TOP-PRESTATIES IN DE NEDERLANDSE SPORTWERELD
HenkNijdam is maandag
geen amateur meer
„Ik zou graag in
Brabant wonen"
Ant. Geesink: „Nauwelijks
tijd om te eten
HENK v. d. GRIFT WIL GEEN
NOOR WORDEN
Leen van der Meulen heeft
afschuw van doping
ZATERDAG 30 DECEMBER 1961
DE LEIDSE COURANT
PAGINA 10
De Nederlandse
sportgemeenschap
kan terugzien op
een prachtig jaar,
waarin verscheide
ne Nederlandse
sportmannen en
-vrouwen opvallen
de prestaties lever
den. Nederland veroverde niet
minder dan vier wereld- en vijf
Europese titels.
De wereldtitels kwamen in
handen van Anton Geesink (ju
do). Henk van der Grift
(schaatsen), Henk Nijdam
(achtervolging amateurs wiel
rennen) en Leen van der Meu
len (achter grote motoren, ama
teurs).
Europees kampioen bij het
zeilen (Flying Dutchman-klas-
se) werden de gebr. Henk en
Bart Kraan, bij het biljarten
libre Henk Scholte, bij het
kunstrijden Sjoukje Dijkstra.
Voorts veroverden Jan van Ier
land (tweede dan) en Jan Snij
ders (middengewicht junioren)
een Europese judotitel.
Op deze pagina brengen wij
gesprekken met onze vier we
reldkampioenen.
Cinds de 26-jarige Henk Nijdam uit Eelderwolde (Drente) het wereld
kampioenschap achtervolging bij de amateurs op de Oerlikonbaan te
Zürich veroverde, is tante Pos vrijwel een dagelijkse gast bij hem. Vooral
in de eerste weken na zijn prachtige prestatie bezorgden de posterijen hem
zakkenvol post; niet alleen uit eigen land, maar ook bijv. uit Duitsland,
Denemarken, Frankrijk, België en zelfs ook uit Oost-Duitsland. De meeste
briefschrijvers wensten een foto met handtekening, een wens die Henk
een eenvoudige, stoere boerenzoon wel kon vervullen.
Dezer dagen kwam er zelfs nog een soort na-huldiging door zijn wieler
club De Bataaf uit Halfweg, die hem tot erelid benoemde.
IN BREUKELEN werd Henk van der
Grift met zijn verloofde Reike van Zeyt-
véld op grootse wijze gehuldigd. Op de
foto ziet U het verloofde paar tijdens de
huldiging,de handen vol met bloemen.
TJenk Nijdam is geruime tijd woon-
achtig geweest te Halfweg, waar
de bloeiende wielerclub De Bataaf met
leden uit vele delen van ons land is
gevestigd. Dat was noodzaak, omdat
Noord-Nederland zonder wielerbaan zit
en het daar voor een wielrenner met
naam moeilijk is zich te verbeteren.
Mede door zijn verblijf in Halfweg kon
Nijdam de sprintschool van Arie van
Vliet bezoeken, terwijl hij als lid van
de zg. Remingtonploeg het nodige leer
de van wielermaestro Gerrit Schulte.
,,Ik ben in feite een wegrenner van ori
gine", zei Henk ons toen we hem in de
ouderlijke woning spraken. Niet zo heel
lang geleden ben ik er toe overgegaan
op de baan te gaan rijder en daar bleek
ik aanleg voor te hebben. Ik werd nl.
verleden jaar voor het eerst Neder
lands kampioen bij de achtervolgers.
In 1961 was Jaap Oudkerk, een eer
zuchtige en sportieve knaap, mij te snel
af. Dat leverde een tweede plaats op
in het Nederlands kampioenschap. In
Zürich bij de wereldtitelstrijd, heb ik
dus revanche genomen en werd Jaap
tweede. Dat was een onvergetelijke fi
nale, die ik mijn leven lang niet zal
vergeten."
Henk Nijdam is geen prater van na
ture, maar als hij los komt, kan hij
heel wat vertellen. Terwijl zijn moeder
een gastvrouwe Drentse huismoeder
„eigenlijk voel ik me Groninger, hoe
wel Eelderwolde toch netaan in Dren
te ligt" nog eens een kopje thee in
Noren voelt Henk er toch niet voor het
de vele huldeblijken die hierna nog
Noorse staatsburgerschap te dragen. In volgden. Overigens, als het aan hem
Nederland is voor hem een goede toe- iag had dit alles rustig achterwege kun-
komst weggelegd en het schaatsen is nen blijven. „Mijn zoon houdt niet van
toch van tijdelijke aard. De laatste zes die drukte. Hij is zo'n eenvoudige jon-
jaar leidt de serieuze Breukelaar wel gen, maar als wereldkampioen moet je
een uithuizig leven. Van augustus tot dit nu eenmaal aanvaardenEn dat
eind februari verblijft hij in Noorwe- begrijpt Henk wel, ofschoon..." zegt zijn
gen, waarna hij in Breukelen weer te- moeder, die op het moment dat Henk
recht kan bij zijn „baas", garage Roele- wereldkampioen werd, aan het wande-
veld Van deze zijde kreeg hij alle steun, len was. Zij kon de spanning nl. niet
die nodig was en dat dit door de Van langer verdragen, zittende voor de radio
der Grifts wordt gewaardeerd, is zonder en móest het huis uit. Toen ze van de
meer duidelijk. buren en vrienden hoorde, dat Henk we
reldkampioen was geworden, kon ze haar
vreugde niet op. „Ik was er sprakeloos
Reeds tijdens z'n lagere schooltijd-pe- van",
riode wezen de kenners al op Henk van
der Grift. „Die knaap kan een goed Qf moeder Van der Grift dachtdat
schaatser worden," zeiden ze. Vooral op Henk het wéér zou halen, nog wel in het
de korte afstand toonde de jonge Breu- }>hol van de leeuw", Moskouf Mevr. Van
keiaar zijn kruinen en verscheidene prij- der Grift schudde energiek het hoofd. ,Dan
zen vielen hem dan ook ten deel. Op zou er een wonder moeten gebeuren. Nar
17-jarige leeftijd nam hij deel aan de tuurlijk hoop ik het van ganser harte.
Elfstedentocht en bewees daarmee ook Maar om tweemaal wereldkampioen in
op de lange afstand uit de voeten te kun- successie te worden ia haast onmogelijk.
nen komen. Bij wijze van training deed Als Henk nu een eervolle plaats behaalt ben
Henk aan wielrennen, hoewel hij er niets fa toch dt tevreden!" In huize Van der
voor voelde in wedstrijd verband uit te cMft xvacht men intussen vol spanning af...
Elfstedentocht
schenkt, zegt de wereldkampioen dat
hij in januari gaat trouwen. Met Lidi
Wijers uit Hillegom, die al aardig is
ingeburgerd in Eelderwolde. Voorlopig
gaat het jonge paar bij Henks ouders
inwonen, maar renner Nijdam voelt
toch wel veel voor een woning in Bra
bant. „Dan zit je dicht bij de overdek
te wielerbanen. En vergeet vooral Bel
gië niet met zijn vele wedstrijden. Daar
valt wel wat te verdienen."
Onafhankelijke
En dan komt meteen het hoge woord
er uit: „Met ingang van januari 1962
ben ik geen amateurrenner meer. Dan
word ik nl. onafhankelijke". Voor Henk
Nijdam betekent dit dus, dat hij geen
tweede titel meer kan behalen bij de
amateurs. Als hij weer eens deelneemt
aan een wereldkampioenschap, dan zal
dit bij de profs moeten gebeuren. „Maar
dan zal de KNWU mij moeten aanwij
zen m er zijn meer kandidaten," zegt
Henk. Op 6 januari a.s. maakt hij zijn
debuut als onafhankelijke op de Ant
werpse wielerbaan. Henk komt daar uit
tegen bekende baanrijders. Sinds hij
op 4 september jl. de revanche tegen
Jaap Oudkerk verloor, is hij niet meer
in actie geweest. Komend seizoen zal
er echter weer volop „werk" zijn voor
Nijdam, want Hij is een veelzijdig ren
ner, die ook op de weg zijn mannetje
staat.
Huldigingen aan de lopende band
Automonteur „woont" in Fagern ;s
rJe. hebben Henk al verscheidene malen gevraagd of hij Noor wil worden.
Hoe goed het mijn zoon ook in Fagernes bevalt, hij prefereert toch de
Nederlandse nationaliteit". Dat zegt mevr. Van der Grift, de gastvrije moeder
van wereldkampioen schaatsen Henk van der Grift. Doordat de man, die in
februari jl. in Gothenborg de rivalen uit Rusland, Scandinavië en Frankrijk
als een groot kampioen achter zich liet, sinds augustus jl. in Noorwegen ver
toeft, gingen we noodgedwongen naar Breukelen. Daar in een knusse woning
aan de Jan Evert Bauwstraat troffen we Henk's ouders, die met grote span
ning de komende Europese en wereldkampioenschappen verbeiden.
De Noren dragen bij wijze van spreken komen. Zo ook wat voetbal betreft: hij
Henk van der Grift, en ook diens spor- mag graag een goede voetbalwedstrijd
tieve verloofde Reike van Zeytveld uit zien, maar daar blijft het bij.
Westbroek, op de handen. Toen de thans Toen zijn prestaties op de ijsbaan bij-
26-jarige Van der Grift met zijn wagen zonder opvielen, koos men Henk van der
naar Fagernes reisde, ging de 25-jarige Grift in de A-ploeg van de KNSB en
Reike andermaal mee. Zij bezwijkt daarvan zal de keuze commissie nooit
Henk niet en heeft ook nu een baan als spijt van hebben gehad. Vooral op de
receptioniste in Fagernes, terwijl haar 500 en 1500 m. verbaasde Van der Grift
verloofde daar werkt als automonteur de schaatsenthousiasten en op deze af-
en uiteraard veel traint. „Een prachtig standen noteerde hij vele persoonlijke
paar. Ik ben erg trots op hen", aldus successen. Dat Henk op de 5000 en 10.000
de glunderende mevr. Van der Grift, die zijn mannetje eveneens kan staan, is
thans de beker voor ,de sportman van dit jaar dus wel duidelijk gebleken,
het jaar" in huis heeft staan. Zoals be- De huldigingen, die de wereldkampi-
kend werden Anton Geesink en Henk oen onderging, liggen nog tamelijk vers
van der Grift beiden tot sportman van jn het geheugen. Het telegram van ko-
het jaar uitgeroepen. De trofee blijft ningin Juliana, de gouden erespeld van
eerst een half jaar staan in huize Van de NSF en het fantastische huldebetoon
der Grift, waarna het gezin Geesink Breukelen, waar iedereen -van jong
de beker in eigen woning kan bekijken, tot oud- meeleeft met automonteur Van
Ondanks de warme genegenheid der der Grift, zal hij nimmer vergeten. Even-
HENK NIJDAM
Anton Geesink is een populair man
tn Nederland. Sinds hij op lt de
cember jl. het wereldkampioenschap ju
do veroverde in Parijs is zijn populari
teit enorm toegenomen. Vrienden, ken
nissen en wildvreemde mensen belden
hem op, de postbesteller bracht voortdu
rend gelukstelegrammen en als hij zijn
met vele bloemstukken versierde flat
verliet aan de IJsselsteinlaan, was het
om het middelpunt van een huldiging
te zijn.
Toen wij vorige week een bezoek aan
Anton brachten, ontving de Utrechtse
judoreus ons met vele zuchten. „Ik heb
het verschrikkelijk druk, vooral ook
door de vele journalisten uit West-Euro
pa, die me van alles vragen. Ik heb
nauwelijks tijd om te eten". En Gee
sink keek ons enigszins verwijtend aan.
Als u deze krant leest, is de Stichte-
naar reeds bijna vier weken wereldkam
pioen. Meedogenloos is de 27-jarige ju
doka „weerloos" meegesleurd door een
lawine van huldeblijken, sinds hij in het
Stade de Coubertine te Parijs de Japan
se judogrootmeester Sone op briljante
wijze overmeesterde. Geen wonder dat
Geesink de verzuchting slaakt: „Je zou
niet graag tweemaal achtereen wereld
kampioen worden. Dat overleef je niet.
Geesink behoeft deze „vrees" - geluk
kig kunnen we voor hem zeggen niet
te hebben. Hij stopt nl. met het judoën
in wedstrijdverband. Twaalf jaar lang
maakte hij deel uit van de Nederland
se ploeg. Gezien de tijd, die het aan
training en voorbereiding kost om aan
de top te blijven. En vanwege het be
sluit de amateurs en leraren in aparte
klassen te plaatsen, is voor hem de ani
mo voor de wedstrijdsport er af. Voor
zijn vrouw is dit wel zo prettig. Mevr.
Geesink die overigens erg met haar man
meeleeft en even verheugd was als An
ton zelf, toen hij de wereldtitel greep
mopperde wel eens dat hij zo enorm
vaak van huis was. Mede omdat Gee
sink een judoschool heeft in Utrecht, die
voor hem zeer veel betekent, was zijn
besluit om te stoppen definitief. „Nu
ik niet meer zoveel aan eigen con
ditie behoef te werken, kan ik mij voor
de volle 100 pet inzetten voor m'n sport
school die ik vanaf oktober 1957
heb en voor mijn leerlingen", klinkt
het vastberaden.
Gelukkig man
Alle drukte rond de persoon van An
ton Geesink neemt niet weg, dat de
Utrechtenaar toch wel heel erg geluk
kig is met zijn wereldtitel. Hij heeft er
keihard voor gewerkt. Achttien jaar oud
stapte hij met Jans in de huwelijksboot.
Hij was toen betonarbeider Nu bezit hij
als vader van een gezellig gezin met
3 kinderen de hoogste wereldtitel, werd
en passant samen met Henk van der
Grift gekozen tot „sportman van het
jaar" en kan dus best tevreden zijn.
Van de 12 jaar judo vielen de oersterke
Geesink nationale- en Europese kam
pioenschappen ten deel. De successen
waren het logisch gevolg van talent
en onvermoeibaar werken. Dag in dag
uit schaafde hij niet alleen aan zijn li
chamelijke konditie, maar ook aan zijn
gehele persoonlijkheid. Hij studeerde ta
len, nam spraaklessen, leerde zich bewe
gen ln gezelschap en is thans een vlot
causeur. Zijn sterke benen kunnen de
weelde van maatschappelijk en spor
tief succes zonder moeite dragen. Want
Anton Geesink is ondanks dat massale
huldigingen de zelfde eenvoudige Anton
gebleven. En dat siert hem als mens.
Foto: Jonkheer Mr. A. Feith, voorzit
ter van de Nederlandse Sport Federatie
spelt Anton Geesink het gouden ere
teken van de N.S.F. op de revers.
Aannemerszoon had
vele tegenslagen
J^e 24-jarige Leen van der Meulen,
wereldkampioen achter grote mo
toren bij de amateurs, verafschuwt de
doping in de sport.„Alléén slechte ren
ners, die niet kunnen meekomen, moe
ten dergelijke drogmiddelen gebrui
ken. Anders zijn ze geen knip voor de
neus waard!", zegt Leen fel, toen we
hem dezer dagen spraken in de gezel
lige'en grote woning van zijn ouders
aan de Burgemeester Van Amersfoort-
laan te Badhoevedorp. Zijn vader, een
bekend aannemer, valt meteen in: „Als
ik wist, dat mijn zoon doping zou ge
bruiken, sleurde ik hem van zijn race-
kar. Ik vind doping afgrijselijk".
Lachend laat de heer Van der Meu
len sr. er echter op volgen: „Maar ik
weet wel beter. Leen heeft geen doping
nodig en bovendien zou het funest zijn
voor z'n gezondheid".
Van der Meulen lichamelijk bijzonder
schaden. In zijn ruim 10-jarige wieier-
loopbaan heeft Leer nl. verscheidene
ongelukken gehad, o.m. viermaal een
hersenschudding en vier jaar geleden
een schedelbasisfractuur. Hiervan Is hij
nog altijd niet geheel genezen. De Bad
hoevedorper aannemerszoon wijt nl.
hieraan zijn nervositeit, die hem soms
geducht parten kan spelen. Toen hij in
de Ronde van Nederland voor ama
teurs Olympia's Tour— dat vrese
lijke ongeluk kreeg, dacht de dokter
dat het met de sport voor goed afge
lopen was. „Het kom nooit meer goed",
klonk het. Leen van der Meulen wan
hoopte niet, zette met ijzeren wilskracht
door en kwam terug. Niet echter meer
als wegrenner, hoewel hij komend sei
zoen 't toch weer gaat proberen, maar
als amateurstayer. In 195E werd hij
bij de wereldkampioenschappen twee
de in zijn serie achter de titelhouder
Arie van Houwelingen uit Sassenheim.
Als gevolg van de schedelbasisfractuur
kreeg hij in de finale met grote nervo
siteit te kampen en dét brak hemVo
rig jaar probeerde Leen het in Leipzig.
Wéér kwam hij in de finale, door in
z'n serie als tweede te eindigen achter
Lotte Meister. In het eindklassement
kwam hij op de* zevende plaats. „Op
nieuw ^speelden de zenuwen mij toen
parten", zegt Leen nerveus. Toch zet
te hij door met de hoop van dit jaar
bij de wereldtitelwedstrijd in Zürich
méér te bereiken. Zeven weken voor
deze kampioenschappen diende de pech
zich andermaal aanHij kreeg een
ontsteking als gevolg waarvan hij in
een ziekenhuis werd opgenomen. „Ik
moet er komen", dacht de wüskrach-
tige Leen van der Meulen. Hij kreeg
tal van injecties en kon pas enkele
weken voordat het wielergevecht begon
zich gaan voorbereiden. Leen moest ge
heel opnieuw beginnen, maar zijn inspan
ning was niet vergeefs. Toen hij naar
Zürich toog, ging het al wat beter.
Zijn rijden was daar echter een grote
verrassing. Via de herkansing kwam
de jonge Van der Meulen in de finale
om daarna op onvergetelijke wijze de
wereldtitel weg te slepen.
Leen van der Meulen is wel gehul
digd, in Badhoevedorp haalde men hem
in, maar groots was dit alles toch niet.
„Ik heb er niet zoveel van gemerkt",
klinkt het enigszins teleurstellend. Zijn
grootste teleurstelling was wel het feit,
dat tiij én wereldkampioen achtervol
ging Henk Nijdam niet van de NSF de
gouden speld met diamant kregen. Anton
Geesink en Henk van der Grift ontvin
gen deze onderscheiding wel. „Waarom
wordt de wielersport ten achter ge
steld?" aldus Leen van der Meulen.
Hij gaat echter gewoon door. Per 1
januari a.s. wordt I.een onafhankelijke.
Dit houdt dus in, dat hij niet meer
kan deelnemen aan de wereldkampi
oenschappen wielrennen voor ama
teurs. Mocht hij dus weer willen uit
komen bij de stayers, dan zal dit als
prof moeten gebeuren. Wel is hij van
plan op winterbanen— de uitnodigingen
komen al binnen te rijden en straks
gaat Van der Meulen het dan probe
ren op de weg.
Van der Meulen, die al met zijn
13e jaar op de racekar zat en in
de vele wedstrijden twee medaü-
lekasten vol met prijzen reed, is
verloofd met een charmant meis-
ke: Tineke Hoogenberg, ook uit
Badhoevedorp. Hij voetbalde voe
ger in Lijnden, kijkt nu alleen nog
enkele keren naar een westrijd en
mag graag schaatsen
J
