zinloosheid
van
een
oorlog
poema
haardkleedje
mdo.
nesi
ana
SAIGON. „Hebben jullie wapens?" De Amerikaanse
majoor stelde de vraag met wat dramatische bezorgd
heid toen we het kleine helikoptertje binnenstapten dat
ons naar de rubberplantage zou brengen. „Jullie zult ze
daar verduveld hard nodig hebben", zei hij somber. Wij
keken elkaar bezorgd aan. „Nou ja, hindert niet", zei de
majoor opgewekt, „ze hebben daar genoeg geweren en
ik denk dat ze er wel een paar voor jullie over hebben".
Het was de derde dag van de Amerikaanse militaire
operatie die de naam „Atlas Wedge" draagt. Dit onder
deel van deze operatie was erop gericht om twee Noord-
vietnamese regimenten (misschien 4000 man) te ver
drijven uit hun schuilplaatsen in de enorm grote Micheiin
rubberplantage ongeveer 64 km ten noordwesten van
Saigon. „Rubber is uitermate geschikt voor tanks", zei
een generaal, „bovendien heeft de Vietkong ons nu toch
echt te lang uit die plantage beschoten".
Zeven dagen tevoren hadden de
Amerikanen een deel van hun mobiele
eerste cavaleriedivisie in wat zij
„blokkadestellingen" noemen, ten
noorden van de plantage gebracht. De
grondgedachte was, dat tanks en
voertuigen met gewapende soldaten
uit het zuidoosten en het zuidwesten
door de plantage zouden rijden en de
vijand zo in de armen van de
blokkademacht van het noorden zouden
drukken.
De kleine observatiehelikopter, een
elegant waterjuffertje dat nog minder
dan een Volkswagen weegt, bevond
zich al boven het groen van de ruige
rubberbomen. Ten noordwesten van de
plantage waren heuvels en aan de
oostkant zagen we dichte rookwolken
waar B-52-bommenwerpers 'n kwartier
tevoren ongeveer tweehonderdduizend
Zinloosheid van de oorlog: vernietigd wordt wat niemand eigenlijk wil vernietigen.
kilo aan bommen hadden laten vallen.
„Dat is om het vluchten onmogelijk te
maken", zei de piloot van de helikopter.
Al van het begin van de oorlog in
Vietnam af heeft deze Michelinplantage
een slechte reputatie. Door de
geografische positie halverwege tussen
Saigon en de Cambodjaanse grens en
omgeven door dichte wouden was het
een natuurlijke verzamelplaats voor
guerillatroepen en een geschikte plek
waar Noord Vietnamese soldaten samen
konden komen, konden uitrusten en
voorraden in ontvangst konden nemen.
De tegenstander kan meters onder de grond verscholen zijn
Er wordt gezegd, dat Micheiin beide
partijen van dienst is geweest door
de communistische activiteiten te
aanvaarden waar ze toch machteloos
tegenover stonden. Vertegenwoordigers
van de maatschappij zeggen, dat de
beschuldiging vals is.
Toch is de plantage steeds voor een
deel in gebruik gebleven. Een van de
grootste en potentieel meest winst
gevende in Vietnam. In 1967 speelde
men het klaar om in de moeilijkste
omstandigheden toch nog bijna een
miljoen dollar aan rubber te produ
ceren. Rubber is het enige export
artikel van waarde dat Zuid-Vietnam
nog heeft en de regering in Saigon
beschouwt de plantage als zeer waarde-
Zoals de zaken er normaal voor stonden
liet men de Noordvietnamezen en de
Vietkong betrekkelijk met rust en zij
beschadigden op hun beurt de bomen
nooit. De maatschappij is erin geslaagd
het kostbare bezit in handen te houden
in de hoop, dat als de vrede komt de
produktie op volle gang kan komen.
Zodoende had iedereen betrekkelijk
vrede met de situatie. Iedereen behalve
de Amerikanen. De helikopter zette ons
af op een open stuk land en binnen een
paar minuten zaten we op een tank of
in een personenvoertuig en reden de
plantage in. Volgens de maatschappij
is tot eind februari door militaire ope
raties op de plantage al voor meer
dan drie miljoen dollar schade aan
gericht, maar van de regering in Saigon
heeft men nog geen enkele tegemoet
koming ontvangen. Deze regering is,
misschien een beetje paradoxaal, ver
antwoordelijk voor wat de Amerikanen
De rubberbomen op de plantage staan
bijna vier meter van elkaar. Dat komt
goed van pas. De dertig voertuigen
ACTIE
DOOR
PLANTAGE
DIE
NIEMAND
WIL
VERWOESTEN
bewegen zich langzaam voorwaarts.
Sommigen doen hun best om te bomen
te vermijden, anderen rijden alles om
ver dat in de weg staat. De soldaten
doorzoeken alles zeer nauwkeurig en
nu en dan lost er iemand een serie
schoten zodat het kreupelhout vlam
vat en de rubberbomen ook weer vlam
vatten. „Onze opdracht is op alles te
schieten dat beweegt: alles is geoor
loofd hier", zei een officier.
In de schaduw van de rubberbomen is
het heet, maar niet ondragelijk. Terwijl
de dag verstrijkt is het enige teken dat
we van de vijand hebben: dat van zijn
haastig vertrek: wat kleren, zakken
rijst, twee geweren en een paar mijnen
van Chinees makelij. De waakzaamheid
neemt wat af, sommigen trekken hun
japks uit en openen blikjes Coca-Cola.
Twee mitrailleurschutters vertrouwen
ons toe, dat ze helemaal niet in de
oorlog geïnteresseerd zijn en vragen
of het waar is, dat journalisten drie
maal zoveel krijgen als ze naar Viet-
Toen we stopten om munitie in te
nemen, was dat een kans om wat te
eten en beschutting tegen de zon te
zoeken in de wagen. We hadden een
feestmaaltijd met biscuit, bitterkoekjes
en cola. Een van de mannen wees een
soldaat aan, die nog maar drie dagen
moest dienen. „Je kunt er zeker van
zijn, dat die zich wel goed gedekt
Die dag gaf geen reden tot bezorgdheid.
„Atlas Wedge" is de grootste actie, die
tot op heden ondernomen is om de
plantage vrij te maken van tegen
standers, maar toch heeft men nog
niet een tiende gedeelte van de tegen
standers te pakken gekregen, die er ge
acht worden aanwezig te zijn. Mis
schien is de rest al verdwenen: mis
schien bevinden ze zich nog in de bun
kers op een diepte van bijna tien meter
onder de grond. Hoe kan je het te
weten komen zonder de plantage te
verwoesten? Soldaten, tanks en lucht
aanvallen hebben de onderneming toch
al gedeeltelijk geruïneerd en het is
best mogelijk dat de maatschappij de
plantage zal moeten sluiten. Als ze
daartoe besluit zal de plantage een van
de vele offers zijn van deze oorlog.
Keer op keer is het bewezen, dat een
treffen met de vijand in zijn schuil
plaats meer schade toebrengt aan de
schuilplaats dan aan de tegenstander.
Het alternatief is ook niet erg be
vredigend, want dat houdt in, dat de
tegenstander kan kiezen wéér hij wil
vechten. Bovendien en dat hebben
de Amerikanen al toegegeven, als ze
een plaats zoals de Michelinplantage is,
kunnen „schoon vegen", is er geen
mogelijkheid om manschappen achter
te laten om de plantage te bewaken.
Is het dus eigenlijk wel de moeite
The Guardian
LONDEN. Mensen in Engeland, die
een poema hebben, moeten oppassen!
Een lid van het Britse parlement heeft
onlangs de jacht geopend op hen die
dergelijk groot wild als huisdieren
menen te moeten houden. Hoewel de
villa van dit parlementslid toevallig
„De Jungle" heet, heeft deze man be
slist geen sympathie voor mensen, die
een levende poema in huis willen
hebben. Dit tydverbiyf wordt namelijk
een beetje al te populair.
De laatste twee jaar heeft een van de
grote warenhuizen in Londen (Har-
rod's) al negen poema's verkocht en
zij hebben er op het ogenblik twee in
voorraad. Andere dieren die in dit
warenhuis verkocht zijn, zijn twee
olifanten, drie bruine beren uit Malei
sië en een hele menagerie andere kleine
wilde dieren. De prijs van zo'n huisdier
hangt van de leeftijd en de tamheid af.
Hoe jonger en tammer het dier, des te
duurder is het. Een met de fles groot
gebrachte jonge poema kan wel 1600
gulden kosten, maar een oude, niet
getemde poema kost maar 650 gulden.
Voor die prijs zou het wel eens „vreet-
zaam" kunnen blijken te zijn.
Een woordvoerder van Harrod's geeft
toe, dat sommige wilde dieren wel eens
aanleiding tot teleurstelling hebben
gegeven. „De beren werden een beetje
te wild en moesten aan een dierentuin
gegeven worden".
De eerste leeuw (van 800 tot 2000
gulden) tijgers (3500 tot 4000 gulden)
en rinocerossen (ongeveer 12.000 gul
den) moeten nog verkocht worden.
Het betreffende parlementslid heeft de
regering gevraagd bepalingen uit te
vaardigen voor het houden van dit
soort huisdieren. Volgens hem was het
bewijs voor de noodzaak van zo'n wet
geving geleverd in een van de graaf
schappen waar een poema was losge
broken: „Dit komt hoe langer hoe meer
voor. We moeten het publiek bescher
men. De meeste wilde huisdieren wor
den nooit helemaal tam",
Jonge poema's zijn in Engeland niet goedkoop. Men weet nooit of ze vreedzaam of vreetzaam zullen worden. Maar in hun prille jaren aan-
(OOPYRIGHT THE GUARDIAN) vaarden zij klaarblijkelijk wel de zorgen van een moederlijke herdershond.
DJAKARTA Onlangs is de direc
teur van de gevangenis van Johore,
een sultanaat in het zuiden van
Malakka. met zün vrouw in Djakar
ta feestelijk onthaald. Het echtpaar
was uitgenodigd door vijftig mari
niers, die tijdens de „confrontatie"
van Indonesië met Maleisië in Malak
ka gevangen genomen waren. Zij wer
den in de gevangenis van Johore op
gesloten. Gedurende hun 22 maanden
gevangenschap was de „service" van
de zijde van de gevangenisdirecteur
zo goed. dat zij het gewenst vonden
hun dankbaarheid te uiten. Zü boden
de directeur en zün vrouw een groot
se vakantie in Indonesië aan.
De autoriteiten van Menado In
Noord-Celebes maken zich grote
zorgen over het steeds korter worden
van de minirok. De minirok is al van
tien tot vijftien centimeter boven de
knie in een door de autoriteiten
ongewenste richting gestegen.
Maar de gouverneur van Djakarta,
generaal-majoor Ali Sadikin na
president Soeharto de meest populaire
man in Indonesië zal erop toezien,
dat Djakarta geen „dode" stad wordt.
Dit verklaarde de gouverneur bij het
verlenen van een vergunning tot
„strip-tease" aan de „Sky night club"
in Djakarta. Daarmee wil de gouver
neur voorkomen, dat rijke lieden hun
geld in het buitenland wegsmijten,
zoals in Bangkok, waar dergelijke
vertoningen frequent voorkomen. De
gouverneur rekende zijn toehoorders
voor hoeveel miljoenen roepia's zul
ke nachtclubs aan vermakelijkheids
belasting betalen!
Had Indonesië tot voor kort te kam
pen met 't ernstige probleem van de
steeds stijgende rijstprijzen; nu is het
omgekeerde 't geval. Zo is de situatie
in Noord-Sumatra „gespannen", niet
omdat de voorraden zijn uitgeput.
De distributie van rijst is altijd
een probleem geweest in het volk
rijke Indonesië, ook al schijnen er
streken te zijn, waar klaarblijke
lijk overschotten bestaan. Het
planten van jonje rijstplantjes op
maar omdat de markt met rijst over
stroomd wordt, met als gevolg dat de
rijstprijzen dusdanig zijn gedaald, dat
het voor de bevolking buiten de
steden nauwelijks meer lonend is om
rijst te verbouwen.... Het aange
wezen middel in een dergelijke
situatie is om van overheidswege de
prijs te steunen door opkopen van
grote hoeveelheden rijst tegen een
voor de landbouwer redelijke prijs.
Maar de pakhuizen liggen reeds vol
geïmporteerde rijst. Door de uitzon
derlijk gunstige weersomstandig
heden is de oogst bijzonder groot. Dit
geldt niet voor alle gebieden. In
West-Sumatra kost de rijst nog 60 a
70 roepia per kilo. ongeveer het drie
voudige van de rijstprijs in Noord-
Sumatra. Getracht zal nu worden om
het overschot naar andere gebieden
af te voèren. Dit schept evenwel weer
ernstige transportproblemen. Inmid
dels duurt de aanvoer voort.
Een in Palembang verschijnend blad
heeft de suggestie gedaan om
zwangere vrouwen te verbieden van
vervoermiddelen gebruik te maken
vanwege de slechte toestand van de
Een districtshoofd van het regent
schap Sawahloento in Sumatra rap
porteerde aan de regentschapsraad,
dat sedert 1958 in zijn district 39
mensen door tijgers zijn verscheurd.
In de afgelopen dagen waren weder
om twee mensen het slachtoffer van
de wreedheid van de „grootvader van
het woud" geworden.
In Djakarta zijn door de politie
verscheidene auto's van generaals in
bewaring genomen, waarvan de
bestuurders jeugdige familieleden
van de generaals zich schuldig
maakten aan „ngeboeV; dat is met
grote snelheid door bochten scheuren
bij voorkeur op de hoofdwegen
van Djakarta. De politie kon eerst
tot actie overgaan, nadat enige
aanrijdingen met dodelijke afloop
hadden plaatsgehad. Sommige auto's
bleken niet geregistreerd te zijn.
