In de Krantentuin
„De Gouden Cirkel
Cbambq")
KNUTSELHOEKJE
Apeldoorn niet gesteld
op straaljagers
VRI]DAAG 29 APRIL 1960
DE LEIDSb COURANT
PAGINA 14
Avonturen van Correspondentie
Naverteld door oom Toon
Zo voer Bambo dan op het plezier
jacht van lord Wolsey. Het weer was
zeer gunstig en dat maakte, dat aan
boord ook een vrolijke stemming heer
ste. En het was vooral de nieuwe neger-
matroos. die daartoe het meeste bijdroeg.
Bij zijn werk deed hij dikwijls onhan
dig en dan had hij natuurlijk spottende
opmerkingen van zijn maats te verdu
ren. Maar daar leed hij allerminst on
der, want hij hield zich alleen maar zo
links. Hij beantwoordde hun opmerkin
gen met geestige tegenzetten en lollige
kwinkslagen. Menigmaal verscheen Wol
sey voor een wandeling aan dek en ge
noot dan mee van de rake zetten van
Bambo, zonder dat hij ook maar enig
vermoeden had, dat deze grappige ma
troos zijn vijand was, die hij al lang
dood waande.
Na twee dagen varen, bereikte men
de haven, waar Wolsey verwachtte de
Muovo te vinden. En inderdaad, bij het
invaren van de niet al te grote haven
kom, ontdekte hij alras het schip van
de familie Walden. Hij gaf de man aan
het roer opdracht om ligplaats te kie
zen zo dicht mogelijk bij de Muovo. Zijn
bedoeling was natuurlijk zo gemakke
lijk mogelijk te kunnen bespioneren,
wat zich daar aan boord afspeelde.
Gedurende twee dagen stond Wolsey
herhaaldelijk vanuit zijn prachtige ca
bine met argus ogen (scherp spioneren
de ogen!) te begluren, wat zich aan
boord van zijn buurschip afspeelde.
Maar behalve 't gewone werk van het
scheepsvolk kreeg hij niets van belang te
zien. 't Was er zo stil, dat 't wel leek
of er rouw aan boord heerste. Bambo
merkte dat natuurlijk ook op en als het
inderdaad zo was, dan vreesde hij, dat
die rouwstemming er zou zijn om hem.
Daarom verlangde hij vurig daaraan een
einde te maken en ze te doen overslaan
in een vreugdestemming. Maar hij moest
noodgedwongen geduld oefenen tot zijn
diensttijd bij de Engelsman was afgelo
pen.
Na een paar dagen hield Wolsey het
niet langer uit om vruchteloos naar het
buurschip te staan kijken. Hij liet een
sloep uitzetten en begaf zich naar de
wal om daar te trachten inlichtingen te
krijgen over de gezochte familie. Toen
Bambo, over de verschansing geleund,
de sloep nakeek, ontdekte hij opeens een
aap, die voor één der patrijspoorten van
Wolsey's hut hetzelfde deed als hij. Tot
zijn stomme verbazing herkende hij zijn
oude vriend Ami, die hij op Sumatra
had moeten achterlaten. Op zijn roep:
„Ami" wendde het dier zijn ogen op
hem en duidelijk zag hij de vreugde uit
drukking erin. 't Goede beest had zijn
stem en hemzelf herkend! Maar 't kon
niet tot hem komen, gevangen als het
was in de hut van zijn nieuwe eigenaar.
Toen eindelijk de laatste dag van zijn
verblijf op het 'Engelse schip was aan
gebroken, haastte ook Bambo zich naar
ae wal om op zoek te gaan naar zijn
vrienden. Want toen hij in dagen geen
levenstekenen van hen aan boord van de
Muovo ontdekt had, begreep hij, dat zij
afwezig moesten zijn. Dwalend langs de
kade en de naaste omgeving, ontmoette
hij de kapitein van de Muovo. Hij sa
lueerde, zoals 't een zeeman past en
vroeg vervolgens of hij hem niet kon
inlichten over 't verblijf van de Van
Waldens. De kapitein keek de vreemd
soortige neger een weinig verrast aan.
Hij meende die stem te kennen, maar
hoe hij ook zocht in zijn herinnering, hij
kon haar niet thuisbrengen. Geen won
der ook, als je zo ineens tegenover een
tot neger geworden blanke staat. Dan
antwoordde hij heel vriendelijk: „Vriend
ik zou je graag willen helpen, maar ik
weet alleen, dat de familie niet aan
boord is en ook niet in de stad of de
omgeving logeert". Met een woord van
dank wilde Bambo zich verwijderen,
maar de kapitein hield hem nog even
staande met de vraag: „Ken jij de fa
milie van Walden, matroos?"
„Oja, zeker, want ik ben vroeger in
dienst geweest bij de heer Van Walden
en daar ik vernomen had, dat hij in deze
stad zou komen, wilde ik hem opnieuw
mijn diensten aanbieden".
,,'t Spijt me echt jongeman, dat ik je
niet kan helpen". En zonder Bambo te
herkennen vervolgde de zeeman zijn
weg.
Teleurgesteld, maar niet ontmoedigd,
ging onze vriend verder, tot hem uit
een zeemanskroeg echt Nederlandse
klanken in de oren klonken. Zonder
zich te bedenken, trad hij binnen en bij
de eerste oogopslag herkende hij ver
scheidene matrozen van de Muovo.
Wordt vervolgd
Marianneke van Zoest, Bodegraven.
Zeg Marianneke zou je ook niet eens
een verhaaltje maken? De oplossing was
prima!
en toen de agenten weggingen hadden
de jongens hun spaarpotten om moeten
keren. Ze zullen deze geschiedenis nooit
meer vergeten.
EEN ONGELUK
Marianne kwam uit bed, maar het
was al bijna negen uur. Ze moest zich
haasten. Vlug zich wassen en aankle
den.
„Je bent veel te laat Marian", zei haar
moeder toen ze beneden kwam.
„Ja, daar kan ik ook niets aan doen,
de wekker is niet afgelopen".
„Schiet nu op kind, vlug ontbijten".
Toen ze klaar was, zei ze moeder goe
den dag en rende zo hard ze kon naar
school, maar ze keek niet links of
rechts bij het oversteken van de weg.
Opeens een gil en geknars van remmen.
Marianne was onder de auto gevallen.
Ze werd naar het ziekenhuis gebracht
en toen ze bij kwam zaten haar arm en
been in de gips. Ze moest wel 2 maan
den rusten. Verder was alles goed en
wel.
Ans Turk, Lijsterbeslaan 31, Leimui-
den zou graag een correspondentievrien
din willen hebben. Ze wordt in mei 13
jaar en ze houdt veel van zwemmen en
ze spaart anzichtkaarten. Welk meisje
heeft er zin in? Best een leuk fiets
tochtje naar Leimuiden.
Ria, Mien, Janet en Corrie van Rijn,
Stompwijk. Daar hadden jullie warem
pel 4 kansen om het boek te winnen en
nog was het mis. De moed maar niet
verliezen meiskes.
Mieke Straathof, Leimuiden. Fijn
Mieke, dat je zo graag met ons mee
doet. Je schrijft al keurig voor 7 jaar.
Dag Mieke.
Tini van Es, R.A.Veen. Wat een kanjer
van een zonnebloem heb je er bij ge
tekend. Ik zie graag een aardige teke
ning bij een briefje.
EEN ONGELUK
Piet en Klaas waren aan 't voetbal
len op straat. Ze wisten wel dat 't niet
mocht. Maar ja, je weet hoe 't gaat met
jongens. Ze hadden aan alle twee de
kanten een steen gelegd, dat was het
doel. Maar ze hadden niet lang pret van
hun spel, want daar kwam een zwarte
volkswagen aanrijden met twee politie
agenten er in. De auto stopte en een
oudachtige agent stapte uit.
„Dag meneer", zei Klaas.
„Zo jongens", zei de agent, „weten
jullie dat je op straat niet mag voet
ballen?"
„Ja, j ja", hakkelden ze allebei ver
legen.
„Nou jongens, dan zou ik er maar mee
uitscheiden, anders kon er wel eens een
ongeluk gebeuren. Nou jongens, denken
jullie er om?"
De jongens stonden nu treurig aan de
kant van de weg, maar o toen de auto
weg was, gingen ze weer voetballen,
maar ze deden 't toch wel wat voorzich
tiger.
Klaas schopte de bal een beetje hoog
naar Piet en deze wilde terugkoppen,
maar hij kwam verkeerd op z'n hoofd en
de bal rolde de weg over. Piet er ach
teraan. Daar kwam net een auto aan.
De bestuurder wilde Piet ontwijken,
maar reed tegen een lantaarnpaal op. De
jongens schrokken zich een hoedje en
werden zo wit als een laken. De auto
zat dik in de kreukels en de bestuurder
lag bewusteloos over het stuur met z'n
hoofd door de ruit.
Daar kwam de politie-auto al aan met
de sirene. De deur van de auto werd
opengebroken en de man er uit getrok
ken. De jongens stonden stijf van de
schrik toe te kijken. Er waren onderde-
hand 'n heleboel mensen komen kijken.
De ziekenauto stopte ook al. Twee zus
ters met een brancard kwamen er uit.
De bewusteloze man werd er op ge
schoven en de auto reed langzaam weg.
Daar kwam een agent op de jongens
toe stappen.
„Zo, zijn jullie die jongens, die op
straat aan 't voetballen waren?" vroeg
hij.
,.J. j, ja" stotterden ze.
„Zo. zo, en waar is jullie bal?"
„Hier", zei Klaas en hij gaf de bal aan
de agent.
Zo en nou zou ik maar vlug naar
huis toe gaan. Jullie horen er wel meer
van".
Een paar dagen later stopte er 'n po
litieauto met twee agenten er in, voor 't
huis van Piet en Klaas. Ze belden aan
en vroegen of ze bij Bruintjes waren.
„Ja" zei moeder, „kom u binnen".
Binnen werd er lang en druk gepraat
DE LAMMETJES
Moeder schaap was erg blij, want ze
had drie leuke lammetjes. De lammetjes
waren zo lekker aan 't spelen en in de
wei aan het huppelen. Toch moesten ze
opeens ophouden omdat het begon te
regenen en anders zouden de krulletjes
er uit gaan. En dat zou 'jammer zijn.
Lammetjes hebben toch al niet zoveel
krulletjes. Eén schaapje was ongehoor
zaam en bleef toch in de regen spelen.
Nu waren ook al z'n krulletjes er uit.
Ze zouden wel weer terugkomen, als ze
droog waren. De zon begon weer te
schijnen en de krulletjes werden droog.
De lammetjes gingen weer naar buiten.
Opeens zag één van de lammetjes fijn
mals gras langs de slootkant staan. Het
ging er naar toe en de andere schaapjes
liepen hem achterna. Het voorste lam
metje viel in de sloot. „Mè, mè" riepen
de anderen. Moeder schaap kwam aan
gelopen en haalde hem er uit De an
dere schaapjes waren van de schrik een
heel eind teruggelopen.
Het schaapje werd erg ziek en werd
in bed gestopt. Na een week huppelde
hij weer buiten.
Hein v. Engelen, Leiden heeft een
fantastisch verhaal gemaakt over een
vakantie. Ik denk dat Heintje er over
gedroomd heeft. Maar dan moet hij die
droom maar eens vertellen.
EEN VAKANTIE
Jan en Piet waren dikke vrienden en
zij hadden vakantie. Jan mocht bij zijn
oom in Indië gaan logeren en nu wou
Piet zo graag mee. Jan vroeg of oom het
goed vond en ja hoor het mocht. De
moeder van Piet vond het ook goed en
daarom werden de koffers vlug gepakt
en twee dagen later vertrokken ze met
het vliegtuig. Piet had nog een mooie
dolk en die nam hij natuurlijk ook mee.
Na drie nachten reizen kwamen ze in
Indië aan. Oom stond al op het vliegveld
te wachten. Ze moesten maar een klein
eindje lopen en ze waren er al. Het was
pikdonker, maar oom had een lantaarn
bij zich en de jongens hadden hun zak
lantaarns meegenomen.
Ze gingen maar gauw naar bed want
ze waren erg moe. Om zes uur 's mor
gens waren ze al wakker, ze kleedden
zich vlug aan en gingen naar een groot
bos. dicht in de buurt, daar waren wilde
dieren. Oom gaf hun ieder een geweer
en zei: „voorzichtig er mee jongens, 't
Is geen speelgoed". Ze waren bijna mid
den in het bos, toen ze een wild oli
fantje zagen.
„Die moet je achter de oren schieten,
dan is hij het eerst dood", zei oom. Ze
schoten alle drie gelijk en het olifantje
was geraakt en' viel dood neer.
Oom ging naar huis en haalde een
paard en het paard sleepte de olifant
zo naar huis.
DE GROTE VAKANTIE
We gingen op zondag weg. Alles was
al ingericht. We zouden naar Oostenrijk
gaan en een hele omweg maken met de
auto.
We gingen eerst naar België en even
voorbij de grens gingen we iets drin
ken. Toen weer gauw doorrijden naar
Luik en daar liep juist een processie
door de straten. We bleven even kijken
maar we moesten door naar Luxemburg
en naar Nancy. Daar hebben we gesla
pen en 's morgens de grote kathedraal
bekeken. We stapten weer in de auto en
we gingen een klein 6tukje door Duits
land en toen naar Zwitserland. We heb
ben daar een hotel gevonden om te
overnachten, 's Morgens kregen we daar
bij het ontbijt lekkere jam met echte
vruchten. Nu ging het weer door naar
Kirchberg in Oostenrijk, daar hadden
we ons hotel en daar zouden we een
poosje blijven. We moesten ieder ons
eigen koffer uitpakken en de spullen in
de kast leggen en toen gingen we gauw
eens buiten kijken. Vlak achter ons huis
stroomde een beekje en daar hebben we
onze voeten gebaad. Over grote stenen
kon je zo naar de overkant lopen, maar
er was wel een sterke stroming. Een
paar kilometer verder was een meertje
waar we heerlijk konden zwemmen en
roeien. We maakten verschillende berg
tochten, dan mocht de hond ook mee.
Op de terugweg hebben we een an
dere route genomen, door Duitsland. We
kwamen in München en hebben daar
ook de prachtige kathedraal bezocht.
Ook hebben we Heidelberg bezocht en
gingen later rechtdoor naar Keulen.
Toch waren we blij weer in ons land te
zijn. In Utrecht kregen we nog een glas
si-si en om 12 uur 's nachts kwamen we
in Leiden.
Hannle Kortekaas, Jacob Jnchtstraat
3, Noordwijk B. Wie heeft er zin met
haar te corresponderen? Ze is 12 Jaar en
gaat met sept. naar de ULO.
Nou Hannie, je hebt goed geluisterd,
toen de juffrouw het verhaaltje voorlas,
want je hebt het heel goed weerge
geven. Laat de kinderen er ook maar
van genieten en lees het voor:
DE LEUKE KOK
Er leefde eens in Italië een voornaam
heer, die op grote voet leefde.
Hij was een liefhebber van jagen,
vooral op kraanvogels en hü hield van
lekker eten. Op zekere dag had hij een
kraanvogel geschoten. Toen hij bemerkte
dat het dier nog jong en lekker vet was,
liet hij het door zijn knecht naar huis
brengen om het door zijn kok, Marco,
lekker te laten klaarmaken.
Marco was een vrolijke en dikke kok.
Terwijl hij de vogel stond te plukken
kwam daar Brunette aan, een meisje
waar hij veel van hield.
„Ach Marco, geef mij dat lekkere
pootje van jou?" vroeg ze.
„Van mij?" lachte Marco. „Nee dat
gaat niet hoor, want dan zou ik mijn
verdere leven op één been moeten
lopen".
„Nee, niet van jou natuurlijk, maar
van de kraanvogel".
„O", zei Marco. „Maar dat kan toch
echt niet, verbeeld je dat mijn meester
het zou merken, nee dat gaat echt
niet". Brunette werd boos en na een
tijdje gekibbeld te hebben zei Marco:
„Nou, 't is omdat jij 't bent, maar anders
had je het niet gehad".
Lachend ging Brunette toen weg.
Na de kraanvogel heerlijk klaarge
maakt te hebben, liet Marco de vogel
naar zijn meester brengen, maar zodra
hij bemerkte dat er maar één poot aan
zat, liet hij Marco roepen.
„Zeg Marco, er zit maar één poot aan,
waar is de andere?"
„Och meester, u weet toch wel dat
kraanvogels maar één poot hebben. Als
u me niet gelooft, laten we dan morgen
samen eens gaan kijken".
Nu dat vond z'n meester goed.
De volgende dag gingen ze samen op
weg. De kok werd steeds benauwder,
totdat zij bij een rivier wel een dozijn
kraanvogels zagen staan en.... allemaal
op één poot.
„Ziet u nu wel!" riep. hij triomfante
lijk, „ze hebben maar één poot.
„Wacht maar eens even", zei de mees
ter en hij liep een paar stappen naar de
vogels toe en klapte in de handen. Tege
lijk lieten alle kraanvogels hun tweede
poot zien en vlogen weg.
„Zie je nu wel, dat ze twee poten heb
ben". zei z'n meester. „Als ik in m'n
handen klap hebben ze twee poten.
„Tja", zei Marco, „dan had u giste
ren ook maar in de handen moeten
klappen".
Ineens was de boosheid van z'n heer
veranderd in opgewekte vrolijkheid en
dat kwam alleen door het opgewekte
antwoord van Marco.
Voor deze keer is 't weer genoeg. Dag
allemaal.
TANTE JO EN OOM TOON
DE echte, PIJNSTILLER
Inderdaad, op Witte Krul*
kunt u zich rustig verlaten.
Witte Kruis de enige pijn
stiller In 3 vormen
verkrijgbaar
Tabletten, poeders, cachets
(Advertentie).
tand van wel 10 pond, die zeker 40.000
jaar oud moet zijn en die toch nog vol
komen gaaf is. Men gelooft, dat deze
tand nog onaangetast is, doordat de
mammout ('n reuzenolifant) en andere
voorwereldlijke dieren leefden van al
gen, (soort waterplantjes) planten en
boomschors, die hen voorzagen van be
hoorlijke hoeveelheden fluorverbindin
gen.
EEN HELIKOPTER AAN DE LIJN
Het
EEN DOBBELSTEEN VOUWEN
Fig. a. Dat is nou een prachtig stukje
werk voor vouwkunstenaars.
Materiaal: een vierkant stuk papier
met zijden van plm. 20 cm.
Uitleg: Alleen dit: de zwarte lynen
geven de vouwen aan. Om van fig. 1
naar fig. 2 te komen neem je 't papier
bij de xx vast en breng deze op elkaar.
Ben je met vouwen aan één zijde klaar,
dan leg je 't vierkant weer uit, keer 't
om en doe precies 't zelfde met de an
dere zijde. Ben je weer bij fig. 8 ge
komen, dan blaas je in het gaatje, dat
aan de onderzijde ontstaat en de dob
belsteen ontplooit zich. Zorgt voor
scherpe vouwen en kijk goed naar de
figuur. Succes!
water wat vloeispaat toe te voegen.
Proeven hebben n.l. aangetoond, dat een
bepaald mengsel van deze stof de tan
den beschermt en verhindert, dat er zo
veel gaatjes in ontstaan.
Degenen, die er erg vóór zijn, beroe
pen zich o.a. op een gevonden olifants-
Fig. c. Een Amerikaan heeft een
electronische machine uitgevonden, die
het de mensen mogelijk maakt om op
aarde staande, een helicopter te bestu
ren. Een man en het hefboomvliegtuig
worden door een kabel van plm. 50 voet
(is 15 m.) met elkaar verbonden en uit
gelaten, als het vliegtuig de aarde na
dert. Dan koppelt de piloot de kabel
aan de electronische machine, geeft de
man op de grond een sein en laat hem
verder 't sturen van het vliegtuig over.
Dat gaat dan zo ongeveer, als men ook
met een vlieger doet. Trekt hij de ka
bel in, dan landt de helicopter: viert
Deze nieuwe vondst is zo nuttig, om
dat de piloot in de helicopter moeilijk
kan zien. wat er onder zijn toestel ge
beurt. Maar met behulp van de kabel,
kan hij met de vliegmachine alles doen,
wat nodig is, om haar op de juiste plaats
te doen dalen om goederen of personen
aan boord te nemen.
DE LAATSTE MOHIKAAN
Men had juist besloten, dat de jonge
dames zouden trachten in het binnenste
van het hol te slapen, want men moest
zorgen, enigszins uitgerust te zijn, als de
vermoeinissen van de volgende dag be
gonnen.
Maar plotseling weerklonk een vrese
lijke kreet door de nacht. Valkoog wist
niet, wat die kreet te betekenen had.
Maar Heyward kendè ze en ook van
wie ze kwamen: „Onze paarden zijn
door wilde dieren aangevallen". Unkas
wilde terstond de stroom oproeien tot
de plaats, waar de paarden vastgebon
den stonden. Maar vóór hij zou vertrek
ken, hoorde men wolfgehuil in het
woud, wat betekende, dat de vijanden
Valkoog en het reisgezelschap trokken
zich terug in de donkere schaduw van
een rots tegenover het hol en keken
vandaar scherp uit.
De nacht bracht weinig slaap. Cora
en Alice waren uitgeput naast elkaar in-
geslapen, maar zodra 't eerste morgen
licht zich in het oosten ver toonde, gaf
Valkoog aan Heyward bevel ze wederom
te wekken. Ze schrokken zó uit haar
slaap, dat Alice zelfs een kreet slaakte.
Onmiddellijk klonk daarop een wild ge
huil uit het woud. De psalmzanger Da
vid ging rechtop staan en vroeg: „waar
om huilen jullie zo?". Op hetzelfde mo
ment werd van de tegenoverliggende
oever op hem geschoten. Hij zonk als
levenloos ter aarde, terwijl een woest
krijgsgehuil zyn val begroette. Vlak
daarop knalde een schot uit de buks van
Valkoog. Een vijand was getroffen en
de Indianen trokken zich een ogenblik
terug. Heyward greep die gelegenheid
aan. om de gewonde David en de beide
meisjes terug te voeren in het hol. daan te maken.
In de Apeldoornse gemeenteraad
hebben donderdag bijna alle fractie
leiders hun ongerustheid uitgespro
ken over het feit, dat het commando
van de vliegbasis Deelen heeft beslo
ten om met directe ingang de start
van straaljagers van dit vliegveld te
verleggen in de richting die precies
over de gemeente Apeldoorn loopt.
Deze mededeling van het comman
do van de vliegbasis is voor B. en
W- aanleiding geweest de raad om
een crediet te vragen voor de aan
schaffing van een poederbluswagen
voor de brandweer. De raad heeft dit
crediet verleend, maar drong er bij
B. en W. op aan by' het commando
van de vliegbasis stappen te onder
nemen om genoemde maatregel onge-
INTERNATIONAAL
ORTHODONTISCH CONGRES
TE LEIDEN.
In het anatomisch instituut van de
Rijksuniversiteit te Leiden wordt
van 25 tot 30 april a.s. een interna
tionaal orthodontisch (tandheelkun
dig) congres gehouden, waaraan door
125 vertegenwoordigers uit 12 lan
den wordt deelgenomen. De congres
sisten zijn onder gebracht in Noord-
wijk aan Zee.
BEVRIJDING SKA A RTEN
VOOR ZIEKEN
Alle 12.000 patiënten, die worden
verpleegd in ziekenhuizen in Amster
dam, Rotterdam, Den Haag en Utrecht
zullen gratis een bevrijdingskaart
ontvangen om voor 5 mei aan konin
gin Juliana te sturen.
Dit is mogelijk gemaakt door een
gebaar van éen Amsterdamse parti
culier, die de kaarten voor zijn re
kening aan de patiënten laat uitde
len. Zijn bedoeling is, dat de zieken
kunnen deelnemen aan wat er buiten
de muren van het ziekenhuis gebeurt.
Ouders van Nieuwland
houden kinderen thuis
De ouders van de 16 leerlingen van
de openbare lagere school in Nieuw
land hebben besloten hun kinderen
riet meer naar school te zenden. Zij
zijn namelijk bijzonder ontevreden
over de wijze waarop de enige leer
kracht van deze school zijn taak ver
vult.
Protesten tegen de gang van zaken
op deze school bij de inspecteur van
het lager onderwijs in Gorcum heb
ben niet geholpen. Wel werd, als ge
volg van reeds in 1958 geuite klach
ten, een pedagoog voor de school
aangesteld, die per maand een dag
naar Nieuwland moet komen. Maar
ook over deze pedagoog zijn er klach
ten: hij is vaak verhinderd.
De oudercommissie van de school
heeft nu besloten, dat de kinderen
beter thuis kunnen blijven. De dichtst
biizijnde openbare lagere school bui
ten de gemeente ligt op een kilome
ter of tien afstand.
