HONGER
WERELD
Ellende
schuilt
achter
goedkoper
pakje
Imargarine
375 miljoen en hulp van vrijwilligers
Amerikaanse tiener is zijn ouders
boven het hoofd gegroeid Jt,
VI De Nederlandse mgr. Heygen,
'/nissiebisschop van het Afrikaan-
je Kameroen, is dan wel verrukt
over ieder dubbeltje dat hij extra
krijgt, maar wat doen zijn mensen
met een spoorlijn als er geen tech
nici zijn? En wat beginnen zijn
technici, wanneer ze niet voldoen-
de loon ontvangen? En wat moet
de regering zonder geld om hen
te betalen
Dit alles speelt in Afrika, in Azië, in
Latijns-Amerika, in het Midden-Oosten.
Twee miljard, of 1,5 miljard mensen,
die te weinig voedsel hebben. Wat doet
het cijfer ertoe: de armoede is er, als
naakte waarheid. „Miljoenen in
deze wereld zijn nog verstoken vart het
meest elementaire dat een mens kan
brood om van te leven", heeft
prins Bernhard ons al eens voorgehou
den.
Ziek en hongerig
Ministers uit Vietnam, Chili, India,
Ceylon, Pakistan, Argentinië reizen in
tussen de wereld af en bedelen links en
ts om hulp. Hun mensen zijn ziek
hebben te weinig dokters en ge-
middelen. hun kinderen sterven van
honger. Er moe
geld komen, technisch»
bijstand, import, ex
een betere land
bouw, betere industrie
beter beheer.
Nodig zijn: meer vakmanschap, meer
kennis, meer intellectuelen, en hand
kracht.
En de een miljard welvarende men-
n buigen zich over hun hulpprogram-
a's. een miljoentje zus. een miljoen-
e zo. een paar honderdduizend hier en
>g wat duizendjes daar. „Het zou een
cabaretprogramma kunnen zijn", zei
een doodvermoeide missionaris vorige
maand op thuisreis naar het rijke Ne
derland. ..Maar ik kan er alleen niet om
lachen..."
In augustus zette de „nationale raad
in advies inzake hulpverlening aan
[minder ontwikkelde landen" zwart op
„De in 1965 vervallende verplich
tingen voor rente en aflossing op uit
staande schulden in Argentinië, Brazi-
Chili zijn meer clan twee keer zo
|hoog als de thans beschikbare hulp. Bo-
'endlen moet dan nog het negatieve
saldo op de lopende rekening van de
betalingsbalans gedekt worden". En
voor wat India betreft schrijft de raad:
een voortzetting van de huidige
van financiële hulp aan India
moet deze hulp in 1975 geheel besteed
worden aan de betaling van rente en
aflossing van aangegane schulden".
DEN HAAG Dezer dagen zei een oud-
minister-president: „De Nederlander
moest eens weten, hoeveel ellende
schuil gaat achter zijn twee cent goed
koper pakje margarine. Hij zou, als hij
het wist, voorlopig geen hap meer door
zijn keel kunnen krijgen". Bittere woor
den in een welvaartsstaat, die Neder
land begint te worden. Maar ook bittere
waarheid, want goedkope grondstof-
prijzen op de wereldmarkt maken de
armoede voor twee miljard mensen in de
ontwikkelingslanden alleen maar groter.
verslaggevers
Iemand heeft wel eens de gedachte geuit,
om iedere cent, die een pakje margarine,
een pond rijst, suiker, thee of koffie
goedkoper worden, te bestemmen voor
het land van herkomst. Zoiets is politiek
onverkoopbaar, omdat geen Nederlander
erin gelooft. Een of twee of drie procent
van het nationaal inkomen ligt ons beter:
zoiets raakt onze eigen portemonnee
niet rechtstreeks. „Maar moet onze
naastenliefde met een twee of drie pro
cent ophouden?", vraagt minister Bot
van Ontwikkelingshulp zich terecht af.
■HM
Gezamenlijke krachtsinspanning, ook met handkracht.
Twee centen
Dit is een realiteit voor de ontwikke
lingslanden, die even bitter is als de
«hommelende wereldprijzen van de
grondstoffen, daardoor bijvoorbeeld ons
Pakje margarine een of twee centen
goedkoper kan worden. De dure auto's,
gouden bedden en hyper-luxe hotels in
een aantal ontwikkelingslanden zijn ook
een realiteit. De realiteit van een groei
naar de volwassenheid, waarop nie
mand in de westerse wereld zich blind
mag staren. De man in het ontwikke
lingsland kent zijn status evengoed als
wij. En bij hem is het misschien alleen
Erger is, dat 2 of 1,5 miljard mensen
honger blijven lijden. We kunnen er he
le parlementaire jaren over discussië-
ger waarschijnlijk maar voor een deel
van de miljarden mensen weg. De hon
ger beheerst namelijk nog steeds de
wereld, door welke maatschappelijke,
sociale of politieke oorzaken. „Waar
om zou onze naastenliefde moeten op
houden bij een, twee of drie procent
van ons nationaal inkomen?" Zij houdt
daarbij ook niet op, want over de ge
hele wereld zijn acties gaande tegen
het geldgebrek, de honger en de ziekte.
Van de twee miljard mensen zijn er
10 miljoen op Ceylon, waarvoor de NO
VIB een actie wil ontketenen. Dit ei
land in de Indische Oceaan, dat twee
maal zo groot is als Nederland, heeft
een tekort aan geschoolde krachten
voor de landbouw en het onderwijs,
aan medische hulp. aan technici, aan
zakenlieden, aan een redelijke export.
De tien miljoen Ceylonezen leven in 'n
kringloop van problemen. Want wa.ar
de landbouw en de industrie op een te
laag peil staan, waar het onderwijs nog
ontoereikend is. blijft het geld weg. dat
dringend nodig is voor het doodgewone
leven van alledag.
Oude banden
Ceylon en Nederland hebben al oude
banden. In de zestiende eeuw voeren de
Nederlanders erheen, om de bewoners
te hepen tegen aanvallende overheer
sers. In de tweede wereldoorlog, tussen
1942 en 1945 landden opnieuw Nederlan
ders op Ceylon. Ze vestigden zich aan
de befaamde China Bay met hun Catali-
navliegboten en Liberators en startten
vandaar voor hun oorlogsopdrach'en.
Praktisch ieder lid van de marine
luchtvaartdienst, toen dienend in net
321ste squadron, heeft goede herinnerin
gen aan het eiland, aan de Ceylonezen,
de Tamils en Singalezen, waarvan er
vele bij het squadron hebben gewerkt
als chauffeurs, koelies en bedienden.
De NOVIB, Nederlandse organisatie
voor internationale bijstand, heeft dus
terecht een bijzondere belangstelling
voor Ceylon. Zij wil de Ceylonezen. die
zelf al enorm veel doen aan hun ontwik
keling. bijstaan bij het herstellen en de
aanvulling van de vissersvloot, bij het
bouwen van watermolens voor de wa
terhuishouding, bij het onderwijs, bij
voed8elbewerkingen, bij medisch-hygië-
nische projecten en bij de gemeenschap
pelijke ontwikkeling. De NOVIB, een
beroep doende op iedere Nederlander,
moeilijkheden te geraken
werkt daarbij samen met het UNESCO-
centrum Nederland en het Nederlands
comité van de UNICEF, in de anti-hon
geractie 1965, die tussen 18 en 24 okto
ber gevoerd wordt.
En zelfbehoud
Nederland geeft volgend jaar aan al
Ie vormen van hulpverlening aan ont
wikkclingsgebicdcn 375 min. gl»l. uit <l<
schatkist. Een aanzienlijk bedrag. Maai
er zijn aanzienlijk meer moeiUJkhedei
onder de rond twee miljard mensen. di<
de Nederlandse schatkist onmogelijl
kan oplossen. I)at is wel mogelijk dooi
de gezamenlijke westerse landen, die 'i
ereplk-ht hebben tegenover de vele an
dere gebieden en voor wie liet In feit»
ook een kwestie van zelfbehoud li
r in t
De ouders hebben het lachen al lang verleerd. De jeugd leeft nog plezierig
hap in de andei
(Van onze verslaggeefster)
NEW-YORK In Amerika is het kind de ouders boven het
hoofd gegroeid. Het is langzaam gegaan, zodat men het eigen
lijk pas in de gaten kreeg toen het te laat was. En toen was
het écht te laat. Toen was het al heel gewoon geworden, dat
kinderen van twaalf voor een feestje een orchidee kregen van
een vriendje, dat er op dezelfde leeftijd met ogenschaduw en
lippenrood vakkundig werd omgegaan, en dat dansles en „vaste
verkerking" begonnen in de zesde klas.
„HOE GEVEN
WE ONS KIND
ZIJN JEUGD
TERUG"
:ich
Dit geldt evengoed voor de persoon
lijke inspanning van iedere individuele
Nederlander, die als jongere vrijwilli
ger erop uittrekt, die onder auspiciën
van de actie „wij en zij'' van 't NKV
naar zuid. west of oost reist, die als on
dernemer probeert door middel van za
kelijke relaties hulp te bieden, of die
zich als leke- of religieuze missionaris
in de ontwikkelingslanden vestigt.
Alle vormen van ontwikkelingshulp
zijn denkbaar, ook die van de NOVIB,
waaraan iedere thuisblijvende Nederlan
der kan meewerken. Misschien krijgt
minister Bot van Ontwikkelingshulp dan
ongelijk met zijn opmerkingen, dat de
kloof tussen arnu» en rijke landen steeds
groter wordt. Hij wil zelf niets liever
dan zijn ongelijk zo snel mogelijk be
kennen als daar aanleiding voor is.
De ouders beginnen daar nu echter
zoetjesaan genoeg van te krijgen. De
gevolgen van het „too much too
soon" (te veel en te gauw) zijn zo
duidelijk ongewenst, dat men zich is
gaan afvragen of er niet iets aan ge
daan moet worden.
Want uit stevige vriendschappen op
de „rijpe" leeftijd van veertien en
vijftien jaren, komen tienerhuwelij
ken voort, die vaker wel dan niet
eindigen in een scheiding. Bovendien
blijkt dat de „too-much-too-soon"
kinderen, als ze 18 zijn, verschrikke
lijk verveeld door het leven gaan.
Ze hebben al jaren In avondkleding
bals bezocht, en vliegtuigreizen ge
maakt. zodat ze geen enkel plezier
hebben in dingen waarvoor ze eigen
lijk een gat in de lucht zouden moe
ten springen. Amerika wil daar dus
iets aan gaan doen. Wat na de oor
log begonnen is, omdat iedereen
veel meer geld had en het zo lo
gisch leek dat de kinderen daarvan
ook rijkelijk zouden profiteren, moet
nu met beleid worden omgebogen
in een andere richting.
Eigenlijk gezegd is men daar tien
jaar geledon al mee begonnen. Een
mrs. Halberstadt uit Charlotte.
South Carolina, zag zoveel narig
heid voortkomen uit de vrijheid van
de tieners, dat ze het initiatief nam
tot de oprichting van een „Parents
League", een ouderclub. Want, oor
deelde ze. het zijn de ouders die door
hun toegevendheid de brokken heb
ben gemaakt, en die horen ze ook
zelf op te ruimen.
Maar hoe?
Wat moet je doen om de volwassen
allures van een hele generatie in ile
klem te smoren
..IEDEREEN MAG 't"
De mevrouw uit Charlotte had een
aantal gezonde Ideeën die ze aan de
ouderraden van haar woonplaats
voorlegde: laat ons In gezamenlijk
overleg, en In samenwerking met
priesters en psychologen, trachten
een weg terug te vinden. En als
hulpmiddel in de beknotting van de
tiener stelde zij voor een boekje sa
men te stellen, dat de ouders kun
nen raadplegen als ze niet goed we
ten of ze hun kinderen iets wel of
niet moeten toestaan. Het boekje
kreeg de titel „Let's agree" (Laat
ons het eens worden) en toen ua een
aantal jaren bleek dat de resultaten
heus zichtbaar werden, gingen vele
ongeruste ouders in diverse andere
staten het voorbeeld van Charlotte
volgen.
Het idee dat een kind zo lang moge
lijk een kind moet blijven, is zich
dus gaan vertakken. Ouders met
schoolgaande kinderen krijgen ad
viesboekjes thuis waarin bijvoor
beeld staat dat het niet aanbevelens
waardig is een kind ai met twaalf
jaar naar dansles te sturen. De ou
derclubs spreken steedsr over
„recommendations", aanbevelingen,
omdat men niets wil opdringen. Er
zijn nu eenmaal ouders die hun kin-'
deren zo snel mogelijk volwassen wil
len laten worden, en die wil men
niet voor het hoofd stoten. Maar het
is gebleken dat de meeste ouders
zo'n houvast zeer op prijs stellen.
Het kan nu niet gebeuren dat de lie
verdjes hun ouders toestemming af
dwingen door te vertellen dat „ieder
een" het mag. Want alle ouders raad
plegen hetzelfde boekje, en daar
staat op een gegeven moment dui
delijk in aangegeven, dat het beslist
niet aanbevelenswaardig is 'n meis
je van dertien met haar vriendje
naar de bioscoop te laten gaan.
Wat doe je dan wél met je kinde
ren, als je ze niet voortdurend voor
de t v. wil hebben? De ouderclubs
die vaste verkering en avondjurken
tegenwerken, zijn vóór verkennerij en
volksdansen, tégen feestjes zonder
toezicht, vóór partijtjes in de mid
daguren of avondfeestjes met „soft
drinks" en ouders in de buurt. Voor
al alcohol wordt stérk ontraden.
VERKEERDE WEG
„We zien dat we de verkeerde weg
zijn opgegaan", zeggen de ouders.
„We moeten onze kinderen hun jeugd
later ook
teruggeven, dun
veel gelukkiger mensen".
Tezelfdertijd zijn ze ervan over
tuigd. dat het kind van nu noodzake
lijkerwijs meer van de wereld weet
dan zijn ouders vroeger. Maar dót
hoeft niet verkeerd te zijn, als de
grenzen maar in het oog gehouden
De grenzen die de Amerikaanse tie
ner binnen de perken moeten hou
den, worden zwart op wit door hun
opvoeders vastgelegd, en het is de
bedoeling dat de ouders er stevig do
hand aan houden. Maar er Is In de
loop der jaren zoveel „gewoon" ge
worden wat eigenlijk ongewoon zou
moeten zijn, dut de weg terug niet
meevalt
ten compli.it in avondkleding.
