De ster van De Gaulle steeg in't afgelopen jaar
ROND DE AARDE SUISDEN
DE KUNSTMANEN
Het
politieke
gezicht
der
wereld
in 1958
Chroesjtsjef probeerde vergeefs een
conferentie aan de top
NASSER ZAAIDE ONRUST
IN HET MIDDEN-OOSTEN
B
WOENSDAG 31 DECEMBER 1958
DE LEIDSE COURANT
PAGINA
TX7ANNEER WIJ DEZE KEER een „man van het jaar" moeten aanwijzen,
denken we ongetwijfeld aan generaal De Gaulle, die meer nog dan zijn
rivaal Chroesjtsjef zijn stempel op de historie van 1958 heeft gezet. Trou
wens Chroesjtsjef is verleden jaar al met die eer gaan strijken, voorname
lijk door de spectaculaire lancering van de Russische Spoetniks. Dat was
toen een geweldige sensatie; tegenwoordig starten we al maanraketten, zij
het tot nu toe zonder succes. Wat generaal De Gaulle gepresteerd heeft is
in het politieke vlak een veel groter kunstwerk; hij heeft heel Frank
rijk een halve slag doen omdraaien, wat eerst links stond, staat nu rechts.
Hij heeft het klaar gespeeld om een lustig met ministerskoppen smijtend
parlement zover te krijgen, dat het zichzelf een strop om de hals legde, het
aan De Gaulle overlatend om die strop dicht te trekken. Het is hem gelukt
om de rumoerige communisten, die in de Nat. Vergadering de grootste par-
tij vormden, te reduceren tot een onbetekenend handjevol. Hij heeft het benen. Er moest onverwijld een top-
van rustig zijn tuintje harkend generaal op pensioen gebracht tot president Westerse mogendheden!
met de grootste volmachten, welke een Franse president ooit gehad heeft.
En dat alles langs volkomen wettelijke weg, alleen in het begin een beetje
geholpen door wat politieke kolonels in Algerië. Dat alles is wel waard,
dat hem de ere-titel van „man van het jaar" wordt gegeven.
dat men de Veiligheidsraad alar
meerde, die in juni besloot er eens
een paar „waarnemers" op af te stu
ren. Op 14 juli werd de crissis echter
plotseling accuut, doordat in Bagdad
(Irak) een opstand uitbrak, welke
het koninklijk huis van Feisal weg
vaagde. Hij zelf, kroonprins Abdoel
lila ert de pro-Westerse premier Noe-
ri es Said vonden daarbij de dood.
Maar nu werd het de Amerikanen
en Engelsen toch te machtig; zij had
den al bitter weinig vertrouwen in
de „waarnemers" van de Veiligheids
raad en stuurden liever hun eigen
mannetjes. Op 15 juli landden de
Amerikanen in Libanon, terwijl twee
dagen later de Engelsen Jordanië be
zetten. In Irak keek men nog even de
kat uit de boom.
Natuurlijk sprong chroesjts
jef onmiddellijk op zijn achterste
Overigens is 1958 een jaar geweest, dat bekend zal staan als het jaar van
de mislukte pogingen om een topconferentie bij elkaar te krijgen, hetgeen
een symptoom is van het hopeloze gewurm om de atoomplofferij aan ban
den te leggen. Iedereen sjouwt tegenwoordig rond met een steeds zwaarder
drukkende bewapeningslast, waar hij zelf bovendien doodsbenauwd voor is,
omdat het ontijdig springen kan. Maar desondanks strandt een ontwape
ningsconferentie al bij de vaststelling van de agenda.
Wij nemen evenwel alle paperassen en papierenplannen mee naar het
volgend jaar, waar ze kunnen dienen als stoffering van de komende pro
blemen. Berlijn bijvoorbeeld.
EG INNEN we met het idee van te Genève. Bovendien slaagde zij nog
ook; wat na alle mislukkingen een
welkome verrassing was.
In een wat voorbarig optimisme
begon men nu ook aan andere techni
sche conferenties,eveneens te Genè
ve, zoals die ter vermijding van on
verhoedse aanvallen en tot stopzet
ting van de proeven met kernwapens.
Maar hier wilde het niet meer vlot
ten, voornamelijk omdat de Russen
er politieke vergaderingen van wil
den maken en de Westersen de zaken
uitsluitend technisch wilden bekij
ken.
Het idee van een grote topconfe
rentie is met een en ander allengs op
de achtergrond geraakt. Een ogen
blik leefde het weer op, toen de cri
sis in het Midden-Oosten uitbrak,
maar dat is een onderwerp voor een
ander hoofdstuk.
De hoopvolle stopzetting van de
Russische kernproeven bleek ook een
wassen neus, want toen de Amerika
nen en Engelsen him reeds ingezette
serie proeven afmaakten, zei
Chroesjtsjef: Dan begin ik ook weer,
net zolang tot ik jullie heb ingehaald.
Waarop het de beurt van Amerika en
Engeland was om een groots gebaar
te maken, en aan te bieden de proe
ven voorlopig voor de tijd van één
jaar stop te zetten.
een topconferentie, omdat we
daarmee het gehele jaar door gezellig
gespeeld hebben.
Het was al begonnen in een brief
wisseling tussen premier Boelganin
en president Eisenhower rond "de
jaarwisseling. Boelganin was toen
nog (in naam) de leider van de Rus
sische politiek en nog geen verra
der". Hij stelde voor: een conferentie
te beleggen op het hoogste niveau,
waarbij dan de grote vraagstukken
zouden worden besproken, o.a. stop
zetting van de bewapeningswedloop
en de hereniging van Oost- en West-
Duitsland. Eisenhower verklaarde
zich bereid, maar hij verlangde, dat
een dergelijke conferentie eerst ter
dege werd voorbereid, eerst langs di
plomatieke weg en vervolgens door
de ministers van buitenlandse zaken.
Daar de andere Westerse mogendhe
den het daarmee eens waren, werd
voorgesteld om in april een begin te
maken met de voorbesprekingen.
De Russen waren er niet zo enthou
siast voor, want zij zagen wel in, dat
er op die manier niet veel terecht zou
komen van hun reclamestunt, maar
desalniettemin stemde Chroesjtsjef er
toch mee in. (Chroesjtsjef had intus
sen Boelganin weggewerkt en was
zelf premier geworden). In het Wes
ten begon men al rooskleurige ver
gezichten te ontdekken, de dageraad
van een ommekeer in de Russische
politiek; men had evenwel buiten de
waard gerekend. Deze waard bleek
Gromyko te zijn, die de aanvang van
het diplomatieke beraad aldus opvat
te, dat hij de ambassadeurs der Wes
telijke landen niet tezamen maar één
voor één ontving, zodat er van het
overleg niets terecht kwam. Intussen
was de vindingrijke Chroesjtsjef met
een andere paradepaardje komen
aandraven; hij kondigde aan, dat de
Sowjet-Unie uit zichzelf alle kern
wapenproeven stop zou zetten, ei
om de vredelievendheid van Moskou
nog scherper te doen uitkomen stelde
hij daartegenover de misdadige oor
logszucht van Amerika, dat paraat-
heidisvluchten met kernwapens liet
houden in de richting van de Russi
sche grenzen. Het bleek later, dat
Chroesjtsjef hiermee de patrouille-
vluchten der Amerikanen in het
Noordpoolgebied op het oog had.
INMIDDELS was men in het Westen
wel tot de conclusie gekomen,
dat men nooit tot oplossing van het
grote vraagstukkencomplex zou ko-
men, als men alles tegelijk wilde aan
vatten. Daarom werd voorgesteld om
een commissie van deskundigen de
mogelijkheid van controle op atoom
ontploffingen te laten onderzoeken.
Chroesjtsjef mopperde een beetje, dat
het geen zin had om technici te laten
werken aan problemen, waarover de
regeringen het nog niet eens waren,
maar de conferentie kwam er en wel
ll/IET HET MIDDEN-OOSTEN heb-
ben wij in het afgelopen jaar
héél wat te stellen gehad. Het jaar
was nauwelijk een maand oud, of te
Cairo werden documenten getekend,
waarbij Egypte en Syrië tot één staat
werden samen gesmolten, de Ver
enigde Arabische Republiek, onder
presidentschap van Nasser.
Dat was het begin van de ellende.
Koning Hoessein van Jordanië en zijn
neef koning Feisal van Irak voelden
onmiddellijk waar dat heen moest,
nl. een successievelijk inpalmen van
alle Arabische staten door Nasser. Zij
sloten zich daarom 14 dagen later
aaneen in een „Arabische Staten
bond".
Nu is het gemakkelijk om een de
fensieve eenheid op papier te zetten,
maar geen documenten houden de
radio-propaganda van Caïro en de
geheime grensoverschrijdingen tegen.
Nassers bedoeling wasi in de Arabi
sche landen een pro-Nasse^-beweging
te kweken, die middels relletjes en
onrust aan de macht moest komen.
Het recept is eenvoudig: men sugge
reert de menigte, dat het huidige re
giem misdadig, onbekwaam en cor
rupt is en dat er maar één middel is
om alles beter te maken en wel aan
sluiting bij de machtige Verenigde
Arabische Republiek met de grote
held Nasser aan het hoofd.
In Libanon had men in de pro-
Westerse president Sjamoen een
prachtige Kop-van-Jut en in Irak en
Jordanië wroette men meer onder
gronds.
In Libanon werd het weldra zo erg,
INDONESISCHE BALANS 1958
maar dan binnen het kader van de
Ver. Naties, want de Uno is er ten
slotte voor om kwesties onderling uit
te vechten. Chroesjtsjef gaf zowaar
toe, maar verlangde, dat niet de As
semblee, maar de Veiligheidsraad bij
eengeroepen zou worden; daar had
Rusland tenminste het recht van veto.
De topconferentie zou dan tot stand
gebracht kunnen worden doordat de
topleiders zouden optreden als de
voorzitters van hun delegaties.
Eindelijk zou Chroesjtsjef dan krij
gen wat hij wilde: een gesprek met
de politieke top-figuren; maar toen
het eenmaal zover was, liet hij tot al
ler verrassing opeens het denkbeeld
vallen. Wat was er intussen gebeurd?
Chroesjtsjef bleek in het geheim
een bezoek aan Peking te hebben ge
bracht, waar hij met Mao Tse Toeng
had gesproken. Wat Mao Chroesjtsjef
onder zijn neus geduwd heeft is niet
bekend, maar het was wel typisch
hoe radicaal Chroesjtsjef opeens om
sloeg.
Hij liet weten, dat hij nu een
spoedzitting van de Algemene Ver
gadering van de Uno verlangde. Nu,
dat was betrekkelijk iets gewoons,
dus dat kon gebeuren. Die spoedzit
ting kwam op 13 aug. bijeen en om
het belang van deze bijeenkomst te
accentueren, was Eisenhower zelf
aanwezig. Van Russische zijde was
de minister van buitenlandse zaken
Gromyko tegenwoordig. Eisenhower
bepleitte toen de instelling van een
internationale politiemacht ter hand
having van de vrede in het Midden-
Oosten. Gromyko vergenoegde zich
met de terugtrekking van alle vreem
de troepen te eisen.
Het werd een eigenaardige zitting,
want weldra bleek, dat het zwaarte
punt der besprekingen achter de
schermen lag. De Arabische Liga was
nl. bezig om een aanvaardbare reso
lutie te vinden en toen zij die inder
daad gevonden had, werd deze aan
genomen niet 80 stemmen vóór en 1
tegen.
Zo liep het hele geval met een sis
ser af. In Libanon werd een accepta
bele figuur, Sjehab, tot president ge
kozen en trad Sjamoen af, in Irak
bleken de koningsmoordenaars toch
niet zó gek als men aanvankelijk ge
vreesd had en in Jordanië wist de
jonge koning Hoessein het hoofd bo
ven wé^ter te houden. De troepen kon
den in november weer aftrekken, de
storm was voorbij, alleen één koning
had zijn hoofd verloren.
Midden-Oosten met grote hard
nekkigheid kunnen worden uitge
sponnen, bewijst het conflict om Cy
prus.
Engeland heeft waarlijk een enge
len geduld gehad met de terreur van
de Eoka. Wat de Cyprioten willen is
vrij moeilijk. De Griekse Cyprioten
willen aansluiting bij Griekenland,
maar dat .willen de Turkse Cyprio
ten absoluut niet. Geef ons dan maar
onafhankelijkheid, zeggen de Cyprio
ten, dan lossen wij de zaak zelf wel
op. Maar dat kunnen de Britten ook
niet toestaan, zij hebben ook hun
verantwoordelijkheid tegenover de
Navo, want Cyprus is een strategisch
belangrijk steunpunt. Daarop hebben
de Britten een tussenweg verzonnen:
zij stellen voor: de beslissing 7 jaar
te laten liggen en het intussen met
een soort zelfbestuur te doen. Maar
dat wil de Eoka ook al niet. Er zijn
evenwel tekenen, die erop wijzen,
dat zowel Griekenland als Turkije
water in hun wijn zullen gaan doen
en dan zullen de Cyprioten vanzelf
wel volgen.
de Tunesische kwestie een crisis
veroorzaakte in het Franse parle
ment. Wat was de Tunesische kwes
tie? Dat was een kwestie, welke met
de opstandige Algerijnen verband
hield; deze zochten nogal eens een
schuilplaats achter de grenslijn met
Tunesië en dan was het voor de ach
tervolgende Franse soldaten een hard
gelag, als zij voor die denkbeeldige
streep halt moesten houden en moes
ten toezien, hoe de Algerijnen hun
tong tegen hen uitstaken. Ook werd
wel eens op de Franse troepen en
stellingen geschoten door geschut,
dat achter de Tunesische grens stond
opgesteld. Geen wonder, dat de Fran
sen in hun woede geen grens meer
konden zien. Maar zodra zij de Tu
nesische grens overkwamen, schon
den zij de soevereiniteit van Tunesië
en dat was iets wat Bourguiba de
kersverse president, niet kon dulden.
In zijn echte of niet echte veront
waardiging eiste hij, dat alle Franse
troepen (ook die, welke er krachtens
verdrag legaal gelegerd waren) het
land zouden verlaten en dreigde hij
fnet alles en nog wat.
In Frankrijk maakte men ziah be
zorgd over deze geschiedenis, want
als Tunis gemene zaak ging maken
met de Algerijnen, was de oorlog nog
lang niet aan een eind. En daarom
was er de toenmalige minister-presi
dent Gaillard wel wat aan gelegen
om met Bourguiba tot een accoord te
komen. In de Nationale Vergadering
waar menigeen met de mond erg
dapper was, vreesde men, dat
Gaillard zou capituleren en bracht
men hem ten val.
Dat was voor het Franse parlement
toen nog een peuleschilletje; maar
moeilijker was het een nieuwe rege
ring te krijgen. Het duurde een
maand voordat Pflimlin eindelijk be
reid gevonden werd om als premier
op te treden. Veel plezier heeft hij er
niet aan beleefd.
Er was nl. inmiddels uit de kringen
van de Franse Algerijnen een bewe
ging opgekomen van verzet tegen het
machteloze geklungel van de partij
politici; de zaken moesten geheel an
ders aangepakt worden.
In Algiers hadden enige politieke
kolonels en generaals de leiding ge
nomen en de parachutistengeneraal
Massu richtte een „comité du salut
public" op „om de orde te handha
ven en bloedvergieten te voorko
men", zoals het heette. Er werd naar
hartelust betoogd tegen Pflimlin, die
men ook al van capitulatie-neigingen
verdacht, en meer en meer kwam de
naam van De Gaulle naar voren.
Pflimlin spartelde uit alle macht
om boven water te blijven, maar toen
De Gaulle op 15 mei verklaarde, dat
hij bereid was, om opnieuw het va
derland te redden, was er geen hou
den meer aan.
,Het is mijn bedoeling, zei de ge-
anderingen in het bestaande politieke
stelsel teweeg te brengen, welke
noodzakelijk schijnen".
Dat was een knuppel in een hoen
derhok; er werd gekakeld en ge
schreeuwd maar het eind van het
liedje was, dat men inzag, geen staat
te kunnen maken op het leger, zodat
zelfs Coty geen andere uitweg zag
dan De Gaulle dringend aan te be
velen.
Inmiddels was Pflimlin ook door
de knieën gegaan en toen stelde pre
sident Coty generaal De Gaulle aan
als kabinetsformateur. Op 1 juni ver
scheen hij voor de Nat. Vergadering
en werd hij als premier aanvaard
met een meerderheid van 339 tegen
224 stemmen.
Algerië juichte, maar toen de eer
ste ministerlijst van de generaal werd
gepubliceerd, keek men een beetje
sip. Er waren nl geen figuren bij, die
relaties met Algerië hadden. Desal
niettemin werd de eerste reis van De
Gaulle naar Algerië (begin juni) een
daverend succes, hoewel de heren
van het comité du salut public ver
geefs probeerden De Gaulle in hun
vaarwater te krijgen. Dat bleek later
meer en meer: de generaal had wel
in dankbaarheid de steun van het le
ger in Algerië aanvaard om in het za
del te komen, maar eenmaal in het
zadel wilde hij zelf het paard bestu
ren en zich niet op sleeptouw laten
nemen. In het algemeen wilde hij de
Algerijnen tegemoet treden als vol
waardige Franse staatsburgers, maar
hoe hij zich dat precies gedacht had,
daarover liet hij zich niet uit. In
augustus maakte hij een tweede reis
en maakte hij het 't comité du salut
public duidelijk, dat zijn rol uitge
speeld was. Tevens verklaarde hij de
betekenis van het referendum, dat in
sept gehouden zou worden, nl. dat
iedere „kolonie" vrij mocht kiezen
tussen directe onafhankelijkheid of
vrijwillige aansluiting bij de Franse
gemeenschap. Alle Franse overzeese
gebiedsdelen kozen in sept. aanslui
ting behalve Frans Guinea, dat lie
ver de vrijheid koos.
Bij het referendum van september
was tevens de nieuwe grondwet goed
gekeurd, waarbij aan de president
grote bevoegdheden werden gegeven.
Het lag voor de hand, dat het De
Gaulle zelf zou zijn, die deze be
voegdheden als president hanteren
zou, hetgeen dan ook in december ge
beurd is.
Inmiddels was in november een
nieuwe Nationale Vergadering geko
zen, waarmede De Gaulle beter zal
kunnen werken dan met de oude.
Vooreerst omdat ddt partement krach
tens. de nieuwe grondwet minder be
voegdheden heeft en vervolgens om
dat hij de meerderheid vast in de
hand heeft; de communisten zijn tot
10 zeteltjes geslonken.
De Gaulle zal een meegaand parle
ment in het komende jaar hard nodig
hebben, want de door hem onderno
men grote sanering van Frankrijks
economie zal de Fransen niet meeval
len.
Overigens was het bittere nood
zaak, dat de Fransen aan het ver
stand gebracht werd, dat men de te
ring naar de nering moet zetten en
dat men niet kan blijven uitgeven als
er geen inkomsten tegenover staan.
Pas wanneer de Franse financiën
weer op een gezonde basis berusten,
kan het streven van De Gaulle om
Frankrijk erkend te zien als grote
mogendheid succes hebben. Met dat
te maken krijgen en vermoedelijk
niet altijd tot ons plezier.
welke het jaar 1958 markeerden,
noemen wij de mislukte poging in In
donesië om een tegenregering op Su
matra te vestigen. Het ongeluk van
deze regering, welke te Boekittinggi
zetelde, was, dat zij het leger niet
mee kon krijgen. Sjafroeddin, toen
maals directeur van de Bank van In
donesië, zag dat het economisch vol
komen spaak moest lopen met de
rancune-politiek van Soekarno en hij
meende, dat het besef daarvan bij
zijn landgenoten voldoende zou zijn
om zich spontaan achter zijn nieuwe
regering te stellen. Dezen keken de
kat evenwel uit de boom en het leger
verdreef de „rebellen" naar -de oer
wouden van Sumatra en Celebes.
Daar zitten ze nog.
Een ander geschil, dat nogal de
aandacht trok, was het visserijconflict
tussen Engeland en IJsland. Dit laat
ste land, dat voor z'n export sterk op
de visserij is aangewezen, had eigen
machtig de grens van z'n territoriale
wateren verlegd tot 12 mijl uit de
kust, en dat namen de Engelse vissers
niet. Vandaar dat er oorlogsschepen
aan te pas kwamen om de Britse trei-
lers te beschermen. Inmiddels is men
'ns met elkaar gaan praten en bin
nenkort wordt men het wel eens.
Voorts heeft de Expo te Brussel de
aandacht van de wereld getrokken en
miljoenen bezoekers hebben zich
vergaapt aan het atomium en de rijke
paviljoens der diverse staten bewon
derd.
De wetenschap is er dit jaar niet
slecht van afgekomen. In het kader
van het z.g. geophysisch jap zijn di
verse grootse ondernemingen op
touw gezet, zoals bijv. een groot
scheepse en internationale aanval op
de Zuidpool. Fuchs trok als eerste
dwars over het vasteland van het
Zuidpoolgebied en de „Nautilus"
dook onder het ijs van de Noordpool.
Hoog boven de aarde zwierden de
Russische Spoetniks en de Ameri
kaanse Explorers door 't hemelruim;
gedeeltelijk zijn ze nog bezig. De
laatste stunt op dit gebied is de Ame
rikaanse Atlas, die een Kerstbood
schap van Eisenhower vanuit den
hoge naar de aarde liet klinken.
En ten slotte de dood van Paus
Pius XII en het optreden van de
nieuwe Paus Johannes XXIII; dit be
tekende een hele verandering aan de
top van het bestuur der Katholieke
Kerk.
ZO IS DIT JAAR voorbijgegaan,
wel rijk aan gebeurtenissen en
ryk aan dreigementen, maar zonder
onherstelbare catastrophen. In zover
re is het jaar 1958 geen slecht jaar
geweest; er waren slechtere, 'n Paar
akkevietjes hebben we nog overge
houden om mee te nemen naar het
nieuwe jaar, nl de greep van
Chroesjtsjef naar West-Berlijn (u
weet wel: dat voorstel van Chroesjts
jef om van Berlijn een gedemilitari
seerde vrije stad te maken, over welk
voorstel men zich nog een half jaartje
kan beraden) en de vrij handelszone.
Maar dat is zorg voor 1959. Misschien
zullen de zo pas ondernomen liberali
satie van 'iet handelsverkeer en de
jongste monetaire maatregelen een
goede bijdrage blijken te zijn om het
neraal, langs wettelijke weg die ver- streven zullen wij in 1959 nog genoeg nieuwe jaar mee te beginnen.
mZÏÏNAVO
111111II afhankelijk van Navo-landen
ssgga SEATO
f russisch-chinese invloedssfeer
Arabische Liga
Pakt van Bagdad
uraniumerts
i petroleum
O amerikaanse bases
britse bases
russische bases
Het politieke gezicht der wereld is in
1958 nauwelijks veranderd. O) de po
litieke wereldkaart onderscheidt men
in de eerste plaats de landengroep
van het Atlantisch Pakt (NAVO) en
de Russisch-Chinese invloedssfeer.
In het Midden-Oosten en in Zuid-
oost-Azië ziet men voorts twee lan
dengroepen die verbonden zijn met
het Westen namelijk de landen van
het Pakt van Bagdad (Turkije, Irak,
Pakistan, Groot-Brittannië) en de
de landen van de Zuidoost Aziatische
Verdragsorganisatie (Seato), welk
pakt is ondertekend door de Ver
enigde Staten, Australië, Nieuw Zee
land, de Filippijnen» Thailand, Pa
kistan, Krankrijk en Groot-Brittannië.
De betekenis van het pakt van Bag
dad is sedert de revolutie in Irak
sterk verminderd.
Op papier maakt Irak echter nog
deel van deze organisatie uit, hoewel
dit land reeds heeft aangekondigd in
februari 1959 te zullen uittreden (re
voluties en contrarevoluties voorbe
houden). De vërdragszóne van de
Seato omvat Zuidoost Azië.
Bovendien zijn de Verenigde Staten
aan verscheidene landen van het Ver
re Oosten en van het zuidwestelijke
Stille Oceaangebied gebonden door
een veiligheids verdrag, namelijk aan
Japan, Zuid-Korea, de Fillippijnen,
Australië en Nieuw Zeeland terwijl
een dergelijke overeenkomst even
eens bestaat tussen de Verenigde Sta
ten en Formosa.
Wat de militaire steunpunten be
treft, uitsluitend de steunpunten bui
ten het gebied van het land zelf zijn
aangegeven op onze kaart, waarbij
het wegens plaatsgebrek niet steeds
mogelijk was het juiste aantal bases
aan te geven (in Frankrijk zijn er bij
voorbeeld 8 Amerikaanse bases, 12
in de Duitse Bondsrepubliek, 17 in
Groot-Britannië).
Afrika kent één nieuw zelfstandig
land, namelijk Guinea. De Arabische
Liga, omvat alle onafhankelijke Ara
bische landen met uitzondering van
Tunesië. In de loop van 1958 traden
zowel Marokko als Tunesië tot de
Arabische Liga toe, maar Tunesië
verliet deze organisatie zeer spoedig
na een conflikt met Egypte.
De rijke petroleumbronnen in de
landen van het Midden-Oosten geven
aan dit gebied een bijzondere beteke
nis vooral voor de West-Europese
landen.
Belangrijke nieuwe vindplaatsen
van uranium (de grondstof voor de
atoombom en de kernenergie in het
algemeen) werden in 1958 niet aan
getroffen. Canada, Verenigde Staten
en vooral Belgisch Kongo zijn de lan
den die het rijkste zijn aan uranium
erts. Ten noorden van Iran zouden
de grootste hoeveelheden Russisch
uranium worden gevonden.
