ECHT
voorzn
AP
PAUL VAN VLIET:
„Om met Bram
te spreken: gewoon het
absolute einde. Oehhh"
Ik laat mij niet in een vakje stoppen"
p t
Veel kritiek op
festival van Venetië
JAZZFLUITIST CHRIS HINZE:
O WOENSDAG 2 SEPTEMBER 1970
LEIDSE COURANT
PAGINA II
J&tg<mboek voor hippe
en andere Vogels
JBram alias; P<xuKVliet
A,W.SfithoH -1kten- 1070
Bram uit het alternatieve tentenkamp: „Recht voor de raap. Dat is al te gek joh".
DEN HAAG. Rascommunard
Bram uit het alternatieve tenten
kamp, Bram van „wham", „hip
zonder kop" en „recht voor de
raap", heeft nu ook kans gezien
om met zijn grollen door te drin
gen tot het establishment van de
vaderlandse platenindustrie. Per
soonlijk acht hij dat een ijzer-
sterke. Een erge goeie vindt hij
zelf. Eén van de beste. En dat
wilde hij gistermiddag ook met
alle liefde komen vertellen in het
Haagse theater PePijn.
Bram, die toch in Den Haag moest
*ijn om nieuwe ritsen voor de slaap
zakken te kopen (..dat krijg je van al
die in's and out's) was eerst bij het
ministerie geweest, waar een ambte
naar hem vertelde, dat hij jammerlijk
abuis was en dat hij voor slaapzakken
ergens anders het groezelige oor te
luisteren moest leggen. Waarop Bram
uitriep: „Wat maak je me nou man?
Wat vertel Je me nóu? Het hele ge
bouw hier zit vol met ouwe slaapzak-
In Pepijn viel Bram met de neus in
de boter, want daar kreeg „de beken
de Haagse mafkikker Jaap van Vliet
juist het eerste exemplaar van zijn
nieuwe langspeelplaat". Om de verni-
sage compleet te maken sprong Bram
met hemd en hoofdband ook maar op
het toneel om het bij eengestroomde
incrowdvolkje zijn visie op het Dam-
gebeuren in Amsterdam te geven.
Bram is van oordeel, dat Samkalden
geen potentiële Damkampioen is. „Die
man heeft natuurlijk een hint gekre
gen van de plaatselijke VW. Zo van:
,,Sam, het toeristenseizoen loopt af en
we hebben nog behoefte aan een
stuntje, een trekkertje". Toen dacht
Sam: „wacht effe, ik heb nog een oud
idee van Van Hall liggen".
IJzersterk
Wat die langspeelplaat „Een avond
aan zee met Paul van Vliet" betreft:
een belangrijk deel daarvan wordt
volgepraat door een ijzersterke Bram,
die zijn avonturen uit het tentenkamp
vertelt. Dit met loyale toestemming
van Paul van Vliet, die Bram vorig
jaar in zijn OPUS 4 de geest heeft
gegeven. Bram is moeiteloos uitge
groeid tot de grote steunpilaar van
theater PePijn en sinds de succesvolle
theaterspektakels van Paul van Vliet
in de Scheveningse Kurzaal heeft hij
daarbij ook nog de status van natio
nale figuur gekregen.
Het is duidelijk: Bram maakt het.
Voor zichzelf en voor zijn geestelijke
vader Paul van Vliet. Bram is het
symbool van de opzienbarende meta
morfose, die Van Vliet de laatste
twaalf maanden heeft ondergaan. Van
keurige Haagse cabaretier in de nette
smoking van de Haagse maatkleerma-
ker is hij uitgegroeid tot een artistie
ke volksmenner, die menigten be
zweert en smeuige meezingers bij
voorkeur in zalen met meer dan 1200
stoelen stampt. Die spectaculaire ver
andering is ook hoorbaar op Van
Vliets nieuwe, kostelijke langspeel
plaat, waar de echo's van 't Scheve-
nings binnengebeuren licht doorpekeld
de groeven uitspringen. Gesteund door
een gul publiek en opgezweept door
een voortreffelijk orkest onder leiding
van de vaste PePijnvleugeladjudant
Rob van Kreeveld speelt Paul van
Vliet ruim een uur de op zijn lijf
gesneden rol van de grote magiër, die
onder de kleurige dekmantel van
Bram zijn definitief hoogtepunt be
reikt. Terecht schrijft producer Gerrit
den Braber op de met veel foto's
verluchte platenhoes: „het was om
met Bram uit de commune te zeggen:
„gewoon het absolute einde oehhh".
Sinds Scheveningen staat voor mij
vast, dat Paul van Vliet wordt be
mind. De oude toneelmeester van het
Kurhaus zei het al: „Ik ken de arties
ten meneer. Ik heb ze hier allemaal
gehad. De grootsten van de wereld.
Het typische is, dat artiesten van de
bovenste plank ook altijd vriendelijk
zijn en geen kapsones hebben. Paul
Op de rug van Bram is Paul van
van Vliet nu definitief in de
branding van het vaderlandse
amusement terecht gekomen.
Het is een mening uit het vak, die
van harte gedeeld wordt door de
Haagse haringhandelaar Bram, die
het echtpaar Van Vliet onder zijn
clientèle heeft. ..Een geweldig mens
meneer, geen kouwe drukte. Altijd
tijd voor een haring en een praatje'*.
Het is een mening, die zeker ook
gedeeld wordt door mensen, die de
nieuwe langspeelplaat van Van Vliet
op hun draaitafel leggen. Ook zij zul
len na een uur verrast uitroepen: „Dit
is een openbaring".
ELPEE BRENGT
ZILTE INSTUIF
RECHT VOOR
ZIJN RAAP
Bram is ondertussen nog een stap
verder gegaan en heeft zijn „recht
voor de raap" ook uitgeleend aan de
uitgeverij Sijthoff in Leiden, die een
jargonboek voor hippe en andere vo
gels op de markt heeft geworpen. In
de voorpubliciteit werd de indruk ge
wekt, dat het boekje berstens vol zou
zitten met saillante uitwerpselen van
Bram en zijn vaste mafkikker Paul
van Vliet, maar dat blijkt achteraf
een commerciële misvatting te zijn
geweest. Bram is alleen de dunne
vlag, die de lading dekt. Een foto op
bijgedragen. Daarin zegt hij: „Dit
te gek joh. Boekje met hippe woord
jes. Weten ze veel. Is meer kip zonder
kop. Ik sta op de cover. Dat is het
helemaal. Publicity weet je wel. Te
gek joh. Bram in de boekwinkel. Is
het voor een cadeautje? Ja. dus laat
het prijsje maar zitten juffrouw. U
kan het ook nog net leesbaar uitgom-
men. En dan gewoon geven, weet je
wel. Hier is Bram in zilver en roze
voor vier gulden en negentig cent.
Gisteren heb ik weer een foto laten
maken, helemaal opgeblazen, met bol
le wangen, weet je wel. Voor de cover
van de Dikke van Dalen. Ja joh, een
goeie grap is nooit weg".
De hippe Bramfans, die „Recht voor
de raap" kopen in de stellige overtui
ging, dat het bol staat van de goeie
grappen, komen ondertussen nauwe
lijks aan hun trekken. Wat samenstel
ler Rouke G. Broersma heeft bezield
is een groot raadsel, maar misschien
weet de uitgever er meer van. Bram
zei het gisteren trouwens zelf al; „Ik
kom er nauwelijks in voor, maar wat
geeft dat. Ik ben van de royalty
family en de rest is silence".
VENETIc Een aantal critici is var
oordeel dat het filmfestival van Venetië,
dat gisteravond is geëindigd, een mis
lukking is geweest. Sommigen wensen
dat de directeur van dit 31ste festival
moet verdwijnen, en dat een (Italiaan
se) parlenmentaire commissie het ge
heel eens moet gaan doorlichten. Men
had onder meer kritiek op de directeur
Ernesto Laura, de vroegere filmcriticus
van het dagblad van het Vaticaan, l'os-
servatore romano, omdat deze liet ver
tonen van werk van middelmatige kwa
liteit had toegestaan.
Werken Brancusi
in Den Haag
DEN HAAG 25 van de ruim 50
werken, die de komende maanden op de
Brancusi-tentoonstelling geëxposeerd
worden, zijn intussen in Den Haag ge
arriveerd. Zij kwamen met een speciaal
transport van de Roemeense regering
per trailer uit de Roemeense hoofdstad
Boekarest. Het transport staat onder
leiding van de Amerikaanse Brancusi-
deskundige M. Riley, die medewerker is
van het Guggcnheimmuseum in New
York. De heer Riley verzorgde indertijd
eveneens de transporten van de vorig
jaar in Amerika en dit jaar in Boeka
rest gehouden Brancusi-exposities. De
Amerikaanse deskundige kwam naar
Den Haag om er op toe te zien, dat het
uit- en inpakken van de werken met de
grootste zorg gebeurt. De heer Riley zal
eveneens aanwezig zijn bij de aankomst
van werken uit de Franse en Ameri
kaanse musea en particuliere verzame
lingen, welke in de loop van de volgen
de week per vliegtuig zullen arriveren.
De opening geschiedt op 18 september.
Enige leden van de club van filmcri
tici waren van oordeel, hetgeen zijn
wereldkundig maakten in een commu
nique, dat zij "pijnlijk waren getroffen"
door het bijzonder lage artistieke en
culturele_peil" van het festival. De Itali
aanse minister van vrijetijdsbesteding
en toerisme Matteotti, hield dinsdaga
vond de slotredevoering van het festival
en zei daarbij dingen waaruit ook bleek
hoe hij erover dacht. Hij vond onder
meer dat de lage kwaliteit van de
vertoonde films "een probleem was van
de cinematografie in het algemeen,
waarvan het festival tenslotte een
weerspiegeling was" Kritiek op direc
teur Laura had hij niet en als hij
afwist van de eis dat men wilde dat
deze aftrad, deed hij alsof zijn neus
bloedde. Er zijn op het festival 17 films
officieel uitgebracht. Slechts een paar
kregen een goede kritiek. De meester
werden betiteld als "vervelend" of
"technisch ongerijmd". Dit was het
tweede festival dat onder leiding van
Laura stond en tevens het tweede
waarbij geen officiële prijs werd uitge
reikt. Ernesto Laura had verleden jaar
besloten dat er geen "gouden leeuwen"
meer beschikbaar zouden worden ge
steld nadat van linkse zijde met veel
misbaar te kennen was gegeven dat de
prijs aan de makers van films van hoge
kwaliteit was onthouden, dat hier spra
ke was van regelrechte discrlminatie.De
Italiaanse vereniging van filmrecensen
ten gaf wel een prijs aan Federico
Fellini's t.v.-film „De Clowns". Dc Ve-
netiaanse journalisten hebben hun Pasi-
netti prijs toegekend aan de Amerri-
kaanse film "Wanda" van Barbara Lo
den.Tot slot van de biennale van Vene
tië is de Amerikaanse acteur en regis
seur Orson Welles uitgeroepen tot
"meester van de cinema 1970". De on
derscheiding was bedoeld voor het hele
oeuvre van Welles. Omdat hijzelf niet
aanwezig was, werd de onderscheiding
namens hem in ontvangst genoemen
door de Italiaanse actrice Alida Valli.
(Van
jazzmedewerker)
DEN HAAG Dc Haagse fluitist Chris Hinze (32) heeft sinds korte tjjd de wind
in de zeilen gekregen. Producers uit de grammofoonplatenindustrie, machtige
mannen in het wereldje van radio en televisie etc. hebben zjjn talent ontdekt,
of liever erkend. Wie dan ook een afspraak maken wil met deze tengere en
typische muzikant moet wel enig geduld bezitten, want hi) is een druk bezet
man geworden. In z\jn snelle wagen rijdt hij van opnamestudio naar een Bühne
ergens in Nederland of daarbuiten, voert gesprekken omtrent komende tournees
voor de tweede helft van volgend jaar en strijkt dan amechtig even neer in de
Haagse Beukstraat om vrouw Annemarie en kind te groeten. Tournees voor
volgend jaar? Jawel, want eerst vliegt hij naar Amerika om een tweede jaar
te studeren aan de Bcrklee School of Music te Boston, betgeen wordt mogelijk
gemaakt via een studiebeurs van C.R-M.
„Voor de tweede maal", vertelt Chris
Hinze ons „ga ik naar Boston omdat
aan deze school de studiemogelijkhe
den zo enorm groot zijn. Men for
meert daar uit de ruim duizend leer
lingen big-bands, grotere formaties en
combo's om langs deze weg praktisch
alle facetten in het vak onder de knie
te krijgen. Niet alleen de beheersing
van het instrument, doch vooral het
componeren, arrangeren en het schrij
ven van volledige partituren wordt
hier grondig geleerd. Dit is voor mijn
toekomstplannen noodzakelijk, want
ik kan er moeilijk tegen, wanneer
men mij in een vakje zou stoppen.
Daarom ben ik erg blij met deze
beurs, omdat ik nu een all-round-
opleiding kan volgen waardoor ik
straks zal kunnen doen waar ik zin in
heb. Altijd studio-arrangementen
schrijven of, zoals vroeger toen ik als
pianist en organist werkzaam was,
elke avond je partijtje spelen in één
of ander orkest, zou mij stapelgek
maken. Ik heb dit vanaf mijn twintig
ste jaar gedaan, doch ineens kon ik
deze leefwijze niet meer aan".
Hij strijkt het zwarte lange haar in
de plooi en formuleert op ons verzoek
wat hij nu precies wil. „Wat ik nu wil
en altijd gewild heb zie je nu gebeu
ren, namelijk muziek creëren waar ik
zelf volledig achter sta, muziek waar
in mijn gevoelens en ideeën tot uiting
komen. Indertijd bewonderde ik de
speltrant en techniek van Frank Wess,
een groot fluitist en een goed jazzmu
sicus. Ik kocht een fluit en studeerde
in de schaarse vrije uren die ik toen
had als beroepspianist, thuis om dit
instrument te leren beheersen. Twee
jaar heeft dit geduurd en daarna heb
ik mijn fluitstudie voltooid op het
Koninklijk Conservatorium in Den
Haag, waar ik les kreeg van Frans
Fester. Naar aanleiding van de goede
resultaten die ik behaalde werd mij
een studiebeurs toegekend. Als fluitist
ben ik in feite begonnen bij het trio
van bassist Dick v. d. Capellen, waar
mede ik onder andere de l.p. „The
present is past" heb gemaakt Vier
jaar ben ik bij Dick gebleven, doch ik
vond hierin uiteindelijk toch geen vol
doening. Als solist werkte ik ook nog
mede aan de opname van Boy's Big
Band „Finch eye", benevens een plaat
met pianist Cecyl Taylor. Drie jaar
geleden ben ik begonnen met een
eigen groep, die met Peter Ypma en
Rob Langereis eigenlijk pas goed van
de grond kwam".
Victorie in Montreux
Er is in het leven van de rusteloze
Chris Hinze een duidelijk keerpunt
aan te wijzen: het jazzfestival in
Montreux dat in juni van dit jaar
werd gehouden. Hier werd hem door
de Internationale pers een solisten-
prijs toegekend. De groep werd dooi
de NOS afgevaardigd als Nederlandse
vertegenwoordiging. Hij zegt hierover
het volgende: „Die persprijs heeft mij
veel werk bezorgd. Je bent ineens
bekend en daar heb ik gebruik van
gemaakt. Voor concerten, plaatopna
men of werken voor de televisie stel
ik mijn eisen. Die zijn beslist niet
buitensporig, doch ik moet kunnen
musiceren zoals ik dat zelf wil en met
eigen arrangementen. Aanvankelijk
gaf dat moeilijkheden maar nu schikt
men zich daarin. Voor de TROS-tv is
een programma Stoned Flute (ge
noemd naar mijn l.p.) opgenomen en
een Vivaldiprogramma. Door ge
sprekken met John Vis van C.B.S. is
namelijk het idee ontstaan om Barok
muziek te koppelen aan ons eigen
idioom. Deze combinatie is succesvol
gebleken. De N.C.R.V. maakte met ons
een programma Bamboo-feelings,
waarin ik bamboefluit speel. Dit is
ook de titel van mijn nieuwe single
die dezer dagen zal verschijnen. Ik
ben zeer benieuwd hoe de tienerjeugd
hierop zal reageren, omdat in deze
opname het beatritme is verwerkt,
vermengd met geluidseffecten. Ook
voor de radio heb ik nu veel werk. En
op 11 september kom ik in de Vuist
van Willem Duys. Daarna ga ik naar
Amerika. Maar ditmaal gaan vrouw
en kind mee. Zonder hen is het prak
tisch niet te doen".
Is jazz werkelijk dood?
Zijn levendig enthousiasme en een
niet aflatend zoeken naar nieuwe mo
gelijkheden in dit genre deed ons de
vraag stellen of de jazzmuziek nu
werkelijk wel zo dood is als somslijds
wordt gezegd. „Belachelijk". zegt
Chris Hinze resoluut. „Er is tijdens
die roemruchte televisieuitzending
omtrent jazzmuziek, nu enige tijd ge
leden, ook iets dergelijks beweerd.
Doch iets constructiefs kmam er niet
uit. Doodzonde van de dure zendtijd.
De kwestie is wat men er voor wil
doen. Vast werk voor radio en t.v. of
in de studio, dan wel je volledig
inzetten om jazz te willen spelen. Nu
zit ik „in de lift", maar dat is pas van
de laatste tijd. Voorheen had ik het
ook niet breed. Voorts zijn er voldoen
de mogelijkheden in deze muziek te
vinden, waarin je voldoening kunt
vinden. Dixielandjazz bijvoorbeeld
trekt me beslist niet meer, wat niet
wil zeggen dat deze stijl niet goed
meer zou zijn. Daarom heb ik een
andere opzet gezocht en gevonden.
Misschien klinkt het vreemd maar
mijn composities schrijf ik in zoals
ik dat zelf noem chaos en anti-cha-
os. Het eerste systeem omvat een to
taal vrije speltrant voor mijn musici
vermengd met een vrije melodie voor
fluit. Anti-chaos wil zeggen dat een
bepaald tempo wordt gehanteerd, bij
voorbeeld het beatritme, dat echter in
de soli kan worden gewijzigd. Boven
dien produceer ik geluidseffecten door
middel van elektronische apparatuur.
Slechts de basisthema's in de vertol
king heb ik op papier gezet. Voor dit
soort muziek heb je musici nodig die
praktisch alles kunnen spelen. De
hoofdzaak is dat men mij begrijpt, da'
men mijn bedoelingen kan verklan
ken. Ik meen dat ik die mensen ge
vonden heb. Mijn bassist Roger Coke
bijvoorbeeld doet met zijn instrument
wat hij wil. Hij bezit een verbazende
techniek en is werkelijk ongeloof
waardig muzikaal. Roger komt uit
Amerika en is daar als jazzsolist op
getreden met hèt Chicago Symphonic
Orchestra. Ivan Krill studeerde aar
dezelfde school in Boston U.S.A. Ook
hij denkt in hetzelfde idioom als ik
En dan pianist Henk Alkema ja
da's een Nederlander waarmede i'
bijzonder fijn kan werken. Hij heef
grote kwaliteiten als pianist, ma:
ook als collega. Met deze formatie ka
ik nu eindelijk de muziek brengen d'
mij al zo lang voor ogen heeft ge
staan." Een aardige anekdote kwa
ons nog ter ore, een gebeurtenis, dii
zich in een studio voltrok. Een musi
cus beluisterde een opname van Chris
Hinze, doch wist niet wie de uitvoe
renden waren. Hij verzuchtte: „Wat
jammer toch dat wij in Nederland
zulke fluitisten niet hebben
