Het verdwenen
RUROL
Li_
iZATERDAG_n^PROJ959
DE LEIDSE COURANT
PAGINA 11
Horloge
Vervolgverliaal voor de groten)
Het werk bij de benzinepomp beviel
Pim uitstekend. Met een opgewekt en
vriendelijk gezicht deed hij de gevraag
de karweitjes en als die vervelende ge
schiedenis van het horloge er niet ach
ter gezeten had, dan had onze Pim een
echt fijne vakantie.
Na een week kwam hij met z'n eerst
verdiende geld thuis, 't Was allemaal
zo meegevallen, ook al omdat hij veel
fooien gekregen had, dat hij ze thuis j
allemaal op een heerlijk stuk gebak
trakteerde. Op herhaald aandringen j
van Emmie ging hij zogenaamd naar de I
horlogezaak om te informeren of het
armbandje al gerepareerd was, maar in
werkelijkheid fietste hij weer de hele
buurt af, waar de geldschieter woonde,
steeds maar hopend, dat hij die bewuste
HendTiks tegen zou komen. Doch ook i
nu weer zonder resultaat. Emmy was
er ook verdrietig ond m.
„Als moeder nu weer naar dat hor
loge vraagt, weet ik echt niet meer wat j
ik zeggen moet".
„Kom Em, kop op, de goudsmid be-1
loofde me, het zeker de volgende week
klaar te hebben", jokte hij.
„Wil ik eens gaan informeren?"
„Nee, doe dat maar niet. Je hebt het
heus al druk genoeg. En je zal zien, de
volgende week heb Ik het bij me".
Emmy legde er zich maar weer bij
neer.
Pim wist heus niet, hoe hij binnen
een week aan het horloge zou komen.
Toen er iets heel onverwachts gebeur
de.
In de grote werkplaats, die bij de
benzinepomp hoorde, was Pim een ven
tiel aan het zoeken, voor een scooter,
die pech had. De radio stond luid aan,
zodat de vrolijke tonen van de muziek
zich zelfs tot op de weg te horen wa-
ren. 't Was een bekend wijsje en Pim i
stond dapper mee te fluiten. Plotseling
werd de muziek afgebroken en een
forse stem riep:
„Hier een politiebericht: Opsporing
gezocht van een donkergrijze auto,
nummerdie ongeveer een half uur
geleden gestolen is. Een tas met belang
rijke dokumenten bevindt zich in de i
auto. Beloning voor degene die nadere
aanwijzingen kan geven. Vermoedelijk
is het nummer .veranderd". i
Nog eenmaal werd de oproep her- i
haald.
„Nou m'n ogen de kost geven", dacht
Pim. v.Hler langs de hoofdweg heb ik
grote kans".
Nadat hij een nieuw ventiel inge
draaid had en hij van de scooter me
neer een fijne sigaret had gekregen,
nam hij zich voor, nu goed op de langs
rijdende auto's te letten. Het nummer
had hij zich goed in het hoofd geprent.
De hele morgen ging voorbij, maar
niets gezien, 't Vermoeide wel heel erg
dat opletten op de nummers. Stel je
voor dat hij die beloning verdiende,
dan had hij wel voor een jaar zakgeld
genoeg, dat spaarde weer uit voor zijn
vader.
Hè, wat stond hij weer te suffen.
Daar kwam juist een auto, een donker
grijze, de oprit op rijden. Die donker
grijze kleur zei niet veel, honderden
auto's van die kleur kwamen langs.
Kijk, neef Hein stond al te helpen, ze
ker omdat hij zo had staan 9uffen. Toch
eens kijken naar het nummerbord. Wat
een raar bord. Hij voelde er eens aan.
't Was nog nat van de verse verf.
Wat moest hij doen? De politie opbel
len? Maar dan vlug, de man scheen
reuze haast te hebben.
Pim liep langs de auto endaar
zat de bewuste Hendriks achter het
stuur, de oplichter van het horloge en
de dief van de auto. Hendriks had
ook, in een deel van een sekonde, Pim
herkend, hij gaf vol gas en verdween
onmiddellijk.
„Nou, die heeft ook haast", zei neef
Hein, „ik had niet eens tijd om geld te
rug te geven" en hij liet Pim het geld
zien, dat hij in de hand had.
„De politie!" hijgde Pim.
„Jöh, wat heb je?" zei Hein. „Je
beeft en ziet zo wit als een doek".
„Opbellen", kwam er met moeite uit
en gelijk holde Pim naar' de telefoon.
Het nummer van de auto had hij nog
goed in zijn hoofd. De politie nam
dankbaar de boodschap aan en nam
dadelijk de nodige maatregelen. Maar
Pim kon niet meer werkeloos toekijken.
Stel je voor, dat was een dubbele slag,
de dief van het horloge en van de
auto. Heel in het kort vertelde hij aan
Hein, de oproep van de politie, vertel
de ook, wat hij aan het nummerbord
gezien had en vroeg toen of hij ook op
de autojacht mocht gaan.
„Hoe wou je dat doen? In geen geval
met een auto, je bent pas zestien en een
brommer of scooter is niet snel ge
noeg".
Daar kwam juist een goede vriend
van Hein aanrijden.
„Heb je veel tijd?"
„Och ik heb vakantie en rijd zo maar
wat".
„Heb je zin in een avontuur?"
„Ik wel, altijd voor te vinden".
Pim doe je overall uit en rijdt dan
met hem mee", zei Hein. Intussen ver
telde Hein het een en ander en zei dat
Pim de rest wel zou vertellen. In een
oogwenk stond Pim klaar en nu met
een flinke vaart op weg.
,,'s Is onbegonnen werk, ventje. Die
bewuste auto heeft zeker een voor
sprong van 10 minuten", meende de
vriend.
„Je kunt toch nooit weten. Ik let op
de tegenliggers, nawt je hebt kans, dat
hij terugkeert, als hij onraad be
speurt".
„Je moet detective worden Pim. Je
hebt er heus aanleg voor". De auto
raasde maar door. 't Was met zo'n
snelheid heel moeilijk op de nummers
de tegenliggers, want je hebt kans, dat
Pim keek ook naar de berijders. Hij
kon Hendriks uit honderd mensen her
kennen.
Wordt vervolgd.
Correspondentie
Annie v. d. Kamp, Katwijk. Alle
twee de oplossingen waren goed, maar
de velletjes papier, waarop ze geschre
ven waren, waren niet heel netjes. Zo
maar afgescheurd! Als je even een
schaar had genomen en ze bij had ge
knipt, zou het 'al veel beter geweest
zijn. Wil je daar voortaan aan denken
Annie?
Marian Bakker R.A.veen. Nou Ma
rian, dat is een aardig opstelletje. Je
bent toch nog maar 8 jaar.
DAT KWAM ER VAN
Marijke was een lief meisje, maar
één ding was jammer. Ze was heel lui.
Haar broertje Jan riep wel eens: „lui
lak", maar daar trok ze zich niets van
aan.
Op een keer riep moeder: „Marijke,
opstaan. Er is vandaag een H. Mis voor
jouw klas!"
Maar Marijke dacht: „Ik blijf nog 5
minuten liggen". Ze wist echter niet
hoe laat het was. Na 5 minuten stond
ze op, deed alles heel langzaam, want
ze had niet zoveel zin. Ze was nog zó
lui. Daar hoorde ze moeder voor de
tweede maal roepen. Ze moest zich
toen wel haasten, anders kwam ze te
laat in de kerk en dan kreeg ze straf.
Holderdebolder liep ze naar beneden
nam onderaan 5 treden gelijk en
boem, daar lag ze in de gang. Ze kerm
de van de pijn. Moeder, die in de keu
ken bezig was, hoorde de bons en
kwam aangelopen. Dadelijk belde ze de
dokter op. Die kwam direkt. Marijke
had een gebroken arm. Ze moest zeven
weken met haar arm in een verband
lopen. Dat kwam er nu van.
Elsje van Daalen, Leiden. Mooi zo
Elsje, alles goed en zo netjes geschre
ven. Was je rapport ook zo mooi?
Annemleke Hoogcveen, Leiden. Ben
je zelf ook op balletles? Hier komt je
verhaaltje.
EEN LEUKE AVOND
Lies ging op balletles. Er zou gauw
een uitvoering komen, maar daar mocht
ze nog niet aan meedoen. Toen werd er
een meisje ziek en Lies mocht in haar
plaats. Dat was een verrassing. Blij
kwam ze thuis. Wat duurde dat toch
lang eer de dag van de uitvoering er
was. Eindelijk was het de dag. Om 6
uur moest ze al in de kleedkamer zijn.
Daar kreeg ze een heel leuk jurkje
aan met verzilverde balletschoentjes.
Ze moest ook geschminkt worden. Toen
moest ze dansen en ze deed het heel
aardig. Vader en moeder waren ook
komen kijken. Na afloop gingen we
vlug naar huis want het was al elf uur.
Het was een leuke avond geweest.
Er leefden eens lang geleden een va
der, moeder en twee kinderen. Die kin
deren waren een tweeling en ze werden
Harry en Sjakie genoemd. Dikwijls gin
gen ze met z'n allen wandelen. Ze gin
gen dan in een café hun boterhammen
eten en dan dronken vader en moeder
koffie en de kinderen limonade. Zo ge
beurde het op een dag ook. Vader en
moeder hadden hun koffie al uitgedron
ken toen ze wilden opstappen maar
waar waren de kinderen? Vader betaal
de en toen gingen ze aan het zoeken.
Waar waren ze gebleven? Wel ze
waren het café uitgeslopen en het bos
ingegaan, want vlak er naast was een
groot donker bos, vol planten en wilde
struiken.
Vader en moeder riepen hun naam,
maar geen antwoord. Ze werden bang.
„Waar zouden die bengels toch uit
hangen?" bromde vader.
„Ik weet het niet", zei moeder be
droefd. „We moesten maar de politie
opbellen en naar huis gaan".
Ze gingen heen.
De politie zocht het bos af en vond
de tweeling slapend op een bank. Ze
sliepen als marmotten. Wat waren va
der en moeder blij, toen ze thuis ge
bracht werden.
Ella Hoogeveen, Noordwyk. Jammer
hè dat je geen boek gewonnen hebt.
Volhouden maar Ella!
Hans Verhoef, Leiden. Dat zoek-
plaatje met die fouten was niet zo
moeilijk hè! Hoe is het Hans? Een goed
rapport gehad? Hoe gaat het met de
hond? Groetjes aan vader, moeder en
Gerard.
Nel v. d. Hoorn, Nw.hont. Zeg Nel,
ik hoop dat jij in de vakantie eens een
aardig verhaaltje maakt. Zijn de bol
lenvelden al mooi?
Marian van Rhijn, Noord wijk vertelt
over:
DE PAASHAAS
Jantje was een jongen van zeven
jaar. Hij woonde met zijn zusjes en
broertjes in de Dorpsstraat. Ze hadden
achter het huis een grote tuin, waar ze
dikwijls in speelden.
Het was bijna Pasen. Jan had al een
paar maal gevraagd:
„Pappa, komt de paashaas dit jaar?"
„Misschien jongen. Afwachten maar",
zei vader telkens.
Eindelijk was het Pasen.
Jan kwam vlug uit bed en kleedde
zich aan.
„Mag ik eieren gaan zoeken?" vroeg
Jan aan moeder.
„Je weet niet eens of de paashaas
geweest is", zei moeder lachend.
Hij ging met zijn broertjes en zusjes
overal zoeken en ze vonden er een
heleboel. Wat waren ze blij.
Kees Haagen, Zoeterwoude. Alles
Gerard van Eeden, Noordwijk. Ik
heb je mooie postpapier bewonderd.
De oplossing was ook best.
EEN ONGELUK
Jan was een jongen van 9 jaar en hij
deed graag kattekwaad. Moeder had
het al zo dikwijls gezegd, dat hij het
niet doen mocht, maar het hielp niets.
Op een keer kwam Jan uit school. Hij
moest wel tien minuten naar huis lo
pen. Daar kwam een melkwagen aan.
Jan holde naar- de kar en ging er aan
hangen. Zo was hij in 5 minuten thuis.
Tenminste dat dacht hy. Hij hing er
nog maar 2 minuten aan, of zijn han
den gingen pijn doen.
Boem! Daar lag hij op de grond. De
melkboer hoorde Jan huilen en stopte.
Daar kwam ook een meneer in een
mooie zwarte auto aan, hij pakte Jan op
en zette hem in de auto.
Ze kwamen spoedig thuis.
„Maar Jan toch", schrok moeder.
Die meneer droeg Jan naar binnen
en moeder waarschuwde de dokter. Het
was gelukkig nier erg. Hij moest met
het been een poos rusten. Zijn zusje
M.eke las hem veel verhaaltjes voor
en dat was erg prettig. Toen hij beter
was, deed hij nooit meer kattekwaad.
MERCURIUS EN JUPITER
In onze tijd, waarin de wereldruimte
ons steeds naderbij komt, kan het geen
kwaad, dat men eens een beetje meer
van de lichtende puntjes aan het fir
mament weet. Wisten jullie b.v. dat
Mercurius de kleinste planeet van de
zon is. Hy is het 6/100 deel van de
aarde. In 3 maanden draait Mercurius
één maal om de zon. Op de éne helft
van de planeet is het altijd dag en vre
selijk heet. Aan de andere kant is het
altijd donker en ongelofelijk koud.
Jupiter daarentegen is de grootste
planeet van ons zonnstelsel. Hij is on
geveer 1300x zo groot als de aarde en
het duurt 12 jaar voor één keer om de
zon gedraaid heeft. De zwaartekracht
op deze planeet is zo groot, dat we ze
ker niet over het oppervlak kunnen
lopen, want onze voeten zijn daar lood
zwaar.
Jupiter heeft meer manen, dan de
andere planeten: namelijk twaalf. Bo
vendien heeft hij een grote rode vrek.
De astronomen weten nog niet helemaal
wat dit betekent. Ze zien alleen, dat
deze vlek zich voortbeweegt en onder
weg van vorm en grootte verandert.
Door de hoogste berg van Europa
moet een autotunnel geboord worden.
De arbeiders zijn al begonnen en men
denkt, dai» het drie jaar zal duren,
voordat deze gigantische weg klaar zal
zijn.
Huidgenezing
Huidzuiverheid Huidgezondheid
Puistjes verdrogen door Purol-poedef
Advertentie)
Deze tunnel zal de afstand Parijs-
Milaan met ongeveer 300 km. verkor
ten. De tunnel zelf zal 12 km. lang wor
den en de breedte van de weg ongeveer
7 m. en de hoogte 9 m. Natuurlijk moet
op de hele weg door de berg elektrisch
licht aangelegd worden en behalve dat
moet er ook nog een uitgebreid net van
waterstralen komen om te zorgen, dat
de temperatuur in de tunnel niet t«
hoog wordt.
Waarschijnlijk zullen er jaarlijks
600.000 auto's door de tunnel rijden met
l1/» miljoen mensen. Er komen 24
pompstations (dat is dus om de 500 m.)
waar ook kleine reparaties kunnen ge
beuren. De kosten voor deze tunnel de
len Frankrijk en Italië samen, zodat ze
ieder een halve tunnel hebben.
6 9 7 BR IV»
DE DOOLHOF
Deze tekening was de vorige keer
fout en daarom krijgen we nu een cor
rectie op deze tekening.
30 jaar onder de wilden
45. Yamba's dood was een vreselyke
slag voor me. Rusteloos wandelde ik
heen en weer, zodat de inboorlingen
tenslotte dachten, dat ik door een boze
geest was bezeten. Toen de begrafenis
plechtigheden voorbij waren, zei ik hun
dat ik nu de stam ging verlaten en naar
mijn eigen land terug wilde. In knipte
een stuk van mijn lange haren af en
verdeelde ze onder mijn zwarte vrien
den, die het voor hun amelet gebruik
ten. Zonder bijzondere plechtigheden
verliet ik de plaats, waar ik zoveel ja
ren van mijn bewogen leven had door
gebracht. Ik werd door een paar krij
gers begeleid, die bij me wilden blijven,
zolang ik dat nodig achtte. Dank zij hun
hulp ontbrak het me nooit aan water of
voedsel in de woestijngebieden, waar
we doortrokken. De minerale rijkdom
van ddt land imponeerde me. We zagen
dikwijls goud in de rivieren, die van de
bergen kwamen. Maar in de woestyn is
goud alleen maar een last.
46. De inboorlingen gaven me, voor
dat ze afscheid namen, een oud hemd
cadeau. Dat moest ik aantrekken, voor
het geval ik blanke mensen zou aan
treffen. Op zekere avond zag ik een
vuurschijnsel. Ik liep er naar toe en
zag een kamp, waar een paar Engelsen
aan het eten waren. Ik kwam naderbij
en groette ze. Ze nod'gde me hartelijk
uit om te gaan zitten en mee te eten.
Het waren gouddelvers uit Coolgardië
in West-Australië. Ze vroegen me. waar
mijn personeel was en of ik goud ge
vonden had. Ik vertelde hun, dat ik met
een paar inboorlingen door de woestijn
getrokken was en een heleboel goud
gezien had. Natuurlijk geloofden ze me
niet. Waarom had ik dan geen goud
meegebracht? De mannen gaven me
brood en thee. wat ik Ln jaren niet
meer geproefd had en ze gaven me kle
ren, opdat ik een beetje aangekleed
weer verder kon reizen.
Wordt vervolgd.
Uitslag van Paas-
tekenwedstrijd
Wat hebben jullie reuze je best ge
daan. Geen enkele tekening moest de
prullemaind in, allemaal even netjes. We
hebben een stapeltje van de mooiste er
uitgehaald en toen geloot. Dat is het
eerlijkste.
De taarten zijn gewonnen door: Riet
Ruygrok, Oostdorper weg 195, 13 jaar,
Wassenaar; Leni Kwakkenbos, van
Mandersloostraat 30, Alphen aan dén
Rijn, 9 jaar; Hermine van Zandwijk,
Kneppelhoutstraat 39, Leiden 13 jaar;
Maria v. Kesteren, Loosterweg 2, Voor
bout, 10 jaar; Tonnie v. d. Zwet, Wil
gestraat 17, R.Aveen, 10 jaar; Jan v. d.
Ploeg, Hubrechtstraat 29, Leiderdorp
Joop Beenakker. Pioenstraat 14, Leiden,
7 jaar; Eily Faes, v. d. Duynstraat 24,
Leiden, 12 jaar; Irma Verhaegeh, Mgr.
Broerestraat 31, Voorhout, 11 jaar;
Willy van Leeuwen, Padoxlaan 2, War
mond 5 jaar.
De taarten worden de volgende week
verstuurd. Smullen jullie er maar lek
ker van.
Dan krijgen nog een eervolle ver
melding: Ella en Friedi Hoogeveen,
Beeklaan 2, Noordwijk; Rita v. Ruiten,
Hereweg 473, Lisse; Willie van Veld
huizen, Zuidzijde 50, Bodegraven; Hen-
nie v. d. Werff, Hoge Rijndijk 425,
Zoeterwoude', Piet v. d. Werf. Hoorn
436, Alphen; Anneke v. d. Valk, Leid-
seweg 300, Voorschoten; Gé v. d. Ploeg,
Hubrechtstraat 29, Leiderdorp.
Dag allemaal.
TANTE JO EN OOM TOON
