HOOGBOUW,
het spook van verhuizers
KWALITEIT VAN VERHUIZER
BUJKT PAS ACHTERAF
Baby mag
(nog) geen
Sidorova
heten
GEVECHT
VAN TIEN
MAANDEN
OM
NAAM
DEN HAAG Het is vreemd
gesteld met de Nederlandse ver
huizer. Wetenschappelijk is vast
gesteld, dat de mondreclame, de
recommandatie, de basis is van elk
goed verhuisbedrijf. De verhuizer
is zonder meer een vertrouwens
man. Men vertrouwt hem zijn hele
hebben en houden toe. Tot de meest
kostbare schilderijen en antiqui
teiten.
„Het is (ook) een delicaat vak",
zegt de bedrijfsleider van een
internationaal hoog aangeschreven
verhuisonderneming, „de verhui
zers moeten werken op plaatsen in
een huis, waar men normaal niet
eens iemand toelaat".
Volkomen in tegenspraak met dal
aureool van vertrouwen is de wettelijke
status van de verhuizer. Het beroep
kent geen specifieke bescherming. Het
is ondergebracht bij het ongeregeld
Vandaar dat het kan gebeuren, dat
nietsvermoedende particulieren het
telefoonboek opslaan, onder het hoofd
•.verhuizingen" kjjken, een nummer
draaien en op de afgesproken datum
een veewagen voor de deur krijgen.
Dank zij de verhuizer kan het gezin
met een rood hoofd de nieuwe wijk
binnenrijden.
„Het is voor de klant moeilijk vast
te stellen of hij met een echte ver
huizer te doen heeft. De kwaliteit
van de man ontdekt hij pas achteraf,
maar dan kan het te laat zijn". Dit
zegt de heer G. van den Doel, secre
taris van de vakafdeling meubel
transport van het NOB (Nationale
Organisatie van Beroepsgoederen-
vervoer).
..Ons land kent 650 ondernemingen
die zeggen verhuizer te zijn. Daarvan
zijn er vijfhonderd transporteur, die
in verloren uren een verhuizinkje er
bij nemen". Men kan er dus nog wel
Hier konden de verhuizers tot hun opluchting wel werken met een takelbalk. Maar dan nog is het dikwijls
n zwaar karwei, zoals de foto laat zien.
eens naast grijpen. „Sedert 1954 zit het
de bonafide verhuizer dwars dat zijn
vak niet wordt beschermd", zegt de
heer Van den Doel. Voordat de nieuwe
wet van kracht werd, moest men een
ontheffingsvergunning hebben om te
mogen verhuizen. De verhuizers heb
ben daarop zelf maatregelen genomen
om een'betere, vakbekwamere branche
te stichten. Het NOB heeft een erken
ningsregeling gecreëerd, waaruit de
vakbekwaamheid moet blijken. Elk be
drijf dat erkend wil worden, wordt
geballoteerd.
Beunhazerij
Voor het publiek belangrijke criteria
zijn o.m. een voldoende schadever
zekering, een minimum aantal verhui
zingen, aangepast materiaal, enz. „On
getwijfeld is er nog beunhazerij. Daar
over krijgen we geregeld klachten
binnen maar onze ballotage is zonder
meer een waarborg voor het publiek.
De toegelaten meubeltransporteurs
krijgen een waarborgembleem, voor
stellende een takelwiel met daarin af
beeldingen van een schip, vliegtuig,
verhuisauto en trein.
Een erkende verhuizer moet de in
boedel voor 25.000 gulden per wagen
verzekeren. De aansprakelijkheid van
een vervoerder (die ook verhuizen
mag) ljgt helemaal anders. Een ver
voerder is bijna niet aansprakelijk voor
zijn vracht. „Herhaaldelijk krijgen we
klachten van particulieren: „We heb
ben de vervoerder gevraagd of hij ver
zekerd was en dat beaamde hij, maar
we hebben vrijwel niets van de schade
vergoed gekregen". In die gevallen
gaat zo n vervoerder toch vrijuit. Hij
is verzekerd, alleen voor 1,50 per kg
beschadigd goed. Dat houdt niet veel
in als er een schilderij ter waarde van
tienduizend gulden is beschadigd"
aldus de heer Van den Doel.
Per jaar worden er in Nederland
200.000 verhuizingen geregistreerd. Een
aanzienlijk aantal. Maar door de
enorme versnippering zijn er hier geen
opvallend grote verhuisondernemingen.
Enige tientallen door het hele land
verspreid met vijf of meer wagens,
vormen de bovenlaag. Ze ontlopen el
kaar weinig in omzet.
In de toekomst zal er voor de ver
huizers voldoende werk zijn. Al was
het alleen al, omdat er volgens een
berekening van het NOB dertig tot
veertig procent van de Nederlandse
bevolking niet in het juiste huis
woont; te klein, te groot, te oud, te
duur, onaangepast, pendelen, foren-
Het is een grote gok een uitgebreid
verhuisbedrijf op te zetten. Andere
vervoerbedrijven kunnen op lang
lopende contracten en grote opdrach
ten rekenen. De verhuizer niet. De
kansen dat zijn speciaal aangepast
wagenpark dagenlang maar ten dele
kan worden gebruikt moeten zo klein
mogelijk worden gehouden. Het grote
verhuisaanbod ligt tegenwoordig; rond
het einde van de ene en het begin van
de andere maand.
De veranderingen ten gunste bestaan
onder meer uit een duidelijke snellere
aanpak van elke opdracht. Verhui
zingen zijn er door hun arbeidsinten
sieve karakter niet goedkoper op ge
worden. De werkwijze van de verhuis
knechten heeft dus een verandering
moeten ondergaan.
Geen bullen
„Het grote verschil met vroeger is dat
de klanten minder in hun woningen
hebben. Wat men vroeger alleen al op
de rommelzolder had, staat nu niet
meer in een flat", aldus de heer T. van
Holten, bedrijfsleider van Stoofs ver
huisbedrijf.
...De mensen hebben bijna geen om
slachtige bullen meer. Vroeger moest
je een hele partij kolen meenemen.
De knechten moesten zelf de kolen
opzakken. Kijk, zoiets is er niet meer
bij".
„Met onze eerste verhuisauto klaar
den we in 1927 een karwei, waarover
we drie dagen deden. Dat was van
Breda naar Eindhoven. Een dag pak
ken, een dag rijden en een dag los
sen. Nu rijden we om half acht voor
En als de wagen 's avonds om half
zes nog niet terug is wordt er ge
scholden in welke kroeg zitten ze nu
weer?" Het is voor een goed toege
rust verhuisbedrijf al niet vreemd
meer dat het naar Znid-Spanje gaat.
Het Nederlandse verhuizerskorps staat
goed bekend. Het bedrijf van de gebr.
Van de Berg Uit Breda bracht enkele
jaren geleden met twee wagens de in
boedel van een militair attaché over
de weg naar Ankara in Turkije. Een
ritje van bijna 8000 km. De 6500 km
naar en van Kreta werden voor NAVO-
functionarissen ook al enkele malen
onder de wielen doorgedraaid.
spook voor verhuizers. Afgezien van
de meningsverschillen met huismees
ters die er als een Cerberus op toe
zien, dat de verhuizers geen gebruik
maken van de liften, gaat een vijftig
maal herhaalde wandeling over een
galerij niet in de koude kleren zitten.
Niet zelden wordt er een blok van
zestig flats tegelijk opgeleverd. Dan is
het normaal dat er zo nu en dan vijf
ondernemingen tegelijk door dezelfde
deuropening moeten. Dat geeft wel eens
wrijvingen.
Dat leed is nog wel te overzien. Moei
lijker wordt het, zoals nu in de nieuwe
Amsterdamse wijk Slotervaart. waar
men met de auto niet meer in de direc
te nabijheid van een flat kan komen.
Verhuizers moeten dan met karretjes
op en neer lopen over een afstand van
enige honderden meters.
Een niet geringe nagel aan de dood-
verhuizer zijn de flats,
architecten, die op het lumineuze idee
kwamen hun schepping zonder takel-
balken uit te voeren of die dat wel
deden, maar recht boven een border
rozen, waar geen enkele verhuizer mag
komen.
„De meeste veranderingen hebben 't
werk meestal zwaarder gemaakt", stelt
de heer Van den Doel.
Rond hun 55ste gaan de meeste ver
huisknechten dan ook naar wat ander
werk omzien. In de pakhuizen of op
de afdeling emigratieverpakking kan
hij het wat rustiger aan doen. „Ze ko
men altijd goed weg, want het zijn
mensen die van aanpakken weten. Ze
zijn bovendien overal een beetje van
op de hoogte", aldus de heer Van den
De laatste jaren is er één aanmerke
lijke verlichting gekomen voor de
knechten. Vele verhuisbedrijven (al
leen de erkende) zijn overgegaan op
het gebruik van pakdozen in plaats
van de lompe, zware pakkisten. Een
gemiddelde inboedel (25 tot 30 kubieke
meter) kan naast de losse stukken in
twintig kisten worden gevat. In 35 do
zen gaat hetzelfde. Maar deze 35 kaï--
tonnen boxen zijn inklapbaar, zodat
ze allemaal in een keer naar binnen
zijn mee te nemen. Vol zijn ze ook
handelbaarder. En de ruimtewinst bij
het uitpakken is zeer aanzienlijk.
De heer Van den Doel, stelt dat de
gemiddelde inboedel aan waarde, maar
eveneens aan kwetsbaarheid heeft ge
wonnen. Over het laatste zeggen de
verhuizers: „Als je tegenwoordig een
deken van een gefineerde kast haalt
heb je al kans dat er een stuk in de
deken blijft zitten. Een stootje tegen
dat spul en je zit er dwars doorheen.
Daar moeten we veel aandacht aan
besteden".
Modern spul
„We houden ons hart vast voor het
antieke meubilair. Het is vaak zo oud
dat het van ellende in elkaar valt als
je het gaat verplaatsen. En dan claimen
de klanten de schade ook nog. Maar
als het er op aankomt verhuizen we
nog liever zware antieke kasten dan
het voor schade veel vatbaarder mo
derne hoog-glansspul, waar je zo door-
eêto pit affi&Tztt - heen Het d°<™taat
„Probeer eens ronde. bepMint «auweHtks verhu.s.n*
Piano's zijn zware, moeilijk hanteerbare stukken. Ze kosten de ver-
huizers menig zweetdruppeltje.
vijftigmaal de trap op en af te lopen
naar en van de derde verdieping. Maar
doe het dan nog eens met een kist
boeken, een kist serviesgoed, een kist
dekens, een bankstel, een bed en der
gelijke op je nek", vertelt één van de
verhuisknechten van Stoof.
Twaalf hoog
Alsof het een nachtmerrie betreft ver
telt hij over die ene verhuizing naar
Parijs, waar de spulletjes van een mili
tair in een knus bovenhuis op de
twaalfde verdieping moesten worden
geïnstalleerd. „Twaalf hoog traplopen,
dat is wel slopend. Transpireren is de
grootste vijand van de verhuizer. Je
bent verkocht als je liezen doorschu
iven of als je „verbrande" voeten op
loopt. Maar afknappen is er niet zo
maar bij".
Maandelijks herdenken verhuizers de
nauwelijks één verhuizing".
Allemaal extra-problemen voor de
emballeur; de all-round verhuizer, die
kan inpakken, takelen en vervoeren.
Aan de buitenkant ziet men het er
niet zo van af maar de man die als
aanbrenger fungeert, loopjongen zou
men zeggen, is een heel belangrijke
schakel in het verhuisproces. Hij moet
precies weten wat er binnen in een
huis staat om de stukjes van de leg
puzzel in de auto naast elkaar te krij
gen. Er mogen geen gaten vallen in
een wagen en in de buurt van een ra
dio doet een tafelpoot het ook meestal
niet zo goed.
„In een aantal gevallen prefereren
klanten het zelf in te pakken. Het
schaderisico komt dan voor een groot
deel voor hun rekening. Zelf pakken
hangt tegenwoordig veel af van wie
de verhuizing betaalt. Tegenwoordig
geven steeds meer bedrijven een ver
goeding voor de verhuiskosten en daar
zitten de pakkosten bij. Het rijk en
het leger (NAVO) zijn onze grote op
drachtgevers en die maken het onze
klanten niet moeilijk", aldus de heer
Van den Doel.
Het bedrijf van Stoof in Breda heeft
onlangs een compromis geïntroduceerd.
De container. Deze wagen wordt voor
het huis van de klant neergezet. Deze
pakt en laadt zelf. Daarna versleept
Stoof de wagen, zodat de klant zijn
inboedel weer zelf kan lossen. Het aan
trekkelijke is het verschil in reke
ningen. Normaal zou zo'n verhuizing
een 250 gulden kosten tegen nu 75 gul-
Aan de andere uiterste grens liggen de
verhuizingen voor de NAVO naar het
buitenland. De berg formulieren die
hierbij onmisbaar is kan men bijna
schillende teilen. Een enkele maal ge
beurt het dat een gezin gepakt en ge
zakt aan de'grens wordt tegengehou
den. Een klein rampje. Meestal zijn de
verblijfs- of werkvergunning niet in
Meer moeite hebben verhuizers meest
al met het naar binnen of buiten krij
gen van heel oude meubelstukken,
oude bedden of grote spiralen, aqua
riums en werkstukken van doe-het-
zelvers. Zo mi en dan moeten daar
voor hele raamkozijnen worden weg
gebroken. Een architect die in Deven
ter flats had ontworpen maakte 't het
gekste. Bij oplevering bleek, dat door
geen enkele opiening van het huis de
spiralen van de bedden naar binnen
konden worden gebracht. Ten einde
raad hebben de verhuizers er toen
maar een smid met een snijbrander
bijgeroepen.
PIM OAANDERSB
lev<
Een nieuwe methode is de verhuislift, die maar liefst tot de zesde
etage reikt. Wat echter te doen als m op de zevende woont De verhuizer
mag fcen moet) het weten.
halen. Mooie en grimmige. ..Hel las
tige van het verhuizen is. dat we wel
een huis zien, dat de klant gaat ver
laten, maar niet dal, waar hij in
trekt. Onze wagens zijn veertien meter
lang. 2,50 meter breed en vier hoog.
Dat vergeten de mensen wel eens. Zelf
rijden ze met hun personenauto tot
aan de deur", vertelt de heer Van
Holten.
„Wij moeten op vijfhonderd meter af
gaan uitladen. In Italië
zo'n verhuizing met een
n heuvel. Met een ezels-
i wat bouwvakkers uit de
we toen maar op en neer
te bei
(Van een onzer
verslaggevers)
WORMER Hel echt
paar Meijer-Bakkuni uit
Wormer bezit een klein
kereltje, een welgescha-
den. Vader en moeder
noemen hem Sidor, maar
wanneer hovenier Otto
Meijer wordt gevraagd
le bewjjzen of het kerel
tje z(jn zoon is moet hü
een ontwijkend antwoord
geven. Het zoontje staat
namelijk niet ingeschre
ven. het is nog steeds
naamloos. Een bewijs van
Nederlanderschap heeft
de heer Meijer voor hem
dan ook niet. De Neder
landse autoriteiten wei
geren de naam van het
kind Sidorova, die de
ouders hem willen ge-
i, te aanvaarden. Op
oude naamlijsten
komt deze naam niet
'enier Meijer heeft
gewend „Ik heb haar
om dispensatie voor het
gebruik van de naam
Sidorova gevraagd. Wan
neer ze mij meedeelt dat
de naam niet kan wor
den geaccepteerd zal ik
me bij haar beslissing
neerleggen. Je moet hel
sportief blijven zien en
de regels van het spel in
acht nemen".
44,2 seconde
Elf maanden geleden
stapte de heer Meijer blij
en welgemoed, omdat
rUn vrouw een flinke
zoon ter wereld had ge
bracht. naar het stadhuis
van Zaandam. Het kind
van de familie Meijer
was geboren op de dag
dat de Russische schaal-
senrijdster Sidorova het
wereldrecord op de 500 m
voor dames had ge
bracht op 44,2 seconden.
„Ik vond dat toen zo'n
prestatie van formaat dat
we direct besloten ons
kind Sidorova te noemen.
Zonder natuurlijk te we
ten dat die naam niet in
de oude naamlijsten
voorkomt. Voor ons was
hel Sidorova, zonder
meer", zegt de heer
De ambtenaar van de
burgerlijke stand van de
gemeente Zaandam keek
verbaasd, zette zijn bril
af en deelde de heer
Meijer mee dat de naam
niet zou worden geaccep
teerd. Vader Meijer was
teleurgesteld. In Rusland
wordt de naam Sidorova
zowel als achter- en
voornaam gebruikt.
De lange weg van erken
ning van de naam begon
toen voor de Zaankan-
ter. De justitiële we
reld, do rechtbank te
Baby Meyer heeft
nog geen weet van de
problemen rond zijn
naam. Thuis is het
voorlopig „Sidor".
Haarlem. keurde de
naam Sidorova af. Hove
nier Meijer ging door en
volgens de regels van het
spel kwam hij terecht bij
de koningin, die nu maar
moet beslissen of het
zoontje van echtpaar
Meijer eens eindelijk* in
het trouwboekje kan
worden ingeschreven.
Spaarbankboekje
Hü zegt: ..In deze tüd
van Europese eenwording
is het dacht ik beslist
niet gek om buitenland
se namen die lraai in
het gehoor liggen, over
te nemen. Neem büvoor-
becld de Turken. Itali
anen en Spanjaarden die
hier wonen, trouwen en
vader worden. ZU mo
gen terecht vind ik
Turkse, Italiaanse en
Spaanse voornamen ge
bruiken. Is het dan zo
gek als wij buitenlandse
De man van de Burger
lijke Stand in Zaandam
wilde wel Sido aanvaar
den, maar dat weigerde
ik. Die naam doet me
denken aan do-re-mi-fa-
sol-la-si-do.
Over d© kinderbijslag
behoeft de heer Meijer
zich geen zorgen te ma-
zaak heeft. Eap inen
tingsboekje bezit hij niet.
..Mijn vrouw krijgt dat
boekje niet mee vóór
heeft. Wij hebben
spaarbankboekje voor
onze zoon. Het ataa»t niet
op zijn naam. Zouden
we met oni gezirtnetje
naar het buiteitland
gaan, dan zou dat ook
tot complicatie* kunnen
leiden. Als we zonder
controle de grens over
gaan. we komen terug
en de beambte vraagt
naar onze papieren, dan
zouden we niet kunnen
aantonen dat het kind in
onze wagen van ons is.
Het echtpaar heeft na
alle hoop op de koningin
gevestigd. Maar het
blüft nog altüd Sidor in
de huiskamer van hove
nier Meijer, waar de
dreumes, zonder te we
ten dat rondom zün per
soontje zoveel deining is
ontstaan, rustig van zijn
