ZE
KWAMEN
UIT
DE HEL"
Alle
man
van oranje
stam
ï3
Vaak
niets
menselijks
meer
over
Vietnamese kinderen genezen in Duits Friedensdorf
ZATERDAG 18 OKTOBER 1969
MÖNCHEN-GLADBACH.
Huynh Tlii Ngoc is een meisje
van 15 jaar. Ze ligt op kamer
317 van liet fonkelnieuwe r.-k.
ziekenhuis Mönchen-Gladbach.
En ze heeft pijn. De helft van
baar gezicht wordt aan het
oog onttrokken door zwachtels
en pleisters. De rest is min of
meer misvormd. Het is niet
moeilijk te veronderstellen hoe
het er onder het verband uit
zal zien
Huynh Thi Ngoc komt uit Zuid-Viet-
nam. Zij is het slachtoffer van napalm
bommen. In een fractie van een seconde
raakte zij de helft van haar gezicht
kwijt. Nu ligt ze in een Duits zieken
huis. Ze is neurotisch, praat bijna niet
en probeert zich te verstoppen achter
Minh Tham Do (25), een Vietnamese
verpleegster van de organisatie Terre
des Hommes-
Huynh Thi Ngoc is een oorlogsslacht
offer. Ver weg in Vietnam leven haar
ouders, broertjes en zusjes- Af en toe
komt er een brief voor haar op
kamer 317.
Toch behoort Huynh Thi Ngoc een ge
lukkig meisje te zijn- Op 7 juni van dit
jaar stapte ze in Saigon in het vliegtuig
dat gecharterd was door Pfarrer Fritz
Berghaus uit Münster- Een vliegtuig
dat 65 Zuidvietnamese kinderen ver
voerde naar Düsseldorf. >,Ze kwamen
uit de hel", vertelt Berghaus. ,,Uit
kranteberichten wist ik. dat het
Dat kan trouwens geen
zaten 65 kinderen. Er stapten, wankel
den, strompelden 64 uit. Voor een was
de hulp te laat gekomen- 64 zwaar
gewonde kinderen landden op Düssel
dorf, om in Duitsland de angst voor de
oorlog kwijt te raken. Bij sommige
Napalm verwoestte het gezicht van de 15-jarige Huynh Thi Ngoc gedeeltelijk. Het
meisje is volkomen de kluts kwijtgeraakt. Ze spreekt tegen bijna niemand, eet moeilijk
en gedraagt zich als een schuw opgejaagd dier. In het nieuwe ziekenhuis van Mönchen-
Gladbach wacht ze op het moment dat de doktoren de ergste brandsporen uit haar ge
zicht hebben verwijderd.
men, zoals bijvoorbeeld in Zwitserland
ook het geval is. Bovendien worden
deze Friedensdorfers ook bemand door
Vietnamese onderwijzers en verzorg
sters- Uiteraard gaan de kinderen naar
Duitse scholen, studeren eventueel ver
der en zullen later terug gaan naar
Vietnam.
Terug?
De 15-jarige Nguyen Van Dong uit
Qüang Tri Is een jongen, die wil probe
ren zijn opleiding in Duitsland te vol
tooien. Zijn heimwee naar Vietnam
gaat verdwijnen. Zo jong hij is, ziet hij
in dat het welvarende West-Duitsland
meer- mogelijkheden biedt dan thuis.
Hij heeft lange tijd in een (Duits) zie
kenhuis gelegen, waar hij verpleegd is
voor polio- Hij loopt moeilijk. Het is
duidelijk dat hij dit een ernstige handi
cap vindt.
De tegenpool van deze gesloten jongen
is de eveneens 15-jarige Vo Hung Son
uit Saigon. Na in het ziekenhuis in
Frankfurt te zijn behandeld, is hij ver
lost van polio. Hij gaat het liefst weer
terug. Aan de andere kant vindt hij het
toch ook wel plezierig in Duitsland.
Helmut Gobels zegt over dat teruggaan,
dat wanneer de ouders in Vietnam de
wens te kennen geven dat zoiets moet
gebeuren, de kinderen inderdaad weer
vertrekken. ,,Maar tot nu toe hebben
•Phan Giao is aan de beterende hand cn een verpleegster controleert het
verband op zijn gezicht, dat geschonden is door napalm.
De organisatie ..Aktion Friedensdorf
Kinder in Npt" bad deze vlucht moge
lijk gemaakt'. Zodra ze in Düsseldorf
landden, werden de 64 kinderen ver
spreid over diverse ziekenhuizen. Een
lange weg begon. Een weg van opera
ties, verpleging, weer operaties. Som
mige kinderen kwamen vier tot vijf
keer bij de chirurg- En uiteindelijk
werden het weer mensen. Maai' in de
ogen van Huynh Thii Ngoc is nog altijd
de angst van de oorlog, voor de bom
bardementen, de napalm te lezen- Ze
ligt te steunen in haar bed. Ze wil niet
praten, is onhoudbaar tegenover de
verpleegsters- Daarom zijn drie andere
Vietnamese kinderen bij haar op de
kamer gelegd- Dat zijn Phan Giao (12),
Huynh Thi Co' (5) en Nguyen Thi La
(12). De laatste moest overigens en pas
sant nog van een handvol granaatsplin
ters worden verlost. De oorzaak van
hun yerwondingen is oneindig ge
varieerd-
In Mönchen-Gladbach werkt Brigitte
Wilmer (26), een voormalig verpleeg
ster. hard aan de inrichting van een
zgn. Friedensdorf, een opvang- en ver
zorgingscentrum voor Vietnamese oor
logsslachtoffertjes. Zulke Friedensdör-
fer zijn er ook in pberhausen, Bochum,
Bonn en Düsseldorf. In Mönchen-Glad
bach is de eersta stoot om daar een
Friedensdorf te krijgen vanuit Mün^jfe^J^
gegeven. Een vóormalig kindertehuis
van de evangelische gemeente werd
voor een maandelijkse hyur van 300 DM
van het stadsbestuur overgenomen-
Werklieden helpen pro deo de zaak op
te knappen en in te richten. Want alle
gelden voor deze centra moeten komen
uit vrijwillige bijdragen en collectes.
Brigitte Wilmer zwaait in het gebouw
aan de Engelbleckerslraat de scepter.
Ze heeft vaker met dat bijltje gehakt.
Ze heeft twee jaar aan de Ivoorkust
aan ontwikkelingswerk gedaan.
Ook was ze drie maanden in Gabon
waar een opvangcentrum vodjr Bia-
fraanse hongerkinderen was ingericht.
Kinderen uit Biafra komen, niet naar
Duitsland, omdat zij in feite maar aan
één kwaal lijden: ondervoeding- En dat
is in Gabon te vérhelpen, mits er geld
is. In Zuid-Vietnam zijn de hospitalen
overvol, terwijl de medische staf on
voldoende is- Daarom moeten deze kin
deren naar het medisch goed uitgeruste
West-Europa.
Het idee van Pfarrer Berghaus is in
diverse plaatsen in Duitsland aangesla
gen- In Mönchen-Gladbach was dat de
36-jarige Helmut Gobels die, na een
keer het Friedensdorf in Obcrhausen te
hebben bezocht, in zijn eigen woon
plaats de schouders onder de zaak zette-
Bij de mensen van de Friedensdörfer
staat de idee voorop dat de kinderen
zoveel mogelijk eigen cultuur, traditie
en taal moeten behouden. Daarom
worden ze na een medische behande
ling ook niet als pleegkinderen opgeno-
vertellen. al is ze niet in Vietnam zelf
geweest- Ze was in het ziekenhuis van
Greven, waar twee napalmkinderen
waren opgenomen- „Er was niets men
selijks meer aan te zien". Ze vertelt het
verhaal van de kleine, 5-jarige Huynh
Thi Co, wier hoofdje vol bomscherven
zat. Duitse doktoren hebben ze er een
voor een uitgepeuterd- De kleine Co
kan weer lachen. De 11-jarige Nguyen
Dung zat thuis in Saigon toen een bom
insloeg. Zijn ouders, broers en zusjes
bleven ongedeerd. Maar de kleine Dung
zag ineens zijn twee handen in bloe
dige stompen veranderd. In Duitsland
werd hij geopereerd, chirurgen hebben
twee gleuven in de afgeknotte armen
gemaakt, waardoor hij kan eten, schrij
ven en tekenen. „Alleen de veters van
zijn schoenen en de knoopjes van zijn
blouse kan hij niet vastmaken" vertelt
Brigitte. „Neen. hij is nog te jong voor
prothesen. Dat komt later, wanneer zijn
armen volgroeid zijn. Het bombarde
ment gebeurde tijdens het tet-offensief
van de Vietkong. Hij is al een jaar in
Duitsland. Gisteren is hij voor het eerst
W£t Hong e# school geweest".
Bevoorrecht
Op diverse plaatsen in West-Duitsland
wordt getracht de oorlogsslaehtoffertjes
van Vietnam wat levensgeluk te geven-
Ze zijn bevoorrecht ten opzichte van de
kinderen die moesten achterblijven.
Pfarrer Berghaus zegt dat alleen de
hoogst nodige gevallen naar de Frie
densdörfer gaan- „We proberen ze
zoveel mogelijk Vietnamees te laten
blijven. In Oberhausen is bijvoorbeeld
ook een boeddhistische monnik aan het
Friedendorf verbonden- De meeste kin
deren zijn namelijk boeddhist", zegt
Helmuth Gobels.
„Wat er gebeuren zal met de Frie
densdörfer als de oorlog eenmaal
beëindigd is? Och, weet u, daarmee
is het probleem van de oorlogs
slachtoffers niet opgelost. Boven
dien zullen de medici in Vietnam
direct niet alle kinderen kunnen
helpen. Neen. er is nog lange tijd
een taak, een zeer belangrijke taak
voor de Friedensdörfer weggelegd".
Af en toe ploft er een brief uit Vietnam door de bus van het nieuwe
ziekenhuis in Mönchen-Gladbach, bestemd in dit geval voor Nguyen Thi
La (12) eu Huynh Thi Co (5). Voor de laatste betekent Duitsland alleen
maar een plezierige vakantie. De wat oudere La beseft meer van de
oorlogsomstandigheden thuis.
Nederlanders
zéér
geschikt voor
Ulster
achtigc en verwarrende „tegenstanders" met wie
zij ooit te maken hebben gehad.
De meeste van deze „tegenstanders" in deze unieke
confrontatie strijden onder een vlag van een vreemde
dynastie, die zij verheffen boven de Britse vlag. En
hoewel zij op Britse bodem v/onen en de Engelse
taal spreken, hebben zij als kampioen en vaandel
drager de Nederlandse stadhouder-koning Willem
verkozen.
U kunt zich misschien de verbazing en de verwarring
v an een typisch B» its soldaat uit Yorkshire voor
stellen, die zich, nadat hij uit Engeland is overge
vlogen. plotseling in een achterafstraat van Belfast
bevindt, tegenover het zeven meter hoge portret van
de Hollandse koning Willem, waar hij dc bevolking,
die oranje sjerpen draagt, moet verbieden om tc
De gedachte moet bij hem opkomen, dal op de een or
andere manier de Hollanders de Schuld van dit alles
zijn. Hij zal dit echter ongetwijfeld moeilijk kunnen
rijmen met de herinneringen die hij heeft aan de
vriendelijke Nederlandse soldaten, die hij in het
Rijnleger in West-Duitsland heeft leren kennen
Maar deze gedachte blijft hem bij en er zit een kern
van waarheid in.
Het is nu duidelijk, dal de Noordieren het Britse
leger niet willen, dat per slot van rekening slechts
gebruikt werd, toen de politie had gefaald. Wat blijft
er dan nog over? De Noordieren zullen zeker de
Royal Air Force of de Verenigde Naties niet mei
gejuich ontvangen.
By gebrek aan andere suggesties zou ik willen voor
stellen. dat hel Nederlandse leger in actie moet
komen. Wie zou zich tegen hen durven verzetten?
Wie zou een steen durven werpen naar een soldaat,
die het wapen van het Huis van Oranje draagt?
Dominee Paisley zeker niet; en ook geen van de
leden van het Oranjegenootschap, dat zon invloed
in Noord-Ierland heeft. Tenslotte zouden de Neder
landers nog een onschatbaar voordeel hebben. Zij
zouden namelijk geen woord begrijpen van het Iersé
dialect, dat zo verwairend werkt voor de Britse
soldaat en een rem vormt óp iedere actie. De Tom-
mies hebben vaak in momenten van grote verbitte
ring gezegd, dal zij het in Cyprus niet half zo moeilijk
hadden als in Noord-Ierland, dat toch bij het Britse
rijk behoort
Ter nadere verklaring: stadhouder-koning Willem III
van Holland en Engeland versloeg de katholieke
Engelse koning Jacobus II in de slag aan de Bogne.
een rivier in Ierland. Zo zorgde hij ervoordat de
Engelse protestantse overheersing over Ierland
gehandhaafd bleef. Het bestaan van een door
protestanten gedomineerd Noord-Ierland is dus te
danken of, zo men wilte wijten pan j.Dutch king
Billy"; onze Willem III.
HARRY WHEWET
Copyright Guardian
Maai cr zil méér aan vast. Als wij en de Nederlanders
onze marines samen zouden voegen, dan zou de
samensmelting van onze legers de volgende logische
stao zijn. Dal is. volgens mij, het absolute einde.
Daar moeten wij Bi'ilter. vol toewijding voor ijveren
Samen met de verpleegster Minh Tham Do staan voor 't toekomstige Friedensdorf in Mönchen-Gladbach hct Britse leger bevindt zich nu in de moei
v.l.n.r. Nguyen Van Dong, Vo Hung Son en Nguyen Dung. De laatste verloor heide handen tijdens een bora- ,1"6ftenu°"a*" iMOOman in Noord-Drlind'ei' de,'
bardement. Ondanks die handicap heeft hij de moed niet verloren. Hij lacht steeds vaker. troepen staan opgesteld tegenover de meest raadsel
