't Hoorntje
Het knutselhoekje
HET HONDENPARADIJS
ZATERDAG 17 MAART 1962
DE LEIDSE COURANT
PAGINA 9
pret gauw gedaan. Buurman ging zo te
keer dat Tarzan met zijn staart tussen
de poten naar huis ging.
Anneke v. d. Meer, Leimuiden. Leuk
hè, dat je broertjes en zusjes je ver
haaltje in de krant lezen. Plak je het
ook in je plakboek? Doen hoor, dat is
zo aardig voor later. Doe maar goed
je best op de blokfluit Wat zal dat
mooi klinken, als je mama er piano bij
speelt. En nu komt hier je verhaaltje:
VAN EEN MEISJE DAT WEG LIEP
Er was eens een meisje, dat Berna-
BEN, DE GROTE HELD
(Vervolgverhaal)
dette heette. Ze wes 10 jaar en had geen
vader of moeder meer. Ze woonde bij
een heel kattige tante. Dat was tante
CR ZIJN BLIJKBAAR omstgndig-
heden in het leven, dat aan ove
rigens excellente delicatessen uit-
nemender kwaliteiten worden toege
dicht dan ze in werkelijkheid bezit
ten. Zo is een door-de-weeks sar
dientje bijvoorbeeld in staat reden
tot verheugenis te geven, maar op 'n
vasten-vrijdag kan men bij het be
schouwen van zo'n subtiel visje van
ontroering een brok in de keel krij
gen, wat op zich geen rajnp betekent,
omdat de brok ten
slotte mèt de zilve
ren sardien weg
glijdt, de bodemloze
put in. Want wij
zouden op vasten-
vrijdag een Portu
gese vissersschuit
vol visjes-in-de-olie
met graagte kunnen
verorberen, ware 't
niet, dat matigende kerkelijke voor
schriften ons andere, heilzamer oog
merken deden nastreven.
Dit wat betreft het vriendelijk sar
dientje. Weer andere lieden en
wij kennen daarvan een voorbeeld
onder het vrouwelijk geslacht zijn
er, die plotseling een extravagante
aanhankelijkheid ten opzichte van de
paling aan de dag leggen. Zij geven
niet slechts blijk van een dure smaak,
hield hem goed ïn 't oog Toen deze n iange zonnestraien xneoen nij gauw naar huis, H t eten stond al klaar maar aoorgeiopen; net wera aonxer. t bovendien doen zij hun naaste om-
opeens od hem wilde toeschieten ereeD m, t snoetJe van Liesbeth en met een en ook mijn cadeau. Het wis een grote Begon te onweren en te gieten en Thea geving van de ene uiterste verbazing
ze wakker. Ze wrijft zich de babypop. Ik moest hard voortmaken om kreeS 0 zo'n SPD4 dat ze weggelopen was. in de andere vallen.
links of rechts. Een auto kwam aan. Een ten. Moeder telde tot drie en daar be
geknars van remmen, maar te laat. Lies gonnen ze. 't Werd een gevecht var.
lag er al onder. Ze gilde van de pijn. jewelste. De sneeuwballen suisden door Thea. De hele dag moest Bernadette de
Een dokter werd opgebeld en die zag de lucht. Af en toe hoorde je een gil. rommel van haar tante Thea opruimen,
„Daar buiten staan twee bandieten drdelÜk dat haar been gebroken was. Om half vijf was er een overwinning want die dacht: WÊÊÊ
die 't vast op de bank gemunt hebben' Ze werd naar het ziekenhuis gereden; voor de meisjes. Ze z- ter. met z'n tw ;e- goed voo-" tv
Doe net of je nergens erg in hebt en daar moest ze zes weken blijven. Een en boven op vader. Toen kwam moeder vervelen
ga weer in 'n onverschillige houding paar maal kwam Annie haar opzoeken, er aan: Ze tilde de twee kinderen er
aan de deur staan. Maar houd onge- if e" ke6°n vaders pak af te kloppen.
merkt je hand aan je revolver en als Monica Zonneveld, Oegstgeest. Dat zag Om half zes gm_. ze eto.i. Na het eten dat was vlak bij de stad, waar ze woon-
ze op je afkomen roep je- Hands up'" er keuFi® uit en de oplossing was goed. deden ze nog een spelletje en gingen de. Dat bos was heel groot, niemand
- - Knm io mot aa» „orkaoitio ivTn. vroeg naar bed. Ze droomden nog heer-
daar is Bernadette
Dat begon Bernadette te
vatte het plan op, om
weg te lopen. Ja, dat zou ze doen. Ze
zou naar het bos van Rozendaal lopen,
Ik trek me terug in de gang en snel'
je te hulp, als dat nodig mocht blijken."
..Ga jij eens kijken, waar de portier
staat," zei Brown tegen Stunner. Deze
sloop nader en keerde al gauw terug
met de boodschap: „Hij staat wat te
suffen aan de linkerzijde van de in
gang."
„Nou, dan gaan we erop los, maar
lijk van de sneeuwpret.
Rla en Jan v. d. Meer, Hoogmade, vin
den het zo leuk om hun verhaaltje in te^ug."
MIJN VERJAARDAG
zou haar daar kunnen vinden. Zachtjes
sloop ze het huis uit, keek nog eens
om, stak haar tong uit en riep zacht
jes: „Ik kom toch lekker niet meer
Tante Thea zocht en zocht overal. Al
zwaaiende met haar bibs, ja ze liep
heel erg verwaand, keek ze in alle hoe
ken en gaten, maar Bernadette was ner-
SNEEUWPRET
Het is half februari. Het winterzon
ietje schijnt door de gordijnen heen 't St.—
kamertje binnen van de 11-jarige Lies- stond ik vlug want"ik'was jarig. Iieel erS ongerust en ze belde de po-
beth en de 10-jarige Paulien. Met één ik gjng eerst naar de kerk en daarna litie °P- Intussen was het meisje als-
van z'n lange zonnestralen kriebelt hij gauw naar huis. H t eten stond al klaar maar doorgelopen; het werd donker, 't
geluidloos hoor en ieder van 'n'andere Jetje door gordijnen heen 't Toen ik 's morgens wakker werd, Sens te vinden. Toen werd tante Thea
kant Itamprfio hinnan war» Ha 11 Jon aa T.lac- s __t_s tvoal awa «einomie. -a UolHn He» r>/>-
De bewaker zag Stunner 't eerst
i wilde toeschieten, greep
hij z'n revolver en riep: „Hands up!"
Maar op 't zelfde ogenblik greep Brown ?®ap de ogw. dringt uit bed en 0p tijd op school te zijn. 's Middags Ze werd moe en rillerig van koorts en
-B 6 H gaat eerst eens kijken wat voor «foor j:_ .- j:uial t poon oor» hnnm in claan
hem van achteren 't wapen uit de hand ^et jg
en sloeg_hem met z'n eigen colt bewus- Neg
teloos. Ze sleepten de man naar bin
nen. Ben had hiervan niets gemerkt,
omdat hij even naar de achterzijde van
mochten mijn vriendinnen komen spe-
len en ik mocht tot half acht opblijven,
het sneeuwt! En er ligt al Het was een fijne dag.
zo nrnat zo toeen zich
't eehouw was avn küken of 't Haar "vvai 18 er' **auiientje Komi met een
wel veZ was g U slaperig gezichtje boven de dekens uit.
een heel pak!" zo praat ze tegen zich
zelf.
„Wat is er?" Paulientje komt met een
Nu komt Jan met:
wel veilig was.
„Daarin" fluisterde Brown en wees
op het vertrek, waar zich de brand
kast bevond. Stunner ging naar binnen,
„Het heeft heel erg gesneeuwd en 't
viel tegen een boom in slaap.
Toen de politie haar in de stad ïer-
gens vond, gingen ze met speurhonden
op z ck in het bos. Daar vonden ze
Bernadette slapende en ziek tegen een
boom. Een politieagent pakte haar op
en droeg haar naar het huis van haar
tante, Ze liet gauw de dokter komen.
gaat nog steeds door!" roept Liesbeth prachtbeest. Hij was zwart met 'n witte Pe.lukki? ze ba P°fie weer
vprhPiiaH J beter. Tante Thea voelde wel waarom
ABDi uevuna. oiunner King naar Dinnrn. »T snuit. Hij noemde hem Tarzan. Als hij
legde een paar dinamietpatronen bii dé Nd ls „Paui'entJa kliW "?kker' Ze Tarzan riep, kwam hij meteen. Hij wa» Bernadette was weggelopen. Ze nam n
kluis, stak de lonte.i aan en haastte zich u„bed f3"1611 mbl haar ZUSJ.e ook wel eens stout.. Op een keer ging ij","'®1" d'" hul,houdlnB en nu Slne
toen, gevolgd door Brown, naar buiten. n hf-> de kippen van buurman achterna.
nir.irt „„j. lendh sneeuwvlokken. Daar horen ze Die beesten wisten niet waar ze zo gauw
blijven moesten. Ze vlogen het water Er liggen nog een paar verhaaltjes te
in, de heg in en kakelden luid. Tarzan wachten Die komen de volgende week
k "an de beurt en dan verwacht ik weer
euwe.
Dag allemaal.
TANTE JO EN OOM TOON
de M.*ploffing snelden ze ""."l «u»en Die beesten wisten niet waar ze zo gauw
weer naar binnen. Stunner bleet bij de «heMnsvhm'ea.^nnk Wijven moesten. Ze vlogen het water
deur de wacht houden, terwijl Brown Sï ..J h!l .1; In' de heg In en kakelden luid- Tarzan
alies wat waarde had bij elkaar griste benéden holderdebolder naar had eindeIijk een kip te pakken en aan de beurt
■n In .nu beneden. schudde hem heen en weer. Hij vond "'«we
en in een zak stopte.
Toen Ben de hevige knallen hoorde,
kwam hij haastig toelopen, zag Stun
ner staan en terwijl hij z'n revolver
trok schreeuwde hij: „Hands up!" Maar
de andere booswicht schoot toe en voor
moeder. „Wat is er aan de hand?
..Hebt u het dan niet gezien? 't Heeft
gesneeuwd!" roepen de meisjes.
„Eten jullie maar vlug door, dan kun
nen jullie gauw gaan spelen. Dan hoe-
;n jullie deze keer me niet te helpen."
KtnnnpT- oor o« ar v»p„ir,p Met het eten waren ze zo klaar. Ze
worsteling. 'Brown kon er eerst niet 'om"'^
tussenkomen, zo wild gingen de twee Sl t dl» di
te koer. Maar toer. Ben begon te hijgen .d|fn t0"chh^daern n°d'e'
„Zo, zo, wat zijn jullie vroeg," zegt ^at maar wat leuk. Maar o wee, daar
kwam buurman aan en toen was de
van vermoeidheid, gaf hij hem een klap
waarvan hij duizelde, waarna ze hem pJ'"j'jfl
makkelijk konden binden. Ze wierpen Laten
hem in 'n hoek en maakten zich toen "1H_ Ti.w,,
door de achterdeur met hun buit uit steldo Lle*beth
de voeten.
welijks buiten, zagen ze twee paarden
„Wat zullen we gaan doen?" vroeg
we* een sneeuwpop maken,"
Vraagt u aan zo'n persoontje, wat
haar liefste wens inplaats van
bloemen wel zou zijn, dan kunt
u in bepaalde gevallen te horen krij
gen: paling!!! De mededeling behoeft
u niet in het minst te schokken. Op
het eind van de maand zal deze wens
u tot enige voorzichtigheid bewegen,
maar u willigt haar niettemin in,
vanwege het zonnetje in huis dat u
onverminderd stralend wil houden.
Als u merkt, dat .„paling" bij uw
vrouw de plaats van nektar inneemt,
is het niet nodig de gehele visafslag
mee naar huis te nemen. Twee rede
lijke exemplaren zijn voldoende. De
vishandelaar hoort uw bestelling wel
licht met zuinige verwondering aan
en verzorgt de afwerking van het
krantepakje iets minder goed, maar
thuis bij u aan tafel is het carnaval.
Er wordt „hoi" geroepen en he
mels gekeken. Bij de maaltijd wordt
hoegenaamd niet gesproken; er is
geen tijd voor. Nu en dan hoort u
geluiden met een onduidelijke bete
kenis en om de paar minuten een
kort zinnetje (omdat „zij" zich even
moet uiten). „Vurrukkulluk
(Remco Campert staat hier totaal
buiten), „wat een beesten.En wat
later: „dat eten we later in de he
mel ook.Bij de staart: „dat uie
dieren ejkaar niet verslinden, snap
ik niet!"
Het laatste graatje wordt als een
reliquie opzij gelegd: „..als ik een
paling was, vrat ik mezelf op!; god
delijk!"
De gedachte aan een paradijs met
paling wakkert onze vroomheid niet
aan. Maar beginnen te begrijpen
waaraan Lou zijn succes te danken
heeft
EEK
Daarvoor ga je in
Rusland de bak in
De uitgevers van het te Frankfort
aan de Main verschijnende Russische
letterkundige tijdschrift Grany heb
ben donderdag op een persconferen
tie te Parijs meegedeeld, dat de
schrijver en beeldhouwer Michael
Naritza, docent aan de school voor
schone kunsten te Leningrad, is ge
arresteerd. Als reden voor Naritza's
aanhouding noemde men op de pers
conferentie het feit, dat hij het ma
nuscript van zijn roman „Het onvol
tooide lied" naar 't buitenland heeft
gezonden en vervolgens een exem
plaar van zijn werk naar premier
Chroesjtsjov heeft gezonden met het
verzoek het in de Sowjet-Unie te
laten uitgeven of hem en zijn gezin
toestemming te verlenen het land te
verlaten.
Het manuscript was vorig jaar in
handen van de idtgeverii gekomen.
Het droeg de schuilnaam „Narimov".
Naritza had iet meegegeven aan 'n
Duitse toerist, die he+ eerst had over
handigd é.an de hoofdredacteur van
het tijdschrift „Ost-Europa".
Naritza zou op 13 december zijn
aangehouden.
Fig. a. De Amerikaanse Margarete
Steiff wa6 verlamd. Alleen maar om
Paulientje vond dat wel leuk en be- zi.9h mat jets bez'S <e b<n;den. naaide zü
r gon al meteen het hoofd te rollen. Oei! oude lappen kleine olifanten en an-
,?flunk ?ende de b0ev!n' want wat was die sneeuw koud. dIaren' °P n keez maakt? zU,\eb
Liesbeth was Intussen al aan t_ lijf ba- «g»*.d^ z0 bdat
tueK, waar ze hun eigen rijdieren had- j.- mo+ bJco x" uc °ll,dd11 Ul= MuawweiB^,
den achtergelaten. Toen ze dezen be=te- da Ï-S, Margarete Steiff werd er schatrijk door
daarom hielp ze Liesbeth ver-
tjes
de smaak van de kinderwereld.
gen hadden, lieten ze de andere weer
de vrijheid. Die zouden hun weg wel f?„ S 1™?' S„iS thans over de hele wereld verspreid.
llIOÜ_ irin^an* z i binnen om een kop warme chocolade-
hèU' 0UWenS kon het hun melk te drinken, maar een kwartier
Na hun gedurfde „kraak" belandden £'°"de"/' bui^".mPauk™
hnoRMfirhtAM «gaili., Vaiin holde naarde «chuur en kwam terug
een sneeuwpop zonder gezicht.
en de „familie" van haar beertjes is
de booswichten veilig in hun
plaats. Maar
(Wordt vervolgd)
Correspondentie
Gé van Hartevelt, Lelden. Ik heb je
met een winterpeen, 2 eierkolen en 5
kleine kooltjes. Liesbeth gebruikte de
peen voor z'n neus, de twee eierkolen
voor z'n ogen en de kleine kooltjes voor
z'n mond.
„Weet je wat ik ga doen?" vroeg
Paulien.
„Ik zou niet weten wat," antwoordde
verhaaltje een paar maal jvergelezen, Liesbeth.
maar ik kan er niet veel van maken. „ik' haal een oude jas, een oude pet
Heb je het zelf wel overgelezen? Dat en een pijp."
moet je altijd doen, dan zie je dadelijk „Dat is een reuze idee."
als je iets vergeten hebt. Volgende keer Vlug haalden ze de spullen en om
beter. Gé. Jammer van de moeite, want half twaalf stond er een heer van
het was een lang verhaal. sneeuw. Toen moesten ze binnen ko
men om zich te warmen. Om 12 uur
Joke Koek, Zoeterwoude: kwam vader thuis en toen ging de fa
milie eten. Daarna kwam vad^r met
EEN ONGELUK een verrassing voo- rV dag. „Ik heb van-
Lies lag nog lekker in haar bed, toen middag een vrye middag en die gebruik
moeder riep: „Lies kom je uit bed, het ik om een potje te sneeuwballen met
is al bij half negen." die twee rakkertjes".
„Ja. moeder, ik kom." Ze ging er uit, „Heerlijk! hielp! hoy!" riepen ze aile-
kleedde en waste zich en ging eten. bei tegelijk.
Toen zei ze: „Moeder, het is kwart voor
negen, ik ga maar."
„Ja, Lies, 't is goed. Dag."
Ze kwam gelukkig op tijd in school.
Tot de pauze hadden ze taalles en reke
nen. Toen kwam het speelkwartier
Fig, c. Natuurlijk waren 't vooral de
rijke mannen, die in de „goede oude
tijd" sieraden droegen. Zo bezat de En
gelse koning Hendrik VII over de 200
ringen en meer dan 500 broches van
goud-, zilver, platina en edelstenen.
LcgcMjn. nampliik veel vitaminen C Sir Walter Raleigh, een beroemd En-
„Maar eerst Ea Ik wat usten," en men E0idaten in de laat: Bels zeevaarder droeg alleen aan zijn
voor de twee meisjes wat konden zeg- 00,i0een citroenooeder en scboenen sieraden tot een waarde van
gen, was vader de kamer al uit. k t gde ontdekklng, dat WHEngelse
BROERTJES DIERENTUIN
Fig. d. Laatst toen broertje in zijn bed
lag en speelde, maakte zijn grotere zus
allemaal kooitjes voor zijn „wilde die
ren". Ze gebruikte daarvoor alleen maar
kleine doosjes, pijpreinigers (pljpsto-
kers) en krammetjes.
In de bodem van de doos, die de ach
terkant van 't kooitje moest worden,
sneed zij 'n kleine deur waar de oppas
ser door in en uit kon. Die was natuur
lijk gesloten, maar slechts met 'n schuif
je of zo'n dingetje als in fig. d.
In de andere wand, die nu voorkant
werd, moesten de staven komen. Daar
voor moest zij in de zolder en bodem
gaatjes boren, twee aan twee precies
tegenover elkander en in die gaatjes
stak zij de tralies. Hiervoor gebruikte
zij pijpreinigers! Deze boog ze van on
deren om, omdat ze er anders uit kon
den glijden. Heb je deze dingen niet.
dan kun je 't zelfde met touw of dik
katoenen draad bereiken. In zo'n kooitje
zette ze dan nog 'n paar kleine doosjes
(b.v. 't schuifbakje uit 'n lucifersdoosje»
die als voerbakjes dienst moesten doen.
Vervolgens zette ze op elk kooitje de
naam van 't „dier", dat er in kwam te
zitten. Ook waren er hokjes bij met op
schriften als: „Verboden te voeren" of
„Voorzichtig, bijt". En broertje speelde
dan de hele namiddag rustig met z'n
„dierentuin". Grote zus kan dan rustig
haar huiswerk maken of een goed boek
lezen.
Aan beestjes voor dit soort dieren
tuintjes is tegenwoordig geen gebrek,
omdat ze bij allerhande artikelen cadeau
worden gegeven, of voor 'n kleinigheid
te koop zijn.
DE CITROEN IS EEN NUTTIGE
VRUCHT
Liesbeth en Paulien
toen
i van puur zilver vervaardigd en
- 4 wonden reinigde en bloedstillend werk- ziJn zwaard was bezet met ^manten.
gingen ze wat zitten lezen en einde'ijk te Toen eens koningin Elisabeth I van
daarna weer leren tot de bel ging om om half vier kwam vader uit bed. Met Engeland haar beroemde admiraal Dra-
naar huis te gaan. Lies bleef nog w t een schijnheilig gezicht pakte hij r.'n Toen Tensing samen met Hillary ke een genoegen wilde doen na een
j>p het schoolplein spelen tot ze opeens krant en wilde gaan zitten lezen. Eerst twee beroemde bergbeklimmers de overwinning, schonk zij hem een model-
schrok van de kerkklok, die half één hadden de meisjes niets in de gaten Mont Everest (hoogste berg der aarde) scheepje. De zeilen waren gemaakt van
sloeg. maar toen ze vader achter de krant beklommen had, liet hij op de top een dunne goudplaten, 't takelwerk (masten,
„Ik ga naar huis," schrok Lies. naar moeder zagen knipogen schoot het handvol citroenpoeder achter als een touwen enz.) was met parels versierd
„Ja, ik ook," zei Annie, haar vrien- hun ineens te binnen dat ze nog zou- dankoffer aan Boeddha. Hij schreef n.l. en de romp bestond uit diamanten en
dinnetje. den gaan sneeuwballen. 't overwinnen van de ongelooflijke ver- andere edelstenen.
Samen holden ze de weg op. Lies Joelend als een klein kinrt rende toen moeienissen toe aan het veelvuldig ge-
moest oversteken. Ze keek niet naar vader met de beide meisjes naar bui- bruik van citroenpoeder.
HET GOUD DER ZEE
Op 18 juni 1940 stak de Australische
mailboot (postboot) „Niagara" kort voor
middernacht van uit Nieuw-Zeeland in
zee. Z(jn bestemming was Vancouver.
Slechts de kapitein en enkele leden der
bemanning wisten, dat het schip behal
ve de gewone post ook nog 8 tonnen
goud (8000 kg) uit Zuid-Amerika gela
den had. De goudstaven lagen twee aan
twee in 295 verzegelde kisten. Zij waren
in 't geheel ongeveer 2V« miljoen En
gelse ponden (1 pd. 12) waard.
De eerstvolgende morgen reeds liep
de „Niagara" op een Duitse mijn. Een
vlam van bijna 10 m hoogte schoot op
de plaats van de commandobrug om
hoog en binnen het uur zonk het schip.
Het kwam op de zandige bodem der zee
te liggen op 133 m. onder de waterspie
gel. De gehele bemanning wist zich te
red-den, maar het goud ging verloren,
althans voorlopig.
Reeds enige weken later begon men
het wrak te zoeken. En wel een heel
oude, roestige schoener, waarop 't krioel
de van de ratten, ondernam deze speur
tocht. Maandenlang zwierf de „Clay
more" zo heette 't vaartuig over
de zee heen en weer, geplaagd door zwa
re regens, storm en zeestromingen.
Maar tenlaatste vond hij het wrak.
Er waren twee broers aan boord, die
beide duiker waren. Om beurten daal
den zij met behulp van 'n speciale duik-
klok op de bodem der zee neer.
In de eerste weken gelukte het hun
slechts met dynamiet een gat in de
scheepswand te maken. Maar daarna
wist men spoedig tot de waardevolle la
ding door te dringen. Wanneer de lucht
bewolkt was, leek de zeebodem pek-
zwart, maar hij heldere hemel zagen de
duikers reuzepalingen, kwallen, haaien
en ander ongedierte, zoals inktvissen,
waarvoor ze zeer moesten oppassen.
Eindelijk brak de dag aan, waarop de
scheepskraan de eerste goudkist naar
boven hees. Dat moedigde de ijver der
bemanning aan en zij slaagde erin 555
van de 590 goudstaven aan de opper
vlakte te brengen. De 35 andere waren
waarschijnlijk door de kracht der ont
ploffing uit het schip geslingerd, moge
lijk ook door de hitte daarvan gesmol
ten.
Een Australische journalist was de
enige, die buiten de bemanning bij deze
bergingsarbeid aanwezig mocht zijn. Hij
heeft alles, wat hij daarbij gezien en
meegemaakt heeft, beschreven in zijn
boek „Het goud der zee". Mogelijk, dat
jullie later dit spannende verhaal van
James Taylor zo heet die schrijver
wel eens zullen lezen, 't Zal in één of
andere bibliotheek wel te krijgen zijn.
