GEEN GEZIN IS ZO EENZAAM ALS DAT VAN „PANNESTEELI"
Honderd kilometer naar
dichtsbijzijnde winkel
DE LEIDSE COURANT
IN HET HART van de Canadese
provincie Bribs-Columbia staat, temid
den van bergketenen, een boerderij.
Het is de meest afgelegen en een
zaamste boerderij van gans Noord-
Amerika. De afstand tot het naast
bij zijnde postkantoor en de naastbij-
zijnde winkel langs primitieve wegen
slechts zelden begane sporen. De be
woners van deze boerderij leven vrij
wel het gehele jaar door in bijna vol
strekte afzondering. Bezoek krijgen
zij niet vaker dan twee of drie keer
in de twaalf maanden.
DE BEWONERS
OP DIE BOERDERIJ of ranch wonen
boer Floyd Phillips, zijn vrouw Betty
Philips en hun drie kinderen. Dat
boer Philips de voornaam Floyd
draagt, weten maar weinigen. Vrij
wel iedereen kent hem bij zyn bij
naam „Pamhamdüie" („Pannesteel").
Waarom men hem Pannestee 1 is gaan
noemen, is vrijwel niemand bekend.
Floyd weet het natuurlijk wel, maar
hij spreekt er niet over. Trouwens,
hy is in de regel een zwijgzaam man.
In zijn jonge jaren was Pannesteel
ooyboy en veeboer in de Amerikaanse
staten Texas en Wyoming. Ruim
twintig jaar geleden besloot hij naar
eenzamer streken te trekken. Hij
koos Brits-Columbia en vestigde zich
daar op de eenzaamst gelegen boer
derij van 't Noord-Amerikaanse con
tingent. Daar leeft hij nu het gehele
jaar met zijn gezin. „Zeker, het is
wel eens een beetje primitief, maar
het leven op de ranch is prettig en
goed. We zijn er met zijn allen ge
lukkig en dat is de hoofdzaak", zeg
gen zowel Pannesteel ails Betty Phi
lips.
Slechts tweemaal per jaar verlaat
het gezin Philips de ranch. De eerste
keer in juli. Dan trekken Pannes tee i
en de zijnen zuidwaarts naar het
Anahdm Meer om daar de grote
stampede bij te wonen, een feestelijk
samenzijn van Indianen, cowboys en
veeboeren, waar men kan genieten
van staaltjes van rijkunst en van
kermisvermaak. Daar ontmoet Panne
steel oude vrienden en hebben hij
en Betty de mogelijkheid om met
velen wat dan heet eens bij
te praten.
DE GROTE TOCHT
DE GROTE JAARLIJKSE tocht valt
enige weken later, als de zomer ten
einide spoedt. Dan ontstaat er enige
onrust op Pannesteels ranch. Dan
moet het vee bijeengedreven en ge
monsterd worden. Dan treft men de
nodige voorbereidingen voor het
transport der dieren naar Quesnel.
waar het in handen der kopers over
gaat. Transport? Eigenlijk is 't woord
transport' hier een beetje misleidend.
In feite reizen de koeien met ,Lijn
Vier', daar zij ,per vier poten' zich
zelf naar Quesnel brengen onder toe
zicht van boer Pannesteel, die zich
dan ontpopt als een uitstekende cow
boy.
Al vóór zonsopgang is het op de
vertrekdag een en al leven en bedrijf
op de ranch. De paarden zadelen. De
wagen reisvaardig maken. Proviand
en andere noodzakelijke dingen in
laden, Het vee in het gelid opstellen.
Is dit alles gebeurd, dan geeft Panne
steel het vertreksein. Een zweepslag.
Een kort woord en die stoet zet zich
in beweging. Oostwaarts gaat de reis.
Het doel is de plaats Quesnel, gele
gen op 325 km afstand van die ranch.
Het is een zware trek! irDe langste
en hardste vlees-trek' van heel Ca
nada", zeggen de cowboys en vee
boeren. Nu, zij weten waarover zij
spreken. Maar Pannesteel Philips
maakt die tocht met de zijnen reeds
vele jaren en zij genieten er steeds
van. De weg slingert zich over ber
gen en door dalen, over verraderlijke
moerasgebieden en door brede rivie
ren en veel stroompjes. Soms is het
weer mild en gunstig, kort daarna
echter koud en guur. Dit hangt mede
af van de hoogte, waarop het gezel
schap zich op het kronkelende spoor
over de Itcha-bergen bevindt.
Mevrouw Philips, de jongste zoon
Robert (ruim twee jaar oud, maar
toen hij zes maanden was, ging hij
ook mee) en het dochtertje Diana
maken de tocht in de wagen. Panne
steel en zijn veertienjarige zoon Wil
liam zorgen voor de kudde. Zij doen
prachtig en inspannend werk als
cowboys. Snel gaat de tocht niet, want
meer dan vijftien kilometer per dag
mag het vee niet afleggen. Er zijn
minstens drie weken nodig om Ques
nel te bereiken.
Minstens? Inderdaad, waait Pannesteel
weet, dat het vee door een te gefor
ceerde tocht in gewicht en dus ook
in waarde daalt. Daarom blijft hij
wel eens een paar dagen rusten. Dan
bivakkeert het gezelschap in de vrije
natuur of wel het .logeert' in een
door de bewoners verlaten Indiaans
dorpje. Ook komt het wel voor, dat
het vee lastig is of dat enige dieren
ontsnappingspogingen doen. Zoiets
betekent natuurlijk tijdverlies en
extra - oponthoud, want Pannesteel
en William stellen er een eer in om
met een voltallige kudde in Quesnel
te komen.
KAMPEREN
BeItY PHILIPS en Diana hebben
er geen bezwaar tegen om het rustig
aan te doen. Zij vinden het wel ge
zellig om te kamperen en buiten het
huishouden te doen. Samen zorgen
zij voor de maaltijden. Diana kan al
heel goed koken, ook al beschikt zij
niet over moderne fornuizen en an
dere keukengerieflijkheden. Betty
kookt niet minder smakelijk en is
ais koffiezetster zelfs uitzonderlijk
goed. „Niemand maakt zo'n lekker
bakje koffie als mijn Betty", zegt
Pannesteel tegen iedere gast op zijn
ranch en tegen iedereen, die hij el
ders ontmoet. „En u begrijpt", zegt
Betty, terwijl Diana heftig ,ja' knikt,
„dat wij geen van allen ooit vlees
loos eten
Een der hoogtepunten van de vlees-
trek' is het steeds weer, als de jongste
zoon Robert gebaad en gewassen
wordt. Nu gaat het al veel beter,
maar een jaar geleden hij was
toen amper een jaar oud protes
teerde hij vaak heftig, als zijn moe
der en zijn zuster hem met zijn voe
ten in een wasteil zetten en hem,
terwijl gedienstige handen hem ste
vig vasthielden, begonnen te schrob
ben en te boenen. In Quesnel noemen
de mensen de kleine Robert „de
jongste cowboy van heel Canada".
HUISTOE
ZIJN DE ZAKEN in Quesnel gere
geld en is het vee overgedragen aan
de kopers, dan breken voor Panne
steel, Bertty en de kinderen een paar
gezellige dagen aan. Dan kunnen zij
echt genieten van de onderbreking
hunner eenzaamheid. Zij verheugen
zich over alles wat Quesnel hun bie
den kan. Zij spreken weer eens men-
De kleine zoon Robert is de allerjongste cowboy ter wereld
Zwaar is het terrein, lang de
weg, lastig het vee, maar toch
is het gezin van Pannesteel
Philips ieder jaar gelukkig, als
de verre en moeizame tocht
begint.
sen en kunnen wat winkelen. Zij
horen, wat er in de buitenwereld' is
gebeurd en zien oude vrienden en
kennissen terug. Kortom, zij hebben
een prettige tijd.
Een beetje weemoedig misschien ver
laten zij Quesnel, als de terugtocht
naar de ranch moet beginnen. Na
tuurlijk is de reis naar huis gemak
kelijker dan de vlees-trek', wamt er
is nu geen vee, dat gedreven en bij
eengehouden moet worden. Natuur
lijk is zo'n rit vam 325 km te paard
of in een hobbelende wagen over heel
primitieve wegen geen luxe-reis, maar
toch vinden alle „Panmestelen" de
tocht heerlijk en praten zij er nog
vaak over na, als zij weer thuis zijn
op hun eenzame boerderij, op de
meest afgelegen ranch van geheel
Noord-Amerika
Ja, en dan verheugen Pannesteel,
Betty, William, Diana en misschien
zelfs Robert zich maar weer alvasit op
de volgende vlees-trek' naar Quesnel.
Bij de foto's
Rechts boven
Betty Philips maakt een voor
treffelijk maal gereed. Haar man
geniet van een heerlijk bakje
koffie. Zo is het leven in het
kamp op weg naar Quesnel.
Midden
Mevr. Philips, de jongste spruit
en het dochtertje Diana rijden
mee in de wagen. Pannesteel en
zijn zoon William doen het werk
van cowboys. Te paard!
Links onder
Pannesteel en de zijnen rustten
een paar dagen uit in het ver
laten Indiaanse dorpje Kluskus.
Maar nu is het ogenblik aange
broken om verder te gaan. Het
vee is nog keurig in het gelid,
maar dat wordt straks wel min
der keurig.
Rechts onder
Op trek hoog in de bergen kan
het in september al danig koud
zijn en zelfs al een beetje sneeu
wen, maar dit deert Pannesteel
Philips en zijn gezin niet.
