op öie WARme avonö
heette Rome ons welkom
EEN TREINREIS DIE GEEN RUIMTE
LIET VOOR DIEPE MEDITATIE
ZATERDAG 24 AUGUSTUS 1963
DE LEIDSE COURANT
PAGINA 10
De kleuren van
nieuw en oud
De eerste rijen flats schoven
langszij: woningen, die onze wo-
ningwetprodukten ziek van ja
loezie zouden kunnen maken, in
lichtgroen, in rose, in hemels
blauw of beige, met groene, rode
of blauwe lappen over de balkons
om de feestende zon buitenskamers
te houden. Na de buitenwijken
werd alles een zee van oker en
roestbruin, met een licht eiland
van beton en glas: Termini, het
eindstation, een ruimtelijk hoog- I
lied van de moderne tijd, dat als I
een long duizenden mensen in- I
ademt en naar buiten perst. Rome
verwelkomde ons.
WIJ STAPTEN in een warme avond
zonder briesje. De palmen stonden
roerloos en vleermuizen voerden
snerpend schijnaanvallen uit. Als 'n
donkere schim stond aan de over
kant somber het kolossale restant
van wat eens de vorstelijke termen
van de christenvervolger keizer Dio-
cletianus waren. Eenmaal 'een heer
lijk bouwwerk, een luxe', voortref
felijk geoutilleerd badhuis, waarbij
onze badinrichtingen maar piere-
badjes zijn; thans bakstenen ruïnes,
die een nationaal museum en een
christelijke basiliek herbergen, maar
nog altijd een imposante getuigenis
afleggen van de macht en de praal-
zin van de superieure Romeinen, die
de „heren der wereld" waren.
ROMA AETERNA, het eeuwige Rome, stad der steden en
meesteres van de wereld. Als iemand voor de eerste maal van
zijn leven de zekerheid heeft, dat hij over enkele uren deze
glorie met eigen ogen mag aanschouwen, dan grijpt de ont
roering hem bij voorbaat bij de keel. Bij zijn tweede reis is de
meeste ontroering al verdrongen door gevoelens van meer
familiaire aard ten opzichte van deze wonderbare stad, die
voorgoed een royale plaats in zijn hart heeft ingenomen.
Rooms of niet Rooms, gelovig of nergens om malend, de
eerste confrontatie met de hoofdstad der aarde wordt in de regel
voorbereid met een diepe meditatie. In bedevaartsverband wil
len deze bespiegelingen nog wel eens lukken, omdat de mede
reizigers in hetzelfde „schuitje" zitten. De Po-vlakte wordt
dan benut voor stil of luidruchtig gebed, omdat in deze streek
uren achtereen weinig anders te beleven valt dan je in de trein
op gezette ogenblikken een aap te schrikken, als er een 'rapido'
tegenligger voorbij flitst, die je met zijn luchtdruk genadeloos
om de oren slaat. Voor het overige zou je je kunnen afvragen
of je niet met de verkeerde trein in de Zaanstreek bent terecht
gekomen, maar deze is tot ons genoegen altijd nog een stuk
gezelliger. Zo leiden zo niet alle, dan toch wel vele wegen
naar Rome: per vliegtuig, trein of auto, op een scooter of een
bromfiets. Je kunt er ook lopend komen, maar dan moet je
binnen afzienbare tijd een boek over deze bezigheid schrijven.
Gezellig, warm en ver is de reis met de bus: Verrassend en
verheugend is het, als je bij het oversteken bijna van de sok
ken wordt gereden door de verchroomde luxe van Maarse en
Kroon, als ware de Via Venti Settembre de Leidse Haarlem
merstraat.
Zo kan het Eeuwige Roma aan
uw voeten liggen en u een over
weldigende en onvergetelijke
aanblik bieden. Hier zagen wij
de roestbruine stad met zijn ve
le grijze barokke koepels vanaf
de ingang van de Villa Borghese
had, zou moeten treffen. Maar er
viel mij niets bruikbaars in. De j
omgeving werkte ook niet inspi
rerend. Italiaanse matrones za
ten zich waaiertjes wuivend in
te spannen en twee Napolitanen
gaven de knoflookgeur de vrije
teugel met het verscheuren van
brokken salami. Buiten zetelde
de hitte op het land en trilden
boven op de bergen compacte
stadjes met vestingachtige kloos
ters en krachtige torens. Het al
vale groen was overal geel aan
het worden; de wereld en ieder
een daarop lagen voor pampus.
De eerste ontmoeting
EN ZO NADERDEN we de eeuwige
stad: steeds meer wegen, meer cy-
pressen, meer agitatie in, de corri
dor en.meer warmte. De „sky
line" van Rome is niet opwindend.
Egaal grijs is de streep aan de ein
der, maar als je met de ogen die
naderende massa aftast komt er plot
seling de schok, die zovelen vóór
ons al hebben gevoeld: rechts bolt
de blanke koepel van de St. Pieter
en dit beeld laat je niet meer los.
Op zo'n moment zou je iets willen
doen, roepen of zo, of een vrome
houding aannemen. Maar een Itali
aanse trein heeft geen enkel ontzag
voor heilige piëteit; k rijdt er elke
dag dwars doorheen.
EEN MAAND GELEDEN trokken
myn vrouw en ik Rome tegemoet, op
eengepakt in een broeikas, die zich
met een snelheid van meer dan 130
kilometer per uur verplaatste.
„Buitengewoon," vonden we in on
bevangen enthousiasme. De ervaring
werd nog buitengewoner toen een
conducteur, met een portemonnee
als een weitas, dermate aandacht
aan mijn reisbiljet besteedde, dat een
kind je kon vertellen, dat er iets mis
zou gaan. „Supplemento", zei de man
vlak. Ik kon met de beste wil niet
even vlak doen toen de conducteur
een boekje tevoorschijn haalde, er
als een melkboer in begon te bla
deren en een „blauwtje" legde. Hij
maakte een sommetje op de rug van
zijn hand en de uitkomst was 3025
lires: of ik die dan maar wilde be
talen, ik zat in een „rapido", zei hjj.
Achttien gulden extra voor z'n twee
tjes, omdat het ritje MilaanRome
nu maar zeven uur duurde in plaats
van negen uur. De mede-reizende
Italianen begonnen me vol mede
leven te observeren.
Waar de klant een
fooi kan krijgen
Links van me zat een jonge En
gelse Jezuiet, die in Rome een jaar
lang Engels ging doceren aan de
Gregoriana. We hadden ons al eer
der met elkaar verstaan over de
prijzen van het (trein) ys, die even
hoog waren als het langs de spoor
baan groeiende suikerriet en nu
stootte hij me aan en siste: „Geef
die man beslist niet méér." Ik be
taalde namelijk met drie biljetten
van duizend en maakte me op,
breedvoerig in mijn beurs 25 losse
lires bijeen te garen. De conducteur
In het begin van onze jaartelling
liepen hier de honderden slaven
van keizer Caligula. Op de Pa-
latijn ziet men nog de impo
sante resten van de onderbouw
van wat eens het rijke paleis
van deze wrede imperator was;
als de personeelsverblijven al zo
gigantisch waren
nam de biljetten aan, aarzelde enige
tijd en verdween, verontwaardigd
snuivend, toen de 25 lires uitbleven.
Het was voor het eerst, dat ik mee
maakte, dat een klant een fooi
kreeg. Mijn Engelse reisgenoot had
zich, alvorens naar Italië te vertrek
ken, verdiept in „Praktische richt
lijnen en wenken voor het Appenijns
schiereiland" en had daaruit geleerd,
dat je nooit moet geven wat ze van
je vragen.
Inmiddels was mijn humeur er
niet beter op geworden en in
plaats van Romeinse visioenen op
te roepen zon ik op wraak, die
het reisbureau in Nederland, dat
mij niet voor deze ramp behoed
Foto's Leidse Courant
Het enige wat wat je in zo'n bar
stensvolle corridoï kunt doen is je
plat tegen de wand te houden om
een onnoemelijk groot aantal trein-
personeelsleden door te laten: con
ducteurs, mét en zonder weitas, iets
mindere figuren met pet en bel,
kleine mannetjes met heel grote pet
ten en kisten vol verbazend dure
frisdranken-in-kleine-flesjes en gro
te kerels met kleine petten die ijs
verkopen en bij elk pakje staan te
overwegen, welke prijs ze wel zul
len vragen. En dan niet te vergeten
de kleinste soort onderdanen van
de Ferrovie dello Stato, de Italiaan
se spoorwegen, ventjes die tussen je
armen en benen doorglippen terwijl
ze met een minuscuul bezempje al
le ongerechtigheden van de vloer
vegen. Want de Italianen minnen
het schone in al zijn verschijnings
vormen.
Welke prijs door
vakantie gemist
Naar aanleiding van het bericht
dat een Venrayse winkelier een
hoofdprijs van de bijstandkrant ont
ging, doordat hij met vakantie was
en zich niet tijdig kon melden, ves
tigt de organisator van de Bijstands-
actie er de aandacht op, dat zulks
natuurlijk 'smams eigen schuld is ge
weest. Juist als winkelier en mede
werker aan de actie is hij tijdig tevo
ren ingelicht over de termijn, waar
binnen aanmelding moest plaats heb
ben. Bovendien, aldus organisator
Bergers, was er geen hoofdprijs in de
vorm van een t v-toestel. De hoog
ste prijs bestond uit een wasmachine
ter waarde van 345.--. Gebleken is
volgens hem, dat de Venrayse mid
denstander slechts een grapje heeft
willen uithalen in de veronderstel
ling: „Laat ik maar vragen, er draait
altijd wel wat uit
De gemankeerde prijswinnaar re
ageerde hierop met de opmerking,
dat hij ten ene male niet gesproken
heeft van een grap, die hij wilde uit
halen, doch slechts van een aahteraf
beschouwd grappig voorval, waar
over hij thans geen herrie meer wil
de maken. Feit blijft, aldus de mid
denstander, dat tussen het bekend
worden van het prijsbepalende ge
heim der krant en de uiterste ter
mijn van aanmelding slechts twee
dagen liggen. Evenzeer is het vol
gens hem een feit, dat de Venrayse
middenstander een krant had, waar
in een hoofdprijs zat. Hij heeft ech
ter sans rancune het feit aanvaard,
dat hij de boot heeft gemist.
Marken militair
van water bevrijd
Marken is in last. De overvloedige
regenval van de afgelopen weken
heeft het waterpeil op het schierei-
landje bijna 30 cm doen oplopen,
juist terwijl de pompinstallatie van
het enige gemaal op Marken in de
revisie was. Dit had tot gevolg dat
de weilanden langs het IJsselmeer
onder water kwamen te staan, even
als de kelders van de laag gelegen
nieuwbouw-huizen. Maar erger nog
was, dat de rioleringen verstopt
raakten en alhoewel er dus bepaald
geen sprake was van een noodtoe
stand, dreigde er wel een gevaar
voor de volksgezondheid. Ook dat
gevaar is echter volledig geweken,
sinds tien motorspuiten van het korps
mobiele colonnes uit Laren het werk
van het gemaal hebben overgeno
men.
De „militaire invasie" heeft bij de
Marker bevolking een zucht van ver
lichting teweeg gebracht. Onder gro
te belangstelling reed de militaire
hulp-colonne Marken binnen en nog
geen uur later lagen de eerste slan
gen al in de kleine slootjes.
Even later gingen de aggregaten
Na een bezoek aan de Sint Pie
ter is een van de eerste zorgen
een bezoek aan de Fontana di
Trevi: enkelemuntstukjes over
de linkerschouder en uw weer
zien met Rome is gegarandeerd.
De muntjes blijven in het bas
sin liggen totdat dit wordt
schoongemaakt. De opbrengst is
voor het personeel van Gemeen
tewerken. Het kleine jongetje,
dat steeds weer met een mag
neetje aan een hengel „visjes"
tracht te verschalken (ook Ro
meinse jongetjes zijn slimme
riken), maakt geen schijn van
kans.
aan en spoten de eerste overtollige
liters water in het IJsselmeer in.
Waarschijnlijk zal de pompinstal
latie dinsdagmiddag uit de revisie
komen, zodat de militairen Marken
ruim vier dagen zulen moeten be
hoeden.
Overigens bracht de komst van de
militairen nog wel enige problemen
met zich mee. De smalle bruggetjes
van het eiland zijn niet op verkeer
berekend en al gauw bleek dat de
jeeps met de pompinstallaties net
iets te breed waren. De stadstimmer
man bracht echter uitkomst: waar
nodig zaagde hij enige stukken uit
de brugleuningen, onder het goed
keurend oog van Marken's loco
burgemeester P. Visser.
Marineluchtvaartdienst
verliest twee raketten
Vliegtuigen van de Marinelucht
vaartdienst mogen niet meer ge
bruik maken van een bepaalde baan
om het oefenterrein nabij Texel bin
nen te vliegen. Die maatregel is ge
nomen omdat een toestel van deze
dienst gistermiddag, in die baan twee
raketten met cementen kop heeft
verloren.
Volgens het hoofd van de Marine
voorlichtingsdienst zijn die raketten
in een „volkomen leeg" weiland te
recht gekomen, waar zich totaal geen
mensen bevonden. Volgens toeschou
wers echter zou een van de raketten
op minder dan tien meter afstand
van enkele op het weiland staande
mensen zijn ingeslagen.
TECHNISCHE STORING
Het hoofd van de Marinevoorlich
tingsdienst deelde verder mee dat
nu al bekend is - hoewel het onder
zoek in deze zaak nog wordt voort
gezet - dat een technische storing in
het afvuurmechanisme van de raket
ten er oorzaak van geweest is, dat ze
te vroeg van het vliegtuig loslieten.
Onderzocht wordt verder of mis
schien ook de vlieger te vroeg op de
knop gedrukt heeft, waardoor het te
vroeg lanceren van de raketten aan
twee oorzaken te wijten zou zijn, na
melijk een fout van de vlieger en een
technische storing.
De vliegtuigen van de MLD ma
ken nu uitsluitend gebruik van an
dere banen dan die gisteren gebruikt
werd om het oefenterrein binnen te
vliegen.
Vrijdag begon in Am
sterdam de viering van
het 350-jarig bestaan
van de Jordaan met 'n
officiële bijeenkomst
en een concert in de
Westerkerk. Foto: be
dachtzaam in het haar
krabbend vraagt deze
oude Jordaner zich af
waar de tijd gebleven
