Vriend Antoine bij Haagse Comedie
antenne
Bekwamestijlvolle en zorgvuldige Anouilh-voorstelling Rockgroep speelde
Promenadeconcert van
het Brabants Orkest
Shaffer redelijk
gezien door De
helder
Cirkel
Kontarsky's groots
in Bartoks Concert
Misha Dichter
Min. Klompé
wil meer
„zienswijze
Kijken naar
kinderen
BALLERINA
BOYET
Kleine meerderheid
van profclubs tegen
zaterdagvoetbal op tv
ÜGINA
LEIDSE COURANT
MAANDAG 30 NOVEMBER 19
86 uur lang
Briljant en
grimmig spel van
schijn en
werkelijkheid
De Haagie Comedie
„VRIEND ANTOINE"
blijspel van Jean Anoullh
vertaling Paul Rodenko
decor Harry Wlch
kostuums Has Noordhoek Hegt
regie Joris Dlels
met: Anne-Marte Heyllgers. Gljsbert
Tersteeg, Trlns Snijders. Franclne
Dreessen. Ira Wasserman, Hans Cule-
Anny de Lange, Roelof den Ambt
man. Agaathe Meulenbroek. Llesbetr
Jonker en Paul Steenbergen
De drie laatste stukken, die Jean
Anouilh geschreven heett, gaan over
het toneel en de werkelijkheid. Het zijn
„Cher Antoine", „Les Poissons Rouges"
en „Ne Réveillez pas. Madame". Het
eerste, nu door de Haagse Comedie op
het repertoire gebracht onder de titel
„Vriend Antoine". is een briljant, grim
mig. rasend slim gemaakt spel van
schijn en werkelijkheid met als inzet
de vraag naar de waarde van het
leven. Verschillende nivean's van reali
teit schuiven in een helder perspectief
langs elkaar. De Haagse Comedie heeft
een sterke bezetting op kunnen brengen
voor het stuk. zodat er een in veel
opzichten gave Anouilh-voorstelling uit
is gekomen.
„Vriend Antoine" gaat over een ge
storven toneelschrijver, die zijn verle
den na zijn dood laat herleven, doordat
hij bij testamentaire beschikking vrien
den uit zijn vroegere jaren, maar voor
al ook vriendinnen naar Beieren laat
reizen. Zo zijn een tiental Parijzenaars
op het kasteel van Antoine bijeengeko
men. Zij praten over hem, halen herin
neringen op, willen de kern van de
waarheid onder ogen zien: wat bete
kende Antoine voor ieder van hen?
Vooral de weduwe van de schrijver, zo
vaak door haar man bedrogen, zoekt
ernstig naar een antwoord op deze
Antoine heeft voor zijn dood zijn
scene goed opgebouwd. Als in een to
neelstuk spreken zijn vrienden met el
kaar, geïsoleerd in het grote kasteel in
een ver, onbekend land, zonder enig
contact met de buitenwereld. De herin
neringen aan Antoine komen tot leven:
niet alleen door een opname van zijn
stem, waarop hij zijn gasten toespreekt,
ook in een scene, waarin we hem op
zijn vijftigste verjaardag zien, omringd
door bijna dezelfde mensen als nu op
het kasteel zijn.
Het stuk eindigt met het vertrek van
de gasten. Het kasteel zal worden afge
sloten) de luiken worden dichtgetim
merd. Antoine kiest het eind van Tsje-
chqws' „Kersentuin** Vdbr de afsluiting
vah zijn levensverhaal: hij blijft achter
in de duisternis, in het verleden, zoals
de knecht in het Russische landgoed. En
zijn weduwe zal in dezelfde duisternis
verder moeten.
Daar is dan nog eens een tafereel bij
gevoegd midden in het stuk
waarin men ziet hoe Antoine drie jaar
eerder deze hele geschiedenis al heeft
opgeschreven. Hij nodigt acteurs uit
Parijs naar Beieren om daar de rollen
van zijn vrienden te spelen. De hele
geschiedenis verloopt daar zoals zich
drie jaar later in werkelijkheid zal
voltrekken.
Het is een stuk van Anouilh op zijn
best: schijn en werkelijkheid die ineen
lopen en onoplosbaar met elkaar ver
ward zijn; cynisch levensbesef; prachti
ge rollen en prachtige scenes; talrijke
bon-mots. De voornaamste rollen zijn
bij de Haagse Comedie erg goed bezet,
zodat men, zeker wanneer de voorstel
ling iets meer is ingespeeld en wanneer
de stroefheid verdwenen is, van een
PERTH (AP) Een uit vijf jongelui
bestaande rockgroep heeft zaterdag een
onofficieel wereldrecord gevestigd door
86 uur lang ongeveer 1500 liedjes te
spelen zonder onderbreking. De „Jokers
Pack" groep heeft het daar maar bij
gelaten omdat ze blaren op hun handen
i hadden en nauwelijks meer wakker
konden blijven. Ze stopten op advies
van een arts. De groep bestond uit drie
gitaristen, een pianist en een drummer.
De titelrol wordt briljant gespeeld
door Paul Steenbergen; zijn gasten
door onder meer (van rechts naar
links) Ko van Dijk, Ida Wasserman,
Gijsbert Tersteeg en Agaath Meuten-
zeer fraaie toneelprestatie mag spre
ken.
Het is jammer dat regisseur Joris
Diels in zijn regie op zo'n laag tempo
heeft aangestuurd en op een meestal
zeer statistische mise-en-scene, waar
door enkele taferelen beslist ver onder
het algehele niveau blijven. Neem de
eerste scene: een statische aangelegen
heid. waarbij Anne-Marie Heyligers
verplicht is om lappen tekst voort te
brengen zonder één loop, zonder één
beweging zelfs. Dat lukt niet en dat is
des te vreemder, omdat Anouilh zelf in
zijn stuk uiteenzet hoe het wel had
gemoeten: in een toneelspelers-inter
mezzo namelijk.
Pijnlijker voor de structuur van het
stuk wordt die statische vormgeving
echter in het kerntafereel: het gesprek
van Antoine met de jonge vrouw, die
het symbool is van de zuiverheid, zoals
we dat bij Anouilh doorgaans zien.
Agaath Meulenbroek speelt die rol: tot
dat ogenblik dat ze moet gaan spreken
is ze eek intrigerende, zeer aanwezige
toneelfiguur. Maar dan komt haar sce
ne, waarin ze niets mag doen dan stdr
tegenover haar tegenspeler staan. Dan
mislukt het voor haar.
De rol die er het meest uitspringt is
de oude actrice, gespeeld door Ida Was
serman. geweldig neergezet, met een
groot gevoel voor humor. De rol -van
Anny de Lange, de tegenhangster, een
vrouw van een heel ander soort uit een
ander milieu, heeft een grote warmte.
De jongere vrouwen worden gespeeld
door Anne-Marie Heyligers en Trins
Snijders, beiden ook zeer overtuigend.
Paul Steenbergen speelt als de groot
meester in Anouilh zijn rot van Antoi
ne: cynisch, meeslepend, overtuigend,
briljant maar met veel slechte trekken.
Tegenover hem o.a. Ko van Dijk als
een oude jeugdvriend, heel vermakelijk
en ontroerend. Gijsbert Tersteeg, Hans
Culeman en Guus Ves traete leveren
eveneens een goede bijdrage.
De eerste voorstelling, zaterdag in de
Koninklijke Schouwburg, duurde wel
lang, maar het zit er ln, dat de voor
stelling aan tempo zal winnen. Dan zal
„Vriend Antoine" een zeer bekwame,
zorgvuldige en stijlvolle Anoullh-vertol-
king zijn, zoals de Haagse Comedie die
bij uitstek schijnt te kunnen maken.
JAN VERSTAPPEN
Omdat het Residentie-Orkest aan de
vooravond stond van een tournee door
Duitsland en Zwitserland heeft het
Brabants Orkest zaterdag in het Con
gresgebouw een gemakkelijk consu
meerbaar promenadeorkest verzorgd.
Voor veel Hagenaars zal het een eerste
of na lange tijd hernieuwde kennisma
king zijn geweest met een gediscipli
neerd ensemble dat zich in klankkwali
teiten niet bijzonder onderscheidde
maar dat degelijk, respectable vakwerk
leverde. In tegenstelling tot wat men
gewend is, wordt de harp hier door een
man. de pauken door een vrouw be
speeld. Vooral de paukeniste wist visu
eel nogal eens de show te stelert.
Dirigent Hen Jordans is sinds jaar en
dag de man van de zeer brede tempi en
de vrij grote nadrukkelijkheid. Dat
bleek, maar stoorde niet in de in fclk
geval vaardig gespeelde ouverture van
Webers Freischts en de balletmuziek
uit Gounods Faust. Het stoorde wèl in
Gershwin, die het symfonieorkest op
zijn manier met jazz injecteerde en
wiens muziek weinig zegt als zij niet met
veel instrumentaal raffinement en met
een virtuoos, zwierig gemak wordt ge
bracht. De suite uit Porgy and Becs
klonk echter stijfjes, schools, ingehou
den.
Er waren twee solisten. De Ameri
kaanse negersopraan Klesie Kelly, die
een paar jaar geleden op het vocalis
tenconcours in Dep Bosch in de prijzen
viel, heeft een aardige, lieve maar neu
traal getimbreerde en evenmin expan
sieve als expressice stem. Van een in
het Duits gezongen aria uit Smetana's
zeer Boheemse Verkochte Bruid kwam
weinig over het voetlicht. Een aria van
de bescheiden Micaela uit Bizets Car
men en vooral Gershwins Summertime
deden het beter.
Alle respect voor de accuratesse
waarmee Jordans begeleidde, ook Fania
Shapiro in Gershwins Rhapsody in Blue.
De pianiste speelde haar partij tech
nisch heel verdienstelijk maar zij wist
de muziek evenmin in de noodzakelijke
losse stijl te verkopen als het orkest.
Het was allemaal nogal tam. nogal
gezapig.
Niettemin toonde het vrij talrijke pu
bliek zich wel voldaan, kennelijk zowel
het gemakkelijk aansprekende
programma als over de onmisbare toe
wijding van de uitvoerenden.
K.S.
Allengs meer
sfeer in twee
eenacters
Peter Shaffer Is een van die toneel
schrijvers, die naar binnen gekeerde
mensen opsluit binnen hun eigen situa
ties. In zoverre zf uit zichzelf treden is
dit het werk van hun vertolkers, men
sen die zich wensen te vereenzelvigen
met de aangereikte problematiek en die
behalve hoorbaar deze ook zichtbaar en
voelbaar kunnen maken. Het is invulto-
neel, dankbaar werk voor acteurs met
vingertoppengevoel voor de plastiek van
woord en beweging.
Toneelgroep De Cirkel had het zich
zaterdagavond in het Paviljoentheater
dan ook niet'gemakkelijk gemaakt door
de twee. in nihoud, sfeer en conceptie
samenhangende eenakters1 Heldèr-Zien op
het repertoire te nemen. In beide stuk
ken worden de kronkelwegen van de lief-
kleden liefde van de diepe wateren, waar
in men dreigt te verdrinken, tenzij men
Helder Ziet.
Elza Thierbach, Mary Roos, Zier
Schouten en Harro Roos, van wie de eer
ste twee elk een regie voor hun reke
ning hadden genomen, hadden het aan
gedurfd om dit subtiele spel uit de wind
selen van een lucide tekst te wikkelen
en het als een weefwerk van overwegin
gen de zaal voor te houden. Inderdaad
er vielen hier en daar gaten, vooral in
het begin, toen er te mat geacteerd
werd en de tekst onvoldoende aanslui
ting vond bij de houding, waardoor er
belemmeringen optraden in het weder
zijds aanvoelen tussen de spelers. Daar
door kwam ook de stroom moeilijk op
gang, die van dit spel moet uitgaan op
de zaal. Dit werd allengs beter, vooral
in een lange claus tussen Harro en Mary
Roos. Er ontstond zelfs sfeer en het is
heel moeilijk te zeggen aan wie van de
spelers dit het meest te danken was.
omdat men elkaar ais het ware media
miek moet beïnvloeden om tot de gelijk
gestemdheid te komen, waarop deze
beide eenakters drijven. Shaffer goed
volbrengen in volstrekte eensgezindheid
is vooral een mentale prestatie. De
Cirkelspelers kwamen hiermee een heel
eind, maar zouden er goed aan gedaan
hebben om deze eenakters met inspraak
van de acteurs in nog meer repetitie
uren nog indringender tot hun geestelijk
eigendom te maken. Meer dan
vragen de figuren van Shaffer
zieling
T. O.
De Sonate voor twee piano's en slag
werk door Béla Bartók gecomponeerd te
Boedapest in 1937. ongeveer twee jaar
na zijn „Muziek voor Snaarinstrumen
ten", het hoogtepunt van zijn scheppend
vermogen, werd gistermidag in de Doelen
gebracht in de vorm. waarin de compo
nist dit meesterlijk stuk kamermuziek
in 1940 omwerkte, nl. als concert voor
twee piano's, slagwerk en orkest: ver
moedelijk omdat hij meende het op deze
wijze beter uitvoeringskansen te ver
schaffen.
In 1943 ging het in zijn nieuwe ge
daante te New York in première onder
leiding van Frigyes Reiner, Hongaar van
origine.
Het werd in ons land voor de eerste
maal gebracht te Maastricht door het
Limburgs Symphonie Orkest met André
Rieu als dirigent.
Het orkest omspeelt de oorspronke
lijke sonate op bescheiden wijze, de
partijen van de piano's en het slagwerk
blijven vrijwel hetzelfde, slechts enkele
fragmenten van de piano's worden door
het orkestraal ensemble overgenomen.
Toch is het stuk door de omwerking
in muzikale waarde verminderd. Immers
bij de fraai opeenvolgende kleuren
gamma van slagwerk en klavier ook
dit laatste moet hier min of meer als
slaginstrument beschouwd worden
heeft zich n
i sterk afwijkend koloriet I Brahms..
gevoegd. Men kan op zijn hoogst zeggen:
het orkest is niet zo héél erg hinderlijk.
De uitvoering van het nu eens zeer
krachtig dan weer geheimzinnig klin
kende en in het derde deel soms triom
fantelijk. vaak ook heel poëtisch stuk
pure muziek voldeed bepaald aan hoge
Dc beide wereldberoemde pianisten
Alfons en Aloys Kontarsky hebben zich
op waarlijk onnavolgbare wijze van hun
uitzonderlijk moeilijke taak gekweten,
daarin op uiterst lofwaardige wijze bij
gestaan door Loet Talboom en .Tan
Schulenberg, resp. slagwerker en pauke-
nist van het Rotterdams Philharmonisch
Orkest.
Ook het begeleidend ensemble maakte
onder de bekwame, zorgvuldige aan
voering van Edo de Waart een goede
Aan Bartoks werk ging Suite no. 1
in C groot BWV 1066 van J. S. Bach
vooraf. Een goede keuze gezien de lichte
affiniteit tussen beider oeuvre.
Onder de strakke leiding van det diri
gent kwam men tot een sterk ritmische
over het geheel doorzichtige presentatie. 1
Alleen hadden we de dansen graag wat
speelser gehoord.
Na de pauze een herhaling van de
tweede symphonie in D groot
Ongelijkheden op
hoog niveau
Op zijn huidige tournee door ons land
viert de jonge Amerikaanse meester-
pianist Misha Dichter zulke opmerke
lijke triomfen dat zijn impresario besloot
zondagmiddag tn Diligentia een extra
recital in te lassen. Gezien de belang
stelling en de bijval volkomen terecht
maar men moet zich wel afvragen of
een zo sensitief musicus ermee is ge
diend als hij in kort bestek te veel moet
optreden. Het kwam ons ten minsts voor
dat er tekenen waren van nervositeit
en onzekerheid, van kleine inzinkingen
in de innerlijke spanning, van minder
zorgvuldige afwerkingen, met name van
slotfrazes.
Overigens manifesteerde Dichter zich
natuurlijk ook nu weer als een groot
pianist en een boeiend vertolker, vooral
in het pièce de résistance: Moussorgski's
Schilderijententoonstelling. doorgaans
markant weergegeven in de telkens wis-
Vóór de pauze leek ons Dichter minder
op dreef, vooral ln het begin. De keuze
van Busonl'8 op zichzelf knappe en knap
uitgevoerde bewerking van een orgelpre
ludium en fuga in D groot van Bach was
al weinig gelukkig omdat aan zulke be
werkingen van voor een moderne vleugel
niet geëigende muziek tegenwoordig
nauwelijks meer behoefte bestaat. De
derde sonate uit Beethovens opus 10 was
in de vertolking ook wat ongelijk: er wa
ren prachtige passages maar het leek of
de pianist de greep op de inderdaad vrije
en soms onverwachte fantasie van de
componist een ibeetje miste en meer op
zijn routine speelde dan dat hij geïnspi-
De groep van vijf kleine stukken van
Brahms wilde in het algemeen beter
lukken. Uiteraard stal het in een heel
mooi tempo, rustig en met een prachtig
toucher gespeelde wiegeliedintermezzo
opus 117 no. I ieders hart, hoewel het toch
bepaald niet overdreven zoetelijk werd
gemaakt. Ook de tweede ballade uit opus
10 was treffend, maar de naar hun ka
rakter wat grillige caprice! (uit opus
76 en 116) maakten de indruk niet hele
maal gecontroleerd te zijn en in hun on
stuimigheid een beetje uit de (artistieke
én technische) hand te lopen.
Al met al: Dichter was op het hem
eigen hoge niveau een beetje ongelijk.
Het kan de allerbeste overkomen.
K.S.
Tsjechische auteur
Jan Drda overleden
WENEN (DPA) Zaterdag is nabij
Praag de Tsjecho-Slowaakse schrijver
Jan Drda na een hartaanval gestorven,
zo meldt het Tsjechische persbureau.
Hij was 55 jaar. Drda droeg de titel
„verdienstelijk kunstenaar". Tot 1968
was hij voorzitter van de Tsjecho-Slo
waakse schrijversbond. Na de tweede
wereldoorlog schreef hij een reeks ver
tellingen onder de titel „De stomme
barricade", waarin hij het verzet tegen
de Nazi's schilderde. Verder schreef hij
reisverhalen en leverde bijdragen aan
culturele tijdschriften.
HILVERSUM (ANP) De minister
van CRM heeft het NOS-bestuur ver
zocht om de frequentie of de tijdsduur
van het programma „Zienswijze" te
verdubbelen. Het programma heeft de
bedoeling de ontmoeting tot stand te
brengen tussen personen van uiteenlo
pende levensbeschouwelijke opvattin
gen. Het wil bovendien informatie
verschaffen over de denkbeelden, die
leven in de kleinere, minder bekende
kerken en geestelijke groeperingen.
Het programma is mede bedoeld om
een verdere versnippering van de
zendtijd te voorkomen, door groepe
ringen. die onder andere omstandighe
den zich wellicht als mini-omroepen
zullen aandienen en in „Zienswijze"
aan het woord te laten.
Om die reden, zo neemt de NOS aan,
heeft de minister het verzoek gedaan.
De programmaraad televisie van de
NOS heeft het bestuur aanbevolen om
niet de zendtijd of frequentie te ver
dubbelen, maar twee rubrieken naast
elkaar te maken, een voor geestelijke
en een voor maatschappelijke stro
mingen. De programmacommissaris
televisie, de heer J. W. Rengelink zal
het bestuur binnenkort nader advies
uitbrengen.
NEDERLAND I
NOS:
18.45 uur:
De Woefs en de
Lamaars
18.55 uur:
Journaal
VARA:
19.04 uur:
Coronation Street
20.00 uur:
Journaal
20.20 uur:
Bedside Story, show
20.55 uur:
Achter het nieuws
21.20 uur:
De gouddieven
•22.10 uur:
It's Jochen, auto-
22.50 uur:
Journaal
TELEAC:
22.55 uur:
Nascholing huisartsen
NEDERLAND II
NOS
18.45 uur:
De Woefs en de
Lamaars
18 55 uur:
Journaal
19.04 uur:
Kijken naar kindere
NCRV:
19.30 uur;
De avonturen van
Tom Sawyer
20.00 uur:
Journaal
20.20 uur:
Memorandum voa
een dokter
21.10 uur:
Ballerina Bovet
•21.35 uur:
Jazzcompositie
22.05 uur:
Hier en nu
22.30 uur:
In het voorbijgaan
22.40 uur:
Journaal
TELEAC:
22.45 uur:
The seventh kap
NOS:
10.45 uur:
Schooltelevisie
18.45 uur:
De Woefs
en de Lamaars
18.55 uur:
Journaal
AVRO:
19.04 uur:
Toppop
19.30 uur:
Tips voor je toe!
20.00 uur:
Journaal
20.20 uur:
Peyton Place
21.10 uur:
Raquelshow
22.00 uur:
Televizier
22.50 uur:
Journaal
TELEAC:
22.55 uur:
Modelbegrip
NEDERLAND II
NOS:
18.45 uur:
De Woefs
en de Lamaars
18.55 uur:
Journaal
19.04 uur:
Den Haag vandaag
19.09 uur:
Vrij-uit
KRO:
19.30 uur:
Tommy Cooper
20.00 uur:
Journaal
20.20 uur:
Mod Squad
21.10 uur:
Brandpunt special
21.45 uur:
De klop op de deur
22.37 uur:
Zelfs het onkruid
vergaat
23.07 uur:
Journaal
AMSTERDAM Van 9 tot 15 Juli
1971 zal in het Casino te Knokke voor
de dertiende maal het Songfestival ge
houden worden. De directie van het
Casino heeft Frans van Klingeren uit
genodigd om de selectie voor de Hol
landse ploeg en de leiding op zich te
nemen. Hij heeft de uitnodiging geac
cepteerd.
De aflevering uit de serie „Kijken
naar kinderen" van de NOS-televisie
gaat over Marcus. Hij is vijftien
maanden en zó bezeten van lopen dat
hij bijna niets anders wil en nauwe
lijks meer tot spelen komt. Kinderen
op deze leeftijd zijn niet meer op de
moeder gericht en in een gewone
gezinssituatie zoeken zij dan in de
eerste plaats contact met de vader.
„Kijken naar kinderen" wordt weten
schappelijk begeleid door Sjef Teuns,
arts en kinderanalyticus De eindre
dactie berust bij Caroline Duwe.
NOS Ned. II 19.04 uurt
Het ballet heeft pas na de tweede
wereldoorlog een vaste plaats kunnen
veroveren in Nederland. Nederlandse
danseressen en dansers hgbben ook
buiten onze grenzen een goede repu
tatie. Marie Bovet, tot voor kort solis
te bij het Nationale Ballet, is met
ingang van dit seizoen naar de Staats-
operz te München vertrokken.Zij zal
daar overigens niet lang blijven, om
dat zij is uitgenodigd om twee jaar te
gaan werken bij het Kirov Ballet in
Leningrad. Ter gelegenheid van haar af
scheid van Nederland waar zij
overigens zonder twijfel regelmatig
zal terugkeren heeft de NCRV
een kort programma met haar ge-
NCRV Ned. II 21.10 uur.
J. W.
HILVERSUM (A.N.P.). De K RO. heeft een onderzoek ingesteld naar de
meningen van de betalende voetbalclubs in Nederland over de rechtstreekse
uitzending van competitiewedstrijden op de zaterdagavond. In totaal tweeëntwintig
clubs waren voor een- rechtstreekse uitzending, achtentwintig tegen.
Vrijwel alle clubs in het oosten en zuiden van het land hadden geen bezwaar
tegen rechtstreekse uitzendingen, omdat men blijkens de opgedane ervaringen
ook weinig hinder ondervindt, van de Duitse televisie, die op de zaterdagavond in
ruime mate aandacht aan het voetbal in de bondsrepubliek besteedt.
Alleen dc F C. Den Bosch wil op een meer wetenschappelijke wijze nagaan, in
hoeverre de Duitse televisie op zaterdagavond het bezoek aan dc F.C. Den Bosch
op zondag beïnvloedt. Binnenkort hoopt men op deze en andere vragen middels
een enquête onder het publiek een antwoord te krijgen.
De secretaris-penningmeester van de K.N.V.B., H. A. Burgwal, txi zaterdagavond
in het K.R.O.-radioprogramma „Goal", waarin de resultaten van het onderzoek
bekend werden gemaakt, dat de oostelijke clubs zich kennelijk al hebben
neergelegd bij de schade, die zij van de Duitse televisie ondervinden. De heer
Burgwal zei, dat binnenkort een definitief besluit is te verwachten, wanneer en
op welke wijze rechtstreekse televisiereportages van competitiewedstrijden mogen
worden uitgezonden. Hij zei, dat nog slechts bij grote uitzondering rechtstreekse
reportages zuilen worden toegestaan In de eredivisie zijn voor een rechtstreekse
uitzending op zaterdagavond: A.Z. '67, P.S.V., F.C. Twente, N.E.C., Telstar en
Volendam.
Zaterdagavond probeerde Brandpunt
nog eens de aanslag op paus Paulus te
laten zien, wat niet meeviel omdat de
cameraman er moeilijk bij had kun
nen komen en alleen een plotseling
tumult in de mensenmassa kon regi
streren. Het commentaar bij het paus
bezoek was nogal voorzichtig-gema-
tigd omdat niemand kan gissen wat
de resultaten zijn van deze reis. Eén
ding staat vast: Niemand trekt meer
naar Canossa. Helaas? Dat zal de
gang van de geschiedenis uitmaken.
De beelden van Nieuw Links gaven
iets terug- van de heftigheid der oude
SDAP-vergaderingen: Zware woorden,
grote gebaren, vijf moties en een sla
pende meneer. Mét het toepasselijke
commentaar: Niet springlevend maar
ook niet morsdood. Politieprotesten
zijn van ernstiger aard. Hermandad
wil zelfs over 1500 niet praten maar
dreigt wel met acties. Het vak brengt
een zekere geldingsdrang met zich
mee. vroeg daarbij het tekort aan
manschappen: 1838. zegt de minister
van Binnenlandse Zaken en we heb
ben te verwachten dat de politie het
er niet bij laat zitten. In de gauwig
heid nog even de heer Beernink geïn
formeerd of hij in een volgend kabi
net minister aanblijft. Onnozele vraag
als het antwoord al vaststaat.
Unicef-gala 1970 is natuurlijk wel iets
anders dan de bekende Grand-Gala's,
veel minder glaipour maar wel erg
hartverwarmend, zoveel gratis mede
werking voor 900 miljoen kinderen
die van alles tekort komen. Toch ge
noeg gedifferentieerd vermaak om de
kijkers 'n paar uur te boeien. Beken
de artiesten, minder bekende soms
gemoedelijk, soms wat blase aan
elkaar gepraat door Ustinov die zelf
ook nog een lachnummertje had. Het
beste er uit? Natuurlijk Josephine
Baker die nog niets aan dramatisch
talent ingeboet heeft en het fabelach
tige spel van Jehudi Menuhin en niet
te vergeten de mooie voordrachten
van Daniel Gelin en Curt Jürgens. En
dit alles zonder de sensatie van naar
de hoogste top dingende zangers en
zangeresjes. Het kinderkoor hadden
we zo graag iets langer gehoord.
Corita Kent, een non die haar sluier
over de haag gehangen heeft, maar
hem toch nog draagt was de favoriet
in een IKOR-uitzending. Zij wil het
geloof „engageren" aan de wereld, met
de beste bedoelingen waarschijnlijk
maar daarbij gaat zij dan toch wel
wat onduidelijk en verwarrend te
werk. Precies als haar methoden was
ook deze reportage: om geen touw
aan vast te knopen. Wij zijn ervan
overtuigd dat haar reclameboodschap
pen waarin God en „schoonheid" op 'n
semi-pantheïstische manier weinig
succes zullen boeken in die zin dat
men publiciteit niet moet verwarren
met werkelijk slagen, d.w.z. de verwe
zenlijking van haar bedoelingen.
Commentator Hans Kramer dacht ook
in die richting zoals uit zijn slotwoord
De VARA bracht de zondagavondsen
satie: Vic Singels. Men weet wat dat
zeggen wil: wegscheurende auto's en
trubbels die uitgroeien tot hachelijke
avonturen. Die waren er gisteravond
dan ook genoeg rond deze heer die dit
maal 'n juffrouw met geheimen die de
'Franse regering liever niet prijsgeeft
met alle geweld wilde beschermen en
daardoor zelfs in een leeywekuil te
recht dreigde te komen. Een verbluf
fend knap gespeelde thriller waarin
ook nog ettelijke mooie beelden van
de Zwitserse natuur.
Ad. Int.
Zes jaar
Coronation Street
Zoals al gemeld heeft de VARA-tele-
visie besloten om de serie Coronation
Street wat minder ver in het verleden
te laten spelen. De serie lag zes jaar
achter bij de Engelse uitzendingen.
Ter overbrugging van deze periode is
door de televisiemaatschappij, die Co
ronation Street produceert, een bij
zondere aflevering gemaakt, waarin
de belangrijkste gebeurtenissen uit de
achterliggende periode kort samenge
vat worden weergegeven. Berend
Boudewijn begeleidt deze samenvat
ting.
VARA Ned. I 19.04.
