„Vernieuwen
[onder dat
raditie als
allast over-
loord gaat"
DE JODEN IN NEDERLAND
Breyell zwijgt over dood dienstbode
\Brcodwinning
bedreigd
Geen oorlam
meer voor
Britse marine
rij-
Joodse
gemeenschap
in ons land
vergrijst
Paus wijst op
betekenis van
kerstfeest
Etonleerlingen te
velde tegen tradities
„WIJ WILLEN
DEMOCRATIE"
Zes jaar cel voor
verantwoordelijken
ramp Vajontdal
Officier gaat
in beroep
Meerderheid van
Anker in Batavus
DE LE3DSE COURANT
PAGINA 7
Ir. W. Hoefnagels,
oorzitter actiegroep
Wereldkerk"
iroep niet uit bepaalde
aag van maatschappij
(Van één oker verslaggevers
ïREDA „XI. Jmoet niet de term „middengroep"
rebruiken", zeft dr. W. Hoefnagels uit Breda,
'oorzitter van (et voorlopig bestuur dat het werk
de actiegrlep Wereldkerk van de grond wil
trijgen. „We zin namelijk geen middengroep, w«
groep; die de stem van het midden een
kans wil gevet'. Het lijkt erop, dat de stem vaat
iet midden de kans graag aangrijpt. Vorige week
woensdag ver^heen, zoals bekend, in een aantal
Nederlandse agbladcn een advertientie van een
pagina groot,/waarin aan de oprichting van de
actiegroep belendheid werd gegeven. Nu, na het
'lerste weekeilde, liggen er de adhesiebetuigingen
de adveijentie om vroeg. In een van de kamera
van het grot< huis van dr. Hoefnagels worden ze
t z teteld. „Ik wet niet hoeveel het er zijn", zegt hH,
fjiog niet. Mischien weten we vanavond wat meer.
Uleen weet i, dat het er enkele duizenden zijn. En
k gezien heb afkomstig uit plaatsen
h|t land. vooral veel van priesters en
Er heel lil
rieuzen".
lijkt ei
i dus op, dat de actiegroep in de roos
ctIgeschoten heft met haar manifest, dat er inderdaad
behoefte betaat aan een stem van het midden. „Of
)eje nu voc of tegen de aotie bent",, stelt dr
f oefnagels vast, „Je zult moeten toegeven, dat hel
Dr. W. Hoefnagels
al een winstpunt is dat er weer een dialoog op gane
komt dat de mensen weer gaan praten. Dat is eeu
positief effect". Voor de actiegroep is dat trouwens
niet zo maar een positief effect, liet is een hoofddoel.
De dialoog binnen de Kerk moet weer mogelijk
worden. Dr. Hoefnagels: „We praten niet over
groeperingen zoals „confrontatie" en „Septuagint
ook niet in onze publicaties, wij praten alleen over
gedacbten. Als wij ons als groep presenteerden, zou
men ons van sectarisme kunnen beschuldigen. Dat
doen we niet. Iedereen kan horen en zien dat de
uitdrukkingsvormen van de extreme groeperingen
steeds scherper zijn geworden. Dat is te betreuren.
Binnen de grenzen vgn wat voor gelovige katholieken
aanvaardbaar is, moet een gesprek mogelijk blijven".
Ontstaan
Over de ontstaan/geschiedenis van de actiegroep wil
dr. Hoefnagels liever niet praten. Ook hier weer dt
vrees van sectarisme. „De feitelijke historie ie'
helemaal niet belangrijk. U weet hoe zoiets gaat
Iedereen heeft wel een vriendenkring of een groepje
waarbinnen dit soort zaken besproken wordt. Dat
breidt zich uit, mensen met dezelfde gedachte
ontmoeten, elkaar en dan komt zo'n actie tot stand-
Maar wie zijn, uit die grote groep van ondertekenaars
van het manifest, nu de feitelijke initiatiefnemers?
Dr. Hoefnagels: JrDat hebben we in het midden
gelaten. Tot de ondertekenaars behoren de initiatief
nemers natuurlijk, maar ook de eerste adhesie-
betuigers. Ik zelf bijvoorbeeld ben bij het eerste
gesprek niet aanwezig geweest, ik zat toen in het
buitenland. Later had ik wat tijd beschikbaar, zodat
ik er wat meer voor kon doen. Daardoor ben ik nu
voorzitter. Maar nu wil iedereen plotseling weten
wie de initiatiefnemers zijn. Waarom? om een
etiketje te kunnen plakken? Dat is in Nederland
een ziekelijke gewoonte. Direct overal een etiketje
Heeft de actiegroep niettemin
Is ze samengesteld uit een maatschappelijke toplaag?
„Absoluut niet", zegt dr. Hoefnagels. „Als u al de
ondertekenaars kende, zou u dat weten. Er zitten
mensen 'uit alle geledingen in. Naast doktoren en
hoogleraren vindt u er mensen bij uit de ambtelijke
wereld, huismoeders die niet meer willen zijn dan
huismoeders en mensen met een positie in de
vakbeweging. Nee, u kunt de actiegroep zeker niet
aan een maatschappelijke laag vastmaken".
Niet maatschappelijk bepaald dus, ook geen groep
lussen andere groepen, wel een groep die zichzel1,
zo vlug mogelijk overbodig wil maken. „Ik zou bo'
liefst zien", aldus dr. Hoefnagels, „en ik zou m»
dat ook kunnen voorstellen, dat wij adhesie
betuigingen krijgen van mensen van de Septuagin*-
giroep zo goed als van mensen uit het conservatieve
kamp. Als die er met anderen voor zouden kunnen
zorgen dat het gesprek in de kerk weer op gam:
Vóór vernieuwing
th haar manifest heeft de actiegroep Wereldkerk
zich uitdrukkelijk uitgesproken voor vernieuwing in
de kerk, maar toch een vernieuwing die „de traditi»
eenvoudigweg overboord gooit alsof het nutteloos
ballast was". Wat wordt hier met de traditie bedoeld?
Dr. Hoefnagels: „Niet iets wat vastgeroest en
onverantwoordelijk is. Wel iets wat waardevol is
Ik zou het, bij wijze vai} vergelijking zo kunnen
zeggen: het is voor ieder mens waardevol als hij
de band met zijn ouders vasthoudt, ook als hii
volwassen is. Dat betekent niet dat hij precies zou
moeten leven als zijn vader en moeder gedaan
hebben. Zo is dat met die traditie in de Kerk ook.
Het hoeft niet net als vroeger, liever niet, want
toen zijn we veel te verticaal opgevoed. Maar »u
wordt het opeens te horizontaal. Met verlies van
geloof, gebed en sacramenten. Als op de preekstoel
de godheid van Christus in twijfel wordt getrokken,
of het hiernamaals wordt ontkend, dan ben je vin
een horizontaal humanisme in a-godsdienstigheid
terecht gekomen. Paus Johannes was een vernieuwer.
Maar hij was behalve een goed mens, zoals iedereen
hem noemt, een diep gelovig man".
Dr. Hoefnagels zelf wijst nog opeen zin uit het
manifest, waarin staat dat de groep naar niet meer
strijdbaarheid en openbaarheid verlangt dan nodig
is. „Dat is de reden waarom ik niet ben ingegaan
op het verzoek om een debat voor de televisie met
extreme groeperingen. Mijn ervaring is namelijk, dat
bij openbare debatten de standpunten zich verharden.
En daar werk je de dialoog juist niet mee in de
hand. Maar dat de stem van het midden wat meer
gehoord wordt, is op zichzelf wel nodig. De moeilijk
heid is, dat ze nooit zoveel nieuws te vertellen
heeft. Daardoor klinkt ze ook in de publicatie-
media niet door. Er zijn in de afgelopen jaren
prachtige brieven van de bisschoppen verschenen.
Ik denk bijvoorbeeld aan de brief van mgr. Bluyssen
over het priesterambt. Maar daar hoor je nauwelijks
iets van. Vooral de katholieke publiciteitsmedia
zouden de stem van het midden de middelen moeten
verschaffen om zich te laten horen.
Tijdens het gesprek moet dr. Hoefnagels enkele
keren naar de telefoon. Voor actiegroep Wereldkerk.
In de aangrenzende kamer worden de reacties geteld
die bij postbus 3600 Den Haag zijn binnengekomen.
„Aan het begin van deze week zullen wij ook
reageren op commentaren, die op onze actie zijn
losgekomen. In een perscommuniqué. Niet in een
advertentie. Dat gaat ons teveel geld kosten. Die
advertentie van de vorige week is al genoeg geweest.
We hopen die kosten te kunnen bestrijden uit de
stortingen op onze rekening bij de Nederlandse
krediet bank". En als dat niet genoeg is? „Dan zijn
de ondertekenaars van het manifest hoofdelijk
aansprakelijk", lacht dr. Hoefnagels. Misschien weet
hij, oud-secretaris van financiën, er wel
()/an onze correspondent)
BREYELL Het tienduizend in-
i lellende Duitse plaatsje Breyell
l bang, zün voornaamste broodwinning
verlicen door de raadselachtige dood
d( 40-jarige dienstbode Therese
in. Duizend Breyellse gezinnen zijn
ihtstrpeks afhankelijk van de machine-
ibriekRötzel, bjjna alle andere in
woners indirect. Verdacht van doodslag
lat di 24-jarige Christian Rötzel, zoon
de eigenaar van de fabriek, terecht.
Om de fabrieksdirectie niet tegen zich
het harnas te jagen, zwijgt de bevol-
ng ran Breyell eohter in alle talen.
;n politiefunctionaris, die als getuige
het proces tegen Christian werd ge-
loord. bracht de angst van de bevolking
nder woorden: „In Breyell heerst de
het dagelijks brood. Iedereen
reest dat de familie Rötzel nu de fabriek
rgens anders zal vestigen. Daar heeft
Christian Rötzel sr. in 1952 al mee
toen de burgemeester eens
jn jachtvergunning introk". De zwijg-
lamheid van de bevolking en van alle
etrokkenen heeft het de justitie niet
femakkelijk gemaakt de gang van
öken in de nacht van 30 juni te.recon-
eren. De officier van justitie heeft,
getuigen in de zaak te krijgen, al
■iemaal het woord meineed laten vallen.
Midden in de nacht van de 30ste juni
erd een ziekenwagen gealarmeerd, om
it Therese Gerwin, vroeger kinder-
leisje van de familie Rötzel. later dienst
ede, uit het raam gevallen zou zijn.
volgende dag schakelden de ouders
Therese Gerwin. die in Lobberich
oonden, de politie in, omdat ze de
ilpartij verdacht vonden. Bij het onder-
>ek bleek Christian Rötzel verdwenen.
LONDEN (Reuter) De Britse ad
miraliteit heeft een einde gemaakt aan
n de beste tradities van de Britse
marine: de (gratis) dagelijkse oorlam
De traditie die al ruim 238 jaar
ud is, zal op 1 augustus 1970 eindigen.
De tweede onderminister van Defensie,
agid Owen, zei: „De verstrekking van
im is niet langer verenigbaar met de
oge eisen van efficiëncy die nu ver
zijn aan boord van de schepen met
uiterst kwetsbare en gecompliceerde
'aehines en apparaten". De oorlam, door
Britse zeelieden altijd „oude grog"
t Nelsons bloed" genoemd, wordt, al-
'eer volgens traditie, geschonken tegen
«t middaguur.
Weinrebs memoires, hoge hoeden, lage standaarden,
de ondergang, joods leven in Amsterdam en nog veel
meer boeken zijn er verschenen over het joodse leven
voor en tijdens de tweede wereldoorlog. Ze bieden bij
elkaar een beeld van leven en lijden, van hoop en
wanhoop. Toen viel het gordijn over het joodse
Nederlandse leven, dat was in 1915. De Nederlandse
groep joden was te gering geworden om zich nog druk
over te maken. Hoogstens flikkerde de belangstelling
even op als bij zaken Anneke Beekman of als er weer
een boek over het oorlogsleed verscheen.
Maar, hoe verging het de joden na de oorlog? Wat en
wie waren er overgebleven Hue slond het met dat rijke,
levendige, soms schitterende culturele en wetenschappe
lijke leven van de joodse gemeenschap in Nederland?
Niemand eigenlijk die het precies weet. Hoe staat het er
nu voor? Bijna een kwart eeuw na de bevrijding? De
journalisten M. Kopuit en W. F. Klein hebben in een
klein, maar bijzonder boeiend boekje de joden in Neder
land, uitgegeven bij Van Gorcum in Assen, een beeld
proberen te ge^en van leven en denken, zin eh tegenzin
van dit leven in de joodse gemeenschap in ons land.
Zij hebben een aantal gesprekken gevoerd met vooraan
staande joden, rabbijnen en functionarissen in het joodse
leven, die geacht kunnen worden representatief te zijn
voor het geheel. Een gesprek is gevoerd met een jong
joods echtpaar. Misschien te weinig en te kort om een
beeld te krijgen van het gemiddelde denken en leven van
Kardinaal Coolce, aartsbisschop van New York en vicaris van het Amerikaanse leger, brengt op het ogenblik een bezoek
aan Amerikaanse onderdelen overal ter wereld. Tijdens de kerstdagen is hij in Vietnam Op de foto de kardinaal aan hest
ziekbed van een Amerikaanse soldaat in Wiesbaden (West-Duitsland).
Uit het boekje rijst een triest en
pessimistisch beeld op. Van de 140.000
joden van 1940 zijn er in 1945 onge
veer 27.500 over. Hoeveel het er nu
zijn, is niet precies meer na te gaan.
Te velen zijn gevlucht in de anonimi
teit, zijn gemengd gehuwd en opge
gaan in de Nederlandse gemeenschap.
Ze willen het niet meer weten.
Typerend in dit verband is wat dr. S.
"Wijnberg zegt over die joodse identi
teit. „Wie vindt het niet meer erg, die
joodse afkomst? Niet de joden in een
gemengd huwelijk en niet hun kinde
ren, maar daar misschien de klein
kinderen van. Het geval Philips is in
teressant. Philips is van Joodse af
komst. Ze zijn meer dan een eeuw
geleden gedoopt. Telkens gemengd
gehuwd. Je zou zeggen: die mensen
hebben emotioneel niets meer met de
Joodse groep te maken. Nu publiceert
Bouman uit Groningen uit het fami
lie-archief en laten ze hem nou vra
gen, nadrukkelijk vragen, om over die
afkomst niet te schrijven? Dan zeg
ik: God bewaar me, hoe lang blijft
dat nog? Die angst voor je zelf. En
dat is nu het punt. Ik ben niet tegen
de assimilant, die slaagt. Geslaagd
noem ik iemand, die zijn joodse af
komst verwerkt heeft. Maar die ken
ik practisch niet".
Door alle gesprekken, in alle thema's,
loopt de gedachte van de alija, de
weg .naar Israël. Israël wordt ener
zijds beschouwd als het theologisch
gefundeerde eindstation van joods be
staan en joods leven, anderzijds als
de inspiratiebron, het onvermijdelijke
eindpunt van alle joden, praktizerend
of niet. Israël is het eindstation, tot
zolang moet er hier nog wat gedaan
worden. Maar opperrabbijn E. Berlin-
ger zegt het „totdat alle joden van
Nederland naar Israël gaan".
•In Nederland, zo luiden de pessimis
tische gedachten van vrijwel allen,
zal geen bloeiend joods leven meer
mogelijk zijn. De opbouw van de jood
se gemeenten is ongezond. Te veel
bejaarden, te veel ouderen, die de
moed niet meer opbrengen nog eens
te vertrekken, zij wensen hun laatste
dagen hier door te brengen. Maar het
jonge hart van Israël trekt naar de
staat Israël. Ze gaan, allemaal, bijna
allemaal. „Israël", zo merkt opper
rabbijn A. Schuster op zeker moment
op, „is voor ons een vraag van: be
staan of ondergaan". Dat bleek tij
dens de zesdaagse oorlog. „Men be
greep dat de joodse identiteit in Ne
derland moeilijk houdbaar zou zijn na
de ondergang van de staat Israël. Het
feit, dat zovelen zich hierover zo mas
saal hebben uitgesproken bewijst dus
weer dat nog altijd het verlangen
leeft om als joden te blijven voortle
ven. In welke vorm dan ook".
Uit de vele opmerkingen van de ge-
interviewden moet men wel opma-
De joodse gemeenschap in Nederland
vergrijst. De jongeren trekken naar
Israël; de ouderen kunnen de moed
niet meer opbrengen om weg te gaan.
ken, dat de vernietigende slagen, die
de Duitsers de Joodse gemeenschap
hebben toegebracht, inderdaad een
einde hebben gemaakt aan het Ne
derlandse joodse leven. Er zal nog
een soort restant achterblijven, dat
zich met kunst en Vliegwerk overeind
kan houden. Een opgewekt joods ge
loofsleven moge hier en daar nog op
flikkeren zoals bij de liberaal jood
se gemeente in Amsterdam wij
zullen ons moeten verzoenen met de
gedachte, dat de geschiedenis van de
joodse gemeenschap in Nederland ten
einde loopt.
Dat is mede de schuld van de Neder
landse overheid, die in de jaren vlak
na de bevrijding weigerde grote
groepen Oosteuropese gevluchte jo
den toe te laten. Er was geen aan
vulling meer, men wilde doodeen
voudig niet. Wij hebben er zelf toe
meegewerkt het einde van dit rijke
joodse leven te bespoedigen. Het slot
hoofdstuk van die joodse geschiede
nis is helaas geschreven na 1945
De schrijvers van dit opvallende,
boeiende boekje hebben, dank zij hun
gesprekken, het falen van de Neder
landse samenleving, in vele opzichten
aan 4e orde gesteld. Ons rest niet
anders dan te constateren, dat herstel
te laat zal komen. Niet Holland, maar
Israël is de laatste wijkplaats voor al
les wat joods denkt en joods leeft.
Geen wonder dat Israël in de har
ten van hen, voor wie Israël de laat
ste hoop en de laatste existentiële
Deze klant van u
Later op de dag meldde hij rich in gezel
schap van zijn advocaat bij de politie
Een politiefunctionaris verklaarde dat
Therese sporen aan haar hals had, die
op een wui-gpogiing zouden lijken. Hoewel
ieder zwijgt verdenkt de justitie
Christian ervan zijn vroegere kinder
meisje uit het raam te hebben geduwd.
Daarbij staat het nog niet vast, of
Therese Gerwin overleden is aan de
gevolgen van de val uit het raam of
aan de verwondingen, die haar voor de
val waren toegebracht. De justitie vraagt
zich ook af, of en welke rol een
mysterieuze inbraak bij de familie
Rötzel in deze zaalc speelt. Op 20
augustus kreeg de politie een melding
binnen, volgens welke hij een inbraak
in de villa van de familie Rötzel uit een
brandkast sieraden ter waarde van
300.000 Mark waren gestolen. Sporen van
inbraak werden echter niet - gevonden
en ook wekte het bevreemding, dat de
sleutel nog in de brandkast stak.
GEEF UW
ADVERTENTIES
VOOR DE KERST
NU OP I
VATICAANSTAD (KNP) De wer
kelijke betekenis van het kerstfeest
dreigt volgens paus Paulus in verdruk
king te raken door de grote aandacht
die aan, de uiterlijke en wereldse viering
besteed wordt.
„Het is natuurlijk prachtig dat dich
ters en kunstenaars al naar de traditie
van het land en volk Kerstmis aangrij
pen om er iets feestelijks van te maken,
maar men moet het niet overdrijven'V
vindt de paus, en de diepe betekenis van
de geboorte van Christus niet uit het
oog verbiezenDeze is de openbaring van
de goedheid en de liefde van God, de
Verlosser aan de mensen. Paus Paulus
zelf zal op kerstavond de nachtmis op
dragen in de Sixtijnse kapel voor het di
plomatieke korps. De afgelopen twee
jaar heeft hij kerstnacht buiten het Va-
ticaan gevierd, in 1968 in de hoogovens
te Tarento, in 1967 in het door overstro
mingen getroffen Florence. De traditio
nele radioboodschap houdt de paus dit
jaar niet voor Kerstmis maar op kerst
morgen, voorafgaande aan de zegen voor
ifflteri «n wereld, Unhi «t Qrtri
LONDEN (AP) Studenten vau de
roemruchte Engelse kostschool Eton,
vragen inspraak eu democratisering.
„Verdomde communisten", aldus de
reactie van enige conservatieve oud-
leerlingen. Maar de directeur, Anthony
Chcncvix-Trench, die volgend jaar met
pensioen gaat, vindt echter dat de jon
gens ieder recht hebben kritiek te leve
ren op de directie.
Dertig leerlingen hebben een onder
afdeling gevormd van de aotiebond va»
scholen (SAU), een militante leerlingen-
orgamisatte die doorgaans op de staats
scholen opereert, maar die nu heeft weten
door te dringen tot de oude kostscholen
zoals Harrow en Rugby, en zelfs Eton.
In pamfletten die onder de leerlingen
worden uitgedeeld wordit het volgende
geponeerd: „Het doel van het onderwijs
ós de voorbereiding voor die maatschappij.
Daarvoor hebben wë geen uniformen.
lijfstraffen, verplicht christendom enzo
voorts nodig".
Er wordt ook bezwaar gemaald legen
de 'oude, exalusieve sociëteit van Eton.
De 25 leden van deze sociëteit genieten
voorrechten boven hun medeleerlingen,
dragen geruite broeken en een witte an
jer in hun knoopigat. Voor de rebelle
rende leerlingen heeft de sociëteit afge-
„Het wordt tijd dat een constructief,
democratisch systeem in Eton wordt in
gevoerd. Dit betekent inspraak voor de
leerlingen. De school wordt bestuurd
dooi' oud-leerlingen en door de zelfge
kozen „chums" (oude jongens). Wij zijn
bereid de sociëteit toe te staan belache
lijke kleren te dragen maar wij moeten
ook onze vrijheid behouden. Waarvoor
werd de school trouwens gesticht? U
hebt rechten waar u aanspraak op moet
maken", aldus de pamfletten van de op
standelingen.
Ondanks het nogal verouderde school
systeem kan Eton pochen op een groot
aantal beroemde oud-leerlingen, onder
wie de drie Britse oud-premiers, Antho
ny Eden, sir Alec Douglas-Home en Ha
rold MacMiillaru
L'AQUILA (Reuter). ln de Ita
liaanse stad l'Aquila zün gisteravond
drie personen tot zes jaar gevangenis
straf veroordeeld in verband met de
ramp met de Vajontdam van 1963, die
aan circa tweeduizend mensen het leven
kostte. Ze werden schuldig bevonden
aan medeplichtigheid aan massale dood
slag, maar de rechtbank achtte verzach
tende omstandigheden aanwezig en schold
het drietal twee jaar van zün straf kwqt-
V(jf beklaagden werden vrijgesproken.
De uitspraak ontlokte luide protesten
aan Ihet publiek in de zaal en de officier
van justitie zei direct dat hij beroep zou
aantekenen. De meesten uit het publiek
waren afkomstig uit het gebied van het
dorp Longarone. dat bij de ramp een
van de grootste in de geschiedenis van
Italië volledig was weggevaagd.
Het proces, waarin ongeveer 2500 ge
tuigen zijn gehoord, begon op 25 novem
ber 1968, iets meer dan vijf jaar nadat
een deel van een berg in het Vajonit-
reservoir in de Dolomieten was gestort;
een 200 meter hoge watermuur stortte
zich in het daaronder liggende dal. Zeven
dorpen werden verzwolgen. De dam was
in 1960 gereedgekomen als onderdeel
van een reusachtig waitenkraohtprojeet.
Volgens het openbaar ministerie hadden
al tijdens de bouw deskundigen gewaar
schuwd dat die plaats gevaarlijk rivaa.
Voorts hadden grote aardverschuivingen
voor de ramp een duidelijke aanwijzing
moeten vormen.
De drie veroordeelden zijn Aiberico
Biadehe, directeur van de waterbouw
kundige afdeling van de maatschappij
die de dam bouwde, Curzio Batini, een
hooggeplaatst ambtenaar vap het minis
terie van Openbare Werken, en Aimo
Violin, een waterbouwkundig ingenieur.
Oorspronkelijk waren er negen beklaag
den, maar één van hen Mario Pan-
eind, de leider van het bouwproject
heeft zich kort voor het proces van het
leven beroofd.
ROTTERDAM (ANP) Anker Kolen
maatschappij NV te Rotterdam zal de
meerderheid verwerven van het aan
delenpakket van rijwiel- en motorenfa-
briek Batavus te Heerenveen. Van de
zijde van Batavus werd hiertoe besloten
omdat de snelle ontwikkeling van deze
besloten familievennootschap het nodig
maakte het kapitaal uit te breiden, al
dus wordt in een communijué meege
deeld. Anker Kolen, die moedermaat
schappij is van diverse ondernemingen
en bovendien in uiteenlopende bedrij
ven meerderheidsbelangen heeft, ls be
reid en in staat om in de kapitaalbehoef
te van Batavus te voorzien op een zoda
nige wijze dat de onderneming verder
kan uitgroeien tot een tweewielerindus-
trie, die op Europees niveua blijvend 'a
rol kan qjêlen.
■v
