JOURNALIST
WORDT
ZWAQER
V/AN
BEATRIX
Eberhardt Grubitz:
verlovingsprimeur
doelbewust gemist
Margrit Grubitz
kent haar man al
van kindsbeen af
Boekennieuws
DE LETDSE COURANT
(Van een onzer verslaggevers)
LUENEBURG. Een klein rood landhuisje in de Curiostrasse 15 in
Lüneburg. Daar woont Eberhardt Grubitz, vierendertig jaar oud en
journalist bij het Niedersachsische Zeitungsverlag. Terwijl hij
dagelijks in de weer is om voor de zeven dagbladen, die bij het
Niedersachsiche Zeitungsverlag zijn aangesloten, nieuws bijeen te
garen, is Eberhardt Grubitz, zonder dat hij er ook maar iets van
vermoedde, de laatste weken zelf nieuws geworden: hij wordt zwager
van prinses Beatrix. Maar Eberhardt Grubitz heeft de primeur van
prinses Beatrix' verloving grandioos gemist. Maar doelbewust gemist.
Toen hij in de Duitse pers de omstreden foto zag, waarop onze kroon
prinses gearmd liep met een toen nog onbekende jongeman, zag hij
vanzelfsprekend onmiddellijk, dat het Claus von Amsberg was. Maar
terwijl zijn collega's in West-Europa op jacht gingen naar de identiteit
van de man-aan-de-zijde-van-de-prinses, zweeg de journalist Eberhardt
Grubitz. Én hij zweeg ook later, telkens wanneer er weer vragen
opdoken met betrekking tot de prinses en Claus von Amsberg.
Hij zit al van zijn twintigste jaar in
de journalistiek. Toen hij in 1952 het
gymnasiumdiploma had behaald aan 't
Jozefinumcollege in Hildesheim, wgrd
hij volontair bij de Bonner Rundschau
met als standplaats Keulen. Tegelijker
tijd ging hij in Bonn economie, rechten
en filosofie studeren. Zijn baantje als
volontair verwisselde hij al gauw voor
dat van „ghost-writer" voor 'n lid van
de Bundestag. Dit hield in, dat hij voor
deze parlementariër redevoeringen
moest schrijven. Maar ook dit hield hij
niet lang vol. Hij trad in dienst van
de internationale organisatie Pax Ro-
mana en werd in Genève gestationeerd.
Daar raakte hij bevriend met de Til-
burger Tom Kerstiëns, die algemeen
secretaris was van de Pax Romana en
als Eberhardt Grubitz aan die tijd te
rugdenkt, dan herinnert hij zich ook
nog eens een lang gesprek te hebben
gehad met onze tegenwoordige minis
ter-president mr. Cals.
In de tijd, dat hij in Zwitserland was,
zette Grubitz zijn studie voort aan de
universiteiten van Genève en Freiburg,
waar hij nog college liep bij de Ne
derlandse hoogleraar Romeins recht,
prof. Wubbe. Nadat hij zijn studie be
kroond had met het doctoraal examen
rechten, keerde hij in 1961 terug naar
Duitsland en werd redacteur van de
Neuer Landesdienst in Hannover. Te
gelijkertijd werd hij plaatsvervangend
perschef van de CDU. Maar erg honk
vast bleef Grubitz ook nu niet. Na nog
een jaar als rayonredacteur voor een
regionaal blad te hebben gewerkt,
kwam hij in 1964 naar Lüneburg.
Geen huwelijksreis
Als Eberhardt Grubitz het daarover
heeft, mengt zijn vrouw Margit, de zus
ter van Claus zich in het gesprek. Pre
cies de dag voordat haar man in dienst
trad van het Niedersachsische Zei
tungsverlag zijn ze getrouwd, in Mün-
ster. „Het was maar een heel beschei
den plechtigheid", vertelt ze. „Er wa
ren maar twaalf familieleden aanwe-
Eberhardt Grubitz geeft op de zet
terij instructies aan een opmaker.
zig. Claus was daar wel bij. Op huwe
lijksreis konden we niet gaan, omdat
Eberhardt al de volgende dag aan het
werk moest. Ik trouwens ook, want ik
werk al van 1952 af als stenotypiste ter
gemeentesecretarie in Lüneburg. Toen
ik getrouwd was, ben ik er blijven wer
ken. Eerst twee dagen geleden heb ik
ontslag genomen, omdat ik over ander
halve maand mijn eerste kind ver
wacht".
Voordat zij naar Lüneburg kwam,
waar zij vóór haar huwelijk altijd op
kamers heeft gewoond „möbilierte
Dame" heet dat hier", zegt mevrouw
Grubitz-von Amsberg heeft ze enige
jaren de huishouding gedaan op het
landhuis Dötzingen in Hitzacker, waar
haar moeder nu nog woont. In 1951
volgde ze de hogere handelsschool in
Lüneburg. Ze kent haar man, die in
Hildesheim is opgegroeid, reeds van
zijn kinderjaren af. De moeder van
haar man is namelijk haar tante, die
evenals haar eigen moeder Von dem
Bussche heet. En evenals zij is ook
haar man er een van een tweeling.
Haar tweelingzuster Barbara die in
Gosslad woont, is ook met een journa
list getrouwd.
Hoe zij het vindt met een journalist
getrouwd te zijn? „In het begin kon ik
er maar heel moeilijk aan wennen.
Zelf moest ik, elke morgen onirhalf ne
gen de deur uit om te gaan werken.
Mijn man begint pas tegen het middag
uur en komt meestalnffet eerdér dan
voor 's avonds elf uur thuis. \<Ypr zagen
elkaar eigenlijk alleen maar op zater
dag en dan zondags nog maar een paar
uur, want mijn man moet ook dan «ver
ken".
Het echtpaar Grubitz bewoont het
landhuisje aan de Curiostrasse niet al
leen. Zij hebben de tweede verdieping
tot hun beschikking, beneden woont een
ander gezin, waarmee ze goed overweg
kunnen. Hun zitkamer is tegelijkertijd
de werkkamer van Eberhardt Grubitz.
Er staat een antiek bureau, dat vol
ligt met paperassen, tegen twee wan
den staan reusachtige boekenkasten
met daartussen een grote staande antie
ke klok. De journalist Grubitz heeft
niet alleen belangstelling voor econo
mie, rechten en filosofie, maar ook voor
literatuur, geschiedenis en politiek. Zijn
boeken getuigen daarvan. Het nazibe
wind wijst hij van de hand, omdat het
in die tijd geldend recht niet meer ge
baseerd was op het natuurrecht. Trou
wens niet alleen hij, maar ook zijn va
der was reeds fel anti. „Daarom werd
hij al in 1933, toen hij Oberkreisinspek-
tor en Landrat in Bremervörde was,
overgeplaatst in een lagere functie naar
Lüneburg. Maar zet dat maar niet in
de krant, want zoiets zegt toch elke
Duitser om zijn verleden schoon te was
sen", aldus Grubitz.
Geen televisie
Ik zie geen televisietoestel in de ka
mer staan. Grubitz zegt geen prijs te
stellen op televisie in zijn huis. „Niet
alleen omdat de Duitse t.v. slechte
programma's brengt, maar ook omdat
ik me überhaupt niet door televisie wil
laten beïnvloeden". Of hij een auto
heeft? Voordat hij me antwoordt,
vraagt hij of dit een prestigevraag is.
Ik zeg, dat het een neutrale vraag is
en dan merkt mevrouw Grubitz-von
Amsberg op, dat ze geen auto willen
hebben. „Ik zou met een auto bang
zijn in het verkeer. Ik vind het veel
veiliger per autobus of trein te reizen".
Reizen doen ze overigens niet veel.
Haar man is gekluisterd aan het redac
tie-bureau van het Niedersachsische
Zeitungsverlag en zelf zat ze tot voor
kort altijd achter de schrijfmachine ter
gemeentesecretarie. „Wel reizen we in
het weekeinde vaak,naar Hitzacker om
er onze familie te bezoeken. Veertien
dagen geleden zijn we nog daar ge
weest. Claus was er toen ook. Het was
vlak voor de verloving, toen iedereen
in Nederland en in Duitsland zich af-
vroeg waar hij was. Terwijl het toen
in Hitzacker wemelde van de journalis
ten, is het Claus toch gelukt ongemerkt
Dötzingen binnen te komen. Hoe hem
dat gelukt is, vertelt Grubitz liever niet,
maar ik mag wel weten, dat het
's nachts is gebeurd en dat Claus tot
kort vopr de verloving in hitzacker is
gebleven.
Of zij de prinses zelf al eens hebben
ontmoet? Ze antwoorden ontkennend.
Of ze straks op de bruiloft aanwezig
zullen zijn? „Daar moet je een uitnodi
ging voor krijgen", zegt mevrouw
Grubitz-von Amsberg heel diplomatiek
eraan toevoegend, dat zij en haar man
prinses Beatrix een zeer lieve en intel
ligente vrouw vinden. „Claus kon geen
betere vrouw krijgen", aldus mevrouw
Grubitz. Ze hadden dit overigens niet
durven dromen. Zelfs toen ze de foto
zagen, waarop Claus hand in hand met
de prinses liep, geloofden ze nog niet
eehs aan een verloving. „Er loopt wel
eens vaker een jongen gearmd met een
meisje zonder dat ze trouwen", is het
nuchtere commentaar van Claus' zus
ter.
Dezelfde kerk
Nuchter is het tweetal ook in andere
zaken. Hoewel ze zelf beiden van adel
afkomstig zijn, vinden ze dat hele stan-
dengedoe maar een rare zaak. Aan ge
lijkheid geloven ze niet, maar wel vin-
Het nieuws dat
via de telex
de krant bereikt,
wordt door
Grubitz bekeken.
den ze, dat de mensen over de gehele
wereld gelijke kansen moeten worden
geboden. Daarna ontstaat h.i. vanzelf
weer ongelijkheid, omdat de een zijn
kansen nu eenmaal beter benut dan de
ander.
In één ding verschillen de heer en
mevrouw Grubitz van mening, in hun
godsdienstige overtuiging. Zij is evan
gelisch evenals haar hele naaste fami
lie, maar Eberhardt is katholiek. In
1955 is hij tot het katholicisme toege
treden. Of daardoor geen moeilijkheden
ontstaan? Ik vraag, of hij zondags naar
de katholieke kerk gaat en zijn vrouw
naar de evangelische. „We gaan beiden
naar dezelfde kerk", zegt Grubitz met
een geamuseerde blik. „Welke dat is,
de katholieke of de evangelische, dat
hangt ervan af. We bekijken tevoren
steeds, waar het beste gepreekt zal
worden en naar die kerk gaan we zon
dags heen". Ze zijn voor hun huwelijk
overeengekomen, dat hun kinderen ka
tholiek worden opgevoed. Mevrouw
Grubitz voelt dit niet als een last. „De
Kerken komen steeds dichter bij el
kaar, onze kinderen zullen die verdeeld
heid niet meer kennen diewij hebben
gehad", meent ze.
Een laatste vraag, een misschien
wat pijnlijke vraag: „Interesseert u
zich voor geld?" Ze lachen beiden
eens. „Ik interesseer me in zo
verre voor geld, dat ik het nodig heb
om te leven", is zijn antwoord. „U be
grijpt als journalist veel beter dan ie
mand anders, dat ik de laatste maan
den goud had kunnen verdienen, 'n te
levisie, een auto en wat al niet meer.
Omdat ik toevallig wist of althans heel
gemakkelijk had kunnen weten, wat
er allemaal met Claus aan de hand
was. Maar al ben ik journalist, ik heb
gezwegen. Verslaggevers uit heel West-
Europa hebben me de laatste tijd opge
beld of'ik dit wist en of ik dat wist.
Ik heb ze venvezen naar het hof in uw
land. Al ben ik journalist, ik wil pri-
vé-zaken privé-zaken laten".
Overleg bjj een eetmacMne.
DE RASSENSTRIJD IN AME
RIKA, door William Brink en Louis
Harris Uitgeverij J. H. de Bussy,
Amsterdam. DBH nr. 12.
De rassenstrijd, zijdelings aan de orde
gekomen tijdens het subsidieconflict
tussen Nederland en Zuid-Afrika, is in
Amerika een probleem van een geheèl
andere orde en grootte. De Ameri
kaanse neger, die over het algemeen
geen enkele band meer heeft met het
„moederland" Afrika is zich, sinds de
afschaffing van de slavernij, nu ruim
een eeuw geleden, langzamerhand be
wust geworden van zijn -mens-zijn néést
de blanke, en niet zo zoals voorheen
onder de blanke. Deze bewustwor
ding heeft vér-strekkende gevolgen
voor het gehele maatschappelijke bestel
van (Noord-)Amerika, waar het maat
schappijbeeld geheel is opgebouw op een
grondslag, die geen gelijkheid van
zwart en blank heeft gekend.
Volledige gelijkheid is er nog lang niet.
Nog steeds zijn er conflicten die hier
maar al te duidelijk op wijzen. Het dur
ven aanpakken van dit probleem is al
een staaltje van bijzonder grote moed.
Maar minstens even bewonderenswaar
dig is de w(jze, waarop dit is geschied.
Het Amerikaanse tijdschrift „News
week" heeft nu reeds enige jaren gele
den enkele van haar redacteuren zich
in deze materie laten verdiepen. Het rer
sultaat was en dit is een tragische
bijzonderheid dat op de dag, waarop
president John Kennedy in Dallas
werd vermoord: 22 november 1963,
eerste exemplaren van de Amerikaanse
uitgaven van dit boek van de persen
rolden.
Het is een lofwaardig initiatief van
uitgever J. de Bussy geweest dit boek
ook' in Nederland uit te geven. Het is
een aangrijpend en ontroerend beeld
geworden van de vele meningen, die er
ia bei Amerikaanse volk leven.
VOOR KLEINE KLEUTERS
Het wordt steeds moei- I
lijker om de juiste kle-
ding voor onze kinde
ren uit te zoeken met
al die nieuwe stoffen
waar we toch eigenlijk
allemaal 'n beetje bang
voor zijn.
Kopen we tegenwoor- I
dig een nieuw kleding
stuk, dan is het wijs om
goed na te gaan van
welke soort stof het
vervaardigd is, want
dan lopen we het risico
niet het na één keer
wassen weg te kunnen
gooien omdat we het
verkeerd behandeld
hebben.
Wel is waar dat al de
ze kunststoffen alle
maal oersterk zijn. Dat
is natuurlijk ook een
heel belangrijke factor,
want we weten alle
maal hoe gauw kinder-
kleertjes versleten kun
nen zijn vooral als we
een paar van die rob
bedoezen hebben. Toch
wordt er van deze
kunststoffen heel leuke
en praktische kleding
gemaakt waar we na
tuurlijk gelijk weg van
zijn.
De trois-pièces die wij
op de eerste foto tonen,
is gebreid uit draion
HB en de jacquard-
motiefjes die er in ver
werkt zijn, doen het
fantastisch.
Het complet is heel gemakkelijk wasbaar, krimp vrjj en vütvrij. Het is echt zo'n kledingstukje waar
men zo aan gehecht raakt omdat het natuurlyk ook gedragen kan worden zonder het vestje of met een
ander truitje, hetgeen natuurlijk heel leuke mogelijkheden schept.
Nu we het over kinderkleding hebben, mogen we ook onze kleine jongens niet vergeten. Het jongetje
op de tweede foto kijkt niet voor niets zo blij, want hij draagt een crylor pullover met uni-pantalon.
waar hij zich heerlijk vrij in voelt, waar hij net zo hard in kan lopen en rollen als hij wil.
Deze pullover is uitgevoerd in rode dessins op een wit front en de pantalon is in rood gehouden.
Hopelijk zult u ook slagen uit de duizelingwekkende hoeveelheid mogelijkheden uw keuze té maken,
maar daar twyfeten niet ma, waot wat doen we eigeriipk liever dan kleertjes uitzoeken voor onoe
Trois-pièees voor
2-5 jMtr i
Jee#tjjden van
Ben peHover met bijpassende lange
broek voor jongens van 2-5 jaar.
