Laat ons de
JEUGD-
TOERISME
ZUIGT
MISDAAD
AAN
CckbcGomont
Had ook
Kathleen
Kennedy een
doodsverlangen
Vondelpark leert:
lATERDAG 25 SEPTEMBER 1971
LEIDSE COURANT
■OE KENNEDY'S dood was slechts het voor-
1 spel van nog een, bijna ondraaglijke,
I tragedie. In het voorjaar van 1943 was
I Kathleen, op een na de oudste dochter, als
I Rode Kruiswerkster naar Europa gegaan.
I Toen Rosemary weg was had Kathleen
I een speciale plaats in de familie ingeno-
I men. De oudste dochter in een gezin beeft
I een speciale plaats. De moeder verwacht
I begrip en bulp van haar. Ze helpt de
'vader de moeder te begrijpen. De vader
:rziet zichzelf in zijn zoons. Maar zijn
ti dochters zijn hem bijna vreemd, als een
■j openbaring.
ithleen had het onafhankelijke oprechte
temperament van de Kennedy's en de
moed om te doen wat ze wenste te doen.
vas een leidster van haar zusters,
zoals Joe de leider van zijn broers was en
deze gedeelte verantwoordelijkheid bracht
ze heel dicht bij elkaar. Er bestond een
speciale band tussen Joe en Kathleen.
>en hun vader ambassadeur bij het Engel-
)f was, was Kathleen op haar acht
tiende reeds voldoende evenwichtig en zelf
verzekerd om haar moeder bij ontvangsten
vertegenwoordigigen en aan het hof te
worden voorgesteld. Maar haar ouders
aren streng voor haar. Ze mocht geen
achtclub bezoeken, zelfs al kwam de
uitnodiging van een Rockefeller. Ze was
lantrekkelijk voor mannen. Zoals een
jongeman gezegd heeft: „Eunice i6 de
ntelligentste, en Patricia is de knapste
;an de meisjes, maar Kathleen is degene
lie je je altijd herinnert",
en ze tijdens een eerder bezoek, voor de
>orlog, in Engeland was, had ze William
föhn Robert Cavendish, markies van Har
ington en zoon van de hertog van De
vonshire, telg van een van Engelands
radste en meest vermogende families ont-
noet. Er ontstond vriendschap tussen de
jeide jonge mensen, maar ze waren nog
jong dat het een bevlieging had kun-
len zijn. Ze scheidden toen het gezin
Kennedy terugkeerde naar de Verenigde
staten. In 1943, toen Kathleen in Enge-
and terugkwam, groeide hun verhouding
jchter uit tot liefde.
1944 hielp ze Billy Cavendish met een
politieke campagne, die hij verloor. In
middels wisten ze dat ze wilden trouwen.
De enige hinderpaal was de godsdienst;
hij was lid van de Anglicaanse kerk, zij
was katholiek en geen van beiden wilde
zwichten. Billy was bereid zijn huwelijk
door een priester te laten inzegenen, maar
wilde er niet in toestemmen dat zijn
kinderen katholiek zouden worden opge
voed. Kathleen wilde niet volgens de An-
licaanse rite trouwen, omdat dat ex-com-
glicaanse uit haar eigen kerk betekende.
Omdat ze niet tot overeenstemming kon
den komen, trouwden ze alleen voor de
burgerlijke stand.
Rose lag toen in een ziekenhuis. Ze hoorde
van het huwelijk via een verpleegster en
was daardoor voorbereid op de pers die
voor haar deur stond te wachten. Ze
wilde niet met de journalisten spreken,
want ze wilde geen oordeel over haar
kinderen uitspreken. Het was hun eigen
probleem, zei ze.
Ze wist natuurlijk dat het burgerlijk huwe
lijk in de ogen van haar kerk helemaal
geen huwelijk was en dat haar dochter,
die de sacramenten niet mocht ontvangen,
met Pasen geëxcommuniceerd zou worden.
Maar ze bemoeide zich er niet mee. Haar
zelfdiscipline hield haar in bedwang. Bo
vendien wist ze dat Kathleen dezelfde
zelfdiscipline bezat. Zo moeder, zo doch
ter?
Hoe dan ook, toen de noodlottige Pasen daar
was, was Kathleen, nu markiezin van
Hartington, reeds weduwe. Toen haar
broer Joe gesneuveld was, was ze naar de
Verenigde Staten teruggevlogen om bij
haar ouders te zijn. Terwijl ze daar
was kreeg ze bericht dat de jonge Billy
Cavendish, haar man, ook gesneuveld was.
Ze waren pas een paar weken getrouwd
toen hij met zijn regiment, de Coldstream
Guards, naar Frankrijk werd overge
plaatst. Hij sneuvelde bij een infanterie-
aanval in Normandië. Als zoon en erfge
naam van de hertog van Devonshire zou
de markies de titel van zijn vader geërfd
hebben. Kathleen zou eerste hofdame van
koningin Elisabeth geworden zijn.
Op het nieuws van zijn dood zond de Britse
regering een vliegtuig voor Kathleen en
onmiddellijk na de begrafenis ging ze in
retraite en verzoende zich met haar kerk.
„God heeft het probleem op Zijn eigen
wijze opgelost", heeft ze aan een vriendin
geschreven.
En Billy's moeder, de hertogin van Devon
shire, schreef aan Rose Kennedy: „Ik wil u
graag zeggen welk een vreugde Kathleen
in het leven van mijn zoon gebracht
heeft". Ze zijn maar vier maanden ge
trouwd geweest.
Gedurende enkele jaren na de dood van
haar man bleef Kathleen in Engeland
wonen, waar ze zich hoofdzakelijk bezig
hield met liefdadigheidswerk. Ze miste
haar familie, maar toch was ze nog niet
bereid het vaderland van de man die ze
zozeer had liefgehad te verlaten. Toen
hoorde ze op een dag in mei 1948 dat
haar vader in Parijs was, op weg naar de
Riviera. Ze besloot naar Frankrijk te
vliegen om hem op te zoeken. Een vriend,
graaf Fitzwilliam, zou met zijn eigen
vliegtuig naar Cannes vliegen om een
renstal te bezichtigen. „Waarom ga je niet
met mij mee?" vroeg hij. Ze stemde toe
en ze staken veilig het Kanaal over.
Maar toen ze Frankrijk bereikten was het
nacht en donker en mistig. In de buurt
van het stadje Privas werd het zich slecht
De Kennedy-
Vrouwen
door
Pearl S. Buck
en hun vliegtuig sloeg tegen een berg te
pletter.
Kathleen en Fitzwilliam waren beiden op
slag dood. Had ook Kathleen een doods
verlangen? Op een bepaald ogenblik denk
je niet meer aan gevaar, omdat het er
niet langer op aan komt. Als het leven te
weinig waarde heeft brengt de kans op de
dood weinig vrees mee.
Toen Kathleen gevonden werd lag ze alsof
ze sliep, ze had maar een kleine wond
aan haar hoofd en een schoen was van
haar voet gegleden. De dopelingen droe
gen haar lichaam de berg naar Privas af
en haar van smart gebroken vader kwam
haar halen om haar naar Engeland te
brengen. Ze werd begrafen naast haar
man, Billy Cavendish. Zo eindigde de
geschiedenis van de tweede dochter van
de familie Kennedy in een volslagen tra
gedie.
Joseph Patrick Kennedy keerde alleen terug
naar huis. Hij reisde per schip en tijdens
de overtocht verliet hij slechts zelden zijn
hut en sprak sporadisch met zijn mede
reizigers. Bij zijn aankomst haalde hij
tegen de verslaggevers zijn schouders op.
„Niets heeft meer enige betekenis", zei
hij. „Ik heb niets te zeggen".
Zijn dochter Patricia wachtte hem aan de
kade op. Ze kusten elkaar zwijgend en
liepen zonder iets te zeggen naar de lange
zwarte auto. Rose, de moeder, wachtte
thuis er naar haar ging hij toe.
Kathleen Kennedy met haar man. Rechts bruidsjonker Joe Kennedy jr.
Hingi
i onzer verslaggevers)
TERDAM Bij honderden
i qaebben ze afgelopen weken de'
ïebbiitvalswegen van Amsterdam
!roorjteeEOom'* slaapzak samenge-
veelom*en °P de rug en de duim
>steltftend omhoog. Veel automobi-
:ane eten stopten. Maar er waren
endeï evenve€l 016 het gaspedaal
gerfeper intrapten en tegen sich-
geülf of hun inzittenden morden:
is merst de hele zomer van mijn
enten liggen luieren en kabaal
RENjgken en dan nog gratis thuis
bracht willen worden ook. Je
maar lef hebben." Kort-
m: Amsterdam heeft het
lugdtoeristenselzoen 1971 aclj-
r de rug en kan de balans
tan opmaken. Daarbij zal voor
veel gedubd worden over
»t als „het Vondelparkexperi-
°Lrnt' nationale opspraak is
tkomen. En objectieve nabe-
jhouwing is nauwelijks moge-
Ik. Je bent voorstander van de
tppening op de groene zoden
in „de long van Amsterdam"
Dijeeij je bent er tegen. Je vindt
U het experiment moet wor-
u m omgebouwd tot een ludieke
iditie of je vindt dat de poli-
1 volgend jaar de hele boel er
OCfcteen maar uit moet rammen.
tide meningen hebben al uit-
)0lBkking gevonden in adres-
li aan de hoofdstedelijke ge-
iet a#e°,erarf-
eeft i
er verwachting is dat de inter-
,r moitionale jeugd wat het ko-
best)nc*e gekrakeel ook mag op-
over feren volgend jaar in
door6" driedubbele getale
lijkei£r het Vondelpark zal vlin-
mde fen- De vroede vaderen van
te lepterdam doen er dan ook
i vani®r het beste aan om inder
ijk i#d wijs te zijn en buiten alle
nogtoties om uit het afgelopen
geijzoen enkele duidelijke lessen
aat It trekken. Dit doende schep-
ischrih zij de unieke kans om
het Jdelijk en misschien wel
kt. Injndiaal een voorbeeld te stel-
i zo'n voorbeeld is nodig
het jeugdtoerisme zoals
dat dit jaar in Nederland
vooral in Amsterdam heeft
tifesteerd, beloofd een
steeds uitbreidend ver-
insel te worden waarmee
stad van enige betekenis
ling moet houden. Bereidt
zich er niet op voor, dan
t er wellicht een chaos
irbij vergelijken de inciden-
in het Amsterdamse Von-
Ipark kinderspel zijn.
jenten waren er. De stafleden
i het experiment hebben be-
wid, zijn de eersten om dat
te geven. Twintig percent
tt de jeugdtoeristen in het
iken: hdelpark, zeggen ze, kwa-
m met criminele bedoelingen,
tomige ingewijden noemen
I hoger percentage, maar in
hi»-**! Seval waren het er 300
evening de 1500. Relatief gesproken
~ei"(bify enorm grote groep op een
"Hn stukje grond.
Uit verklaringen van de stafleden
blijkt dat de ontwikkeling
geveer als volgt is geweest
Onmiddellijk na het begin van
het Vondelparkproject kregen
de bivakkerende jongelui last
van groepjes Marokkanen
Turken die vooral na het mid
dernachtelijk uur ware razzia's
hielden. Ze bedreigden de
jeugdtoeristen, bestalen hen en
dwongen hen zelfs tot seksueel
verkeer. Buiten de Vondelpark-
project-sfeei» zou men over ge
wone, gemene aanranding en
verkrachting spreken.
Randfiguren
Naarmate het fraaie weer aan-
hield, meldde zich een nieuwe
categorie randfiguren in het
lommer van het Vondelpark.
De stafleden duiden ze aan als
„overwinteraars". Het zijn
vooral Italiaanse en Franse
jongeren die al maandenlang
in gekraakte panden en op bo
ten hadden gewoond.
Ze plegen in hun onderhoud te
voorzien met handel in hard
drugs, met diefstal en met
prostitutie. Met hun komst
werd de aanvankelijk vredige
sfeer er niet beter op. De zaak
verslechterde kort daarop nog
eens beduidend door een nieu
we immigratie en wel tijdens
de bouwvakvakantie. Uit alle
hoeken van het land kwamen
Zuid-Molukkers, wapens in de
zakken, naar het park waar zij
versterking kregen van Surina-
mers uit de hoofdstad zelf en
uit Den Haag. Zij oefenden bij
daglicht een ware terreur uit
Hun taktiek was om vijf, zes
man sterk een groepje jeugd
toeristen te omsingelen en in
de armen te sluiten. Na afloop
van het verbroederingsgebaar
waren dan mooi alle geld, pas
poorten en verdere voorwerpen
van waarde verdwenen. Zich
verzetten durfden de jongeren
niet; daarvoor was de intimi
datie te groot en te reëel.
Vooral meisjes werden op deze
manier geplunderd.
Per dag kwamen er bij de staf
dertig aangiften van diefstal
binnen, maar men vreest dat
het werkelijke aantal veel ho
ger moet liggen.
Bij herhaling hebben de stafleden
en in het bijzonder projectie-
leider Piet Reimens naar hun
zeggen de politie gevraagd om
deze drie groepen van crimine
le terroristen aan te pakken.
Nogmaals: het ging om min
stens 300 man dat is niet
weinig in een park van be
perkte omvang. Maar iedere
vorm van optreden bleef uit,
althans tot half augustus en
toen was het grootste kwaad al
geschied. Waarom deed de poli
tie niets aan de barre toe
stand? Naar de reden kan men
slechts gissen.
Wel is het een vaststaand feit dat
het niet altild bnte't tussen de
politie en het eemeenfohestuur.
.Bij de beleidcvoerlne vallen
beslissingen die de wrevel van
de kornsleidin» oproepen. Er is
dan ook niet vooor niets een
groot verloop in het kader. Een
recent voorbeeld zijn de ver-
ADVERTENTIE
!Ks.-
keersmaat regelen waartoe het
gemeentebestuur heeft besloten
(onder meer afsluiting Leidse-
straat voor autoverkeer) en
waarmee de verkeerspolitie het
nogmaals oneens is.
Een ander voorbeeld zou het be
leid van de afdeling jeugdza
ken van de gemeente kunnen
zijn die in centra als Paradiso,
de Melkweg en het Vondelpark
gesubsidieerd een gedragspa
troon toestaat, zo niet stimu
leert, dat de politie buiten deze
centra geacht wordt te
bestrijden. Daarmee schept
het gemeentebestuur een twee
slachtige situatie die nauwe
lijks bevorderd kan zijn voor
de samenwerking. Korter en
duidelijker gezegd: de poli
tie zou wel eens hebben kun
nen denken „Jullie hebben
het Vondelpark gewild; knap
dan ook maar je eigen boeltje
op." Het door de stafleden als
ontaktlsch en onrechtvaardig
beoordeelde optreden aan het
einde van het experiment zou
de politie dan ingegeven kun
nen zijn door de noodzaak om
zich bij voorbaat te dekken te
gen het verwijt: „heren, gij
hebt het in het Vondelpark met
opzet een janboel laten wor-
Daarnaast heeft de openlucht-
jeugdherberg in het hart van
Amsterdam andere problemen
opgeleverd. Vervuiling van de
vijvers. Vernieling van gras,
bomen en andere gewas. Ge
luidshinder voor
den, al zeggen de stafleden dat
die niet door de jeugdtoeristen
is veroorzaakt maar afkomstig
was van nieuwsgierige door
zakkers uit de kroegen rondom
het Leidseplein. Zulke zaken
kunnen echter volgens de voor
standers van het experiment
verholpen worden. Meer toilet
wagens. Een eigen, uit de
jeugd gerecruteerde orde- en
schoonmaakdienst. En een gro
tere staf. Dit jaar had men
gerekend op 500 jeugdtoeristen
in het Vondelpark. Het werden
er 1500. De dertig tot veertig
begeleiding van het experiment
de beschikking had, bleken on
toereikend. Er moest teveel
worden geëxperimenteerd. Dit
alles kan met een beetje goede
wil en nog meer subsidie
natuurlijk het volgende sei
zoen, dat onherroepelijk nog
drukker gaat worden, anders
en beter zijn.
Maatregelen
Hét grote vraagstuk is de crimi
naliteit die het vrije jeugdtoe
risme naar zich toe blijkt te
zuigen. De staf van het project
hoopt daar komend jaar iets
aan te kunnen doen. bijvoor
beeld door het creëren van
een speciale slaapwel waar de
jongeren zelf om beurten
wachtdienst lopen. Deze zomer
sliep iedereen verspreid over
het hele park. Dat is, zeggen
de stafleden, om beroving vra
gen.
Of deze en dergelijke maatrege
len de randfiguren zullen weg
houden. is echter een tweede.
De jongeren zijn althans het
afgelopen seizoen niet tegen de
intimidatie en terreur opge
wassen geweest. Het antwoord
zal uiteindelijk wel van de po
litie moeten komen. Maar die
schijnt niet veel te voelen voor
een aanzienlijke taakverzwa
ring ten dienste van een ont
wikkeling waar ze eigenlijk al
leen maar afkeuring voor
heeft. De politie omturnen, bij
voorbeeld met het argument
dat het dank zij het Vondel
parkproject dit jaar toch maar
lekker rustig is gebleven in de
Amsterdamse binnenstad? De
heren agenten en rechercheurs
duidelijk maken dat je beter in
hippe vermomming over de ga
zons kunt slenteren dan onder
een helm, een rieten schild en
een regen van straatkeien op
de Dam te moeten staan?
Het lijkt erop dat het grootste
probleem van het jeugdtoeris
me de misdadige kant ervan
slechts kan worden opgelost
door een mentaliteitsverande
ring van hoog tot laag in het
hele korps, en dat het beleid
van iedere autoriteit, die de
bloemen- en zonnekinderen
naar keuze een onvermijdelijk
kwaad of een veelbelovend
symptoom vindt, daarop wordt
Sabotage
aan boord
„Rotterdam"
ROTTERDAM (ANP)
Tijdens een cruisevaart
van het H.A.L.-passa-
giersschip „De Rotterdam"
is eind augustus, zo
is thans vast komen te
staan, sabotage gepleegd.
Door een onbekende zijn
toen diverse telefoonlij
nen aan boord van het
schip doorgesneden.
Toen één van de mecani
ciens de lijnen trachtte
te herstellen, kreeg hij
via de telefoonlijn te ho
ren dat vernieuwing
geen zin had, omdat
de lijnen toch weer ka
pot zouden worden ge
maakt.
De kapitein liet toen de
circulaire ophangen
waarin hij liet weten
niet te schromen de FBI
in te lichten en te vra
gen om bescherming.
Daarna is niets meer
De zomer is voorbij
ALSOF moeder natuur rekening ermee gehouden heeft. Uitgerekend
in de week dat Nederland weer serieus moet gaan nadenken
over de toekomst van onze eigen samenleving in al haar gelederen,
slaat het weer om. De zomer is voorbjj; waarschijnlijk definitief
voorbij en het zal wel overwegend onder een grauw wolkendek zijn,
dat regering en burgers zich moeten zetten aan de moeilijke som,
om mogelijkheden en verlangens tot een zoveel mogelijk gelijke
grootte te brengen.
Ook dit jaar is ons de „hete zomer" bespaard gebleven; zelfs Amster
dam. Nu maar afwachten, of er misschien een heel „kille" winter
komen gaat. Want de Nederlandse natie staat voor ettelijke moei
lijke problemen en niemand heeft de garantie, dat tussen nu en de
volgende zomer er geen factoren in het spel zullen komen, welke de
problematiek nog Ingewikkelder gaan maken.
MOEILIJK
"VTAAR aanleiding van het heel sombere economische beeld, dat de
•*- miljardennota schetst, zijn overheid en bedrijfsleven samenge
komen In een meer reële sfeer dan jarenlang het geval geweest is.
Iedereen begrijpt momenteel dat het ernst is; het potverteren moet
beëindigd worden en tegelijkertijd moet rekening ermee worden
gehouden, dat veel van wat goed is, voorlopig toch buiten het be
reik van de mogelijkheden zal blijven liggen. Regering, werkgevers
en de top van de vakbeweging zijn daarvan doordrongen; dat is al
gebleken in de reacties na het eerste „topberaad" van donderdag.
Maar nu komt het kritieke punt, of regering en bedrijfsleven tegen de
druk die vanuit de samenleving zelf zal blijven voortduren, opge
wassen zijn. In hoeverre zullen de partners in dit belangrijke over
leg degenen aan wie ze leiding moeten geven, tot begrip voor de
werkelijkheid kunnen brengen?
Onze mening is, dat dit niet in de laatste plaats ervan afhangt, of
men tot een complex van maatregelen kan komen, waaruit voor
iedere goedwillende duidelijk Is, dat geprobeerd wordt tot een eer
lijke verdeling van lasten te komen. Lukt dat niet, dan wordt Neder
land in de winter 1971/72 een troebel water, waarin het heerlijk
vissen is voor iedereen die er plezier in heeft een wanorde te schep
pen, waar geweldadig kan worden afgedwongen, wat met democra
tische middelen niet mogelijk is.
Laten we onze samenleving veel sterkte toewensen.
De pot verwijt de ketel
TVTU maar eens fors ertegenln blazen", moet dr. Gathier gedacht
hebben, toen hij deze week rectoren en directeuren van het
voortgezet onderwijs toesprak en Inlichtte over de ontwikkeling van
ons onderwijs. De heer Gathier is directeur van de afdeling algemeen
voortgezet en wetenschappelijk onderwijs op minister Van Veens
departement; hoewel juist uit deze sector tamelijk mild op de mil
jardennota gereageerd is, heeft de heer Gathier kennelijk in een
snelle aanval weer de beste verdediging gezien.
Natuurlijk heeft dr. Gathier gelijk, wanneer hij constateert, dat er on
bekwame docenten zijn, dat taakuren een hoop geld kosten, waar
voor iets gepresteerd moet worden, dat sommige schoolleiders zich
onvoldoende op nieuwe ontwikkelingen geprepareerd hebben. Maar
deze offensieve bewegingen van de departementale hoofdambtenaar
komen toch ergens weer neer op het bekende verhaal van de pot
die de ketel verwijt.
Want ook op het departement heeft men zich vaak door de ontwikke
ling laten verrassen, werken sommige hoofdambtenaren liever met
het systeem van hollen-of-stllstaan dan van een weloverwogen ont
wikkeling te begeleiden. De „mammoet" is hier een niet weg (e
cijferen voorbeeld van.
De ergste kwalen in ons onderwijsstelsel zijn niet die welke de heer
Gathier signaleert; die hebben te maken met de lacunes in het
onderwijsbeleid als geheel. En daarvoor zijn niet in de eerste plaats
de onderwijskrachten verantwoordelijk maar de wetgever en het
departement, dat hem t>ij zijn werk in adviserende en uitvoerende
zin moet helpen.
Opschuiving
Y7"ANDAAG heeft de WD-voorzitter, mevrouw Van Romeren, in
Utrecht haar partijgenoten opgeroepen om „het midden te bunde
len en de verstrooide liberaal-denkenden bijeen te brengen". Ze
deed nog een andere passage van -haar toespraak tot de liberale
partijraad haar best om duidelijk te maken, dat de WD niet op
een van de vleugels van het politieke legioen staat.
De opschuivingsgedachte leeft in de VVD al geruime tijd sinds
liberale leiders ontdekt hebben, dat „rechts" de bijsmaak gekregen
heeft van allerlei verschijnselen, die niet overeenkomen met hun
maatschappijvisie: oligarchie, rassenpolitiek, kapitalisme en confes-
sionalisme. En aangezien het tegenwoordige „links" voor een liberaal
om andere redenen niet aantrekkelijk is, neemt mevrouw Van
Someren plaats in het midden, waar haar WD dan een samen
bundelende kracht zou mootei worden.
Maar tegelijkertijd vindt in de Nederlandse politiek een beweging
plaats waardoor ook binnen alles wat volgens de theorie van het
boekje of eigen opvattingen „links" heet, een opschuiving naar het
midden plaats vindt. Die ontwikkeling kan zelfs door het polarisatie-
streven niet ongedaan worden gemaakt.
Het midden wordt daardoor wel erg groot; en dan rest de WD alleen
maar weer het al bekende middel: kiezen tussen centrum-rechts
en centrum-links. Het lijkt geen moeilijke opgave om te voorspellen,
waar mevrouw Van Someren dan de ronddolende liberaal-gezinden
vinden zal.
Gevaarlijke!?) ontspanning
E militairg leiders van de NAVO hebben dezer dagen op een
bijeenkomst van het Noordatlantische genootschap gewaar
schuwd tegen de „gevaren van de ontspanning". Dat is kloeke taal,
die de goegemeent verontrust moet doen opzien. De militaire
leiders wijzen op de „machtigste militaire concentratie" die de
wereld ooit gekend heeft: de Russische strijdkrachten. Daartegeno
ver staat een „door erosie aangetaste NAVO"
Het is natuurlijk de taak van milit ire leiders te wijzen op
mogplijke gevaren, maar dan dienen zij wel de juiste begrippen te
hanteren. Te wijzen op de „gevaren van de ontspanning" is in
zoverre misleidend, dat de indruk gewekt wordt, dat ontspanning
gevaarlijk zou zijn. Het wezen van de ontspanning is namelijk dat
het gevaar afwezig dan wel tot een minimum teruggebracht is.
Waarschijnlijk bedoelen de NAVO-amennen te zeggen dat er een
machtsonevenwicht is of dat eenzijdige ontwapening of troenen-
vermindering riskant is. Maar dan moeten ze dat ook wel zo
zeggen.
