DE MAGISCHE NAALD
PARIJSE SCHOEN GEEN
BLOK MEER AAN BEEN
Indiaantje
spelen
Als een kind
alleen staat,
kun je niet
zeggen:
„STOP MET
DIE DRUGS"
Wat kun je
er tegenover
stellen
NEEM DIT,
EN WEES
GELUKKIG
We vergeten
dat jong zijn
ook betekent:
kwetsbaar zijn
X'
Mary Wells is 23, getrouwd en
heeft een zoontje van drie jaar,
Rueben. Ze gebruikt geen
make-up, en haar zachte brui
ne haar en haar gekleurde kle
ding geven haar het aanzien
van een vriendelijke zigeune
rin. Mary begon peppillen te
gebruiken toen ze 14 was,
heeft tweemaal geprobeerd
zich van het leven te beroven,
begon heroïne te gebruiken
toen ze 17 was, en deed twee-
eneenhalf jaar niets anders dan
zich inspuiten, in slaap vallen,
wakker worden, naar de
apotheek gaan, zich ziek en
misselijk voelen en steeds
magerder en zwakker worden.
Het antwoord op de vraag
waarom men begint drugs te
gebruiken, is volgens haar
voornamelijk gelegen in het
feit dat men zich geïsoleerd
voelt.
„Tegenwoordig hebben de jonge men
sen zoveel, zoveel vrijheid en je mag
het zelf maar uitzoeken. Ik wilde dat
iemand toezicht op mij had gehouden,
alleen kon ik er eenvoudig niet tegen
op".
Mary's vader stierf toen zij acht jaar
Was en haar moeder was lange tijd
ziek voordat ook zij stierf. De dood
van haar moeder heeft haar een hoop
gedaan, ze zegt dat ze zich schuldig
voelde, dat ze er zich van bewust was
dat haar moeder stervende was maar
dat ze niet in slaat was vriendelijk
voor haar te zijn. Amphetaminen
zorgden ervoor dat Mary zich beter,
opgewekt voelde, dat ze beter in staat
was met mensen om te gaan, de hete
nacht op en bij hen te blijven.
„Je denkt altijd dat het je zal helpen
onder de mensen te zijn, en als je niet
veel zelfvertrouwen hebt, zorgt het
gevoel dat je drugs gebruikt hebt
ervoor dat je je meer voelt, een soort
anti-heldgevoel. De moeilijkheid is
dat, als je je erzelf toe zou kunnen
brengen iemand iets over drugs te
vragen, je weet dat ze allemaal zullen
zeggen: ze zijn slecht voor je en
daarmee moet je het dan maar doen.
Ik denk dat als iemand me objectief
voorgelicht had, zonder te gaan mora
liseren, ik geluisterd zou hebben,
maar die iemand was er niet".
Gereserveerd
„Ik stond gereserveerd tegenover he
roïne. hoewel ik, lang voordat ik mij
zelf begon in te spuiten, mijzelf al als
iemand zag die drugs gebruikte. Ik
liep altijd rond te vertellen dat ik
nooit de spuit zou gebruiken, ik heb
iemand gezien die zichzelf altijd in
spoot, en hij zag er verschrikkelijk
uit. Ik denk dat ik in werkelijkheid
om hulp vroeg, vroeg om me tegen te
houden, maar je kunt niet openlijk
om hulp vragen. Je vraagt het op een
vreemde manier, en je verwerpt de
mensen. Leiders, leraren, volwassenen
ach als een kind zich beestachtig ge
draagt is het misschien voor hen wel
moeilijk hiilp te willen bieden."
Uiteindelijk. onvermijdelijk, heeft
Mary heroïne geprobeerd. De eerste
paar keer maakte het haar misselijk,
maar ze hield vol. „Het verschrikke
lijke van heroïne is dat het werkt. Als
een deken sluit het je helemaal af. In
feite zijn al je problemen tot één
probleem teruggebracht - hoe je aan
het spul moet komen en het in te
nemen. Ook al heb je het koud, heb je
honger, geen plaats om te slapen,
geen geld, het hindert allemaal niet
meer. Gewoonlijk spoot ik me in, keek
naar mijn voeten en dat was het dan.
De vijf minuten na een inspuiting was
de enige keer op een dag dat ik de
energie had iets op te pakken of een
kop thee te gaan halen, je realiseert
je niet eens dat je eraan verslaafd
bent, totdat je op een dag het spul
nietmeer krijgen kan en dan, oef.
Een néus die je steeds moet snuiten,
maagkrampen, misselijkheid."
Als ervaren druggebruikster weet
Marv dat het beeld van de „pusher",
de persoon die ie tot het gebruik van
verdovende middelen aanzet, mislei
dend is. Zij zijn, volgens haar, bijna
altiid ook verslaafden, en als iemand
heroïne gebruikt is het logisch dat ze
het met jou delen. „De meeste mensen
zeggen de eerste keer nee als je ze
vraagt jou ook wat te geven. Dan
begin je echt druk uit te oefenen, en
dan beginnen ze te denken, ach, ik
kan hel ze net zo goed wel geven,
war hel is duidelijk dat ze het toch
wel agens anders vandaan halen als
ri '>v
LSD-gebruikers komen tot zg. kosmische gevoelens. Ze zijn hier in beeld gebracht door Liliane Lijn in de
vorm van glazen bollen die in Londen werden tentoongesteld. Heel wat kijkers geven toe dat de bollen
hun een zelfde soort psychedelische gevoelens gaven als LSD.
(Foto Wereldgezondheidsorganisatie)
ze het nodig hebben. Ik kende een
jongen die elke dag kwam vragen
„geef,me wat, geef me wat", ik wilde
het niet, deels omdat ik dacht dat het
verkeerd was en deels omdat ik het
voor mezelf wilde houden. Maar ik
wist dat hij het uiteindelijk toch wel
zou krijgen, en dat deed hij dan
Toen ze 19 was, is Mary getrouwd. Zij
en haar echtgenoot waren toen beide
verslaafd, maar het was, volgens haar,
het huwelijk dat hen gered heeft. „Hij
was veel sterker dan ik. Uiteindelijk
bracht hij me ertoe om naar een
dokter te gaan, anders zou ik nooit
gegaan zijn. Hij gaf me physeptone,
een middel dat onthoudingsverschijn
selen tegengaat."
Mary is met het
middel precies een jaar later, een
halfjaar na de geboorte van haar
zoon. gestopt en heeft nu al drie en
een halfjaar geen drugs meer aange
raakt. „Heel langzaam begin je het te
vergeten, je begint een leven te leiden
dat niet om 'drugs draait. Op een dag
realiseer je je wat een ellende hel
was om maar steeds naar de apotheek
te moeten en dan ben je bijna in
Nu brengt Mary drie dagen per week
in de kliniek door, doet mee aan de
groepsdiscussies, houdt lezingen, helpt
de mensen die hulp nodig hebben.
„Als een kind alleen staat, kun je niet
zeggen: stop met die drugs - wat kun
je er tegenover stellen? Ik neem vaak
mensen mee naar huis die er werkelijk
slecht uitzien. We doen niets, we ge
ven ze eten, proberen hen een beetje
af te remmen. Ik geloof dat alles
erom draait of je om die mensen
geeft. Maar ik moet oppassen niet
zelfgenoegzaam te worden. Ik weet
dat ik tot de weinigen gelukkigen
behoor".
Het tafereel: een stinkende kelder. Helder, koud licht. Op de vloer
jonge mensen, slachtoffers van drugs. Buiten in de heldere zonne
schijn staan kinderen (natuurlijk onze kinderen), gered door de
wetenschap die wij ze hebben gegeven, dat als je eenmaal met pot
en peppillen begonnen bent, je door moet gaan en dat heroïne dode
lijk is. Dus ruim alle pushers (de mensen die drugs verkopen) uit de
weg, zend brochures naar scholen en binnen afzienbare tijd is het
gebruik van drugs, dank zij onze opvoedingsmethoden en harde recht
spraak, verleden tijd!
Maar zo gemakkelijk is het allemaal
niet. In werkelijkheid wordt degene
die drugs gebruikt ook weer de ver
koper van die middelen, en de bro
chures vertellen je alleen maar wat je
wil weten en wat weten zij er trou
wens van?
Verbijsterd zitten we in onze gemak
kelijke stoel, vol afgrijzen schudden
we ons hoofd. Wat brengt een teena
ger er toe zijn dood tegemoet te ren
nen. niet onder de indruk van onze
goede raad, zonder aandacht te beste
den aan de ellende die we hierdoor
mee moeten maken, zonder aandacht
te besteden aan ons gemoraliseer. Wat
voor niemandsland ligt er tussen de
punt van de naald en de nog onbe
roerde ader?
Als een volwassene de aantrekkings
kracht vaiï verdovende middelen wil
leren begrijpen, moet hij een denk
beeldige sprong terug doen naar zijn
eigen puberteit en (wat nog moeilij
ker is voor ouders die al ruimschoots
van de welvaart genieten) zich de
emotionele spanningen van de jeugd
voorstellen. Het beeld wat men zich
tegenwoordig van de jeugd Vormt is
Kinderen lossen deze problemen op
hun eigen manier op. Ze richten ge
heime genootschappen op. compleet
met tekens én seinen, alleen maar
ontworpen om duidelijk te maken wie
de buitenstaanders zijn. Hoe kunnen
ze ooit te weten komen wie „ons" zijn
V
vaak een kloof die het de ouders
onmogelijk maakt begrip voor de jon
geren te kunnen opbrengen. We wor
den aan alle kanten geconfronteerd
met uitgelaten jongeren, die de we
reld zonodig moeten verbeteren, die
met hun sex le koop lopen, die over
geld beschikken, die er hun eigen
moraal op na houden, en op deze
manier zijn we blind voor één feit:
dat jong zijn ook kwetsbaar zijn bete
kent, dat dingen uit hun verband
worden gertikt, dat men zich zo ge
lukkig kan voelen dat het pijn doel,
dat men zich zo ongelukkig kan voe
len dat het pijn doet.
Jong zijn betekent: willen en niet
weten wat men wil, eindeloos liefheb
ben en mateloos haten, weten dat jij
het beste bent dat ooit gebeurd is en
dat je het ergste bent dat ooit ge
beurd is, en niet weten wie je bent of
waar je bent of waarom je er bent en
tenzij ze een „hen" scheppèn. Waar
ben ik zonder jou?
Vandaaruit gaan ze verder, sluiten
zich bij andere stammen aan de
school, de club, het beroep, het vak.
De druggebruikers vormen ook een
genootschap, een geheim genootschap
met eigen regels, een eigen moraal,
met eigen symbolen en een eigen taal.
Het is een „ons", een illusie van er-
ook-bij-horen in een grote anonieme
wereld. De ene dag is een meisje een
typiste, in haar eigen ogen en in die
van de wereld een keurig meisje.
Maar bijna plotseling kan ze een jun
kie worden, een druggebruiksier. De
jongeren zijn hiervan onder de in
druk, de ouderen spreken er hun af
keuring over uit. Ze weet precies
waar ze staat en wie ze is. Haar tong
spreekt de nieuwe woorden, en elk
woord is de paal van een omheining.
Daarbuiten, buiten haar omsloten we
reld, staan de oningewi.jden en staren
haar aan. Voor deze kinderen is de
plaats waar ze drugs gebruiken geen
stinkende kelder, maar een hen veilig
opsluitende buik., de verkoper en de
koper zijn verbonden in een bloed-
broedersghap die elkaar in opwinding
brengen en elkaar oplossingen voor
problemen suggeren. Wie anders zou
zoveel kunnen doen? Moeder zegt:
flink zijn, leraren zeggen: zorg dat je
je examen haalt, priesters zeggen: bid,
dokters geven versterkende middeltjes
en psychiaters vragen wat jij er zelf
Alleen de vriendelijke buurman in de
kelder neemt'je bij de hand en zegt:
neem dit en wees gelukkig, vergeet je
problemen. En wat hij zegt is waar,
althans voor het ogenblik, ja. voor het
ogenblik. Maar de jeugd kijkt niet
vooruit. Als je 15 bent is een uur een
een ouderdom. De tijd die nog voor je
ligt is eindeloos en wat is de dreiging
van een verloren toekomst vergeleken
mét het geluk van het ogenblik?
De volwassenen zijn geschokt als ze
met drugs te maken krijgen. Welke
nog machtiger geesten kunnen we op
roepen? De belofte van een hypotheek,
een vrouw, kleine voetjes op het zeil?
Geld op de bank. een auto, een goede
baan, «tatus, prestige? Vee] van deze
dingen hebben hem niet kunnen hel
pen. De hypotheek blijkt te zwaar, de
vrouw blijft zeuren, de kinderen zijn
brutaal, de bankrekening vertoont een
debet, het werk is een sleur en succes
is nog steeds vei* weg. Zonder duide
lijke levensfilosofie is vaak het enige
tastbare vooruitzicht dood op afbeta
ling. dood gespreid over 50 jaar, in-
plaats van 5 of 10 jaar.
Dus, bewust van onze eigen onmacht.
be-
wen moord en brand,
paalde figuren de schuld van alles. De
vreselijke grote moeite die men moet
doen om begrip op te kunnen brengen,
te leren, te denken, lief te hebben en
te geven blijkt te veel te zijn en tegen
de tijd dat het kind zichzelf begint le
begrijpen is de tijd om.
Jill Tweedie
Als wij te rade gaan bij drie Parijse grootheden die
internationaal voorop gaan in de schoenenmode:
Vivier, Dior en Andrea, dan hebben wij deze voor
lopers maar te volgen met gelaarsde benen of op
slanke schoenen. Bij zijn Ligne Amazone verklaart
Vivier dat de komende winter geheel aan de laars
zal zijn gewijd Twee variaties zijn karakteristiek:
de zeer nauwsluitende kouslaarzen uit elastische
synthetische grondstof voor overdag, of uit stretch
satijn voor de avond; maar daarnaast de eigenlijke
amazonelaars die niet boven de knie reikt gebogen
en zuiver van lijn is en eveneens elastisch. Overd
worden ze in glanzend materiaal gedragen, croco,
slang, kreukleer, lak, maar ook tweed en suède.
's Avonds overheersen satijn en velours. De voet is
er lang en smal in, de hakhoogte vijf centimeter, chevn
Wat de schoentjes aangaat:
weg met de vierkante neu
zen, ze zijn veel te zwaar!
Weg ook met de absoluut
onmodische metalen garne
ring, De schoen van '71 is
elegant en licht. Wandel
modellen zijn gestrikt of
hebben brede riempjes. La
ge bottines bestaan wel
twei
klimmen tót 5
tegen do avond.
Zonder nu bepaald weer
spits te zijn is de punt toch
fijner afgerond. Ofschoon
avondlaarzen heel nieuw
moeten heten, zullen er
meer voetjes in schoenen
blijven lopen en dansen. Ze
kunnen hoog op de wreef
gesneden zijn, maar daar
tegenover zien we sandalen
die nauwelijks méér bete
kenen dan een zool met
wat linten. Goud en zilver
met een print van reptiel
domineren. Hakken vol
kristalletjes en zilveren
neuzen maken nu en dan
een opvallende garnering
uit
Ook bij Dior (die zekere
banden onderhoudt mei
de meesterschoenindustrie
Jourdan) zijn de leesten
langer geworden en de
punten ovaler. De tijd van
„een blok aan het been"
schijnt voorbij te zijn en
zal in onze herinnering bij
de minirok worden opge
borgen. De reohte hakken
zijn wat slanker en hoger,
5 tot 5'/a cm. In dat geval
zien we bij Dior zelfs crêpe
zolen onder suède modellen.
Overigens is er tussen de
ochtend- en middagschoen
niet veel verschil: het leer
is opzij ingesneden waar
door het in banden over de
voet ligt en wordt om de
enkel gestrikt: een sierlijk
effect dat flatteert bij de
lagere rokzoom. Er is veel
suède (en dat hebben we de
laatste séizoenen juist ge
mist!) in kleuren die varië-
ren van zalmroze tot
pruim, van violet tot mos
groen, en van taupe tol
zwart. Menigmaal is hei
suède gevlochten tol top
punt van zacht gemak.
Voor de avond brengt ook
Dior laarzen, ditmaal van
zijden jersey, waaruit dan
tevens de kleding is ge
maakt. Als tegenstelling
laat hij zijn mannequins
ook wel eens zwart suède
sandalen dragen. Tenslotte
ziet hij veel in crêpe, altijd
passend bij hetgeen lijf en
leden omkleedt.
Andrea Pfister
De jongste en uitbundigste
van de drie bruist over van
ideeën. In zijn collectie tri
omfeert: het gestreepte en
gevlekte .bont. van panter,
zebra en "giraf. Hij is blijk
baar niet door het wereld
natuurfonds in te tomen!
Maar je kunt niet aldoor
met bontschoenen en -laar
zen lopen, daarom is het
overige van zijn collectie
wél zo interessant. Er is
ook hier een grote voor
keu)- voor suède. „Ver
schrikkelijk vrouwelijk"
vindt hij zijn generfd bo
venleer. de fijne gekruiste,
riempjes, het slobkouseffect,
de flonkerende steentjes, de
„etui "-laarzen, de gewat
teerde laarzen, de anjan-
d>?lvorir. van de leest, de
hoge hak (5',s tot 7'/s cm
die Pi-, „flu'.t" noemt (het
geen behalve muzlekinstru-
ment ook hoge fles of lang
champagneglas kan beteke-
Gemakkelijke. nog
brede wandelschoen
moccasinmodel biedt
nog wel aan, maar hij lei
er dooreengestrengelde]
bandjes of een riempji
over. Dan komt het stad-
schoentje met vetersluitini
aangestapt, uitermate chic.
Gekleed zijn de modellenj
met bandjes die de heli
voet omvatten.
Tenslotte de laarzen. E<
suède voetstuk met langi
tong, glanzend leren schacht
en sluiting van kruislingi
gevlochten suède strips,
laarzen met musketiers
slagen: van bont voor o
dag, van satijn mét omsla)
vol klistallen voor het feest
De korte avondbottines
flonkerende arabesken ge-
geborduurd.
Speciaal de laarzen
omslag 'zullen dienen
een kozakken broek it
dragen. Die droeg d'Artag-|
nan tenslotte ook. Aliei
heette het toen een
Andrea Pfister: etuilaars met suède voet en veter; La belle et la béte, zegt Andrea hierv
amandelvormige vetersghoen met 7 cm hoge hak; suède; slobkouseffeet uit ocelot en suède; zebra trotteur
fijne purperkleurige suède handschoen. lakneus en hak
'V.-.-
Wij hebben 'ons, Kralinger Ba
gehad, maar onze Oosterburen be
reiden al jaar en dag in Sleeswijk
Holstein een feest voor honderd
duizend „Indianen".
Het toetreden van het tweehonderd
miljoenste lid bij een van de tal
rijke Karl Mayclubs in West-Duit'
land (de schrijver was Duitser) heef
ditmaal het stadje Segerberg ge
inspireerd voor de 19e keer 'n grot)
Apachenbijeenkomst te organisere
Ze komen uit alle windstreken
bewonderaars en volgelingen v<
Winnetou. Karl May's boeken zija
114 maal vertaald in 40 miljoej
exemplaren!
Het aantal festivalgangers is gelijl
aan dat in Salzburg, delegaties 1
verenigingen uit vele landen waar
onder de Verenigde Staten
Brazilië nemen deel aan het fee!
in de Sleeswijk-Holsteinse prai
die, volgens de kenners, echt oud
Indiaans is. Ook de deelnemers zie
er uit als Old Shatterhand of Will
Veder. Velen zijn tot in details uil
gerust met getrouwe kopieën van d
oude klederdrachten die verwaai
digd worden door een bloeiende i
dustrie en uitgevoerd over de heil
wereld. Nu toevallig de hippe modi
op de Indiaanse toer gaat, kunnefl
er ook deelnemers passende klei
uit hun garderobe dragen. Restaul
rants spelen het spel ernstig metf
Op de menukaart kun je „Muscal|
longa a la Sioux" vinden en
chilladas Indiana", ja zelfs
mahawk Meat".
Foto: Op de Indiaanse toer (Voss)
