K
Forse paardekrachten draven in
stoomcarrousel van Rotterdam'
BINNENHOF
BET
HAL-len of stilstaan X
-SE
vu
Politieke partijen in Frankrijk
bleken toch nog springlevend
Stemming als
bij verkiezing
voor parlement
anttekeningen
rond het
Wel sociale leer uit
katholiek standpunt
Maar geen
onwrikbare
beginselen
Willem Jansen:
„Spreekstalmeester van Rotterdam'
ZELFVERDEDIGING
Jiu-Jitsu en Karate
Sportschool LUITEN
DE LEIDSE COURANT
MAANDAG I
(Van een onzer verslaggevers
Dinsdag. Het vlaggeschip van de Holland
AmerikaLijn draagt het reuzehart niet op
de tong, maar heeft daarvoor een verre, ver
borgen plaats negen dekken onder de com
mandobrug uitgekozen. Daar, op de smalle,
deinende bodemplaten van de gigant, draven
32000 paardekrachten dag en nacht rond
in de stoomcarrousel van vierbander Cor-
nelis Arie Brand, zeg maar „Kees" voor zijn
vrienden. Aan boord van de ROTTERDAM
is hij de hoefsmid, die het vuur hoog opstookt
en vervolgens zijn snuivende, dampende vol
bloeds de sporen geeft. Hij is ook de man,
die bij het commando „volle kracht vooruit",
gelijk een fanatieke anarchist, 130 keer per
minuut zorgt voor een omwenteling, waarin
de twee vijftig meter lange assen hem blinde
lings volgen. Zwoegend vinden zij onder zijn
supervisie hun. draai en slaan ze de 25 ton
zware scheepsschroeven als dolfijnen door
het water. Per dag jaagte hij voor een slor-
het water. Per dag jaagt hij voor een slor-
door de branders en daarbij produceert hij
per uur 150 ton stoom, die sissend vanuit drie
ketels hun weg zoeken naar tientallen
ryptii
lchtei
hreel
jypte
Eerste machinist
Brand temidden
(Van onze correspondent)
PARIJS. In d© politieke situatie heeft
De Gaulle zich ditmaal radicaal vergist.
D© politiek© partIjcn waren door hem voor
dood en begrav enverklaard en dat heeft
hy blijkbaar zelf geloofd. Zondag is ge
bleken dat die partyen nog springlevend
(Van onze parlementaire redacteur)
DEN HAAG. Er wordt de laatste
jaren veel gesproken over onduidelijk
heid in de politiek. De gewone man
zou het allemaal niet meer begrijpen.
Van de kant van de P.v.d.A. en de
V.V.D. wordt beweerd, dat dit komt,
omdat de katholieken en protestanten,
die K.V.P., A.R. of C.H.U. aanhangen,
wel stemmen, maar niet kiezen.
Dit verwijt gaat natuurlijk niet op.
Men behoeft daarvoor slechts te kijken
naar de problemen rond het radio- en
t.v.-bestel. De politieke samenwerking
in 196S gekozen door een grote meer
derheid van de K.V.P., ging kapot,
omdat de liberalen de opvattingen van
een kleine minderheid wensten door te
drukken. Dat kan in een democratie
niet. Wel ia het goed en nodig, dat met
die opvattingen rekening wordt ge
houden. Na de breuk in het kabinet-
Marijnen (een kabinet, dat niet ge
vallen is, doordat de volkevertegen
woordiging het vertrouwen heeft op
gezegd) moest een nieuw kabinet
worden geformeerd, dat het wel eens
kon worden over het omroepbestel.
Dat werd het kabinet-Cals, een ka
binet, dat echter niet alleen voor het
omroepbestel een oplossing vond.
Door de gewijzigde politieke samen-
en C.H.U. werden
„ingeruild" tegen de
P.v.d.A., kwamen ook
andere grote struc
turele problemen, di
rect samenhangend
met de leefbaarheid
van dit kleine land,
beter aan hun trek
ken. De consequenties
van de interne partij-
het kabinet-Marijnen
'.er belcids-
iroepbestel,
stelling, V.V.D.
Wel
stemmen,
niet
kiezen
politieke ruzie
hebben zich dus tot veel
vragen, dan alleen het
uitgestrekt.
Nu kan het best waar zijn, dat de
regeling van het omroepbestel in een
nieuwe wet, technisch een ingewik
kelde zaak is. Premier Cals ivas in
1950 als staatssecretaris al zover, dat
hij het vijfde ontwerp voor een nieuwe
omroepwet in studie nam. We zijn
thans, als we de tel goed hebben bij
gehouden, aan het zevende ontwerp
toe. De fundamentele problemen, die
geregeld moeten worden, zijn politiek
beslist. De ambtenaren, die zirh met
de wettelijke vormgeving bezighouden,
weten na alles wat er de laatste tien
jaar i.i gezegd, geschreven en ge
studeerd, zelfs in een pacificatie-
commissie, precies ioat er aan de
Omwille van de duidelijkheid in de
politiek en in de politieke ver
leidingen moef op korte termijn
over die nieuwe en (voorlopig toch
wel) definitieve omroepwet worden
beslist. Want het lcabinet-Cals moet
zelfs de schijn vermijden, dat het de
omroepproblemen zou willen hanteren
voor andere doeleinden. Met name om
na de verkiezingen van 1967 gedurende
ook vier jaar te willen doorregeren.
Al wie dat, nrnlat de kiezers ge
sproken zullen hebben, wenselijk vindt,
moet dat dan op zeer aanvaardbare
gronden kunnen nastreven. Het moet
geen dwang worden op grond van een
al dan niet door tijdgebrek nog niet
opgelost omroepvraagstuk.
hem de das om hebben gedaan.
Voor de generaal moet het niet te verteren
zyn. dat hy van zyn hoge voetstuk is ge
vallen. Daarom staat het niet by voorbaat
vast dat De Gaulle op 19 december met de
herslemming meedoet Verrassingen zyn
by hem allerminst uitgesloten, zeker nu
de verkiezingen hem hebben geleerd dat
hy 75 Jaar Is en dat Mitterrand en Leea-
nuat de nieuwe generatie vertegenwoordi
gen die klaar staat om de wacht af te
Mocht De Gaulle zich niet herkiesbaar
stellen dan treedt artikel 7 van de grond-
In werking, dat bepaalt dat hij aftre
den of vortijdige dood van het staatshoofd
de senaatsvoorzitter tot tijdelijke opvol
ger wQidt benoemd
21 en 35 oagèn na zijn benoeming nieuwe
verkiezingen uitschrijven De huidige
senaatsvoorzitter Is Gaston Monnervllle,
een 67-jarige neger uit Frans Guyana en
een bitter vijand van De Gaulle.
Zou deze procedure gevolgd worden, dan
is de verkiezingsuitslag van zondag van
geen enkele waarde voor de nieuwe verkie
zingen. Dan komt er alleen een nieuwe
kandidaat namens -de gaullisten, en die
zal dan hoogstwaarschijnlijk Pompidou
zijn. Deze zal het ln dat geval moeiten
opnemen tegen de succesvolle Mitterrand,
en de gisteren toch wat tegengevallen
Lecanuet, de „Franse Kennedy". Lecanuet.
die enkele maanden geleden nog geheel
onbekend was. heeft toch ln belangrijke
mate de nederlaag van De Gaulle bepaald.
Hij trok het merendeel van zijn bijna 4
mijloen stemmen uit kringen waarin het
gaullisme altijd sterk ls geweest. Lecanuet
verklaarde vanochtend dat hij van plan ls
een nieuwe, rechts van het centrum staan
de politieke beweging in Frankrijk te
stichten.
De Gaulle heeft dit in tegenstelling
tot Francois Mitterrand in zijn woon
plaats Jarnac (Charente) van de liberaal
Marcilhacy. Toch' bereikte Mitterrand over
het gehele land een percentage van 32.04.
tegen 43,96 voor De Gaulle en 15,78 voor
Lecanuet. De generaal kreeg dit jaar 8 tot
10 pet. minder stemmen in de steden en
streken waar hij in 1962 een duidelijke
meerderheid behaalde voor zijn voorstel
voortaan de president direct door het volk
te laten kiezen. De oostelijke provincies
Lotahringen en Elzas waar De Gaulle zijn
naam als militair vestigde, bleven hem
trouw. Het best bracht De Gaulle het
af in de welvarende gebieden ten noorden
van de Loire. De economische depressiege-
bieden .zoals de achtergebleven landbouw
gebieden in het zuidwesten en de mijnge-
bieden in Centraal-Frankrijk en delen van
Oost-Frankrijk, steunden de oppositiekan
didaten. De „rode gordel" van Parijs stem
de. zoals verwacht, als een blok voor Mit
terrand. Hieruit blijkt dat de Fransen heb
ben gestemd als in parlementsverkiezin
gen. hetgeen vooruitzichten biedt voor de
parlementsverkiezingen van 1967
Drs. Pillen contra prof. De Moor:
UTRECHT (ANP) Als men onder
een katholieke sociale leer verstaat 'n
stelsel van beginselen en stellingen
die voor altijd en overal en voor elke
maatschappij gelden, dan is er geen
katholieke sociale leer. Maar als men
er een leer onder verstaat die steeds in
ontwikkeling is en evolueert, maar die
zich daarin mede Iaat leiden en vooral
Inspireren door het geloof, dan is er
wèl een katholieke sociale leer.
Dit ls het oordeel van pater drs. D.
Pillen, directeur van het A. C. de
Bruijninstltuut het wetenschappelijk
bureau van het NKV).
Hij geeft uiting aan deze mening in
een artikel in Ruim Zicht, het orgaan
van het NKV. Het artikel is bedoeld
als een antwoord op de stelling van de
Tilburgse hoogleraar prof. R. A. de
Moor, dat er geen katholieke sociale
leer bestaat.
Pater Pillen vindt dat een katholieke
sociale leer ln wezen zeer dynamisch
ls. Een katholieke sociale leer die zich
presenteert als een granieten blok van
beginselen en stellingen van waaruit
pasklare oplossingen te bieden zijn voor
het maatschappelijk bestel, is naar zijn
overtuiging onbestaanbaar. Ze kan al
leen schijnbaar bestaan in een statische
maatschappij.
In plaats van een besliste afwijzing
van een katholieke sociale leer lijkt 't
hem zinvoller zich opnieuw te bezinnen
gezien alle verworvenheden van van
daag op de uitgangspunten, het ob
ject. de taak, de grenzen van een ka
tholieke sociale leer.
schryft pater Pillen, liet ongeoorloofd
vinden om het huidige onbehagen in Ne
derland tegen de PBO rechtstreeks ln
verband te brengen niet de overigens
karige fundamentele gedachten die Pl
us, XI daaromtrent in „Quadragesima
anno" gedeponeerd heeft.
Als er dan al verwijten uitgesproken
moeten worden, is het dan niet eerlij
ker om die te richten tot degenen die
deze wet, deze bepaalde vormgeving
hebben voorbereid en uitgevaardigd, zo
vraagt drs. Pillen zich af.
FASCINERENDE
SFEER IN
ZWOEGEND
HART VAN
SCHIP
Het is een fascinerend, volstrekt on
begrijpelijk rijk, waarover Kees Brand
de scepter zwaait. Hij doet dat met de
nonchalance van een verlichte despoot
en dat ondanks de handicap, dat hij
zijn werk blindelings moet doen. Dag
licht ziet hij nooit en de rinkelende te
legraaf is de enige periscoop, waarmee
hij het contact met de buitenwereld
onderhoudt. Voor de rest is hij aange
wezen op de ogen van anderen; zelf
houdt hij zich als een worm schuil in
het stalen klokhuis van de 38.000-tonner.
Magistraal exposee
„En?", vraagt hij na een slopende
dooltocht door de machinekamer, „hoe
vond je hem?"
Hij verlegt zijn gulzige blik voor een
moment van het boordevolle borrelglas
naar zijn gast en verwacht een magis
traal, op maat gesneden exposé over
al wat daar beneden leeft en loeit en
hem steeds weer ongelooflijk boeit.
Ja. dat is het 'm juist hoe vond je
het eigenlijk? Om te beginnen sluit je
haastig je ogen, want dat wekt ln elk
geval het vermoeden, dat je bereid bent
om er serieus over na te denken. Het
is immers begrijpelijk, dat je je ant
woord eerst wenst te wegen op de goud
schaal van je parate kennis. Er is trou
wens niemand bij gebaat,, aid nu uit
lekt. dat je reeds vanaf je geboorte een
stuk technisch onbenul van ongehoorde
afmetingen bent. („wat ia de kortste
verbinding tussen twee punten." vroeg
de gecommitteerde op het eindexamen
en mijn hemel, je wist het niet).
Misschien is het verstandig om te be
ginnen met de meters. Heel voorzichtig
uiteraard, maar het lijkt een bruikba
re openingszet.
„Die meters", zeg je zacht, „dat is
een verrekt interessant onderdeel. Echt.
dat heeft mij nou geïntrigeerd. En mij
niet alleen, denk ik."
Je kijkt de kring rond, pakt je glas
en toast welwillend met de aanwezige
werktuigkundigen. „Aardige kerels,"
denk je vertederd, „goed voor hun werk.
goed voor hun moeder."
„Juist", roept Brand, „en welke me
ters bedoelt u?
Goed, je kunt dus nu wel gelijk op het
dak gaan zitten, want je hebt misschien
honderd meters gezien. Het barst daar
beneden Immers van de klokken, die al
lemaal de secondewijzer missen en een
schaalverdeling hebben, waarop het
nooit etenstijd Wordt.
Het vervelende is, dat Brand ook nog
uitvoerig heeft verteld, wat de turbi
nes deden en hoe de stabilatoren werk
ten. maar al kon je er de 100.000 mee
winnen, dan kwam er nu nog geen zin
nig woord over je droge lippen. Je weet
eigenlijk alleen, dat het niet aan te ra
den is om in een turbine wollen onder
goed te wassen. Dat is alles.
Voor de rest heb je tijdens de wan
deling door de 50 meter lange kraakzin
delijke, hospitaalwitte machinekamer
van de Rotterdam, alleen gedacht:
„Zijn al die machines nou werkelijk no
dig?", want voor je lekenoog stonden
er gewoon te veel. Je hebt jezelf een
moment afgevraagd, hoeveel ze er zou
den kunnen slopen, zonder dat de voort
stuwing in gevaar wordt gebracht. Na
tuurlijk. het is voor een machinist ge
weldig, als hij er een hoop heeft, maar
waarom dan meteen zulke grote als op
de Rotterdam? Met een handvol elek
trische koffiemolens en wat mixers krijg
je zo'n zaal toch ook vol.
Resteer nog steeds de vraag, welke
Van een onzer verslaggevers)
WOENSDAG Eén van de vurigste
pleitbezorgers voor de succesvolle
Festivalreizen van de Holland-Ame-
rika-Lijn, is Willem Jansen, ex-ra
dioreporter en spelleider (tweemaal
één is één), ex-reisleider en nu aan
boord van het s.s. ROTTERDAM
gaaf en imponerend opduikend in de
functie van Master of Ceremonies.
Teruggebracht tot leutige, vader
landse proporties komt dat neer
op ceremoniemeester en als een Ne
derlander dat woord hoort, denkt
hij gelijk aan hoedjes van crèpepa-
pier en zweterige rubbemeusjes.
Vanzelf komen daarna ook de
heerlijke visioenen van polonaises,
waarbij de toffe jongens uit volle
borst „en me gane nog niet naar
huis" zingen.
Willem Jansen heeft aan boord van
het vlaggeschip echter gans andere
aspiraties. Niet, dat hij de oeverloze
lol van Ifnou allemaal" en „de he
ren leggen hun handen op de schou
ders van hun dame" afwijst. Verre
van dat zelfs, want vóór alles blijft
hij de gulle Nijmegenaar, bij wie de
carnavaleske leut tezamen met de
zachte g voor eeuwig is ingebakken.
Hij wacht alleen geduldig, totdat de
passagiers op temperatuur zijn geko
men, maar dan is hij ook de eerste,
die als een brandmeester op de
for-
MMMMHI t
Zolang de levende have echter nog
op de spaarbrander van de scepsis
suddert en druk doende is de eigen
kater uit de boom te kijken, ver
koopt Willem Jansen ons lieve va
derland en dat doet hij op een even
dwingende als magistrale wijze. Bij
de introductie van de Belgisch-Ne-
derlandse-Festivalgroep richt hij ge
lijk een privétoren van Babel op,
waarin hij nu eens Duits sprekend,
dan weer Amerikaans knailwend of
lieflijk Frans converserend op de
transen staat. In elke taal heeft hij
ook nog een trommel vol courante
grappen ter beschikking, waaruit hij
tijdens ;de-adembenemende causerie
kwistig ronddeelt. Na afloon kan
Willem Jansen by de pa iters
geen kwaad meer doen.
Tweeledig doel
„Met deze Festivalreizen", zegt hij
tussen twee hoogstanden door, „die
nen wij een tweeledig doel. Allereerst
maken wij propaganda voor het rei
zen per schip en daarnaast brengen
wij de aantrekkelijkheid van de Be
nelux onder de aandacht van de pas
sagiers. Op de reis naar Amerika
kun je het Festivalprogramma be-
meter Je nu op het oog hebt. „Beste
Kees", zeg je, „ik kan nou wel roe
pen: dat klokkie met dat bibberige wij
zertje, maar daar schieten we ook niks
mee op, want zo zijn er zeker honderd.
Ik zou dus zeggen: begin nog eens van
voren af aan en dan zal ik „ho" roe
pen, als je bij het bewuste klokje bent."
En Kees, goeie Kees, begint. Bij de
elektrische centrale van het vlagge
schip met zyn vier generatoren van
1350 kwu. die samen voldoende stroom
produceren voor een stad met 70.000
inwoners. Vandaar neemt hij een speels
overstapje naar de zoetwaterinstallatie,
die per dag 750 ton koel helder water
levert, waarvoor eerst drie keer zoveel
zeewater uit de Oceaan is opgepompt.
In het hart van de machinekamer
staan de vier ketels, waarvan er con
stant drie in gebruik zijn. Elke ketel
produceert 50 ton stoom per uur en con
sumeert daarvoor 10 ton olie, die tot
440 graden celsius verhit wordt.
„De Rotterdam", zegt Kees Brand
terzijde, „heeft een olievoorraad van
3100 ton, waarvan er 1600 in de dubbe
le bodem zitten en 1500 in de bunker
ruimten. Als die rommel koud is, lijkt
liet net asfalt en je kunt dan ook rustin
Met de stoom, die heetgebakerd
door de 3 zwoegende ketels wordt af
geleverd, worden niet alleen de turbi-
gevoed, maar ook de aggregraten,
die de onvoorstelbaar grote vrieska-
de riolering, de airconditioning,
drukkerij, brandbeveiliging,
waterdichte deuren, stabilatoren water
verdampers en elektrische centrale aan
de praat houden.
Duur geld
Terwijl dit in volmaakte rust ge
beurt, ploegt de Rotterdam over de oce-
met een constante snelheid van 22
mijl per uur. Als de machines op volle
toeren draaien; als Kees Brand en zijn
tachtig discipelen het onderste uit 'de
kan willen hebben, kunnen ze er ook nog
drie mijl extra uitwurmen, maar dat
verlangen wordt keurig bedwongen,
want het heeft geen zin en kost alleen
handen vol met duur geld.
Commentaar van Brand: ,,Als de pas
sagiers per se vlug op moeders schoot
willen zitten, nemen ze toch het vlieg
tuig. By een schip dondert het niet, of
het er een dag langer over doet. Dal
vinden ze juist geweldig, want er gaat
immers niks boven een zeereis."
En om te bewijzen, dat het hem hei
lige ernst is, duikt hij op gezette tijden
in stemmig pretpak in het Café de la
Paix op, waar hij dan wervend aan de
bar zijn pilsje drinkt. Zijn korte uni
formjasje staat bij die gelegenheden
open, zodat zijn machtig postuur de
volle aandacht der clientèle kan krij
gen. „De meeste mannen zaniken te
genwoordig over vermageren", roept
hij strijdlustig, „maar daar doe ik niet
aan mee. Ik heb er jaren over gedaan
die buik zo te krijgen en nou koester ik
hem als een kind. Hij zit daar goed en
ik heb er geen draad last van".
Volle kracht
Precies vijftien meter onder zijn
stoel grommen op dat moment de ge
neratoren als Intens tevreden honden.
De brug heeft gesproken: „Volle kracht
vooruit" en de 32000 paarden hebben de
zweep van de Meester gevoeld. Dat is
voldoende.. Met een wachtpost op de
bok. galopperen ze nu over de zilte ak
ker. terwijl de Meester boven aan een
passagier de laatste steengoede over
Sam en Moos vertelt.
Als hij daarmee klaar is, draait hy
zich om en kijkt hij je onderzoekend
aan. „Apropos", zegt hij dan, „vanmid
dag zei Je, dat die meters je zo intri
geerden. Welke meters had je daarbij
nou op het oog?"
Want zo is Kees Brand ook. Een
doordouwer. Als het moet tot het
bittere einde.
schouwen als een smakelijk toetje en
de Amerikanen kunnen dan op hun
dooie gemak vaststellen, wat ze alle
maal gemist hebben op hun bliksem-
trip. Op de reizen naar Europa pro
beren wij de Amerikanen over te ha
len om wat langer in Holland en
België te blijven hangen. Wij doen
dit met films, diavertoningen, lezin
gen en speciale attracties. Bij de eer
ste Festivalreis van dit jaar hadden
wij bijvoorbeeld een draaiorgel en
het cabaret van Ramses Shaffy, de
ze keer is aan de groep een Belgische
beiaardier een kantkloster een een
tapijtweefster toegevoegd".
Kleur en snit
Temidden van deze bonte Festival-
groep fungeert Willem Jansen per
soonlijk als spreekstalmeester. In
die kwaliteit bespeelt hij zijn hoog
geëerd publiek met het nonchalante
meesterschap van een xylofonist,
waarbij hij en passant ook nog kans
ziet het sprookje van de meertalige
Nederlander overtuigend leven in te
blazen. Hij doet dit onveranderlijk in
onberispelijke kostuums, die bij het
vorderen van de reis steeds driester
van kleur en snit worden. Zoals alle
anderen begint hij heel rustig met een
blazer en een stemmige zwarte
smoking, maar onherroepelijk komt
er een avond, waarop hij voor de
microfoon verschijnt ip. zwarte pan
talon en spierwit colbert, waaronder
een brede, vuurrode buikband zicht
baar ls. Daarbij draagt hij ook nog
een wit zijden, geplisseerd ovérhemd
met knoopjes van pure briljant en 'n
joyeuze-rode vlinderstrik.
Aldus gepavoiseerd werpt hij zich ln
de Festivalstrijd, waarvan de uit
slag bij voorbaat bekend is. Hij
komt, hij ziet, hij overwint. Hij praat
de modeshow aan elkaar, lokt hals-
starrigen naar het Biedermeyercon-
cert, redt een lezing over mooi Bel
gië, die bij gebrek aan belangstel
ling op kapseizen staat.
„Werken op een schip", zegt hij,
„heeft een zeer speciale bekoring.
Als je deze merkwaardige samenle-
ving1aan de wal zou moeten exploi
teren, dan had je gelijk een hotel
met 1200 bedden en 700 man perso
neel. Je zou er dan wel rekening
mee moeten houden, dat deze 2000
mensen geen stap buiten de deur
kunnen doen en volledig zijn aange
wezen op de service van het hotel.
Er komt ook geen bakker aan de
deur en geen slager, zodat je wel
genoodzaakt bent je eigen brood te
maken en vlees voor twee weken ii
te slaan. Je moet ook zorgen voo
een eigen wasserij, eigen drukkerij,
eigen zoetwaterinstallatie, eigen elek
trische centrale. Aan de wal zou je
zo'n zaak alleen kunnen exploiteren
met een directorium vai
Kapers op kust
Als Willem Jansen niet vaart, trekt
hij door Europa als reizend ambas
sadeur van de Holland-Amerika-Lijn.
Kortgeleden heeft hij nog in de gro
te Congreshal van Berlijn 1300 Duit
sers laaiend enthousiast gemaakt
voor het reizen per schip.
„De HAL", zegt hij, „heeft als crui
se-operator een enorme naam ii
wereld en in Amerika wordt de maat
schappij zelfs de koning van de
ses genoemd. Natuurlijk zijn er
hoop kapers op de kust. maar de
vice op onze schepen blijft een door
slaggevend verkoopargument. Elke
cruise vanuit New-York is maanden
tevoren uitverkocht en zelfs in de stil
le tijden hebben wij altijd nog be
langrijk meer passagiers dan de
concurrenten. Deze unieke positie
moeten wij ookèin de toekomst behou
den en vandaar, dat wij onze reizen
nog aantrekkelijker proberen te
ken. De Festival-Sailing is één
de pijlen, die wij hiervoor op
boog hebben. Een waardevolle pijl,
naar onze smaak".
gecombineerde kursus
O.l.V.
hoogstgegradiueerde
JAPANS EXPERT
(6e Dan)
Aanmelden
Pieterskerkgracht 9 Tel. 23728
