PASTORAAL CONCILIE
r n
Blue Diamonds
pakt hete hangijzers aan
HEBBEN SLECHTS EEN WENS:
WEER AAN DE WEG TIMMEREN!
Missie en
ontwikkelingswerk
Oorlog en vrede
in Vietnam
Verhouding
Nederland—Rome
ZATERDAG 6 APRIL 1968
DRIEBERGEN Japan, Thailand,
Singapore, Indonesië, Mexico. Weet je
nog wel oudje? Dat waren de gouden
tijden. Zeventienduizend mensen in een
snikheet stadion was vaste prik, dol
gedraaide fan§ rukten de klejen van
je lijf en de haren uit" je hoofd. In
het Apeldoornse Berg en Bos klom een
vrouw van dik in de vijftig op het dak
van hun caravan om een glimp van
haar idolen op te vangen. „We waren
net zestien, we stonden op dat moment
in onze blote gat. We wisten niet, \^ar
we het zoeken moesten."
Het ls nauwelijks acht jaar
geleden: 1960, 1961. Ramona
had toen al een gecontro
leerde oplaag van vier mil
joen exemplaren gehaald, de
persen stampten dag en
nacht door om de honger
naar de zoetgevooisde sound
van de Blue Diamonds te
stillen. Little Ship zeilde
moeiteloos naar de 100.000.
ander platen van het on
overwinnelijke duo sprongen
snelle hordeloop van
staan. We hebben in die
succestijd veel gelachen,
maar het is ons echt niet
naar de kop gestegen. Weet
je, hoe dat komt? Dat komt.
omdat we eigenlijk niet hoef
den. Dat maakt gelijk een
groot verschil. Heel wat ar
tiesten komen uit de goot.
die weten, hoe het is om in
de rotzooi te zitten, maar wij
hebben altijd alles gehad.
VVü hadden een fiets en een
Op Bali wilden we een wan-
delingtje maken, gewoon,
omdat we die hele cocktail-
troep goed zat waren. We
wachtten, totdat de hele
meute was afgedreven en
toen zijn we door de achter
deur van het hotel naar bui
ten geslopen
Het was geweldig, we liepen
10-
i 20-
50 000. ..Een krankzinnige
zaak", stellen ze achteraf
weemoedig vast. alles wat
we deden, was opeens het
einde. Dat kwam alleen door
die paar platen, want in
feite waren we twee lieve
jongens, die ternauwernood
een gitaar konden vasthou
den. We maakten met groot
lef een televisieshowtje, dat
nergens op leek. Maar de
mensen vonden het geweldig,
het publiek pruimde alles.
We hadden een liederlijke
populariteit, die nergens op
sloeg".
Geluidsdooier
Ze halen synchroon de
smalle schouders op: Ruud
en Riem de Wolff, twee jon
gens met een gitaar en een
dubbele geluidsdooier. Ze zijn
alweer jaren terug- van weg
geweest. maar de hete pas
saat van het succes heeft
zijn kop tot nog toe niet op-
nieuw opgestoken. Er komen
thuis in Driebergen wel brie
ven van fans uit Moskou en
Leningrad. Compleet met.
bloedrode strepen van de
censor door die passages, die
de Internationale dreigen te
overstemmen. Ze hebben ook
een bloeiende fanclub in
Tsjecho-Slowakije die de
wierook van de bewondering
smeulende houdt. Maai voor
de rest is het sappelen ge
blazen om de dagelijkse bete
broods. De concertgebouwen
en stadions zijn vervangen
door patronaten en feest
zalen in de provincie, waar
ze nu vijf avonden per week
voor boeren, burgers en bui
tenlui de luim getoonzet uit-
serveren ..Jazeker, we spelen
ook nog steeds Ramona.
want daar vragen ze om.
Alles, wat ze willen horen,
krijgen ze van on-, want we
willen de volgende maand
weer In die zaal speten en
dan kun je je geen kaosones
permitteren Als er een half-
zatte feestganger nanr me
toekomt, die zegt: ..Hè. mu
zikant. doe jij eens effe van
Mien waar is mijn feest
neus" dan krijgt ie ztjn neus.
want anders loopt hij regel
recht naar de zaalhouder om
zich te beklagen. En wat
denkt zo'n man: Die Dia
monds hoef ik ook niet meer.
want die verstjéren mijn
publiek.
Nou moet je niet denken,
dat we tegen heug en meug
■pelen, want toevallig zijn
we vanaf het begin met onze
poten op de grond blijven
kw a
Natuurlijk, we willen graag
weer lerug naar die top,
maar het mag wat ons be
treft nu wat rustiger gaan
Toen we in Indonesië waren,
hadden ze de hele bovenver
dieping van hotel Indonesia
voor ons gereserveeid Tach
tig kamers Er mocht geen
mens in of uit zonder een
speciaal pasje en bij de
trappen en do lift stonden
soldaten met een s'engun
Is dat dan soms normaar»
De Indonesiërs waren gek
op ons. we waren de Soe-
clnra", de eigen broer Weet
je. hoe we naar het stadion
gingen0 Ln een overvalwagen
met vier MP'ers op de tree
plank en de bumpers. En
onze kleedkamer was een
betonnen bunker onder de
tribunes.
Mensen, we hebben daar
wat afgelachen. Tussen ons
en het publiek stond eerst
een rij para's, jongens met
camouflagehemden. paarse
baretten en een stengun.
dan kwam er een rij sol
daten en daarvoor stonden
weer dranghekken Moet je
die we de laatste jaren op
de plaat hebben gezet, wa
ren daardoor bij voorbaat al
doodgeboren kinderen. De
smaak van het publiek is
sinds 1960 Immers radicaal
veranderd en wat toen een
geheide tophit was, is nu een
gegarandeerde flop. Ramona
was fijn, maar het kan al
leen niet meer. Het is dom
weg voorbij. Geweest, Daar
zit je dan op een gegeven
moment. Je ziet links en
rechts nieuwe sterren om
hoog schieten, die de volle
aandacht krijgen, die op alle
fronten gepousseerd worden.
En zelf mag je op de puin
hopen blijven zitten.
Dat ie ook de reden, waar
om we van Philips naar
CNR zijn overgestapt. We
zaten gehoon voor qpe\
bonen toe te kijken en had
den, luiteinde-lijk het zweet
in onze handen. We wilden
sound zoeken, maar ze von
den het niet nodig. We zei
den. dat een artiest zonder
goeie reklame geen poot
heeft om op te staan, maar
te veel
paradepaarden
al.
Als Ronnie Tober
vanavond wint
zitten wij ook
meteen goed
door een winkelstraat en
voelden ons zielsgelukkig.
Totdat we per ongeluk om
keken Twintig meter achter
ons liepen twee lijfwachten,
links en rechts langs de hui
zen. Opdracht van de presi
dent van de republiek
Monnikenwerk
Met de ruggesteun van die
oude roem zijn ze sinds
enkele maanden weer bezig
aan hun come-back, een
gaaf stukje monnikenwerk,
dat ze binnen enkele weken
hopen af te ronden ..We
hebben alles geprobeerd, alle
genres. alle stromingen
maar het kwam er gewoon
niet uit. Bij Philips bleven
we de jongens van Ramona.
de zangers van de ever
greens De twee
Bij CNR kunnen we nu
weer rustig van voren af
aan beginnen. Fundamentje
metselen, muurtje er boven
op. Net zolang, totdat het
dak er op zit We hebben
nachten lang met Tony Evck
gezocht naar een fijne, nieu
we sound, we hebben alle
tophits afgedraaid, honder
den banden gedraaid. Toen
kwam Joop Stokkerman met
dat liedje voor het Song
Festival uit de bus. Ronnie
Tober zingt het met een
plano erbij, maar Tony gooi
de alle zoetigheid eruit en
liet het swingen. De eerste
keer. dat hij het voorspelde,
tikte het gelijk aan. We wis
ten het: dit wordt het. Er
werd een Engelse tekst ge
maakt en die hebben we op
een woensdagnacht binnen
anderhalf uur op de plaat
gegooid
Nou wachten we alleen nog
op Ronnie, Als die er In
Londen wat van bakt. als hij
bijvoorbeeld bij de eerste
drie komt. dan zit het met
ons ook wel goed. Dan ken
nen zc ln de hele wereld het
melodietje en dan willen ze
het toch In de Engelse ver
sie hebben.
De kenners zeggen trou
wens. dat onze plaat beter
is dun die van Tnber. Dat
zijn
nie.
éénmaal vrij Het gaat er
om. wie het boste gepous
seerd wordt wie hii Vero
nica op de draaitafel komt
te liggen Het is net als bij
het bier. Je hebt tien mer
ken die on elkaar lijken,
maar de fabtlek met het
juiste gimmlrjcjr breekt de
markt open
festival- Mielen we geloof Ik
ereen» dien in Groningen.
Fr-vt In één ruk de hele tnp-
veertig en dan de smeuïge
die nnvermtide'IIVman die
vraagt: ..Zeg Jongens, «peul
voor m-»ln Mien waar is mijn
Als we tegen die tijd weten,
dat Ronnie ln Londen ge
wonnen heeft zullen we er
extra ons best op doen En
natuurlijk een londje voor
Dat zijn dan twee biertjes
voor de Blue Diamonds."
LEO THURINO
De tweede openbare vergadering van het pastoraal
concilie, die morgen in Noordwjjkerhout geopend
wordt, belooft een zeer levendige en actuele gebeur
tenis te worden, levendiger en actueler dan de eerste.
Als winstpunten noteren wij. dal de stukken die be
sproken moeten worden minder binnenkerkelijk en
minder theoretisch zijn uitgevallen: men gaat o.a.
spreken over het ontwikkelingswerk en over de oor
log in Vietnam. Verder blijken de organisatoren uit
de eerste vergadering geleerd te hebben, dat vrucht
bare debatten alteen mogelijk zijn, wanneer dc onder
werpen in scherp geformuleerde stellingen worden
gepresenteerd; het eindeloze heen en weer gepraat
over vage verhandelingen zal ons nu. naar wij hopen,
bespaard kunnen blijven.
Het eerste ohderwerp, dat op de agenda staat, be
treft de werking van het gezag in de Kerk. Zoals men
zich zal herinneren heeft de eerste vergadering zich
uitvoerig over dit punt beraden naar aanleiding van
het rapport Loeff. Dit rapport ontmoette behalve
waardering ook veel kritiek en werd uiteindelijk op
voorstel van mgr. Moors als conciliestuk afgewe
zen. Aan een nieuwe commissie werd de opdracht ge
geven, op basis van de gehouden besprekingen een
nieuw rapport samen te stellen, dat aan deze verga
dering moest worden voorgelegd. Het stuk bestaat
uit 32 zorgvuldig geformuleerde stellingen en enkele
losse aanbevelingen.
Eerst worden de oorzaken van de gezagscrisis in de
Kerk nauwkeurig omschreven. Vervolgens tracht de
commissie ad hoe, waarin ook twee niet-katholieke
deskundigen zijn opgenomen, een beeld te geven van
de gezagsverhoudingen in de Kerk, zoals ze eigenlijk
zouden moeten zijn: daarbij probeert zij alle aspec
ten van het kerk-zijn zovev. mogelijk tol hun recht
tc laten komen. Tenslotte worden de spelregels opge
steld. waaraan zowel gezagsdragers als onder gezag
gestelden zich hebben te houden.
Het geheel maakt een uitgewogen indruk. Het is in
ieder geval veel evenwichtiger dan het nogal een
zijdige en soms zelf provocatieve rapport van de
commissie Loeff. Dit betekent niet, dat alle stellingen
zonder moeite de eindstreep zullen passeren. Zo ver
wachten wij nog een pittig debat over stelling 28.
die zegt „dat een duidelijke geloofsuitspraak van de
bisschoppen door de individuele gelovige naast zieh
kan worden neergelegd, wanneer hU meent sieh In
geweten niet bij deze uitspraak te kunnen aanslui
ten' Velen zullen zich afvragen, of hier de deur
voor de vrijzinnigheid niet al te wijd wordt opengezet.
Missie
Hel tweede agendapunt heeft betrekking op het mis
siewerk. Op basis van het reeds gepubliceerde rap
port „Onze missieopdracht nu" is een lijst van stel
lingen gemaakt, die besproken moet worden. Eerst
wordt daarin een poging gedaan, onze missieopdracht
te situeren in de Kerk en de wereld van vandaag,
met name zijn plaats te bepalen ten opzichte van het
ontwikkelingswerk. Volgen enkele aanbevelingen, die
moeten dienen, om tot een volle inzet van de gehele
kerkprovincie voor het missiewerk te komen. Van
bijzonder belang zijn de suggesties om op iedere ker
kelijke begroting een basisbijdrage voor het missie
werk te plaatsen ei) om het probleem van de jpissie-
personeeUvoorziening centraal aan tt pakken.
Over de waarde van dit agendastuk wordt verschil
lend geoordeeld. Enkele noemen het „een minder
geslaagde preek". Anderen hadden het liever tot een
geheel verwerkt gezien met het stuk over het ont
wikkelingswerk: ze vinden dat onze missieopdracht
alleen maar geformuleerd kan worden binnen onze
opdracht tot ontwikkelingswerk, zoals de Kerk slechts
te bèpalen is binnen de wereld van nu. Weer anderen
vrezen, dat bij een dergelijke aanpak het missiewerk
wel eens in de verdrukking zou kunnen komen; zij
leggen voor alle veiligheid maar een motie ter tafel
dit vraagt „dat er ruim gelegenheid zal zijn om de
stillingen over het missiewerk apart te bespreken"
Speciaal de jeugd schijnt voor dit agendastuk grole
belangstelling te hebben. Hun vertegenwoordigers
dringen aan op de nodige voortvarendheid bU de na
tionale aanpak van financiële en personele proble
men: het moet direct tot concrete daden komen, zeg
gen zij, anders zal er van alle mooie aanbevelingen
maar weinig worden gerealiseerd. Ook hadden zij
graag duidelijke cijfers gezien, waar de missionaris
sen zitten, wat ze allemaal doen en in welke situaties.
Tenslotte vragen zij aandacht voor de menselijke kant
k en voor de figuur van de mis
tris.
Ontwikkelingswerk
N i het missiewerk komt op het concilie het ontwik
kelingswerk ter sprake. Ook hier is op basis van het
reeds verschenen rapport een serie stellingen gefor
muleerd, die stuk voor stuk bediscussieerd zullen
worden. Daarin eerst enkele uitspraken over de
grondslagen van het ontwikkelingswerk en vervol
gens een opsomming van de bijdragen, die geleverd
moeten worden door de overheid, het bedrijfsleven,
de particuliere organisaties en de Kerk. Tenslotte
enkele suggesties om te komen tot een bundeling van
verspreide activiteiten.
Waarschijnlijk zal voor dit agendapunt een grote be
langstelling bestaan. Uit de binnengekomen reacties
is gebleken, dat het rapport over het algemeen een
goed onthaal heeft gevonden
den zich hebben voorbereid, c
slagen ten ijs te komen. Hier
bezwaar, dat de materie voor
te veel detailkennis
loonlijk delen wij dit bezwaar niet.
;n dat de afgevaardig-
n zo goed mogelijk be
en daar hoort men het
velen te technisch zou
veronderstellen. Per-
Centraal in de besprekingen staan twee nauw met elkaar verbonden onderwerpen: missie
lingshulp. De Nederlandse Kerk, die in hel nabije verleden wel eens wat te introvert is gi
dch intensief gaan bezig houden met de problemen van de hele wereld, In het bijzonder van de
gezegd wordt hoe het allemaal zou moeten, zonder
de wegen te wijzen waarlangs het verwerkelijkt kan
worden. Wij zün wel grvqelig voor de opmerking
van het bisdom Rotterdam: ..Men kan altijd zeggen
hoe het eigenlijk zou moeten, maar belangrijk i> Ce
weten, hoe het in feite zal kunnen. En dat wordt
bepaald door economische wetmatigheden en feitelijk
heden."
Bij de debatten verwachten wij een hartige gedachten-
wisseling over stelling 19. die handelt over de bevol
kingspolitiek in de ontwikkelingslanden. Daar vraagt
de commissie zich af „of het in de gegeven omstandig
heden wel realistisch is te stellen, dat het helemaal
aan dc ouders kan worden overgelaten, hun kindertal
te bepalen, en of omwille van de toekomst der ge
boren kinderen de overheid niet alleen voorlichtend,
maar zelfs regelend moet optreden". Deze suggestie
gaat velen, dat is uit de binnengekomen reacties ge
bleken, te ver. Zij menen, dat hier aan de staat een
veel te grote bevoegdheid wordt toegekend en dat
inbreuk wordt gemaakt op de vrijheid van de ouders
om zelf de grootte van hun gezin te bepalen.
Vietnam
Bijzonder interessant belooft de gednchtenwisseling te
worden over het vierde agendapunt, een verklaring
over de Vietnamese oorlog, opgesteld door de com
missie „Oorlog en vrede' Hoewel door de ontwikke
lingen van de de laatste dagen de formulering van de
verklaring enigszins is achterhaald, achten wij haai
toch belangrijk genoeg om op de vergadering van
hel concilie besproken te worden. Voor een aan
gepaste formulering kan altijd nog worden gezorgd.
Na de oorlog te hebben gekenmerkt als onze gezamen
lijke schold (..hier wreekt zich «Ie wanorde en In l
onrecht dat we lieten voortbestaan uit onwetendheid,
angst en behoudzucht") doet de commissie een aantal
suggesties, om uit de in Vietnam ontstane Impasse te
komen: onvoorwaardelijke beëindiging van de bom
bardementen op Noord-Vletnam: erkenning vun het
Nationale Bevrijdingsfront ais zelfstandige onderhan
delingspartner: onderhandelingen op basis van de
akkoorden van Genève; opgeven door belde partijen
van de gedachte aan een overwinning, die de tegen-
i dan ook
dit hete
stander vernedert. „Wanneer deze weg niet bewandeld
wordt. blijft slechts de verdere uitbreiding van het
conflict over. De gevaren die de werrld dun loopt zün
onr oorstelbaar".
Hel ligt voor de hond, dat velen zich bij de bespreking
vnn deze voorstellen geremd zullen voelen door hun
gebrekkige kennis van de werkelijke situatie Wie van
dc leken, priesters en bisschoppen zal zich bekwumn
achten om zo concrete uitspraken te doen als hier aan
hen worden voorgelegd? Wie weet er precies hoe het
conflict is ontstaan, welke draden er doorheen lopen,
wat er achter de schermen gebeurt? De commissie
heeft getracht dit bezwaar te ondervangen door in een
bijlagi de „achtergronden van de oorlog in Vietnam"
te belichten Hpezecr we dit initiatief ook toejuichen,
w< menen, dat bovAmgcnacuicje bezwuiufi er niet
E'-hoct door zijn weggenomen Het zal i
benieuwen te zien, hoe de debatten o'
hangijzer zullen verlopen.
Nederland en Rome
Tenslotte ligt er een resolutie op tafel betieffende de
verhouding NederlandRome. met name in dc boezem
van de religieuze gemeenschappen. Zij werd opgesteld
dooi de commissie voor het leven dei religieuzen.
Uiig.iandi- van het feit. dat veel Nederlandse orden en
congregaties bij hun vernieuwingspogingen stuiten op
onbvgnp en verzet van hun generale besturen, dut
sommige daardoor in een ware bestaan snood zijn
gekomen en hun toekomst in Nederland bedreigd zien,
lioudi de resolutie een pleidooi voor een groter pluri
formiteit en een consequenter doorgeviM rde decen
tralisatie op het bedoelde terrein. „Gelovigen en
bisschoppen doen een beroep op de verantwoordelijke
in lanties, met name op dc rcligicuzencongregatic,
het staatssecretariaat, de congregatie voor ae goloofs-
le. i alsmede op de generalaten, dat zij alle steun
zullen geven aan de religieuzen van dc Nederland
kerkprovincie, om die vernieuwingen door te voeren,
die de provinciale kapittels in samenspraak met
episcopaat en overige gelovigen nodig achten, om
aan het religieuze leven in de Nederlandse situatie
iiii >owcl bijbels verantwoorde als hedendaagse
gestalte te geven".
In de toelichtingen wordt de noodzaak van deze
koerswijziging met kracht onderstreept. „Wordt met
d< hierboven genoemde noodzaak geen rekening
gehouden, dan betekent dat het peiso.inlijk ongeluk
van vele religieuzen; dan vrezen wij dat de religieuzen
geen eigentijdse rol kunnen spelen in de kerk
vernieuwing en dat hun rol in de Kerk van Nedei -
land althans is uitgespeeld. De vraag wordt dan
voor hen klemmend of het belang van de Kerk niet
gunt boven het belang van de eenheid van eigen
religieuze gemeenschap. Dc Nederlandse religieuzen
voelen niets voor een breuk; zij realiseren zich dat
afscheiding voor beide partijen nadelig is".
Hel
Niettemin mag men er zeker van zijn, dat het pasto
raal concilie hem over zal nemen. Daarvoor stuat o.a.
de handtekening borg. ure de resolutie nu reeds van
alle vicarissen en gedelegeerden van de zeven bis
dommen heeft gekregen. Het concilie zal de
religieuzen bij hun strijd tegen centralisme en voor
pluriformiteit niet In de steek laten.
Dr. ALFRED VAN DE WEM ER
