DE ZEVEN LEVENS VAN JOHN F.KENNEDY
President is nooit verder dan twee
minuten van de telefoon verwijderd
EERLIJN IN W4D0R1D EN 1BEEE1D
A k\
91J
Waar John F. Kennedy ook gaat, het presidentschap
zit steeds op zijn hielen. Een modern, gecompliceerd
maar ook bijzonder efficiënt systeem van koeriers,
telexberichten en telefoontjes voorziet de president
van een directe verbinding met hel Witte Huis. Voor
Woodrow Wilson waagde geen enkele president het
uit het land te gaan omdat zo'n buitenlandse reis hem
te ver buiten het bereik van zijn regering zou brengen.
Dank zij de ontwikkeling van de radio- en telefoon
verbindingen konden de presidenten de teugel wal
laten vieren. President Eisenhower was de eerste om
de vreugden van de moderne techniek te oogsten en
werd de presidentiële toerist. En reeds in het eerste
jaar van zijn presidentschap heeft John Kennedy min
stens zoveel tijd buiten als in Washington doorge
bracht. Het ziet er naar uit, dat voordat zijn termijn
is verstreken, hij nog vele malen de aardbol zal zijn
rondgereisd.
Voor de kleine Caroline Kennedy
betekenen al deze reizen een extra
leergang in aardrijkskunde. Elke
keer voordat president Kennedy voor
een reis vertrekt, vertelt hij zijn vier
jarig dochtertje waar hij heengaat,
hoe lang en waarom hij weg is. Daar
bij geeft hij graag college over de
plaatsen, die hij bezoekt. Dit heeft
tot gevolg dat de twee turven hoge
peuter de topografie van de VS kent
als een kind dat zes jaar ouder is.
Wel bijzonder aan de praktijk aan
gepaste aardrijkskunde lessen krijgt
de Kennedy-dochter als zij mee mag
vliegen in de presidentiële helicopter,
zittend op vaders schoot
Dat klinkt allemaal heel erg huise
lijk, onschuldig en informeel, maar
hier gaat het alleen maar om de pre
sident als vader.
Als leider van zijn land drukken er
wel andere zorgen op de schouders
van de president. Als hij op reis is,
dan is het de taak van het VS Army
Signal Corps er voor te zorgen, dat
hij binnen twee minuten kan worden
bereikt. Ma~r waarom twee minuten
en geen minuut langer?
De twee minuten speling is het ma
ximum dat veiligheidsofficials als
veilig beschouwen in het geval van
een plotselinge atoomaanval. Binnen
een paar minuten moeten de eigen
geleide projectielen en vliegtuigen
to* een tegenaanval overgaan, wil het
land een atoomoorlog overleven.
Onder lessenaar
Als de president een rede houdt,
dan bevindt zich onder zijn lessenaar
een telefoon, die in onmiddellijke ver
binding met het Witte Huis staat. Als
hij re,st zijn er speciale radio verbin
dingen tussen zijn auto of vliegtuig
en de belangrijkste regeringskantoren.
Als hij golf speelt bevinden zich man
nen van de geheime dienst in zijn
nabijheid, uitgerust met walkie-tal
kies.
Ongeveer een week voordat hij op
rei- gaat, trekken de Geheime Dienst
en 't Signalcorps er op uit om in de
te bezoeken plaatsen voor de tele
foonverbindingen te zorgen en tevens
al vast veiligheidsmaatregelen te ne
men.
Kort voor de reis van de president
naar Parijs telefoneerde een ambte
naar me 1 erre Salinger, de pers
chef. „Heb je een minuutje vrij om
even over een bepaald probleem te
spreken?", vroeg hij.
Het antwoord luidde: „Dan zul
je moeten zwemmen, ik ben in Pa
rijs"De ambtenaar wist niet,
dat Salinger al met een groep naar
de Franse hoofdstad was vertrok
ken om voor de persverbindingen
te zorgen. De telefoon verbinding
was zo duidelijk, dat hij veronder
stelde dat Sallinger in zijn kantoor
zat.
Geen sleutels
Naast zijn telefoon-systeem wordt de
president van de ontwikkelingen in
het buitenland en in Washington op
de hoogte gehouden door speciale
vliegtuigen, waarmee dagelijks bood
schappers met dikke, gesloten post-
tassen arriveren. De boodschappers
hebben geen sleutels bij zich waar
mee zij de tassen kunnen openen, hoe
wel zij, voordat zij werden aangeno
men, zeker zes maanden lang aan
een zorgvuldige test van de veilig
heidsdienst hebben blootgestaan.
Slechts de dienstdoende militaire aide
kai de dikke bundels papieren uit de
tas krijgen
Wa betreft de verbindingen met
het Witte Huis wordt niets aan het
toeva' overgelaten, maar niettemin
wordt steeds weer een onderzoek naar
eventuele onvolkomenheden ingesteld.
„White Express" is de codenaam
voor een dergelijk routineonderzoek.
Wanneer deze woorden door de tele-
topambtenaren, militaire bevelheb
bers en leiders van het ministerie van
defensie bekend is. Deze codenaam
die alleen in spoedgevallen mag wor
den gebruikt, brengt de president
ogenblikkelijk aan de telefoon.
door
Marianne Means
Volgen elke stap Copyright Opera Mundi
foonhoorn klinken, wordt de omroeper
ogenblikkelijk met de president ver
bonden.
Gewone telefoontjes worden eerst
door een medewerker nader be
schouwd voordat zij eventueel aan de
president worden doorgegeven, maar
er is een codenaam, die aan bepaalde
van de verbindingsdienst
volgen elke stap van de president zeer
zorgvuldig, zodat ze nooit kunnen
worden verrast. Tijdens het bezoek
van de president aan Parijs had een
dienstdoend ambtenaar in het Witte
Huis een belangrijke boodschap voor
Kennedy. De telefonist in Parijs vroeg
hem precies één minuut en twintig
seconden te wachten.
Het regende en de geheime agenten,
die in de zwarte Citroën van de pre
sident zaten, moesten Kennedy en zijn
echtgenote onder bescherming van
een parapluie naar de auto terug
brengen. De mannen hadden de af
stand, die moest worden afgelegd
zorgvuldig geschat en hadden bere
kend hoeveel tijd er nodig zou zijn
om Kennedy aan de telefoon te krij
gen.
Zoals de ambtenaar later verklaarde:
„In precies één minuut en twintig
seconden had ik de president aan de
lijn.
Als Kennedy aan zijn bureau in het
Witte Huis zit, heeft hij een telefoon
toestel met vijftien knoppen voor zich
Een van deze knoppen is helrood.
Toen hij nog maar een weel; aan het
werk was drukte Kennedy op de rode
knop in de veronderstelling, dat hij
een vrije lijn kreeg. In plaats daar
van werd hij binnen de korst moge
lijke tijd gebeld door bevelhebbers
van VS bases in de gehele wereld.
Hij had het noodsignaal uit doen gaan
dat alle VS oorlogsposten waarschuwt
De president haastte zich de gene
raals uit te leggen, dat hij een fout
gemaakt had.
Directe verbindingen
De telefoon van de president heeft
behalve de gewone lijnen en de rode
oorlogswaarschuwingslijn ook nog
directe verbindingen met de minister
van defensie, de voorzitter van de
stafchefs e-. de minister van buiten
landse zaken. In hun huizen en kan
toren .lebben zij een speciale witte
telefoon. Als die overgaat, dan kan
het alleen maar de president zijn, die
belt.
De president heeft ook een speciale
telefoon in een klein kantoortje, die
een directe verbinding met de Engel
se premier M-cMillan en met presi
dent De Gaulie tot stand brengt.
In de vlakbij gelegen schuilplaatsen
die kunnen worden gebruikt in geval
van een aanval bevindt zich een com-
ple*e duplicaatinstallatie die direct
ken worden gebruikt. In tijd van oor
log kan de president hierdoor hetzelf
de contact onderhouden met zijn gene
raals en verbonden regeringsleiders.
De plaats van deze schuilplaatsen is
natuurlijk geheim, maar zij bevinden
zich dicht genoeg bij om de president
er in de kortst mogelijke tijd Jieen
te brengen.
Contact tijdens vlucht
Kennedy vliegt altijd in hetzelfde
militaire vliegtuig („Air Force One")
omdat het een uitgebreide uitrusting
bevat voor een volledige telefonisch
contact tijdens de vlucht. In het ge
val het vliegtuig vlak voor de start
technische moeilijkheden zou demon
streren, staat er een ander vliegtuig
klaar dat volkomen gelijk is uitge
rust; zelfs de kleur van de bekleding
in het privé compartiment van de
president is dezelfde
De president werkt terwijl hij vliegt;
als regel begint hij onmiddellijk na
de start met een opgewekt: „Goed,
wat hebben we vandaag?"
President Kennedy houdt ervan
korte vluchten te gebruiken om met
oude vrienden of stafleden te praten.
Onlangs moest Ted Sorensen, zijn
adviseur, in een helicopter stappen
teneinde met de president van ge
dachten te kunnen wisselen over een
project, dat tijdens zijn afwezigheid
moest worden uitgevoerd. Toen de
helicopter op het vliegveld landde
stapte Kennedy zijn vliegtuig binnen
en Sorensen nam een taxi, die hem
terug moest brengen naar het Witte
Huis.
Toen de arbeiders van Blok 40 op 16 juni over de
Stalin Allee marcheerden liepen honderden andere
bouwvakkers van hun werk om zich bij de demon
stranten te voegen. Al gauw was de groep meer dan
2000 man sterk. De politie-agent, die dienst had op
het Marx-Engels Plein dacht dat het.hier ging om
een demonstratie, die door de regering was aange
moedigd (dat was de enige vorm van demonstratie,
waarvan hg ooit had gehoord) en hij hield alle ver
keer tegen om de groep vrije doorgang te verlenen.
Via de Unter den Linden marcheerden de mannen op
naar de regeringsgebouwen in de Leipziger Strasse
en hieven spreekkoren aan, waarin de namen Grote-
wohl en Ulbricht duidelijk te horen waren. Er ver
scheen slechts een ondergeschikte ambtenaar. De
stakers brulden nu, dat zij een algemene staking wil
den, vrije verkiezingen en het einde van het regiem,
De on-officiële staking groeide uit tot een rebellie,
een rebellie evenwel zonder leiders. Vele leden van
de communistische jeugdbeweging en van de Volks
poli tie kozen openlijk de kant van de rebellen.
De stakers waren doorgemarcheerd naar de grens
met West-Berlgn en drie van hen trokken de grens
over en vroegen toestemming om het radiostation
RIAS te mogen gebruiken, teneinde bekendheid te
geven aan hun rebellie. Niemand durfde dit echter
toe te staan zonder vergunning van hoger hand en
de burgemeester Ernst Reuter, was in Wenen. Nie
mand in het westen had een dergelijke opstand ver
wacht.
De volgende morgen trokken de stakers na een mas
sameeting op de Strausenberger Platz weer over de
Unter den Linden. De politie probeerde hen tegen te
houden, maar slaagde daar niet in. Enige stakers
beklommen de Brandenburger Tor met behulp van
een lange paal en haalden de rode vlag naar beneden,
die zg op straat verbrandden. Op deze zeventiende
juni 1953 behoorde Berlijn aan de Berlijners. Nu hing
alles af van wat de Russen zouden doen.
Op 18 juni trokken Russische tanks Berlijn binnen. Het
scheen dat vele rode soldaten sympathie hadden voor
de stakers, maar zg gehoorzaamden him bevelen. Zg
vuurden niet, maar hun tanks zig-zagden door de
straten om de menigtes uit elkaar te drijven. Met
behulp van luidsprekers riepen de stakers de tank
bemanningen op niet te schieten. Maar de tanks
kwamen op hen af met snelheden van dertig tot vgf-
tig kilometer per uur. Hierop vielen de arbeiders de
tanks aan; met stenen bekogelden zg de kijkgaten
en probeerden de rupsbanden met grote breekijzers
van de tanks te rukken. Z# deden ook een beroep op
het westen hen te helpen, maar de westelijke bond
genoten wisten dat alleen hun tanks en anti-tankka
nonnen de Russen zouden kunnen tegenhouden. Dat
zou vrijwel zeker oorlog hebben betekend en naar
alle waarschijnlijkheid zelfs een atoomoorlog. Het
westen voelde, dat het niets kon doen. De opstand
was gedoemd te mislukken.
.jmJ
wf* II UI Mi
