1
FLITSEN
van het vorstenbezoek
aan Keukenhof
Franse fotograaf rijdt op rijksrechercheur in
DONDERDAG 3 MEI 1962
DE LEIDSE COURANT
PAGINA 9
HET waren onvergetelijke uren
voor de heren Leo en Dolf Beuk, B.
Kagerman en B. Zandbergen, die als
chauffeur dienst deden op de vier
luxueuze autobussen. Ook voor de
heren G. Slewe en J. Groenewoud,
die als reservechauffeur fungeerden.
Want het is nu eenmaal ook voor
hen geen dagelijkse bezigheid met
hun „wagen, volgeladen" met vor
sten en vorstinnen te rijden.
Evenzeer waren het uren om nooit
te vergeten voor de Jacoba-meisjes
Greet Reeuwijk - 20 jaar - en Miep
van Hoven - 5 jaar ouder -, die
echt niet alle dagen bloemen over
handigen aan een keizerin, aan ko
ninginnen, prinsessen, hertoginnen,
bij elkaar zo'n zeventig in getal.
En voorts niet het minst zal de 14-
jarige Leo Beuk Junior het uur ver
geten waarop hij, gestoken in een
parmantig mosgroen picilopakje, voor
120 van zulke gasten het trapje
mocht neerzetten, waarlangs zij allen
afdaalden.
LANGZAAM wiegelde een mooi
opgesmukt bloemenscheepje op de
rimpels van de grote Keukenhofvij
ver. Een tweemaster, met Flora aan
het roer, als een hommage van het
Keukenhof bestuur aan neêrlands zil
veren huwelijkspaar en zijn gasten.
Stil lag het te deinen tegen de ach
tergrond van een bloeiend eilandje
en om het scheepje heen zwommen
blanke zwanen en kwakende eenden,
ten hoogste verwonderd over zo'n
vreemdsoortige eend in hun eigen
bijt.
Mooi was dat werkstuk van George
Kiersch uit Amsterdam, die er al
zijn talenten als bloemsierkunstenaar
op had kunnen uitvieren.
KLEURIG waren de bloemen in
het park, bijna even kleurig de toi-
leten van de vrouwelijke gasten.
Veel geel, óók al een overeenkomst
met het park, waar de narcissen nog
de grote toon aangeven. In het geel
waren gekleed koningin Elisabeth
van Engeland en onze twee jongste
prinsessen. Beige mantels droegen
keizerin Farah, hertogin Marina van
Kent en prinses Armgard. Koningin
Juliana droeg een blauw gebloemde
japon - waarover een bruine 3/4
bontmantel - en was getooid met een
zachtrose tulen hoedje. Prinses Bea
trix was in grijze bontmantel, waar
onder een hemelsblauwe japon en
prinses Irene droeg een japon met
grote bloemen op een licht fond. Als
nog .kleuriger noot onder al dat fleu
rigs zagen we koningin Fabiola van
België, die zich in een zalmkleurig
toilet had gestoken.
De heren waren heel wat minder
kleurig in hun wandelcostuums, al
waren enkele jonge gasten in spor
tiever kledij als een suède jasje.
DE tafelversiering in het Keuken
hofrestaurant, waar de lunch werd
gebruikt, bestond - we zouden haast
zeggen: uiteraard - uit bolbloemen.
Witte narcissen met gele en oranje
hartjes, tulpen in vele kleuren en het
geurige pastel van de hyacinthen.
Grondige inspectie
Niet dat we leven in een land,
waar gevreesd moet worden voor
aanslagen op het leven van hoge per
sonages of op sabotage met eenzelfde
doel, maar de bussen waarmee zo
vele hooggeplaatste lieden naar de
Keukenhof trokken, waren toch wel
een prooi van ambtenaren, die een
grondig onderzoek in stelden. We ne
men nu natuurlijk niet aan, dat het
naar listig verborgen helse machines
was, maar een asbreukje of zoje
kunt immers nooit weten.
De inspectie begon door de eige
naars, de heren Beuk uit Noordwij k,
die vanzelfsprekend niets aan het
toeval wilden overlaten. Daarna
kwam de Noordwijkse politie het nog
eens dunnetjes overdoen en tenslotte
was daar de B.V.D., die het niet min
der deed en - naar wij hoorden mom
pelen - niets liever zou hebben ge
daan dan de bussen binnenste buiten
keren.
Maar alles was natuurlijk in orde,
alleen de tang om de kaartjes te
knippen, ontbrak.
Ook de bloemen, die de dames bij
aankomst werden aangeboden, waren
streekeigen. Koningin Juliana kreeg
een armboeket van oranje tulpen, de
andere dames draagboeketten van
narcissen.
ONGEDWONGEN was het samen
zijn gedurende de wandeling na de
lunch. Alle gasten voelden zich ken
nelijk „écht onder-ons", zonder de
entourage van wachtend publiek
langs de paden. De drie bruggen naar
het restaurantgedeelte, alsook de
hoofdingang werden streng bewaakt
door de blauw-geuniformeerde man
nen van de R.P. en geen kat kwam
er door. In groepjes wandelden de
gasten onder de statige bomen en
langs de kleurige perken. Er werd
geschertst, men was vrolijk en zicht
baar voldaan. In de buurt van de
grote kassen, waar veel mensen een
glimp van het gezelschap konden op
vangen, liep keizerin Farah met een
kreetje van verrukking de brug op
om de bloemen-omzoomde vijver te
filmen. Even later liep ze met snelle
passen voor een groepje uit, waar
bij zich ook de Shah bevond, draaide
zich om en filmde het naderwande-
lende gezelschap.
Hier en daar klonk zwak gejuich
uit de rijendikke menigte, maar
meestal bepaalde men zich tot een
hartelijk wuiven.
HARTELIJK was de begroeting
van Boudewijn en Fabiola. Het Bel
gische koningspaar was even te vo
ren op Schiphol aangekomen en de
hofauto, waarin ze met prinses Bea
trix naar Keukenhof reden, had zich
onderweg bij de overige stoet aan
gesloten. Achter het ronkende mo
torrijdersescorte reed hun auto als
eerste, vóór de bussenHet innige
gebaar, waarmee Boudewijn Fabiola
naast zich plaatste bij de begroeting
door de overige gasten, was een ken
merk van de gezelligheid en onge
dwongenheid, die er heerste.
Zo'n kenmerk was óók de uitroep
van koningin Juliana: „Wat is het
ontzettend leuk, dat jullie tóch zijn
gekomen".
Ongedwongen was de wan
deling door de op z'n mooist
bloeiende tuin. Al spoedig
vormden zich groepjes, waarbij
vanzelfsprekend de jeugdige
gasten zoveel mogelijk elkan
ders gezelschap zochten, zoals
op de bovenste foto, waar de
beide oudste prinsessen met en
kele leeftijdgenoten wandel
den.
Op foto nr. 2 zien we voor
aan koning Boudewijn en ko
ningin Fabiola der Belgen, in
gezelschap van prinses Marga-
retha van Zweden. De kleine
figuur in lichte mantel voo- 't
paviljoen is prinses Armgard,
de moeder van prins Bernhard.
Vaag is door de vensters van
het paviljoen de ontvangt te
zien van een aantal Nederland
se genodigden op een thee met
het zilveren bruidspaar.
Prinses Margriet begeleidde
de Shah van Perzië op 'n groot
deel van de wandeling door het
park (foto 3). Het altijd erns
tig staande gezicht van de
shah toonde nu een verraste
glimlach. Met 'n wuiven dank
te hij voor het handgeklap van
het even verder achter de af
sluitingen staande publiek.
De onderste foto toont het
bloemenschip, dat als bijdrage
tot de feestelijke ontvangst door
het bestuur van Keukenhof in
de grote vijver was gelegd. De
symboliek van de versiering is
niet mis te verstaan: twee in
eengestrengelde ringen, gedekt
door de gouden koningskroon.
(Foto's v. d. Horst)
Hangende „persbak" voorwerp
van vorstelijke belangstelling
rvE GROOTSTE ATTRACTIE voor
de koninklijke en adellijke gas
ten bij het embarkeren aan boord
van de „Oranje" was blijkens hun re
acties waarschijnlijk wel de „pers-
bak", een soort houten aan de bo
venkant schuin aflopende houten kist
die de maatschappij „Nederland" voor
het eerst gebruikte tijdens het La-
zoek van het Zweedse vorstenpaar
aan Nederland. Vanuit deze bak kon
den toen en ook nu dertien schrij
vende en filmende journalisten de
embarkatie gadeslaan.
De persbak hing aan de havenzijde
op 'n afstand van een meter van de
railing van het promenadedek aan
een 61 meter hoge kraan. „Kijk daar
de pers nou eens", riep prinses Irene
schaterend, toen zij in de voetsporen
van koningin Elisabeth en prins Phi
lip samen met haar zusters aan boord
was gekomen.
De vier prinsessen lachten harte
lijk. „Worden de heren niet zeeziek?"
informeerde prinses Beatrix, die dit
vertoon van de pers in de permanent
wiegelende kooi kennelijk maar een
koud en gevaarlijk baantje vond.
Laat em niet in 't water
zakken, jongens", riep de breed-
lachende prins Bernhard chef-kraan
drijver Ane Molter en zijn drie hel
pers toe. Ook koningin Juliana ge
noot kennelijk van deze wonderlijke
stunt, die overigens ook de lachlust
van andere passerende vorstelijke en
adellijke gasten opwekte.
Prins Bertil van Zweden kon zich
niet voorstellen hoe die bak daar zo
maar los naast de railing kon han
gen. Hij wilde het naadje van de kous
weten en boog zich ver buiten de
railing om omhoog kijkend W ant
woord te zien. Lachend ging.hij daar
op naar binnen. De sjah van Perzië
en keizerin Farah genoten ook van
deze niet alledaagse gebeurtenis, na
dat zij tevoren over de railing kij
kend een blik op het havenpanorama
hadden geworpen. De sjah zette er
zijn bril voor op.
Kort voor zeven uur zette de kraan
zijn last weer veilig op de kadegjrond
aan de andere kant van het schip,
nadat de fotografen vanuit hun eer-
ste-rangs-plaatsje nog enkele unieke
opnamen hoog uit de lucht hadden
kunnen maken.
„De jongens
waren er!
Was prinses Irene bij het be
treden van de „Oranje" bang,
dat de fotografen, die in een
kooi langs het schip bengelden,
zeeziek zouden worden, ook de
koningin toonde zich vol be
langstelling voor hen. Toen de
gasten zich na de'cocktailparty
naar de dinerzaal begaven,
moesten ze drie trappen afda
len. De lange rij van paren
werd geopend door de koningin
en de prins. Onderaan de trap
bleef de koningin even staan
draaide zich om en vroeg aan
functionarissen van de R.V.D.:
„Waar zijn de jongens nu?".
Nauwelijks had de vorstin de
ze vraag gesteld, of één ver
dieping lager flitsten de tv-
lampen aan en zetten de foto
grafen zich schrap.
Zo was ons vorstenpaar, dat
de afgelopen drie dagen bijna
voortdurend omgeven is ge
weest door een grote schare
binnen- en buitenlandse foto
grafen, toch weer gerust ge
steld....de jongens waren er!
INCIDENT BIJ HET AMSTEL-HOTEL
De rijksrecherche heeft gisterochtend omstreeks
half twaalf de Franse persfotograaf Alan Retsin van
het persbureau „Europress" aangehouden, nadat deze
met zijn sportauto op een rijksrechercheur was in
gereden. De fotograaf, die de hofauto van koningin
Elisabeth en prins Philip had begeleid, nadat deze
een kort bezoek hadden gebracht aan het Rijksmu
seum, trachtte op de Hoge Sluisbrug nabij het Am-
stelhotel, met assistentie van fotografen in een an
dere auto, naast de hofauto te komen en foto's te
maken. Commissaris Y. Taconis van de rijksrecher
che, die koningin Elisabeth en prins Philip en prin
ses Marina van Kent tijdens hun onverwachte be
zoek aan het rijksmuseum had vergezeld, gaf onmid
dellijk een van zijn rechercheurs opdracht uit te stap
pen en de auto van Retsin tegen te houden. Dit ge
beurde op de Hoge Sluisbrug, maar de fotograaf trok
zich van het stopbevel, dat de rijksrechercheur met
gespreide armen gaf, niets aan en reed pardoes op
hem in. De rijksrechercheur liep een bloedende
schaafwond aan zijn linkeronderbeen op en kon nog
juist, door tijdig opzij te springen, erger voorkomen.
De fotograaf werd daarop uit de auto getrokken,
waarbij hij zich nogal verzette en waarbij ook een
paar klappen vielen.
Met een auto van de rijksrecherche werd de foto
graaf naar het Amstel-hotel gebracht, waar zich op
nieuw een incident afspeelde, want de fotograaf kon
niet meteen de auto verlaten, omdat de rijksrecher
cheurs eerst dienden te zorgen, dat de drie Engelse
vorstelijke gasten veilig het hotel binnenkwamen.
Aan de overzijde van het hotel wachtte Retsin aan
vankelijk geduldig af wat er verder zou gebeuren,
doch opeens zag hij kans door een geopend raam zijn
foto-toestel naar buiten te steken, dat een collega-
fotograaf uit Frankrijk van hem trachtte aan te ne
men. Dit werd op het laatste moment verhinderd door
een rijksrechercheur, die bij de auto de wacht hield
en enkele agenten in burger, die kwamen toesnellen.
Een paar minuten later gooide Retsin de film, die hij
inmiddels uit zijn camera had verwijderd, uit het
portierraam op straat. Inplaats van in de handen
van een nogal boze Franse fotograaf, kwam de film
terecht in de handen van een rijksrechercheur, die
haar meteen in zijn zak stopte. Vijf minuten later
werd de fotograaf via de dienstingang het hotel bin
nengeleid, waar commissaris Taconis een onderhoud
met hem had. Commissaris Taconis deelde ons daar
na mede, dat de fotograaf om één uur weer zou wor
den vrijgelaten. „We maken er geen zaak van", ver
klaarde hij, „hoewel het inrijden op een rijksrecher
cheur formeel neerkomt op een poging tot doodslag".
