DICK EN WIM WAMA
IN SLEESWIJKREVUE
Schets voor twee dolkomische heren:
Amsterdams
duo werkte
zich in kwart
eeuw via
keukenstoel
naar de top
- EEN TAS VOL SCHOONHEID -
drukpapier en daarna hebben we
maanden gewacht op het telefoontje.
In de kranten stond met grote kop
pen: „Sprookje wordt werkelijkheid,
Wama's gaan in Engeland werken".
Pas later hebben we gehoord, dat een
Engels danspaar ons nummer gejat
had en er zelf mee werkte ln de pro
vincie".
TOPARTIEST OP SCHOOT
Wim Wama: „Op dat moment hebben
we tegen elkaar gezegd: „We gaan 't
vak uit, we beginnen een fietsenstal
ling, maar toen we over de teleurstel
ling heen waren, zijn we toch maar
rustig verder gegaan. We zijn aJleen
wat zuiniger met onze foto's geworden.
We hebben die T.T.-race steeds geper
fectioneerd en aangevuld en overal,
waar we kwamen, hadden we enorm
succes. In het begin brachten we het
nummer als clown met rooie neusjes
en een pruikje, totdat iemand zei: „Als
jullie gewoon een net pak aantrekken,
wordt het effect veel groter". Dat heb
ben we toen maar gedaan, schoorvoe
tend mogen we wel zeggen, want als
je jaren met zo'n neusje loopt, ga je
je er onwillekeurig toch aan hechten".
Dick Wama: „We doen dit werk nou
25 jaar. Dat is een hele tijd voor ko
mieken, want het -publiek raakt op een
gegeven moment uitgekeken. Ze heb
ben de radio, de televisie en ze kunnen
thuis in hun leunstoel alle toparties
ten op schoot krijgen. Danny Kaye
heeft bijvoorbeeld in één van zijn la. i-
ste shoivs een kozakkendans gébracht,
waarbij hij een krukje a~n zijn zitvlak
heeft zitten. Dat nummer hebben wij
tien jaar terug gedaan, maar stél 'e
nou voor, dat we het nou op ons re
pertoire hadden staan. Dan kon je het
rustig schrappen, want het pxtbhek
zegt gelijk: „O, dat hebben ze van
Danny Kaye gestolen".
Wim Wama: „We hebben heel wat ke
ren een flinke opdonder gehad, maar
dan is het juist de kunst om terug te
boksen. Je moet ook geen kapsones
hebben, je geen Callasallures aanme
ten, want in dit vak sta je het ene mo
ment aan de top en lig je het volgen
de moment beneden aan de ladder.
Bij ons is het gelukkig rog steeds goed
gegaan". (Op dit moment klopt Dick
Wama bezwerend tegen de onder
kant van zijn salontafel).
Wim Wama vervolgt: „In Londen tre
den komieken al 25 jaar met hetzelf
de repertoire op, maar in Nederland
wordt telkens wat anders van je ver
wacht. Het is daarom een hele kunst
om het tussen zulke benepen grenzen
zo lang vol te houden. Vroeger kwam
je in een programma één keer uit en
dan knokte je voor je eigen nummer.
Nu pendel je elke dag van de ene
show naar de andere en vaak weet je
van tevoren niet eens, welke colle
ga's er in hetzelfde programma staan.
We rijden zo'n 70.000 kilometer per
jaar en kennen alle feestzalen van
binnen en buiten".
DOEK OPENTREKKEN
Dick Wama „En nou beginnen we
in de Snip en Snap -revue. Dat is het
mooiste geschenk op ons zilveren ar
tiestenjubileum. Zelf hebben we nooit
durven dromen van een engagement bij
Sleeswijk, want die had immers al
twee mannetjes. Ik zie me nog in de
kleedkamer van Walden en Muyse-
laar staan. We waren zelf pas begon
nen en Snip en Snap, dat was voor
ons de top van het vak. We hebben
toen drie kwartier gepraat en aan het
einde vroeg il- of we misschien iets
in de revue mochten doen, al was het
maar het doek opentrekken. Later
hebben we pas begrepen, dat juist het
doek ophalen één van de moeilijkste
dingen in de show is".
Wim Wama: „Dat engagement bij
Sleeswijk beschouwen wij ook als een
enorme eer. We hebben in de afgelo
pen weken al meegedraaid in de klei
ne tournee en het was een enorme er
varing. De sfeer in de revue is geweldig
en werken met Willy en Piet is een
sensatie".
Straks op de première zullen we
het tegen elkaar zeggen: „Wat
een zegen, dat het indertijd niks
is geworden met die fietsen
stalling."
Dit is-ie dan: de jubileumschets
voor twee dolkomische heren en
één journalist. Plaats van han
deling: een rommelig Amster
dams grachtehuis met fancy
uitmonstering: bankstel, tijd
schriften op de grond, tafeltje
met typemachine, tegen de
achterwand een slecht aangeklede
juffrouw in gedekte tinten.
Rechts op de bank Wim Wama,
trekkebekkend in de kussens, in
de achterhoede Dick Wama,
moeizaam grijnzend boven een
kennelijk gebroken arm. Als het
doek opgaat, vertelt Wim Wama
net met hoge kopstem, dat hij
indertijd ook nog meubelmaker
is geweest. Onmiddellijk daarna
zakt de journalist uitgebreid
door zijn crapeaud, waarop Dick
Wama met een donkere hinnik
roept: „Jongen, dat hoef je
meneer niet eens te zeggen, dat
merkt hij zo wel:"
Als de leunstoel weer voldoende poten
aan de grond heeft een kwestie van
één geweldige klap tegen de onder
kant vervolgt hij: „Ik kom uit een
hele andere branche. Mijn vader was
conducteur op de Amsterdamse tram,
maar niet zo'n gezellige. Streng, doch
rechtvaardig, dat was ie. Als hij mij
bij een halte zag staan, begon hij zich
enorm uit te sloven en dan riep ie te
gen me: „Wil die jongeman naar vo
ren doorlopen". Hij vroeg ook steevast
of ik al betaald had en wanneer ik dan
„ja" zei, riep ie: „Mag ik meneer zijn
kaartje dan even zien". Begrijp je? Hij
wilde de anderen in de tram gewoon
effe demonstreren, hoe een vader zijn
zoon onder de duim heeft. Op het
laatst rende ik een zijstraat in, wan
neer ik een tram aan zag komen,
waarop vader dienst had".
Wim Wama (gulzig invallend): „Bij
mij thuis zaten ze allemaal in het meu
belvak en vader wilde, dat ik het ook
leerde. Als jongen heb ik op stukloon
gewerkt bij Brandsteder, de hele dag
tafeltjes afschrappen en poten draai
en. Ik ging elke keer door de fineer
heen, want ik had geen geduld voor
dat werk. In het schaftuur zat ik mees
tal op een banjootje te fiedelen en dat
lukte veel beter. Ik speelde alle tophits
uit die tijd en imiteerde de grote jon
gens. Dat heb ik later in dienst ook
gedaan. Van één jongen, die geen ser
geant wilde worden, had ik voor een
tiertje zijn kaderplicht overgenomen en
dat betekende dat je meteen room
boter op je brood kreeg, want kader
had *-echt op roomboter. Dick was een
lichting eerder opgekomen en die was
al korporaal toen ik nog in opleiding
was. Ik keek erg tegen hem op, want
er liep immers een enorme streep door
hem heen. Op een avond werd ik naar
de korporaalskamer gehaald, want ze
hadden gehoord, dat ik Popeye the
Sailorman zo aardig kon imiteren en
Dick wilde dat wel eens horen want
toevallig kon hij er zelf ook wat van.
Voor mijn gevoel maakte ik een hele
beste beurt en de volgende dag gaf ik
Dick dan ook een enorme klap op zijn
schouder en speelde ik alles op de ou
we-jongens-toer. Weet je, hoe Dick
reageerde? Hij qaf me een flinke
dienstdreun en zette me in de hou
ding".
Commentaar van Dick Wama: „Ik
had er gewoon de pest in, dat een ge
wone soldaat Popeye the Sailorman
even goed nadeed als een korporaal.
Dat was alles. Ik dacht: „Die jongen
heeft mij te veel babbels".
KRANKZINNIG VERHAAL
Wim Wama: „Dat was onze eerrte ont
moeting. Ik zei tegen mezelf: „Niet
kwaad worden Willem, want als je
straks zelf korporaal bent, dan pak je
hem wel. Het resultaat is bekend: ik
heb hem gepakt en we zijn nog
steeds bij elkaar. Die tweede ontmoe
ting is trouwens ook zo'n krankzin
nig verhaal. Toen ik uit dienst kwam,
wist ik maar één ding zeker; „deze
Wama's begonnen
met één smoking,
2 cowboybroekenj
en een clownsneus
de gewone bluftoer van jongens, die zijn schouders op en zei: „Kan jou wat
net de kop boven water houden; je wist
van elkaar dondersgoed, dat je het
zout in de pap niet verdiende, maar we fietsen stalen",
je vond het jofel zo."
Er zit niets anders op: wie zich ern
stig bezighoudt met alle voorschrif
ten over schoonheidsverzorging heeft
zélfs voor een korte vakantie een
apart koffertje nodig om alle tubes,
doosjes en flesjes, keurig en over
zichtelijk bij elkaar te houden. U
hoeft voor de kosten niet te schrikken
want een aardig linnen tas kan even
goed dienst doen als een echte beauty
case (door spotters bjoetiekees ge
schreven). De tas is bovendien voor
méér doeleinden te gébruiken. Een
nadeel ervan is natuurlijk dat nie
mand nu aan de buitenkant kan zien
welk een fervent schoonheidsverzorg
ster u bent. Maar het gaat er tenslot
te toch maar om wat er een plaatsje
in kriigt.
Wroegter maakten wij onderscheid
tussen geografische typen als het om
schone vrouwen ging: een warmhartig
Italiaanse schoonheid, een hartstoch
telijke Spaanse, een geheimzinnige
Aziatische, een koele uit 't noorden...
Nu, zegt Parijs, gaan we over tot het
onderverdelen naar kleur; en de kleur
van de make-up heeft een taak in het
accentueren van de overheersende ex
pressie.
Dus: voor een schalkse vrouw, roze
lippen en granaatrode nagels.
Voor de natuurlijke rode lippen
en beige lak.
Voor de raadselachtige: lippen en na
gels in koraalparelmoer.
kleine jongen ging de bühne op, deze
jongen werd artiest". Ik had van
thuis een smoking gekregen en dat
leek me al een vorstelijke start. Ik
liet kaartjes drukken met erop: „Wim
van Wageningen, parodist". Ik had ook
foto's van mezelf, waarofik enorm de
artiest uithing. Ik kon een beetje spe
len op een chromatisch mondorgel en
dat leek me meer dan voldoende voor
een geslaagde carrière. Ik had alleen
geen eigen repertoire en daarom
kocht ik van mijn laatste 75 piek on
gezien vijf liedjes bij een Amster
damse tekstschrijver. Toen ik ze thuis
doorlas, merkte ik pas, dat het ene
nog schunniger was dan het andere.
Toch heb ik ze in het begin gezongen,
want ik had geen geld meer voor an
der repertoire. Ik liep alle zaken af
waar ze een microfoon hadden en te
gen sluitingstijd klampte ik dan de
baas aan om te vragen of ik eens
wat mocht zingen.
Op een avond moest ik optreden voor
een katholieke dansvereniging in Hil
versum. Ik kwam daar tien keer uit
voor 25 gulden en daartussendoor ver
sierde ik ook nog een handvol polo
naises, want die lui waren onvermoei
baar. Toen ik de volgende morgen op
het station in de trein stapte, zat Dick
moederziel alleen in de coupé. Het
was trouwens een héle lege trein, maar
uitgerekend trok ik de deur open, waar
Dick achter zat".
Aanvulling van Dick Wama: „Ik vroeg
het ouwe recept. Hoe hij het maakte
en wat ie deed. Ik had zelf van alles
gedaan. Ik was al banketbakker ge
weest, etal eur en loodgieter, maar
op dat moment modderde ik zo'n beet
je bij het cabaret der onbekenden.
Ik verdiende 5 gulden in de week en
daarvoor zong ik bijvoorbeeld duet-
jes met een meisje. Zij als bariton en
ik als coloratuur-sopraan. Het was 'n
giller."
Wim Wama: „Ik vertelde Dick in die
trein een vreselijk opgewonden verhaal
over mijn bliksemcarrière en langs
mijn neus weg riep ik: „Ik heb gis
teravond nog gewerkt". Ik vertelde er
natuurlijk niet bij, dat ik daan-oor in
dagen niks to doen had gehad. Het was
KEI IN IMITATIES
Dick Wama (schoudersophalend): „In
die trein is het pas goed begonnen.
Wim stelde me voor om samen te
gaan werken en zijn sterkste argument
was, dat hij een smoking had. „Jij bent
een kei in imitaties", riep hij, „en ik
smijt er hier en daar een clowntje te
genaan. Jongen, Dick, ik voel het nou
al. Het wordt krimmener
Wim Wama: „We wisten maar
één ding zeker: dat je als duo de din
gen samen doet. Dat is natuurlijk een
nobel streven, maar als je zeggen en
schrijven één smoking hebt, levert dat
toch wel moeilijkheden op. We hadden
wel twee kakibroeken met wat imita
tiebont op de naden, want in ons re
pertoire zat ook een cowboynummer
en daarvoor hadden we alle dumpza
len afgeschuimd.
We begonnen op het Rembrandtsplein,
in de Alcazar van Vreeswijk. Eén dag
op proef en als het lukte, mochten
we een week blijven staan. Het ene mo
ment zat ik boven te werken in mijn
smoking en zat Dick beneden in zijn
onderbroek in de kleedkamer en het
volgend moment was het vliegensvlug
pantalons wisselen, want een duo was
immers eender gekleed nietwaar. We
hebben ons die dag ongelukkig gerend,
maar het lukte en we voelden ons ge
weldige artiesten. Wisten wij veel van
het vak. We hadden ons door een to
neelkapper de gekste dingen laten aan
smeren. Ogenblauw, en lippenrood en
wenkbrauwstiften, allemaal dingen,
die we niet nodig hadden. Tocv smeer
den we die hele kist op ons gezicht,
want we hadden er immers voor be
taald. We wasten die schmink na af
loop ook niet af, want je wilde op het
plein laten zien, dat je artiest was. We
liepen bijvoorbeeld met okerkleu-
rige handen, want een cowboy had
immers ook gele handen".
FIETSEN STELEN
Dick Wama: „We zijn nog een week
geprolongeerd en toen vroeg de direc
teur van het Tip Top Theater of we
bij hem wilden werken. We verdienden
bij Vreeswijk 75 gulden. De directeur
van het Tip Top Theater zei: „Ik zal
het goed met jullie maken, jullie krij
gen van mij een knaak minder". In
die tijd kwam ik ook een kennis te
gen, die gelijk met mij korporaal was
geweest. Hij vroeg: „Wat doe jij nou
tegenwoordig voor de kost?" Ik barst
te zowat van trots, toen ik het hem
vertelde. „Artiest", riep ik. Het klonk
als een trompetstoot. Hij haalde alleen
schelen. Als je maar vét doet". Hij Voor de romantische: roze, roze, ro-
deed net, of ik hem verteld had, dat ze.
Voor de mondaine: framboosrode Iip-
Wim Wama: „We hebben in het be- pen en vuurrood parelmoeren lak.
gin alles aangepakt en elk engagement Uw fond de teint is zonder mankeren
was voor ons een feest. De ene week goudachtig beige en donkerder dan de
stonden we voor Apollo en de volgen- poeder, die erover heen gaat. Bent
de week begonnen we aan de over- u een aanhangster van Payot of van
kant. Amsterdam barstte in die tijd Ayer? De eerste zegt dat haar poe-
nog van de gezellige buurttheaters, der mat is en de charme geeft van
waar vrouwen de aardappels mee naar „la belle époque". Ayer daarentegen
het matinee namen om ze tussen de laat duizend kleine lichtjes schitteren
nummers door te schillen, in de poeder voor een nieuwe charme
waaraan de tijd nog geen naam heeft
We hebben in die begintijd de gekste kunnen geven.
dingen gedaan en op een enorme ma- Om de mond mooi te stiften volgens
nier staan improviseren. Dat doen we
nog wél, maar het is nou alleen se
rieuzer geworden. Je hebt nou een
naam te verliezen. Ik herinner me nog,
dat Dick een Spaanse zangeres imi
teerde. Compleet met rode jurk, cas
tagnetten en kunstgemoed. Hij had een
klein snorretje, maar voor de rest was
het een gewéldige vrouw. Ik stond er
zo'n beetje met stampende hakken om
heen te trappen en dat was dan het
hele nummer. Een afspraak hadden we
niet gemaakt, een behoorlijke tekst
was er niet. We deden maar wat."
OP KEUKENSTOELEN
Dick Wama: „We hebben alle zaken
van Amsterdam stuk voor stuk afge
werkt en behoorlijk succes gehad, maar
de grote klap viel pas, toer we uit
verveling die T.T.-races op 'wee keu
kenstoelen gingen nadoen. We stonden
in de Paardestraat, in een tent van Tos
cani, de chocoladefabrikant. Er kwam
geen hond naar ons kijken en omdat
we toch wat moesten doen. zijn wij aan
het imiteren geslagen. Een langs ko
mende trein, een beschieting en dan
de fameuze T.T.-races. Zonder rekwi
sieten, alleen met twee kale keuken
stoelen. Dat was alles. De collega's
die het zagen, riepen meteen: „Dat
moeten jullie uitbouwen, dat kan een
kraker worden". We zijn er toen se
rieus op gaan studeren en het resul
taat was een act van drie kwartier.
Allemaal flauwekul, maar het was 'n
giller. Op een gegeven moment ston
den we naast Charles Trengt in Arena
in Rotterdam. Een grote zanger, Tre-
net, maar toch ging hij af als een gie
ter, want de doorsnee Rotterdammer
verstaat geen Frans en dan vindt hij
het al gauw zonde van zijn centen.
Wfl stonden in het voorprogramma,
maar we hadden een verschrikkelijk
succes. Jack Hilton, de impresario,
is zelfs naar ons komen kjjken en die
heeft ons aangeraden om foto's van
het nummer te laten maken en die
naar Londen op te sturen. We hebben
es elf laten maken, elf foto's op kunst-
de voorgeschreven strakke lijn, kunt
u een fijn lippenpotlood aanschaffen,
in één en dezelfde kleur als de lip-
penstif (Gala of London).
Van gekleurde oogschaduw waren we
een beetje afgestapt, het moest opeens
beige zijn of gebroken wit. Maar de
ze zomer verdraagt heel wat felle tin
ten en op de oogleden kunt u een hele
regenboog neerleggen.
Smalle wenkbrauwen zijn verschrik
kelijk ouderwets. We tekenen ze zo
dik alsof we niet weten wat epileren
is. Revlon brengt hiervoor een speci
ale poeder die met een afgeschuind
penseel kan worden opgebracht.
En de wimpers mogen zo vals zijn
als wat, aangeplakt of opgeborsteld.
De eerste behoren bijgeknipt te wer
den zodat ze er „natuurlijk" vals uit
zien. de tweede soort is werkelijk een
beetje natuurlijker.
De toiletspiegel die twee handen vrij
laat om des te beter aart het schone
gelaat te werken, is u toch zeker be
kend? Zo niet dan hier de verklaring:
de spiegel is voorzien van een ronde
haak die om de hals wordt geslagen.
De draaibare spiegel staat nu recht
voor uw gezicht en u kunt voor het
raam of onder de lamp gaan staan, in
elk geval daar waar het beste licht
valt. en met tien vingers tegelijk
mooi worden.
Over sproeten geen zorgen. Probeer
ze niet te verbergen onder een dikke
laag make-up, maar kom er rond
mee voor de dag. Serge Simon (Pa
rijs) kiest er met veel zorg een specia
le haarspoeling bij. Door de kleur
van het haar krijgen de sproeten op
eens een grote charme en zijn een aan
winst voor uw schoonheid.
Een vals haarstukje hoort in uw kof
fertje. Het is in Parijs per ons te krij
gen. En de valse pony per meter.
In de Parijse grote magazijnen zult u
bovendien geparfumeerde ronde kam
men kunnen kopen. Voorts een net
met 6 yoghurtpotjes die verschillend
geparfumeerd en verschillend ge
kleurd badzout bevatten, geïmpor
teerd uit Holland!
