MARTINE BIJL en de volwassenheid
NANA'S GALA
SHUGGIE OTIS
THE BAND
TONY JOE
WHITE
FIFTH
DIMENSION
MUZIEK VAN DE JAREN ZEVENTIG
EYES
OF BLUE
P. J. PROBY
BLOEI EN
EXPANSIE VAN
BUITENLANDSE
VERZENDHUIZEN
SIERADEI
VROUW BESTELT
GRAAG JURK PER POSt
ZATERDAG 21 MAART 19
Br zijn mensen geweest die
meteen na het verschijnen van
Martine Bijls jongste Lp (Im
perial 5c062.24093) hebben uit
geroepen dat de zangeres in
vergelijking met vroeger werk
nu een duidelijke voorkeur voor
„harde teksten" aan de dag
legt. Het klonk opgelucht,
want dat iemand „van die leef
tijd" zich tot dan vrijwel uit
sluitend „onledig" hield met 't
vertolken van lieflijke en vaak
sprookjesachtige dingen, vond
men kennelijk maar raar. Die
nieuwste schijf gaf dan einde
lijk de volwassen Martine Bijl
te zien waar men al zo lang op
had gewacht.
Tevergeefs heb ik getracht de
indruk van „volwassenheid"
tot de mijne te maken, Toege
geven, er staan op de lp 'n paar
nummers met een kritische
tekst. „Het laatste nieuws" is
er het meest sprekende voor
beeld van, en in mindere mate
geldt het ook voor „De zeven
zwanen" en „Koning Middelma
tigheid". Maar hetgeen daar
aan de orde wordt gesteld be
hoort duidelijk tot een wereld
waar Martine Bijl niets of al
thans heel weinig van moet
hebben. Zingt ze niet in het
laatstgenoemde chanson: „Sta
mij toe dat ik daarom ween?"
Koning Middelmatigheid ziet
in elke dromer een gevaarlijke
rebel; daarom keert Martine
Bijl zich maar liever af. Onze
harde wereld is voor haar 'n
kwestie van „bevend balance
ren op het koord in de piste
van het leven". En dat kan
niet meer tegenwoordig, als je
de mensen gelooft. Het leidt
automatisch tot verwijten of in
ieder geval bedenkelijk wenk
brauwen fronsen.
Ik geloof niet in een grotere
geëngageerdheid van Martine
Bijl. Waarom zou ze ook? Het
is haar instelling en aard ge
woonweg niet en dat mag toch
zeker wel? Wat is er nou in 's
hemelsnaam tegen als je fijn
gevoelige teksten zingt, gi-appi-
ge liedjes of melancholieke
chansons vol heimwee naar een
droomwereld? Laat Martine
Bijl rustig haar gang gaan en
bijvoorbeeld nog eens een paar
teksten van Anne Sylvestre uit
het Frans vertalen. Haar ge
voelswereld sluit goed aan bij
die van de Nederlandse Edison-
winnares. Een ronduit ontroe
rende tekst is die van het lied
je „Lazare en Cecile". Als ge
heel is de lp een verademing,
ruimschoots de moeite waard
om er aandachtig naar te luis
teren. Het geheel stemt tot na
denken, waarbij je desgewenst
de teksten nog eens kunt nale
zen op de hoes. Als je de lied
jes alleen maar beluistert ont
gaat je een heleboel. Lezen is
veel minder vluchtig en al zijn
de dingen waar Martine Bijl de
aandacht op vestigt misschien
niet allemaal opzienbarend, ze
zijn beslist waardevol ge
noeg om er even bij stil te
Niet een van de spectaculairste, maar wel een van de beste
onderdelen van het inmiddels al weer een maand achter ons
liggende Grand Gala vormde het optreden van de in Parijs
wonende Griekse zangeres Nana Mouskowri. Met haar prachtige
stem tradeerde zij ons op enkele nummers uit haar repertoire,
dié ook te vinden zijn op de elpee die Phonogram uitbracht it air'
aanleiding van het jaarlijks terugkerende platenfeest. De lief
hebbers van Nana's klanken, en dat zijn er niet iveinig, kunnen
genieten van „Mon enfant", „Cou-cou-rou-cou-cou", „Dans le
soleil et dans le vent", „Roses blanches de Corfou" en „Toia pou
pas stin xenitia" van de bekende Griekse componist Manos
Hadjidakis en nog enkele nummers. Gedegen vakwerk van een
artieste, die nog vele rijke jaren voor de boeg heeft (Philips).
in voetspoor van vader Johnny
Shuggie Otis, de zestienjarige
zoon van Johnny „Telephone
song" Otis („Well baby, I'm
lonely", weet u nog wel?),
maakt zijn soloplatendebuut op
de Epic-l.p. „Here comes Shug
gie Otis".
Hij had al eens mee mogen
spelen op een van de schijven
van zijn vader, maar nu is het
dan zover dat wij kennis kun
nen maken met solo-Shuggie.
een voor zijn leeftijd bijzonder
begaafde gitarist, organist,
mondharmonicaspeler en, hoe
kan het anders met een vader
als Johnny, vocalist. Shuggie
brengt 't er goed van af en be
tekent beslist een aanwinst
voor de rhythm and blueswe
reld. De eerlijkheid gebiedt
overigens te zeggen dat hij
met een aantal uitgelezen be
geleiders muzikaal in de wat
ten wordt gelegd, hetgeen niet
wegneemt dat wij onder de in
druk gekomen zijn van Shug-
gie's swingende en fantasierij
ke gitaarspel. Als zanger moet
hij nog wat rijpen, zijn stem is
nog wat aan de onpersoonlijke
kant, maar hij heeft de tijd nog.
Hoogtepunten op „Here comes"
zijn „Oxford gray", een ty
pisch werkje met luisterrijke
gitaarsolo's, omrankt door de
symfonische lijnen en pizzica-
ti van een strijkersorkest
en het onvervalste R en B werk
in „Funky Thithee", „Hurri
cane" etc. Ook als componist
houdt Shuggie een belofte voor
de toekomst in, het merendeel
van de nummers heeft hij in
samenwerking met papa John
ny gecomponeerd. (Epic).
Nieuwste single
aan The unfaithful servant.
Vakwerk van de jongens van
The Weight.
Tony Joe White is in Neder
land nog praktisch onbekend,
een enkele „popper" zal hem
gezien hebben in de Andy Wil-
liamssliow van enige tyd gele
den, maar daar houdt het dan
ook mee op. De single die nu
van hem verschenen is zal daar
wel het nodige aan veranderen.
Groupy girl en High sheriff
hebben voldoende hitpotentie
om een hoge notering te beha
len. Vooral de B-kant, een ge
weldig bluesnummer, mag er
The Fifth Dimension breekt een
lans voor de rassengelykheid
op de single The Declaration.
Het betere close harmony werk.
Willem Duys vertelde enige
weken geleden het deftige
Grand-Galapubliek, dat met
jeukende trommelvliezen naar
de Amerikaanse Flock had
zitten luisteren, dat de muziek
deze groep toch wel erg
„frappant" was. De half ont
blote violist, Jerry Goodman,
had toch wel talent, vond hij
en zou zeker op het Concert
podium geen gek figuur slaan.
De Flock speelde misschien
chaotisch en keihard, zo zei hij.
maar daar moest men maar
aan wennen, want, dit was
„het geluid van de jaren ze-
Wat zal het geluid van die fa
meuze jaren zeventig worden?
Sommigen zién inderdaad iets
in die viool, die behalve door
Jerry Goodman bijvoorbeeld
ook intensief bespeeld wordt
door David Swarbrick van de
Fairport Convention of Rick
Grech van Blind Faith (maar
al weer jaren door John Cale
van de Velvet Underground).
Dan zijn er mensen die in de
definitieve doorbraak van de
fluit geloven. Ze wijzen op het
succes van Jethro Tuil (de
bedrijvige Ian Anderson) en in
Nederland halen ze even de
oude heer Moog, waardoor via
enkele eenvoudige handelingen
alle muziekinstrumenten kun
nen worden nagebootst. Mort
Garson bijv. realiseerde op dit
bijzonder kostbare apparaat 'n
geweldige Hair-elpee (A en M-
label). Op dit moment al is op
veel platen het volle geluid
van een achtergrond orkest niet
meer dan een geluidje van die
moog-synthesizer.
Behalve op muziek-technisch
gebied zijn er in de popwereld
trends, die misschien iets met
de muziek van de nabije toe
komst te maken hebben. Bij
veel geroutineerde musici be
staat op dit moment de nei
ging de studio's te verlaten en
de podia weer te beklimmen.
John Lennon trekt met zijn
Plastic Ono stad en land af,
George Harrison en Eric Clap
ton hebben zich enthousiast in
laten schrijven als vrienden
van de Amerikaanse Delaney
en Bonny en de Rolling Stones
treden ook maar al te graag
weer voor volle zalen op.
Een antwoord op de vraag wat
de jaren zeventig ons gaan
brengen is nog steeds niet ge
geven. In feite is de muziek-
revolutie van 1967 de laatste
geweest. Toen leerde men dat
gelmaat van de klok uiteen,
onlangs de zeer goede Bonzo
Dog Band en Fairport Con
vention, en eenlingen gaan ver
der zoeken of leden van ver
schillende groepen vinden el-
Het spectaculaire is er daar
om wat af. Het is niet meer
zo als in 1956 én 1964, toen
plotseling een geheel revolu
tionaire muzieksoort explo
deerde. Nu is de popmuziek
iets „bovengronds" geworden.
Tienduizenden popkenners vol
gen de ontwikkelingen op de
voet, zodat totale verrassingen
als bij de rock en de beat
eigenlijk bij voorbaat uitgeslo
ten zijn.
Kortgeleden hebben wij ons
geloof uitgesproken in de op
komst van een groep uit het
teeny-bopper-domein. Wij
noemden toen de naam van
Creedance Clearwater Revi
val en dat is maar gedeeltelijk
uitgekomen. De CCR (overi
gens jongens met een rijk mu
zikaal verleden) hebben mu
ziek populair gemaakt, die ge
heel past in de traditie van de
Amerikaanse country-rock.
Vernieuwend hebben ze niet
gewerkt, wel, zoals veel meer
groepen, hebben ze het mu-
ROGER DALTREY
Bintangs aan. Misschien lijkt
het enigszins op een trend in
de muziek van vandaag, toon
aangevend voor een nieuwe
stijl is het tot dusverre niet.
Met iets meer recht kan de aan
dacht gevestigd worden op de
groter wordende technocratie
in de pop (eindelijk eens een
modern woord dat ook op de
pop van toepassing is). Steeds
vaker worden elektronische ap
paraten aangesproken bij het
vervaardigen van studio-opna
men. Vooral de moog-synthe
sizer", een uitvinding van de
je beslist met een eenvoudig
schemaatje en simpele teksten
succes had. maar dat het toe
voegen van tientallen instru
menten, het werken 'met sfeer
en suggestief tekstwerk een
scala van nieuwe, interessante
mogelijkheden bood.
Van toen af gingen musici
van diverse pluimage en uit
eenlopende muzikale achter
gronden zich met pop bemoei
en. We kunnen zeggen, dat ze
nog steeds bezig zijn nieuwe
mogelijkheden te onderzoeken
Groepen spatten met de re-
Het enige was de popminnaars
overblijft is. de transfers tus
sen de verschillende groepen
te volgen (de Beatles en de
Who zijn de enige groepen van
het eerste uur die ongewijzigd
zijn gebleven) en zich le wa
penen tegen handige (vaak
Duitse) platenbazen en tv-per-
sonalities, die zo graag scher
men met kreten als „het ge
luid van de toekomst" en
„sound of the seventies".
Blauwe ogen"
in trek bij
filmmakers
„Eyes of blue" is een popgroep
die, evenals Tom Jones, uil
Wales afkomstig is en op het
Mercury label een elpee mocht
volspelen met hun uit vele stij
len en stromingen gesublimeer
de muziek.
De bekende orkestleider en com
ponist-van filmmuziek Quincy
Jones (The lost man en John
and Mary zijn recente films
waarvoor hij de musical score
verzorgde) raakte tijdens een
werkbezoek aan Londen zo ge
ïmponeerd door deze groep, dat
Deze rubriek
werd samengesteld
door Charles Bels.
hij hen verzocht de muziek te
componeren voor „The Toy-
Grabbers", een film van Wally
Cox onder de muzikale super-
Op de elpee „In fields of Ar-
dath" vinden we een van de
nummers uit deze film, „Merry
go round", een intrigerend ge
heel met klassieke invloeden die
ons doen denken aan ande r-
zich in het randgebied tussen
pop en klassiek begevende groe
pen als The Moody Blues en, in
de vocale gedeelten, The Swingle
singers. Overigens hebben de
jongens uil Wales zich niet
vastgepind op een bepaald
stramien. In „Souvenirs" bren
gen zij, volmaakt musicerend in
de stijl van de Hot Club de
France, 'n eerbewijs aan de ver
scheiden zigeuner-gitarist Djan-
go Reinhart. In andere num
mers klinkt weer sterk de liefde
voor de blues. „Eyes of blue"
verdient met deze experimenten
zeker onze aandacht. Leuk om
te weten is verder, dat de groep
na de muzikale bijdrage aan
„The Toy-Grabbers" ook op
dracht heeft gekregen de muziek
te ver-zorgen voor „Connecting
rooms" met Sir Michael Red
grave en Bette Davis in de
hoofdrollen, en dat tevens in de
cast een plaatsje is ingeruimd
voor het Welshe viertal (Mer
cury).
„ouwetjes" nog
best te verteren
In de Sunsetserie Let's danct
withverschenen platen van
P. J. Proby en Ike en Tina Tui -
ner. Eerstgenoemde komt vooi
de dag met allerlei oude suc
cessen van zo'n jaar of viei
vijf geleden als Maria ei
Somewhere uit de West-Sid<
Story. Lloyd Prica's Stagger-
lee, Que sera, sera in een ar
rangement dat verdacht vee
lijkt op de Firedevilsversie var.
zo'n jaar of zes geleden, Foui
Topstopper Reach out I'll b<
there, I will en andere nummer:
in de toenmalige stijl gezon
gen. Een en ander is het aanho
ren beslist nog waard. Zoals u
weet is Proby, Jim voor zijn
vrienden, momenteel hard be
zig aan een comeback in het
popwezen. Today I killed a
man haalde het nog niet hele
maal. maar Proby bezit capaci
teiten genoeg om vandaag of
morgen terug te komen in de
hoogste hitregionen, waar hij
Het is op het eerste gezicht misschien wat moeilijk in dit
slobberpak. nieuwe Franse mode te zien. Zomermode nog
wél. Ontworpen voor de prèt-a-porter door Georges Rech
die een blik tn de toekomst slaat. Want volgende winter
zullen we eraan moeten, vreest de een en juicht de ander.
Dit ensemble is gemaakt van vederlichte, wollen jersey
met een effen en een gedessineerde kant: de rok effen,
de bloes (met elastisch gerimpelde band en manchetten)
met het patroontje.
Als je héél mooihéél lang en héél slank bent, kun je
succes de clown uithangen. Georges Rech helpt u. 1
wollen jersey jumpsuit met openhangend hemdvest
Pipo niet zou misstaan. Alweer uit de Franse zom
confectie.
thuishoort. De schijf van Ike
en Tina Turner valt een beetje
tegen. Zeker, Tina kan er wat
van, maar de vonk die
b.v. op het voorlaatste Grand
Gala zo oversprong ontbreekt
helaas. Enfin, de verstokte
Tinafans zullen zich toch wel
amuseren met I'm jealous,
Sleepless, Letter from Tina en
nog zo'n zeven composities van
echtgenoot Ike. (Sunset).
In Frankrijk, vooral in Parijs dat wij nog altijd als het
Mekka der mode beschouwen, heeft het postorderbedrijf een
enorme vlucht genomen en daarbij deed zich een merk
waardige verschuiving voör.
Boden deze bedrijven vroeger alleen maar kleding aan
thans breidt het aanbod met de dag uit. En telden deze
bedrijven vroeger hun klanten voornamelijk onder de niet-
meer-jonge vrouwen uit de provincie, momenteel is het
merendeel nog' geen 40 jaar oud en woont in de stad.-
Er heeft een wisselwerking plaats gehad: het verjongen
en ver stedelij ken van de clientèle spoorde de zaken aan
modieuzer en jeugdiger modellen te bieden; en dat is weel
een reden voor andere jonge vrouwen het zich gemakkelijk
te maken en hun boodschappen per brief of telefoon af te
doen. Waarom zij dat liever willen dan persoonlijk erop
uit te trekken?
Ten eerste omdat zij steeds minder tijd hebben uitgebreid te
gaan winkelen; de Franse vrouw is over het algemeen
werkzaam; als zij geen buitenshuis werkende vrouw is,
heeft zij het druk binnenshuis. Het boodschappen doen
neemt meer tijd dan nodig is door het parkeerprobleem in
de wijken waar de winkels zijn geconcentreerd.
De postorderzaken komen haar nu tegemoet met gemak
kelijke regelingen: men hoeft maar ééns in de maand te
betalen; er zijn nog verdere kredietmogelijkheden; men
neemt telefonisch orders aan en de. catalogus is bijzonder
aantrekkelijk geworden, even aantrekkelijk als de collecties!
Ze komen uit in alle vier seizoenen, bieden behalve mode
ook speelgoed aan, linnengoed, huishoudelijke spullen,
„gimïcks" en bijzondere koopjes tot zomerverblijven toe!
Men ziet in deze bladen dan ook niet meer de saaie kleren
voor de vrouw van het platteland afgebeeld. Talentvolle
modeontwerpers leverpn hun eigen bijdrage maar helpen
bovendien de algehele collectie samen te stellen.
Per telefoon
Ieder bedrijf voor zich,' probeert een extra-dimensie mee
te geven aan zijn blad, dat al bijna een damesblad gaat
lijken: de een vermeldt erin dat men dag en nacht op alle
dagen van de week, dus ook op zondag, telefonische be
stellingen kan doen op vijf telefoonnummers in Parijs en
in de provincie. Een ander schrijft een permanente wed
strijd (een soort loterij) uit, die bij elke aankoop de kans
op winst biedt! Hier is de mogelijkheid ook moeilijke
maten te bedienen; daar een garantie dat er geen prijs
verhogingen zullen komen zolang deze catalogus geldt;
elders geeft men cadeaus voor regelmatige klanten.
Het oudste Parijse postorderbedrijf is de Bon Marché. Ook
in ons land kwam al na de eerste wereldoorlog bij menige
gegoede huisvrouw de halfjaarlijkse catalogus van de Bon
Marché met „voordelige, echte Parijse modellen" die
echter tamelijk tijdloos waren, in de bus.
Nog steeds is Bon Marché-postorder aan de „klassieke"
kant. Het warenhuis zélf is daarentegen een der vooruit
strevendste in de mode!
Héiène de Turckheim, wereldbekend modejournaliste van
de Parijse Figaro, zegt dat de (Duitse) firma „Quelle" de
eerste in de lange rij is en geheel ingesteld op jeugdige
klanten voor wie boetiekjurkjes „met de grootste zoi'g.
geheel gevoerd, in Duitsland of Nedei-land zijn vervaar
digd!"
Deze dame draagt „sieraden" uit de Parijse boutique
het schoonheidshuis Hubbard Ayer. Dikke touwen
onedele metalen, om de tegenstelling tot 't fragiele en t
wezentje, dat de bijous draagt, goed te accentueren. De
juweVen zijn dit voorjaar eenvoudig een „must",
Wat let u om uit het schuurtje enig materiaal op te diep
en er een tooi van te maken? Zorg dan tevens
juiste make-up met waarlijk een nieuw trucje waardo
het gezicht tegelijk mat en glanzend wordt! Over
vochthoudende onderste film gaat een goud-beige fou\
dation (waarvan de naam wél ingewikkeld is: ultra-fit
Base-Pastel Beige). Daarna een transparant poedertje et
nog een donker -tintje om de wangen etherisch hol Al
maken. Dan de truc: uit een kleine tube Pearling haalt fa
wat van de rozige parelmoeren inhoud en trekt daarm
dunne lijntjes over de lengte van de neus, over de randf c
van hét gootje tussen neus en lippen en langs de bovenlip
die tevoren al Rose Creole is gestift. U mag ook nog cW<
lichtvlekje met Pearling leggen op het jukbeen. gjg
Alsof zoveel glamour nog niet genoeg is, moet het
VIERKANT lijken door het aanbrengen van vele lichteril
schaduwen die men halen kan uit het doosje Quintineflj'
waarin vijf kleurtjes bij elkaar liggen. SIS
De wimpers, dat ziet u, zijn zeer, zeer lang, maar dat koilai
door de super lange
Grootste van Europa
Dit brengt onze aandacht naar de Duitse bron. De FranZafo
spreekt „Quelle" uit op zijn Frans en dan betekent het
woord „Welke?" Een heel toepasselijke naam. welke
jurk zal ik bestellen? Maar Gustav Schickedanz, die zijn
carrière begon door met een koffertje de boer op te vaan.
richtte het miljocneuconcern op onder de Duitse naam
„Quelle" hetgeen Bron betekent.
Vanuit zijn Bron vloeien de pakketten 130 verschillende
landen binnen en zijn omzet bedroeg in het afgelopen jaar
drieëneenhalf miljard mark.
In 1923 vestigde de nu 75-jarige miljonair (zoon van een
werkbaas en een naaister) een bescheiden groothandel in
wol en breigoederen, met behulp van het spaargeld der
gehele familie. Maar zélf stak hij zijn onvermoeibare
arbeidskracht en zijn begrip voor huisvrouw en mode in
de Beierse zaak. Hij bereisde persoonlijk kleine stadjes en
dorpen, leerde er de wensen van de vrouwen kennen en
zag dat zij weinig gelegenheid hadden tot kopen en nog
minder tot het vergelijken van prijzen. Dat bracht hem op
de gedachte een postorderbedrijf te stichten. Na tien jaar
had hij al een miljoen klanten.
Nog eens tien jaar later, op het toppunt van crisis en
werkloosheid kon hij zijn getrouwen een compleet
tuum" voor 9 mark 95 aanbieden; knickerbocker, shirt, d:
pullover, kousen en muts!
Aan het eind van de tweede wereldoorlog lag zijn bedi
voor 90 procent in puin en de klantenlijsten waren ve
woest. Maar enkele jaren later borrelde de bron alwc
en thans gaan twee miljoen Duitse Quelle-catalogi jaarlij
de deur uit. Hoeveel ei' in het Frans uitkomen, laat zi
alleen maar raden. De ontwikkeling van het bedrijf het
die van de Franse concurrenten overtroffen.
De aristocratische oude heer Schickedanz die in Beier f.
een groot landhuis vol kunstschatten met schitterend eigt e
park bewoont, bezit onder andere ook brouwerijen 1.
papierfabrieken. Zijn verzendhuis, dat het grootste v:
Europa is, bezorgt veel méér dan alleen kleding. Zó bo
kunnen de vrouwen het niet maken met hun wensen
Quelle vervult ze. Dat dit verzendhuis het „eerste"
•Frankrijk blijkt te zijn, mag voor de man die kleding a Cl
uitgangspunt koos de hoogste onderscheiding genoen
worden.
