Simei
n
van
rAiu
m
Stap eens bij ons binnen
we zijn zo
gemakkelijk
dichtbij
TELEVISIE
PIONIER
IS
KIND
AAN
HUIS
IN
HOLLYWOOD
WOllw
„IK BEN
EEN HANDELSREIZIGER
DIE FILMSTERREN
PLAT PRAAT"
/IK
HEB
MEER
VOOR
DE
FILM
GEDAAN
DAN
DE
BIOSCOOP
BOND''
H
11
Zijn grote vertrouwensman in Hollywood is de stokoude, bijn<
kistje geurige bolknaks meebrengt uit de lage landen.
blinde regisseur Fritz Lang, voor
Ook bij de verfilming van de jongste James Bond-film gaf Simon van Collem met zijn AVRO-team acte de pré-
sence. Hier interviewt hij Charles Gray, alias Blofeld. Achter de camera Cor de Jager.
JSTERDAM De eerste con-
Dntatie met Simon van Collem
ndt plaats op de redactie van
•levizier, een kaal, overzinde-
k gebouw in de Amsterdamse
instad Buitenveldert, waar het
lorgespannen beton al lang ge-
door technisch knock out
in de natuur gewonnei. heeft,
rhter glazen tussenschotten
uwen mannen met zichtbare
genzin op de dwarsgc-bakken
htergrondverhalen, die straks
nieuw nummer van Neder*
nds grootste familieblad zullen
llen. Het bureau, waaraan re-
cteur Van Collem geacht
irdt zijn handwerkjes te ver-
ardigen, is onbemand en wekt
indruk, dat in die situatie op
irte termijn geen verandering
mt. Uit een hoek van de zaal
t een collega: „Simon? Die
wel weer een grote bood-
hap doen op zijn ouwe draai-
Hij verstrekt zijn mede*
ling op de korzelige toon van
vader, die de toekomst van
n zoon niet zo duidelijk meer
it zitten.
i Van Collem even later uit
van de aquaria opduikt en
'fciiddellijk gulzig voorstelt om
een belendend restaurant een
;je te eten („natuurlijk doe ik
de lijn. maar we vinden
1st wel een mager gerechtje")
uot hij in de gang op zijn eind-
lacteur, die de bezoeker
instert en dan roept: ,.Is me*
r Van Collem in de baas zijn
r op de zelfverheerlij-
igstoer? Man, je doet de laat-
tijd niet anders. Vorige week
ik je nog in een krant zien
Simon van Collerr. naast
n prijswinnende stamboekstier
de kop van Noord-Holland."
n Collem straalt opeens een
e blijmoedigheid uit. Knikt
'n betrapt kind. Als de eind-
dacteur weg is zegt hij:
aardige man." Het klinkt
het opbiechten van een dage-
het restaurant wordt hij
jwel onmiddellijk aange-
impt door een dame van mid-
bare leeftijd, die zich ver-
uwelijk over de tafel buigt en
ïgt: „Mag ik zo or.beschei-
zijn?"
Collem stemt toe, maar het
lat niet van harte. Later zal
zeggen: „Als het nou nog
vrouwtje van pakweg 24
s geweest, dan had het inte-
sant kunnen worden. Wat
iken de mensen eigenlijk
Dat ik alles kan versieren
ze?"
dame onthult, dat ze gedu
ide de laatste wereldoorlog in
concentratiekamp heeft ge-
i. In één adem laat ze erop
en: „Daarom dacht ik, dat
misschien wel een goed
ordje voor mijn dochter kan
:n. Ze wil zo graag wat voor
televisie doen. Omroepster' of
ets. Ze zit daar." Ze wijst in
richting van een feestelijk
«voiseerde vrouw aan de
die haar moeder met
tierige haatblikken aan-
art. De dame zegt op ge-
npte toon: „Mijn dochter zei:
'at kun je niet doen mams. Ze
Meneer Van Collem vindt
verschrikkelijk als je hem
maar ongevraagd aanspreekt.
eerlijk, meneer Var. Col-
vindt u het nou echt zo
dat ik even bij uw tafeltje
gekorsen?"
«Ineen mevrouw", zegt Van
lem net even te haastig. De
t. die hij terzijde over de ta-
werpt maakt duidelijk dat hij
zijn eerste leugen gebars-
dat hij uitgelegd heeft, dat
slechts een nietig baasje
beeldbuisland is („ik moet
maar afwachten, mtvrouw-
!n doen, wat de chef wil")
»st hij moeder en dochter tot
het allerbeste voor hun toe-
■">t. Als ze zich veiwijderd
't zegt hij nog: „Dal kost
s. Vriendelijk zijn i: gratis
je kweekt er een houp good-
mee."
iimoedig
Kf
stante blijmoedigheid uitzweet.
„Simon is, zoals hij eruit ziet",
zeggen ze, „een ronde, gemoede
lijke dribbelaar, die er van uit
gaat, dat alle mensen Lef zijn.
Je merkt het ook aan zijn televi
sie-interviews. Er woidt nooit
'n harde vraag in gesteld. Nooit
worden bij iemand dt duim
schroeven aangedraaid. Simon is
de aartsvaderlijke babbelaar,
die praat over koetjes en kalf
jes. De filmsterren welen daar
om nooit, waar ze met Simon
aan toe zijn. Vooral in Amerika
zijn ze gewend aan een spervuur
van harde, soms gemene vra
gen. En dan komt er opeens een
kaal baasje uit Holland hun
huiskamer binnen, die schalks
door zijn brilleglazen kijkt en
vraagt hoe het met de kat is.
Dat hebben ze nog nooit meege
maakt."
„Ik houd er niet van", beaamt
Van Coljem, „Ik ga er altijd
van uit, dat ze in Hollywood
echt niet op iemand van de
AVRO zitten te wachten. Je
merkt het ook vaak aan het be
gin van een gesprek. Dnn willen
ze weten welke grote industrie
er achter zit. ..Bent u door Phi
lips gestuurd?" vragen ze soms.
En wat zit er nou voor mij aan
vast?" Mary Tyler Mocre van
de Dick van Dyke-show keek me
stomverwonderd aan, toen ik bij
haar kwam. „Wie bent u eigen
lijk?" riep ze. Ik heb haar aller
vriendelijkst aangekekc-' en ge
zegd: „Ik ben meneer Van Col
lem uit Holland, die u even een
bosje bloemen komt brengen."
Ik heb altijd bloemen voor de
dames en kruikjes Bols voor de
heren bij me. Dat breekt het ijs,
begrijp je?
Ik zal je vertellen hoe ze in
Amerika de interviews maken.
Een voorbeeld. Ingrid Bergman
heeft enorm de schurft aan al
les, wat met journalisten en te
levisie te maken heeft. En vol
gens mij terecht. Dat mens is
jaren lang doorgezaagd over d'r
mislukte huwelijk en daar wil ze
vanaf. Komt er op een gegeven
moment een beroemde televisie
interviewer. die zegt: „Mevrouw
Bergman, bij mij zuit u geen
centje pijn hebben. Ik heb maar
drie kleine vraagjes en als u
van harte meewerkt, is het
zaakje in een paar minuten ge
piept." Oké, denkt Berman,
„voor die paar minuten kan ik
geen buil vallen" en zc stemt
toe. De cameraman geeft een
teken en daarop vraagt die
man: ..Mevrouw Bergman, hoe
veel verdient u?", „Bent u nog
steeds verliefd op Roberto Ros-
selini" en „Is het waai, dat u
gaat scheiden var. Lars
Schmidt". Kijk. dat noemen ze
in Amerika nou een normaal in
terview.
Goed, ik heb ook weieens de lust
om een bepaalde ster wat har
der aan te pakken, maai wat
schiet je er mee op. Dat wordt
hoe dan ook doorverteld in Be
verly Hills en dan komt Van
Collem er van zijn leven niet
meer in. Ik heb het gehad met
Ryan O'Neil, die enge kwal van
Love Story en Peyton Place.
Man, man, wat een enge jongen
is dat. Hij voelt zich sinds zijn
succes in Love Story «'e grote
ster van Hollywood. En daar
acteert hij ook naar. Hij was
ook één van de weinigen, die
overduidelijk maakte, dat me
neer v. Collem en de AVRO hem
geen biet interesseerden. Hij
luwam voor de camera in een
overhemd met grote zweetplek
ken en toen ik hem daarop wees
en zei, dat hij wellicht beter een
ander hemdje kon aantrekken,
keek ie me aan alsof ik hem een
oneerbaar voorstel deed. Tijdens
het gesprek zat hij ook alsmaar
op zijn horloge te kijken. Een
bijzonder enge jongen moet ik
zeggen."
Van Collem wenkt de ober en
kijkt tegelijkertijd op zijn hor
loge. Het is de derde keer bin
nen een kwartier, dat hij dit
doet. Hij heeft haast, zei hij in
het begin van het gesprek al. Er
wacht hem nog een klus in de
televisiestudio in Hilversum.
.Je maakt 't ook anders mee",
zegt hij. „Ik heb bij voorbeeld
een gesprek gehad inct Paul
Lanka, die in Peyton Place de
rol speelt van Chris Connely.
Die jongen was doodnerveus,
•kreeg rooie vlekken in zijn ge
zicht. toen ik hem vertelde, dat
we opnamen maakten voor de
Dutch Television. Hij keek me
verbijsterd aan en vroeg. „Bent
u echt helemaal voor mij uit
Nederland gekomen?" Dat vond
hij geweldig."
Intriganten
Van Collem heeft tijden® een re
cent verblijf op de grazige wei
den van Hollywood veel ge
sprekken gevoerd met de intri
ganten van Peyton Place. Hij
had onder meer een teleurstel
lend interview met Barbara
Parkins, die de rol van Betty
Want waarom zoeken naar wat u vlakbij kunt vinden?
U stapt eenvoudig even bij een Raiffeisenbank of
Boerenleenbank binnen. Er zijn 3000 vestigingen.
Dus overal gemakkelijk dicht bij u in de buurt.
Om te kiezen uit wel 8 verschillende spaarvormen, met
elk een aantrekkelijke rente. Zodat u kunt sparen
op de manier die het beste bij uw bedoelingen en
mogelijkheden past. Een deskundige adviseur helpt u
graag bepalen welke spaarvorm juist voor u hef
meest geschikt is. Bij de Raiffeisenbank en
Boerenleenbank, de bank waar de helft van alle
Nederlanders al bij spaart.
U kunt zoveel méér doen
met onze bank
mensen, met wie hii samen-
'kt, zullen in latere gesprek-
unaniem verklaren, dat Van
"em in zijn leven een con-
Simon van Collem laat tijdens interviews met Hollywood- en andere sterren altijd een kiekje ma
ken voor hef familie-album. „Dat is geen kwestie van ijdelheid", zegt hij verontwaardigd, „het
is alleen een aardige herinnering. Als ik straks oud en der dagen zat ben kan ik tenminste zeggen:
„Kijk, daar zat opa Simon bij Anne Heywood op schoot".
3000 vestigingen
speelt („dat mens gelooft ner
gens meer in. Vindt alles wat ze
in Peyton Place gedaan heeft,
slecht en ondermaats. Ik wist
overigens niet wat ik zag. toen
ik haar voor het eerst ontmoet
te. Ik dacht een geweldige
vrouw te ontmoeten, zo'r stra
lende godin in technicolor, maar
mijn God, die vrouw is brood
mager. Als ze d'r pruik af zet,
blijft er helemaal niks over
(hartelijk dank meneer Van Col
lem. Juffrouw Parkins, u komt
er wel uit hè).
Met de actrice, die de rol van
Rita speelde had hij contact:
„ze is in werkelijkheid even
lief en naïef als in de
serie van Peyton Place. Ze staar
de alsmaar in de verte en mom
pelde dan iets over 'n betere we
reld bouwen. Het Is liouwens
toch opmerkelijk, dot bij vele
sterren in Hollywood het verlan
gen leeft om nobele dingen te
doen. Jane Russell heelt me ze
ker tien minuten doorgezaagd
over het zegenrijk werk, dat
haar kerk onder de armen ver
richtte. En Julie Andrews zever
de maar door over de kinderboe
ken, die ze geschreven heeft. De
mannen zijn meestal directer,
broodnuchter. Acteren is voor
hen een lucratieve broodwinning
en als meneer Van CoMem hen
daarbij kan helpen is het mee
genomen. Glenn Ford vroeg, of
ik bij thuiskomst Prins Bern-
hard wilde bellen voo« een af
spraak. Hij had nog nooit ge
golfd met een lid var. cris ko
ninklijk huis en dat kon Simon
gelijk even regelen. „Ik moet de
volgende week toch de kant van
Socstdijk uit", heb ik hem ge
zegd, „dan maak ik het gelijk in
orde".
Het is toch opmerkelijk, hoe ze
daar in Hollywood sn-jden op
koninklijke families. Gene Kelly
had vlak vóór mijn aankomst
nog tienduizend dollar voor een
televisie-interview gevraagd.
Maar toen ie hoorde, dat ik
prinses Irene kende, riep ie met
een: „Voor jou doe ik het voor
niks". Hij schijnt nog n et prin
ses Irene geskied te hebben. Ik
heb hem wel moeten beloven,
dat ze in het paleis Soestdijk
naar zijn interview zouden kij
ken".
Lange dribbels
Tijdens zijn verblijf van drie
weken in Hollywood hccfl Van
Collem elke dag tenm.i.sie vier
interviews gemaakt. Hij had aan
de rand van Beverley Hills een
suite gehuurd in een Holliday
Inn en maakte vandaa-uit zijn
lange dribbels naar de filmstu
dio's en de landhuizen aer ster-
ren. Voor zijn oude vriend Fritz
Lang had hij traditiegetrouw 'n
paar kisten sigaren meegeno
men. De anderen moesten zich
behelpen met bloemen en kruik
jes BoU. „Lang is een ongeloof
lijke figuur", zegt hij, „hij is
ook de enige in Hollywood, die
geen eigen zwembad in zijn tuin
heeft. „Wat moet ik niet een
zwembad", heeft hij eei« tegen
me gezegd, „als ik vuil ben ga
ik wel onder de douche
Van Collem wil nok nog een
misverstand uit de wereld hel
pen: „de mensen denken, dat
het interviewen van filmsterren
een glamour-affaire is. Maar In
feite ben je een handelsreiziger,
die de mensen plat praat. Ik
kende toevallig een paar acteurs
en vooral regisseurs in Holly
wood, Hitchcock bijvoorbeeld en
via zo'n man leg je je verdere
contacten. Er zijn er bij die al
lerlei bezwaren maken of via
hun agent informeren, hoeveel
geld ze er voor krijgen, maar
als je hebt uitgelegd, bat je na
mens een particuliere omroep
ujt een verrekt klein land komt,
zijn ze alleraardigst Ik heb nog
nooit geld betaald vooi een in
terview. Ik heb wel dc keppers-
rekening voor. Rita hayworth
moeten betalen. Zo vond, dat ze
gesoigneerd voor de camera
diende te verschijnen cn daar
voor zat ze een halve dap bij de
kapper. Die rekening liep overi
gens in de honderden dollars.
Alleen Hans Moser had de bru
taliteit om me open en Hoot om
geld te vragen. Ik heb toen op
het punt gestaan om te antwoor
den: „geef eerst die flets maar
eens terug" Een oud hartzeer
uit dc oorlog, begrijp je. Als
Duitsers en Oostenrijkers om
geld gaan vragen denk ik auto
matisch aan mijn fiets".
Pioniers
Hij heeft zijn televisie-program
ma nu al 14 jaar. Begon op M
februari 1958 in een lar.d, dat
toen 100.000 gerngntroerde kij
kers telde. „Ik behoor tot de
pioniers van het eerste uur",
ventileert hij bescheiden, „ik
ben uit de klas vun Ageeth
Scherphuis en Mies Bouwman.
Willem Duys was op dat mo
ment nog in geen velden of we
gen te bekennen. Ik herinner me
die eerste uitzending vanuit Stu
dio Irene nog haarscherp. Ik
had een bijholteontsteking en 29
graden koorts. Doodziek voelde
ik me, maar de floormanager
beeft me er doorheen gesleept.
Dat was Eimert Kruithnl die nu
één van de grote regisseurs is.
Zo'n naam zei me in d.c jaren
nog geen fluit".
Van Collem, de zoon van een
Amsterdamse diamantslijper,
zou het wel op prijs stellen, ols
ergens in het verhaal toi uiting
kan komen, dat bij éCn van de
meest waardevolle propagandis
ten voor de filmindustrie is.
„Van de bioscoopbond hoeven
we niks te verwachten meent
hij, „dat is een vergrijsd colle
ge. waar niks van uitgaat. De
invloed daarvan is nu! komma
nul. Maar ik heb het publiek via
mijn programma weer naar de
bioscoop gepraat. Dat kan zelfs
dc bioscoopbond niet ontken-
Van Collem kijkt opnieuw op
zijn horloge Zegt: „ik zou niet
weten, wat ik je nog meer moet
vertellen. Ik moet trouwens no
dig weg. Als me nog iets te bin
nen schiet bel ik je wel op".
Hij verlaat veerkrachtig het res
taurant. waarbij het opvalt, dat
zijn kogelronde lichaam stuite
rend' bewegingen maakt. Op
honderd meter lijkt hij treffend
op Sancho Panza, de blijmoedi
ge knecht van één meester.
De rol van Don Quichottc is
hem waarschijnlijk uit zuir\jjfr-
heidsoverwegingen opfcrwi
LEO THURING
