REUSACHTIGE
ZEEOLIFANTEN
IK WAS GETUIGE VAN EEN MISDAAD
IN DE BUURT VAN DE ZUIDPOOL
FAMILIELEDEN DER SLACHTOFFERS
BLEVEN FUNK RUSTIG EN MOEDIG
Postzegelverzameling moet
tentoonstellingsrijp zijn
DE LEIDSE COURANT
BLOKKEERDEN HET BLOEDIGE PAD
DER MOORDENAARS
De broedtijd was achter de rug. De
rui was bijna ten einde. Bijgevolg
snaterden er kleuterden en drie
„klassen" -vogels op de rotsen om
ons heen. De meeste pinquins zagen
er precies zo uit als op de plaatjes:
wit front je, zwarte jas, scherpe sna
vel, kraalogen en een staartje. Ook
waren er baby-pinquins heel klein
grijs donzig goedje, dat hurkte aan
de voeten der ouders en bitter klaag
den van koude en honger. Deze don
zen balletjes pikten zo af en toe in
de ouders, dfe de bedelaartjes dan
tevreden stelden door hun snavels te
ledigen in d<e opengesperde muiltjes
van hun kroost. En als babies hun
eigen ouders niet hinderden, hinder
den zij andere ouders door dwars
over nesten te kuieren en andere
baldadigheden uit te halen. De „der
de klasse" bestond uit volwassen vo
gels, die nog niet geheel door de rui
heen waren. Pinquins vinden het erg
naar om hun veren kwijt te raken.
Zij beseffen dan pijnlijk, dat zij er
dwaas uitzien. Soms schamen zij zich
zo, dat ze een paar dagen achtereen
uit de kolonie verdwijnen en moeder
ziel alleen naar de zee of een rots
gaan staan turen tot ze weer enigs
zins toonbaar zijn. In onze buurt
bevonden zich nog vrij veel van die
half aangeklede pinquins. Zij besef
ten niet, dat hun armetierige kledij
hen het leven redde. De beide artsen
hadden namelijk alleen belangstel
ling voor vol-in-de-veren gestoken
volwassen pinquins en voor jonge
exemplaren.
DE MOORD
Tot dusver was onze expeditie mooi
en interessant geweest Nu echter
kwam de ernst. Ik geef u de plech
tige verzekering, dat wij allen dus
de daders, hun assistent en de ge
tuigen met tegenzin de misdaad
pleegden en aanschouwden. Zó groot
was die tegenzin, dat de vier leden
van onze gezelschap, die niet onmis
baar waren, hun heil elders zochten
nadat de eerste pinquin het leven
had gelaten. De daad zelf vroeg wei
nig tijd. De pinquins lieten zich ge
makkelijk pakken. Een der dokters
trok het dodelijk masker over de kop
van de vogel. Hij deed dat tien keer.
Toen was het drama afgelopen.
NASPEL
Reeds tijdens de moord was het
naspel eigenlijk al begonnen. In onze
nabijheid streken namelijk even ge
duldige als meedogenloze aasvogels
neer. Wat niet beweegt beschouwen
zij als dood en dus als eetbaar. Zij
wachten nooit geen uitnodiging af
voor het begrafenismaal alvoren te
gaan eten. Wij haden tien pinquins
gedood of zien doden. Wij hadden
dat gedaan in dienst van de weten
schap, dus niet om de vogels op te trekken aan de vraatzucht der ro- gezochte soort niet in zicht kregen,
eten of te laten opeten. Daarom acht- Wel genoten we van een adembe-
ten wij het dus onze plicht en te- Hemmend mooi uitzicht over Heard
vens een groot genoegen om de aas- Toen gingen we naar boven om te T<w yer beneden ons dobberde ons
vogels met wèl-gemikte steenworpen trachten, daar enige vogels te van- m lucifersdoosje op de
te verjagen en de kadavers te ont- gen. We slaagden niet, omdat we de Ver weg Mgen we de on_
stuitbare zeewaartse glijmars der
gletschers.
Inmiddels was het tamelijk laat
geworden. De wind stak op. Het werd
tijd om naar ons kamp terug te ke
ren. Terug op het Station deden we
de pinquin-kadavers in een metalen
doos. Aldus verpakt kwamen zij la
ter in Melbourne aan.
Onze slachtoffers hadden hun lot
flink en moediig ondergaan. Zij waren
snel en pijnloos gestorven. Toch kon
en kan ik mij nog steeds niet aan
de indruk onttrekken, dat die tien
pinquins liever waren blijven snate
ren, spelen en kijven op Heard Is
land dan opgestuurd te worden naar
een laboratorium in een grote stad,
ook al was him onderzoeker daar een
geleerde van grote naam. Niet zij
kozen het laboratorium-lot, wij ko
zen het voor hen. Daarom doodden
wij die tien vogels in koelen bloede en
met voorbedachten rade.
Het oordeel over onze daad laat ik
over aan de jury, waartoe ik alle
lezers van dit verhaal reken.
Uk hoop oprecht, dat onze jury
verzachtende omstandigheden in aan
merking wil nemen.
EINDE
Boven: Na de daad genieten we van het wijdse uitzicht. Beneden
ons dobbert ons schip, de „Kista Dan", als een lucifersdoosje op
de golven.
Midden; In de pinguinkolonie rusten de moordenaars een wijle
uit, alvorens hun slachtoffers met zorg uit te kiezen.
Onder: De daders pakken het slachtoffer stevig vast hij poten en
vleugelstompjes. Dan een scheut chloroform en de artsen, Graham
Budd en Bob Summers heten zij, hebben een tiende deel van hun
opdracht uitgevoerd.
Op 6, 7 en 8 september jl. vond er te Rotterdam
ter gelegenheid van het derde lustrum van de
„Nederlandse Vereniging van Verzamelaars van
Postzegels met Christelijke motieven, St Gabriël"
een nationale tentoonstelling plaats, waarbij uw
redacteur het genoegen had als jurylid op te treden.
Deze jury bestaande uit drie personen was
uitgesproken oecumenisch van samenstelling, want
zij bestond uit een katholiek, een protestant en
een israëliet. Met ons drietjes hadden we ons
oordeel te geven over een 40 inzendingen van
postzegels met christelijke motieven, afkomstig uit
binnen- en buitenland.
Expositie in
Rotterdam
De door ons te geven medailles
en ook dat Was bijzonder sym
pathiek bestonden uit brons,
waarvan men echter een deel had
laten verzilveren of vergulden, op
dat de jury toch enig onderscheid
in waardering kon maken. Alle ver
zamelingen zijn immers met liefde
opgebouwd, waarbij de één door
dat de eigenaar wat ruimer in zijn
geldmiddelen zat wat mooier
voor de dag kwam dan de ander.
In geldswaarde verschilden deze
medailles slechts weinig en dat
vond de jury in dit geval zeer pret
tig.
Maar al deze dingen zijn in feite
maar bijzaak. Voor de jury was
hoofdzaak: wat hebben de inzen
ders van him zelf gekozen onder
werp gemaakt? De resultaten wa
ren zeer uiteenlopend en wij heb
ben daarom de inzendingen in pun
ten gewaardeerd. Wie ten minste
51 punten had, kreeg een bronzen
medaille, wie ten minste 66 punten
behaalde, kreeg een verzilverd-
bronzen medaille en wie 81 punten
wist te behalen, ontving een ver
guld-bronzen medaille. De jury
heeft alle drie soorten medailles
kunnen toekennen, terwijl enkele
verzamelingen bovendien nog een
„ereprijs" boven hun medaille ont
vingen.
Toch gingen nog 12 verzamelin
gen d.w.z. 30 pet met lege
handen naar huis. Daarover nu
wilde ik het vandaag even met u
hebben. Als u uitsluitend voor uw
eigen plezier verzamelt, hangt de
waarde van uw verzameling niet af
van het daarin door u geïnvesteer
de kapitaal, nóch van de beoorde
ling door welke jury dan ook, maar
uitsluitend van het genoegen, dat u
persoonlijk aan deze verzameling
beleeft Laat ik u dit vooral voorop
stellen. Zodra u echter de moed
heeft voor het forum van een jury
te treden, dan zult u zich aan be
paalde regels dienen te houden.
Geen spel zonder regels, geen (post
zegel) tentoonstelling zonder regle
menten. En dat hebben deze twaalf
Inzenders over het hoofd gezien.
Enkele van deze inzendingen
waren niet tentoonstellingsrijp, bv.
te klein en daardoor nog nietszeg
gend. Bij beeldverzamelingen en
daartoe behoorden deze inzendin
gen is enige verklarende tekst
noodzakelijk, wil de beschouwer
zich de gedachtengang van de expo_
sant kunnen voorstellen. Deze tekst
mag echter niet in te opdringerige
vorm worden aangeboden, want
daardoor drukt hij de postzegels op
de achtergrond. En u zult met mij
eens zijn: de postzegel moet onder
alle omstandigheden nummer één
blijven. Deze tekst moet ook niet
te uitvoerig zijn, want dat leest im
mers toch bijna niemand. Kort ge
vat, maar in zijn kortheid zo mo
gelijk veelzeggend. „In de beper
king leert men de meester kennen!"
geldt nog altijd.
Bijwerk in de vorm van teke
ningen en zelfs schilderwerk hoe
fraai ook, behoort in een postzegel
verzameling niet thuis. Het is een
postzegeltentoonstelling en geen
tentoonstelling van teken- en schil
derwerk.
Een voorts algemeen voorkomend
euvel: men propt de bladen te vol,
men is te zuinig met papier. Liever
wat te weinig dan te veel zegels op
één blad. En tenslotte: denkt u er
bij het indelen en tekenen van uw
bladen aan, dat het optisch midden
van een blad hoger ligt dan het
wiskundig midden! Wie deze ver
houdingen willens en wetens om
draait veelal uit een zucht om
op te vallen of artistiek te willen
zijn vergrijpt zich tegen de meest
elementaire begrippen van orde, re
gelmaat en systematiek. Zulk een
opzet kan hoogstens als bizar be
titeld worden.
Laat ik het vandaag hierbij laten.
Mischien bent u teleurgesteld, dat
het artikel ditmaal geen plaatjes
bevat, want daar houdt een post
zegelverzamelaar nu eenmaal van.
Ik meende echter, dat het voren
staande ditmaal belangrijker was
en u wellicht als klein richtsnoer
bij de opbouw van uw eigen ver
zameling (en) zou kunnen dienen.
Tot over 14 dagen met een artikel
vol plaatjes.
K. E. KÖNIG.
