Vijfde tourzege van Anquetil
na zware strijd met Poulidor
Etappe-zege in Parijs
voor Gerben Karstens
LAATSTE KILOMETERS BESLISSEND
Wilhelmus voor Jan Janssen
Goede Tour van Nederlanders
WOENSDAG 15 JULI 1964
DE LEIDSE COURANT
PAGINA 10
Een siddering ging door de stampvolle tribunes
van het Pare des Princes, waar zo'n 35.000 toe
schouwers al enkele uren in de drukkende hitte
de kelen hadden schor geschreeuwd bij het bin
nenkomen van de helden van deze 51e Tour de
France. Met nerveuze stem had de speaker zo
juist bekend gemaakt, dat Raymond Poulidor, die
na de helft van de tijdrit van Versailles naar het
Pare des Princes twaalf seconden op Jacques An
quetil had verloren, zijn achterstand op 5 km.
voor de aankomst had teruggebracht tot drie se
conden. Het Pare was in twee kampen verdeeld
geweest. De spreekkoren hadden dwars tegen el
kaar in de namen van Anquetil en Poulidor ge
scandeerd om het hardst in de lucht geslingerd,
maar nu was het doodstil. Gespannen wachtte
men op nadere mededelingen uit de microfoon.
Op het middenterrein werden op het laatste ogen
blik nog weddenschappen afgesloten op de toe
komstige winnaar van de tour. De kansen werden
nagenoeg gelijk geschat, want als Poulidor het
tempo zou kunnen volhouden dan zat er nog al
tijd de mogelijkheid in, dat hij Anquetil op deze
laatste middag van de tour uit de gele trui zou
rijden.
reerde. De Nederlander was echter
paraat en bemerkte al spoedig, dat
de Belg in de heuvels vlak voor Ver
sailles niet zo best draaide. „Dat gaf
mij moraal en toen wist ik wel, dat
ik de groene trui niet meer kwijt kon
raken", zei Jan Janssen later.
Bijna ingelopen
ENTHOUSIASME KENT GEEN GRENZEN
Een kreet van verrassing steeg op, toen bekend werd gemaakt, dat Pouli
dor de laatste kilometer was ingegaan en vrijwel onmiddellijk daarna een
pistoolschot klonk, het sein, dat er weer een renner in aantocht was. Zou
dat Bahamontes zijn, die twee en een halve minuut eerder dan Poulidor
uit Versailles was vertrokken? Het enthousiasme kende geen grenzen
meer, toen niet de Spanjaard, maar Poulidor in zijn paarse trui het eerst
de haan opreed. Bahamontes volgde een paar lengten achter de Fransman,
die in de laatste ronde in een vertwijfeld tempo zijn laatste reserves aan
sprak om toch maar zo snel mogelijk over de meet te zijn. Want het zou
een kwestie van seconden worden, als Poulidor inderdaad sneller zou blij
ken te zijn dan Anquetil. Toen de tijd van Poulidor over de ruim 27 kilo
meter bekend werd, verstilden zijn fans, die in de laatste ronde hun favo
riet als 't ware naar de eindstreep hadden geschreeuwd. Zeven en dertig
minuten en 31 seconden, vijf seconden langzamer dan Rudi Altig. Maar er
was nog een kansje als Anquetil een nog langere tijd dan Poulidor zou
laten noteren. Aan de spanning kwam echter spoedig een einde, toen voor
de laatste keer het schot weerklonk en Anquetil in zijn fel gele trui de
baan opschoot. Alle twijfel was opgeheven: Jacques Anquetil had de tijd
rit gewonnen en zijn gele trui behouden. De tijd van Anquetil: 37 min. 10
sec., een gemiddelde van meer dan 45 km. per uur, kwam niet meer als
een verrassing.
Parijzenaars waren hun grieven te
gen Anquetil vergeten en gaven de
winnaar van de tour en de giro en
zijn grootste rivaal, Raymond Pouli
dor, de verdiende beloning na drie
weken ontberingen. Samen reden
Anquetil en Poulidor, van wie de
laatste nog vaak met weemoed zal
terugdenken aan de 14e etappe naar
Toulouse, toen hij door een lekke
band en een verkeerde manoeuvre
van zijn ploegleider twee minuten en
36 seconden aan Anquetil verloor,
over de baan. Hoe anders had alles
voor Poulidor kunnen verlopen, als
hij toen niet die pech had ontmoet
Vrede getekend
De strijd was gestreden. Anquetil
had zijn vijfde tourzege geboekt,
waarvan de laatste vier in successie.
Op de pelouse en op de tribunes
werd de vrede getekend. De teleur
gestelde Poulidor liet wat lang op
zich wachten voor de huldigingsce
remonie, maar tenslotte beklom hij
samen met Anquetil en Federico Ba
hamontes, derde in de eindklassering,
het schavotje en terwijl Anquetil en
Poulidor elkaar omhelsden, barstte
het gejuich los van de tribunes. De
gedaan. Geen mens kon Janssen de
winstgevende trui meer ontnemen en
toen hij overgelukkig van de fiets
stapte streelde hij nog eens het zijden
maillot, alsof hij het voor de eerste
maal aan had. De strijd met Ward
Seis, zijn voornaamste belager in het
puntenklassement, had een goed
einde gekregen. Janssen was dolge
lukkig en liet dat iedereen weten
ook.
Op de brede Avenue de Paris be
gon de voorsprong van Beheyt te
slinken tot seconden, maar het was'
genoeg voor hem om tenminste te
vreden naar huis te kunnen terugke
ren. Tientallen meters voor de eind
streep kon de vermoeide Beheyt, die
pas op de laatste dag zijn kwalitei
ten had kunnen laten zien, recht op
gaan zitten om zijn etappezege te
gaan behalen. Spelenderwijs bleef
vlak achter de winnaar Jan Janssen
aan het wiel van de voluit spurten
de Seis, terwijl na hem Jo de Roo
(5e), Henk Nijdam (7e) en Huub
Zilverberg (16e) finishten.
Toen al hebben we achter de tri
bunes het feest van de overwinning
met Janssen gevierd. Een grote fles
bier ging van mond tot mond om het
behoud van de groene trui te bezege
len.
Snelle tijdrit
Etappe naar
Versailles
Na de huldiging van de eerste drie
in het algemeen klassement was het
de beurt aan Jan Janssen, die als
eerste Nederlander in de geschiede
nis van de tour de groene trui door
het Pare des Princes droeg. Met ont
roering hoorden de Nederlanders in
het stadion hoe het Wilhelmus voor
onze Jan klonk.
Tranen werden weggepinkt, toen
de gebrilde Brabander met zijn ere-
bloemen hoog boven het hoofd naar
de menigte zwaaide en vervolgens in
z'n eentje langs de gulle toeschou
wers een ereronde maakte. Zestien
dagen lang had Janssen de maillot
vert om de schouders gehad, zestien
dagen lang ook had hij in spanning
doorgebracht, in angst om de trui te
verliezen. Maar nu was het eindelijk
Zelf had Janssen er trouwens voor
gezorgd, dat hem in de tijdrit, waar
in Seis geen uitblinker is, niet veel
meer kon overkomen door in de hal
ve etappe van Orleans naar Versail
les aan het wiel van de Belg als der
de te finishen. Die 118 km. naar de
voormalige zetel van de Franse ko
ningen hadden overigens meer span
ning opgeleverd dan was verwacht.
Dolle vlucht
Na de volkomen onbelangrijk ge
worden Cote de Dourdan na 80 km.
was wereldkampioen Benoni Beheyt,
die deze tour niet zonder een over
winning wilde verlaten, aan een dolle
solo begonnen. Toen de Belg een mi
nuut op de hoofdmacht voor lag, be
gonnen er renners, ondanks de druk
kende hitte, aan een even wilde ach
tervolging. Voor Jan Janssen luidde
de alarmklok, toen Ward Seis demar-
Jacques Anquetil (1.), winnaar van de Ronde van Frankrijk van dit jaar
en Raymond Poulidor, die tweede werd, gefotografeerd tijdens de ereronde
na de finish van de ronde, gisteren in Parijs.
Jan Janssen had het voornemen
een snelle tijdrit te gaan rijden. Niet,
dat hij nog bevreesd was voor Seis,
die als veertiende in de tijdrit zou
eindigen en tenslotte negen punten
(208-199) op Janssen achter bleef.
Jan wist echter, dat zijn vrouw Cora
in het Pare des Princes wachtte en
hij wilde zo snel mogelijk bij haar
zjjn. Hij heeft zijn best gedaan, maar
eindigde in dit rit tegen het horloge
op de achttiende plaats in 40 min. 18
sec. De beste Nederlander was Ab
Geldermans, die met 'n tijd van 39.16
de achtste plaats opeiste. De ver
moeide Televizieren speelden geen
rol van betekenis meer.
Nog een keer kwam Jan Janssen
op het erepodium, nu met zijn équipe
öm de hulde voor de eerste plaats in
het ploegenklassement in ontvangst
rte nemen. Nog een ereronde, maar
deze maakte minder indruk op de
Nederlander dan toen hij alleen over
de piste reed. Het feest van de tour
naderde zijn einde. Achter elkaar
kwamen de ploegen aan de beurt om
langs de toeschouwers te defileren,
als laatsten Henk Nijdam, Jo de
Haan, Keest Haast, Rik Wouters en
Kees Pellenaars. Het doek viel.
GLORIEUS NEDERLANDS EINDE
De eerste ereronde in het Pare des Princes was voor een Nederlander.
Luid toegejuicht door 35.000 enthousiaste toeschouwers maakte, kwajon
gensachtig lachend, Gerben Karstens zijn tour d'honneur als winnaar van
de laatste etappe van de tour de l'avenir 1964. In een enerverende eind
spurt van een uit 21 renners bestaande kopgroep had de tot het uiterst ge
concentreerde Leidenaar met zijn laatste restjes zelfbeheersing het juiste
ogenblik afgewacht. Tot bijna 200 meter voor de streep was hij in vijfde
positie gebleven achter de mannen, die hij als zijn grootste concurrenten
beschouwde: groene truidrager Sagarduy, de Italiaan Gimondi, de Frans
man Lucien Aimar en de Belg Roger Swerts. Toen schakelde Karstens
over naar een groter verzet, zoals Gerrit Schulte hem dat nog tijdens de
laatste fase van de rit had aangeraden, keek nog even om teneinde niet
verrast te worden door een aanval uit de achterhoede en begon, onder een
orkaan van applaus, aan zijn opmars.
toeschouwers, die bijna niet uitge
klapt raakten voor deze 22-jarige Ne
derlandse knaap.
HYPERNERVEUS
„Man, wat kostte het een moeite
om me te beheersen. Hypernerveus
was ik, want zo'n sprint vergt alles
van je. Je moet op iedereen letten
en als je even niet uitkijkt, is het
gebeurd." Karstens de eerste Neder
lander, die ooit in de Tour de France
of in de Tour de l'Avenir de slot
etappe naar het Pare des Princes op
zijn naam bracht, was bijzonder te
spreken over de ook inderdaad voor
beeldige manier, waarop hij de sprint
had gereden.
Tevreden was ook Gerrit Schulte,
de man, die in de voorgaande dagen
zoveel op zijn coureurs had gemop
perd en die zelfs in deze laatste etap
pe nog zo kwaad was geworden over
de aanvankelijk zeer afwachtende
houding van Bert Zoet, dat hij de
Sassenheimer zelf een lekke band
had laten repareren. „Zie maar. dat
je er weer bij komt, dan doe je ten
minste eindelijk eens wat", had de
Bosschenaar zijn beduusde renner
toegeroepen. Het had geholpen, want
na bijgekomen te zijn was Zoet on
middellijk ten strijde getrokken, het
geen hem tenslotte nog een van de
Slechts eenmaal tevoren heeft het Nederlandse contingent meer etappe-
overwinningen kunnen behalen dan de vaderlandse coureurs, die, nu over
diverse équipes verdeeld, voor vier ritzeges zorgden. In 1953, het glorie-
jaar van Pellenaars, toen de Nederlandse ploeg als eerste in het ploegen
klassement eindigde wonnen Gerrit Voorting, Jan Nolten, Wim van Est
en Wout Wagtmans (2x), in totaal vijf ritten. Maar toch zijn wij na het
dieptepunt van de laatste jaren bijzonder tevreden met de overwinningen
van Jan Janssen (2), Jo de Roo en Henk Nijdam. Daarnaast komt dan de
groene trui van Jan Janssen, een prestatie die nog nooit voor hem door
een landgenoot is geleverd. Het aantal ereplaatsen van onze jongens in de
tour van 1964 is bijna niet te tellen. Janssen stak natuurlijk met kop en
schouders boven alle anderen uit, met zijn twee overwinningen, twee
tweede plaatsen, vierde derde, een vierde en zesde, een zevende, een
achtste en een tiende. Niemand meer dan Janssen heeft de groene trui
verdiend. Vooral ook omdat hij zo verrassend in de Pyreneeën uit de
voeten kwam. Na Janssen is Henk Nijdam, die de laatste drie dagen ove
rigens bijna niet meer voort kon komen, met zijn etappe-overwinning in
Besan$on, een tweede, een derde, een vierde, een vijfde en twee zevende
plaatsen uitstekend voor de dag gekomen. Het is jammer, dat hij in de
bergen niet kan meekomen, anders zou hij een heel wat betere plaats in
het eindklassement hebben bereikt. Met de ritzege van Jo de Roo, de
tweede plaats van Jo de Haan in Besancon, „dat was notabene de enige
dag dat ik heel goed reed, maar toen moest ik afstoppen voor Henk", is de
lijst van Nederlandse successen nog lang niet compleet. De Tour 1964 is
voor onze renners bijzonder gunstig verlopen en dat terwijl mannen als
Peter Post, Arie den Hartog en Bas Maliepaard aan de kant moesten blij
ven staan.
ereplaatsen opleverde. Nu glunderde
Schulte, die door de speaker aan het
publiek werd voorgesteld en daarop
een hartelijk applaus in ontvangst
mocht nemen.
„Zie je dat ze het wel kunnen. Als
je er maar achterheen zit, dan gaat
het wel. Dit hadden we al veel eerder
kunnen bereikeq."
BEDUUSD
Gimondi bezweek al meteen onder
de aanval van de Nederlander en Ai-
mar en Sagarduy hielden nauwelijks
langer stand. Alleen Roger Swerts
bood tot 25 meter voor de eindstreep
tegenstand van betekenis, maar tegen
de laatste sprong van Karstens was
ook hij niet bestand. Enkele meters
voor de finish, terwijl achter hem de
eveneens sterk naar voren gekomen
Bert Zoet met Aimar en Swerts fel
om de tweede plaats streed, stak Kar
stens reed juichend een arm in de
lucht. Hij had woord gehouden, hij
had Nederland in de ronde van de
toekomst 1964 op de valreep toch nog
een overwinning bezorgd. Gerben was
er beduusd van. Verscheidene minu
ten na de finish deed de anders zo
spraakzame Leidenaar nog geen mond
open. Toen hij met een grote bos
bloemen op 't erepodium stond, keer
de zijn bravour weer enigszins terug.
Met beide handen in de lucht groet
te hij. gelukkig lachend, de 35.000
GEVAARLIJKE VLUCHT
In de kopgroep hadden Zoet, bijge
komen na de woede-aanval van zijn
ploegleider Schulte, en Karstens het
intussen zeer moeilijk gehad. Een
vlucht van een 8 mans-formatie met
o.a. Sagarduy was bijzonder dreigend,
maar na een jacht van vele kilometers
werd het achttal weer achterhaald.
Daarna bleef het onrustig en in de
straten van Parijs dreigde zelfs de
Luxemburger Johny Schlenk, inmid
dels uitgeroepen tot de beminnelijk
ste coureur van de ronde, alleen weg
te gaan. Toch ook hij werd in de
kraag gevat en de sprint op de baan
van het Pare des Princes moest ten
slotte de beslissing brengen. Karstens
zorgde daarbij voor een Nederlands
succes, terwijl Bert Zoet met een 4e
plaats ook nog voorin eindigde.
GEBREK AAN ROUTINE
Dat Nederland al niet eerder tot
een ritzege kwam, is voor een groot
deel aan een gebrek aan routine te
wijten. Vooral de Spanjaarden, die
bijna alles wonnen wat er te winnen
viel, waren qua ervaring veel verder
gevorderd dan de Oranjeploeg.
Ventura Diaz bijvoorbeeld, de grote
triomfator in de Pyreneeënetappe
over de Tourmalet en de Aubisque,
reed enkele jaren geleden reeds de
Ronde van Italië en ook Juan Sagar
duy kwam reeds in talrijke wedstrij
den voor professionals uit: o.i. is het
fout om dergelijke ex-varen renners
nog in een ronde van de toekomst, die
tenslotte toch voor jonge amateurs en
onafhankelijken bestemd is, uit te
laten komen. Anderzijds kan men be
grip hebben voor het standpunt van
de organisatoi-en, die uiteraard een zo
sterk mogelijk rennei-sveld willen
hebben.
DRAMATISCHE FINALE
Eindigde de Ronde van de Toekomst
voor de Nederlanders dus met een
groot succes, voor de Spanjaarden
werd de laatste rit een drama. Hun
landgenoot Gines Garcia, ruim 20 km
voor Parijs nog altijd onbedreigd dra
ger van de gele trui, werd in een op
windende finale niet alleen onttroond
door de Italiaan Felice Gimondi, die
met slechts negen seconden achter
stand de tweede plaats; bezette, maar
moest tevens de agressieve Fransman
Lucien Aimar laten gaan en hij ein
digde tenslotte als derde.
Terwijl de 21-jarige Felice Gimon
di, die als hij niet aan wielrennen
doet werkzaam is in het transportbe
drijf van zijn vader te Sedrino, met
typisch Italiaanse zwier de hulde
blijken van het publiek in ontvangst
nam, stond Garcia, wat triest kijkend,
te wachten op het moment, dat hij
zijn ereronde moest rijden.
„Ik begrijp niet, waarom mijn ploeg
genoten niet bij me bleven om me
eventueel te kunnen helpen. Nu was
ik vrijwel alleen en ik kon niets doen
tegen de aanvallen van Aimar en Gi
mondi. Maar ja, dat is nu eenmaal de
course." Met deze laatste woorden
bewees de sympathieke Spanjaard,
dat hij een goed sportman is.
(VOOR VERVOLG TOUR DE
FRANCE ZTE P*GTN4 12).
