>ADVINDER PAULTJE
IET SPOOR BUSTER
GOLDEN EARRING WINT
OP ALLE FRONTEN
is;:
Paul McCartney
I McCartney lijkt de race met zijn ex-vriend en Beatlecollega
i Lennon te gaan verliezen. Muzikaal gezien tenminste, in het
elljke vlak heeft McCartney via de rechter een bescheiden sue-
a geboekt in de vorm van een op het Applegeheel toezicht houden-
b curator. Tegenover drie door Paul in de verstrooiing vervaardig-
e iangspelers vol vriendelijke huisvlijt, staan twee Lennoneipees
n beduidend meer klasse.
■d, de elpees „McCartney", „Ram" en het nieuwe werkstuk
Wild life" zijn best aan te horen, maar daar blijft het dan ook wel
Lennon stopt echter nog zoiets als originaliteit en inhoud in zijn
rs, hoe onoprecht soms (enkele teksten op „John Lennon
astic Ono Band" ademen een soort socialisten sluit de rijen-stem-
I ling; uit de mond van multimiljonair Lennon nogal vreemd) en
'lgair (de scheldkannonade aan het adres van McCartney op
magine" is bepaald niet netjes) die ook mogen klinken.
|j Lennon gebeurt er tenminste iets. om over die andere talentvolle
z-Beat!e Harrison nog maar te zwijgen. Paul McCartney lijkt met
it vinden van de liefde (Linda Eastman) zijn inspiratie te hebben
krloren. Hij maakt alleen nog maar zogenaamde prettige muziek
op de laatste elpee „Wild life" lukt zelfs dat niet meer. Op
McCartney" en „Ram" kwamen we hier en daar nog iets van de
'e Beatleklasse tegen, maar op „Wild life", kunnen we daar naar
luiten. Gewoon, een stomvervelende, platvloers a-pretentieuze plaat,
ie bovendien erg slecht opgenomen is. Daaruit blijkt toch een zeke-
b minachting voor het publiek (ook uit de goedkope hoes trou-
i plaat af te leveren die technisch nauwelijks aan de eisen
|ldoet.
ook „Ram" was nou niet bepaald een popvernieuwend werk-
maar je kon er wel aan afluisteren dat er heel bloedig aan
as. Technisch gezien kon men zelfs spreken van een gran-
schijf en als men het woord vernieuwing even uit de dikke
I in Dale wegdenkt, dan viel er compositorisch gezien ook beslist
J In deze plaat te genieten. „Heart of the country" bijvoorbeeld en
Uncle Albert/Admiral Halsey", toch heel puik zorgeloos werk. £n
ït kan men ook zeggen van „Teddy boy" en „Singalong junk",
ree nummers van het brok huisvlijt „McCartney".
leinig waardering dus voor „Wild life" van Paul McCartney's
jings, een groep die verder bestaat uit echtgenote Linda op orgel
b piano (is die pianosolo in „Dear friend" werkelijk van haar?),
I-Moody Blues Denny Laine op gitaar en de Amerikaan Denny Sei-
pll op drums. In een paar dagen tijd ramden zij een plaat in cl-
bar en dat valt dan ook donders goed te horen. „Mumbo", „Bip
bp", „Tomorrow" en „Some people never know" missen zelfs een
lagje grondverf. Slechts de reggaeparodie „Love is strange" en de
kllade „Dear friend" (een verkapt antwoord op Lennons boodschap
b „Imagine"?) bezitten een laagje politoer. Padvinder Paultje is
verduidelijk het spoor bijster. (PCS 7142).
Ch.B.
lyrds weer op goede pad
I *aul McCartney is het spoor bijster; The Byrds daarentegen hebben
i een verwarrend kruispunt gelukkig de juiste weg weten te vln-
n. Met dat verwarrende kruispunt bedoelen we natuurlijk de nog
et zo lang geleden verschenen elpee „Byrdmaniax". een door de
en Byrds bepaald niet geliefde elpee.
t kon opgemaakt worden uit verscheidene uitlatingen, gedaan
tn The Byrds dit jaar ons land bezochten. Zo was er nogal wat
itiek op het producerschap van Terry Melcher. zoon van de antl-
I auwsluierjuf Doris Day. die tijdens afwezigheid van The Byrds al-
rlei walgelijke vioolgeluiden aan het geheel toevoegde. Daarnaast
I Melcher wat bekende sessiemuzikanten als Larry Knechtel, By-
n Berline en Pete Kleinow opdraven om de Byrdsgeluiden te ver-
iren. Ook al min of meer tegen de zin in van The Byrds.
elnu, McGuinn, White, Battin en Parsons hebben heel snel revan-
e genomen. „Far from (he madding crowd", in Londen, realiseer-
n zij een langspeler „Farther along", die de vieze 'smaak van
Byrdmaniax" onmiddellijk doet verdwijnen. Geen gezeur met vio-
i, geen inmenging van vreemde strijdkrachten, hoe bekend en
td die dan ook mogen zijn, maar gewoon een fijne recht op en
er elpee van grote klasse.
Bij een nadere beschouwing van de Muziek Expres Poll-uitslagen
moet natuurlijk vooropgesteld worden dat het hier gaat om de popu
lairste artiesten van 1971, en niet om wie kwalitatief de beste pres
taties heeft geleverd. Ontegenzeggelijk is Golden Earring winnaar
op praktisch alle fronten geworden en ons inziens terecht; tenslotte
heeft de formatie het afgelopen jaar successen geboekt die geen
andere kan navertellen.
Om bij het binnenland te blijven: Jerney Kaagman steeg In de sec
tor „vocaliste" naar de eerste plaats, terwijl de winnares van vorig
jaar, Bonny St. Claire afzakte naar een praktisch vergeten vierde
positie. Mariska Veres volgt Jerney met een percentage-achterstand
van maar liefst 27.9. Barry Hay zien de M.E.-lezers het liefst als
zanger op de bühne; 34,2% bracht zijn of haar stem op de Earring-
vedette uit. Herman van Veen rukte van de vijfde naar de tweede
plaats op. Persoonlijk zijn wij met deze gang van zaken niet zo ge
lukkig Herman van Veen is namelijk een vocalist, terwijl Barry
Hay de leadzanger van een formatie is. Misschien zou er beter een
splitsing kunnen zijn tussen bijvoorbeeld „vocalisten" en „leadzan
gers". Ook bij de popgroepen consolideerde Golden Earring de top
positie. Verheugend teken is de opkomst van Focus (van niets naar
twee), terwijl de terugval van Shocking Blue, die een tweede plaats
voor een vierde diende te verwisselen, de aandacht vraagt. Super
sister wisselde in de afdeling underground van plaats met Brainbox.
Zelfs hier komt de Earring nog als derde voor. Bij de bluesgroepen
vermeldden we verleden week al dat Livin' Blues met 50.0% de baas
bleef over Cuby c.s. (30.6%)
jerney kaagman
barry hay
den terwijl we, als we de M.E.-'ers mogen geloven, binnenkort ook
nog wel eens van Jerney Kaagman en Focus zullen horen.
Een nieuwigheid is de splitsing van diverse instrumentalisten, een
ongelukkige uitbreiding die enerzijds bevestigt wat we allang wisten
(juist. Golden Earring) en waarin de leze^ zich anderzijds belache
lijk maken. Bij de pianisten valt het nogal mee: Rick van der Lin
den heeft recht op zijn eerste plaats. Maar bij de gitaristen kan
men niet nalaten even de wenkbrauwen te fronsen en zich af te vra
gen wat de bedoeling van deze expansie is. Tenslotte zou het erom
moeten gaan wie zijn instrument het beste beheerst, en niet wie
men het liefst achter een gitaar of bas ziet staan. Muziek Expres
gaat hier voorbij aan het populariteitsbeginseJ, daarvan kan bij een
dergelijke verkiezing geen sprake zijn. Iemand die doodleuk -beweert
dat George Kooymans beter gitaar speelt dan Jan Akkerman (zoals
37.7% van de lezers) geeft blijk van een dergelijke idolatie dat alle
reuliteit verloren gaat. Dit gaat minder op bij de basgitaristen, waar
Rinus Gerritsen (van een bekende Haagse groep) met de eer ging
strijken, maar komt terug bij de drummers. Qua techniek is Pierre
van der Linden gewoon superieur aan Cesar Zuiderwijk, die hem
desondanks voorgaat.
De mop van het jaar moet nog komen in dc afdeling „Alle catego
rieën": Barry Hay blijkt tot stomme verbazing van ledereen die Iets
met muziek te maken heelt beter fluit te spelen dan Chris lliiuc,
die de jammerlijke vergissing van het lezersvolk op een derde
plaats moet verbijten. Nogmaals, wanneer het gaat om populariteit
was deze uitbreiding onnodig, wanneer het gaat om kwaliteit een
zeer kwalijke vergissing.
Bij de componisten (George Kooymans). producers (Jaap Egger-
mont), Radiostations (Vemmca; n:euwk'.mer op twee RN!). Radio
programma's (Top 40), D.J.'s (Lex Harding), t.v.-programma's
(Toppop) cn t.v.-persoonlijkheden (Willem Duys) geen enkele wijzi-
g ng wat berreft de top posities. L.P. van het jaar werd „Seven
Tears", terwijl Golden Earring ook de beste s.ngle van het jaar
maakte: „She flies on strange wings". Tenslotte wat het binnenland
betreft: Het concert van Crnedence Clearv. ;.-er Revival maakte dc
meeste indruk, gevolgd door Ten Years After en Ike and Tina Tur
ner. Bij het buitenland beperken wij ons tot hei noemen van de
eerste plaatsen met een eventuele aantekening: Vocaliste: Melanie
(vorig jaar ook 1). Janis Joplln steeg van zes naar twee, een pos
tume ode aan een groot zangeres. Vocalist: Joe Cocker (1). Pop-
Muziek Expreslezers bleven
hun favorieten trouw
groep: CCR i2). de w.sselde met The Who; underground-groep:
Heep Purple Ui opvullend is hier dc stijging van de Door* naar de
derde plaats (7). Bluesgroepen: Ten Years After (3). Rod Stewart is
de meest belovende artiest, ge.olgd door Janus Taylo: Beiden
stonden vorig jaar niet genoteerd. Hoewel men in Nederland
Shocking Blue zo n beetje heeft laten vallen is 'n soortgelijke formatie
uit Engeland. Middle of the Road, no. 1 bij de tuckomstgroepen. Ook
hier weer de splitsing van diverse instrumentalisten en opvullend is
dat de winnaars vun het buitenland de algemene instemming wel
zullen hebben: Kelth Emerson (orgel). Alvin Lec (gitaar) (sterk on
dergewaardeerd overigens) wijlen Jimy Hendrikx (5) en Johnny Win
ter (gedeelde 8e plaats), John Paul Jonas (basgitaar), Keith Moon
(drums) en Ion Anderson (fluit).
John Fogerty (CCR) haalde dc eerste prijzen weg bij de producers
en componisten, Luxemburg bleef het eerste radiostation. Eveneens
consolideerden hun eerste plaatsen: Top 20 (radioprogrumma), Tony
Prince (D.J.) en Beatclub (t.v.-programma) Peter Wyngarde be
reikte de eerste plaats bij de t.v.-persoonlijkheden.
He^ Rolling Stones Afscheidacuncert in Londen was de popgebeurte-
nis van het jaar, terwijl dezelfde groep ook de aingle (Brown Sugar)
en de I.p. (Sticky Fingers) maakte die het hoogst gehonoreerd wer-
Re&t nog tenslotte de vermelding dat de Beatles instrumentaal
schaars vertegenwoordigd zijn: Lennon als pianist/organist (7), Rin-
go Starr als drummer (2), verder een puur vermeldingen hij platen
en componisten, Wut die (al jaren geloden gestreden i strijd betreft
hebben de Stones, dank zij hun toernee hun eeuwige rivalen ver
slagen. Maar dat gebeurde ergens onderaan.
H.R.
Net als tijdens de concerten in ons land hebben The Byrds op „Far
ther along" een duidelijk onderscheid gemaakt tussen de rock en de
country. Natuurlijk die elementen vloeien dikwijls in elkaar over.
maar in dit geval kan men toch echt spreken van de categorieën
elektrische rock en akoestische countrygcluiden (hoewel men het be
grip akoestisch tegenwoordig natuurlijk met het nodige zout moet
nemen).
„Tiffany queen", „B.B. Class road", „Get down your line" en
„America's great national pastime" staan helemaal in het teken
van de verheerlijking van de onbegrensde elektronische mogelijkhe
den, terwijl „Farther along" (met het betere mandolicnwerk van
Clarence White) „Lazy waters", „Bugier". „Bristol Steam Conven
tion Blues" en „Antique Sandy" zaligmakende akoestisc' e k'.-rken
brengen. Het hoogtepunt van de laatste categorie is wel „Bristol
Steam Convention Blues", een prachtig staaltje bluegrass met Gene
Parsons in de hoofdrol. Die Gene Parsons kan er trouwens (och wat
van. Hij zorgt voor heerlijke steelgelulden in „Bugier", terwijl hij in
„Lazy waters" een voortreffelijke mondharmonicasolo blaast.
Met deze elpee zijn The Byrds weer helemaal terug op het popfront.
Er zijn maar weinig groepen die kunnen bogen op zoveel homogeni
teit, zowel in vocaal als in instrumentaal opzicht. Die schitterend
sluitende vocalen, die zo prachtig doorweven gitaarlijnen, hier zijn
vier sterren aan het werk. Om lyrisch van te worden en dat mag
dan ook wel. (CBS S 64676).
Ch.B. i
Het trio Farner, Brewer en Schncher swingt op de plnat de boxen
uit, dat wel. maar er is een schrijnend gebrek aan de zo broodnodi
ge variatie, zowel ritmisch als vocaal en instrumentaal Tellen we
daarbij de technische onvolmaaktheden op deze gebieden nog eens
bij op dan rest slechts een armzalig overschot, gemeenlijk aange
duid als „een orgie van lawaai". Desondanks is er ren positief punt
je: Vergeleken met hun voorlaatste idukt Is de groep vooruit ge
gaan. Maar fans die strak en stijf ol blijven houden dat Grand
Funk Railroad te vergelijken is met heavy-rock formaties als Who,
Led Zeppelin of Jnmcs Gang krijgen weer ongelijk. Hier is sprake
van obligate muziek In wcliswuiu dezelfde sector maar op een be
duidend lager niveau; van opening ..Foolstompln' music" tot uitsmij
ter „Loninilcss toe". Enfin, de RAI staat nog. (Capitol EA-SW 853).
H.R.
Michael Rabon
michael chapman
Michael Chapman
Met de Brit Michael Chapman ligt het even lets moeilijker. Hij laat
op zijn nieuwe elpee „Wrecked again" een nogal verdeelde Indruk
achter. Enerzijds toont hij zich een bedreven en gevoelig zanger,
anderzijds schuwt hij de bombastiek, de overdreven romantiek niet.
Dat rijmt niet helemaal.
Misschien (eigenlijk is dat wel zeker) komt het door de medewer
king van arrangeur Paul Buckmaster, de man achter de mooie mu
ziekjes van Elton John en ook vioolfourier voor de Stones op „Stic
ky fingers". Als je met Buckmaster in zee gaat, dan weet je van te
voren wat er komt. Hij voorziet de moederband van allerlei
„fraaie" viool- en kopergeluiden (soms klinkt dat wel, maar meest
al toch niet) en zeker is het dat hij nan praktisch ieder nummer een
(te) lange finale breit met klanken, die het in de vorige eeuw ook al
erg goed deden.
Chapman had het kunnen
again" is het dus niet helemaal. Pluspunten: een leuk Instrumentaal
stampertje „Polar bear fandango", het hltrijpe „Fennarlo" met
fraai koorwerk en nu wel pussende Buckmastcrbegelelding en daar
naast het in-gevoelige Night drive". Over dc negatieve kanten van
deze toch wel aardige schijf hebben we het el gehad. (SHVL 769).
Ch.B.
„Michael Rabon and Coctaw" (bestaande uit drummer Jim Wright,
bassist Jerry McDonald en uitblinkt r-pianlst Randy Fouts) Is beslist
geen onaardige plaat, zich vooral bewegend op het country-rock ge
bied.
j l u j Absoluut wtg zijn wij vnn pianist Fouts, die Rnbon zo effectief
Geen medelijden. „Wrecked gteunt en exik op zichzelf zulke fijne dingen doet dat wij hem gruug
eens alleen zouden willen horen. Muur dit terzijde: Men kan weliv
waar stellen dat Rabon een beetje achter de hedendaagse tendens
aanmarcheert. maar daartegenover staat dat hij danrdonr de tijd
heeft gekregen om rustig te selecteren en zodoendr muzlkuul amu
sement te brengen Pretentieloos, vrijblijvend maar toch wel fijn om
naar te luisteren. Zomaar. (UNI 6369 610).
H.R.
Engelbert Humperdinck
In navolging van stalgcnoot Tom Jones heeft nu ook Engelbert
Humperdinck zijn Amerikaanse live-elpee. Net als Jones vormde
Humperdinck (wat een naam) het afgelopen jaar een grote attractie
In het nnchtclubwezen van de heer Nlxon. Wel terecht, hoewel zowel
Junes als Humperdinck ons persoonli|k nou niet zo aanspreken.
Maar dnar gaat het nu niet om.
„Engelbert Humperdinck live at The Riviera Hotel Las Vegas" ia
maatwerk voor dc zoetgevooisde liefhebbers. Bijgestaan door de
meisjes The Three Degrees zingt Hump het overbekende werk ala
„The last waltz", „You'll never walk alone", „Release me" etc.
(Decca txs 105).
Ch.B.
Sly family Stone
Scott Walker
Het onmogclllke knaapje Sly Stone heelt «amen met z'n fnmltle
„There's a riot goln' on" opgenomen en ondanks de onsympathieke
Indruk die het gerclichap bij een ontmoeting op ons achterliet ge
biedt de eerlijkheid te /eggen dat hier sprake Is van ren relaxed
stukje, geroutineerd soulwcrk.
Muziek, gelardeerd met razendknnp orgel- en gitaarspel (compleet
met de onontbeerlijke wow-wow-ped.ial) en gecompleteerd door rond
uit goed itemmenmaterlaal, waarbij de Time* zeker niet "p de
laatste plaat* komen. Jammer is wel dat Sly ontegenzeglijk aan
wezige pedanterie aan te wijzen li als oorzaak van een gebrek aan
Inventiviteit, waardoor het geheel de indruk wekt doorwrocht en go-
kneed te zijn, echter zonder een sprankje inspiratie. I>e*ondnnka
staat Sly and the Family Stone borg voor muzikale inhoud, die cr
goed uitkomt. Toch wel. (EPC 64613).
H.R.
Een jaar of wat geleden vormden de broertje* Walker een geducht
popduo. Sinds enige tijd nu zoeken Scott en John het geluk afzonder
lijk. Zonder veel succes overigens. Nochtans kunnen zij er wel wat
Scott Walker probeert het maar weer eens met de elpee ..Till the
band comes in", een op een breed publiek afgestemde schijf. Scott
draagt de sentimentaliteit een warm hart toe, heigeen tot uitdruk
king komt in romantische nummers als „Whnt are you doing the
rest of your life" en ..It's over". Daarnaast flirt hij met de pop in
het countryachtige „Reuben James". Zowaar draaft ex-vedette Es
ther Of ar i m nog even op in „Long about now", een door Walker ge
schreven nummer. Alle nummers op kant ë*n zijn trouwm door
Scott Walker geschreven. Voor de late uurtjes. (Philips 6308035).
Ch.B.
Grand Funk
Een schitterende hoes In de vorm van een zilveren muntstuk omlijst
de I.p. „F. Pluribus Funk" van bet Amerikaanse gezelschap Grand
Funk Railroad, wiens recente Europese toer In Nederland diende te
worden afgebroken omdat plotselinge ziektekiemen ontwaakten. Af
gaande op bovenvermeld werkstuk is de afgelasting van dit concert
wellicht de redding van de RAI geweest. Het zijn sterke muren die
deze muzikale „weelde" kunnen dragen.
POP-EYE door Charles Bels en Hans Rouw
