MONARCHEN
DE LEIDSE COURANT
DE BLANKE MENS WON VAN DE BLANKE BEER
op mars
in
witte woestenij
Berry en Terry
bleven supreem
onverschillig
Ergens in het Noordpoolge
bied ontdekten wij de beide
ijsberen. Of zij onze aanwe
zigheid bespeurd hebben, weten
wij niet. Wel weten wij, dat
zij zich supreem onverschillig
bleven gedragen. Mede hier-
Rechtsboven:
Inderdaad! Daar gingen zij.
Terry en Berry. De muilen
open. Spiedend en speurend.
Toch (schijnbaar) achteloos en
supreem onverschillig.
Rechtsonder:
Ja,die geul moeten zij over
steken. Het is vroeg in de zo
mer en dus is het ijs hier en
daar al wat week. Terry was
onhandig of te zwaar en zonk
met de achterpoten weg in de
puddingachtige massa. Berry
keek niet op of om. Terry
komt er beslist wel weer uit,
was blijkbaar haar standpunt.
Linksonder:
Toen zij bij een erg brede en
blijkbaar weinig vaste geul
kwamen, hield ook Berry de
pas toch wat in en bleven de
beide beren een wijle zwijgend
staan .Toen staken zij over en
vervolgden zij hun mars.
Waarheen?
Linksboven:
O, die geulen! Terry had er
wat meer moeite mee dan Ber
ry, die blijkbaar de kunst van
marcheren over Poolijs beter
verstond dan hij. Toch bereik
te Terry ook ditmaal weer, dat
hij „vast ijs" onder de voeten
kreeg.
(NVO) JONGE ijsbeertjes zijn
speels en grappig. Als zij ouder wor
den, moet men met hen gaan op
passen. En zijn zij volwassen, dan
zijn zij beslist gevaarlijk.
Vroeger en dit is eigenlijk nog
maar een kwart eeuw geleden!
was de ijsbeer uitgesproken de on
betwiste heer en meester, de monarch
der Noordpoolgebieden. Hij heeft zich
zolang kunnen handhaven, omdat hij
in zijn witte rijk geen vijanden had,
die tegen hem waren opgewassen en
hem dus hadden kunnen onttronen,
Daarom bleef de ijsbeer koning tot
de mens in vrij groten getale begon
door te dringen in zijn ijzige domei
nen, in de eindeloze sneeuw- en ijs
vlakten boven en bij de Poolzeeën,
waar de ijsbeer leeft.
Als wij schrijven „de mens", be
doelen wij de blanke mens. De Es
kimo's kwamen reeds voor in het ijs-
berenrijk vóór de Europeanen het
ontdekten. Zij maakten jacht op de
ijsbeer, zeker, maar niettemin bleef
de ijsbeer de meester der Poolgebie
den. Toen de blanke beer echter
kwam te staan tegenover de blanke
mens, schrokken beer en mens alle
twee. Vrij spoedig echter bleek, dat
de strijd ten gunste van de blanke
mens zou worden beslist. De mannen
dér wetenschap en de militairen
maakten geholpen door hun Eski
mo-adviseurs, die heel veel weten
omtrent de kunst van in leven te
blijven en zich te handhaven in de
Poolgebieden geleidelijk het do
mein der ijsberen, de uitgestrekte, on
getemde en bevoren regionen nabij
de Noordpool tot het hunne. Zij ston
den hun beertje! Het gevolg van de
botsing tussen blanke mens en blanke
beer was, dat de ijsbeer thans be
hoort tot de groep der onttroonde
vorsten, die na 1918 immer talrijker
is geworden.
Men mene echter niet, dat de ijs
beer reeds uitgestorven is. Er leven
namelijk nog vrij veel van die witte
roofridders in de Poolstreken. Te
zien krijgt men ze echter betrekkelijk
weinig, want zij zijn schuw en moei
lijk te ontdekken in het sneeuw- en
ijslandschap, terwijl zij bovendien
alle contact met de mens zo maar
enigszins mogelijk mijden. Beseffen
zij, dat zij in de mens hun meerdere
hebben gevonden? Zo zij wat
niet waarschijnlijk is zulks al
doen, dan weigeren zij in ieder ge
val beslist om hem als hun meerdere
te erkennen. Nog gedragen zij zich
trots en vorstelijk. Nog schrijden zij
door hun rijk als waren zij er nog
immer volkomen heer en meester.
Zij bewegen zich voort over sneeuw
en ijs zoals van hun fortuin en
glorie beroofde aristocraten gaan
door 's werelds deftige straten
stijlvol, trots maar toch niet hele
maal meer zoals weleer!
Wij kregen deze indruk, toen wij
puur toevallig tijdens een reis
met een Canadees schip in het Pool
gebied twee ijsberen enige tijd kon
den gadeslaan. Het waren reuzen in
hun soort. Blijkbaar waren zij op
mars of op expeditie.
Bev/ondering vervulde ons, maar
het was een bewondering, die met
enige deernis was vermengd. Die
mars van Terry en Berry zo noem
den wij de beren leek zo doelloos!
Het was een beeld uit het verleden,
toen de blanke mens nog niet was
doorgedrongen in het domein der ijs
beren.
Intussen, het gebeurt niet vaak,
dat men ijsberen zo rustig ,,op he
terdaad" lean betrappen. Daarom
legden wij de „Mars der Onttroon
de Monarchen" vast in een aantal
foto's die tot de merkwaardigste van
onze collectie behoren.
