Poppys vliegen
naar Amsterdam
v KI J DAG 5 MEI 1972
LEID3E COURANT
^-r
PftGINA 15 23
arriveerde begon het al.
Als een waterval kletterden
de knaapjes de bus uit,
zonder elkaar te ontzien,
struikelend en vallend over
elkanders benen. Zo bega
ven ze zich in één run naar
de vertrekhal. Dit tot zeer
grote ergernis van moeder
Pailly. die als een ware
Kenau driftig over en weer
commandeerde om de équi
pe weer enigszins tot orde
te brengen. Dit lukte
slechts gedeeltelijk, want
toen de deur naar het
vliegveld werd geopend
gingen alle 55 petits chan
teurs indrukwekkende
strijdkreten slakend over
tot een bestorming van de
gereed staande zilveren vo
gel. De deur bleek echter
niet groot genoeg om alle
strijders tegelijk binnen te
laten, wat madame Pailly
in de gelegenheid stelde en
kele van haar kwajongens
in de lurven te pakken en
het lang beloofde pak slaag
te geven.
Verdiensten
Tot rieders verbazing vielen
er geen gewonden en kon
met de stort worden begon
nen. Les Petits Chanteurs
zitten allemaal, op uitdruk
kelijk bevel van Yvette
Pailly, op hun plaats en
even is er snrake van Iets
dat oo rust lijkt.
Wij maken van de gelegen
heid gebruik om madame
Pailly te informeren naar
de verdiensten van de Pon-
pvs. Hun vermogen wordt
alleen al door de platen
(Non, non, rien a changé,
Pop musique en ïsabelle)
geschat op 2ft miljoen. Er
verschijnt een glimlach op
haar vermoeide gelaat.
„Iedereen vraagt daar al
tijd naar. De opbrengst van
de concerten, de ploten en
de tv-optredens worden al
lemaal in de kas van de
vereniging gestort. Hiervan
worden de reisjes en de ac
tiviteiten waarover ik je al
vertelde bekostigd. De jon
gens krijgen zelf niets.
Maar daar tegenover staat
dat ze voor 50 franc genie
ten van een heerlijke va
kantie. We hebben ook eni
ge aankopen gedaan ten
behoeve van de vereniging.
De muziekinstrumenten
zijn door ons betaald en
nog niet zo long geleden is
er een prachtige touring
car aan ons wagenpark,
dat bestond uit twee deux
cheveaux en een oude auto
bus, toegevoegd. Er staan
nog heel wat wensen op
ons lijstje. Het repetitielo
kaal is hoog nodig aan een
verbouwing toe en er zou
eigenlijk een nieuwe piano
en een ander orgel moeten
komen
Ons gesprek wordt verstoord
door de eerste tractatie
van de 20 minuten durende
tocht een ijsje. Het tumult
barst los. Een groter en
thousiasme alleen om een
vamlle-aardbeienijsje komt
waarschijnlijk niet veel
voer. Het wordt zo druk
dat Lou van Rees, met
groen hoedje op het hoofd
en de Ricci-sjaal om de
Foto's:
Milan Konvalinka
hals, de stewardessen een
helpende hand toesteekt,
die dankbaar wordt geac
cepteerd. Driftig haalt hij
lege ijsbekertjes op en
deelt de daarop volgende
sandwiches, ham en kaas,
uit aan de uitgehongerde
knaapjes.
Goed opgevoed
Het sein voor de landing
wordt gegeven. Spontaan
als ze zijn bedanken de Pe
tits Chanteurs het perso
neel met een hartelijk ap
plaus. Yvette Pailly fluis
tert ons stralend toe: „Zo
zie jc maar dat ze echt we!
goed opgevoed zijn". Even
later staat de Caravelle,
nog helemaal heel, op
Schiphol. De jonge zanger
tjes verlaten het vliegtuig
heel wat minder overmoe
dig dan de entree nog geen
half uur geleden. In de bus
wordt nog wel Rezongen
maar het is duidelijk dat
de spannende uren nade-
Wij krijgen eindelijk even de
kans met een vermoeide
Poppy te spreken. Hij heet
Ivan, is 12 jaar en zingt nu
twee jaar bij de groep.
Trots laat hij de medaille
zien die tijdens het UNI-
CEF-concert in Den Haag
werd uitgereikt. UNICEF
11-12-71 is er m gebraveerd.
Ivan draagt hem aan een
zilveren kettinkje om zijn
hals. Hij blijkt niet zo bar
geïnteresseerd to zijn in
concerten en de tv-optre
dens. Platen maken vindt
hij alleen maar leuk om de
apparatuur die er bij wordk
gebruikt. Hij is niet ner»
veus voor het concert. „Zii
klappen toch altijd", zegf
hij. Maar hij vindt het enj
leuk dat hij straks in een
hotel zal slapen. Ivan zit ui
de eerste klas van een lyf
ceum en is vast van plut^
arts te worden. Tenminst*
als hij een beurs krijgt»
„want", zo vertelt hij,
„mijn vader kan dat na$
'tuurlijk niet betalen".
Oude RAI
Twee uur na aankomst staar£
17 bleke wat vermoeid#
Poppys op het enorme pojj
dium van de Oude Ral. Nej
tjes geformeerd en reage*
rend op de kleinste aanwijj
zing van hun leider, de iii
chique grijs gestoken monf
sieur Amourcux. Het gaat
niet allemaal van een leien
dakje. De TROS, die opna
men van het concert maakt
heeft moeilijkheden met
het geluid en het veertig
duizend koppige publiek
protesteert en roept of er
eindelijk iets van komt.
Wat timide turen de Pop
pys de hal in en vragen
zich waarschijnlijk af
waarom ze niet bij moeder
thuis zijn gebleven. De
mankementen worden over
wonnen en Lou van Rees
geeft het startsein. Do Pop
pys barsten los en vertede
ren met hun kristalheldere
stemmetjes en kinderlijke
gebaartjes hun publiek.
Niets is er meer te bespeu
ren van de uitgelaten kwa
jongens waar mevrouw
Pailly hot vaak zo moeilijk
mee heeft.
Beek/Amsterdam „Het
zijn jonge stoeiende hon
den, zoals alle jochies van
hun leeftijd. Je kan ook
niet verwachten dat ze dit
avontuur gelaten onder
gaan. Het is voor sommi
gen de eerste keer dat ze
vliegen. Ik moet er af en
toe wel met de zweep over
gaan, anders loopt de boel
helemaal hopeloos uit de
hand Bruno nu voor de
zesde en laatste maal,
houdt op met propjes
gooien. Je gedraagt je
stomvervelend. Nog één
keer en ik geef je eeai
enorm pak slaag!"
Na deze kleine terechtwijzing
zakt madame Yvette Pail
ly, de geestelijke moeder
van de Poppys ofwel het
jongenskoor „Les Petits
Chanteurs d'Asnières en lie
(de France' uit Asnières een
voorstadje van Parijs in de
groene vliegtuigstoel. Met
een vermoeid gebaar, dat
er op duidt dat het haar al
lemaal boven het hoofd
groeit. Ze wijst met een
trieste blik op haar kle
ding; en zwarte coltrui,
een zwarte pantalon en
lichte suèd'e schoenen.
,Ik heb zelfs geen tijd gehad
om me te verkleden. De
laatste twee dagen heb ik
trouwens nauwelijks tijd
gehad om adem te halen.
Zo'n tournee is voor mij
werkelijk slopend En
nu is het uit" Bruno een
van de solisten van de Pop
pys zit zijn overbuurman
voor de zoveelste maal in
de haren. Madame Pailly
laat weer even een schril
keelgeluid door het vlieg
tuig schallen en zegt: „Je
zou die twee eigenlijk uit
elkaar moeten halen, Pier
re is jaloers op Brunei om
dat hij solo zingt. Het zijn
beiden geen kwade jongens,
maar u weet het ook wel,
op hun leeftijd schijnt er
gevochten te moeten wor
den".
Zo gaat het er aan toe met
de 55 leden van Les Petits
Chanteurs d'Asnières waar
onder de kerngroep be
staande uit 17 Poppys. In
dit gezelschap verder 10
Een dol enthousiast publiek
in aanbidding voor hun
jeugdige idolen.
volwassenen, bij wie Lou
van Rees de organisator
van het Poppys concert en
monsieur Jean Amoureux.
Deze laatste is niet zoals
velen menen en priester,
maar wel een vrijgezel met
een vriendelijke blik die in
1946 het koor stichtte. Met
z'n allen zaten we in een
Caravelle die ons van
Maastricht naar Amster
dam bracht waar de Pop
pys optraden in de Oude
Rai, samen met de Edwin
Hawkin Singers.
Activiteiten
Deze concerten zijn alhoewel
erg belangrijk door de een-
Tekst:
Roelfien Sant
ten die er door in de la
vloeien, slechts een onder
deel van de activiteiten van
Les Petits Chanteurs d'As
nières en He de France,
een vereniging die bestaat
uit zo'n 120 knaapjes tussen
de 10 en 14 jaar en die wat
hun stemmetje? betreft niet
onderdoen voor onze eigen
Heintje in zijn hoogtijda
gen.
Dc Poppys, die sinds twee
jaar een indrukweekende
hoeveelheid platen verkoch
ten en die bijna alle hitpa
rades veroverden, zijn in
feite slechts de kern van
het jongenskoor. „Zingen is
niet het enige wat we
doen", zegt monsieur
Amoureux. „Het gaat de
Vereniging voornameliik
om de kinderen uit de
arme vergriisde buurt van
groot - Pari is wat ontsoan-
ning te geven. Eenmaal
per week gaan we met een
gedeelte van de groep
zwemmen„Nee niet alle
maal teeellik, hou op zeg".
Het prachtige bad zou fi
naal afgebroken worden, en
mevrouw Pailly en ik zou
den rijp zijn voor opname
in een psychiatrische kli
niek. Nee, iedere keer ne
men we zo'n tien knulletjes
mee. Verder wandelen we
vaak, maken we excursies,
gaan we in de zomervakan
tie naar het zuiden en trek
ken we er in de winter
maanden op uit voor een
6tevig avontuur in de
sneeuw. Dit uitgangspunt
dat op ontspanning geba
seerd is zorgt er voor dat
geen van de jongens een
vedette wordt. Het blijven
een stel kwajongens die je
af en toe flink op hun num
mer moet zetten".
„De 17 Poppys vormen ook
geen élite, ze zijn heel ge
woon een gedeelte van het
koor. Er treden regelmatig
veranderingen op in de
groep. Als een jongen te
oud wordt, of gewoon de
baard in de keel krijgt
(hiermee verschillen ze van
jullie Heintje), moet hij
plaats maken voor een jon
ger lid van de vereniging.
Helaas, bespeur ik ook re
gelmatig uiterlijke verande
ringen. Die jonge knulletjes
gaan met de mode mee.
Het is opvallend dat hun
haar steeds langer wordt
bijvoorbeeld".
„De Poppys gaan gewoon ie
dere dag naar school en
treden uitsluitend geduren
de de weekends en de vrije
dagen op, zoals nu. We zijn
eerst naar Luik vertrokken
waar we een liefdadigheids
concert hebben verzorgd,
straks staan we in Amster
dam op de planken en
daarna brengen we 'n dagje
als toeristen door in Volen-
dam. Ken jij Volendam? Ze
hebben ons verteld dat het
iets heel bijzonders moet
zijn. Echt iets voor de jon
gens. Ze verdienen 't, want
het is verdomd hard werken
tijdens zo'n tournee. Je
moet ze het ook niet kwa
lijk nemen dat ze wat bal
dadig zijn".
Uitgelaten
We zeggen dat we die uitbun
dige stemming niemand
kwalijk nemen, want wat
kan je anders verwachten
van een stel jonge dolle
honden.
Een feit blijft, uitgelaten zijn
ze wel. Toen de bus vanuit
Luik op het vliegveld Beek Ook de allerkleinsten houden van de Poppys
