PRO
DE0-
PLEID00I
VOOR
EEN
FIJN
LAND
vakantiegangers
met spoed
teruggeroepen
ZATERDAG 19 AUGUSTUS 1967
Wittebrugdirecteur
J. Reichardt:
„Den Haag mikt te veel
op het massatoerisme"
HET was een goed, ambitieus plan, dat tien Haagse horeca-ex-
perts enkels jaren geleden als een koekoeksei in het bedaagde
ooievaarsnest deponeerden. Zij waren er van overtuigd, dat een
internationaal congrescentrum zonder hotelaccommodatie niet
alleen de congresgangers, maar ook de exploitanten slapeloze nachten
zou bezorgen en daarom waren ze bereid hun kostbare ervaring, hun
tijd en de aanwezige spaarcenten te investeren in een moderne, effi
ciënte hoteltoren, die een ereplaats was toebedacht in hef Haagse ver-
gaderbabylon.
Op papier klopte alles: de tien trok
ken een architect aan, die met gro
te voortvarendheid zijn fantasieën op
papier zette. Elke kamer zou een ei
gen bad of douche en een toilet krij
gen, de exploitatie was nagenoeg rond.
Alleen het risico-dragend kapitaal was
in het iOO.OOO inwoners tellende Den
Haag met geen mogelijkheid te vin
den. De heer J. Reichardt, directeur
van hotel Wittebrug en woordvoer
der van de Haagse „Top Tien" herin
nert zich dde nachtmerrie nog haar
scherp t „We hebben bij alle grote
jongens lopen leuren, maar zodra er
over centen werd gepraat, waren ze
Oostindisch doof. Er waren er bij,
die zeiden: „Oké, van mij kunnen
jullie een paar duizend gulden krij
gen". Alsof dat zou helpen om een be
drag van miljoenen bij elkaar te krij
gen. Dit was een puur Haagse zaak,
waar iedereen belang bij heeft, maar
de medewerking was vrijwel nihil.
Ala meneer Hilton het in zijn kop
krijgt, om een hotel in Nederland te
houwen, dan liggen we in het atof om
aajeblieft al zijn risico's te mogen
dragen, maar als een Nederlander iets
dergelijke probeert, wordt hij het bos
ingestuurd. Bouwes heeft het gepro
beerd in Amsterdam. Een geweldig
plan. Vergeet het maar. Sterkenburg
wilde ook bouwen. Hij kwam niet eens
aan bod. Maar wel een tweede Hilton-
hotel, omdat Rotterdam het niet kon
verkroppen, dat Amsterdam er één
had. De aandelen staan op zestig,
maar daar heeft Hilton geen centje
pijn aan. Dat betalen die goeie Neder
landers wel met zijn allen.
Als een Nederlander een hotel wil
bouwen, mag hij alleen maar rekenen
op tegenwerking. Als ik zelf geld had,
■tak ik het ook nooit in horeca-
business, want het rendement is niet
interessant in vergelijking met het
werk, dat je ervoor moet verzetten.
In ons eigen hotel zonder valse
bescheidenheid toch één van de bes
te van het land kost een lunch nog
Bteeds negen gulden, een diner twaalf
vijftig. In vijf jaar is die prijs geen
cent opgetrokken, niet omdat het ons
verboden is, maar omdat we niet dur
ven. Onze gasten kunnen kiezen uit
tenminste drie menu's en voor hun na
gerecht mogen ze in de hele kaart
grasduinen
Migrekening
Toch wilden we met zijn tienen dat
congreshotel bouwen, omdat we voor
meer dan 100 procent overtuigd wa
ren van het belang. De KLM was ei
genlijk de enige, die voor een rede
lijk bedrag wilde deelnemen, de an
deren lieten het mooi afweten. Je zou
toch mogen veronderstellen, dat een
gemeente wel blij zal zijn met zo'n
particulier initiatief en bereid is om
een handje te helpen. Nou, dat is dan
ook een mooie misrekening geweest.
Het congresgebouw zelf kostte oor
spronkelijk 42 miljoen, maar het liep
een weinig uit de hand en uiteindelijk
kwam het neer op 69 miljoen. Nou
kun je je afvragen: als een gemeente
werkelijk een beetje enthousiasme voor
onze plannen had getoond, was dat ri
sico-dragend kapitaal van drie mil
joen dan voor hen zo'n onoverkome
lijke hinderpaal geweest?
We wilden aanvankelijk ook een hotel
twaalf etages met zo'n 900 bedden.
ais dat doorging, konden de gas
ten vanaf de hoogste etages In de tuin
van het Catshuis kijken en het was
mogelijk, dat het Catshuis nog eens
koninklijk paleis zou worden. Weg 12
Terwijl directeur Reichardt nog druk
bezig is om de hartige brok van het
gekapseisde Oongreshotel der Haagse
„Top Tien" weg te slikken, maakt hij
zich alweer op voor zijn pro-deover-
deddgiing van de Nederlandse hotelle-
rie. Zijn jarenlange omgang met di
plomaten, oliesjeiks, gekroonde en on
gekroonde hoofden heeft zijn fris-van-
de-lever-kijk op de daverende dingen
dezer dagen nauwelijks aangevreten:
„Iedereen roept om het hardst, dat Ne
derland geen goedkoopte-eiland meer
is. Akkoord, het is de laatste jaren
duurder geworden, maar we zitten nog
steeds in de goeie hoek.
Als ik in Frankrijk ben, betaal ik
's middags voor een lunch op zijn
minst vijftien franc. Je kunt nog zo
hard roepen, dat je geen warm eten
wilt, maar daar trekken ze zich niks
van aan. In Nederland eet je een uit-
smijter ham of ros of een ouderwetse
Hollandse koffietafel en dan betaal je
drie gulden vijftig. Heb je ook nog
twee koppen koffie gedronken.
Iedereen heeft de mond vol van Span
je, maar als je dat land met nuchtere
ogen bekijkt, is het er maar verrekte
vervelend. De hele dag brandt een
kokende zon op je hoofd en als je
geen Spaans spreekt, kim je niemand
duidelijk maken, wat je wilt.
Een Nederlandse hotelier moet het ln
zijn hoofd halen om te presteren, wat
een doorsnee hotelier ln Spanje doet.
Toen lk een tijd geleden ln een Spaar/s
hotel kwam. was het eerste, wat lk
dacht: „Het zal mij benieuwen hoe
lang die lift het nog doet". Na twee
dagen konden we mooi naar onze ka-
is een fijn land met fijne wegen, een
vriendelijke natuur, vriendelijke ste
den en dorpen. Als Nederlander vind
je het langzamerhand doodgewoon,
dat je drie buitenlandse talen spreekt,
maar kom daar eens om in Spanje,
in Joego-Slavië, in Engeland? Wij
doen alles om de buitenlander het ge
voel te geven, dat hij welkom is. We
spreken hem aan in zijn eigen taal,
geven hem eten, dat hij thuis ge
wend ls. Je werkt Je rot om bij de tijd
te blijven, om de noodzakelijke ver
nieuwingen ta kunnen financieren. De
Nederlandse hotelier moet het
hebben van die paar zomermaanden
en hij mag zijn handen dichtknijpen,
als hij de overige tijd 50 procent haalt.
Met de Haagse „Tbp Tien" hebben we
vorig jaar een campagne in het Ruhr-
gebicd gevoerd om Duitsers in de win
ter naar Schevendngen te krijgen. We
hebben duizenden uitgegeven om ze
te vertellen, dat de frische Luft in
(Van een onzer verslaggevers)
DEN HAAG. In deze zich ten
einde spoedende zomerse periode
is het nodig gebleken dat meer
dan duizend vakantiegangers,
gezinnen of groepen, die over
Europa waren uitgezworven, 0111
een minder prettige reden met
spoed naar huis terugkeerden.
Meer dan duizend verschillende
radio-oproepen zijn gedaan via
tal van radiozenders, verspreid
over de meest gewilde vakantie
landen. Naar schatting hebben
250 opgeroepenen de boodschap
zelf gehoord en hebben nog eens
250 anderen de oproep van
derden vernomen.
De A.N.W.B. in Den Haag. die deze
oproepen voor elke willekeurige Neder
lander en buitenlander, die daar een
dringende reden voor heeft, verzorgt
weet, dat slechts vijftig procent van
de oproepen succes heeft. Hoewel het
succespercentage de laatste jaren nog
langzaam gestegen is, meent men dat
die fifty-fifty basis toch wel. het maxi
mum is wat bereikt kan worden.
„Eigenlijk moest driekwart van de op
roepen overbodig zijn", meent mej. M.
van Lennep, hoofd van de alarm
centrale, waarvan da radio-oproep-
l)t< alarmcentrale van de ANWB In Den Haag omvat meerdere hulpverlenende diensten. De radio-oproepdienst la er
één van. Op een gegeven moment trachtte men van hieruit 52 over Europa uitgewaaierde vakantiegangers tegelijk
te bereiken.
dienst een onderdeel is. In vele ge
vallen is zij het die de hoorn van de
haak neemt als het onderhand be
roemde nummer 81.43.81 is gedraaid.
Dagelijks opnieuw verwondert zij zich
erover dat zo weinig mensen zeggen
waarheen zij vertrekken, of, als dat
vooruit niet te zeggen is, vanaf het
vakantieadres even bellen of schrijven.
..Het is heus zo overdreven duur niet
als je 's avonds na zeven uur belt".
99 triest
„Negenennegentig procent van de ge
vallen, waar w* mee te maken krijgen,
is triest. Dat komt omdat we pas dan
een radio-oproep plaataen als werkelijk
het leven van de naaste familie ln hel
geding is of als dat familielid reeds is
overleden. Buiten die reden doen we
het niet, daar hebben we geen gelegen
heid voor. Bovendien zoeken we eerst
uit of we het adres niet op een andere
manier te weten kunnen komen. Wc
zien de radio-oproep werkelijk als
allerlaatste mogelijkheid".
Het komt voor dat hulp wordt gewei
gerd, omdat het ziektebeeld zich niet
matig genoeg laat aanzien. Hoe bruut
dit ook klinkt, dan wordt niet geholpen.
Over de toestand van de betrokken
patiënt wordt altijd eerst overleg ge
pleegd met de behandelende arts. On
danks dat, komt bat voor dat mansen
Overigens doet de A.N.W.B. soms
vreemde ervaringen op. Zo werd een»
om een oproep verzocht „omdat moeder
op sterven ligt". B(| navraag aan de
arts bleek de vrouw ln het geheel niets
te mankeren.
Verblijft de gezochte vakantieganger
naar alle waarschijnlijkheid in Neder
land, dan wordt de oproep gedaan via
da zenderR Hilversum. Mogelijk roept
men dat bericht dan ook om via Radio
Luxemburg, waar de A.N.W.B. elke dag
twee minuten betaalde zendtijd heeft
RADIO-OPROEP
ANWB-DEN HAAG
ALS ALLERLAATST
OPSPORINGSDAAD
Is de vakantieganger verder wegge
trokken, dan kunnen andere West-
europese zenders worden ingeschakeld.
..Maar", zo beklemtoont mej. Van Len
nep, „het is telkens een gunst als ze
het doen en daarom zijn we ontstellend
precies met onze aanvragen".
Kenteken
Het komt voor dat de betrokken
familieleden niet kunnen zeggen welk
kenteken de auto heeft, waarmee de
gezochte op vakantie is gegaan. Ook
dan geen nood. „Vraag het maar aan
de zoons van uw buurman", is dan het
advies. Soms ook wordt na een oproep
de A.N.W.B. gebeld door iemand, die
zegt: Zoekt u die en die? Wol, die zit
daar en daar. Dit gebeurt bijvoorbeeld
met de secretaresse, die beter dan de
familie weet waar de directeur met
zijn gezin heen is.
Het maximum aantal oproepen kreeg
de A.N.W.B. te verwerken ln de derde
week van juni. Toen werden op een
bepaalde dag 52 personen gezocht.
Hoewel het bijna altijd een trieste
zaak betreft, komt na afloop van een
geslaagde opsporing nogal eens een
gezellige dankbrief bij de alarmcentrale
de bus binnenvallen.
„Maar meestal komen ze van mensen,
waarvoor Je verhoudingsgewijs weinig
behoefde te doen. Als Je Iemand door
half Europa achterna hebt gejaagd en
Je hebt voor hem geploeterd, dan hoor
Je nooit meer Iets".
Een jarenlange omgang met diplo
maten, oliesjeiks, gekroonde en
ongekroonde hoofden heeft de fris
van-de-lever-kijk van directeur
Reichardt nauwelijks kunnen aan-
december nog frischer ls dan ln
juli en augustus. Er zijn zeggo en
.schrijve acht Duitsers op gekomen.
Maar een casino mag er nist komen.
Dat is tubo*. Wij zijn het enige land
in de EEG, dat geen casino's heeft.
Een nobele karaktertrek, die one mil
joenen per jaar kost. Ik ben ervan
luigd, dat een badplaats als Sche-
veningen ook In de winter sou kunnen
floreren, als er maar één casino was.
Nu gaan ze naar Oostende en Knokke.
En wij blijven ziften met de patatzafc-
ken en de jongens met de motorhel-
Massa-toerisme
Ik krijg sterk de Indruk, dat Den
Haag de laatste jaren te veel mikt
op het massatoerisme en de goede
toerist ergens anders laat zwemmen.
De kwanUteét moet het gebrek aan
kwaliteit vergoeden, de maasa heeft
het voor het zeggen. Versta me goed:
ik heb niets tegen massatoerisme,
maar als daardoor een gerenommeer
de badpluats als Schevenlngen zijn
aantrekkingskracht voor anderen ver
liest, span Je het paard achter je wa
gen. De Scheveningse en Haagse ho
teliers rijn van deze ontwikkeling de
dupe. Ze moeten tnveateren. Natuur
lijk van de opbrengst maar van een
zak patat kun Je geen badkamer bou-
Als hotelier weet ik. dat de Neder
landse horeca op zijn tenen staat om
DIJ le blijven. De buitenwacht kan
mooi roepen om eerf verwarmd zout-
waterbad, maar er moet toch eerst
wat verdiend worden, voordat Je i*ft
so'n project kunt beginnen.
Ik neem nu alleen de exploitatie van
ons eigen hotel. WoarbiJ men dient
te bedenken, dat wij het niet alleen
hoeven te hebben van het toerisme.
WIJ verionen voor meer dan 12 mil
joen per Jaar. Stookkosten per Jaar:
zeventig mille, wasserij 70 mille. Vo
rig jaar hebben wij voor vier ton ver
nieuwd. Daar zaten dan ook de lood
zware delftsblauwe asbakken bij, die
door onze gnat en als souvenir werden
meegenomen. Het ls me nu nog een
raadsel, hoe te die dingen het hotel
uit hebben gekregen.
Voor Rwn goud
Het Is 'n gek, moeilijk, fascinerend vak.
wat we hebben. Een hotelier is in
feite dag en nacht in touw, altijd moet
hij klaar staan voor een ander. Als
Je door gaat denken, vraag je Je ut,
waarom je het allemaal doet.
Het antwoord blijf ik schuldig.
Ik weet alleen, dat ik die sfeer
van het hotel voor geen goud
sou willen missen",
