OOK HENGELEN KON DE FRANSEN
EN ENGELSEN NIET VERENIGEN
Saskia en Serge
Marokkaan
kri jgt oproep
om te stemmen
Foidstakin.g
voorbij
Olieakkoord
in Libië
Viswedstrijden in Folkestone, maar...
ZATERDAG 3 APRIL 1971
LEIDSE COURANT
PAGINA 7
„WE MOETEN ONS IN DRIE
MINUTEN WAARMAKEN''
(Van een onzer verslaggevers)
SCHAGEN Liedjes zingen in wedstrijdverband is een bezigheid, die
men kan relativeren tot een uiterst onbenullige bezigheid. Wie draagt
nu in ooncreto bij tot een verbetering van de menselijke verhouding,
indien hij geen andere tijdspassering kent, dan het zingen van: Ik hou
van jij, hou jij ook van mij'.' Wie dient nu de wereldvrede, als hij met
een soortgelijke smartlap dank zij een internationale jury een prijs van
ettelijke duizenden guldens, diverse gouden platen en een mini-
Cooper in de wacht sleept?
Internationale
elpee met
fijnzinnige
liedjes
Tijdens het Eurovisie-Songfentt-
val is ten overslaan van de
Internationale pers in het Gai
ety Theatre in Dublin de eer
ste Engelstalige langspeelplaat
van Saskia en Serge ten doop
gehouden. Op deze l.p. komen
zes oorspronkelijke Engelse
.5 de tekst geschreven door Ser
ge. De overige zes nummers zijn
vertalingen van de liedjes, die
het duo in de voorronde van het
nationaal festival ten gehore
bracht. De plaat komt ook uit in
Nederland en een aantal Euro
pese landen, voor zover er be
langstelling blijkt te bestaan.
Vrij snel na het festival komt
er een langspeelplaat uit niet
precies dezelfde liedjes, echter
in het Nederlands gezongen. De
zes eerste nummers zijn verta
lingen van de Engelse songs, de
andere helft bestaat uit de lied
jes Lente. Tijd. Bobby Snobby
baard, Vandaag begint de toe
komst, Die dag, en Zomernacht-
cantate. zijnde de zes liedjes,
waaruit het favoriete nummer
voor Dublin zou worden geko-
Risico van flop
valt te
verwaarlozen
Het is in de verste verte niet de
taak van de liedjeszanger om zich
met soortgelijke mondiale wantoe
standen en controversen bezig te
houden. „De mens zoekt nu eenmaal
liever de ontspanning dan de in
spanning. Het zingen van liedjes en
het luisteren ernaar vormt een dui
delijk tegenwicht voor alle ellende,
waarmee men dagelijks geconfron
teerd wordt,'' Deze waarheid als een
koe wordt verkondigd door Serge, de
helft van het duo Saskia en Serge,
dot Nederland vandaag vertegen
woordigt tijdens het Eurovisie-Song-
festival.
Serge is een weldenkend mens. In
itaat tot relativeren, ook waar het
zijn eigen werk betreft. Hij rede
neert voldoende nuchter om in te
zien, dat er zich in de wereld belang
rijker zaken aanmelden dan commer
cieel opgezette liedjesfestivals.
„Maar het is niet onze taak om
daarin verandering te brengen", zegt
hij. „Wij blijven bij onze eigen leest,
op een terrein, waar wij onsthuis
voelen. Wij menen, dal we onze
eigen idealen dan het best kunnen
verwezenlijken. In datzelfde verband
mag je ons overigens rustig vergelij
De overtocht was een zacht gekookt
eitje. We hadden het met een roei
bootje kunnen doen, zo spiegelglad
was de zee. Er was niet één Frangaise,
die over de railing hoefde hangen. Het
personeel van de belastingvrije shop
aan boord, die op uit- en thuisreis
door de Fransen bestormd werd, was
gelukkig tweetalig, want van de vele
honderden Franse hengelaars, die op
de wedstrijd in Folkestone hadden in
geschreven, verstond er niet één En-
What's your name"., vroeg Dolly, met
haar rnan John eigenaar van een der
vele hotels aan de overkant.Dat
was het eerste struikelblok naar de
taalbarrière. De Fransen begrepen er
niets van, ook al herhaalde Dolly het
vele malen. Maar Dolly en John zijn
samen niet voor één gat gevangen. In
Frankrijk kent niemand hen, maar in
Middelburg kent iedereen dat merk
waardige tweetal. Of die twee steden
met elkaar gejumelleerd zijn weet ik
niet, maar een feit is, dat de Middel
burgers en de Folkestoners regelmatig
bii elkaar over de vloer komen. Hel
zijn prachtige museumstukken, die
twee: Dolly en John Godden. Twee
typische Britten, ieder met een eigen
en voorname stijl, wat men vooral
merkt, als men 's avonds laat, als alle
gasten al naar bed zijn, met hen zit te
pralen in die piepkleine bar de trap
af. Haast alles wat daar in dat kleine
bar-kamertje hangt, is Hollands. Daar
j hangen aan de muren de lange Jan in
Middelburg, het raadhuis van Middel
burg en misschien zijn de geborduur
de tulpenvelden in kleuren, gelijst en
wel, ook van Middelburg. In het hei
ligdom van John met de vele whisky-
flessen en de soft drinks staat als
pronkjuweel het Hollandse molentje,
dat een liedje begint te tingelingen
als John de stekker in het stopcontact
'leekt. Bij Dolly en John kunnen de
Hollanders geen kwaad doen. „Very
"ice people! And honest people,
Sir!"
Het doet deugd om dat te horen.
Folkstone was voor de Fransen in
feeststemming. De ferry (stampvol vis
sers) lag nogg' niet'.vast. of Folkesto
ne meisjes in hun Schotse kleren
stonden al op de doedelzakken té bla-
^n en op hun spierwitte trommels te
roffelen dat et een lieve lust was. De
commandant van de pipers was een
onverstoorbare lady, maar waarachtig,
haar Madonna-gezicht kwam uit de
Plooi, toen zo maar tien of twintig
Fransen zich aan haar heilige voeten
rmervleiden om zich op plaatjes te
laten vereeuwigen. Welke lady zou
van zoveel Frans bloed niet ontdooi-
'8 Avonds om acht uur was het His
Worship Mister Mayor, die ons tot
kwart voor twaalf met een cabaret
j ontving. Precies tot kwart voor twaalf.
W'anl om twaalf uur 's nachts begon
de Dag des Heren en dan zult gij
staat er letterlijk geschreven geen
werk doen, noch uw zoon, noch doch-
ler, noch uw dienstmaagd, noch uw
dienstknecht, noch uw os. noch uw
^el. noch de vreemdeling, die binnen
ken met topsporters", meent Serge.
„Lopen die de honderd meter in een
minimaal aantal seconden om de
wereld vooruit te helpen? Als Ard
Schenk een geweldige rit rijdt, is
heel Nederland blij met een derge
lijke prestatie. Als wij in Dublin
goed voor de dag komen, is men ook
trots op ons".
Geen zorgen
Jong en onbevangen zullen Saskia
en Serge zwerven te midden van de
wolven in schaapskleding, gechape
ronneerd door manager Benny Vre-
den („Hij is een vader, een dominee
en een broer tegelijk"), tekstdichter
Gerrit den Braber. componist Joop
Stokkermans, dirigent Dolf van der
Linden en een handjevol technische
begeleiders.- Het duo uit Schagen
maakt zich geen enkele zorg in Du
blin.
„Wij kunnen winnaar worden of
achttiende en alles wat daartussen
ligt", aldus Saskia, die eraan toe
voegt, dat Serge al twee jaar gele
den schertsend heeft voorspeld, dat
zij eens op dit podium in Gaiety
Theatre 'de eer van de lage landen
aan de zee zouden verdedigen. Als
zij het geluk hebben uit handen van
hel Ierse zangeresje Dana, die het
festival in de Amsterdamse RAI vo
rig jaar stal, de trofeeën te mogen
ontvangen, is de naam van het
sfeerliedjes zingende echtpaar uiter
aard voorgoed gevestigd. Maar daar
schijnen zelfs Stokkermans en Den
Jt i
uwe poorten is. Daar begrepen de
Fransen niets van. Om twaalf uur
naar huis? Op zondag alles dicht?
Ze begrepen nog veel meer niet en
keken hun ogen uit. Want daar stond
de burgervader van Folkstone in zijn
hel rode mantel, afgezet met zwarte
biezen en met echt hermelijn op de
schouders en echt hermelijn aan de
mouwen. En met een zware ketting
om de hals. Op zijn tafel ligt de
historische staf, die blinkt, alsof hij
van goud is en die hij altijd bij zich
draagt 20 pond gewicht zodra
hij officieel in functie is. Wat is bij
hem, die imposante figuur, vergeleken
Monsieur le Maire in Frankrijk? Het
enige teken van waardigheid, dat hij
draagt, is een slordig om het lijf
geknoopte driekleurige sjerp, in iedere
Franse bazaar voor een paar franken
te koop. De staf is een pronkstuk op
zichzelf. De staf van Folkestone da
teert uit de zeventiende eeuw en daar
staat de hele geschiedenis van 't stadje
ingegraveerd. De sergeant draagt de
staf plechtig voor de Mayor uit, alsof
het een relikwie was, met de kroon
naar boven Behalve als de koning of
de koningin naar Folkestone komen.
Dan wordt de staf met de kroon naar
beneden gedragen ten teken van eer
bied en ondex-danigheid. Dan px-aat
een Fransman nog over eei-biedigc
onderdanen. Dat heeft zelfs De Gaulle
nooit brelkt! Rondom de monachie is
in Frankrijk geen eenheid mogelijk,
schreef De Gaulle nog in het laatste
deel van zijn gedenkschriften.
Braber niet op te rekenen. Tijdens
de voox-presentatie, afgelopen zon
dag via de televisie, x-epten zij in
een gesprek met Pim Jacobs met
geen woord over de Nederlandse
kansen. Wel over die van de Mone
gaskische Severine met haar lieve
Un banc, une arbre, une rue, over die
van The Family four uit Zweden en
de Bx'itse Clodagh Rodgex-s met haar
oèr-Engelse song, die overal op lijkt
En zo werd het zondagmorgen negen
uur. Een Engels ontbijt met cornflakes,
thee, ham and eggs, opgebakken
aardappeltjes en worstjes. Ze kregen
het naar binnen, zij het bij velen met
uitzondering van de cornflakes.
De bussen brachten ons naar Hotel
Imperial, waar langs het strand de
lange witte tafels stonden met aas. De
Engelse staf zat er al van 's morgens
zeven uur. Want over de voorbereiding
van zulk een internationale viswed
strijd moet men niet gering denken.
De staking bij de Britse PTT, die
weken duurde, had niet weinig roet in
het eten gegooid, want aan de voor
avond van de wedstrijd was nog niet
met zekei'heid bekend, hoeveel deelne
mers er uit Engeland. Schotland,
Frankrijk, België en Nederland had
den ingeschreven. Pas lang na de
competitie zullen zullen de organise
rende hengelaarsclub weten, hoeveel
van het batig saldo opzij kan worden
gelegd voor de kankerbestrijding,
want daar was in hoofdzaak de com
petitie voor bedoeld. De visclubs in
Kent' kunnen zich wat geld betreft
iets gemakkelijker bewegen dan de
hengelaarsvernigingen in Nederland.
Van elk lid krijgen zij een pond per
jaar en verder hebben zij weinig kos
ten, want vis in zee behoeft niet le
worden uitgezet om de stand op peil
te houden. En de leden hebben geen
enkele visvergunning nodig, want de
zee is open water.
De Britten aan de kust van Kent zijn
maar toch weer origineel klinkt.
Stokkex-mans sprak over het medium-
achlig ritme van zijn eigen com
positie, waarmee Saskia en Serge in
een „goed blok" zitten.
Grote waarde
Maar de artiesten zijn niet bevreesd
voor een eventuele klap, die zij zul
len moeten incasseren. „Bij de grote
gepassionneerde hengelaars. Een plat
te schol is meegenomen, maar de
vechter is de kabeljauw, die bij een
goede vangst gemakkelijk tot 20 pond
kan gaan. Zodra het vloed wordt loopt
men met of zonder laarzen zo dicht mo
gelijk naar het opkomende water en
mei de werphengel gooit men het aas,
met lood verzwaard, zo ver mogelijk
de zee in. Een geoefende hengelaar
krijgt het aas gemakkelijk vijftig,
zestig meier zee in. waar het op de
bodem blijfl liggen Direct daarna
loopt men. de lijn bijvierend. een paar
meter achteruit en zet de werphengel
stevig in de grond, in het zand tussen
de stenen, tussen het kiezel, de werp
hengel liefst rechtop, verticaal. Men
trekt de nylon draad met de vingers
wat stijf en zet de molen op de rem.
En dan maar rustig afwachten en
van tijd tot tijd naar de top van de
rechtop staande hengel kijken, zoals
de stuurman van een zeilboot altijd
zijn vaantje in het oog houdt. Zodra
er in de top van de hengel een forse
beweging komt is de hengelaar op
zijn quivive, want het betekent nog niet
altijd dat de kabeljauw er zit. Ook de
wind kan aan de top trekken en dan
zijn er nog de aanrollende brekers. Er
zijn Fransen en Engelsen, die aan de
top een klein belletje hebben hangen.
Bij wijze van spreken belt de kabel
jauw zelf aan.
De Britten, bij Folkestone, vissen ook
vaak 's nachts, omdat het turen naar
een dobber er immers niet bij hoort.
Men vist dan met een olielamp, liefst
met een scheepsbollantaai-n. die naar
alle kanten goed licht verspreidt. De
top van de hengel is dan wit geschil-
dexd. zodat iedere forse beweging ge
makkelijk le controleren valt. Men
mag vissen met drie haken aan de
nylon lijn. méér is niet toegestaan.
Zondagmorgen om tien uur werden de
startsignalen gegeven. In Holland
blaast de wedstrijdleider op een
hoorn. Dat kan in Folkestone' niet.
want de vele honderden deelnemers
aan de competitie staan langs de kust
over 'n afstand, die van 't begin tot
het einde 6 mijl lang is. ongeveer 10
kilometer. Die zes mijl zijn verdeeld
in zeven zones. Binnen de zone mag
de deelnemer vissen waar hij wil.
OM TWAALF UUR
NAAR HUIS?
OP ZONDAG
ALLES DICHT!
DAAR BEGREPEN
DE FRANSEN
NIETS VAN...
commerciële waarde, die het festival
bezit, valt dit risico te verwaarlo
zen," spreekt Serge zichzelf moed in.
„Je bereikt nooit meer een zo groot
publiek. Als we in die drie minuten,
die ons op het podium gegund wor
den, onszelf maar optimaal presente
ren, maakt het niets uit, op welke
plaats wij eindigen".
Op de internationale markt zullen
maar hij moet binnen zijn afgebaken
de zone blijven. Iedere vangst, hoe
klein ook, moet aan de zonecomman-
der worden opgeveven, die er schrifte
lijk nota van neemt.
Over die lange afstand van zes mijl
stonden die zondag, 28 maart 1971,
honderden en honderden Britten,
Fransen, Belgen en enkele Nederlan
ders (bijna geen vrouwen) broederlijk
naast elkaar, alsof Engeland bij het
continent en bij de gemeenschappelij
ke mai'kt van Brussel hoorde. Ver
weg van de horizon, op kalme zee
dobberden een stuk of vijf zes bootjes
met uitsluitend Belg.cn. die één week
eind vissen te kort vonden en gedu
rende vier dagen een eigen wedstrijd
hadden georganiseerd. Het was te ver
weg om met het blote oog le zien. hoe
ze daar in woeliger sop reilden en
zeilden, maar wel hadden wij, aan de
vaste^ wal, het diepste respect voqr
Het weer hield zich de hele dag goed.
ofschoon in Hotel Imperial. hel
hoofdkwartier, de radiatoren zo heet
waren, dat men er de hand niet kon
op houden. Buiten, in de noorden
wind, was hel koud. Good gracious,
zei een lady, die naar buiten kwam
en zich goed had ingepakt, hoe hou
den die mensen hel daar aan 't water
uit. waiting for something they never
saw. Zo ver als haar oog reikte, van
Oost lot West, zag zij één bos van
glimmende werphengels en ragfijne
nylon draden, die glinsterden in het
zonlicht en meedeinden met dc aan
stormende vloed. Geleidelijk weken de
hengelaars achteruit, tot zij beschut
ting vonden achter de hoge muur van
de boulevard. Wie het nog te koud
had school weg achter een grote tuin
parasol of achter een snel opgezette
tent.
Zo werd het drie uur. De raketten, die
's morgens het sein haden gegeven
voor het begin, sisten andermaal de
lucht in om aan te kondigen, dat het
afgelopen was. Dat was een verdrietig
moment, want vertrekken is altijd een
beetje sterven De vangst, die voor de
u-prd gewogen <">nv*teh en
~~'~tri, viel niet mee. Een Brit ging
i.jI een kabeljauw van m uu veertien
Saskia en Serge hun boterham wel
vinden. Er blijkt in Europa na het
wegvallen van een aantal gerenom
meerde formaties een duidelijke be
hoefte te bestaan aan duo's en tx*io's,
speciaal in het genx-e, dat zij verte
genwoordigen.
Daarentegen kan men in het geval
van een grandioze flop de schuld
altijd terugschuiven op het Neder
landse thuisfront, dat op de meest
pond met het kampioenschap strij-
Van het weekeind zijn ons, behalve
het visplezier, een paar indrukken bij
gebleven. Het zal waarschijnlijk nog
wel lang. heel lang duren, voor deze
twee volken, het Engelse en het Fran
se, elkaar begrijpen. Aan de spontane
en individuele hartelijkheid ligt het
niet. want die vindt men aan deze en
aan gene kant van hetKanaal. De
Brit heeft veel gereisd en reist nog
voel. Hij weet. wat er in de wereld le
koop is en hoe hij zich in andermans
land moet gedragen. Voor de vreemde
wet heeft hij minstens evenveel res
pect als voor de eigen wet. You must
not play with the law. Men moet met
de wet geen loopje nemen. De Frans
man is geen globetrotter. Het liefst
blijft hij in eigen land, dat naar zijn
opval ling brein, hart. long en maag is
van Europa, leder van ons is blij. als
hij weer thuis is. Maar de Franse
hengelaars, toen zij weer in Calais
liepen, zeiden legen elkaar, dat zij
weer Franse grond onder de voeten
voelden i ze schx-eeuwdenvive la
France! Geen Brit of Nederlander zal
zoiets in zijn hoofd halen. Toen die
zondagmiddag om drie uur het slot-
sein werd gegeven, legden de Britse
vissers hun hengels neer. De Fransen
bleven doorvissen. Dolly en John zou
den hun hoofden hebben geschud als
zij hoorden, met hoeveel whisky-fles
sen tax free de Fransen de
Franse douane passeerden. Voor een
Brit is de staat heilig. De Fransen
zeggen: l'état e'est nous! De Fransen
schaarden zich in 1940 in grote meer
derheid achter maai-schalk Pétaln. De
Britten deden hetzelfde achter Chur
chill en vochten door.
De taalbarrière is niet de enige slag
boom tussen deze twee volken. Een
huwelijk tussen John Bull en Marian
ne zal niet gauw een huwelijk uit
liefde wox-den. Voor De Gaulle was
Great Brittain een appendix in het
lichaam van Europa, die met wat
plaatselijke verdoving zonder verdere
consequenties kon worden weggeope-
reerd. En de man is nog maar pas
kort dood. Ze noemen hem hier nog
altijd de meest illustere van alle
Fransen.
democratische wijze het liedjse „Tijd"
als favoriet voor het festival heeft
gekozen. Overigens hoopt men uiter
aard in stilte, dat in door de rege
ring gevorderde zendtijd via beide
zenders Saskia en Serge het publiek,
dat zijn absolute keuze uitsprak,
dank kunnen zeggen voor de juiste
beslissing en minister Klompé voor
het zenden van haar gelukstele
gram.
Vooralsnog zal het duo met de stem
banden een harde en genadeloze
strijd dienen te leveren tegen de
gemobiliseex-de eenheden van zeven
tien andere Europese staten Eerst
vanavond laat zal bekend zijn, wie
kwam. zag en overwon. De „Tijd"
zal het Ieren
VEENENDAAL (ANP) De Marok
kaanse arbeider Essalki Miluel beeft
van dc gemeente Vcenendaal een op-
roepingskaart ontvangen voor de ko
mende Twcede-Kamcrverklc/.ingcn. De
Marokkaan, die vijf Jaar in Veenendual
woont, kon de tekst op de kaart zelf
niet lezen, maar ging ermee naar de
eigenaar van het pension waar hij
woont, die hem de betekenis van het
biljet vertelde.
De gastarbeider bleek er bijzonder
mee verguld te zijn dat hem deze eer
om te stemmen te beurt was gevallen.
Hij is vast van plan om op 28 april
naar het stembureau le gaan. Maar of
het zover zal komen, valt le bezien,
omdat de afdeling voorlichting van de
gemeente Veenendaal bekend heeft ge
maakt dat de oproepingskaart mogelij
kerwijs zal worden ingetrokken. Vol
gens hem is 'de ambtelijke fout ont
staan, doox-dat de Marokkaan in het
gemeentelijke ponskaartensystecm een
verkeerde codering is gegeven.
ENGELAND
LONDEN (Reuter) De arbeiders bij
dc 22 Fordfabrieken in Engeland hebben
zich bU een stemming die over bet
gehele land is gehouden, vóór hervatting
van het werk verklaard.
Zij zullen maandag aan het werk
gaan, waarmee een eind is gekomen
aan een slaking die 9 weken heeft
geduurd. Het woensdag tussen de onder
handelaars en de directie van Ford be-
reikte akkoord houdt in dat de werk-
nemers zich „in Amerikaanse stijl" ver
binden de ax-beidsi-ust te bewaren voor
een periode van 2 jaar. Daax-tegonover
staat een pakket loonmaatx-egelen met
een algemene verhoging tot maximum
30 uitgesmeerd over 2 jaar. I week
vakantie extra en een direct ingaande
loonsvrhoging van 17 'v met terugwer-
kende kracht.
i
TRIPOLI (AP) Libic heeft bekend
i gemaakt dat met de westelijke oliemaat-
I schappijen is overeengekomen dat de
prijs voor ruwe olie van 2.55 tol 3.45
- dollar per barrel verhoogd wordt.
i Libië heeft mede namens Saoedi-Arn-
bië, Algerije en Irak gedurende ander-
halve maand harde onderhandelingen
- gevoerd met de oliemaatschappijen
De Libische woordvoerder Jalloed
1 toonde zich heel tevreden met het be-
reikte resultaat. Volgens de Libische
i radio zal de overeenkomst tot april 1975
- lopen en zullen de olie-inkomsten van
de Libische regering daardoor per-,jaar
- mei 610 miljoen dollar stijgen. Libic had
3.75 dollar per barrel geëist en de olie*
- maatschappijen hadden 3.IQ dollar ge-
i boden.
JOHANNESBURG (AP) Erika Os
sendrijver, een Zuidafriaanse van Hon
gaarse afkomst, die in december uit
West-Duitsland werd gewezen na ver
oordeeld te zijn wegens spionage voor
Hongarije, is gisteravond op een vlieg
tuig naar Nederland gezet.
Zij is al eerder uit West-Dultsland gc-
(Van onze Parijse correspondent Lucas Kleij'n)
ARIJS Stom toevallig las ik, in een „Monde"-
wemplaar van 34 pagina's, een klein bericht, dat er
iip 27 en 28 maart in Folkestone een internationale
xbwedstrijd was. Het adres, waar deelnemers zich
t& Parijs moest opgeven, stond er gelukkig bij.
7ste dagen later lagen de reisbiljetten in de bus.
MjsCalais was dc eerste etappe. Drie uur met
(«expresse. Slapen in Calais was een beetje grieze-
Üfi want daar hadden ze pas bij dc gemeenteraads
verkiezingen van burgemeester gewisseld. In de
plaats van een geheide Gaullist was er een jonge
communistische burgemeester (35 jaar) gekomen,
liefst met zo maar eventjes 5.500 stemmen méér. Tc
verwonderen was dat niet, want Calais is niet
alleen de grootste stad van het Pas-de-Calais. maar
ook de stad met het grootste aantal werklozen. De
vorige burgemeester, dat. moet hem met ere worden
nagegeven, heeft veel huizen bij laten bouwen,
want er staat veel nieuwbouw, helaas le koop en
niet te huur. De hotels moeten het van de Britten
van de overkant hebben, want die vullen in de
seizoenmaanden dc hotels voor 85 procent. Tien
procent z(jn diversen en maar vjjf procent Fransen.
Dc nieuwe communistische Monsieur le Maire moet
dus niet al te hardop zeggen, dat de Amerikanen en
de Britten hem niets kunnen schelen, want anders is
hy de langste tyd eerste burger van talais geweest.
Een groot deel van Calais, met de ferry-boten
inbegrepen leeft van de overkant van het kanaal.
