MEVROUW HOWARD'S POPPEN
weRelöBeRoemö
Kinderen en verzamelaars
zijn de voornaamste gegadigden
zijn
Winston Churchill heeft
een schot' van haar hand
DE LEIDSE COURANT
|\/|ijn poppen zijn mijn lust en mijn leven (zei
mevrouw Betsy Howard), ze verlenen glans
en kleur aan mijn bestaan, ze schenken mij
voldoening en stemmen mij blij en tevreden.
Bent U altijd „in de poppen" geweest, me
vrouw?
Neen, pas een kleine tien jaar. Vroeger
maakte ik wel eens een pop voor mijn plezier
om een kind cadeau te doen. Vroeger, dat was,
toen mijn man en ik nog woonden op Vancou
ver Island. Ons huis stond op het geheimzinnige
„Verboden Plateau", waarover tal van spook
verhalen de ronde doen en dat bevolkt wordt,
naar men zegt, door wonderlijke wezens. Mijn
man was een beetje invalide, weet U, maar
toch wist hij ons boerenbedrijf op peil te hou
den. We waren gelukkig. Een jaar of acht ge
leden echter stierf mijn man. En toen kwam
voor mij oe grote vraag: Wat nu verder te
doen?
En vond U het antwoord, mevrouw?
Ja, dat deed ik. Na veel nadenken en wikken
en wegen besloot ik om, zoals U het uitdrukte,
„in de poppen" te gaan. Ik wilde niet op het
„Verboden Plateau" blijven wonen. Daarom
deed ik de boerderij van de hand en ging ik
hier in Nanoose Bay wonen. Ik betrok de bun
galow, die ik nog bewoon. Het is, dat ziet U,
geen grote of weelderige woning, maar erg ge
zellig en groot genoeg voor mijn poppen en my.
Bovendien houd ik van de streek hier. Daarom
vestigde ik mijn poppenrijk hier. Vrienden zeg
gen wel eens, dat die lange tyd op het „Verbo
den Plateau" toch zijn sporen heeft nagelaten
en dat de wonderlijke Plateau-wezens mij nog
dikwijls inspireren, als ik poppen vervaardig.
Misschien hebben ze gelijk, al ben ik zelf hele
maal niet bijgelovig!
Mevrouw Howard heeft grijzend haar en stel
lig heeft ze zorgen en moeilijkheden gekend.
Maar als zij spreekt,, tintelen haar ogen en is
zij echt gezellig en opgewekt.
Neemt het veel van Uw tijd in beslag, me
vrouw, die poppenmakerij?
Veel tijd, vraagt U? Ja, heel veel tijd. Eigen
lijk ben ik het gehele jaar door bezet. Druk be
zet zelfs. Er komen zoveel bestellingen en ver
zoeken binnen, dat ik ze maar nauwelijks kan
afwerken. Twee groepen mensen zijn er, die ik
tot mijn beste afnemers reken. Allereerst na
tuurlijk de jonge mensen, de kinderen, die nu
eenmaal overal op aarde dol zijn op poppen.
De tweede groep zijn de verzamelaars, de „con
noisseurs", die mijn poppen willen bezitten,
omdat zij ze merkwaardig of kunstzinnig of
beide vinden. Weet U, dat ik eens. voor Chur
chill een „schot" heb gemaakt? En naar ik on
langs hoorde, heeft Sir Winston die pop nog
steeds in zijn bezit.
Ik streef er naar (vertelde mevrouw Howard
verder) om iedere pop een eigen persoonlijk
heid te geven en zo karakteristiek mogelijk te
maken. Dit vereist natuurlijk veel studie van
costuums, klederdrachten, gezichten, manier
van bewegen en natuurlijk ook van kleuren.
Gelukkig is mijn fantasie, hoe levendig ook, wat
„Ik stond eens voor een poppenkraam",
dit liedje uit mijn jeugd zong en neuriede
ik twee dagen lang na mijn bezoek aan
mevrouw Howard in Nanoose Bay.
Aan de afwerking der poppen besteedt me
vrouw Howard zeer veel zorg. Zo'n poppen-
gezicht (zegt zij) is uiterst veeleisend!
Vaardigheid, fantasie, kunstzinnigheid en
liefde voor het werk gaan samen. Hieraan
dankt mevrouw Howard zowel haar succes als
de voldoening, die haar poppen haar schenken.
Een bonte wemeling, zo zag ik de poppen-
schat van mevrouw Howard in Nanoose Bay.
ik noem „betrouwbaar", zodat ik zelden de
plank helemaal missla, als ik een pop ontwerp.
In de regel weet ik precies, wat ik wil uitbeel
den. En meestal lukt het me! Zelden maak ik
twee precies eendere poppen. En altijd besteed
ik heel veel zorg aan de afwerking, tot in de
kleinste détails toe. De hoofden en gezichten zijn
meestal van zijde, die vleeskleurig geverfd is.
De mond en de ogen breng ik aan met lak.
Al mijn poppen hebben echt haar. En weet U,
v/ie mijn haarleverancier is? Een kapper in
Nanoose Bay. Kijkt U eens. Ik ben juist bezig
een bruidje te maken. Ziet U al die gouden
garnering? Dat zijn vergulde rijstkorrels. Een
echt precisie-werkje, dat vergulden van rijst
korrels.
De wonderlijkste bestellingen bereiken mij.
En uit de verste landen ontvang ik brieven en
verzoeken om leveranties. Dat is prettig na
tuurlijk, maar gelukkig waardeert men ook in
Canada en vooral hier in ie streek mijn pro
ducten. Het gebeurt tamelijk vaak, dat kinderen
met hun ouders hele einden komen gereden
öm de poppen te zien en een keuze te maken.
Dat is voor hen een feest, maar ook voor mij
is zo'n kinderbezoekje een hoogtepunt. Ik vind
het heerlijk, die bewonderende, verrukte ge
zichtjes te zien en ze daarna blij en glunder te
zien vertrekken met hun veroverde schat. Van
ochtend kreeg ik een telefoontje, dat er straks
weer twee kleinen naar mijn poppenkamer ko
men kijken. Ik verwacht ze over een half uur
tje. Wilt U zolang wachten?
Graag, mevrouw, heel graag zelfs. Misschien
mag ik dan samen met die kinderen Uw pop-
penschat bewonderen?
Mevrouw Howard knikte en vroeg: Mag ik
intussen verder aan mijn bruidje werker.?
Het halve uurtje werd een uur, maar toen
kwamen de kinderen ook inderdaad. Zij heet
ten Valerie Sinclair en John Elford. Ze woon
den in Cedar (evenals Nanoose Bay in de Ca
nadese Provincie Brits-Columbia gelegen). John
en Valerie waren opgetogen, toen ze de poppen-
schat zagen. Eerst werden ze er een beetje stil
van. Tk zelf ook, eerlijk gezegd. En toen later de
kreten van bewondering en verrukking uit de
kindermonden klonken, praatte ik weliswaar
zacht met mevrouw Howard, maar mij bewon
dering voor die begaafde, kunstzinnige, aardige
gastvrije, vlijtige vrouw en voor haar poppen
was heus niet minder groot dan die van Valerie
en John.
