De Nerveuze Nerviërs
Grootmoeders
verhaal
Het knutselhoekje
ZATERDAG 4 JULI 1964
DE LEIDSE COURANT
oken linnen, se!
en een weinigje van de wijn, die
Gods-beeld gegraveerd, terwijl op
de andere kant de woorden stonden:
„Voor mijn geliefde zoon, van zijn
bedroefde moeder".
Arme moeder, de beminde zoon,
■n/KT die stervend nog aan haar gedacht
had, zou zij niet wederzien en niet
mot mnofto mnertlt eens kunnen bidden aan zijn graf, zo
het trieste lot delend van duizenden
andere moeders.
Correspondentie
Gerard Ruijgrok, Wassenaar.
verborgen gehouden en voor
plunderaars in veiligheid hadden we
ten te brengen, keerde ik spoedig te
rug.
Eerst gaven we de bewusteloze
wat van de versterkende drank in.
Toen wasten we zijn wonden uit en
verbonden ze. Nadat dit geschied was vertelt ons Tets "over:
sloeg hij enkele momenten zijn ogen
op en met 'n blik van roerende dank
baarheid tastte hij naar vaders hand
en zei nauwelijks verstaanbaar: „Dat
God u zegene". En na even gerust
te hebben prevelde hij zachtjes: „O
mijn moeder, mijn arme moeder!"
Daarna verloor hij weer het bewust
zijn.
Na even overlegd te hebben, beslob
(Wordt vervolgd)
IVANHOE
De slotbrug van het kasteel Rother-
wood viel ratelend omlaag. De trom
petten schalden. Sir Ivanhoe reed in
volle wapenrusting de slotbrug over
en sloeg de richting in van Asby-
want. Ivanhoe ging naar het tournooi,
«a even ovenegu ze neppen, uesio- Jat daar gehouden werd. Zijn schild-
ten we hem in dï schuur te verber- knaa£ volgde hem en liet af en toe
gen, daar de paardestal te dicht bij zu". hoorn schallen,
de noort lafl en dus Been veiliee Na Gurth volgde een groep van
schuilplaats bood. Daar maakte fk tien soldaten. Een ervan droeg[het
voor hem een stroleger en legde er vf.ndQel "ffÏES,
mijn eigen hoofdkussen op. Vervol- 'kwam Ishv
gens haalde ik de oude soldatenman- n§'rit&ariQnnnrt
tel, die een kozak in de paardestal
j nnKtrinrtnini-nn T\/Trtt- knUniei door en waren meteen in net druK&e
had achtergelaten. Met behulp van j;ö „qq„ uol
dekfen GSffiggg
hem met de lange, dikke mantel toe. ^en^om nog een kort slatpjl te
Met tevreden maar angstig en be- doen, zodat hij straks goed uitgerust
zwaard hart begaven wij ons daarna ZOu zijn. Ivanhoe werd wakker, toen
zelf ter ruste. Maar ik sliep geen hy de trompetten hoorde schallen
ogenblik, want steeds maar was ik ten teken dat prins John een toe
met mijn gedachten bij de gewonde spraak zou houden,
en steeds maar vroeg ik mij bezorgd Ivanhoe haastte zich naar het tour-
af: „Waar zullen we hem morgen bij nooiveld, waar de prins al aan het
daglicht verbergen voor de speuren- spreken was „en dat alle ridders die
de ogen van de overheid. Elke dag deelnemen aan dit tournooi, dit op
toch werden vooral de boerenwonin- een eerlijke manier doen",
gen van de kelder tot 't dak door- De trompetten schalden wederom
zócht naar mogelijke verstekelingen, êh prins John begon de namen af te
want bij deze waren de kansen tot lezen van de ridders die er aan zou-
veilig verstoppen 't gunstigst. Oh, tvat den deelnemen. Toen hy klaar was
zouden de gevolgen zyn, als de speur- ging hij zitten en het tournooi begon,
ders de ongelukkige zouden vinden! Toen Ivanhoe aan de beurt was en
Dan zou ik mijn ouders en mijzelf zjjn naam werd afgelezen, steeg er
aan de dood overgeleverd hebben een gejuich op van jewelste. Ivan-
met de arme stumper in de schuur, hoe zou strijden tegen ridder Brian
Ik stapte uit mijn bed en knielde de Bois, een gehate ridder uit Frank-
voor 'n kruisbeeld neer om God vu- rijk. Ze gingen ieder van een kant
rig om uitkomst te bidden. „O, Va- van het strijdperk, bogen voor de
der in de hemel, maak toch, dat ik prins en wachtten op- het-sein- van
geen spijt hoef te hebben, dat ik m'n beginnen. De kamprechter gaf het te-
vader heb aangezet en overgehaald ken en de ridders stormden op el-
om tegen de wet en 't verbod der kaar in en de beide lansen knapten
overheid te handelen. Red ons en de als lucifershoutjes. Maar geen van
arme jongen, die onze ontferming beide was gewond. 'Ze kregen nieu-
zozeer nodig had. Gij hebt óns im- we lansen, weer stormden ze op el-
mers geleerd vergeving te schenken kaar af en weer knapte de lansen,
aan hen, die ons kwaad hebben ge- maar ridder Brian de Bois wan-
daan". kelde even in het zadel en viel met
In de kamer naast men hoorde ik een doffe klap op de grond,
telkens mijn vader zuchten; ook hij Er ging een geweldig gejuich op,
vond dus geen rust. En dan smeekte uit de menigte. Men stormde het
ik maar weer: „O God, laat toch niet tournooiveld op om Ivanhoe geluk te
toe, dat ik de schuld zou zijn van wensen. Prins John werd wit van
zijn dood. Maria, hulp in alle nood. toorn en nijd en hy hief zyn staf op,
sta ons bij en red ons. ten teken dat iedereen moest zwijgen.
In kon 't ten laatste niet meer uit- Hij prees Ivanhoe om zijn moed en
houden en kleedde me aan om naar kracht en reikte hem de prijs uit van
de schuur te gaan.'t Was of me inge- 200 pond.
geven werd, waar we hem straks vei- Het was een vrolijke groep, die
lik konden verbergen n.l. in een don- naar het slot Rotherwood terugkeer-
ker hok achter de keuken, waarvan de.
We de ingang desnoods met de grote
keukenkast konden afsluiten. Terwijl Anneke v. d. Meer, Leimuiden.
ik het plan in alle bijzonderheden Zo Anneke heb je dat verhaal zelf
overdacht, naderde ik de legerstede verzonnen. Je leest zeker wel eens
van de ongelukkige. Ik liet de licht- missieboekjes, want daar staan wel
stralen van de stallantaarn - want 't dergelijke verhalen in.
was nog geen dag - op de jeugdige
trekken van de soldaat vallen. Maar DE TIJGER
toen zij op het bleke gezicht vie
len, zag ik terstond, dat-de dood zich In een dorpje in India woonden
reeds over de arme jongen ontfermd een man en een vrouw. Ze hadden
had. Hij had de arme kerel zachtjes een zoontje die Kaka heette. Kaka
uit het vijandelijke land daarheen had ook een vriendje Nono. Het dorp-
geleid, waar de eeuwige vrede heerst, je lag op een open plak midden in
Ik ging heen om mijn vader in een groot woud, waar allerlei wilde
kennis te stellen van zijn overlijden, dieren huisden waaronder een .zeer
Lang stonden wij beiden diep getrof- gevaarlijke tijger. De mannen uit het
fen bij de dode. 't Was of dat bleke dorp hadden al een paar maal gepro-
schone gelaat de vrede weerstraalde, beerd de tijger te vangen of te do-
die de dood erover had uitgespreid, den maar nog nooit was er iemand
De avond tevoren hadden wij bij 't levend van die jachtpartij terugge-
aanleggen van het verband zijn tu- komen.
niek los moeten maken en nu zagen Nu waren ze van plan om met een
wij, dat zijn linkerhand op zijn borst paar olifanten op jacht te gaan. Kaka
lag. Zij omknelde een klein voor- en Nono hadden gevraagd of ze mee
werp, dat we de avond tevoren niet mochten, maar toen was Kwako, de
ontdekt hadden omdat 't toen onder vader van Nono zó kwaad geworden,
zijn hemd verborgen was. Toen we dat ze maar liever wat uit de buurt
behoedzaam zijn verstijfde vingers bleven, omdat ze liever geen stoksla-
losmaakten, ontdekten wij een zilve. gen kregen.
ren medaljon aan een dun kettinkje. Ze zaten nu te dobbelen en te wed-
Aan de ene zijde was een Moederden, dat, als ze het aan Nono's vader
no waren er zelf verbaasd over dat
ze de gevaarlijke tijger bewusteloos
hadden geschoten. Ze kwamen de
boom uit en holden naar het dorp.
Hun vaders hadden met pijlen en
boog de tijger niet kunnen overwin
nen, maar zij, kleine jongens, wel
met een geweer. Dat was toch ook
wel gemakkelijker.
Het nieuws werd vlug in het dorpje
bekend. Het hoofd van de stam en
de vaders van Kaka en Nono, gin
gen met de jongens mee naar de be
wusteloze tijger. Her dier lag er nog
net zo. Met een bijl stak Kaka's va
der de tijger dood.
De twee jongens kregen een hoge
onderscheiding: een paar kralen aan
zouden vragen, hij ook zo kwaad zou koordje, dat het grote opperhoofd
worden Nhoe, Uhoe, ook gedragen had.
Nono'zei van niet, Kaka van wel. Maar ze moesten beloven, dat ze
„Nou, dan moet jy het maar gaan voor hun 16de jaar met meer zouden
vragen", riep Kaka. S3*"* jagen.
Nono ging, maar zijn vader werd Wat waren de twee jongens trots
net zo kwaad. en gelukkig!
„Zie je nou wel!" riep Kak triom-
fantelijk. Thea Bakker, Roelof arendsveen.
Ze gingen een beétje baggeren in Met plezier heb ik naar de aardi-
de rivier, tot Kaka opeens wegzakte, ge tekeningetjes gekeken, die je bij
Hij gaf een snerpende gil. Nono pak- de oplossing gemaakt hebt. Nu maar
te hem beet en trok uit alle macht, hopen op een prijsje. Volgende week
maar hij kon hem er niet uitkrij- uitslag,
gen. Kaka gilde als een mager speen
varken. Nono greep een liaan (dat Mia Schaper, Alphen
zijn de sterke takken van een grote vertelt over:
slingerplant) deed die om Kaka's
middel, maakte die aan een boom HET SCHOOLREISJE
vast en ging hulp halen. De vaders
van Nono en Kaka kwamen aanhol- Maandag 8 juni waren we al vroeg
len. Ze trokken Kaka er uit en ga- wakker omdat we met het schoolreis-
ven hem meteen een flink pak voor je niee moesten. We moesten om
z'n broek. kwart voor négen op school zijn om-
Nu gingen ze naar het woud, ge- dat we om negen uur zouden ver-
wapend met pijl en boog en een oud trekken. Maar we vertrokken pas om
geweer, dat Kaka eens gekregen had. hij half tien. We zaten net in de bus
't Was een oud geweer. Toen ze een of de meisjes begonnen te zingen:
poosje gelopen hadden zagen ze een »,Hup, jongens zijn niets". En de jon-
grote aap. Hy slingerde aan een liaan gens zongen toen natuurlijk: „Hup.
en maakte allerlei kunstjes. Ze lach- meisjes zijn niets",
ten er om. Onderweg stopten we een keer en
Opeens hoorden ze gebrul. Met een daar kregen we limonade. We waren
gil klauterde ze allebei in een boom. daar in een bos met er vlak bij een
Daar kwam de tijger aan. Nono meertje. De jongens gingen daar kik-
schoot een pijl af. Mis! kervisjes vangen. Daar werd getoe-
„Zeg", zei Nono, „misschien dat dat terd en we moesten weer bij de bus
geweer het nog doet. Probeer het komen. We gingen verder. De chauf-
eens". feur zei door de microfoon „Kijk aan
Kaka probeerde het. Er klonk een de linkerkant staat een praatpaal, dat
schot, toen hij het geladen had, met is een paal met een telefoon er in.
een stelletje oude patronen, die het Wanneer er een opgeluk gebeurd is,
toevallig nog deden en die hij uit zijn draai je een nummer en de politie
versleten broek haalde. Mis! Kaka is zo bij je".
laadde weer en richtte toen het ge- „Aan de rechterkant zien jullie
weer weer op de tijger. Pang!! Een een schaapherder met zijn kudde"
schot! Hoera! hij had de tijger ge- We reden verder tot we bij het
raakt in de rug. Dat was wel heel Openluchtmuseum kwamen en daar
toevallig, want Kaka had nog nooit stapten we uit. Wat fijn! We gingen
geschoten. Hij had het alleen een er binnen en het was ongeveer kwart
keer van zijn vader gezien, die het voor elf. We zagen oude karren, oude
hem een keer voorgedaan had. fietsen en kinderwagens, ook oude
Nu nog eens schieten, wan het poppewagens en oude huizen met ta
beest stond nu doodstil. Hij stond te fels en stoelen. We zagen ook molens
kijken waar dat schot vandaan kwam. en een ouderwetse school.
Eindelijk zag hij de jongens zitten „Schrijven jullie ook nog met een
in de boom. Kaka schoot weer. Pang! ganzeveer?" vroeg een meneer.
Raak in zijn kop! Het beest schud- „Nee, wij schrijven met een pen",
de even met zijn kop en viel toen be- riepen we allemaal,
wusteloos op de grond. Kaka en No- We kwamen om 5 voor drie bij de
uitgang en we moesten er om drie
uur zijn. We gingen die 5 minuten
nog even boomtikkertje doen.
Nu ging het verder naar Burgers
Dierenpark. Wat fijn! We zagen een
leeuwenkuil, tijgers apenkooien, pa
pegaaien, vleermuizen en nog veel
mooie vogels, te veel om op te noe
men. We hebben nog ijsberen gezien
ook. 't Werd weer tijd om naar huis
te gaan. De bussen stonden weer
klaar. Onderweg hebben we weer
veel gezongen en ook veel gesnoept.
Toen we thuis kwamen gingen we
gauw naar bed.
Dag kinders. Al door de proefwer
ken heen?
Groetjes van
TANTE JO EN OOM TOON
vol bladeren en daarmee veegde ze
zich schoon.
Men heeft tot dan toe altijd geloofd,
dat de mens het enige levende wezen
was, dat gereedschap gebruikte, maar
de chimpansees benutten, naar
miss Goodall kon waarnemen, bloe-
menstengels, wanneer ze in een ter-
mietenhoop wilden vissen. Ze du
wen de steel in de hoop en likken
smakelijk de termieten af, die ze er
mee uittrekken. En als een stengel
slap wordt breken ze dat eind eraf.
In de junfle krijgt een chimpan
seewijfje ongeveer om de drie jaar
een jong. Het jong is altijd 's nachts
bij haar, tot het ongeveer drie jaar
oud geworden is. Dan verlaten de
jongen hun moeder, telkens geduren
de een korte tijd. Als ze zes jaar zijn
blijven ze vaak vijf lot zes dagen
lang weg. Miss Goodall kon toevallig
zien, hoe een driejarig mannetje na
zijn eerste vlucht weer terugkwam.
Zijn kleine zusje sloeg haar armen
om zijn hals - en toen kwam zijn
moeder eraan, die hij omarmde en
op de wangen kuste.
HET VERJAARDAGSGESCHENK
De bakker telt de kaarsen, die op
de verjaardagstaat gestoken moeten
worden. Willen jullie meetellen en
kijken hoe oud de jarige wordt?
SCHOOLBOEKEN
Fa. B. DE KLER
BOEKHANDEL
NIEUWE RIJN 45
LEIDEN
(Advertentie)
•uasjee^ 6Ê :Sutssojdo
JULLIE KENNEN DE
CHIMPANSEES
Toen Jane Goodall nog maar een
heel klein meisje was, kreeg zij
standjes, als ze wormen mee naar
bed nam! Zij heeft zich haar hele
leven voor dieren geïnteresseerd. Nu
is ze 29 en ze heeft sinds 1960 drie
jaar in een reservaat in Tangay ka in
de Afrikaanse jurkle doorgebracht om
de chimpansees te bestuderen.
En ze heeft veel dingen ontdekt,
waarvan men tot dan toe niets wist,
orridat men de chimpansees slechts in
gevangenschap bestudeerde.
Miss Goodall zag b.v. op een dag
hoe een kleine kudde chimpansees
water uit een hol stuk tak dronk.
Om er alles uit te krijgen plukten zij
bladeren en doopten die in het restje,
om vervolgens de druppels weer uit
de bladeren te zuigen.
DE HOOGSTE WOLKENKRABBER
DER WERELD IN 1970
Het Empire State Building in New
York is meer dan dertig jaar lang
het hoogste gebouw van de wereld
geweest. Dit record zal het tot 1970
kunnen houden, wanneer de twee
ling torens, die voor het World Tra-
de Center gebouwd worden, klaar
komen, die 100 voet of ongeveer 30
meter hoger zullen worden.
Het Emp» State Building heeft
102 verdiepingen - latere wolken
krabbers hebben er hoogstens 60 -
maar de tweeling torens zullen er
110 krijgen. Er zullen dan 50.000 per
sonen in het gebouw werken - en
men rekent op 80.000 bezoekers per
dag voor de verschillende kantoren.
De liften die de mensen in de torens
omhoog brengen, zijn de snelste ter
wereld. In iedere toren komen 95
liften. Als ze allemaal van beneden
servetten en veegden hun vingers er- tot de bovenste verdieping zouden
mee af, en een wijfje dat in de mod- gaan, dan zouden ze de helft van de
der gevallen was, plukte een hand-
Ze gebruikten de bladeren ook als
gebouw in drie lagen ingedeeld met
non-stop-liften van de le tot de 40e,
van de 41e tot de 73e en van de 74e
tot de 110, etage. Daardoor zal slechts
een vierde deel van de bodem-opper
vlakte voor de liften gebruikt wor
den.
De oudste wolkenkrabbers hebben
beneden zeer dikke muren, omdat ze
alle overige mottten dragen. Een ge
bouw van 16 verdiepingen in New
York heeft b.v. muren, die zes voet
dik zijn.
De beide torens zijn echter uit
zuilen van staal gebouwd, die als een
reusachtige vierhoek de buitenwan
den voorstellen. Tussen de zuilen zijn
dan van beneden tot boven de ven
sters gebouwd.
Een vervolgverhaal van Sunke en Wiske
Spion voor Napoleon
7 Natuurlijk moet Napoleon tegen
gehouden en onschadelijk gemaakt
worden, zei Mach. Maar hij beschikt
over aanzienlijke strijdkrachten. Het
zal niet gemakkelijk zijn hem te over
winnen. Zijn strijdkrachten zijn mis
schien helemaal niet zo aanzienlijk
als U denkt, antwoordde Shulmeis-
ter, en veel mensen in Frankrijk zou
den zich bij hem aansluiten, die hen
van Napoleon'sheerschappij zou be
vrijden". Mach 'en Shulmeister spra
ken nog lang samen en hoemeer
Mach hoorde, des te meer-hij zich
verbaasde. Tenslotte riep hij uit: „U
moet bij ons komen! Treed als spion
in Oostenrijkse dienst".
8 Shulmeister schudde zijn hoofd:
„Ik wordt gearesteerd, zodra ik Fran
se bodem betreed. Maar ik heb vele
vrienden in Frankrijk. Zij kunnen
voor mij spioneren, mij de medede
lingen toezenden en dan breng Ik U
het nieuws, mijnheer de veldmaar
schalk!" „Uitstekend, antwoordde
Mach, begint U dadelijk alles te or
ganiseren". Binnen zeer korte tijd
was Shul meister chef van <Je' spio
nagedienst in Wenen. Hij kreeg een
vorstelijk salaris, maar Napoleon be
taalde hem nog meer. Hij kocht zijn
kleren bij de duurste kleermakers en
nam danslessen bij de beste dansle-
raar in Wenen.
(Wordt vervolgd)
