De Easy
Riders van
Niedorp
knallen
naar hun
kibboets
Kabinet-
Bies
heuvel
geen
inzet
verkiezing
WIJ, HEREN VAN
ZICHEM (31)
Randkrant
LEIDSE COURANT
NIEUWE NIEFORP „Honderdvijfentwintighonderd
endertig." Ze zegt het in antwoord op mijn nieuwsgierig
heid naar de snelheid van zo'n motormoloch. „Maar ja,"
voegt ze er beperkend aan toe, „maar ja, ik heb nieuwe
zuigers, dus vol gas zal de eerste paar duizend kilometer
niet gaan." Die gekke kleine Carla Swinkels uit het
Noordhollandse Nieuwe Niedorp tussen Schagen en Hoorn
gaat het maken.
Op een brullende Harley Davidson van 750 cc is ze naar Is
raël vertrokken. Een tweede Harley flankeert haar. Die
wordt op de weg gehouden door haar vijfentwintigjarige
vriend Martijn Kanis. Wie Carla Swinkels voor de eerste
maal ziet en een tikkeltje gevoel voor proporties heeft,
krijgt onwillekeurig de smaak van een sprinkhaan in zijn
j ogen. Ze is maar 'n krieltje met vuurrood haar. En dèt
raast op een Harley type Liberator langs 's Heren dreven.
Dat rooie haar noem ik er expres bij, want zeven maan
den geleden was ze nog donkerblond. Maar toen ze on
langs nog ergens in de buurt van Arabië rondzwalkte heeft
ze 'n handvol hennapoeder door heur haar gestreken, om
dat zulks de stevigheid van de wortels bestendigt. Een
Perzisch gebruik. Maar je haar wordt er wel pioenkleurig
van. Geeft niet.
j Vierentwintig lentes liggen achter
haar uiterst tengere rug. En in
die tijd heeft zich nogal wat af-
gespeeld. Het mag aannemelijk
klinken, dat Carlaatje nooit zo
erg honkvast is geweest. Haar
paspoort is een interessant
broddelwerkje van allerlei stem- Tot
pels en ondefinieerbare buiten
landse kreten geworden. In de
cember 1969 ging ze met 'n
vriendin naar Amerika. Geen
ander doel dan even kijken hoe
ze dé&r leven. Drie maanden in
de buurt van Chicago en drie
maanden in Rochester. Natuur
lijk zal ze niet zeggen dat ze er
heeft gewerkt, want daarvoor
had ze geen vergunning. Zeg
maar au pair of zo.
Toen ze terugkwam had .ze een
wit negerkopje als talismanne
tje om haar nek hangen en zei
j ze telkens in plaats van „ja" de
I verbasterde term „zetsuh roi-
i tuh". Ze nestelde zich in 'n ka-
mer in Hoorn en reflecteerde
i zowaar op een advertentie van
ir ze de laatste
pagina (waarop Suske en Wiske
staan en ook Lucky Luke) dage
lijks van algemeen nieuws voor
zag. Maar er viel elke seconde
wel iets te lachen of een leukig-
heidje te creëren.
b het blijkbaar niet meer uit
hield en naar horizonten begon
uit te zien. Van de Israëlische
kibboebshn (meervoud van kib
boets, een collectieve leefge
meenschap waarvan er zo'n 250
in het Beloofde Land zijn) had
ze wel eens gehoord. Maar ho
ren en zien is twee, dus nam
Carla ontslag en de eerstvolgen
de „pleen" naar Tel Aviv. Niet
alleen hoor; drie vriendinnen
maakten de trip mee. Corry,
Mieke en Annelies heten ze. Ze
gingen naar de kibboets Jakum
en beleefden daar zes maanden
Israël.
Mieke en Corry namen voortijdig
de wijk en gingen scheep in
Haifa. Op de vertrekdag liftten
Carla en Annelies naar de ha
venstad om de twee anderen uit
r vertrek, als Easy Riders r
n. De Israëliet die hun
een lift gaf, reed tamelijk hard
en de bus, die de weg plotseling
overstak, reed tamelijk lang
zaam. Carla zat voorin toen de
auto zich met meer dan 100 km
in de bus boorde. Als een gra
naat ontplofte de voorruit in
haar gezicht. Hier en daar een
litteken. Ze heeft nu inmiddels
een advocaat in Israël ook voor
haar medeliftster een schade
claim lopen wegens verminder
de huwelijkskansen. Smartegeld
r geleden leed, want
Haar vriend Martijn Kanis („U
weet wel, van 'n kl&p voor je
kanis", stelt hij zichzelf voor)
kwam haar tijdens de laatste
weken van haar verblijf in Ja
kum opzoeken. Ze vonden het
allebei enig en zo, maar be
treurden de afwezigheid van
hun motoren ten zeerste. „Weet
je wat?" besloten ze, „we gaan
de Harleys even ophalen. Dan
kunnen we hier tenminste een
beetje uit de voeten." Dus reis
den ze terug naar huize Kanis
in Nieuwe Niedorp en wierpen
twe van de vijf Harleys, die
ze bezitten, in de revisie. In een
schuur achter het huis werden
de motoren uit elkaar gehaald
en weer in elkaar gezet. En een
dezer dagen spoten ze full speed
weg, richting Israël.
Martijn is eerste machinist op de
wilde vaart. Heeft tot mei ver
lof. Carla maakte wel eens voor
de pure lol 'n paar reizen mee.
Naar Marokko, Frankrijk en
ook 'n tijdje koeien varen naar
Engeland en Ierland. Leuke pe
riode wel. Wat nu in Israël ge
daan? Nou, gewoon met de
vierhonderd andere volunteers
en kibboetsniks meewerken. De
vrijwilligers werken zes uur per
dag en de leden va inde kibboets
zelf acht uur. Maar Martijn en
Zwink gaan ook acht uur wer
ken, zodat ze elke vierde dag
vrij kunnen nemen. Dan worden
de Harleys aangetrapt en gaan
ze op verkenning. Per dag ver
dien je twee Israëlische pon
den. Zakgeld voor onderweg en
voor de benzine uiteraard.
Hoe kan ze dat monster van 'n
motor in d'r eentje „mannen"?
Een zadel als 'n tweezitsbank-
stel, handversnellingspook,
enorm stuur en 'n heel erg klein
meisje als machiniste. „Gas ge
ven en rijden," verklaart ze
droogjes. Vorig jaar is ze op het
momstrum naar Zuid-Spanje ge
weest. Met Martijn op de ande
re woeste tweewieler. Erg fijne
rit gehad hoor. Geen manke
menten, want die twee potten
zijn hartstikke betrouwbaar.
gereedschap mee. Een klein ba-
cootje en wat bandeplakkertjes
's alles. „Ik kan wel een hele
kist met spullen achterop bin
den, maar wat je nodig hebt zit
er dan geheid niet in," nuchtert
hij.
De Arabische landen worden ge
meden. De Harleys worden
naar Frankrijk gereden en dan
wordt afgebogen naar Italië.
Vanuit Brindlsi wordt overgesto
ken naar Griekenland (haven
Piraeus). Wachten op het veer
naar Haifa en daarna naar de
kibboets Jakum brullen.
Nog veel bekijks onderweg?
„Man hou alsjeblieft op. Je
wordt er soms gek van. De
meeste automobilisten raken
een beetje raar in hun bol, als
ze zien dat ik 'n meisje ben.
Dan gaan ze erg met hun
claxon spelen en halen de
vreemdste fratsen uit. Eerst
dacht ik telkens dat er iets met
de Harley niet in orde was.
Toen we terugreden vanuit
Zuid-Spanje was er tussen
Utrecht en Amsterdam een
idioot, die ons vanuit het open
dak van zijn auto filmde. De
hele afstand heeft hij ons bij
kans in de wielen gereden. En
als we ergens in het buitenland
in 'n dorpje stoppen, loopt ie
dereen uit om naar de motoren
te staren. En naar ons. Nou ja,
het went."
Het zal in Israël ook wel enkele
grote ogen geven, denkt Carla.
Vroeger reed de politie in dat
land op Harleys, maar nu is
dat voltooid verleden tijd. Het
Easy-Rider-span is echter niet
van plan om zich veel over de
belangstelling, die ze wekken,
op te winden. De motoren wer
den opgehaald om sneller door
Israël te kunnen kruisen. Daar-
Valt me plotseling in dat het ei
genlijk hartje winter is. Warm
en behaaglijk zal de reis niet
UTRECHT (ANP) Het
kabinet-Biesheuvel zal po
litiek gezien heel moeilijk
de inzet voor komende
verkiezingen kunnen zijn.
Dit zei gisteren de heer
M. H. L. Westrate, voor
zitter van het verband
van verenigingen van de
AR-gemeente - en provin
ciebestuurders en gecom
mitteerde van Rijnmond
op een vergadering van
het verband in Utrecht.
De heer Weststrate is te
leurgesteld door uitlatin
gen van de staatssecreta
ris van Binnenlandse Za
ken, drs. A. van Stuijven-
berg (onder andere belast
met gemeentefinanciën),
omdat die de AR-bestuur-
der sterk herinnerden aan
oud-minister Witteveen.
De staatssecretaris zou vol
gens de verbandsvoorzitter
te verstaan hebben ge
geven dat het met de
gemeentelijke moeilijhe-
den nogal
dat
vallen
de tering
nering
de
moest zetten.
„Soms krijgt men de in
druk, dat men op de de
partementen de ooievaar
uit het Haagse gemeente
wapen heeft vervangen
door de struisvogel en als
men, zoals die struisvo
gel, de kop in het zand
steekt, dan ziet men
geen gevaren en geen
moeilijkheden", aldus de
heer Weststrate.
Hij vertelde dat verscheide
ne gemeenten hun begro
ting weliswaar sluitend
maken, maar dat er in
tussen allerlei noodzake
lijke dingen niet gebeuren.
„En dat zal ons na korte
re of langere tijd aardig
opbreken", zo voegde hij
De heer Weststrate merkte
ook nog op dat de rijks
overheid naar zijn mening
de moeilijkheden van de
gemeenten onvoldoende
ziet, in ieder geval geen
moeite doet die moeilijk
heden op te lossen of te
verminderen.
worden, dacht ik zo. Carla somt
haar garderobe op: lange on
derbroek, twee spijkerbroeken
over elkaar, enkele truien en 'n
zeiljack. En dan voor de han
den, die 't meest te lijden heb
ben, plastic hoezen om de hand
vatten van de benzinebeer. Nou,
en hier en daar een warm kop-
pie koffie... Het loopt wel los,
denken ze.
KO BOOS
Ze werpt zihc op haar luxueuse sofa.
Van dat hele leven van geluk heeft Geert Boone
jan, de barbier, kleermaker en lijstenmaker
niet veel gemerkt. Zijn Liza is nog altijd niet
terug thuisgekomen. Pastoor Munte meent dat
het nu welletjes is. Hij gaat vandaag met
Geert, in de auto van Notaris Dutry, Liza te
rughalen. Heeft hij ook Niske van de smid
niet direct uit dat kroegje van Diest wegge-
Munte gaat voorop aan het grote herenhuis op
een der le en van de Scheldestad bellen. HSj
wil eerst poolshoogte nemen. Liza is thuis.
..Ha, 't is meneer pastoor!" Ze werpt een blik
in de straat en ziet de slecht verscholen Geert
..Ik herken u niet meer, Liza. Zo schoon ge
kleed. Dat is de laatste mode zeker? En al
die schilderijen. Precies een museum. Ge
leeft in weelde. Ja. Ik moest in Antwerpen
zijn en ik kom eens langs om wat te rusten
en een beetje te babbelen."
..Een kopje koffie, meneer pastoor?" Ze zegt
niet „zjatteke" zoals in Zichem.
„Nee," zegt Munte, „alleen wat rusten
„Zoals ge verkiest," antwoordt ze zo keurig mo
gelijk.
Er valt een stilte.
„Buiten staat iemand te wachten."
„Ik heb hem gezien."
„Mag hij binnenkomen?"
„Ik ga hem toch roepen." De pastoor scharrelt
op.
„Ik ontvang hem niet!" Liza verlaat het salon.
Munte sukkelt naar de buitendeur op zijn twee
paraplu's en laat Geert binnen.
Liza komt terug met mantel aan en hoed op. Ze
zegt dat ze weg moet. Geert komt vóór haar
staan. Zijn hondenogen staan wijdopen ge-
„Zijt gij dat. Liza?"
„Kom, Geert, dat ziet ge toch," schertst de pas
toor. „Liza is al klaar om met ons mee te
gaan. Hé, Liza?"
„Ge vergist u, meneer pastoor. Ik ben Niske
Pastoor Munte wordt diep ernstig: „Ge zijt hier
niet gelukkig. Spijts al uw weelde! Ge zijt een
bijkomstigheid in het leven van die artist. Hij
is getrouwd en heeft kinderen!
„Wat doet dat er toe," tart ze.
„Dat het niet zal duren!"
„Ik heb u nooit geren horen preken, meneer
pastoor." Ze heeft nu haar deftige spraak la
ten varen. Geert komt tussenbeide met een
wanhopige poging om haar over te halen. Hij
belooft te veranderen van beroep, de fanfare
op te geven en voor niemand lijsten meer te
maken.... Liza blijft onverzettelijk...
„Kom, Geert," zucht Munte. „Onze auto wacht.
Liza zal op haar gemakske achternakomen.
Heb geduld. Gcds molens malen soms heel
langzaam. Dag Liza."
Als Liza alleen is, overmant haar een schrij
nend verdriet. Ze werpt zich op haar luxueuze
sofa en snikt....!
„Fons! Fons toch!"
Vanmorgen wordt het nieuwe academiejaar ge
opend. Te midden van de medestudenten
wacht Herman vóór de aula op de intocht der
professoren. Hij draagt ook al de „flat."
Hij heeft zojuist een brief van zijn Elza gekre
gen. Dat zij hard aan het studeren is te Salz
burg. Dat daar nu vele buitenlandse studenten
bijeen zijn in het Mozartmuseum. De Rooie
vraagt spottend van welk lief die brief is. De
indrukwekkende stoet der professoren is daar,
de rector vooraan. Weldra is het grote audito
rium volgelopen en de rector houdt zijn ope
ningsrede over: „L'attention dans la vie uni
versitaire." Herman is in de zevende hemel.
Dat is nu de un versiteit. Maar een paar uur
later ziet hij een ander aspect van de univer
siteit. In de studentenkroeg te Vlierbeek.
Daar bij de knappe Germaine, wordt het aca
demiejaar geopend met bier en lawaai.
De Rooie, die in zijn herkansing
Vierbeek.
komt er zijn drie petekinderen voorstellen.
„Germaine, baas Hilaire, hier zijn drie veel
belovende schachten. Deze hier is een Hollan
der." Daarbij wijst hij op Jan Haesaerts.
„Maar geen droge zelle! Ze beloven echte
Vlaamse „labers" en „rollers" te worden!"
„Merci," zegt Hilaire die zit te kaarten en hij
bestelt aan Germaine, zijn vrouw, een rondje
voor iedereen. „Bravo!" roept de hele bende.
Herman staat onthutst in die rokerige drukte.
Hij ziet de mooie waardin, met haar schenk
blad vol glazen, tussen de studenten laveren
en telkens met haar heupen tegen de een of
andere aandrummen. De begunstigde student
kijkt dan verliefd op naar deze vijfendertigja-
rige blozende vrouw en aait even haar voor
arm. Ook de Rooie pakt haaT even in de len
den beet en vraagt of ze wel braaf gebleven
is tijdens de vakantie, terwijl hij blokte. Zij
lonkt hem toe en vraagt dan aan Jan Hae
saerts met haar aanminnige glimlach:
„Hoe heet ons keeskopke? Kees?"
Jan Haesaerts is ook al dadelijk in de wolken.
„Jan, schat, Jan Haesaerts," antwoordt hij en
wil haar meteen in zijn armen nemen. Daar
mee overschrijdt hij blijkbaar de grens van
de toegestane gebruiken, want de kroeg da
vert van de protesterende „O's". Germaine
wendt zich nu tot Herman. Die wordt al dade
lijk rood tot in de hals.
„Die hier is een brave, geloof ik," zegt ze bijna
teder.
„Zeker," antwoordt Jan, „d'e heeft immers
voor pastoor geleerd."
„Niet waar, madame," stuift
wou nu wel In de gr d
streelt hem met de v:.or..rm
wang en is al weer verder,
man naïef of de waard, Hila
toelaat dat al die studenten
zijn vrouw flirten! De „anci-
Brengt op," zegt de Ron cynisch.
„Meent zij daar allemaal .-.iets van, van haar
aanm.nn g c 1?" vraagt Herman nog en weer
lachen ze luidruchtig.
Iemand steekt een frank in het orchestrion en
daar bast een dreunende wals los. Zie Kippe
maar mee dring'n en st m n om met Ger
maine te kunnen dansen. Denr geen andere
vrouw aanwezig is, dans n de anderen dan
maar met elkaar. Het wordt een gestommel
en gebrul als te Zichem op de Kermis. Is d
de elite? Worden die bedronken ruwe jongens
de culturele leiders van het volk? En deze
morgen ging het er zo plechtig aan toe In de
aula, Herman kruipt weg in een hoekje. HiJ
haalt de brief van Elra weer boven. Even al
leen zijn met haar. Wat zegt ze verder? Ha,
dat ze een pianoconcerto voorbereidt; ze zal
de soliste zijn. „iJermanlii f, gev el jij je ook
zo reuze als univer .teitss.u Met zulke
fijne gecidt.veerde mensen om i>' heen,..?"
Herman zucht en bekijkt het stampende, brul
lende kluwen vóór zich.
„Ze zullen ginder anders zijn," mompelt hij.
Slachtoffer
Toen Gordon Ernstone met een
mooie slanke vrouw in zijn
woonplaats St. Albans. Enge
land een café bezocht, kwa
men alle tongen in beweging.
Iedereen wist immers, dat
zijn echtgenote ver over de 200
pond woog. Zelfs zijn vrien
den op het werk lachten om
zijn nieuwe vriendinnetje en
schaterlachten toen Ernstone
beweerde, dat het slanke
meisje zijn vrouw was.
Zijn 26-jarige echtgenote had
een half jaar lang een dieet
gehouden, waardoor er ne
gentig pond waren afgegaan.
Gedurende al die tijd was zij
thuis gebleven, waardoor
niemand haar gewichtige
vorderingen had gadegesla
gen. ..En nu gelooft niemand
dat ik het ben", aldus het
slachtoffer".
Uit de hemel
In het Engels kent men het
spreekwoood dat het ..hon
den en katten" regent, maar
in Ocean Shores, aan de
Amerikaanse westkust,
heeft het vis geregend. Een
inwoner, Tom James, be
weert dat in zijn tuin, onge
veer 800 meter van het
strand, 35 tot 50 ansjovissen
uit de hemel zijn gevallen.
Zij vormden een welkome
aanvulling op het menu van
zijn kippen.
James verhaal is bevestigd
door een visserijfunctionaris
van de staat Washington, die
de overblijfselen van de vis
sen heeft onderzocht. Hij
vermoedde, dat de visjes
door een' waterhoos waren
opgeslorpt en door de harde
wind landinwaarts waren ge
blazen.
Een
Haar
Hong Kong geboren
Britse zakenman heeft in
Singapore wat haar en al zijn
ambities om daar een zaak
te vestigen, verloren. Toen
de 29-jarige Malcolm Aw
aankwam, stonden de immi
gratiefunctionarissen er op,
dat hij, in overeenstemming
met de campagne die tegen
lang haar en de hippie-cul
tuur werd gevoerd, zijn
haar. dat nauwelijks tot zijn
boord kwam, zou laten knip
pen. Hij weigerde, waarop
zijn paspoort in beslag werd
genomen. Hij kreeg een ver
blijfsvergunning voor twee
dagen. Zijn pas kreeg hij pas
terug, nadat zijn haar was
gekortwiekt.
Malcolm, die met vier anderen
een bedrijf voor de vervaar
diging van luchtverversers
voor auto's wilde vestigen,
heeft van dit plan algezien
en zal naar een andere
plaats uitzien.
Dronkaards
Iri afwachting van de aange
kondigde herziening van de
Zweedse wetten op openbare
dronkenschap en verstoring
van de openbare orde experi
menteert de Zweedse politie
met een betere opvang van
dronkaards, die op het bu
reau moeten uitslapen. Vroe
ger kwamen die in kale, vie
ze cellen terecht, maar nu
worden zij ontvangen in een
prettige omgeving, krijgen
thee, kunnen een douche ne
men en zich te ruste leggen
op schone bedden. De uitslag
van het experiment? Een
derde van de dronkaards
had „geen mening", een der
de was aangenaam ver
rast" en een derde weigerde
beslist ergens anders onder
gebracht te worden dan in
de oude smerige cellen
waaraan zij gewend waren.
Douchen
Carl Farina, een student
van het Arkansascollege,
heejt het wereldrecord dou
chen verbeterd. Farina ver
klaarde het wereldrecord te
hebben willen verbeteren
sinds hij in het Guinness re
cordboek had gelezen, dat
het oude met 72 uur en 8 mi
nuten in 1965 werd gevestigd
door een student van de uni
versiteit van Illinois. Fari
na, die de douchcel vrijdag
om 14.00 uur binnenging en
er maandag om 15.00 uur
weer uitkwam, verbeterde
het record met 52 minuten.
Amateur
De enige man, die In de Olym
pische wereld kan bewijzen
dat hij amateur is, is Avery
Drundage. Zijn drama is, dat
hij het inderdaad bewijst.
Caravans
(Gedachten hij het zien van
caravans, die in'Amsterdam
bij honderden getoond en hif
duizenden verkocht zijn)
Over brede zomerbanen
Trekken straks de caravanen
want de welvaartsstroom
breekt los
'tinkend rollen kapitalen
iaar de nu nog stille dalen
■?n bedekken daar het mos
plant men ter camouflage ho
rnet ziet de welvaartssmet dan
Toch is de kans wel toegeno-
nen, daar eenmaal aan ge-
