EERLIJN IN WCCRJD EN EEEE1D
Hit
DE ZEVEN LEVENS VAN JOHN F. KENNEDY
Jonge broer
medewerker
Robert naaste
van president
Mijl-per-minuutr'
Rssm
Er zijn twee deuren, die toegang geven tot 't kantoor van president Kennedy.
De een wordt „bewaakt" door Kenneth O'Donnel, speciaal belast met het
regelen van afspraken, en zijn vier assistenten. De andere deur wordt af ge-
schermd door de privé-secretaresse Evelyn Lincoln, die nog wel eens bereid is
een boodschap direct door te geven of in een bijzonder geval een bezoeker naar
het kantoor van de president te loodsen. In haar kantoor proberen leden
van de staf, die graag even tussendoor met de president van gedachten willen
wisselen, tot het heiligdom van Kennedy door te dringen. Deze methode lijkt
wel een beetje op het catch-as-catch systeem, waarbij het nodig is net zo lang
te wachten, totdat de deur van de pres identskamer opengaat en hij een ogen
blikje alleen is. De enige moeilijkheid met dit systeem is, dat het wachten op
sommige dagen wel heel erg lang kan duren
Een voorbeeld, hoe het er soms toe
gaat: op een dag was het kleine kan
toor van de secretaresse zo vol als
een warenhuis op de dag voor Sinter
klaas. De meesten moesten staande
wachten en tot hen behoorden Ted
Sorensen, chef-adviseur, generaal-
majoor Ted Clifton, militair-adviseur,
McGeorge Bundy, de kloek die de bui
tenlandse politiek van de VS bewaakt
Arthur Schlesinger Jr. en Jerome
Weisner, wetenschappelijk-adviseur.
Allen hadden de onvermijdelijke sta
pels papleren bfl zich en allen wacht
ten op het teken van de president
aan zijn secretaresse, dat de confe
rentie ten einde was.
Al deze mannen behoren tot de
kleine groep van insiders, die het
oi ledige vertrouwen van de presi
dent hebben. De man, die het naast
tot Kennedy staat is echter geen
Robert, de Jongere broer van J.F.K.,
heeft veel Invloed op de president
(naast hem zijn vrouw).
officieel lid van de staf. Dit is de
minister van Justitie Robert Ken
nedy, de Jongere broer van John F.
De president spreekt op z'n minst
een keer per dag telefonisch met
R bby, die cp zijn beurt heel dikwijls
op het Witte Huis te zien is, zonder
dat zijn bezoek was aangekondigd.
Overal over
Hun gesprekken gaan overal over,
van honkbal en voetbal tot diploma-
ti-ke problemen en waarschijnlijk
ook over de kwaliteit van de sigaren
van de president.
Het gebeurde eens, dat Bobby Ken
nedy zeer gehaast uit het kantoor
va de president kwam, klaarblijke
lijk aan de late kant voor een af
spraak elders. HIJ was al een stuk
op weg, toen hij stopte en naar het
kantoortje van Evelyn Lincoln terug
keerde. Hij nam twee handen vol si
garen uit een kast, die achter het
bureau van de secretaresse stond en
met een brede grijns op zijn gezicht
verdween hij weer, terwijl de sigaren
uil all* zakken staken
President Kennedy gaat met zijn
staf in het Witte Huis zeer informeel
om, vooral gezien de zeer verlaten
post, die hij bekleedt. Bijna elk lid
van de staf voelt zich vrij genoeg
om direct contact met de president
door
Marianne Means
Copyright Opera Mundi
op te nemen, als zij dit noodzakelijk
achten.
Maar de president heeft wel duidelijk
gemaakt, dat hij geen tijd of geduld
heeft voor vriendelijke praatjes tij
dens de kantooruren.
Wil een staflid niet in aanraking ko
men met de scherpe tong van J. F. K.
dan moet hij zijn problemen direct en
zonder omwegen stellen en het ie
altijd goed direct zelf ook een oplos
sing voor het probleem mee te bren
gen. Het tempo, dat ln het Witte
Huis gebezigd wordt is hoog en de
stroom van papierwerk is bijzonder
zwaar.
Druk benig
Op een zeer drukke dag kwam ge
neraal Clifton in het kantoor van de
president omdat hij een besluit nodig
had over een paar problemen. De pre
sident zat over zijn bureau gebogen,
druk bezig met het zetten van hand
tekeningen op 'n stapel papieren en
foto's, die voor hem lagen. Automa
tisch kwam de hand van de president
omhoog, reikend naar het stuk pa
pier dat hij van een staflid verwacht
te.
„Ja!" zei hij wat ongeduldig.
Generaal Clifton schraapte zijn
keel. „Eh, mijnheer de president", be
gon hy, ,,deze keer heb ik geen pa
pieren. Alles wat ik heb is twee vlug
ge vragen
Een verbaasde president liet zijn
uitgestrekte arm zakken en keek ten
slotte op
Sec-etaresse Lincoln probeerde
eens Ted Sorensen, een van de aller
naaste medewerkers van de presi
dent tegenover een vreemdeling te
beschrijven. Na een poosje te hebben
nagedacht zei zij: „En z'n belang
rijkste karaktertrek is, dat hij altijd
papleren in *ijn hand heeft".
Iedere dag moeten honderden pa
pieren getekend worden: zonder deze
handtekening hebben ze geen enkele
rechtsgeldigheid.
De president liet een kleine tafel in
zijn kantoor aanbrengen direct naast
zijn bureau om er de dagelijkse sta
pel brieven en documenten op te kun
nen neerleggen.
T eleurgesteld
Sommigev bezoekers zgn in het be
gin dikwijls teleurgesteld omdat het
vaak lijkt, dat de president geen aan
dacht aan hen schijnt te besteden;
hij zet handtekeningen, als hij met ze
praat. Maar het doen van twee din-
ge i tegelijk wil nog niet zeggen, dat
hem ontgaat vat de bezoeker zegt.
Zijn handtekeningen-zetterij is zo
langzamerhand een automatische ge
worden.
Het routinewerk is een echt onder
deel van het werk in het Witte Huis
een overblijfsel uit de eerste dagen
van zijn regering toen de staf van
Kennedy nog steeds zeer gemakkelijk
opereerde, np al de ervaring bij de
verkiezingscampagne opgedaan.
Stafleden herinneren zich nog dat
als de president iets gedaan moest
hebben, hij eenvoudigweg uit de deur
opening keek, de eerste de beste die
voorb'lkwam verzocht te komen en
hem het te verrichten karwei opdroeg
De president 19 „de baas" en hij
heeft altijd het laatste woord. Hoe
wel elk staflid vrij is met hem van
mening te verschillen als er over be
paalde problemen wordt gediscussi
eerd zonder dat hij ooit bang behoeft
te zijn voor zija baantje, als het be
sluit eenmaal is genomen dan wordt
er niet meer over gepraat.
MURPHY'S
MONSTER MIRAKEL
OP DE FIETS
In oktober 1951 vestigde de Fransman José Melffret een
nieuw wereldrecord hardfietsen. Hy reed 175 kilometer per uur,
gegangmaakt door een racewagen waarop een windvanger was
gemonteerd en rijdende op een flets waarop een extra grote
versnelling was aangebracht.
Deze sportieve prestatie bracht echter niet zoveel sensatie
teweeg als een recordpoging, die een halve eeuw eerder werd
gedaan door een Ierse Amerikaan, die bezeten was van de wil
als eerste „een mijl per minuut" op de flets af te leggen. Deze
hardfietser was Charles M. Murphy, die tot aan zijn dood in
1950 (op 79-jarige leeftyd) bjj velen bekend stond als „Mijl
per-minuut Murphy". Zijn historische snelheidsrit is door de
jaren heen de meest verbazingwekkende recordpoging geweest,
die ooit op twee wielen is gedaan.
lang moest sljn, terwijl het achter-
stuk van de trein voorzien moest
zijn van een grote kap, die als
windvanger kon dienen. De groots
te moeilijkheid was echter een
spoorwegmaatschappij te vinden
die mee wilde doen aan deze snel
heidsstunt.
Murphy benaderde tal van maatschap
pijen, maar had eerst succes toen hij,
na vele mislukkingen, de Long Is
land Spoorwegmaatschappij op het
meest gelukkige ogenblik aanklamp
te. Ongeveer tezelfdertijd zou er een
wielerwedstrijd plaats vinden nabij
New York en de New Yorkers, die
erheen wilden zouden het beste per
spoor kunnen reizen. De maatschap
pij zag Murphy's recordpoging als 'n
welkome stunt, die het aantal passa
giers zou kunnen opvoeren. Zij wilde
eer locomotief ter beschikking stellen
en ooi de baan aanleggen tussen de
rails ter breedte van 112 cm en met
Toen Murphy aankondigde, dat hij
de eerste man wild zijn, die een
mijl (1009 meter) in zestig sekonden
kon afleggen, werd hij algemeen als
ee:i grote dwaas beschouwd. Het was
1889 en 't record stond op 81 seconden.
Hoe kon hj' een kwart van deze tijd
afkrijgen? De enige machine, die
misschien honderd kilometer per uur
zou kunnen rijden was een locomo
tief. Precies wat Murphy dacht. Hij
zo* achter een trein moeten rijden,
dio de vereiste snelheid zou kunnen
opbrengen en tevens als windscherm
zou kunnen dienen.
Poging tot zelfmoord
De meeste mensen beschouwden
deze gedachte als een regelrechte
poging tot zelfmoord, als zij ooit tot
uitvoering zou kunnen komen.
Volgens Murphy moest er een
houten basn tussen de rails worden
aangelegd, die meer dan een mijl
In 1952 vormden de welvoorziene winkels en nieuwe
hulzen in West-Berltjn een schril contrast met die
van Oost-Beriyn, waar slechts party kantoren, thea
ters en andere propaganda-objecten werden gebouwd
en de etalages van de straatwinkels grotendeels
„gevuld" waren met grote reclameborden in plaats
van met de zo onontbeerlijke goederen.
Er werd derhalve besloten de beroemde Staiin-
Allee te bouwen, een lange rij van ouderwetse flats
voor partijbonzen en technici. Maar de propaganda
hield op by de voorgevels; achter de huizen zag nat
er nog net zo uit als voorheen.
Toen, in het begin van 1953, overleed Stalin. De
meeste bewoners van Oost-Europa hoopten, dat dit
het einde zou betekenen van de communistische
heerschappij. De wind, die de halfstok gehesen rode
vlag van de Brandenburger Tor deed wapperen, blies
nieuwe hoop over een groot deel van Europa en over
de ruïnes van Oost-Berl(Jn.
In het voorjaar en de zomer van 1953 werden de
levensomstandigheden ln Oost-Duitsland steeds
slechter. De boeren konden hun produktie-taken niet
halen de levensmiddelenzaken raakten bjjna leeg en
de prijzen stegen. Toen kondigde Ulbricht een verho
ging van de werknormen aan, wat minder overwerk
betekende en daardoor minder loon. De arbeiders
protesteerden en vroegen een verlaging van de nor-
mDe arbeiders, die de Stalin-Allee bouwden, zetten
een spontane demonstratie op touw. Op de morgen
van de zestiende juni 1953 legden de arbeiders van
Block 40 het werk neer. Zy marcheerden op naar de
regeringsgebouwen om tegen de nieuwe normen te
protesteren. Dit was niet als een opstand bedoeld.
Maar het markeerde het begin van de eerste rebellie
van de arbeiders tegen het communisme.
mm
een lengte van 4025 meter, de eerste
duizend meter zouden dienen om op
gang te komen, de laatste 1400 voor
uitrijden.
Daartussen lagen precies 1609 me
ters, die binnen de minuut zouden
moeten worden afgelegd.
Twee Jaar lang had Murphy ge
pocht, dat er geen locomotief ge
maakt was, die hem zou kunnen los-
rtfden. Nu kreeg hy de kans om z(Jn
woorden waar te maken.
Perspectief
Tijdens een proefrit reed hij de mijl
in 64,8 seconden zonder dat hij alles
gaf. Dat bood het nodige perspectief
voor de dag, waarop de eigenlijke
poging zou plaatsvinden. Er was ech
ter nog wel een groot probleem.
De trein, die voor de proef als gang
maker optrad, kon niet de vereiste
snelheid opbrengen en er moest dus
een zwaaruere, snellere locomotief
komen. Dez bleek bij de proefritten
echter de bielsen en daardoor de hou-
te. rijbaan te bewegen, wat een groot
gevaar voor de snelheidsrgder ople
verde. Ondanks deze handicap be
klom Charles M. Murphy zijn fiets.
Het was 30 juni 1899 en duizenden
stonden langs de spoorbaan om de
rscordp tiaj,' te aanschouwen, die om
4 uur zou beginnen.
Er was echter een uur vertraging
voor de start. Murphy was zo ner
veus, dat hij nauwelijks ln staat was
op zijn fiets te klimmen en zijn han
den trilden op het stuur. Om precies
tien over vijf zette de trein zich in
beweging. De locomotief trok een per
sonenwagon, die achter een balcon
en een windvanger had. De trein was
spoedig ;>p snelheid, maar Murphy
kon goed bijblijven, ondanks het feit
dat het wel leek of de baan golvend
was; stof er grind belaagden het ge-
zlch van de koene rijder maar on
danks alle emotie en lawaai kon Mur
phy duidelijk de aanmoedigingen van
het publiek horen.
Binnen de minuut
De eerste vier honderd meter reed
hij in 15,2 seconden, iets boven het
gemiddelde, maar de volgende vier
honderd meter bleef hij er 0,8 secon
den onder. Hij lag nu 0,6 seconden
voor op het schema. Driekwart van
do afstand legde hij af ln 43,8 secon
den en toen de trein pree es een mij)
had afgelegd bleek Murphy de af
stand te hebben gereden in 57,8 se
conde. Hij had de mijl aanzienlijk bin
non de minuut afgelegd.
Het moeilijkst, kwam echter nog
Door een tekortkoming in de organi
satie verliep het afremmen van de
trein niet volgens plan, waardoor de
fiets van Murphy tegen het over de
rails denderende gevaarte reed.
Door de plotselinge schok vloog de
recordrijder met fiets en al naar vo
ren, maai hij kon, hoe ongelooflijk
het oog moge klinken, zich nog net
op tijd aan een stang vastgrijpen.
Twe officials, die op het achterbaJ-
con van de personenwagon stonden
grepen zijn armen en trokken hem
op het veilige platform.
Murphy lag voor dood op de grond.
Maar de wielrenner bleek het er le
vend afgebracht te hebben. Hij her
stelde van de schok en zou verder
doer het leven gaan zonder ooit weer
eens de behoefte te hebben aan het
uitvoeren van een nieuwe stunt.
