MM
NOG EEN JAARTJE DAN BENT U DOOD
„WONDERDOKTER
VAN
EINDHOVEN-
VRAAGT
DUIZENDEN
GULDENS VOOR
ZIJN KRUIDENTHEE
Weinigen kennen hem als ex-
Philipsemployé Willem van de
Moosdijk. Dat kan uitkomen: als
„wonderdokter van Eindhoven"
verdiende hij binnen vijf jaar en
kele tonnen aan zijn patiënten. Hij
kocht er veel bloemen voor, veer
tien auto's en een kapitale woning
in een fijn dorp. Een onzer ver
slaggevers is het hol van de won-
derleeuw 'ns gaan bekijken. Als
patiënt-in-spé. Hij dronk koffie,
stond oog in oog met de argwa
nende „dokter", maar ontsnapte
aan de doodsvoorspelling, de truc
om veel geld te vangen.
ZATERDAG 9 SEPTEMBER 1967
De mensen die Willem van de
Moosdijk op het idee van de krui
den brachten: de heer en mevrouw
Van Dooren. „Het i» ene boef",
meent de heer Van Dooren.
„Hij zei dat ik nog maar hooguit an
derhalf jaar te leven had", zegt de
Tongerse slager achteraf. Om zenuw
achtig van te worden. Zijn vrouw:
,,Ik was meegegaan met m'n man en
omdat ik een lapje om mijn been
had, dacht de dokter eerst dat ik de
patiënt was". ,,Wat hebt u aan uw
been?" vroeg de dokter. Volgens de
huisarts iets van reumatiek, antwoord
de de vrouw. Nee, dat komt van de le
ver en u hebt ook last van uw ogen,
over epkele maanden kunt u blind
zijn als u niet uitkijkt, beslist de Eind-
hovense genezer.
„Je moest tegenover hem gaan zit
ten en dan nam hij je hand vast,
daar streek hij over en dan zei hij
precies wat je mankeerde. Op zo'n
moment geloof je die man. Dat van
die lever klopte, ik ben leverlijder.
En die ogennet enkele dagen te
voren had ik inderdaad moeite met le
zen. Dan geloof je zo'n man toch ge-
Na het consult besliste de dokter dat
er thee gedronken moest worden om
het leven van de slager te redden en
om de ogen van diens vrouw niet
zwart te doen zien. Hij zei: „Dat is
een bijzondere thee, een dure krui
denthee, waar ik nu speciaal naar op
zoek moet gaan". „Het vreemde was
echter, toen we nauwelijks terug in
Tongeren waren die dag, stond er al
iemand voor de deur, die drie kilo van
die thee kwam afleveren. Kosten
34.600 franc, meteen te betalen. Mijn
man had maar 9000 franc bij zich en
die heeft hij toen maar gegeven. De
bezorger zou na een paar dagen terug
komen om de rest van het geld op te
halen. Op afbetaling kon het niet en
een kwitantie werd niet gegeven".
Een neef van het slagersgezin, die
voor apotheker studeert, onderzocht
de .kruidenthee. Naast mimosa en nog
enkele andere goedkope kruiden, za
ten er vier soorten thee in de genezen
de zak. De duurste van de vier soor
ten thee kost in België 50 franc per
kilo.
Rijke dokter
Wonderdokter Willem van de Moos
dijk in de deuropening van zijn
Hollands Kruidenhuis. Hij kijkt
recht in de cameralens
De wonderdokter van Eindhoven
staat bij de Kamer van Koophandel in
die stad geregistreerd als „koopman"
en bij de afdeling „bijzondere wet
ten" van de Eindhovense recherche
als man om sterk in de gaten te hou
den. In april van dit jaar werd hij
door de Eindhovense kantonrechter
veroordeeld tot een boete van 3000 gul
den wegens het uitoefenen van de ge
neeskunde zonder daarvoor de vereis
te diploma's te bezitten. De wonder
dokter is tegen die uitspraak niet in
beroep gegaan. Hij heeft gewoon be
taald en nog genoeg overgehouden om
drie weken geleden het kapitale huis
„De Zandhoeve" in het 700 kilometer
tellende dorp Casteren (25 kilometer
van Eindhoven) als privé-verblijf te
kiezen. De inwoners van het dorp ken
nen hem nog niet, maar weten wel al
vast, „dat er een dokter is komen wo
nen". Een rijke dokter: de Eindho
vense recherche schat het huis plus
inboedel op een waarde van ongeveer
anderhalve ton. Binnenkort komt er
een rietendak op het huis, hetgeen
nog eens 15.000 gulden gaat kosten.
De kruidenhandel, gekoppeld aan een
handig uitgebuite suggestiekracht, legt
geen windeieren. Dat moet de won
derdokter in vier, vijf „medische" ja
ren wel duidelijk geworden zijn. Be
woners van de Eindhovense Locomo
tiefstraat op nummer 17 woonde de
wonderdokter tot voor drie weken
kunnen erover meepraten. Zij hebben
de man zien groeien van gewoon
Philipsemployé Willem van de Moos
dijk tot wonderdokter.
Veel schulden
„Ik heb nooit veel van hem moeten
hebben. Toen hij hier zo'n tien jaar
geleden kwam wonen, werkte hij bij
Philips. Nou ja, werken, misschien
een week in het jaar, voor de rest was
hij thuis. Ja, huiselijk was hij wel.
Hij had nooit geld. Ik geloof niet dat
er iemand uit deze straat is die nooit
geld aan hem heeft geleend. De mees
ten moeten nog steeds op terugbeta
ling wachten".
Dat vertelt een der buren tot tien
maal toe bezwerend dat zijn naam
niet in de krant mag. Hij zegt: „Van
de Moosdijk kreeg op een bepaald
moment genoeg van Philips, dat zal
acht jaar geleden geweest zijn. Hij
begon toen met een handel in tweede
handsschoenen. Later is hij met een
handeltje in tweedehands wasmachi
nes begonnen, 'n Vreemde figuur, hij
had nooit een cent en overal schul-
Toen rook hij het kruid. In de Loco
motiefstraat woonde kruidenspecialist
Van Dooren, volgens velen begiftigd
met „paranormale" gaven. Hij had
een niet onbelangrijke klantenkring
Sinds drie weken woont de won
derdokter met zijn vrouw en vier
zonen in deze ruime woning te Cas
teren. Deze foto registreert een
waarde van bijna twee ton, auto
inbegrepen, 't Is een deel van de
kruidenwinst.
uit het Vlaamse land, vermoedelijk
voortkomend uit zijn familiebanden
aldaar: de heer Van Dooren is een
Vlaming. Het trof goed: Willem van
de Moosdijk en de familie Van Dooren
konden het goed met elkaar vinden.
De relatieband ontstond doordat Wil
lem van de Moosdijk met zijn vrouw
„die iets aan het bloed had" bij de
Van Doorens op consult kwam. Me
vrouw Van de Moosdijk werd gratis
aan kruiden geholpen, want „wij zijn
er om de mens te helpen". Uit dank
baarheid werd mevrouw Van Dooren
zes jaar geleden peettante van Moos-
dijks jongste zoon Atje.
Ene boef?
Wie ogen en oren heeft, kan veel le
ren. Jaren geleden kregen de Van
Doorens het hier en daar bevestigde
vermoe ien, dat de heer Van de Moos
dijk oi.jer de gerenommeerde naam
„Van Dooren" in België kruiden aan
de man bracht. Vier tot vijf jaar gele
den begon hij openlijk een praktijk als
kruidenspecialist, eerst in zijn woning
aan de Locomotiefstraat, sinds vorig
jaar in het pand Julianastraat lb.
Het gezin Van Dooren verhuisde naar
de Eindhovense Hagekampweg. Over
Willem zegt de sterk naar kruiden
ruikende heer Van Dooren nu: „Het
is ene boef, een deugeniet. Hij is een
grote oplichter, die de mensen voor
veel geld afzet. Als hij dit in de
krant leest, nou dan krijgt hij 't klaar
mijn huis en mijn auto in brand te ko
men steken. Zo is tie". Het zou jam
mer van de wagen zijn: De Van Doo
rens beschikken over een knusse
BMW 1600.
Sinds Willem van de Moosdijk als
wonderdokter door het leven gaat en
heeft ontdekt dat mensen, door de
dood bedreigd, bereid zijn tot hoge fi
nanciële offers, „geeft hij duizend
gulden even makkelijk uit als ik tien
cent" zegt een buurman uit de Loco
motiefstraat. „In die vijf of zes jaar
heeft hij zo'n veertien wagens gehad.
De melkboer sjouwde wekelijks voor
zo'n zestig gulden aan verrukkelijke
drank binnen: „Niet met flesjes,
maar met kratten tegelijk werd de
chocomel binnengedragen".
„Als je de laatste tijd met hen praat
te, draaide het gesprek altijd op geld
uit. Als hij een tientje moest betalen,
haalde hij een heel stapeltje honderd
gulden biljetten te voorschijn".
Het staat vast vooral dank zij na
sporingen van de bijzondere opspo
ringsbrigade te Tongeren dat Wil
lem van de Moosdijk in enkele jaren
tijds van straatarm tot aardig rijk is
geworden door een verkapte vorm van
oplichting oftewel: via handige truc
jes in pseudo-telepathie en aangepra
te suggestie. Klanten die er gevoelig
voor waren, praatte hij een naderbij
snellende dood aan, om dan vervol
gens de kruidenthee als enig redmid
del aan te prijzen. De minimumhoe-
veelheid die de patiënt moest afnemen
was drie kilo. De prijs daarvan va
rieerde tussen 18.000 en 34.600 franc.
„Ik begrijp niet dat hij in Holland nog
niet gepakt is", meent een Tongerse
rechercheur, die ervoor heeft gezorgd,
dat Van de Moosdijk in ieder geval
zijn vaste Belgische contactpersoon J.
Marschal uil Genk kwijt is: „We heb
ben die maa gezegd: je stopt ermee
of we pakken je. Hij is gestopt".
Dat schijnt inderdaad het geval te
zijn: Toen ik vorige week de heer
Marschal (Genk 011-54138) belde om
een gefingeerde afspraak met de won
derdokter te 'maken zonder te reppen
over mijn beroep of over de krant,
Lekker kopje
koffie,
consult van de
dokter"
met gratis een
dodelijke
diagnose
hield hij zich van de domme en werk
te mij handig uit de telefoonlijn.
De heer Marschal reed iedere week
enkele keren naar Eindhoven met een
Volkswagenbusje met Belgisch kente
ken. Er bestonden tneer van die bus
jes, allemaal met een Belgische
chauffeur achter het stuur.
Zij brachten- Belgische patiënten gra
tis naar de wonderdokter, vooral op
woensdag, vrijdag en zaterdag. De
chauffeurs die in Beligië ook folders
verspreidden om klanten te trekken,
kregen er een stewige vergoeding
voor. Volgens buren in Eindhoven
worden de busjes de laatste tijd steeds
minder gezien.
Hij is voorzichtig geworden, de won
derdokter. Handoplegging past hij nog
.slechts toe als de kust volkomen vei
lig is. Kruiden verkoopt hij nog aan
iedereen die bij hem komt. Met doods
bedreiging overvalt hij niet meer ie
dere klant. Het is voor de Eindhoven
se recherche moeilijk hem te vangen,
want kruiden verkopen mag hij. En
kruiden bevatten nu eenmaal pijnstil
lende en genezende kwaliteiten. Hij
"erkoopt de kruidenthee in klaarllg-
•nde plastic zakken, niet als wonder-
lokter. maar als eigenaar van „Krui-
lenhuis Holland". Niet meer uitslui-
end tegen prijzen tussen 18.001) en
Ï4.800 franc, maar ook wel voor twee
^entjes als hij de zaak niet vertrouwt,
'e moet per slot van rekening ultkij-
Kopje koffie?
Dm het hol van de wonderleeuw eens
e bekijken, ben ik er vorig» week za-
erdagmiddag naartoe geweest. Op
oed geluk en als patiënt; een telefo-
sche afspraak was onmogelijk ge
leken, de telefoon werd de dagen er- i
oor nooit opgenomen. Ik had pech:
k bleek de enige patiënt te zijn. Een
ilend heerschap (ongeveer 50 jaar),
lie later 's wonderdokters rechter
land bleek te zijn voor de zaak rij
tend in een Opel Kapitën ontving
me in de wachtkamer: opgesmukt
met veel bloemen, een kanaiiekooltje
in de hoek, ongeveer vijftien cognac-
kleurige cocktailfauteuils voor de gas
ten. „De dokter komt om drie uur
heeft hij gezegd. Wilt u een kopje kof
fie?" Het is de gewoonte: alle patiën
ten krijgen koffie alvorens op de kof
fie te komen.
De man dronk zelf een kopje mee en
verontschuldigde de lege wachtka
mer: „Bent u maar blij dat u van
morgen niet bent gekomen. Vanmor
gen was het erg druk, zeker veertig
mensen uit België vandaan. Dan had
u uren kunnen wachten. Ja, vanmid
dag zouden nog mensen uit Hasselt ko
men. Ze komen allemaal, de dokter
maakt ze allemaal beter".
Even voor drie uur veert de man op.
Een blauwkleurige Chevrolet Rlvièra
glijdt voor. „Dat is de dokter. Kunt
u wel zien aan die wagen dat hij het
is. hè?" Willem van de Moosdijk
blijkt een voorkeur voor de kleur
blauw te hebben: zijn auto (07-91 BU)
is blauw, bevat marineblauwe kuip-
stoelen en hij blijkt als hij binnen
komt ook nog een blauw kostuum te
dragen. Een witte anjer hangt losjes
in de borstzak van zijn colbertje. Hij
heeft zijn 8-jarige zoon Frans bij zich,
die meteen door een deur verdwijnt.
Hij Is goed gebruind, een beginnende
veertiger en als ik niet met zijn „hui
selijke" aard bekend was, zou ik
hem direct voor een playboy verslij
ten. Aan de binnenkant van zijn oog
kassen bevinden zich twee minder ge
bruinde „wratten", die de leek moge
lijk meer doen geloven in zijn „hel
derziendheid". Ik kan goed merken
dat hij me lang bekijkt en mijn „pa
tiënt-zijn" nauwkeurig overweegt, La
ter wordt duidelijk dat hij argwaan
moet hebben gekoesterd: een der fo
to's, die onze fotograaf tien meter
verder in de Julianastraat opgesteld
van hem maakte, toont de wonder
dokter terwijl hij recht in de camera
lens kijkt
„Gaat u maar de spreekkamer In. Ik
kom zo", zegt hij, nadat hij me een
hand heeft gegeven. De spreekkamer
is even fraai van inhoud als de wacht
kamer. Op zijn lichtbruine bureau
staat een grote vaas met rode rozen
en gele fresia's. Achter het bureau
aan de wand, een grote rieten plaquet
te met gedroogde bloemen erop.
„Ik moet twee dingen weten", zegt
Willem van de Moosdijk als hij ach
ter zijn bureau heeft plaatsgenomen.
„Hebt u wel eens maagklachten ge
had? Of last van uw rug?" Ik moet
nee zeggen, want ik heb al op zijn
vraag verklaard bijzondere pijn
scheuten in mijn lies te bezitten en
het lijkt me moeilijk een lies met rug
of maag te combineren. „Als u het
goed vindt, zal ik u een thee meege
ven, die moet u vier maanden drinken.
U hebt ook last van uw ogen zeker?"
een retorische vraag: ik draag een
bril. „Nou, dan doe ik er Iets in, dat
gaat in één moeite door. Is ook goed
voor uw bloed".
In de wachtkamer haalt hij een klaar-
liggend pak kruidenthee uit een kastje,
geeft het mij en verzoekt om een ver
goeding van twintig gulden. „Hoe
bent u aan mijn adres gekomen?"
Via een vriend In Tongeren. Als hij de
deur naar de straat voor mij open
houdt, vraagt hij plotseling: „Wat is
uw beroep?" Kantoorbediende, heb ik
van buiten geleerd. Zijn argwaan is
groot. De foto's maken later duidelijk
In de zak met kruidenthee over de
kruiden zegt een specialist: „Er zit
van alles door elkaar in. Anijs voor
de eetlust, kattestaarten om te plas
sen, galkrulden, nierkruiden, van al
les" bevindt zich een reclamefol
der die zich gedrukt afvraagt: „Me
vrouw, mijnheer, waarom loopt u Ja
renlang rond met pijnen en kwalen
allerhande?" Het antwoord wordt in
dezelfde folder in moeizaam Neder
lands gesuggereerd: „Het is alge
meen geweten, dat er haast geen
mens bestaat die niet de een of ande
re kwaal heeft, geweten of ongeweten.
Vele mensen die hun kwaal kennen,
verbergen dit voor de buitenwereld en
verdragen de zwaarste pijnen. Doch
veel erger Is het voor hen die onwe
tend zijn over een of andere kwaal
die hun gestel ondermijnt. Kijk maar
rond bij uw vrienden en kennissen;
iemand die nooit klaagt en op zekere
dag ziek wordt, moet zich erg herpak
ken of het ia met hem gedaan. Dat
zijn kwalen die soms gedurende lun
ge tijd het gestel hebben ondermijnd.
Indien die persoon er tijdig van op de
hoogte was geweest, zou men hem nog
hebben kunnen helpen; doch te Iaatf
Daarom zou Iedereen op een zekere
ouderdom eens een aangepaste „Krui-
denkuur" moeten doen: kwaad kan
het nooit, enkel genezen en voorko-
De dokter en zoon Frans, op weg naar de patiënten die wachten.
