Gerben
Karstens
Jan
Huntink
gekenschetst als 007 van
nationaal wielerkorps
Mensen die hem niet kennen
vinden de Leidenaar verwaand
„SOMS KAN
IK VRESELIJK
BOOS EN...
STERK ZIJN"
ZATERDAG 6 NOVEMBER 1965
DE LETOSE COURANT
STRAALJAGER
had het
VOETBALLEN
al
afgeschreven
Be voetballiefhebbers hebben, nadat
in 1954 het betaalde voetbal werd in
gevoerd, veel spelers tien komen en
gaan. Zo is het voor diverse Utrecht
se voetballiefhebbers nog steeds een
raadsel waarom linksbuiten Jan Hun-
tink, de „straaljager" van Elinkwijk,
hun stad en club in de steek liet, na
't kampioenschap In 't betaalde voet
bal in 1956. Nog groter was later de
verbazing dat hij bij SVV en SHS zel
den tot grote daden kwam.
Voor de Haagse bouwvakker Is dat
allemaal verleden tijd. Aan zijn loop
baan ln het betaalde voetbal heeft hij
goede en slechte herinneringen over
gehouden.
Huntink ipas 36 geworden) kwam, dat
erkent hij ronduit, bij Elinkwijk om
geld te verdienen en vertrok omdat hij
dacht elders meer te kunnen krijgen.
Een transfer was toen voor een spe
ler nog aanlokkelijker dan nu. Maar
het eerste, dat hij na zijn overgang
naar SVV in Schiedam miste, was het
Utrechtse publiek.
Hij miste de steun van een Piet
Kraak, Wim de Jong, Jan Vonk en de
toen ook voor Elinkwijk» spelende Rei-
nler Kreyerniaat. In Schiedam stond
hij met andereq in het veld, spelers
die de ..straaljager" niet van voldoen
de brandstof voorzagen. Alleen de
kreet „Jan, maak je eens kwaad"
wilde nog wel eens helpen. Hij verliet
Schiedam toch als topscorer van SVV.
Met een mooi getuigschrift keerde
hij terug naar Den Haag en kreeg een
contract bij SHS. Het werd een goed
seizoen voor SHS, dat meteen promo
veerde naar de eredivisie en Jan Hun
tink had zijn aandeel gehad in het
Haagse applaus. „Maar toch waren er
al die begonnen met mijn voetbalgraf
te graven", merkt Jan Huntink op.
De degradatie van SHS betekende 'n
zwarte bladzijde ook in het plakboek
van Jan Huntink. De speler die het
meest werd gehinderd door „zijn ei-
Jammer
IN een publikafcie van de Deutscher
Sportbund i overkoepelend sport -
lichaam in West-Duitsland i. wordt be
rekend dat jaarlijks vijftien miljoen
mark i 13.500.000.— door contributie
schuld van sportbeoefenaren, verloren
gaat. Uitgaande van het feit dat ieder
lid van de zes miljoen personen om
vattende georganiseerde sportwereld in
West-Duitsland gemiddeld twee mark
(ƒ1,80) per maand contributie betaalt,
bedraagt de omzet jaarlijks 144 miljoen
mark. Hiervan is dus vijftien miljoen
niet inbaar. Vijftien speelhallen zouden
aldus de D.SB. van dit bedrag kunnen
worden gebouwd. Er is geen reden te
veronderstellen, dat dit bedrag van 1964
een uitzondering in de naoorlogse jaren
zou vormen, met andere woorden, ge
durende de twintig jaren na 1945 zijn
op deze wijze enkele honderden mil
joenen marken door niet te innen con
tributie verloren gegaan.
Te duur
Alex Willoughby en Martin Fergu
son zijn (nog) geen bekende voetbal
lers. Zij wonen in Glasgow en spelen
in het team van Glasgow Rangers.
Alex was op 16-jarige leeftijd al van de
partij in de wedstrijd Sparta-Glasgow-
Rangers om de Europa Cup. Beide
spelers, zo meldt het personeelsor
gaan van Verolme, hadden belangstel
ling voor Nederlandse clubs: Alex voor
Feijenoord, Martin voor Sparta. Zij
vroegen of er door middel van het
Nederlandse bedrijf contact kon wor
den gelegd. Toen bleek dat de trans
fersommen Glasgow wil de jonge
spelers niet graag kwijt - nogal hoog
lagen, Is contact achterwege gebleven.
Het contract vanzelfsprekend ook.
Maar het is prettig te weten, dat Schot
se voetballers interesse hebben voor
Nederlandse clubs.
IJshockeyweelde
Het ijshockeyselzoen In Zweden is
weer begonnen. Daar is men in het ge
lukkige bezit van zoveel ploegen dat
er een competitie in verscheidene
klassen kan worden georganiseerd.
Sinds jaar en dag trouwens al. De
hoogste afdeling is. wat wij zouden
noemen, de eredivisie die bestaat uit
twee groepen van acht ploegen waar
van de bovenste vier aan het eind van
de wedstrijdenreeks strijden om de
kampioenstitel. De volgende teams
zijn in de hoogste divisie ingedeeld:
groep 1: titelverdeddiger Vastra Frö-
lunda, de gepromoveerde teams Orebro
en Farjastadt, Malmö, Djurgaarden,
Brynas, Södertalje, Vasteras. In groep
twee komen uit: Hammarby, AIK
Stockholm. Rönnskar, Modo, Skelle-
ftea, Wifsta, Umea en Leksand.
In 1956 scoorde Jan Hun
tink in de wedstrijd Elink
wijkS.H.S. viermaal. Zijn
mooiste treffer was deze:
een fenomenale „kopbal in
snoekduik".
(Van onze sportredactie)
LEIDEN. Gerben Karstens' lach lijkt
op snelvuur. Hij lacht graag. Hij lacht
veel. Je went er zo aan. Zijn uitingen van
pure pret. om wat ook. schieten als on
verwachte voltreffers door een boeiend
betoog. Denk niet dat Gerben Karstens
(23 jaar) zich alleen maar rood lacht en
zich onbeheerst hikkend de knieën blauw
mept. Als hij spreekt, vertelt over het
beroep dat eens zijn hobby was, vloeien
de woorden ineen tot harmonische zinnen,
die samen een verstandig verhaal vor
men. Dan in zo'n gesprek, groeit Gerber
Karstens al gauw naar het hoogtepunt
van zijn karakterdemonstratie. Als zo'n
gesprek op toeren komt. laat Gerben
Karstens zich zien zoals hij in de wed
strijd is: boordevol temperament, knap
inzicht en schermend met het talent dat
hem werd gegeven. Gerben Karstens
de 007 van het nationale wielerkorps.
gen Haagse publiek" soms met hoon
gelach vanaf de tribunes en scherpe
spot, was linksbuiten Jan Huntink.
Met weemoed dacht hij aan 't Utrecht
se publiek.
In 1961 was Jan uitgevoetbald. De spe
ler, die op zijn vijftiende jaar in het
eerste elftal van VCS uitkwam, bij
VUC een prima amateurtljd meemaak
te, een full profcontract bij Valencien
nes had geweigerd, kon geen bal meer
Maar dat sleet. Toen hij twee
ging kijken,
r de bal terug en
de derdeklasser
het betaald
jaar geleden
kwam de honger naa
meldde hij zich bij
VIOS.
Hoe denkt Huntink
voetbal 1965 Is het spelpeil omhoog
gegaan
„In het begin wel", meent hij. „De
spelers voelden dat ze iets moesten la
ten zien en probeerden er iets van te
maken. Er bleef nog een beetje ruim
te over voor een verrassing en je pro
beerde elkaar met techniek te over-
Maar de laatste jaren gaan ze
het veld op met het doel het hok dicht
te spijkeren en het de tegenstander
onmogelijk te maken het echte oude
voetbal te ^spelen. Een schijnbeweging
Daar trappen ze niet meer in. Ze blij
ven als 'n blok beton staan en gokken
erop dat ze ja met hun lichaam kun
nen opvangen. Zelfs in het amateur
voetbal is het evangelie al 42 4.
„Soms vraag ik me af", zegt hij pein
zend, „of ik wel geschikt was voor een
ploegsport. Misschien had ik beter at
letiek kunnen gaan doen. Op 'n sport
dag van VUC liep ik de 100 meter in
zoiets van elf seconden en in VIOS ben
ik op het ogenblik ook nog een van de
snelsten. Maar dat is nakaarten".
niet verleerd
DELL St. John. de Canadees die ook
op de HOKIJ triomfen vierde, is
het ijshockey nog niet verleerd. Hij,
speelt in de Oostenrijkse ploeg Klagen-,
furt en onlangs trad zijn team tweemaal'
achter elkaar aan tegen Bern. De Kla-
genfurter formatie zegevierde met 74,
en 10—3 en Dell St. John scoorde vier,
van de zeventien doelpunten.
Nog
succes, die naar me opkijken. Ze durvi
kijken schuw. Ik heb talent. Dat buit ik
doel is veel geld verdienen".
Degenen die hem regelmatig van na
bij meemaken zeggen dat hij een on
voorstelbare liefde voor het wielren
nen heeft. „Karstens" zeggen ze dan.
..Karstens bezit de juiste mentaliteit".
Kees Pellenaars, vedettekweker, roemt
het karakter van de man, die hij dit
seizoen een panr keer in triomf terug
naar huis bracht. „Hij kan ne hele
grote worden" vat Pellenaars zijn me
ning samen. Die „hij" heeft zich dat
ook voorgenomen. Karstens vertelt let-
•erlljk: „Ik ben van plan een vedette
Daarom pijnigt hij tijdens de trainin
gen met Henk Nijdam zijn lichaam tot
het trainingsjack als een natte doek om
zijn lichaam plakt en de kort geknipte
haren grote zweetdruppels laten glip
pen. Van februari af zit Gerben Kar
stens dagelijks in het zadel. Nu. terwijl
de meeste makkers hun winterslaap
hebben aangekondigd, nog.
Elke middag rond twee uur kruipt de
Leldae wielrenner op het harde leer om
in gezelschap van Henk Nijdam te trai
nen. Als Karstens aan het praten slaat
kan hij moeilijk blijven zitten. Gerben
vliegt dan overeind om zijn woorden
nog meer kracht bij te zetten en hij
trekt zijn mond tot dé beroemde gri
mas van een coureur in de beslissende
koersfaze. „Ik train tot ik bek-af ben".
Gerben Karstens ploft dan, na zo n oe-
fenrit, ln een van de stoelen, die de
Bredase caféhouder Jan Leys ln de
huiskamer zet en kijkt door het geopen
de gordijn dat de afscheiding met het
café vormt, naar bulten. Door de grote
ruit, die vanaf deze plaats in spiegel
beeld de naam „De Witte" laat zien.
Jan Leys doopte de herberg zo omdat
zijn haar de kleur van zuurkool heeft.
Bij hem. In Prinsenbeek, sloeg Karstens
dit seizoen geruime tijd zijn tenten op.
Hij is een zwerver, die overal kan aar
den en die weinig eisen stelt. „Tot nog
toe leef ik bij de dag". Volgens insi
ders, weer een van de eigenschappen
die Gerben Karstens „mee" heeft. Wel
ke nog meer? Eerlijkheid bijvoorbeeld.
Hij vertelt precies waar het op staat.
Wat hij denkt en meent. Sommigen
zeggen dat hij een eigenwijze kerel met
veel kapsones is. Zij kunnen moeilijk
verteren dat hij zelf zegt wat hij van
Gerben Karstens vindt. Wat hij kan,
met name. „Ik kan verschrikkelijk af
zien. Ik ben ooit doorgefietst dat ik
dacht: Gerben jongen, een ander zou
afstappen. Ik niet, ik ging door. Over
tegenslag in de toekomst maak ik me
geen zorgen, want mijn moraal is
goed". Kijk tegen dergelijke uitspraken
kunnen veel mensen niet
Het staat vervelend en verwaand vin
den ze. Wie Gerben Karstens langer
kent zal beamen, dat het nogal mee
valt met die nare karaktertrekken.
„Ik heb talent"
„Er zijn renners met minder succes,
die naar me opkijken. Ze durven am
per tegen me te praten en kijken schuw
Ik heb talent. Gekregen. Toevallig. Dat
buit ik uit. Mijn doel is er veel geld
mee te verdienen Natuurlijk". Straks,
maar dat is nog hecd ver weg, als hij
afscheid heeft genomen van de sport wil
Gerben Karstens een boerderij kunnen
kopen. Ergens In een weids land. „De
natuur trekt me". Elke winter dit jaar
in december en januari, trekt hij naar
boer Van Leeuwen met wie hij goed
bevriend is en zoekt daar (bij De Kaag)
arbeidzame rust. ..Weiden en polders
vind ik iets geweldigs. Ik zal er nooit
genoeg van krijgen" Zijn trainingen
vanuit het ouderlijk huis in Leiden voe
ren dan ook meestal door het kale land
rond Gouda of de duinen. Met Nol
Kloosterman Leidens tweede en
laatste coureur) die evenals Gerben
Karstens en Bart Zoet de supporters
club „Swlft Combinatie" regelmatig in
juichen laat uitbarsten jaagt hij over
dijkjes en onbeschutte wegen. Om hard
te worden. Nog harder dan hij al is en
werd in de wedstrijden vóór zijn de
buut bij de profs, dit jaar. Als nieuwe
ling won hij alle wedstrijden met voor
sprong. Het rennersveld zag Gerben
Karstens meestal alleen aan de start.
,,In het begin van mijn wlelercarrlère
(begonnen in 1959) maakte lk me hard.
Ik wilde alle koersen alleen binnenko
men". Gerben Karstens vond daar ove
rigens wel een nadeel zitten, „want Je
reed zo lang alleen". Maar hard wérd
hij ervan. Dat wél. Ook bij df ama
teurs haalde hij dezelfde stunt*'uit. Na
dagen van licht en soepel trainen. „Toen
sjouwde lk nooit. Het was een kwestie
van concentreren. Ik voelde me als een
leeuw. Dat is ook zo wanneer lk me
kwaad maak. Dan ben Ik vreselijk
sterk, enorm".
Eén keer gehuild
Over sterk gesproken, Karstens heeft
de doktoren van het Academisch Zie
kenhuis In zijn woonplaats eens versteld
laten staan van zijn conditie. Enkele
dagen nadat hij voor het eerst als wiel
renner had gehuild („Ik heb daar nog
spijt van") om een grote teleurstelling.
Via dokter Strikwerda („Rollnk is veel
beter") kreeg hij te horen nooit meer
te kunnen fietsen. „De dokter zei dat
ik een hartafwijking had. BIJ een her
keuring In het Aendeniiseh Ziekenhuis
bleek er niets aan de hand te zijn. Ze
hadden er nog nooit zo'n gezonde ge
had
Gerben Karstens ging door. Hij
schaatste weer dat het een lieve lust
was tweemaal lid van de nationale
kernploeg) en koerste zich naar grote
hoogte. Hij won ontelbare criteria,
werd Nederlands kampioen vijftig kilo
meter, was lid van de „gouden" Tokio-
ploeg, reed driemaal een wereldkampi
oenschap, won Par(JsTours, 'n Tour
etappe en legde beslag op de tweede
Ook nog een
Winfried
Karstens
Gerben heeft nog een broer, de
16 jaar oude Winfried, "die het
I fietsen ook ai fiks in het bloed 7.it.
Hij nog scholier is pas het
vorige jaar gaan rijden op een
„gekaapte" racefiets van zijn be
roemde broer en buiten medeweten
i van zijn vader. Winfried is lid van
i de Swiftcombinatie (de Leidse ren-
en toervereniging). Men stelt zich
j daar al heel wat voor van de
jongere Karstenseditie, die ais
nieuweling heeft getoond minstens
zoveel talent en allure te bezitten.
Hij nog nieuweling heeft een
fantastische eindsprint, waarmee
hij bij de enkele wedstrijden,
I waarin hij al heeft gereden, zich
I onder de eerste tien wist te rang
schikken.
I plaats In ris ronde van Lombardijs! Het
j is slechts een greep uit een grote ver-
zameling uitslagen. Gerben Karstens
J heeft er geen spijt van dat hij het wiel
rennen de voorkeur gaf boven achaat-
j sen. „Op de eerste plaats was mijn na-
tuurlijke slag helemaal verknoeid door
Zwanenburg en ten tweede kun Je als
I coureur wat verdienen. Bovendien voel-
de lk dat het als wielrenner beat zou
gaan". Het ging. Zo goed, dat Jacques
Goddet dezer dagen In L'Equipe aphreef
dat Gerben Karstens een van de grote
sensaties van het afgelopen seizoen was.
NOTEER BIJ RADIO
TOTOWEDSTRIJDEN'
Cam buurHeerenveen
Tubantia--FC Twenthe
AGOVVDe Graafschap
PEC—Zwolse Boy»
WO- A
EindhovenP8V
NAC—RBC
TelstarVolendam
DOSVelox
Fortuna VI.—DHC
NOAD—Willem II
VolewIJcken»Zaanstreek
Holland Sport—ADO
BEKERWEDSTRIJDEN
1 GVAVVeendam
WllhelmlnaFC Den Bosch
WagenlngenGo Ahead
Lhnburgla—MW
Helmond la '55—De Baronie
HDVS—Sparta
DFC-SVV
ZESDAAGSE IS
GEZELLIGSTE
WIELERFEEST
(Van onze sportredactie)
ANTWERPEN Vanaf de Seh(jn-
I poortbrui; ziet het sportpaleis van
Antwerpen er als een buitenmodel
kadetje uil. Grote reelameborden.
die ln felle, schreeuwende kleuren
I vertellen wat ze te zeggen hebben,
j onttrekken de wielertempel voor
een deel aan het oog. Er bleef
een gat In de rij affiches om het
woord „Sportpaleis" (met een forse
kwast tegen de gevel geplakt) beter
te doen uitkomen. Het lukte.
Sportpaleis Antwerpen jaar-
liiks stappen zo'n anderhalf mil-
j joen mensen, Belgen en Nederlan
ders, naar het grote huis waar
Walter de Winter i /evenendertig
jaar) de baas is. In 1962 volgde hij
Leon van Gastel op als directeur
der N.V. Zijn werkkamer ligt vlak-
bij de piste en het lawaai van als-
j maar rondjes draaiende motoren
dringt er door als zacht gegrom
Door het raam ziet men de hal,
een imposante ruimte met de me
terslange bars waar bier en
j hot dogs grif aftrek vinden en
het koperen borstbeeld van. Stan
j Ockers die op de Antwerpse baan
verongelukte. „Binnenkort komt er
I ook een van pappa'te staan", ver-
lelt Walter de' Winter. De beheer
raad heeft de Antwerpse kunste-
naar Willy Kreitz opdracht gege-
ven een borstbeeld te maken van
Louis de Winter, die tot zijn dood
j 'begin dit jaar kort na de zes-
daagse' als beheerder-afgevaardig-
i de optrad. Vanaf de dag dat het
sportpaleis zijn poorten opende
I nu drieëndertig jaar geleden
I leidde Louis de Winter het mil-
i joenenproject met vaste hand
Hij maakte er een geweldige
Veertig procent
gekocht
door
Neder
landers
zaak van. 's Winters volgen evene
menten elkaar als een bonte serie
op. Niet alleen wat het koersen
betreft. Om het bedrijf zo renda
bel mogelijk te maken, presenteert
de directie jaarlijks programma
punten als catch, circus, ijsrevue,
ruiterfeesten, ijshockey- en basket
balwedstrijden. Ze wringen zich
tussen een overladen wieleragenda,
die wordt samengesteld door Theo
Balemans („ik ben al achttien jaar
match-maker"' en Walter de Win
ter. Hun grootste werkstuk, maar
niet het belangrijkste, heet „zes
daagse" Ze glimlachen beiden als
het woord valt.
De zesdaagse is immers een kas
stuk van de eerste orde. „Vorig
jaar hebben we u tstekend ge
draaid". zegt Walter de Winter.
„De Brabanders en Zeeuwen va
ren onze trouwste klanten. Met
tientallen bussen werden ze aan
gevoerd. Ze maakten sfeer en
stemming die we graag zien".
Ruim veertig procent van het aan
tal kaarten dat jaarlijks 'niet al- i
leen voor wielerwedstrijden' ver- I
kocht wordt, komt terecht bij Ne-
derlanders. Ze laten zich graag op- j
nemen in het Belgische legioen. I
Samen hebben „de buren" 2 keer
in de geschiedenis van het sport- j
paleis voor een uitverkocht huis j
gezorgd. Tweemaal waren alle j
drieëntwintigduizend plaatsen be-
zet: bij het stayersdebuut van I
van de kaarten voor het Antwerps sportpaleis wordt
Georges Ronsse en op de laatste
zesdaagse-avond van 1947 'eerste
na-oorlogse'. Niet alleen het Ne
derlandse publiek toont grote be
langstelling voor de wielersport in
Antwerpen, ook de coureurs laten
overduidelijk van hun grote voor
liefde blijken. De baan ligt bij
zonder gunstig voor het afwerken
van een trainingsschema en wed
strijden.
Balemans en De Winter staan dan
ook telkens voor een bijna hope- dag en zaterdag plaatsvinden. Het
loze opgave bij het verwerken van karakter ervan kan men verge-
de cabine-aanvragen. Het regent lijken met de populaire» van Am-
I verzoeken om een plaatsje in de sterdam.
I kleine „hokjes" onder de piste. Behalve deze wedstrijden worden
„We hebben tachtig cabines, waar 's zondagsmorgens de medaille-
j honderden renners naar dingen", j koersen verreden, Van tien tot
Houders van een cabinekaart on- twaalf uur krijgen de renners ge-
dervinden daarvan niet alleen het 1 legenheid zich op dp verschillende
I gemak bij trainingen, maar kun- onderdelen te testen. Tot die ont-
nen tevens gratis deelnemen aan plooiing behoren ook de „scholen",
1 de meetings, die meestal op woens- j waar vaklieden hun lessen geven
in o.a sprint en derny. De op
leiding van jonge renners is een
van de grootste taken die Walter
de Winter zich gesteld heeft Dat
de opzet geslaagd mag heten, blijkt
uit de animo die voor het schema
bestaat en de resultaten die met
talentvolle coureurs geboekt wor-
Momenteel liggen de wielerac-
tlviteiten even stil De grote Ijs-
re vu® heeft Antwerpen weer op-
I gezocht. Als die verdwenen is,
koint de permanente ijsvloer be-
I schikbaar voor de liefhebbers.
„Antwerpen" groeit nu al lang-
zaam naar het hoogtepunt vBrf het
•seizoen: do zesdaagse Het betekent
de afsluiting van het grote pro
gramma, dal thans volop draait.
I „De zesdaagse" weet Walter de
1 Winter uit ervaring „is het gezel
ligste Belgisch-Nederlandse wie-
lerfeest dat er bestaat
