DE ZEVEN LEVENS VAN JOHN F. KENNEDY
Kennedy na één jaar regeren:
We hebben een
Hoog in de lucht ontvlucht
aan concentratiekamp
Sensationele stunt van vier koene piloten
Terugkijkend op het eerste jaar van zijn presidentschap resumeert John F. Ken
nedy ongecompliceerd maar sprekend: „We hebben een heleboel geleerd."
Dat eerste jaar in het „Witte Huis" was één langeinspannende les in aardrijks
kunde, geschiedenis politiek en in het mogelijke en onmogelijke. Door zichzelf
veel werk op de hals te halen heeft president Kennedy zijn nieuwe baan door
en door leren kennen. Hij houdt ervan zelf op de kleinste bijzonderheden in te
gaan en zal bijvoorbeeld controleren wal er voor zijn buitenlandse bezoekers
wordt georganiseerd. Men vroeg hem eens wat hij ervan dacht om Casals voor
een diner uit te nodigen (Pablo Casals, de beroemde cellist). Kennedy, die de
culturele aspiraties van zijn vrouw aan moedigt, maar beslist geen kunstexpert
is, keek het staflid dat hem dit vroeg stomverbaasd aan. „Wil jij me zeggen, dat
Jackie een partijtje geeft voor een honkbalspeler?" (er is een bekend Ameri
kaanse honkballer, die luistert naar de naam Casale Vanzelfsprekend
deed deze mop enthousiast de ronde bij de staf van het Witte Huis. Degene
die het hardste lachte was evenwel de „fi rst lady", die zelf ook een sportliefhcb-
ster is.
Van buitenaf lijkt het soms of de
ontvangsten, die op het Witte Huis
plaatsvinden en de reizen die de pre
sident zelf dikwijls maakt_ tot de ge
makkelijkste taken van 's* lands eer
ste burger gerekend kunnen worden.
Alleen maar wat wuiven, glimlachen
en vriendelijke woorden uitwisselen.
Niets is echter minder waar. Pre
sident Kennedy bereidt zich altijd bij
zonder nauwgezet voor op elk bezoek,
dat hem door een buitenlandse ge
zagsdrager wordt gebracht. Het is
echt niet zo gemakkelijk als het lijkt.
Niet zoyeel
Hij verwacht jiit jaar overigens lang
niet zoveel bezoekers als in het eer
ste jaar van zijn bestuur. Toen wilde
iedere regeringsleider kennismaken
met Kennedy om eens te zien wat
voor vlees men in de kuip had en
Kennedy deed omgekeerd graag het
zelfde.
De president heeft vrg veel ver
trouwen in zijn.vermogen iemands ka
rakter en intelligentie reeds na één
ontmoeting op hun juiste waarde te
kunnen schatten.
Om een voorbeeld te noemen: hij
benoemde Dean Rusk tot minister
van buitenlandse zaken na hem
slechts één keer te hebben ontmoet;
hij verkoos hem boven twee andere
belangrijke kandidaten, die hij reeds
jaren van zeer nabij kende.
Een week voordat er een belang
rijke bezoeker komt tracht Kennedy
zoveel mogelyk over hem aan de
weet te komen. Hij heeft dan de be
schikking over diepgaande analyses
en rapporten over de'houding die de
V.S. tegenover bepaalde problemen
van het land van de bezoeker aan
nemen; verder tracht hy een inzicht
te krygen in nieuwe ontwikkelingen
waarover hij benaderd kan worden
en aanbevelingen van zijn mensen hoe
hij ze het best kan behandelen.
Het ministerie van defensie ver
strekt hem cijfers over de militaire
hulp. die het land van de bezoeker
ontvangt, graag wil hebben en feitelijk
nodig heeft. „Financiën" zorgt voor
een opgave van de handelsbalans van
het land en opmerkingen over wat het
land voor de V.S. doet en aanbevelin
gen over wat de V.S. voor dat land
kan doen.
op de hoogte
Soms nodigt de president de am
bassadeur van het bewuste land uit
om voor het aangekondigde bezoek
nog wat te praten. Ook krijgen ver
schillende ambtenaren, vrienden en
goed geïnformeerde personen, die al
eens met de buitenlandse gezagsdra
ger hebben gesproken, uitnodigingen
voor een diner of een kort bezoek aan
het Witte Huis, opdat zij de presi
dent op de hoogte kunnen stellen van
hvr kennis over hem. Tevens spreekt
Kennedy met ambtenaren van buiten-
lar.t se zaken, die contact hebben met
het deel van de wereld, waarin het
bewuste land ligt.
Zelfs de kleine Caroline wordt in
de voorbereidingen betrokken. Meest
al wordt zij door haar vader meege
nomen om de oezoeker te ontmoeten.
Zo werd zy zeer zorgvuldig „ge
traind" om tndia's premier Pandit
Nehroe een rode roos voor zyn
knoopsgat aan te bieden, omdat de
Kennedy's wisten dat Nehroe gewoon
is elke dag een roos op zijn witte jas
te dragen. Byna elke buitenlandse
functionaris weet dat Ca.rolientje erg
van poppen houdt en iedereen die op
het Witte Huis als gast van Kennedy
komt, neemt oen pop mee
Voeten op tafel
Tydens zyn ontmoetingen met bui
tenlandse staatshoofden is het Ken
nedy's gewoonte zo informeel en vrg
als maar mogelijk is met hen om te
gaan. Hij doet alles om de bezoeker
op zijn gemak te stellen. Als de pre
sident in zijn kantoo met een buiten-
lpndse gast praat, gaat hg altijd in
zgn schommelstoel zitten en geeft
hem zelfs de raad zijn voeten rustig
op het lage tafeltje_ dat voor de sofa
staat, te 'eggen, êen huiselijke ge
woonte die hg zelf ook dikwijls de
monstreert.
Zodra hij de bezoeker het gevoel
door
Marianne Means
Copyright Opera Mnndi
van „thuis te zijn" heeft gegevei-,
wordt de president zakelijk. Maar hij
vt-rgeet nooit het nut van te beginnen
met hier en oaar een compliment.
Toen president Soekarno en de pre
sident van Mali bij Kennedy kwamen
om namens de neutrale landen te pra
ten over het stopzetten van de kern
proeven, verwachtten zy een koele
ontvangst. Zg werden evenwel bijzon
der verrast door een bijzonder harte
lijke president, die hen op de proef
stelde met de vraag.
„Ik heb hier een zwaar probleem...
Berlijn. Hoe zoudt U de zaak aan
pakken, als U president van de V.S.
was?"
Overschakeling
Een Kennedy trekje dat tal van be
zoekende buitenlandse staatslieden
heeft verbaasd en geïmponeerd is
het gemak waarmee hg aan het
eind van de dag van zware staats
zaken kan overschakelen naar de
vrolgke gezelligheid van een diner
of partijtje. Premier MacMillan, die
Kennedy voor diens verkiezing nog
nooit had ontmoet, zei na zijn
tweede ontmoeting met de Ameri
kaanse president tegen een vriend.
„Een van de meest bijzondere ei
genschappen is zijn vermogen 't tempo
tijdens besprekingen te veranderen.
Hij is van begin tot eind geconcen
treerd en tydens discussies altgd
klaar voor elke aanval en tegenaan
val. 's Avonds echter zyn er muziek,
wgn en mooie vrouwen. Er zit iets
achttiende eeuws aan deze jongeman.
Ik denk zo, dat dit een heel nieuw
accent geeft aan het leven in het
Witte Huis."
Er zijn overigens nog éndere nieuwe
Minister Luns en ambassadeur Van
Roijen brachten gezamenlgk een be
zoek aan de Amerikaanse president.
Onderwerp van gesprek Nieuw-Gui-
nea?
accenten in het Witte Huis en een er
van is een kindertoon. Onlangs belde
een diplomaat naar de presidentiële
woning, op zoek naar adviseur Mc
George Bundydie samen met nog
een aantal ambtenaren big Kennedy
het ontbijt gebruikte, terwyl men
over een op handen zgnd buitenlands
bezoek sprak.
Stem van Caroline
De telefoon ging in een van de
woonkamers van het presidentiële
gezin. Toen de telefoon van de haak
werd genomen hoorde de diplomaat
de stem van Caroline. Wetende, dat
kleine kinderen graag met de tele
foon spelen wilde hg ophangen, toen
hij toch nog een kans waagde en de
kleine meid vroeg of zy de heer
Bundy even wilde halen.
„Meneer Bundy? Ik geloof wel, dat
hij hier Is, een ogenblikje astubllett."
Caroline stapte de kamer binnen waar
de heren zaten te eten, trok de heer
Bundy aan zijn mouw en bracht hem
naar de telefoon, waar hy een ver
raste ambtenaar te woord stond. Het
leven op het Witte Huis is dus echt
niet zo ingewikkeld als men wel eens
denkt.
Eigen collega's
aan slot
van avontuur
grootste gevaar
De vier bemanningsleden van de* Beaufort keken zwijgend naar
de steeds kleiner wordende stipjes aan de horizon. Hun collega's
van het 217de squadron koersten opgewekt naar Malta. De
opdracht was voltooid. De vier achterblijvers schudden mis
troostig het hoofd. Hun machine was tijdens de aanval op een
oorlogstanker van de As door het afweergeschut zodanig ge
raakt, dat zq op de terugweg moesten besluiten de machine een
noodlanding op het water te laten maken aan de westkust van
Griekenland. Toen zq de zinkende Beaufort aanvalsbommen-
werper verlieten en in het rubberen reddingsvlot stapten,
scheen alle hoop op redding verloren. Terwql hun machine in
de golven verdween verscheen een Italiaans watervliegtuig, een
Cant Z 506-B, dat even boven hun hoofden rondcirkelde en toen
op het water landde om de „vliegtuig" breukelingen op te
pikken. Daarmee begon voor Ted Strever de piloot uit Zuid-
Afrika, Bill Dunsmore de navigator uit Engeland en de twee
Nieuw Zeelanders Alex Brown (schutter) en John Wilkinson
(telegrafist) een avontuur dat nu, precies twintig jaar later,
nog bqzonder waard is te worden naverteld.
De Italiaanse luchtmachtjongens
bleken op die morgen van de 28ste ju
li 1942 goede gastheren te zgn. De
vier gevangenen kregen brandewgn en
sigaretten; twee uren later landden zg
op het eiland Korfu en werden getrac-
t erdop enorme borden macaroni en
beste biefstukken en ook toen werden
brandewgn en sigaretten gul rondge
deeld.
Rustige nacht
Om het nog comfortabeler te ma
ken stonden de officieren van het Ita
liaanse garnizoen twee grote kamers
aan de gevangen piloten af, opdat zg
nog een rustige nacht konden door
brengen alvorens zg naar een krygsge
vangenkamp in Taranto zouden wor-
denoverge bracht. De volgende mor
gen werd hun een stevig ontbyt voor
gezet en natuurlijk bespraken de RAF
vliegers de kansen om te ontvluchten.
Daarna werden zij naar een Cant wa
tervliegtuig gebracht; de piloot stelde
zich voor als „Kapitein Gatetama
Mastrodrasa, tot Uw dienst!" De Ita
liaanse bemanning was in een goede
stemming, toen zg die morgen van
Korfu opstegen. Het was hun laatste
vlucht voor een lang verbeid verlof en
ze hadden genoeg kisten Griekse wgn
by zich om dat heugelgke feit thuis te
vieren.
Er waren negen mensen aan boord:
de piloot, Je tweede piloot, de boord
werktuigkundige, de telegrafist er een
korporaal, die gewapend was met een
revolver. Het vroiykst van allen was
de kleine, goed gehumeerde korpaal,
die belast was met de bewaking van
de vier gevangenen.
De korpaal glimlachte aan ^én stuk
door, totdat het vliegtuig £,>ed en
wel onder weg was. Toen veranderde
zyn zo beminnelgke uitdrukking en
zgn gezicht begon een lichtgroene
kleur aan te nemen. Iedere keer als
het vliegtuig in een „luchtzak" te
recht kwam ginj de arme korporaal,
die nooit eerder gevlogen had, door
een hel van luchtziekte.
Telegrafist Wikinson nam de kans
waar om de kleine korporaal uit zgn
lgden te helpen. Enigszins opgewon
den wees hg naar een raampje en toen
de bewaker zijn hoofd omdraaide om
naar beneden te kgken, gaf de Nieuw-
Zeelandse sergeant hem een daveren
de opsoot, die een explosieve uitwer
king had op de kaak van de italiaan.
Wilkinson greep de revolver toen de
korporaal achterover viel en wierp
hem naar Ted Strever. Op hetzelfde
ogenblik sprongen Dunsmoie en
Brown op de telegrafist en boordwerk
iuigkundige. De tweede piloot greep
ujn machinepistool, maar Brown was
iet op tijd om het gevaarlyke wapen
lit zgn handen te rukken.
Strever hield nu de loop van de re
volver tegen het hoofd van de piloot,
maar het vliegtuig bleef in du vlucht
de twee mannen vochten een zenuwen
oorlog met elkaar uit. Met nog een
paar sekonden voor de boeg gaf de pi
loot het op. Hy trok het vliegtuig
weer op en gaf de stuurknuppel over
aan Strever. Het Incident was binnen
een paar minuten ten einde. De Beau
fort bemanning had nu de touwtjes
in handen er de Italianen lagen gebon
den in hun eigen vliegtuig. Het was
bgna half elf.
Maar nu begonnen de problemen
pas. Malta lag byna twee keer ver
der weg dan Taranto. Zou er genoeg
benzine zyn voor zo'n vlucht? En wat
was de juiste koers? Zg waren niet
op de hoogte van dit type vliegtuig en
zg konden geen kaarten vinden.
Maar naarmate de tyd verstreek
en het gevaar voor een noodlanding
op zee toenam werden de Italianen
steeds behulpzamer. De tweede pi
loot nam het stuur over, de naviga
tor gaf de positie aan en de boord
werktuigkundige waarschuwde hen
toen het tyd was op de reservetanks
over te schakelen.
De gevanggen begonnen echter
zwaar te protesteren toen zy hoorden
dat Malta de bestemming was. Zy
wezen naar de sterk teruggelopen ben
zinemeter en schreeuwden: „Spitfire,
spitfire..." Toen realiseerde de Brit
se bemanning zich, dat hun grootste
bedreiging niet van de vyanu, maar
van hun eigen vliegtuigen, die te
Matal waren gestationeerd, zou ko
men. D't feit werd nog eens extra on
derstreept toer een formatie Duitse
Junkers voorby vloog.
Plotseling werd de toestand kri
tiek. Tom de naald van de benzine
meter op nul stond schreeuwden de
Italianen: „Geen benzine", maar
Strever beval de piloot door te vlie
gen. Vgf minuten later kwam Mal
ta in zicht.
Strever hoopte aan de radar van
Malta te kunnen ontkomen, maar vyf
kilometer van de kust zagen de ont
snapten een aantal Spitfires op hen
afkomen. Dunsmore zwaaide met een
wit hemd uit een raampje, Brown
trachtte de aanstormende vliegtuigen
duideiyk te maken, dat hy niet
schoot, maar het hielp niet. De ja
gers vuurden op de vliegboot en raak
ten de rechtervleugel. Toen beval Stre
ver het v'iegtuig op zee te laten lan
den. Net toen de transpirerende Itali
aanse piloot het toestel op het water
zette sputterden de motoren en gaven
het op. Er was geen benzine meer.
Spanning gebroken
Plotseling was het stil;de Spitfires
staakten het vuren en vlogen terug
naar hun basis om de positie van de
Cant te rapporteren.
Toer de spanning gebroken was be
sloten de. vier geallieerden hun ont
snapping vieren en beantwoordden
de Italiaanse gastvryheid zodanig,
dat toen een reddingsboot langszij
kwam, negen mannen knap aange
schoten van boord werden gehaald....
Terug in Malta werd een groot teest
georganiseerd, waarop de Italianen
eregasten waren. Daarna deden de
vier vluchtelingen weer gewoon dienst.
Alle vier overleefden de oorlog en
werden onderschelden voor bun „dief
stal" van de vliegboot. Strever en
Dunsmore ont"ingen het DFCen Wil
kinson en Brown kregen de D.F.M.
