DEN
IN
HERTOG BLONK UIT
PLOEGENTIJDRACE
Ar
SCHNEIDER NAM REVANCHE
TEGEN KAMPIOEN FLEURY
j, >r -
- -
Karei v. d. Meer bleef
staan en staat er nog
Niet weg te
denken uit
wereld van
^scheids
rechters
Volgende ploeg
rond Cees Priem
urtkffi:
VRIJDAG 14 AUGUSTUS 1970
LEIDSE COURANT
(Van onze sportredactie)
EICESTER Een bronzen medaille overhouden aan het wereldkampioen-
hap ploegentijdtijdrit mag tot ontevredenheid stemmen. En dat deed het
Tabak, Popke Oosterhof, Fedor den Hertog eri Ab Duyker ook wel,
tochtoch lag er een zekere matheid over hun stemming bij het
jmaken van de balans. Ze waren immers zo favoriet geweest. Hun
perioriteit glom in de testwedstrijden. Aan zelfoverschatting leden ze voor
it wereldkampioenschap zeker niet. Maar mag je iets verwachten na zo'n
ïorbereiding als zij hadden en met de resultaten van de laatste koersen als
raadmeter? Ja toch! Dan reken je op meer dan brons, hoe mooi dat op
ch ook mag zijn. Dan reken je op goud. Onwillekeurig.
„We hadden allemaal wel eens een
moeilijk moment", zei Ab Duyker.
Meest gebroken aan de finish was Pop
ke Oosterhof. die minutenlang uitgeput
op een stoel zat en door bondsarts
Rozijn, werd opgekikkerd. „In een tijd
rit gaat mijn zitvlak altijd zeer doen'?',
zuchte Oosterhof. „Zó lang een grote
versnelling 54-13 had ik staan
forceert me. Ik kreeg 'm wel rond,
maar niet gemakkelijk". Dr. Rozijn:
„Na 50 km zei ik het al tegen Midde-
link. Ik zag het duidelijk. Oosterhof
moest te veel duwen en daar gaan je
spieren zeer van doen". Maar Popke
Oosterhof hoefde ondanks dat niet te
lossen en kon zijn steun blijven geven
in de rush naar het brons, achter de
Tsjechen en de Russen op wie geen van
hen had gerekend. Ook Joop Midde-
link niet. „Ik verwachte Italië en Polen.
Met een uiterst sterke laatste 20 km.
hadden de Tsjechen de Nederlanders op
verdere afstand gefietst en op datzelfde
stuk ook, verspeelden ze hun voor
sprong aan de Russen, die een halve
minuut wonnen. lardy, Sokolov, Shuk-
hov en Likatchen (pas drie weken sa
men in training „Wij wonnen te ver
van elkaar om regelmatig te kunnen
oefenen" en gezien die voorbereiding
Dan reken je ook alle landen, die
de afgelopen maanden en weken
ekampten en je vergeet, zoals het
u gebeurde, de Russen en de
sjechen die nooit deze kant op-
omen voor hun ploegwedstrijden
n dan ienens, zoals het nu gebeur-
e, toeslaan. Daar reken je niet op
als het gebeurt, overrompelt dat
gedachte, die bij het goud en het
llver waren en niet bij het brons
mdat dat de minst blinkende is
de drie.
no Tabak, Fedor den Hertog, Popke
osterhof en Ab Luyker (die 2.12.59
:n) zaten er zichtbaar verrast door
Russen (eerste in een tijd van
.18) en de Tsjechen (tweede in
.46) bij; en ze vergaten de glorie van
derde 'zijn. Alleen Fedor den Her-
de koerscaptain voor wie veel lof
ierookte (coach Joop Middelink:. „Hij
paardenwerk". Duyker: „Hij was
sste, van ons allemaal"), zat er
iek vrolijk bij, zoals Den Hertog
an zijn. „Ik ben wel content", zei
onter. „Maar ik niet", wierp Tino
abak tegen. „Er telt maar één plaats
is de eerste". Popke Oosterhof,
rwondingen aan het zitvlak en
daarvan de meest vermoeide
vier: „Je gaat van start om te
Ab Duyker: „Brons is natuur-
ik mooi. Voor hetzelfde geld word je
of zesde. Maar ik had zo graag
>ud gehad als basis
i profcon-
jfci ,w •fi—
bronzen medaillewinnaars in de ploegentijdrit. Van links
o Tabak, Adrie Duyker, Fedor den Hertog en Popke
:rho/. Zij bewonderen stuk voor stuk de ereplakkaten.
zelf verbaasd over het succes) gooiden
er zo'n tempo uit, dat ze de Tsjechen
royaal voorbij stevenden ein het klasse
ment: 28 sec.
Nederland volgde op 41 sec. Goed
voor brons. Na zilver in Keulen (1966)
weer een medaille. Joop Middelink was
er, terecht, blij mee. „Natuurlijk hoop
je op goud. Logisch, dat doet iedereen.
Maar met die derde plaats ben ik dik
Tino Tabak Popke Oosterhof,
Ab Duyker
zo moeilijk
vraag „waarom dan geen goud"
renvoudig to beantwoordden. Ge-
omdat de Russen (die halfkoers
:n, maar toen verdrongen werden
de Tsjechen) en de Tsjechen (die
kla:
op kop
harder fietsen dan de
ederlanders, (steeds op de derde plaats).
Dat lijkt een wat erg simpele verkla-
isschien, maar in een ploegentijd-
arin de minste pech, de
lende
gen
islag
het dat
geen morbent voor het oei
rfnds jaren achteYvplgd door pech
•eden 100 km lêttgWé eên Voorbeeld!
jenheici „Het ging prima" meldde Ja
Tij had een superdag. Steken we
ik". Joop Middelink: „Hij heeft
iderdaad op schittenrende wijze het
aangegeven en vooral op het
veel werk verzet. Daarnaast
Mfpte hij de rest geweldig op. Fedor
'ii goede captain".
Jitzichten
Tot half koers (drie seconden achter
land. toen op de als tweede rijdende
'sjcchen en 9 seconden op nummer 1,
usland) had Nederland alle uitizphten
p goud. daarna werden de seconden
erspecld.' „We verloren" analyseerde
liddelink. „met de wind mee, ook al
ebommeldc de snelheid ver over de 60
m. Met wind tegen hielden we het
ardig". De stijve bries die over hel
euvelachtige parcours stond, maakte
au de 100 km lange race een zware en
istige tocht, waarop de Nederlanders
zinkingen gelijk verdeelden.
Sportprogramma
(Van onze sportredactie)
DEN HAAG Twintig jaar ge
leden doorstond een in xwart
scheidsrechterstenu gestoken Ha
genaar enige zeer angstige mo
menten. Enkele seconden nadat hij
in het immense voetbalstadion van
Rio de Janeiro het eindsignaal had
geblazen van de wedstrijd in het
toernooi om het wereldkampioen
schap tussen Engeland en Chili,
die door leermeester Engeland met
20 werd gewonnen, stoven op
gewonden Chilenen op hem af.
terwijl hij de wedstrijdbal streel
de, als een teer souvenir, moest
hij in een ondeelbaar ogenblik be
slissen: blijven staan of gaan.
Karei
komen, dan wilde hij deze i
de weg gaan. Dat lag eenvoudig niet
in zijn aard. Hij wachtte op de dingen
die zouden komen. En terwijl van de
tribunes het applaus aanzwol, werd
de niet bijster grote Hagenaar door
de op het veld aanwezige Zuidameri
kanen ondanks hun nederlaag
op onstuimige wijze gecomplimen
teerd voor de manier waarop hij de
wedstrijd had gearbitreerd-
Twee decennia later staat hij, nog
even onberispelijk in het pak, op een
van de golfbanen van zijn „De
Bataaf", het recreatiepark in Den
Haag en zwaait als een routinier be
hendig zijn golfclub. Aan niets is te
zien dat hij enige dagen tevoren lid
is geworden van het grote leger der
65-plussers.
„Ik heb altijd getracht het enige te
doen wat een scheidsrechter moet
doen: een wedstrijd leiden tot tevre
denheid van spelers en toeschouwers-
En ik dacht daarin wel te zijn ge
slaagd", zegt de man die vijftien jaar
geleden op de leeftijd van „Abraham
te hebben gezien", vaderlandse top
pers regisseerde. Karei v. d. Meer
was de baas op het veld, een per
sonality die reeds bij het betreden
van het terrein respect afdwong.
„Wij waren vroeger de baas op het
veld. Tegenspraak was er niet bij, en
dat wisten de spelers verdomd goed.
en ook wat de mogelijke consequen
ties zouden zijn". Karei van dei-
Meer was de man voor de moeilijke
wedstrijden.
Shake hands
In Rotterdam dreigde door de ge
ruchtmakende affaire met Tinus Bos-
selaar een voetbaloorlog te ontstaan
tussen Sparta en Feijenoord. „Beide
trubbels en of ik de klus even wilde
opknappen. Ik was over de vijftig en
vertelde de heren, dat ze voor dit
karwei maar een jonge vent moesten
nemen. De commissie bleef op haar
standpunt staan. In die week ben ik
naar de wedstrijd gegroeid en heb me
er volledig op geconcentreerd. Daar
mankeert het tegenwoordig ook nogal
eens aan- Voor de wedstrijd begon,
ben ik met mijn twee neutrale grens
rechters naar de kleedkamer van
Sparta dat toen nog Terlouw in de
gelederen had gegaan. Ik vroeg
Heren, wat doen wc. gaan we voetbal
len of gaan we met elkaar in de clinch
liggen! Graag voetballen, meneer v. d
Meer, was het antwoord. Allright, zei
ik. Ik wil dat iedereen bij de tos aan
wezig is. Dezelfde vraag stelde ik in
de kleedkamer van Feijenoord en ook
zij wilden graag voetballen. Ook
Feijenoord verzocht ik bij de t
e bij het eerste fluit
signaal naar het midden. Weet u wat
ik ze vroeg: Shake hands. Ik heb een
fijhe wedstrijd gefloten".
Nb deze wedstrijd vond Karei van
der Meer de tijd gekomen er defini
tief een streep onder te zetten.
Ik ben naar dit afscheid toegegroeid.
Die wedstrijd was één van de hoogte
punten uit mijn carrière en ik vond
stoppen. Ik heb het fluiten steeds zeer
serieus opgevat en ik heb nooit toneel
kunnen spelen, tegenover niemand,
niet in mijn werk en niet in mijn
hobby". Nadat algemeen bekend was
geworden dat Karei van der Meer rich
had teruggetrokken, stroomden de
verzoeken om af scheidswedstrijden te
fluiten binnen. „Ik kreeg aanbiedin
gen van Ajax.
waarvan ik dacht dat
mochten. Tegen elk van hen zei ik:
sorry heren, maar ik ben al goed ge
meubileerd. Ze begrepen het".
Niet marchanderen
„Scheidsrechters zijn qpn apart volkje,
net zoals keepers", zegt Karei van der
Meer. „Het zit ook niet in het kennen
van de spelregels, want van hoog tot
laag kennen ze die. Ik durf te zeggen
als je van de amateurs, desnoods uit
de Afdeling, dertig scheidsrechters
haalt en dertig uit het betaald voet
bal, kan op het gebied van de spel
regelkennis die laatste categorie het
wel eens afleggen. Het ie veel meer.
Je moet niet marchanderen. Ik eiste
onverbiddelijk aanvaarden van welke
beslissing dan ook- Als je dat niet
doet, ondermijn je je eigen gezag".
In 1942 legde Karei van der Meer de
basis voor een uniek record. „In dat
jaar werd ik op de internationale lijst
geplaatst. Maar ik moest tot 1948
wachten op mijn eerste wedstrijd, in
Praag, Tsjecho-SlowakijePolen. Na
die wedstrijd moest ik meteen naar
Londen om voor Sir Stanley Rous
examen af te leggen, want in Londen
stonden de Olympische Spelen op het
punt te beginnen". Dat examen werd
glansrijk gehaald en Karei v. d. Meer
kreeg de gelegenheid voor nog een
record, het fluiten van vier wed
strijden i
Eén per
Toen Karei v- d- Meer in 1955 een
streep zebte onder zijn carrière had
hij vijftig interlands gefloten, een
aantal dat nog steeds respect afdwingt
en dat moeilijk te evenaren is.
Karei van der Meer is nog niet weg
te denken uit de scheidsrechters-
wereld. Zijn coachen van jonge
eidsreoht^rs zal straks vruchten
„Het huidige peil i:
zo hoog. We hebbe
de breedte is niet
n materiaal genoeg
op de juiste wijze
bewerken. Toen de commissie mij
vorig jaar vroeg of ik de begeleiding
van scheidsrechters op me wilde
nemen, heb ik ja gezegd, maar op één
voorwaarde: Ik wilde per seizoen
maar één scheidsrechter begeleiden-
Het afgelopen seizoen heb ik Theo
Boosten begeleid en ik moet zeggen
dat hij de kwaliteiten heeft om een
grote internationale carrière tegemoet
te gaan- Hij heeft flair, een autoritair
voorkomen en wat belangrijk is, hij
spreekt zijn talen, en dat kan je niet
an alle scheidsrechters zeggen".
Ook op een ander terrein is Karei van
der Meer nog steeds actief. Met mr.
Piek „Geweldige man, die» ondanks
zijn zeventig jaar nog feilloos werkt.
Ik leer nog altijd van hem" zit hij
in de spel regel cc
:en wekelijkse
gast als hij daar zijn colleges geeft.
Karei van der Meer keek ook maat
schappelijk vooruit, want ook daar
haalde hij de top. Volgend jaar is
wee jaar de enige eigei
larcl van der Meer op
xinigolfbaan met de bal w
950 onder zijn leiding in h
oernooi EngelandChili
niet. Daar houd ik niet
:n en mijn keuken van
nor mij persoonlijk hoeft
Premie voor
Cees Priem
bij wegtitel
(Van onze sportredactie)
LEICESTER —Wanneer Cees Priem
wereldkampioen op de weg bij de ama
teurs wordt, zal sponsor Kurt Vyth die
prestatie honoreren met drieduizend
gulden. Deze stimulerende boodschap
voor de wedstrijd van morgen bracht
ploegleider Piet Liebregts gisteren van-
uit Nederland mee naar Leicester.
„Maar", waarschuwde Piet Liebregts,
„wanneer Cees Priem inderdaad wint,
krijgt hij dat bedrag niet in baar geld.
want daar zou gedonder van kunnen
komen. Meneer Vyth zal het hem in j
natura geven. D.w.z. hij doet voor Cees
Priem de aanbetaling van een nieuwe
Piet Liebregts. een iaar nu ploeglei
der over de jonge (19 jaar) Zeeuwse
belofte in de wielrennerij, becijfert de
kansen van Cees Priem in "dit wereld
kampioenschap op 75 procent. „Hij
heeft", roemt Liebrègts, „veel aanleg,
enorme klasse, een eigen wil en mening
en hij is geweldig eerzuchtig. Het ont
brak hem begin dit jaar alleen aan
zelfvertrouwen, maar dat bracht ik hem
bij in de ronde van Midden-Zee'and.
Toen heb ik Priem laten zien dat ik in
hem geloofde door de hele ploeg voor
hem in te zetten. Hij won en vanaf dat
moment rijdt hij zelfverzekerder".
De begeleiding van Cees Priem, be-
kondigt Piet Liebregts als zijn laatste
grote daad in de wielersport. „Als hij",
kondigt Piet Liebregts zijn vertrek aan,
„overgaat naar de beroepsrenners, stop
ik. Dan heb ik het allemaal wel gezien
in dc wierelsport en ga ik bij mijn
broers in het familiebedrijf. Ze doen in
centrale verwarmingen, dat loopt lek
ker. Tja. wat moet ik verder in de
wielrennerij. Bij de amateurs kun je
wel leuk geld verdienen, maar nooit
een topsalaris. En een profploeg wil lk
niet. Die zou ik slecht leiden, want ik
ben veel te veel gevoelsmens".
BONDSCOACH MIDDELINK:
(Van onze sportredactie)
LEICESTER KNVVU's h
Joop Middelink (49 jaar) is i
en nuchter man. Hij kan i
meeslepen in het succes van
zoals gisteren toen de Ni
ploeg op de 100 km tijdrit
tweede keer onder zijn be
medaille haalde, maar men zie
aan Joop Middelink. die trots,
er beheerst onder. Het brons
Tabak, Fedor den Herto,
'opke
:rhof
Duykei
>cht
zijn om
plezierig momi
stil te staan, Joop Middelink. de nuch
tere holde met zijn gedachten weei
naar zijn werk. „Volgend jaar", keefc
hij vooruit, „maak ik mijn ploeg vooi
de tijdrit rond Cees Priem. Van d«
jongens, die nu reden, zullen er wel eer
paar over gaan naar de beroepsren-
Joop Middelink. Dag en nacht is hij
bezig met de amateur wielersport. Al
tien jaar nu als onbetaalde coach. Hij
stopt er al zijn- vrije tijd en ook nog
een groot deel van die van de baas in.
Typisch een man. die het zichzelf moei
lijk maakt in de perfectie. Voor Joop
Middelink is het nooit vroeg en altijd
laat. „Ik zou er niet buiten kunnen",
zegt hij. Maar dan, dromerig in de
verte starend: „Soms wordt het te gek.
Toen ik begon was ik wielercoach.
Meer niet. In de loop .van de tijd heeft
die functie een hoop neventakken gekre
gen. Je moet psychologische begeleiding
geven en ze komen met medische pro
bleempjes bij je. Daarnaast stelde ik
me als een van de grootste taken om de
renners voor te bereiden op hun plaats
in de maatschappij. Je mag gerust
naar het buitenland neem als beloning
voor hun prestaties op school. Op de
leeftijd waarop ik ze meemaak, besef
fen ze dikwijls niet hoe belangrijk het
is een dimploma te behalen. Dan ga il
met ze praten. Ik neem de ouders in di
arm en ik wijs ze er op dat ze bete:
een half jaar minder aandacht aan d<
wielrennerij kunnen geven, dan hun
diploma te laten schieten. Som:
een uitzending naar het buitenland in
het vooruitzicht als traktatie
ze slagen. Kun je je voorstellei
dat papiertje? Man, dat vind ik gewel
dig. Dan gaat er iets in me om".
De sociale begeleiding vraagt van
Joop Middelink meer dan zijn eigen
werk als vertegenwoordiger van een
bandenfabriek en het uitgangspunt
wielercoaching bij zijn KNWU-aan-
stelling toelaat. Daarnaast slurpt ook
de mentale begeleiding veel van zijn
tijd en aandacht op. „Ik praat ver
schrikkelijk veel met ze. Onder vier
ogen en in groepsverband. We, de ren
ners en ik. onderhouden regelmatig
contact. Dat is de enige manier om ze
mentaal sterk te krijgen en te houden
in de wierersporl Praten, praten en
vertrouwd raken met je dat hij al zijn
oblemen open gooit. Uit
als hij
kan hij ook leren H. .1
meer op zichzelf staat. Daar denk ik
steeds aan. Leer ze redeneren en discus
sieren. School ze in hun optreden met
anderen. Een tijdje geleden las ik in
een krant over de beschaafde manier
waarop onze professionals zich gedra
gen. Dat vond ik geweldig, want zowat
alle beroepsrenners heb ik als amateur
onder handen gehad. Als je zoiets leest,
dan weet je dat al je werk niet voor
aangevallen. Dat doet me dan echt
Vindt Joop Middelink zijn werk
dankbaar? „Ja, zonder meer. Dat er
vaar ik steeds weer als een jongen
nadat hij bij mij weg is, volwassen
geworden is en een gezin heeft ge
vormd, het contact blijft onderhouden
met een telefoontje, een kaart uit een
etappe koers of van vakantie Dan word
gesteld. Na de Olympische Spelei
1972 in München wil ik er mee ophou
den. Tegen die tijd hoop ik een goede
odvolger gevonden te hebben, maar op
ik nog niet wie dat
Er zijn er zo weinig die dat
(Van c
SCHEVENINGEN Fried Sehmitz, da aanvankelijk in de
eerste ronde gediskwalificeerde en vervolgens na veel gehar
rewar toch tot de tweede ronde doorgedrongen 20-jarige
student rechten, zorgde gisteren op de METS-banen in
Scheveningen voor de grootste verrassing- Eindelijk bewees
Sehmitz zichzelf en de tennisbond dat de kwalificatie „veel
belovend jong talent" hem niet ten onrechte is toebedacht.
Sehmitz, dit jaar voor het eerst opgenomen In het plaatsings
schema (achtste) drong door tot de halve finale door een
nisatorc
5 (6—3, 6—4, 9—11, 6—4) op Peter Soeters
a een eerste plaats hadden toebedeeld. Het
was trouwens toch de dag van de verrassingen, want Sebimtz
weet zich in die halve finales in het gezelschap van Evert
Schneider die revanche nam voor zijn nederlaag In de finale
van vorig jaar en'Nlek Fleury verrassend gedecideerd terug
wees (6—3, 6—3, 6—4), JaJn Hordijk (winst op Plet Vecntjer)
en Fred Hemmes die Peter Soholz gemakkelijk terugwees
«piel
Die uitslag van de partij Sehmitz
Soeters mocht dan al verrassend zijn,
nog verrassender was de wijze waarop
Sehmitz de overwinning behaalde. Hij
compenseerde zijn zwakke op zeker
heid gerichte —service met backhand-
>sings
>ral i
dat Soeters
heid geslagen moet zijn geweest. En dat
was Soeters. („Ik speelde inderdaad te
veel op zijn backhand, maar ik dacht
hij zal hem toch wel een keer in het
net slaan") al kon hij later toen hij zijn
teleurstelling al grotendeels had ver
drongen, vlot nog enige redenen op
sommen voor zijn zwakke spel. „Ik was
slecht aan het net, ik maakte veel te
veel dubbele fouten en ik weet ook niet
of ik het tactisch niet verkeerd heb
gespeeld. Maar ik moest zo ontzettend
zwoegen. Ik kon gewoon niet tennissen
vandaag. Je denkt het door die plaat
sing gemakkelijk te hebben en in het
wonnen. En dan verlies je van de num
mer tien van dc nationale ranglijst.
Maar ja, ik wist wel dat de krachtsver
houdingen miniem waren".
Sehmitz. nooit verder gekomen dan
de tweede ronde tijdens een „nationa
le". was opgetogen. „Ik had wel gedacht
dat het allemaal nog goed zou komen
na die kwestie van maandag. Ik had
wel hoop op een goed resultaat tegen
Soeters, al dacht ik in de vierde set,
toen hij weer gelijk kwam: „Oh nee,
nou niet nog eens". Dat had ironie
van het lot Evert Schneider enige
uren daarvoor ook al gezegd tegen-
Peter Soeters die hem kwam feliciteren
met zijn overwinning op Niek Fleury
met de woorden: „Wel verrassend snel
hè". „Zeker", had Schneider toen geant
woord" en dat was maar goed ook,
want ik had niet graag nog eens de
baan opgegaan om een vierde set te
spelen". De plaats bij de laatste vier die
Schneider (28) bereikte, bewees eens te
meer dat het droevig gesteld is met het
talent op de nationale kampioenschap
pen. Schneider die zijn partij karakte
riseerde als „de strijd der armoe" („De
finale vorig jaar vond ik al slecht, deze
partij was nog slechter") pleegt de laat
ste twee Jaar het toernooi te spelen in
zijn snipperdagen. Sterker nog: Schnei
der reed de eerste twee dagen op en
neer van de Metsbanen naar zijn werk
in Amsterdam. Dat is nu afgelopen.
„Deze week ga ik niet meer terug naar
Amsterdam. Ik heb er nu geen tijd
meer voor en je moet het natuurlijk
niet te dol maken. Je kan best naar je
je komt zoveel
bomen tegen". Ook de v<
Schneider in acht heeft
uitsluitsel omtrent de gi
op het toernooi' ..Ik denk dat ik ln vijf
geeft
mijn eentje drie kwartier hollen op
Klein Zwitserland. Heerlijk als het
mooi weer is. En ik heb wat toernooien
gespeeld. Het Leimoniastoernooi, Hil
versum en Noordwijk en natuurlijk de
competitie". Toch bleek die voorberei
ding voldoende. Ook tegen de titelver
dediger en en passant' analiseerde hij
ook het spel van Fleury. „Hij speelt
t in moet brengen, wordt het r
voor een kleine opleving, door Trudy
halve finales tet versperren (6—2 8—6).
Marijke Schaar (63 63) tegen mevr.
Ridderhof, Betty Stöve (63 66 tegen
meAda Bakker 8—9
