Duizenden vochten om zijn
opgebaarde lichaam te zien
Bijbels onderwijs in een
Israëlische dierentuin
D'hroijlninN
niawbMD']Uj7irtw
Lenin regeerde „zijn' Russen
met een ijzeren knoet
Slechts een nietig mannetje in een slobberig bruin pak
Heel Moskou was in rep en roer op die bitter-koude januaridag,
veertig jaar geleden. Als een lopend vuurtje verspreidde zich
het nieuws door de strak en sttyf bevroren stad. Het gebeurde op
21 januari 1924. Lenin, de machtige onoverwinnelijke Lenin
was dood. De onbehouwen kleine man met zyn bruine slobber-
pak, die een tsaar had weggejaagd en die in zyn land de grote
held was, had zyn laatste adem uitgeblazen. Het Russische volk
kon het nauwelijks verwerken, dat deze man, hard als een
bikkel zijn naam duidt er op een gewone dood kon sterven.
De indruk, die zyn persooniykheid op de massa had gemaakt,
stond als een soort godheid in hun hersenen gegrift. Nu moesten
ze hem zelf zien. In het begin met honderden, later by duizenden
tegelijk groepten ze rondom het dode lichaam van de man, die
eens hun heer en meester was geweest. Ze stonden in lange
rijen, ze duwden, ze drongen en vochten soms wreed onder
elkaar in hun drang om een glimpje te zien van de man, die
hen had geregeerd!
gebrek heerste, weigerde diezelfde
Lenin de boeren een handje te helpen,
zodat ze by duizenden van honger om
kwamen.
„Het is maar een kleinigheid als
er bij zo'n groot volk twintig miljoen
doodgaan", heeft hy gezegd met een
grimmige lach, even de schouders
ophalend.
De hongersnood duurde voort. Gro
te groepen van de bevolking werden
uitgeroeid. Toch weigerde de „man
van yzer" ook maar een vinger uit
te steken. „Je moet de hongerigen
niet verwennen" beweerde hg - „daar
maak je ze maar slap mee..." Zo
was zijn houding. Verbazingwekkend,
vooral toen na bijna drie jaar daar
na datzelfde volk hem zo'n uitzonder
lijke aanhankelijkheid betoonde.
Toch was dit echt gemeend. Van
21 januari tot zijn begrafenis, zeven
dagen later, lag zijn stoffelijk over
schot opgebaard in het Kremlin in 'n
rode houten kist op een baar van
schitterend rood fluweel.
Rusteloos en wreed
Lenin had een verbazingwekkende
kracht tentoongespreid. Wreed, ruste
loos, revolutionair - hij was het alle
maal tegelijk geweest. En zijn volk
aanbad hem... Gedurende zijn betrek
kelijk korte leven van 54 jaar had Le
nin - geboren als Vladimi Ilyich Ulia-
nov in 1870 - wel het een en ander
gedaan om op deze wijze verafgood
te worden. Van het moment af, dat
hij aan de macht kwam, had hij met
een niets ontziende terreur het volk
zijn wil opgedrongen.
Het zat eigenlijk wel in de familie.
In 1887 werd zijn oudere broer dood
geschoten omdat hij geprobeerd had
tsaar Alexander III te vermoorden.
Opvallend was, dat na dit voorval
Lenin's werkelijke streven naar poli
tieke macht begon. Zijn fanatieke
veronderstellingen en revolutionaire
ideeën brachten hem echter al spoe
dig in moeilijkheden.
Hij werd aan de Universiteit .van
Kazan verwijderd wegens zijn „on
gezonde" politieke opvattingen. In
1898 werd hy naar Siberië verbannen
wegens het leiden van een kleine re
volutie. Verbannen en verguisd maar
hy bleef doorvechten!
Het was een stormachtig begin van
een stormachtige carrière. Hij stond
bekend als een uitgesproken revolutio
nair, als een beroepssamenzweerder.
Hg ging zelfs tegen zgn eigen party
in en veroorzaakte een afscheiding.
Het gevolg was dat er twee groepen -
de Bolsjewieken en de Mensjewieken -
tegen elkaar in actie kwamen. Lenin
leidde de Bolsjewieken en tiranniseer
de ze onophoudelijk en meedogenloos.
„Geef me de beschikking over een
organisatie van onvervalste revolutio
nairen en ik zet heel Rusland op zijn
kop", zo moet hg eens gezegd hebben!
Vrees
Hij hitste de boeren op, organiseer
de terreur-overvallen en verzette zich
zonder ophouden tegen alles, dat het
stempel van „wet en orde"droeg. Het
was geen gemakkelijk leven. Hg maak
te vijanden binnen en buiten zgn groep
Bolsjewistische anarchisten. Hg re
geerde ze met de "knoet. Toen de par
tij in moeilijkheden kwam, organi
seerde hij gewapende overvallen op
banken en postkantoren om de kas
weer te spekken. Op die wijze groei
de het aantal Bolsjewieken snel.
Bij het uitbreken van de Eerste We
reldoorlog vormden de Bolsjewieken
een gevaarlgke macht. In het jaar
1917 waren ze in staat de grote slag -
de verdryving en tenslotte de uitroei
ing van het tsaren-gezin. Het was
een dramatisch, hoewel bloedig, suc
ces.
Lenin had zgn doel bereikt. In no
vember 1917 betrok hij het Kremlin,
het voormalige bolwerk van de auto
cratie. Van dat ogenblik af durfde
niemand hem tegen te spreken. De
genen, die het toch waagden, verdwe
nen.,. Toch was deze korte, flinke
heerser met zyn verstandige, helde
re en diepliggende ogen niet direct een
dictator.
Een van hen
Zgn slobberige bruinepak paste
nem nooit, zgn das was altyd kreu
kelig en de totale indruk, die men
van hem kreeg was niet direct ver
heffend. Maar zgn grote eenvoud
werd door het Russische volk bijzon
der gewaardeerd. Onder de vaak op
zichtig geklede tsaar hadden ze ge
brek geleden. Ze leden het nu nog
onder Lenin maar het onderscheid
was weggevaagd. Ze voelden, dat hg
een van de hunnen was. Maar toch
toen er in 1921 in Rusland opnieuw
Relikwie
Lenin was nog gekleed in zyn ge-
bruikeiyke bruine pak. Op zgn borst
waren de onderscheidingen van de
Rode Banier en het lidmaatschap van
het Centrale Bolsjewistische Uitvoe
rende Comité gespeld. Rondom in het
mausoleum hingen rode en zwarte
vlaggen. Een groot hamer-en-sikkel
embleem wAs gedrapeerd boven de
kist. Zgn lichaam moest gebalsemd
worden en niet begraven - het moest
dienen als een soort relikwie voor alle
communisten. Twee Russische ge
leerden moesten zich op de hoogte
stellen van de methoden van de oude
Egyptenaren. Zij experimenteerden en
maakten f. 15.000.- onkosten voordat
hun werk, volgens hun idee, goed
konden doen...
s Nachts prepareerden ze het li
chaam voor de eeuwigheid. Overdag
stroomde de menigte in geordende
rijen 'voorbij de kist. Plotseling vol
trok zich echter een ingrijpende wij
ziging, twee dagen voor de begrafe-
nisdienst. Lenin moest toch worden
begraven - en niet worden bijgezet -n
een of andere ruimte. Moskou was
verslagen en in paniek. Duizenden
haastten zich om hun dode held te zien
Van ver buiten de stad, soms na tien
tallen kilometers gelopen te hebben,
kwamen ze. De queue leek op een
hevig vechtende mensenmassa en de
Rode wachten rondom het mausole
um konden daar weinig aan verande
ren. De mensen bleven vechten en
schreeuwen. Ze liepen elkaar af en
toe onder de voet.
Een tydlang heerste er een com
plete chaos die eerst met bruut
geweld in goéde banen kon worden
geleid.
Verstijfde vingers
Het vroor dertien graden op de hel
dere morgen van de begrafenis. La
ter op de dag daalde de thermometer
nog verder. Wéinigen trotseerden die
felle koude om de begrafenisstoet
door de. straten van de Russische
hoofdstad gade te slaan en Lenin de
laatste eer te bewijzen. Degenen, die
er toch waren, stonden dicht tegen el
kaar en keken koud en zwygend toe.
De vyf mannen, die waren uitge
kozen als dragers bleken al spoedig
niet meer tegen hun taak opgewassen
te zyn tengevolge van de felle kou.
Een paar minuten later moesten zelfs
de plaatsvervangers worden vervan
gen en zo ging het door
Slechts één drager zette grimmig
en onverzettelgk -door. Hy weigerde
zyn plaats af te staan en deed zgn
ijskoude plicht tot het bittere einde.
Die man heette Joseph Stalin! Hij
was iemand, waarvan Lenin eens ge
zegd had: „Iiy deugt niet voor de
communistische part#!"
Toch moest hy op die januarl-dag
in die hevige kou, toen hy zyn toe-
wydlng toonde, gefolterd zyn door
angst. Lenin werd begraven, precies
volgens het schema, maar de macht
hebbers moesten op hun oorspronke
ïyke beslissing terugkomen. Vier jaar
later, in 1928 werd Lenin's graf ge
opend. Zyn stoffelgk overschot werd
bygezet in een mausoleum by het
Kremlin. Zelfs vandaag nog trekt Le
nin's laatste rustplaats duizenden
„pelgrims".
Maar de drogers hebben hun zwak
heid tijdens de begrafenis duur moe
ten betalen. Vier van de vyf: Kame-
nev Tonisky, Zinovlev en Boekharin
werden korte tyd later doodgescho
ten De overlevende was natuuriyk
Joseph Stalin!
GRAHAM WILSON.
(Copyright Opera Mundi)
In een Jeruzalemse dierentuin vormen dieren een schakel
tussen bijbelse wijsheden en moderne zoölogische wetenschap
Prof. A. Shulov
d/SÜtr
Mevrouw Anna Cahane kreeg een pasgeboren leeuwtje aangeboden.
ALS WE ONZE
JEUGD voor de
keuze zouden stel
len naar een zon
dagsschool of een
dierentuin te gaan,
dan zouden zij on
getwijfeld de laat
ste kiezen. Maar
als men zondags
school en dieren
tuin op een prettige
wijze weet te com
bineren dan wordt
het tezamen beslist
bijzonder aantrek
kelijk
Toch was dit niet precies hetgeen prof.
Aharon Sholov door het hoofd speelde 'oen
hy de dierentuin van Jeruzalem inrichtte
om zyn studenten in de zoölogie vertrouwd
te maken met het dierenleven.
By het maken van de opschriften van de
dieren op de hokken ontstond echter plotse
ling het idee, nameiyk, de Bybel onder de
aandacht te brengen van de bezoekers van
de dierentuin door de opschriften op de
kooien uit te breiden met Bybelse teksten,
waarin die bewuste dieren genoemd werden.
Op een duiventil werd byv. de volgende tekst
aangebracht: „De roep van de tortelduif
werd gehoord in ons land", Hooglied 11,
vers 12. Op zeven na zgn alle dieren, die in
de Bijbel worden genoemd (85 zijn het er)
vertegenwoordigd in de dierentuin van Jeru
zalem.
Dat de Israëlische jeugd inderdaad blij is
met dit bijzondere dierenpark moge blijken
uit het feit, dat kortgeleden een groep stu
denten een pasgeboren leeuwtje aanbood aan
mevr. Anna Cahane, presidente van de
Vrouwenliga voor Israël, een Amerikaanse
organisatie, die het werk onder de jonge
Israëliërs stimuleert en steunt.
HET DIERENPARK dat schitterend is gele
gen op een terrein van tien hectare bij Jeru
zalem en dat beplant is met pijnbomen,
vijgen, eucalyptus en olijven, staat onder toe
zicht van prof. Sholov en de stad Jeruzalem.
Menigeen; die van uit de tegenwoordige ver
warde wereld deze fraaie tuin bezoekt, zal
moed putten uit de hoopvolle profetieën van
Jesaja, die hg daar onder ogen krijgt: De
wolf en het lam zullen tezamen weiden en
Zg zullen hun zwaarden omsmeden tot ploeg
scharen en hun speren tot sikkels en de oor
log zal niet meer geleerd worden...
(Copyright Opera Mundi)
WMlHiFMiS'uumjTOis.
Bezoekers maken een bybelse tocht langs de kooien van dieren, die in de boeken van de Hebreeuwse geschriften worden genoemd.
Op de borden staat het aangegeven.
