Beteen
issie
a
De heersende klasse
De Kabouters eten
ook 'kaas uit 't vuistje'.
Ze hebben
geen alternatief.
Veelzijdig'
foord voor
ekenfilms
it Zagreb
is het
de
Bizar spel
door John
geregisseerd
van de Rest
„MASKER VAN
RODE DRAAD"
BEWEGEND
SCHILDERIJ
DE
The way
kleurig
of the world
toneelfeest
WEEK VOOR DE
NEDERLANDSE
MISSIONARIS
Nieuwe Komedie gaat
voor rijpere jeugd spelen
GRANCINO TRIO
Ambitieuze activiteit
Solisten Ensemble in
„Klanksnoer -serie
)ENSDAG 13 MEI 1970
LEIDSE COURANT
rs
de achter ons liggende
ftien jaar heeft het
ofdkwartier van de
;enfilm zich duidelijk
Hollywood naar Oost-
ropa verplaatst. Landen
Roemenië. Hongarije,
lgarije. Polen en
ego-Slavië
twikkelden een geheel
en stijl, die totaal
rsehilde van het door
ilt Disney gedicteerde
tssaprodukt. De
cenfilms van de Zagreb
udio's staan nog steeds
tistiek aan de top, maar
verschil met de
jiliggende landen is
'""•i3 rgeleken bij tien jaar
leden duidelijk veel
geworden.
'tlg et Haags filmmuzeum
jerkc eft er een goede
woonte van gemaakt
leden ieder seizoen
nieuwste produkten uit
igreb te laten zien e
sterenavond bleek v
de Joegoslavische
instenaars nog lang niet
in vastgeroest in een
■pa aid patroon,
eelzijdig is het woord
het best bij het
steren getoonde
■ogramma past. Naast
>t serieprodukt, de
kenfilms voor kinderen
de vriendelijke
itvinder professor
althazar, waarvan
Maestro Koko" en
.ighthouse keeping"
erden vertoond, zagen
bijvoorbeeld ook een
itekende griezelfilm van
lexander Marks „De
n het zeer
Grgic. Oscarwinnaar
Dusan Vukotic
experimenteerde verder
met de combinatie live-
action-animation in „Art
gratia artis" maar ver
geleken bij b.v. „Het
spel" en het vorig jaar
gereedgekomen „Opera
cordis" is dit filmpje over
een degenslikker, die geen
maat weet te houden een
stap achteruit. „The
strange bird" van Borovoj
Dovnikovic is een
Joegoslavisch-Russische
coproduktie vol visuele
grappen, die vooral op de
jeugdige kijker mikken.
Een klasse apart is „Het
masker van de rode dood"
naar een kort verhaal
van Edgar A. Poe. Wat
Pavao Stalter en Branko
Rantovic in dit werkstuk
bereikten op het gebied
van animation grenst aan
het ongelooflijke. Het zijn
geen bewegende
tekeningen meer, maar
bewegende schilderijen,
prachtig van sfeer. Aan
deze film van tien
jaar gewerkt en het
minuten werd liefst drie
9?
9?
Het muzikaal olifantje Koko uit de professor Balthazarserie.
museum of Modern Art in
New Yrok wil zelfs een
hele tentoonstelling
maken van de tekeningen.
Naa9t bovengenoemde
coll-ectie werden
gisterenavond ook nog
een zestal minifilmpjes
vertoond, getekende sick-
jokes van één minuut,
waarin de tekenaars zich
tussen meer ambitieuze
produkties eens even
geheel konden uitleven en
dat ook deden. Een avond
tekenfilmgenot omdat de
Zagrebstudio's nog steeds
hoge artistieke eisen aan
zichzelf stellen en zich
nog niet uit commerciële
overwegingen geheel in
het routineprodukt
hebben gestort.
Geest vaardig over
Theatre Group
Dc klassieke Restoration Comedy
„The way of the world" van het toneel-
genie William Congreve was niet min
der dan een must voor The Anglo-
American Theatre Group The Hague.
Dit hoogtepunt in het oeuvre van deze
auteur geldt als karakteristiek voor de
opleving in de Britse cultuur na het
herstel van het koningschap in 1600. De
maecenassen namen opnieuw de arties
ten financieel onder hun hoede en Con
greve honoreerde dat met stukken,
waarin het meer om het spel ging dan
om de knikkers. In lyrisch proza, dat
zich ongekunsteld melodisch laat zeg
gen, schiep hij o.m. een satirisch beeld
van het verfijnde levensraffinement
van betere Londense kringen in die
De Engelstalige tonelist, die zichzelf
serieus neemt, moet zich vroeg of laat
aan de om zijn gecompliceerde intriges
beruchte „Way of the world" wagen. En
gisteravond was het dan zover voor
genoemde Theatre Group om in het
HOT deze salonkunst bij uitstek in de
oorspronkelijke vorm te gieten, verfijnd
vermaak als levensnoodzaak voor een
maatschappelijke klasse, die ten tijde
van de republiek cultureel was droog
gelegd.
Dit verklaart de exuberantie in de
taal en de stijl van dit toneelstuk en
stelt daarmee tevens de hoogste eisen
aan de huidige toneelspeler, die er al
thans inhoudelijk ook een stuk engage
ment met zijn eigen tijdbestek in wil
stoppen. De door de wol geverfde ama
teurs van de Theatre Group zijn daar
in de grote lijn gezien wel in geslaagd;
in de intriges, in de kruiperijen rond
een mariage, waarvoor vanwege het
geld een raison moet worden aangedra
gen, plaatsen zij mensen, die in hun ge
stileerde elegantie liederlijk en loeder-
lijk naar het algemeen, menselijke
tendeerden, gedreven door hebzucht en
eigen baat.
Regisseur Norman Longdon, die zelf
ook een hoofdrol speelde, prees zich
gelukkig om het HOT-theater in het
rond te kunnen bespelen, waardoor hij
de kans kreeg dit stuk qua-vorm zoveel
mogelijk oorspronkelijk te concipiëren.
Hij bereikte daar een welsprekend ef
fect mee door een welbedacht gebruik
van de ruimte. Door deze opvatting
schiep hij in de salons en de boudoirs
der rijken, waar de intrige zich ont
spint, een imponerende ruimtewerking,
waarin alle spelers zich vrijelijk bewo
gen en simultaan-effecten mogelijk ble
ken, die aanzienlijk bijdroegen tot ver
levendiging van het geheel.
Het sprankelende manierisme van de
galante jonkers, gestoken in de origine
le kleding van die dagen, die men
deze gelegenheid uit Londen had laten
overkomen, het even gemakkelijk
kenende als redenerende dédain van het
verfijnde manvolk, alsmede de vastbe
raden laverende vrouwen stonden borg
voor een kleurige waaier van karak
ters, die nolens volens gedreven worden
naar een demasqué van de duivelse
doortraptheid, verpakt in fluwelig
nijn. Uitblinkers drongen zich niet op,
wel kwam duidelijk het team als totaal
naar vorén, waarover de geest vaj
werd, ook al werd niet steeds even rap
met de taal gemanoeuvreerd, maar dit
kan nog komen in de voorstellingen
vanavond en morgenavond. De eerste
voorstelling mondde in elk geval uit
een kleurig toneelfestijn door de rijke
costumering, de speelse aanpak, de be
dwelmende weelde aan kirrende ka
mermeisjes en de soepele salonmuziek
jes als entr'act.
T.O.
(ADVERTENTIE)
ïebben altijd de dokter nodig als ze
met verlof in het vaderland zijn.
Bijna iedere missionaris heeft wel
een of andere infektieziekte opge-
open, moet naar de tandarts en de
oogarts, 't Is lang geen uitzondering
dat ze een specialistische behande-^
ing moeten ondergaan en een tijdje
iet ziekenhuis indraaien. Verzeke
ring dekt de schade. Maar er moet
natuurlijk wel premie worden be
taald. En dat kan een missionaris
met verlof gewoonlijk niet. Wie
betaalt zijn of haar ziekenfonds
premies (en de verblijfkosten, zak
geld, kleding, studiekursus en nog
zo veel meer noodzakelijkheden)?
Vit een brief van een missionaris
''...Al meer dan twee maanden lig ik
in het ziekenhuis. Wanneer ik eruit
mag, weet ik niet. Maar wat dan?
Door al dat gepieker wordt het
[herstel niet bevorderd. Ja, ik had
m'n verlof wel wat anders gedacht,
maar het schijnt nu eenmaal zo te
moeten zijn..."
Wilt u er alstublieft iets aan doen?
11 - 18 mei
Kerkkollekte met Pinksteren
r-tfbPostgiro 676,
LK—_/1_J t.n.v. Nederlandss
V"V~V7 Missionaris-
\_A__/ Den Haag.
Voorstellingen in HOT
en vele plannen voor
school-„toneeldagen"
DEN HAAG (ANP) Het komende
seizoen zal toneelgroep De Nieuwe Ko
medie, overeenkomstig de wensen van
het ministerie van Cultuur, Recreatie
en Maatschappelijk Werk, haar activi
teiten voornamelijk richten op de rijpe
re jeugd en de jong-volwassenen. De
naam Toneelgroep Arena heeft men
voor de duidelijkheid laten vallen. £)n-
der deze naam heeft het gezelschap 15
jaar kindervoorstellingen verzorgd. In
samenwerking met de Haagse Comedie
zal de Nieuwe Komedie het Haagse
Ontmoetingscentrum voor Theaterkun
sten (HOT) gaan bespelen. Alle premiè
res zullen er worden uitgebracht.
Vanuit het HOT zullen de verticale
verspreidingsactiviteiten worden ont
plooid. Het ligt in de bedoeling zoveel
mogelijk scholen uit heel Zuid-Holland
naar het HOT te halen.
Daarnaast heeft de Nieuwe Komedie
een landelijke spreidingstaak Het me
rendeel van de voorstellingen zal „bui
ten" worden gespeeld.
De Nieuwe Komedie heeft zich in de
laatste jaren beijverd om Nederlandse
werken te spelen, hiervoor werd het
gezelschap bekroond mot de Albert van
Dalsumprijs. "Werken werden uitgevoerd
van Gerben Hellinga, uit werk van
Paul van Ostaijen samengesteld door
Cor Stedelinck, van Leo Vroman en van
Harry Geelen. Jan Staal aanvaardde
een opdracht voor een toneelwerk, dat
het komende seizoen onder regie van
Bram van der Vlugt wordt uitgebracht.
In het komende siezoen wil het gezel
schap trachten meer Nederlandse
schrijvers voor deze werkwijze te inte
resseren en ook andere kunstvormen in
het toneel te integreren, waarmee reeds
een begin is gemaakt met de musical
„Sajjens Fiksjun" en „Goed gesloten,
koel bewaren". Bij de repertoirekeus
wordt in de eerste plaats uitgegaan van
de vraag of een stuk zowel naar vorm
als naar probleem stelling aansluit bij
de jongere generatie.
Tableau en repertoire
Het tableau de la troupe voor het
seizoen '70'71 vermeldt: Aad Greida-
nus, directeur, Erik Plooyer, artistiek
leider, Nic Brink en Albert Maurits,
dramaturgen, Eugenie Verlinden, pu
blieksbegeleiding, en de actrices: Truus
Dekker, Tatiana Radier, Ineke Roosen,
Monique Msla, Dore Smit, Ellen Ver
hei j, en Kitty van Wijk, alsmede de
acteurs: Ed Bollmann, Joop van der
Donk, Rein Edzard, Jan van Kasteren,
John Kelly, Jan Korevaar, Valentijn
Ouwens, Niiek Pancras, Erik Plooyer,
Roelant Radier, Johan Sirag, John Soer,
Cor Stedelinck, Bram van der Vlugt,
Henk Votel en Willem Wagter.
Voor de komende seizoen blijven op
het repertoire: „Vallen en opstaan" van
Megan Terry en „Dag stoel naast de
tafel" uit het werk van Paul van Ostai
jen. Nieuw zijn „Variaties op een Oidi-
puscomplex" waarvoor als basis werd
genomen „La machine infernale" van
Jean Cocteau en dat eind augustus,
begin september in première gaat,
„Computer" een project van Jan Staal,
en „De kneep" van Ann Jellicoe. Naast
deze grote produkties en de eenakters
wordt gewerkt aan een instructief to
neelprogramma.
Onderdeel van de publieksbegeleiding
vormen de toneeldagen, waarop inlei
dingen worden gehouden, zelfwerk
zaamheid wordt beoefend, een voorstel
ling wordt gegeven en waarbij voor- en
nabesprekingen mogelijk zijn. Behalve
in het HOT zullen „toneeldagen" ook op
scholen kunnen plaatshebben. Voorts
heeft de Nieuwe Komedie weer een
zogenaamd „toneelpakket" voor scholen,
dat over het gehele schooljaar kan
worden gespreid: „Lesuren" ingepast in
het lesrooster, met tot besluit een voor
stelling uit het „grote repertoire".
HAL heeft m.s.
Prinses Margriet
aan Nauru
verkocht
ROTTERDAM (ANP) De afdeling
voorlichting van de Holland-Amerikalijn
heeft bekend gemaakt dat het m.s. „Prin
ses Margriet" is verkocht. Het verkoop
contract is echter nog niet getekend. De
onderhandelingspartner van de H.A.L. bij
deze transactie is het plaatselijk bestuur
van het eilandje Nauru, in de Stille
Oceaan. Het eilandje heeft een grootte
van 22 km2 en heeft enkele duizenden
inwoners. Over de bestemming van het
schip wist de H.A.L. geen mededelingen
te doen.
Manuscripten van
Sibelius geveild
LONDEN (RTR) Op de kunstvei
ling Sothcby in Londen zïjn dinsdag
meer dan vijftig muziekmanuscriptcn
van de Finse componist Jan Sibelius
verkocht. De partij bracht 17.450 pond
sterling op (ongeveer f 140.000). Ver
moed wordt dat de stukken door een
onbekende Fin ten verkoop zijn aange-
Op één na werden de manuscripten
gekocht door prof. Jorma Vallinkoski
van de universiteit van Helsinki, die zei
er erg gelukkig mee te zijn. Zijn vader
had Sibelius gekend. Het meeste geld
telde hij neer voor een verzameling van
45 liederen met pianobegeleiding, pia
nostukken en stukken voor piano en
viool, namelijk 4.800 pond. Voor de
volledige humoreske opus 89 nr 2 uit
1917 betaalde hij 2.200 pond. Het enige
stuk waarop hij niet de hand kon
leggen was de cantate „Oma Maa' opus
92 uit 1918, dat door de Londense han
delaar McNutt werd gekocht,
voor 2.200 pond.
Het stuk van Peter Barnes, dat door het N.R.T. wordt opgevoerd onder de titel
„De Heersende Klasse", is door dc auteur een barokke komedie genoemd. Het is
dan ook een satire, gericht tegen de Engelse adel, waarin allerlei stijlmiddelen uit
het Londense amusementstheater worden aangewend. Van Peter Nichols, auteur
van „Een dag uit de dood van Verdomde Loewictje" kenden we dit procédé
reeds: in zijn schrijnend stuk kwamen cabaretteksten en vaudcvilledansjes voor.
Hetzelfde in „De Heersende Klasse", waarmee^ het N.R.T. gisteravond in de
Koninklijke Schouwburg op bezoek was. Een groot gemonteerde voorstelling werd
daar door een zeer volle zaal bijgewoond.
hevige mate aan ons voorbijgaat. Wat
kan het ons schelen, dat rariteitenkabi
net uit de Engelse betere kringen. Er is
echter meer: in een dieper liggende
inhoudslaag van het stuk staan reli
gieuze thema's ter discussie. De gods
dienstfanaticus denkt dat hij God zelf
is; in eerste aanleg probeert hij met
zijn komst dan ook vrede te brengen.
Dat mislukt echter. Dan wordt hij de
God van de wraak en vestigt daarmee
zijn definitieve macht.
Grote montering
van het N.R.T.
Nu is het een zeer Engelse problema
tiek, die Barnes in zijn stuk aan de
orde stelt. Hij vertoont een geschiedenis
in een adelijk geslacht, waar de hele
familie na de dood van een lord, onder
grote druk komt te staan van een
erfgenaam, die na jaren afwezigheid in
de ouderlijke woning terugkeert. Hij is
schizofreen en godsdienstfanaticus. Door
deze gang van zaken komt alles over
hoop, worden vele facades omver ge
haald enzovoorts. Maar het is en blijft
een komedie met vele stijlen, soms heel
zwartgallig, dan weer tamelijk kluch
tig.
Nu is het natuurlijk jammer dat een
stuk met zoveel duidelijke kwaliteiten
alleen al omdat het een basis kan
vormen voor een zeer meeslepende
voorstelling door deze inhoud in
Dit tweede gegeven is boeiende the
matiek, waarop het zicht voor ons ech
ter te zeer belemmerd wordt door al
die satires op Engelse toestanden, die
bij ons alleen maar overbodig zijn.
Voeg daarbij dat het wisselen van stij
len een routine van de acteurs vergt in
verschillende soorten werk (zang, dans,
revue, comedie, vaudeville, tragedie,
west-end-comedic. alles is er) die onze
acteurs ondanks alle aardige bedoelin-
Nleuw Rotterdams Toneel
„DE HEERSENDE KLASSE"
auteur Peter Barnes
vertaling Josephine Soer
kostuums Ber van Hirhim
regie John van de Rest
met Henk van Ulsen, Lies Franken.
Annet Nlcuwenhuyzen, Plm Dikkers.
Pleter Lutz, Johan Ooms, Wlm van
den Heuvel Enny Meunier, Rle Gil-
huys, Gerard Hartkamp, Peter
Hoddes
gen toch missen. Reden om je af te
vragen of het wel gelukkig is een stuk
als dit in ons land te brengen, ook al
noemt de Engelse criticus Harold Hob-
son het dan een „keerpunt in de toneel-
schrijfku.. I".
Aan de hoge eisen die hel stuk de
regisseur stelt, heeft John van de Resl
niet kunnen beantwoorden. Hoe verder
de toeschouwer in het stuk vordert, hoe
meer hij de indruk krijgt, dat men er
niet is uitgekomen. Alles blijft vaag.
troebel zelfs. „De Heersende Klasse"
had een meeslepend stuk theater moe
ten worden, door de grilligheid van de
stijl, door de bizarre gebeurtenissen
ook. In Rotterdam is het een doodgebo-
Er zijn imposante decors van Frank
Raven, er is heel knap spel van Henk
van Ulsen soms wel hinderlijk vol
met effectbejag van Annet Nieuwen-
huyzen en in vele opzichten ook van
Pim Dikkers, Johan Ooms, Lies Fran
ken, om Wim van den Heuvel niet te
vergeten. Alles is ondernomen om de
voorstelling van „De Heersende Klasse"
te doen slagen. Het is alles bijeen
genomen niet gelukt.
Jan Verstappen
(ADVERTENTIE)
De Kabouters willen een alter
natieve maatschappij. Ze hebben
nieuwe en andere ideeën over
wonen, werken, eten. Erg boeiend
allemaal, maar 't zat ons wel
even hoog. Gelukkig hebben ze
ons gerustgesteld: ze willen en
weten geen alternatief voor kóAs.
Dat was een pak van ons hart.
Niet dat we onszelf Kabouters
willen noemen, maar eigenlijk:
hebben we niet altijci
'kaas uit't vuistje'
gepropageerd als
een alternatief
hapje?
Het Grancino Trio ontplooit een
bitieuze activiteit. Het is werkelijk niet
gering binnen het tijdsbestek van twee
maanden met twee veeleisende en veel
voorbereiding eisende programma's
de openbaarheid te treden. Nog pas
eind maart lieten de drie Haagse v
ciennes zich in Theatkr PePijn hore
meesterwerken van Beethoven
Roussel, en reeds gisteravond brachten
zij op. Kasteel Duivenvoorde te Voor
schoten Schubert en Arensky. Als men
weet hpe lang gespecialiseerde en ge-
vertolkingen van dit kaliber werken,
routineerde kamermuziekensembles op
ccr wel enigs-
Men verbaast er zich niet over dat de
musiciennes er ondanks een onmisken
baar grote toewijding en een volledige
inzet nog niet helemaal zijn uitgeko
men. Gisteravond lukte het best de
compositie die als zodanig het zwakst
was. Anton Arensky, een Russische ro
manticus uit de tweede helft van de
vorige eeuw, was een leerling van
Rimski-Korsakow maar in het uitge
voerde trio in d kleine terts opus 32
toont hij zich vooral e-n epigoon van
Tsjaikowski, en dan wel in het bijzon
der van diens hang naar een bevallige
en ietwat zoetelijke maar ook wel ele
gante salonmuziek.
Dat de uitvoering van dit vierdelige
stuk het best slaagde, was mede hier
aan te danken dat de donkere melan
cholie van de vioolpartij zich dikwijls
in lage liggingen beweegt. Daarin was
de toon van de violiste Dulci Ouwer-
kerk zuiver en van goed gehalte. In de
hoogte evenwel was die toon vaak on
zuiver en scherp, wat niet weinig af
breuk deed aan menige passage in het
trio in Es grote terts opus 100 van
Schubert.
Toch was het niet alleen aan de
violiste te wijten dat deze waarlijk
grote Schubert niet kreeg wat hem
toekwam. Het spel van de pianiste Ro
van Hessen, zonder twijfel de zelfverze-
kerdste en stimulerendste van het drie
tal, was voor dit werk te ongenuan
ceerd, en hoewel de celliste Lous Goos-
sens doorgaans een mooie toon produ-
seert, is zij te bescheiden en in haar
voordracht te vlak. En wat het samev-
sppl betreft: het is voor Schubert niet
genoeg als het alleen maar sluit, het
moet ook in artistieke zijn samenspel
zijn: in het evenwicht van de stemmen,
in het overnemen van de motieven, in
het bibrato van de strijkers enz. Aan
die hogere" ensemblekunst is het als
ensemble nog erg jonge Grancino Trio
Ter opening van het programma op
Duivenvoorde werden de beide sonates
van Muzio Clementi herhaald, die eind
maart ook in Theater PePijn werden
gespeeld en die getuigen van de musi
cologische speurzin van de pianiste. De
ze in 1793 in Londen uitgegeven werk
jes zijn rococo-achtige speelstukken,
waarin het klavier ,,ad libitum" kan
worden „begeleid" door viool (of fluit)
en cello. De aardige muziekjes deden
het in de hoofse entourage van gistera
vond extra-goed.
Er was veel belangstelling en veel
waardering, ook in de vorm van bloe-
Ks.
Bateau Lavoir in
Parijs afgebrand
PARIJS (Reuter) En historisch ge
bouw in Parijs is gistermiddag in een
kwartier tijd in de as gelegd. Het was
een blok studio's in Montmartre, „Ba
teau Lavoir" genaamd, waar Picasso en
andere moderne kunstenaars hebben
geschilderd in het begin van deze eeuw.
Twee vrouwen hebben lichte verwondin
gen opgelopen.
Lopen over waterhet is nu mogelijk. Dit dank zij een driehoekvormig
apparaat, gemaakt van PVC met wanden van viereneenhalve meter hoog.
Het apparaat heet „Water Walk". Dezer dagen werd het geprobeerd tussen
de pieren van de Engelse badplaats Brighton. Op de foto lijkt het de vrij
williger toch niet zo erg makelijk te vallen.
Weer een bijzonder concert in de
Rijswijkse „Klanksnoer"-serie. Gisteren
concerteerde in de Bonifatiuskerk het
Nederlands Solisten Ensemble en de
organist Jaap Hillen. Jammer genoeg
slechts voor een handjevol belang
stellenden; het prachtige zomeravond-
weer bleek ditmaal voor „Klanksnoer
1970" een te zware concurrent te zijn.
Acht vocalisten vormen het jonge
Solisten Ensemble: de sopranen Ank
Reinders en Thea Ekker-van der Pas, de
alten Els Kloos en Rijkje Wolleswinkel,
de tenoren Egbert van Ravestein en
Ruud Ruivenkamp, de bassen Rob Holl
en Chris Verhoog met laatstgenoemde
als technisch leider. Met zijn achten
zongen ze gisteravond twee mooie, maar
zeer kwetsbare werken: Da Palestrina's
achtstemmige „Missa fratres ego enim
accepi" en acht Tsjechische madrigalen
Bohuslav Martinu; Da Palestrina,
elke niet helemaal zuivere noot
onverbiddelijk opvalt, Martinu met qua
ritmiek en harmonie talrijke kleine, maar
o zo penibele problemen.
Martinu lukte beter dan Da Palestrina;
probleem bij het ensemble is nog, dat de
sopranen en bassen qua timbre en vooral
qua volume domineren boven de midden
stemmen, de tenoren en alten. Vooral
wanneer de tenoren proberen hun vo
lume wat op te vijzelen, is het klinkend
resultaat niet zo best.
De madrigalen van Martinu hebben
hiervan minder te lijden dan de zo
kwetsbare polyfone van Da Palestrina:
enkele van deze madrigalen lukten uit
stekend en mogen begroet worden als
een indicatie van wat mogelijk wordt als
het Solisten Ensemble goede koers weet
te houden.
Uitstekend vonden we gisteravond het
orgelspel van Jaap Hillen; hij benutte
in een Fantasie van Telemann en de
„Dorische" Toccata-met-fuga van Bach
en vooral in twee naspelen van Hendrik
Andriessen alle mogelijkheden, die het
orgel van de Sint-Bonifatiuskerk biedt.
G. v. L.
