde cum laude. Hij had intussen kunne»
dei:, die is toegelaten tot de solorace van Plymoui
gedraagt bij een behoorlijke windkracht.
meettnaken hoe het is met windstilte de vierentwintig
Gerard Dijkstra jr. is niet alleen de eerste Nederlan-
naar .Newport, hij is ook de eerste zeiler die op een
dergelijke grootscheepse wijze wordt gesponsord
Een lnele lijst van bedrijven,' met de werf waar d»
„Second Life" werd gebouwd als grootste sponsr,
verzorgjen het financiële gedeelte van de ondera
miaig.
Gerard Dijkstra had aJ lang contact met de werl
waarvoiur hij menigmaal een schip naar West Indii
bracht. Ze kenden hem als een bekwaam zeiler en
toen het plan werd geboren om deel te nemen aan
de Single-Handed Transatlantic Race werd Gerard
Dijkstra, een van de zonen van het zeeivarend volk
aan de Noordzee, waardig gekeurd het spiksplinter
nieuwe schnp alleen naar een zo hoog mogelijke klas
sering te varen. Want de plaats mag dan voor Dijk
stra onder.gjescbikt zijn, de werf wil graag terwille
van de publiciteit en de daaraan verbonden reclame
een ereplaats. Experts geven Gerard Dijkstra een
beste kans op de zege. Zelf is hij wat gematigder,
hoewel zekiw niet pess'mistisch. „Hoe langer een
scb.p is, des te sneller vaart het. Theoretisch dan al
tijd. Als dat in deze race uitkomt, zou Terlain moe-
ten winnen. Maar zijn landgenoot Alain Colas is ook
een kwaaie «sn voorts moet ik de Amerikaan Tom
Follett noemetn. Ik dacht dat Chicester geen favoriet
is. Mij bevalt zijn tuigage niet." En Gerard Dijk
stra, die niet anders doet dan ontwerpen en verbete
ren, mag dat ze-ggen.
Hij heeft zijn sporen als zeezeiler meer dan ver
diend. Ook de befaamde Fastnetrace staat op zijn
palmares. Als adviseur voor de Friese zeilmaker
Douwe Gaastra heeft hij voor hem vele wedstrijden
gezeild. Gerard Dijkstra gaat een avontuur tegemoet
waarover nog in stripboeken wordt geschreven en
door jonge nazateai uit het land van Piet Hein alleen
maar wordt gedroomd. Met weinig zeil, zoals Gerard
Dijkstra zich voorneemt omdat het nu eenmaal ni«
anders kan, zo snel mogelijk Newportwaarts.
Als hij terugkomt iu Plymouth zal hij, evenals na de
kwalificatietochten, op de weegschaal gaan staan.
„Wonderlijkerwijs was ik maar twee kilo afgevallen
na die vijfhonderd mijl."
En als de „Second Life" dan nog niet verkocht is,
zal dat alsniog gebeuren. Het schip heeft om en nabij
achthonderdduizend gjulden gekost. Het is, nu al, te
koop voor de helft.
HERMAN VAN BERGEM.
Al lange tijd waren er
die een zeilrace van En
geland naar Amerika
wilden organiseren maar
eerst in 1960 achtte de
Organisatie van Zeezei
lers in Engeland, de
RWYC, het verantwoord
een dergelijke wedstrijd
te organiseren. Initiatief
nemer was Hasler, die
voor zijn plannen werd
ondersteund door Fran
cis Chicester, die ook de
eerste race won. Er wa
ren slechts vijf deelne
mers. Chicester deed
over de drieduizend mijl
iets meer dan veertig
dagen. Er was bewezen
dat het mogelijk was
alleen over de oceaan te
zeilen.
Chicester,
In 1964 werd de tweede
race gehouden: vijftien
deelnemers, winnaar
Eric Taberley die 27 da
gen nodig had. Vier jaar
later startten vijendertig
schepen in Plymouth.
Winnaar G.J. Williams
volbracht de tocht in 25
dagen. 20 uur en 35 mi
nuten. Het was een nog
al rauwe race en niet
meer dan zeventien deel
nemers haalden het
eindpunt binnen de
Óp 17 juni om twa»
uur 's middags
voor cie vierde
sinds 1960 zevenenvijl
boten startn.
