ja
Interpol zonder 007
Oost-Duitsland zal wel
zeggen tegen
nieuwe grondwet
RADIOWEB OVER DE GEHELE WERELD
ZATERDAG 6 APRIL 1968
BIJNA
NIETS
MAG,
EN
WAT
WEL
MAG,
DAT
MOET
MM
OOST-BERLIJN Zeventien miljoen Duitsers zullen zater
dag ja of neen moeten zeggen tegen een nieuwe socialistische
grondwet. Nee-zeggers zullen er maar weinig zijn, want overal
in Oost-Duitsland wordt de bevolking door middel van
schreeuwende spandoeken, luidruchtige radio- en televisie
uitzendingen en op (verplichte) spontane massabijeenkomsten
opgeroepen om ja te zeggen. Oost-Duitsland wordt steeds meer
een eiland in Europa. Hoewel de levensstandaard er 't hoogste
is van alle communistische landen, wordt de vrijheid er met
grammen gemeten. „Bijna niets mag en wat wel mag, dat
moet", zo zei een Oostduitse student die pas uit Praag terug
kwam, waar hij een half jaar had mogen studeren. Over de
gebeurtenissen in Tsjecho-Slowakije wordt in de Oostduitse
radio en in de Oostduitse pers bijna niets gemeld. Zelfs het
protest van de Tsjecho-Slowaakse regering tegen laatdunkende
uitlatingen van de Oostduitse ideoloog Kurt Hager, is in de
gelijkgeschakelde pers niet verschenen. De Oostduitse kranten
hebben in deze dagen alleen nog maar plaats voor een nieuwe
grondwet, afgezien van de verplichte kolommen waarin op de
Bondsrepubliek wordt gescholden.
Op een Internationaal congres van
juristen en journalisten in Oost-Berlijn
werd ook door alle aanwezige niet-
communisten erkend dat de nieuwe
grondwet niet alleen gunstig afsteekt
tegen de oude (op de Sovjetgrondwet
geënte) uit 1949, maar dat ook de
meeste rechten van het handvest van
de Verenigde Naties erin gerealiseerd
zijn. Vrijheid van vereniging en vrij
heid van drukpers, maar alleen voor
hen die zich socialistisch willen ge
dragen. En wanneer daarover in Oost-
Duitsland gesproken wordt, schijnt men
met niet-socialistisch bijna automatisch
fascistisch te bedoelen.
Ulbricht heeft inderdaad een grote
voorsprong op Kiesinger gekregen
doordat hij in de nieuwe grondwet
uitdrukkelijk alle fascistische, nazisti
sche, imperialistische en oorlogszuch
tige strevingen strafbaar heeft laten
stellen.
Een N.P.D. zou op Oostduitse bodem
niet kunnen ontstaan. Maar een niet-
socialistische partij wordt eveneens
als anti-grondwettig beschouwd en dat
betekent, dat de politieke vrijheid in
Oost-Duitsland nog op geen stukken
na gerealiseerd wordt. Het lijkt een
beetje op Orwell: „Alle dieren zijn
gelijk, maar sommige dieren zijn meer
gelijk".
Gesloten grenzen
Het is waar, dat de meeste rechten
van de mens wel aan bod komen.
Maar een belangrijk grondrecht, het
vrijelijk naar het buitenland mogen
reizen, wordt niet genoemd.
Jeugd denkt
fanatiek
zwart—wit
Prof. Corenz heeft daarover in het
Oostduitse parlement gezegd, dat dit
grondrecht voor Oost-Duitsland niet
meer van belang is, omdat de maat
schappelijke situatie in dat land van
een hogere orde is dan in de kapitalis
tische landen.
De muur in Berlijn spreekt echter heel
andere taal. Na een uur discussie werd
dit zelfs door een paar communistische
studenten toegegeven. „Natuurlijk zul
len wij op den duur ook de grenzen
moeten openstellen. Maar nu kan het
nog niet, vooral om economische rede-
Die economische redenen liggen voor
de hand. In Oost-Duitsland is nog
steeds een enorm gebrek aan vak
arbeiders op elk gebied. De grote trek
naar het Westen, die tot 1961 duurde,
heeft Oost-Duitsland afgeroomd. En
nog zouden er duizenden naar het
Westen willen trekken, niet zo zeer om
Ideologische redenen dan wel om de
betere lonen die daar nu eenmaal be
taald worden.
Toch is de gemiddelde verdienste in
Oost-Duitsland niet slecht. De doorsnee-
arbeider heeft een inkomen dat maar
20 procent lager ligt dan dat van zijn
collega in de Bondsrepubliek. De prij
zen voor eten, drinken, kleren en huis
vesting' zijn redelijk, in veel gevallen
zelfs lager dan bij ons. Maar de luxe
artikelen zijn voor de gewone man
niet te betalen, en onder luxe verstaat
men dan ook nylons (ruim 7,- per
paar) en koffie 40,- per pond).
Niettemin maakt Oost-Berlijn een wel
varende indruk. De etalages zijn goed
voorzien. De mensen gaan er goed ge
kleed, de jeugd zelfs heel modern, met
minimode en beatlepakken. In het
theater zijn avondjurken met stola
geen uitzondernig.
Op theatergebied heeft Oost-Berlijn
bovendien heel wat meer te bieden dan
het westelijke stadsdeel. Niet alleen
het Berliner Ensemble (van wijlen
Brecht), maar ook het Oostberlijnse
staatsballet eu tal van andere muziek-,
opera- en toneelgezelschappen trekken
avond aan avond volle zalen. Zelfs
militairen van de geallieerde bezet
tingstroepen in West-Berlijn frequen
teren voorstellingen in de oostelijke
sector.
Schaamte
Hoewel Walter Ulbricht nog een kleine
Stalin is, behoort de Stalinbarok tot
het verleden. De officiële gidsen wijzen
met een soort schaamte op de protse
rige Karl Marxallee. Unter den Linden
daarentegen is terecht de trots van
iedere Oostberlijner geworden. Naast
enige historische gebouwen staan nu
tal van moderne uit glas en beton
opgetrokken bouwwerken. Alleen het
gloednieuwe ministerie van Buiten
landse Zaken (naar de bewoner spot
tend Winzerstube genoemd) maakt een
wat belachelijke indruk: voor een staat
die door tal van andere landen niet
wordt erkend, heeft men nu eenmaal
geen ministerie van Buitenlandse
Zaken nodig, waar het hele Pentagon
in zou kunnen worden ondergebracht.
Een paar jaar geleden kon men in
Oost-Berlijn nog zonder levensgevaar
de straat oversteken. Nu is dat niet
meer mogelijk. De auto's rijden soms
vier rijen dik en het verkeer begint
hier grote problemen op te werpen,
niet alleen in het centrum, maar ook
in de uitgestrekte buitenwijken.
Zwart-wit
Wat bijzonder opvalt is de ogenschijn
lijk fanatieke houding van de jeugd.
De groep van 20-jarigen heeft nooit
iets anders meegemaakt dan het regime
van Ulbricht. Zij schijnen er zich mee
vereenzelvigd te hebben. Pas na uren
praten geven ze toe, dat ze eenzijdig
worden voorgelicht en ze zijn dan ook
bereid om te erkennen, dat ze zwart
wit denken. „Maar wat moeten we
anders dat doen jullie toch ook
Diezelfde jeugd heeft ook een grote
angst voor het fascisme, dat ze als een
dreigende draak weer aan de West-
duitse horizon zien verschijnen. Een
oudere studente: „Al mijn familie
leden zijn in de concentratiekampen
van Hitier omgekomen. Ik heb alleen
nog maar een oude zieke vader. U moet
begrijpen, dat ik iedereen haat die
toelaat, dat oud-S.S.'ers weer bijeen
komsten houden, dat er een N.P.D.
bestaat en dat er rassehaat wordt
gepreekt".
Geldt dat laatste ook voor het anti
semitisme in Polen? „Als daar werke
lijk anti-seraitisme is, ja
Maar onze studente kan in de Oost
duitse pers niets over dat antl-semi-
tisme in Polen lezen. Wat ze wel leest
is, dat een groep opstandige Poolse
studenten de vriendschap met de
vreedzame Sovjet-Unie bedreigt. En
naar wat ze over de revolutie in Praag
heeft gehoord, kan ze alleen maar de
officiële ideologen napraten: „Ze plegen
daar verraad aan het marxisme".
De gebeurtenissen in Tsjecho-Slowa
kije hebben overigens niet alleen pa
niek onder de Oostduitse leiders ge
zaaid, ook de gewone man voelt zich
nu al weer bedreigd. Een leraar zei
mismoedig: „Nu zal dat land ook wel
weer voor ons dicht gaan. Dat was
nog een van de weinige mogelijkheden
om een niet al te dure buitenlandse
vakantie te houden. En wij zijn toch
al zo van de wereld afgesneden".
Achterlijk broertje
Het isolement van de Oostduitser ia
een trieste zaak. Ze zouden zo graag
eens een kijkje buiten de grenzen ne
men en het gros van hen sou waar
schijnlijk zelfs weer terugkeren naar
Oost-Duitsland. Een katholieke geeste
lijk^ zei bijvoorbeeld: „lk heb nog ren
paar maal de gelegenheid gehad om
naar het Westen te gaan. Maar eerlijk
gezegd, na een dag hield lk het eigen
lijk a] niet meer uit. Mijn familie
spreekt een heel andere taal dan ik.
Ze behandelen me als het achterlijke
broertje. Ik waa telkens weer opgelucht
als lk terug kon gaan. Natuurlijk, het
ontbreekt ons aan vrijheid, maar ook
die zullen we eens krijgen".
Veel Oo6tdultse niet-communisten ge
loven dat die vrijheid Inderdaad zal
komen wanneer de betrekkingen met
West-Duitsland eenmaal genormali
seerd zullen zijn, dat wil zeggen wan
neer Bonn erkent dat er een D.D.R.
bestaat. Veel communisten bevestigen
dit. Ook zij geven toe, dat het met dr
vrijheid op dit moment nog armelijk
gesteld ls: lrMaar dat ligt aan de ab
normale situatie in Duitsland".
Na 23 jaar schelding ls er in Oost
Duitsland nog maar weinig lust tot her
eniglng. Zelfs ln de nieuwe grondwet
staat slechts dat naar vereniging van
belde Dultslanden gestreefd znl
worden, natuurlijk een vereniging op
socialistische grondslag. Maar Oostduit
se functionarissen laten minstens ln
persoonlijke gesprekken doorschemeren,
dat ze niet meer zo hard ln het grote
Duitsland geloven. Het enige haalbure
lijkt het vreedzaam naast elkaar be
staan van twee Dultslanden, Erkenning
van de D.D.R. betekent dan ln leder
geval voor de Oostduitse burgers een
verlichting, Het zou de leider» cn de
bevolking van Oost-Duitsland boven
dien van talloze complexen bevrijden.
Nu moet Oost-Duitsland telkens met
zoveel nadruk bewijzen, dat het echt
bestaat, dat het hinderlijk en zielig
aandoet. De nieuwe grondwet, die naai
de letter een niet ongunstige Indruk
maakt, zal na algemene erkenning van
Oo6t-Duitsland misschien ook naar de
geest worden toegepast. Een andere
weg naar vrijheid ls er voorlopig ln
Oost-Duitsland niet.
A. VAN VLIJMEN
de sporen liepen dood. Zelfs Interpol
scheen machteloos. Maar in de loop van
het jaar kwamen in Parijs vanuit
Australië meldingen binnen over valse
dollarbiljetten, die als twee druppels
water leken- op die, welke in München
in beslag genomen waren. Interpol
speurde verder en ontdekte, dat de in
ternationale bende bijzonder handig te
werk was gegaan: de biljetten werden
in Duitsland gedrukt, maar in Australië
uitgegeven. Nieuwe arrestaties volgden,
nog steeds is de bende niet geheel op
gerold, maar het feit dat zij een halve
wereldbol gebruikte om de politie om
de tuin te leiden, heeft niet geholpen.
Iedere vangst van valse bankbiljetten
wordt door Interpol geanalyseerd. Duikt
ergens ter wereld een nieuw vals biljet
op, dan kam Interpol Parijs vrij gemak-
Het stuk zou op de televisie „Interpol
grijpt in" kunnen heten. Het is voor
fantasierijke auteurs niet moeilijk Inter
pol ln serie in te laten grijpen. Daar
komen dan James Bondarhtige figu
ren aan te pas en vooral mooi en hoog
blonde, wel ontwikkelde vrouwen, die
ln handen van schurken vallen en dan
door clevere politiemannen worden be
vrijd uit onderaardse gewelven of ge
kaapte vliegtuigen. In 'n >/2 uur weet In
terpol meestal wel 't karwei te klaren,
want langer mag zo'n televisiefilm niet
duren. Wanneer het toch langer dreigt
te duren, grijpt zo'n Interpolman naar
een revolver en blaast de schurken het
levenslicht uit, dat scheelt minstens
vijf minuten. Wanneer een revolver
niet helpen wil, trekt de Interpolman
een «lgaretteaanseker tevoorschijn, die
middels een mechaniekje traangas
produceert en daar heeft de schurk dan
gegarandeerd geen antwoord op.
De werkelijkheid is anders. De mannen
van Interpol hebben geen speciale
wapens. Interpol heeft zelfs geen eigen
mensen om achter schurken aan te
gaan. Interpol dat zijn hoofdkwartier
heeft betrokken in St. Cloud bij Parijs,
ls niets anders dan een technische en
ambtelijke politieorganisatie, in stand
gehouden door ruim honderd landen,
die ln haar een machtige centrale
hebben gevonden en opgebouwd om de
internationale misdaad doeltreffend te
bestrijden. In de centrale bij Parijs,
waar weinig meer dan honderd politie
mannen werken, kent men de inter
nationale misdadigers met naam en
toenaam, men kent hun eigen
methoden en systemen, hun gewoon
ten, hun uitwijkplaatsen.
De grootste categorie misdadigers,
waarop Interpol jaagt, wordt gevormd
door valsemunters, handelaars in ver
dovende middelen vormen de tweede
categorie, op de voet gevolgd door het
onnobele gilde van internationale be
driegers en juwelendieven, waarvan er
al honderden ervaren hebben, dat In
terpol minstens even snel is als zij en
dat uitwijken naar het buitenland wei
nig zin heeft: eenmaal op het spoor
zijnde, laat Interpol niet los, het radio
web, dat vanuit Parijs gesponnen wordt,
werkt als een net, waarvan de mazen,
dank zij een steeds verdergaande per
fectionering, ieder jaar kleiner worden.
Het is nu ongeveer een jaar geleden,
dat in München honderd valse dollar
biljetten in beslag werden genomen. Er
werden twee mannen gearresteerd, die
vertelden, dat ze het valse geld in Sin-
gapore hadden opgedaan. Hier lag een
geval voor Interpol: het radioweb kon
gesponnen worden. Snel ervoer Parijs
uit Singapore per radio, dat de bewerln-
gen van de twee mannen niet konden Een grote rol, nog ongesneden vervalste Amerikaanse dollarbiljetten, wordt door
kloppen, maar de twee bleven zwijgen, Intcrpoldeskundigcn onderzocht op specifieke kenmerken.
kelijk nagaan of het hier een .nieuw"
bedrijf betreft, of dat een eerder In
actie geweest zijnde bende aan het werk
is geweest, want de „meesterhand" ver
raadt zich ook in vervalsingen. Interpol
gelooft, dat het oneerzame vak van
valsemunter vrij snel uit gaat sterven.
Het maken van zilveren of gouden
valse munten heeft weinig zin, daar is
te weinig aan „verdiend". Het maken
van valse bankbiljetten dreigt dank ztj
het optreden van Interpol riskant te
worden. Veel valsemunters schakelen
over op de vervaardiging van traveler's
cheques: het is minder moeilijk (ze ge
bruiken er eenvoudig namen van fan-
taslebanken voor) en bovendien minder
riskant. De straffen voor valsemunterij
liggen over het algemeen veel hoger dan
die voor het maken van valse traveler's
cheques, het laatste wordt als gewoon
„bedrog" beschouwd. De stijgende liefde
voor traveler's cheques moge blijken uit
de cijfers: in 1965 kreeg Interpol
25 zware vervalsingsgevailen te behan
delen, ln 1966 40 en verleden jaar 50.
Verleden Jaar werden ln een geval
62 traveler's cheques ln beslag genomen
in New York zowel als Miami. Interpol
werd Ingeschakeld en kreeg de indruk
op basis van wat de Amerikaanse poli
tie aan gegevens wist te melden, dat de
drukplaten uit Italië moesten stammen,
terwijl er ook sporen naar Mexico sche
nen te lopen. Tenslotte werden drie
Zuidamerikanen gearresteerd, maar
daarmee bleek men geen hoofdfiguren
ln handen te hebben gekregen. Interpol
.speurde verder en ontdekte, dat ook in
Europa vervalsingen van precies het
zelfde soort waren opgedoken. Voor deze
laatste vervalsing zitten reeds ettelijke
lieden achter slot en grendel. Een van
hen was in 't bezit van 'n zakboekje met
Houten Chinese pop die in Hongkong in beslag is genomen. De rug is uitgi
daarin een merkwaardig getal: het
bleek een telefoonnummer in Buenos
Aires te zijn. De politie daar kreeg van
Interpol Parijs de radioboodschap ..eens
te gaan kijken" naar de betreffende
telefoonabonnee. De politie vond hem
moeiteloos. En met de abonnee ook een
drukkerijtje met twintig cliché» van
valse travelers cheques.
Hoewel deze categorie in aantal pas op
de tweede plaats komt, geldt de groot
ste zorg van Interpol de internationale
handel in verdovende middelen. In de
afgelopen twintig jaar (Interpol in zijn
huidige opzet dateert van 1946) werden
over de hele wereld verspreid 7,6 mil
joen kilo verdovende middelen in beslag
heeft men de bendeleiders en de grote
mannen achter de schennen vrijwel
nooit te pakken kunnen krijgen. Hun
organisaties zijn nog perfecter dan die
van Interpol, zij beschikken over goed
gecamoufleerde vloten, zowel ter zee als
ln de lucht. Er zijn aanwijzingen, dat
er Illegale „luchtlijnen" bestaan, niet
alleen in Azië, maar zelfs ln Europa
voor het transport van de „stuff". Hun
camouflage moet even perfect zijn als
hun rijkdom onvoorstelbaar.
Hoe handig de benden te werk gaan.
bleek enkele jaren geleden in Laos,
waar vliegtuigen van een luchtvaart
maatschappij waren gecharterd door de
internationale controlecommlw;i<\ die ln
het betrokken gebied toezicht moesten
uitoefenen op de uitvoering van het
wrdrag van Geneve. De piloten van
deze toestellen, door benden in de han
del „ingekocht", namen op hun vluch
ten behalve diplomaten ook pakketten
verdovende middelen mee, die on
derweg op afgesproken plaatsen uit
wierpen. Lang straalde de diplomatieke
onschendbaarheid van de passagiers ook
af op de piloten. Pas toen toevallig
door een patrouillevliegtuig van de
Thallandse luchtmacht werd gezien, dat
uit een van de controlevllegtulgen
„Iets" werd gedropt boven een vissers
vaartuig ln de golf van Slam, werd het
spelletje ontdekt.
Successen
Hoewel de grote hazen nog steeds
buiten schot gebleven zijn, worden de
Interpolsuccessen bi] de bestrijding van
deze handel de laatste Jaren talrijker.
In november van verleden jaar werden
in Rome negen mannen veroordeeld, die
ln de loop der jaren heroine van Italië
de V.
gesmokkeld hadden
toplwaï
21 miljoen dollar. Kort daarop werden
In Parijs twee Amerikanen op de lurht-
haven gearresteerd In s|>erlalr smok-
kelkledlng hadden zij heroïne verstopt,
waarvoor ze ln Parijs twee miljoen dol
lar hadden kunnen krijgen. I'en nog
grotere vangst deed de Canideae politie
in december van verleden Jaar op het
vliegveld van Ottawa arresteerde zij
vijf Italianen, die met het vliegtuig uit
Parijs gekomen waren cn samen der
tig kilo verdovende middelen bU zich
hadden: verkoopwaarde 25 miljoen
doUar.
Zo speelt Interpol een *>el. dat maar
hen weinig HJkt op het beeld, dat de
televisie van Interpol mensen bied'
Maar toch ls de mogelijkheid aanwezig,
dat de televisie!antasleén voor een
(klein) deel werkelijkheid worden
Interpol ls voornemens om „btjaondere
agenten" ln de benden te Juten lnfll-
DR. F. 8CHLOMAN
