c
BLOOD, SWEAT and TEARS'
derde
elpee:
allergrootste
klasse
Een avondje uit met JAMES LAST
PETE
SEEGER
TRAPEZE
ATOMIC
ROOSTER
MAGNA CARTA
uitblinkende groep in derde VERTIGO-pakket
BUDDY
MILES
EXPRESS
CHRIS
HINZE:
„Vivat
Vivaldi'
FAIRP0RT
CONVENTION
DONOVAN:
creativiteit boven
produktiviteit
FAUST0 PAPETTI
BUD
SHANK
ZATERDAG 12 SEPTEMBER 1970
Met het verschijnen van „Blood.
Sweat and Tears 3" is de Inter
nationale muziekwereld verrijkt
met een langspeler van de aller
grootste klasse, een helaas maar
al te zeldzame gebeurtenis. Er
komen natuurlijk heel wat goede
schijven op de markt, maar
slechts weinigen verdienen het
predikaat „super". Het zal u
misschien opgevallen zijn dat wij
het hierboven hebben over de in
ternationale muziekwereld en
niet over de popscene. Reden
biervoor is het ieit, dat wij de
muslek van Blood. Sweat and
Tears bepaald hoger aanslaan dan
het doorsnee, gitaarwerk. de Ik-
hou-van-joudeunen en allee wat
voor teeny-bop doorgaat.
Natuurlijk zijn er In de BST-
sound elementen te vinden van
de pop. de invloeden van de jazz
en de klassieke muziek zijn ech
ter veel talrijker. Het is de ver
dienste van ons nobele negental
dat het ai die invloeden en ele
menten heeft samengesmolten tot
•en soort ..totaalmuziek", die zo
wel het progressieve als het klas-
s'eke kamp aanspreekt. Deze ten
dens. hoewel niet in die geperfec
tioneerde mate, is ook terug te
vinden in de muziek van Eksep-
«on, The Flock en van wijlen The
Nice. Slechts verstokte figuren als
Leo Riemens laken dit klassiek-
populaire distillatieproces. Het zal
overigens laatstgenoemde niet
meevallen Blood, Sweat and Tears
te veroordelen op het gebruik
of ln de termen van de „verstok
ten" misbruik, van klassieke mu
ziek, want de manier waarop bij
voorbeeld een Dick Haliigan
stukjes Bartok en Prokofiev heeft
ingewerkt in Stevie Win woods
,.40.000 Headmen" is zonder meer
grandioos Men kan dan zeker
niet spreken van pikken of van
het verpesten van de klassie-
Het meest ambitieuze werkstuk
van de plaat is zonder twijfel
„Symphony for the devil-
.Sympathy for the devil,
bekend is het laatste nummer een
Jagger-Richard compositie. Dick
Haliigan heeft slechts de tekst
van dit nummer gebruikt en er
totaal nieuwe muziek voor ge
componeerd die zich het beste
laat omschrijven als een soort
suite. In dit lange
den wij prachtige klassieke fan
fares van de BST-kopersectie,
maar evenzeer een heel vrije im
provisatie op de altsax van Fred
Lipsius. Hier vervagen de gren
zen tussen jazz, pop en klassiek.
De fervente jazzliefhebbers kunnen
op „BST 3" verscheidene gelukza
lige momenten beleven. Zo zit er,
in „Lucretia's reprise" een trom
petsolo van Lew Soloff, waarop
hoogvlieger en ex-Kentonman
Maynard Ferguson jaloers kar.
zijn. De heerlijke pianoriedels
van Haliigan in Laura Nyro's
..He's a runner" liegen er trou
wens ook niet om. De grote klap
per van de plaat wordt ongetwij
feld het ook op single verschenen
„Hi-de-ho". In dit nummer, door
leadzanger David Clayton-Thomas
genoemd: „The funkiest track of
the whole album", kan men ook
een koor beluisteren, hetgeen het
geheel, vooral tegen het eind, een
gospelachtige sfeer geeft. Roy
Halee, grote man achter de pla-
tensuccessen van Simon en Gai-
funkel, tekende voor de produktie
en het technische werk van dit,
zij het nogmaals gezegd, grootse
album (CBS 64024).
Blood, Sweat and Tears
Hitparadeheid op klompen James
Last kan maar niet genoeg krijgen
van 't maken van langspeelplaten.
Heel begrijpelijk, want zijn platen
gaan als verse kadetjes over de
toonbank. Kort geleden verscheen
genaamd „An evening ont with
James Last". Hierop vinden
twaalf al wat belegen
die overigens in de versie van Last
nog best te verteren zijn. Ditmaal
heeft jofele James zijn synchroon
met de muziek meeroezemoesende
koor thuisgelaten en zich beperkt
tot het bekende koperwerk en
elkaar virtuoos overlappende
strijkers a la Mantovani. En dat
is voor de verandering best aardig.
Titels: ,.Let the sunshine in" (met
een heel sterke baspartij, prachtig
tegen de draad in), „Maria",
Moon river", „America", „Ain't
got no", „Never on sunday" enz
Onnodig te
Las tplaat
gelukzalige
naar de volgende „Gogo", „Non
stop dancing" of hoe die ook mag
heten Lastschijf. (Polydor Medium
2414 004)..
Kon heel belangrijke figuur
in de Amerikaanse volks
muziek is zonder twijfel
Pete Seeger. Wie kent niet
ziin protest- en folksongs?
Op de elpee „Pete Seeger-
lAve concert" maken we
kennis met een meer be
zadigde Seegerdie ditmaal
het protest laat waaien en
het zoekt ln de vertolking
van lekkere hooteruxny-
songt. Dit zijn over het al
gemeen vrolijke nummers
over de blauwe zee, de ge
boortegrond, mooie meisjes
enz. Een rammelende banjo
en een „all togther" horen
hier bijna onveranderlijk
bij. Ook in deze tak van de
folkmusic voelt Seeger zich
wonderwel thuis. In zijn in
leiding op de plaat zegt hij
trouwens: „Er zijn net zo
veel soorten volksmuziek
als volkeren en waarom zou
je die niet leren kennen?"
Titels: „East Virginia",
,J*retty Polly", ,J)eep blue
sea" enz. (Vox SBBHVS
1590).
De ij»vlo*den van buitenaf in de pop zijn nauwelijks meer
le tallen. Jazz, blues, klassiek, rock. country en western,
enfin, pnem maar op. De laatste tijd lijken steeds meer
groepen op weg te zijn naar een soort symfonische pop.
Tendensen in die richting zijn te bespeuren in de muziek
van bijvoorbeeld The Moody Blues, Cressida, wijlen The
Nice en heel slerk bij onze vaderlandse Ekseption. Ook de
nieuwe Britse groep Trapeze heeft voor deze stijl gekozen
Op de dehuulelpce wemelt het tenminste van de klassieke
trekjes die handig ingewerkt zijn in hardrock composities.
Zo kan het gebeuren dat een bijzonder traditioneel intro
gevolgd wordt door uiterst progressieve blucsgeluiden. Het
kan allemaal in 1970 en waarom ook niet? Het tijdperk
van de totaalmuziek lijkt voor de deur te staan. Weg mei
hokjesgeest, stijltje zus of zo. Benieuwd waar het heen
gaat met de muziek en met Trapeze. (Threshold).
Een nieuwe naam op de
popscene is Atomic Rooster.
Achter deze luisterrijke
iiaam gaat een Brits trio
schuil dat op haar debuut
elpee heel veelbelovende
geluiden laat horen. De
stijl van de groep laat zich
het beste omschrijven als
bluesrock met uiteraard de
nodige trekjes jazz. zoals u
weet tegenwoordig hele
maal in. De heren Palmer,
Crane en Graham spelen
[melijk eigei
Tocl
i de
composities van dit drietai
het hoogtepunt op de elpee
.Atomic Rooster", maar
John MayalVs ..Broken
wings", zoals bekend een
Daarnaast moet de Crane-
compositie „Winter" ge
noemd worden als tweede
piek van de plaat. In dit
nummer gaat Atomic op de
hele gevoelige toer met cel
loklanken, fluitwerk en,
een unicum in de pop,
klokkenspel (zo'n rek met
van die pijpen die met een
hamer bespeeld moeten
worden). Het klinkt alle
maal heel lekker en het
swingt behoorlijk. Jazz
rock. op zijn tijd wal klas
sieke invloeden, mijn liefje
wat wil je nog meer. (Fon-
6369 001).
Philips behoeft geen spijt te heb
ben van het stichten van het
label Vertigo eind vorig jaar,
want de tot op heden op dit label
verschenen platen mochten bijna
zonder uitzondering rekenen op
een goede ontvangst bij pers en
publiek. Denk maar eens aan
„Valentyne Suite" van Collos-
seum. Rod Stewarts ..Raincoat",
Juicy Lucy, Balck Sabbath enz.
Vorige week kwamen er maar
liefst zeven nieuwe elpees op de
markt tezamen vormend het der
de Vertigopakket. In het Verti-
gocredo staat de progressiviteit
op de eerste plaats en die Is dan
ook rpimfchpots voorbanden in de
De wat conservatievere poplief
hebber hoeft overigens niet te
wanhopen, want de totaalsound
platen is bepaald rustiger dan
tegenwoordig gebruikelijk in de
pop. Veel lawaai wordt trouwens
maar al te vaak versleten voor
progressiviteit. Zo staat op de
langspelers van Magna Carta en
Fairfield Parlour de tekstbehan
deling primair, meestal juist een
onderdeel dat ten onder gaat in
de kakofonie.
Magna Carta toont op ..Seasons"
een sterke verbondenheid met de
natuur. Op deze plaat rijgt het
drietal Simpson, Tranter en Stu
art prachtige teksten aaneen tot
een middeleeuws aandoend
klankgedicht. De Instrumentale
behandeling van de nummers is
dienovereenkomstig. Magna Carta
maakt geen of nauwelijks ge
bruik van de grote elektronische
mogelijkheden van deze tijd, het
geen in hun conceptie geen gemis
mag heten. Het pure akoestische
werk dus, hier en daar aangevuld
met cello en'1 of fluit. De teksten
van de nummers staan in
de binnenkant van de hóes
afgedrukt., zodat een optimaal
genoegen is verzekerd. Engeland
mag dan het meest vooruitstrë-
vende land van Europa heten,
deze en vele andere schijven
(Fairporl. The Johnstons) tonen
aan dat de Britse jeugd de mu
ziek van haar voorvaderen nog
immer beschouwt als een onver
vreemdbaar erfdeel.
De nostalgie overheerst trouwens
ook op ..From home to home" van
Fairfield Parlour, zi.i het dat de
verklanking eigentijdser is dan
die van Magna Carta. Het ge
bruik van elektrisch versterkte
instrumenten wordt niet ge
schuwd. maar ook niet overdre
ven. Men zou hier kunnen spre-
Bob Downes
ken van een goed gedoseerd ge
bruik van de elektriek, waarbij
de zuivere sfeer van de nummers
niet wordt aangetast. De teksten
van Peter Daltrey (eveneens af
gedrukt aan de binnenkant van
de hoes) ademen hier en daar een
wat macabere sfeer (in het num
mer ..Emily" bijvoorbeeld). Op
zijn tijd laat Daltrey zich echter
ook verleiden tot schitterende
zinnen als. „On the. beach of your
smile I am sand" of „In the cage
of your love 1 fly". Een heel
aparte plaat die hopelijk veel
response krijgt.
Gracious zoekt net op degelijk-
namige elpee meei ln de muziek
dan in de tekst. Hoewel de hoes
zes titels aangeeft kan men oeter
spreken van een met talloze mu-
zikaal-humoristlsche vondate.i
doorspekt geheel. Zo komen we
„Hey Jude' van The Beatles te
gen en vele op de piano uitge
voerde klassieke loopjes. Een in
teressant produkt.
Het heavy-element in het Verti
gopakket wordt vertegenwoor
digd door saxofonist Bob Downes
en zijn orkest en door de uit vijf
man bestaande groep Uriah Heep.
Downes toont zich een van de
betere Britse pop-jazzblazei s Om
echtei ..Electric Church" op prijs
te stellen moet men wel een lief
hebben van de free jazz zijn. De
sound van Uriah Heep is wat
gewoontjes. Veel zwaar gltaar-
werk en 6tereoliep gezang. De
Vertigolijst wordt gecompleteerd
door twee platen van de groepen
May Blitz *n Affinity.
De grote man van de soul-rock is
beslist drummer Buddy Miles.
Met zijn negen man sterke for
matie, waarbij een kopersectie
van vijf man, vergast hij de pla-
tenwereld van tijd tot tijd op
uiterst dynamische elpees. Enige
tijd geleden verscheen er weer
zo'n Buddy Miles-produkt met
enerzijds heavy-rocknummers en
anderzijds zeer sterk door de
soul beïnvloede nummers. Tot de
laatste categorie behoort op „Elec
tric Church" (de naam van het
onderhavige maaksel) de niet zo
bekende Otis Redding-compositie
„Cigarettes and Coffee". En ook
in „Wrap it up" van het duo
Hayes en Porter herleeft het op
sterven liggende soul-idioorn. In
andere nummers daarentegen do
mineren zwarte gitaarklanken
aangevuld met ritmische roffels
van maestro Miles en schetteren
de uithalen van de Electric-fan
fare. Slim bekeken die mengeling
van soul en rock, want daardoor
wint de plaat, zeker aan response
(Mercury 134-211 MCY).
Precies, wen jaai geleden begon
voor jazzfluitist Chris Hinze de
victorie met de succesvolle elpee
„Telemann-My way". Deze plaat
met thema.'s van de klassieke com
ponist Telemann txok terecht nogal
wat aandacht, omdat de wijze
waarop Hinze deze muziek had
omgewerkt tot pure jazz een groot
talent verried. Uiteraard kon een
tweede elpee niet uitblijven- An
tonio Vivaldi, componist van onder
andere „De vier jaargetijden",
werd het volgende „slachtoffer"
van Chris Hinze's inventieve brein.
Het knappe van ..Telemann-My
way" en „Vivat Vivaldi" zit hem
in het handhaven van de klassieke
sfeer, terwijl 't geheel toch de pan
uitswingt. Daar is toch echt wel
wat kunde voor nodig en die bezit
Hlnzo in hdge mate Hoe gewetens
vol Hinze zijn taak opvat blijkt wel
uit het feit dat hij over enige tijd
weer naar Amerika vertrekt om
zijn studie aan The Berklee School
of Music te vervolgen Binnenkort
hoper. wij terug te komen op de
allernieuwste langspele: ..Stoned
Flute", van deze n Den Haag
woonachtige fluittis'
CBS S 44D51
Na het beluisteren van de
nieuwe Fairport Convention
elpee „Full House" valt
een licht gevoel van teleur
stelling niet te onderdruk
ken. Zangeres Sandy
Denny heeft immers na de
realisatie van de langspeler
„Liege Lief" de groep
verlaten en haar carrière
voortgezet bij „Forthering-
gay". Oprechte minnaars
van de subtiele volksklan
ken van de vorige Fairporl-
elpees welen maar al te
goed dat het geweldige ta
lent van Sandy nauwelijks
te vervangen is.
Haar gevoelige ballades
maakten het luisteren naar
Fairport tot een ongekende
belevenis. En als men dan
een elpee krijgt voorge
schoteld zonder Sandy is
het toch wel even wennen.
Het geheel valt het beste te
vergelijken met Feijenoord
zonder de onverwoestbare
Coen Moulijn.
Enfin. genoeg gemord,
want Fairport-nieuwe
brengt het er uiteindelijk
niet slecht van af op „Full
House". Vooral het ope
ningsnummer „Walk
while" is van klasse. Over
de instrumentale kwalitei
ten van de Fairport jongens
is in het verleden al zo
veel lovends geschreven dat
iedere verdere beschouwinc
hierover bijna overdadig
moet aandoen. Dave Swa
brick blijft voor ons e
van de beste popviolisten
van dit ogenblik. Hij paart
een goed begrip voor
folk-idioom aan een sterke
swing, hetgeen zijn spel
bijna uniek doet klinken
De overige leden van Fair
port vullen hem hierbij
goed aan. Compliment
apart voor het melodieuze
bassen van nieuweling Dav
Pegg. Een goede plaat,
al blijft het doodzonde dat
Sandy Denny de groep
heeft verlaten (IPLS
9130).
Donovan Leitch, kortweg Donovan genaamd, heeft in het
verleden al heel wat hits gescoord met nummers als
„Mellow Yellow", „Hurdy Gurdy man". Sunshine
superman", „There is a mountain", Jennifer Juniper", enz
Na al deze successen is het xcat stiller geworden rond de
Britse volkszanger. Het praktisch non-stop frequenteren
van de hitparade is er echt niet meer b\j, hetgeen overigens
nier wil zeggen, dat Donovan uitgeboerd is. Zeker niet,
want enige tyd geleden verscheen er een nieuwe elpee.
Open road" genaamd, waarop men een nog immer
intelligente Donovan kan beluisteren. Het lijkt er zelfs op.
dat de verminderde produktiviteit de creativiteit ten goede
is gekomen. De teksten van de twaalf nummers blinken
stuk voor stuk uit door hun ironische enlof sarcastische
strekking. Een nummer als „Joe Bean's theme" is
bekoorlijke persiflage op het Braziliaanse fluisteridü
en in „Poke at the pope" wordt het Vaticaan op de korrel
genomen. Een opvolger voor de in de aanhef genoer.
zit er, volgens onze bescheiden mening, overigens
He is duidelijk dat Donovan minder commercieel
werken, hetgeen hij zich, dank zij die voormalige su
zeker kan veroorloven Een plaat voor de intelligente
popper op het Epic-label nr. 26278.
DISCORUBRIEK
door CHARLES BELS
Meestal is het zo dat een profeet in eigen land niel
geëerd wordt, maar in het geval van altsaxofonist FauSto
Papetti is het juist andersom. Nu willen wfj deze Italiaan
niet meteen verheffen in de profetenstand. want daarvoor
is zijn sound te behoudend en een profeet is en blijft toch
zoiets als een verlichte geest. Het is overigens een feit dal
Papetti buiten Italië nauwelijks erkend wordt als een
de betere muziekinakers voor de gemiddelde smaak. On
der het laatste verstaan we muziek voor jong en oud. een
heel grote categorie die onder anderen door mensen ah
James Last en Jo Ment zo handig bewerkt wordt. In dil
rijtje smaakmakers hoort zeker ook zoetgevooisde Fauslo
thuis. Met zijn gladde saglissandi heeft hij tenminste in d(
Romaanse dreven nogal succes en niet ten onrechte. De bravi
Papetti tovert namelijk heerlijke after-the-midnight-hour-
muziek uit zijn sax. Wie het niet geloven wil moet i
eens „The best of Fausto" aanschaffen, waarop men
evergreens van het zuiverste water vindt. „Georgia or
mind" bijvoorbeeld. Erroll Garners „Misty". „Summertl-1
me". „Stardust". „Over the rainbow" en ga zo maar do
Erg square-muziek misschien, echter «vel erg relaxed
dat is een waardevol iets In deze overspannen tl,
(Duriuir B 5P01)
De fluit was in de periode
van de cooljazz (zo'n jaar
of vijftien a twintig gele
den) een bijzonder geliefd
instrument. Grote namen
uit die tijd zijn Frank
Wess, Bud Shank en Herbie
Mann. Van dit drietal is,
zover wij weten, slechts
Mann nog werkzaam in de
jazz. Bud Shank daarente
gen is helemaal de kant
van de lichte muze opge
gaan en waar Wess geble
ven is kunnen wij slechts
gissen. Degenen die denken
op de elpee ,,Bud Shank-1
The modern Jazz" oud' f
herinneringen op te
nen halen komen overigens I
bedrogen uit. Niet dat hei I
spel van Shank een afganp|
is. daarvoor heeft hij teveel
techniek, maar meer omdol
de door de .itel gesiipccl
reerde cooljazzmuziekjesm
achterwege blijven. VooiT
de mensen die niet op
hoogte zijn van Shanks I
voorgeschiedenis zal der'P
plaat beslist gemakkelijker
de Shankliefhebbers-oude I
sfijl. Dezen zullen toch wel I
moeite hebben met de
commercialiseerde Shank.
die het helemaal gooit or
de zwijmeltoer met fluiste
rende fluit en ruisende vio
len. (Joker SM 3036).
