dionne warwick
blue thumb-label
humble
pie
stevie wonder
joe south
red,red
libanon
Hoe meer
laarzen, des te
moeilijker keus
ZATERDAG 3 OKTOBER 1970
IDEALE BACHARACHVERTOLKSTER
Niemand minder dan de grote
Amerikaanse componist en or
kestleider Burt Bacharach te
kent voor de produktie van Di
onne Warwicks nieuwste al
bum. Een gebeurtenis die niet
helemaal nieuw is, want ook
in het verleden bemoeide Ba
charach zich al eens met Di
onne Warwickplatcn.
Burt moet blijkbaar een zwak
hebben voor de mooie Dionne.
die met haar flexibele stem de
ideale vertolkster lijkt voor de
gecompliceerde Bacharach-
composilies. We hebben ten
minste „Raindrops keep falling
on my head" nog door nie
mand zo intens horen zingen.
Niet dat de andere zevenhon
derdduizend versies van dit
nummer ondermaats zouden
zijn, maar Dionne maakt er
onder leiding van de meester
toch nog net iets beters
van. Dat geldt trouwens ook
voor de titelsong „I'll never
fall in love again", een num
mer dat eveneens op zowat
ieders repertoire prijkt. De
stem van Dionne Warwick
heeft de laatste jaren zeker
nog aan kwaliteit gewonnen.
Dat blijkt overduidelijk uit de
overige nummers op deze plaat,
te weten „The wine is young".
„Loneliness remembers what
hapiness forgets", „Paper
mache", „Knowing when to
leave", „Let me go to him"
(allemaal Bacharach-Davidnum-
mers), George Harrisons „So
mething", Jim Webs „Don't we"
en het door Frank Sinatra be
kend geworden ..My way". Als
geheel een puike plaat in het
candlelightidioom. (Scepter 405).
WAARBORG VOOR DE BETERE BLUES
Er gaat tegenwoordig geen
maand voorbij in de platenwe-
reld of er komt een nieuw
label bij. Het wordt onderband
een heel gecompliceerde zaak
uit te zoeken welk label bij
welke verkoopmaatschappij
hoort en welke artiest bij
welk label. Met het vorige
week door de N.V. Bovcma
geïntroduceerde Blue Thumbla-
bel liggen de zaken iets mak
kelijker, omdat de hoofdmoot
van het repertoire van de
„Blauwe Duim"-jongens ge
vormd wordt door onvervalste
Amerikaanse blues. In de cata
logus gloriëren namen als Buk-
ka White. Mississippi Fred Mc
Dowell, Booker White. Earl
Hooker en nog een handvol van
die bluesreuzen. Om het Blue
Tbumblabel zo snel mogelijk
bekend te maken bij de va
derlandse bluesliefhcbbers
heeft Bovema een zogenaamde
„inhaalrelease" samengesteld,
bestaande uit zes platen,
waarvan wij er hier drie aan
een beschouwing zullen onder-
De elpee „Sweet black angel"
van meestergitarist Earl
Hooker is zonder meer een
geheide aanrader. De klanken
die Hooker aan zijn versterkte
gitaar weet te ontlokken zijn
van een dusdanig hoge kwali
teit, dat ze menig beginnend
artiest moeten benauwen.
Moeiteloos doorweeft hij lange
improvisaties met fragmenten
van bekende melodieën, alle
maal vreselijk goed getimed
en vrvuld van een dynamiek
waarop de Amerikaanse ne
gers patent schijnen te heb
ben. Het noemen van bepaalde
uitblinkende nummers heeft
geen enkele zin. doodeenvou
dig omdat de hele plaat van
absolute topklasse is. Ike Tur
ner, beter bekend als Ike van
Tina, tekende met Blue
Thumbdirecteur Bob Krasnow
voor de produktie van deze
Een iets minder geacheveerde
schijf, maar toch ook van gTo-
te klasse is „Truckin' with Al-
bert Collins", de debuutelpee
van de ons volkomen onbeken
de Albert Collins. Krasnow
haalde deze slechts in beperk
te kring bekende gitaarvirtu
oos uit de binnenlanden naai
de in Beverly Hills gevestigde
Blue Thumbstudio's. alwaar
hij de kans kreeg en greep.
getuige „Truckin' with", om
bekendheid te verwerven bij
een groter publiek. Hoogte
punten van deze elpee zijn.
„Dyin' flu" (heel erg goed),
..Frosty" en het sterk swingen
de „Sno-Cone II".
In vergelijking met de 2 vorige
schijven doet de elpee „Coming
home" van een zich Chicago
Blue Stars noemende formatie
nogal zouteloos aan. Zo zit er
ene meneer Fred Roulette blues
te spelen op een steelgitaar.
Het klinkt allemaal heel ef
fectvol. maar de in de blues
nou eenmaal onontbeerlijke
swing ontbreekt volledig. Rou
lette zou met zijn steelgitaar
beter passen in een country-
rockformatie. Trouwens, ook
aan het spel van drummer
Fred Below kleven nogal wat
fouten. Zijn rammelend gereu
tel op de diverse potten en
pannen mag dan vreselijk au
thentiek klinken, er zit echter
helemaal geen drive in. Below
Amerikaans peil zogezegd. Het
is jammer voor zanger Louis
Mvers en mondharmonikaspe-
ler Charlie Musselwhite. die
op deze plaat tonen wel over
de juiste bluesfeeling te be
schikken.
Dianne Warwick
MET TELEURSTELLEND
VERVOLG OP
„TOWN AND COUNTRY"
ELPEE
Het is frappant te horen hoe ingrij
pend de sound van ccn bepaalde groep
kan veranderen in nog geen jaar tijd.
Wc hebben het hier over de Britse
formatie Humble Pic, die zoals bekend
ex-Small Face Steve Marriott en ex-
Herd Peter Frampton in haar gelede
ren telt. Op de vorig jaar verschenen
langspcler „Town and country" trac-
teerde Humble Pie ons nog op uiterst
luchtige en vrolijke popklanken, die
echter op het allernieuwste en titello
ze plaatwerk zijn ingeruild voor wat
je zou kunnen noemen aggressicve
geluiden.
Misschien zit het hem wel in het feit
dat de groep kortgeleden het Immedi-
atelabel verruilde voor Herb Alperts
A- and M-label. In ieder geval valt er
nu een totaal andere Humble Pie te
beluisteren. Of de verandering van
stijl een gelukkige greep is geweest
durven wij te betwijfelen. De heavy
sound die de groep zich heeft aange
meten kom je vandaag de dag op
zoveel platen tegen, en dat terwijl er
juist een groot gebrek valt te consta
teren aan behoorlijke melodieën. Die
lekkere wijsjes waren op „Town en
country" volop te vinden. Denk maar
eens aan het bescheiden singlesucces
„The sad bag of shaky Jake", „Down
Home again", „Silver tongue" en „E-
very mother's son", typisch genoeg al
lemaal Steve Marriottcomposities.
Nu komen we van hem slechts cén
compositie tegen, „Theme from skint",
een nummer, dat evenals Jerry Shir-
leys ..Only a roach", sterk door de
country and western beïnvloed is. In
deze twee kalme nummers, die een
schril contrast vormen met het overi
ge werk op deze plaat, is Humble Pie
zonder meer op haar best. Dat men
voor de lekkere country and western
klankkleur de hulp inriep van steelgi-
tarist (een mode-instrument tegen
woordig) B. J. Cole is niet zo erg.
Talloze topgroepen doen dat tegen
woordig. De befaamde Jerry Garcia
van The Greatful Dead is in dit ver
band een veelgevraagde figuur. Al
mei al een toch wel teleurstellend
vervolg op de veelbelovende elpee
„Town and country". Hopelijk krijgt
Sieve Marriott op een volgende plaat
weer een groter aandeel in het com
poneren van de nummers. Misschien
niet zo democratisch ten opzichte van
de andere Humble Pieleden, maar
het zal het eindresultaat ongetwijfeld
ten goede komen. (A and M 986).
GREATEST HITS
Zoals het 'n beroemd artiest
betaamt heeft ook Stevie
Wonder (dat irriterend ver
tederende ..Little" is er al
weer wat jaartjes af) zijn
plaat met ..Greatest Hits"
gekregen. Dat houdt dus in
dat ..Fingertips", Bloxvin
in the wind", ,,A place in
the sun" en hoe al die an
dere superhits ook mogen
heten op een Tamla Motown-
schijf zijn samengebracht.
Voor de fervente Steviefans
Discorubriek
al die
plaat, omdat
nummers toch wel heb
ben, hetzij op single, hetzij
op elpee. Voor de stille
Stevie Wonder
hebben een plaat van het
blinde fenomeen aan te
schaffen, is Stevie Won
der's Greatest Hits" echter
een unieke kans tot eer
herstel. Zijn rauwe zang,
virtuoos mondharmonika-
werk, is anno 1970 zeker nog
de moeite waard. Stevies
voornaamste. uitgangspunt
is namelijk het overbren
gen van primaire gevoelens
en dat is zoals bekend vol
komen tijdloos. Voeg daar
bij het universele element
Stevie Wonder al zoveel ja
ren aan de top staat. (Tam
la Motown 282).
GREATEST HITS
liet jaar 1968 betekende
'voor Joe South de grote
doorbraak in de popwe
reld. Voor die tijd was
South slechts bij een
kleine kring insiders be
kend als een overigens
gewaardeerd bcgelei-
dingsgitarist van onder
anderen Bob Dylan, Are
tha Franklin, Solomon
Burke en Wilson Pickett
en ais componist van
bescheiden hits voor
Billy Joe Royal en The
Tarns.
Maar in dat gedenk
waardige jaar 1968 ont
popte Joe South zich
plotseling als een solo
ster van formaat, die met
door hem zelf geschre
ven werk als .Hush".
„Games people play" en
„Walk a mile in my
shoes" binnen de kortste
keren de hitparades
veroverde. Het besle be
wijs voor zijn kracht als
componist en executant
is wel het> feit dal
zowal de hele pop- en
amusementswereld zich
haastte de gevierde
nummers te coveren. Als
mensen als Mei Tormé,
Petula Clark. Dizzy Gil
lespie. Floyd Cramer,
Johnny Rivers en King
Curtis werk van je op
nemen. wil dat heus wel
iets zeggen. Joe South
werd dan ook prompt
door „Record World" ge
kozen tot de meest veel
belovende artiest van
'68. De mooiste bekroning
van Joes werk was ech
ter wel de Grammy
Award die hij in 1969
ontving voor „Games
people play". Dat het na
die stormachtige tijd
ond
wat stiller"
South is geworden, is
eigenlijk alleen maar
logisch Voorlopig moe
ten we het dus doen
met. diens „verzamelde
werk", dat onder de titel
...Joe South's Greatest
Hits Volume I"
week op de
irkt
kwanv Hierop vinden
we uiteraard de hierbo
ven al genoemde hits en
verdei „Children" (heel
poëtisch), ..Birds of a
father". „The greatest
love', „Down in the boon
docks". „Don't it make
you want to go home",
..I knew you when" en
people". Na het beluisle
ren van deze kwaliteits
schijf hopen we ove
rigens snel weer iets
nieuws van Joe South te
horen (Capitoi ST 450).
door Charles Bels
Er zit tegenwoordig weer volop le
ven in de vaderlandse jazzbrouwerij,
niet in het minst dank zij de inspan
ningen van platenmaatschappijen als
Bovema en CBS. Het is overigens
wel eens anders geweest. Een jaar
of wat geleden was een jazzschijf
van Nederlandse makelij nog zoiets
als een verdwaalde krent in een
wittebrood. Gelukkig is dat allemaal
veranderd. Hans Dulfer is een van
de talentvolle jongeren die dankbaar
profiteert van deze jazzrevival. Via
het Catfishlabel krijgt hij de kans
zijn ongecompliceerde geluiden te
ventileren. Vorige weck kwam rr
van Dulfers Ritrao Natural een
nieuwe single uit, die ook voorkomt
op een over enkele weken te ver
schijnen elpee. „Red. red Libanon"
heet dit vyfenveertigTtoerenwerkjr
dat qua stijl nauwelijks onder te
brengen valt. Er zitten onvervalste
Max Woiskiklanken in. maar even
zeer invloeden van de pop en uiter
aard de jazz. Hetzelfde geldt ook
voor de flipside Candy clouds". Om
met Paul van Vliet te spreken: recht
BURRITO BROTHERS
EN EDWIN
HAWKINS SINGERS
NAAR NEDERLAND
The flying Burrito Brothers (Man in
the fog) komen naar Nederland op
27 en 28 november met optredens in
de Doelen Rotterdam (27'H) en
het Concertgebouw Amsterdam (28/
11).
t.ou van Rees heeft de Edwin Hawkins
Singers weten te contracteren voor
een nachtconcert in het Amsterdamse
Concertgebouw op zaterdag 31 okto-
Het aangebroken seizoen staat zó in het teken van
laarzen, dat massa's vrouwen, die nooit gedacht hadden
er nog eens in rond te stappen, ze nu met enthousiasme
willen gaan dragenAnderen, vooral de jongeren, gaan
over tot een 'volgend paar. Maar de keus is niet eenvoudig
meer. Laarzen hebben thans met schoenen gemeen, dat
onder alle soorten kleren staan, maar er dan ook
absoluut bij moeten passen, zodat het ene kledingstuk
met dezelfde laars verdraagt als het andere. Kan Bruin
niet meer dan één paar (aan)trekken. dan moet er met
grote zorg worden gekocht. In dit laatste geval is het
rodig eerst een wintermantel te bezitten en daarin
g'.kleed, op de laarzen uit te gaan. Het hangt vooral van
cp rokzoom af, welke laarshoogte elegant (en slank) staat.
Midilengte doet het doorgaans beter als er tussen laars en
zoom geen stuk kous is te zien; de hippe meisjes niet te
na gesproken, die het woord chic gerust uit hun
vocabulaire schrappen.
In een van de zaken, die in ons land afgestemd zijn op
rnodegevoelig publiek van achttien tot tachtig jaar, hebben
wij praktisch elke soort laars dat momenteel aan bod is,
gezien en besproken. De directie staat in nauwe relatie
rnet het Modecentrum voor de Schoen- en Lederbranche
en weet uiteraard ook het fijne van fabrikaten, die elders
worden verkocht.
Eerste schifting
In het algemeen zijn er twee hoogten: reikend tot
halverwege de kuit en reikend tot de knie. De halve
kuitlaars is onder andere noodzakelijk onder een
pofbroek. De hakken zijn drie tot zes centimeter hoog,
cht of nog met een schuine lijn, die het loopvlak groter
lanzet. Er zijn voornamelijk drie
modieuze suède. leer en kunstleer. De
:n leren schoendeel met kunstleren
kostbaar dan een geheel leren (of
;en van top tot teen kunstleren model
kan uiteraard het goedkoopst zijn. Zwart en donkerbruin
komen het meest voor en geven natuurlijk de beste
l nsen bij meerdere stukken uit de garderobe te passen.
Daarna zien we iichtere tinten zoals beige, greige en zelfs
wit; in een bepaalde sector zijn modekleuren te vinden
zoals aubergine, wijnrood, mosgroen en een enkele maal
koningsblauw. Tenslotte vrezen wij dat er nogal wat
j. ythons door onze straten zullen wandelen
Granny rijglaars] es
Ofschoon de veroverende rijglaarsjes bijna meer „schoen"
dan „laars" zijn. omdat ze altijd bij binnenhuiskleding
horen, niet per se bij mantels, en zeker in tere kleuren
u ét bedoeld zijn tegen sneeuw, branden ons de woorden
<.p de lippen. Ze zien er immers zo origineel .uit. dat één
paar meer indruk maakt dan tien andere. Op het moment
van deze informatie waren ze er nog pas in twee hoogten:
halverwege de kuit en lager. Die laagste dienen bij
maxirokken of /'oor meisjes die van een grapje houden
en een stuk gedessineerd kousebeen willen laten zien.
Maar «eer binnenkort (wellicht vandaag) zullen ook
kniehoge modellen verkrijgbaar zijn. Uiteraard is die
lengte het meest praktisch, want hij past bij de Chanel-
inkzoom en dat «wen over de knie. Deze laarsjes in leer,
maar vooral in ;uèdc. oorspronkelijk in bruin en zwart,
daarna ook in de zojuist genoemde modekleuren, zullen
niet gauw al te populair worden om de eenvoudige reden,'
dat de rijghaakjsr, niet snel genoeg aangemaakt en aan-
gezet kunnen worden. Er bestonden voor dc fabricage hier-
an nog maar een paai- machines in Europa en ook de
aanzetmachientjes zijn nog maar. op een enkel bedrijf te
vinden. Deze apparaten worden nu met spoed bijgemaakt,
maar het zal waerschijnlijk nog een seizoen duren aleer
een grote markt bediend kan worden. Bij deze laarsjes is
de hakhoogte en -vorm van belang; een wat uitgeholde
Franse hak waarvan de binnenkant een geheel vormt met
de zool (een zogenaamde staarthak) is vaak eleganter dan
oen aangezette hak. Een brede, lage hak neemt al veel
van de pittige charme weg. Het maakt ook verschil of de
bovenrand van de schacht recht afgesneden is. of met een
ïonding naar de vetersluiting loopt. Al valt de rok langer,
naken dan de
materialen: het zee
combinatie van c
schacht is minden
uède) exempla;
Pythonleer met slangprint, of geheel imitatie,
of geheel echt slang en dan ook peperduur.
Leren basislaars met op elastiek geplakte
schacht. Metalen gespje en strip langs de hak;
hier gedragen met pofbroek.
Twee laarzen van Dior. De achterste, een suède
rijglaars met leren voet, heeft de hoogte van
het hier te verwachten geheel suède rijglaarsje.
aan nog komt dit natuurlijk te zien door een split of bij
het zitten. (In verband hiermee: denk aan pantynylons
in dezelfde kleur; ze zijn er ook ongedessineerd, wel
doorschijnend, niet flinterdun). De grannylaarsjes hebben
p:aktisch altijd een leren zool. Alle andere laarzen zijn
echter voorzien van rubberzolen en een rubberplakje
onder de hak. De prijs voor een granny voet .ie.
1 negenenzestig tot honderd gulden en hoger (er zijn ook
importmodellen van Jourdan!). Maar wie tevreden is
minder verfijning kan voor veertig tot vijfenvijftig gulden
Rekbare schacht of rits
Overstappend naar de knielaars met nestelgaten waardoor
een leren veter is geregen, blijkt dat dit een schijnsluiting
•x; ruik rijgwerk is te omslachtig. Maar hier is de schacht
rekbaar, van zeer fijn leer, geplakt op elastiek. Mooie
kwaliteiten komen op 120 tot 179 gulden te staan. Bij
voordeliger soorten rekbaar leer is de voering geen
elastiek, maar minder stevige stof, waarbij men moet
cppaèsen niét niét spitse'nagels erdoorheen ie prikken.
Fen suède laars met rits opzij, heeft middenvoor onder de
knie drie paar ri.ighaakjes met vetert je uitsluitend als
parnering, heel chic: 119 gulden.
Maar onversierde suède laarzen met zijrits blijken in het
fijnste kleurengamma voorradig (of op komst) voor circa
negenenzestig gulden. Het been lijkt langer in de
nappalaarzen met een *fijn geplisseerde verticale streep
opzij, die genoeg rek geeft tot entree van de voet. Een
ander model heeft een geplisseerd driehoekje aar. de
achterkant onder de knieholte voor een gladde omsluiting
van het been. De rits middenvoor, die moest wijken
voor de zijrits. is nu weer terug en wordt uitgebuit als
lengtewerkSng onder andere bij kuitlaarsjes waarvan de
twee hoeken op het scheenbeen in metalen biesjes zijn
gevat terwijl eenzelfde bies tussen hak en schoen ligt.
Deze laatste garnering komt ook bij andere modellen voor.
Eij de soorten waarvan de schoen uit leer. de schacht uit
synthetisch stretch bestaat, zijn de zwarte en bruine
exemplaren van effen schoen en zeer fijne reptielimitatie-
schacht bijzonder mooi. De prijs f 49.75, Ziet u ze onder
de dertig gulden neem dan aan dat de laars van top tot
teen kunstleer is.
Basislaars
Dit laatste paar was al een basislaars, geschikt voor wie
maar één paar zal bezitten. Het sportief karakter van de
straatlaars spreekt uit de hakhoogte (vanaf drie cm), in
zoolrand en garnering. Crèpezool en -hak hebben zo'n
sterk buitenkarakter, dat men ze nauwelijks binnen zal
aanhouden.
Garneringen zijn op enkelhoogte gebracht om ook onder
de lange rok zichtbaar te blijven: riempje met gesp
achterom de hiel of over de wreef. Dit soort schommelt
nl naar gelang de verfijning tussen 69,95 dalend tot circa
50.- misschien nog tot 40,-. maar daaronder krijgt u
met kunstleer te doen. De pythonlaarzen, die niet van
slang maar van leer met een slangeprint zijn gemaakt,
moeten er voor circa vijftig gulden bij de jeugd wel goed
ingaan. Het meisje dat niet staat op leer. kan ze wel voor
omstreeks dertig gulden vinden.
U hebt gemerkt dat wij niet spreken over lak. Dal komt
voor laarzen heel weinig in aanmerking (wel nog voor
schoentjes), ofschoon de mannequins van Courrèges en
Cardin ze dragen. Er is wel veel glanzend leer dat licht
genoeg vangt om gezien te worden zonder bij de midirok
uit de loon te vallen.
Hippe meisjes knopen nog eens ean zakdoek
boven hel vrij lage rijglaarsje.
